Men uni Mansur og’a deb chaqirardim. Og’amdek edi chindanam. Bitta fakultetda o’qiganmiz, keyinchalik Yosh ijodkorlar kengashida birga ishlaganmiz. Mansur og’a va Shohsanam aynan kengashda ishlayotgan vaqtlarida bir-birlariga ko’ngil qo’yib, turmush qurishgandi. Qo’shnilarim orasida eng ko’p ko’rishadiganim, muloqot qiladiganim ham shu ijodkor juftlik edi. Soatlab choy ustida gurung qilardik. Mansur og’a tugamaydigan xazina edi. Goh Jomiydan, goh Firdavsiydan, goh Nitshedan gapirardi. Arab, fors, turk, tojik, rus tillarini juda yaxshi bilardi, shu tilda yozilgan kitoblarni orginalida o’qirdi. “Qayerga shoshasiz, to’xtang, hali suhbat endi boshlandi-ku” derdi doim. Odamga tashna edi judayam. Ko’p sirni anglab qolgandi. Baland iste’dodli ijodkorlar orasida yaxshi farzand, yaxshi turmush o’rtoq, yaxshi jigar, yaxshi ota bo’lish juda noyob hodisa, ochig’i. Lekin, og’a mening nazarimda buni uddalayotgan ODAMSHOIR edi. Do’stijonni ovutishga so’z topolmayapman…Hech ishonolmayapman… Qo’limizdan keladigani faqat duo. Hammamizning boshimizda o’lim bor. Alloh rahmat qilsin, ilohim.
***
Koʻzyosh yarashmaydi erkakka harchand,
diydam qattiq deya nechuk aldandim:
xasta onasining boshida farzand
yigʻlaganin koʻrib koʻzim namlandi.
Bir ogʻriq kezarkan ikki ochunda,
boʻgʻzimni tirnadi yovvoyi ingroq;
doʻstim onasiga achingan kunda
men oʻz volidamga qildim qoʻngʻiroq...
Nogoh otasidan ayrildi doʻstim:
har ayriliq — nogoh,
hamma gʻam — nogoh,
birov qon yigʻladi,
birov qon qusdi —
ayrilish dardidan boʻldim men ogoh.
Bir ogʻriq kezarkan ikki ochunda,
diydam yumshadimi — tosh qotgan qadim,
doʻstim otasidan ayrilgan kunda
oʻz otamga umr soʻrab yigʻladim...
Bu bodi bolangni kechir, onajon,
uloqqan oʻgʻlingdan oʻkinma, ota,
har nechuk yodiga tushirsa al-on
yo gʻam,
yo xastalik,
yo dard,
yo motam.
Ikki ochundagi, ey, ikki habib,
diydam qotgan boʻlsa, oʻksimang hayhot,
bogʻbon gul ostini yumshatgan kabi
yumshatib turibdi diydamni hayot.
Toshkent, 2020
© Mansur Jumayev
@mehrnoz_abbos