#binnarsa
Kollejdagi so’nggi semestrim – kampus ichida piyoda ketayotib, notanish barzangi bilan to‘qnashib qoldim. Bir qarashda mayda kelishmovchilik - u mashinasi bilan o’tmoqchi bo’lgan yo’ldan kesib o’tgandim. Bari tez sodir bo’ldi, asabiylashgan haydovchi meni urdi. Og‘irligi o’ziyam 325 funt (147 kg) bo‘lgan yigitdan zarba qabul qildim, tabiiyki, hushimni yo‘qotdim. Voqea shu tariqa yakunlandi.
Vaqtlar o’tib, go‘zal bir qizni uchratdim. Qalbimda olov yondi. Bir necha oy davomida uning orqasidan sarson quvib, ko’nglini olishga harakat qildim. O‘sha kezlar u bilan munosabat o’rnatmoqchi bo’lgan yigitlar ko’p edi, ammo, u meni tanladi. Ikki yil o‘tib, biz turmush qurdik, bir yildan so’ng qizim dunyoga keldi.
Mo’may daromadli ish, ajoyib rafiqa, xullas farovon hayot kechirardim. Qizimiz ikki yoshga to‘lganda, ayolim o‘g‘limizni dunyoga keltirdi. O‘g‘lim hayotimning eng katta quvonchi edi. Har kuni ertalab ishga ketishdan oldin uning xonasiga kirar, yuziga mehr bilan qarab, bir dunyo orzular qilardim…
…ishdan qaytib, divanimga o’rnashdim, qarshimdagi chiroqqa termulib qoldim. G’alati, chiroq xuddi teskarisiga aylanib ketgandek. Unga qarab turibman-u, biroq nimadir noto‘g‘ri, tushunmayapman – sirli. Ko‘zlarimni undan uzolmadim. Tun bo‘yi chiroqqa termulib chiqdim. Ertalabga kelib, ishga borishga kuchim yetmadi. Ovqat yeyishni ham tashlab qo‘ydim. Dastlab, faqat hojatxonaga chiqish uchun divandan turardim. Oradan uch kun o‘tgach, bu odatimni ham unutdim.
Ayolim xavotirga tushib qoldi, yordamga bir kimsani yetaklab keldi, biroq foydasiz. Bu vaqtga kelib,butunlay boshqaruvni yo’qotgandim. Xotinim bolalarni onasining uyiga olib ketdi… miyamda nimadir yondi, haqiqatni anglagandim: chiroq haqiqiy emas, uy ham, xotinim, bolalarim – hech biri haqiqiy emas. Oxirgi o‘n yillik hayotim xayolotdan boshqa narsa emas…
…chiroq kattalasha boshladi. Ko‘rinishi tobora g‘alati bo‘lib, butun dunyoni egallab oldi. Atrof faqat qizil rangdan iborat, turli ovozlarni, qichqiriqlarni eshitdim, so’ngra og‘riqni his qila boshladim. Ko‘zlarimni ochganimda, yerda yotardim. Atrofimni begona odamlar o’rab olgan, kimdir vahimada, kimdir menga shunchaki qarab turardi. Politsiyachi kelib, meni qo‘ltiqlab ko‘tardi, sudrab borib, mashinasining orqa o‘rindig‘iga uloqtirdi - aftidan tez yordamni kutishni xohlamagan ko‘rinadi. Kasalxonaga olib bordi. Shifokorlar turli tahlillar qilishdi. Ayon bo’ldiki, o’sha barzangining zarbasidan so’ng 10-15 soniyaga xushimni yo’qotganman, miyam esa bu vaqt oralig’ida men uchun butun bir reallikni yaratgan.
Keyingi uch yillik hayotim zulmat ichida o‘tdi. Xotinimni va bolalarimni yo‘qotganimni anglash og’ir, ammo ular hech qachon mavjud bo‘lmaganini o’ylash yanada og‘irroq edi. Har kecha yig‘lab uxlar, tushlarimda ularni yana ko‘rishni istardim, lekin bu hech qachon sodir bo’lmadi. Ba’zan o‘g‘limni ko‘z qirichim bilan sezaman, u har doim 5 yoshda bo‘ladi. Menga nimadir deydi, lekin ovozini eshita olmayman.
P.s: shu sabab chiroqni o’chirib uxlanglar
