خوب زيستن|بابک عباسی

به‌زودی در مدرسهٔ تردید:

🔷دورهٔ متن‌کاوی

زمستان ۱۴۰۳

🔹کتاب زمان و سرمدیت
مدرس: دکتر یاسر میردامادی

🔹کتاب برابری و جانبداری
مدرس: دکتر جواد حیدری

شروع دوره: ۳ بهمن

@tardidschool

@mashghesiah

5️⃣جایگاه آموزش در جوامع غیر دموکراتیک و دموکراتیک
در این بخش، نوسباوم به مقایسه‌ی نظام‌های آموزشی در جوامع غیر دموکراتیک و دموکراتیک می‌پردازد. او اشاره می‌کند که در جوامع استبدادی و اقتدارگرا، آموزش اغلب به ابزاری برای کنترل و هدایت مردم تبدیل می‌شود. این نظام‌ها بر روی تربیت افرادی که به‌راحتی هدایت می‌شوند و تفکر انتقادی ندارند، تمرکز می‌کنند. در مقابل، نظام‌های دموکراتیک به پرورش شهروندانی با تفکر آزاد و خلاقیت نیاز دارند و بنابراین باید به علوم انسانی و هنر توجه کنند.

6️⃣ تهدیدات پیش‌روی علوم انسانی
نوسباوم در فصل‌های پایانی کتاب، از تهدیدهایی که علوم انسانی را در سراسر جهان به حاشیه می‌برد، صحبت می‌کند. او اشاره می‌کند که کاهش بودجه‌ها و حمایت از علوم انسانی در دانشگاه‌ها و مدارس، توجه بیشتر به آموزش‌های فنی و شغلی، و حذف دروس مرتبط با هنر و فلسفه می‌تواند جوامع را به سمت از دست دادن ارزش‌های دموکراتیک و انسانی سوق دهد. نوسباوم هشدار می‌دهد که اگر این روند ادامه یابد، جامعه به جای شهروندانی آگاه و مشارکت‌جو، افرادی مادی‌گرا و مصرف‌گرا خواهد داشت که به‌سادگی به سمت اندیشه‌های غیرعقلانی و خودمحورانه گرایش پیدا می‌کنند.


🔸نوسباوم برای مقابله با این مشکلات و تهدیدات، چندین راه‌حل و پیشنهاد ارائه می‌دهد🔸

🔹افزایش بودجه و حمایت از علوم انسانی: دولت‌ها و نهادهای آموزشی باید به علوم انسانی و هنر اهمیت بیشتری بدهند و بودجه‌های لازم را برای توسعه این رشته‌ها فراهم کنند.
🔹تاکید بر تربیت انسانی و اخلاقی در برنامه‌های آموزشی: نوسباوم پیشنهاد می‌کند که مدارس و دانشگاه‌ها باید به‌جای تمرکز صرف بر مسائل فنی، به پرورش تفکر انتقادی، خلاقیت و همدلی بپردازند.
🔹تشویق به مطالعه آثار کلاسیک فلسفی و ادبی: آثار کلاسیک، ارزش‌های انسانی و اجتماعی را به ما یادآوری می‌کنند و به ما کمک می‌کنند که به مسائل اخلاقی و اجتماعی با دید باز نگاه کنیم.
🔹توسعه آموزش هنر و تئاتر: نوسباوم تاکید دارد که هنر، به‌ویژه تئاتر، می‌تواند به عنوان ابزاری برای تقویت همدلی و خلاقیت در کودکان و نوجوانان مورد استفاده قرار گیرد.

🔸نتیجه‌گیری🔸
🔹نه برای سود کتابی است که از نقش آموزش و علوم انسانی در پرورش شهروندان آگاه و دموکراتیک دفاع می‌کند و به‌ویژه در دنیای امروز که فشار اقتصادی و سودآوری به عنوان معیارهای اصلی آموزش قرار گرفته‌اند، اهمیت زیادی دارد. نوسباوم با نقد نظام‌های آموزشی رایج و تاکید بر ارزش‌های دموکراتیک و انسانی، به ما یادآوری می‌کند که اگر خواهان جامعه‌ای عادلانه و پایدار هستیم، باید علوم انسانی را به عنوان بخش مهمی از نظام آموزشی حفظ کنیم و از آن حمایت کنیم.

📚معرفی کتاب📚

🔹کتاب نه برای سود: چرا دموکراسی به علوم انسانی نیاز دارد (Not for Profit: Why Democracy Needs the Humanities) اثر مارتا نوسباوم، فیلسوف و استاد علوم انسانی، به بررسی نقش حیاتی علوم انسانی در حفظ دموکراسی و تربیت شهروندان آگاه و همدل می‌پردازد. نوسباوم در این کتاب به نقد نظام‌های آموزشی رایج می‌پردازد که به‌جای پرورش فکر انتقادی و اخلاقی، بیشتر به ابعاد اقتصادی و فنی آموزش می‌پردازند و نتیجه‌اش، جامعه‌ای با شهروندان فاقد همدلی و خلاقیت است.

🔹هدف اصلی نوسباوم در «نه برای سود» این است که نشان دهد نظام‌های آموزشی که تنها به سود اقتصادی و رشد شغلی توجه دارند، موجب تضعیف ارزش‌های دموکراتیک می‌شوند. او استدلال می‌کند که دموکراسی به شهروندانی نیاز دارد که بتوانند آزادانه فکر کنند، دیگران را درک کنند، و به مباحث اجتماعی، سیاسی، و فرهنگی با دید باز نگاه کنند. نوسباوم می‌گوید که این اهداف تنها با استفاده از علوم انسانی قابل دستیابی هستند.

🔸بخش‌های اصلی کتاب و موضوعات کلیدی🔸

1️⃣ آموزش و ارزش‌های دموکراتیک
نوسباوم در ابتدای کتاب به تشریح رابطه بین آموزش و دموکراسی می‌پردازد. به اعتقاد او، دموکراسی به شهروندانی نیاز دارد که بتوانند با دیدی انتقادی و آزاد به مسائل نگاه کنند و آماده‌ی مشارکت در بحث‌های عمومی باشند. او تاکید می‌کند که بدون پرورش این مهارت‌ها و ارزش‌ها، جامعه به سمت خودکامگی و ضعف در همدلی و مشارکت حرکت می‌کند. نوسباوم توضیح می‌دهد که آموزش علوم انسانی به انسان‌ها این توانایی را می‌دهد که نه‌تنها از دید خود، بلکه از دید دیگران نیز به دنیا نگاه کنند. به این ترتیب، افراد می‌توانند احساسات و تجارب دیگران را درک کنند و در نهایت، به تصمیم‌گیری‌های عادلانه‌تری دست یابند.

2️⃣ علم، سود اقتصادی و تربیت انسانی
یکی از نقدهای اصلی نوسباوم متوجه جوامعی است که نظام آموزشی خود را تنها به سمت رشد اقتصادی و سودآوری شغلی سوق می‌دهند. او معتقد است که این جوامع با تاکید بیش از حد بر آموزش‌های علمی و فنی، ارزش‌های انسانی و اخلاقی را نادیده می‌گیرند و شهروندانی تربیت می‌کنند که تنها به کار و تولید توجه دارند و فاقد حس همدلی و مشارکت اجتماعی‌اند. او همچنین به این نکته اشاره می‌کند که در نظام‌های آموزشی امروزی، رشته‌های علوم انسانی مانند فلسفه، تاریخ، ادبیات و هنر مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرند، زیرا مستقیماً به تولید اقتصادی و رشد سریع نمی‌انجامند. این امر از دید نوسباوم به معنای از دست دادن توانایی تفکر انتقادی، خلق و خوی خلاق، و توانایی همدلی با دیگران است.

3️⃣ نقش فلسفه و ادبیات در پرورش شهروندان آگاه
نوسباوم بر این باور است که فلسفه و ادبیات دو حوزه مهم در علوم انسانی هستند که می‌توانند به انسان‌ها کمک کنند تا به شناخت عمیق‌تری از خود و دیگران برسند. به عنوان مثال، فلسفه به پرورش تفکر انتقادی کمک می‌کند و افراد را به چالش می‌کشد تا درباره‌ی ارزش‌ها، اخلاق و عدالت بیندیشند. از سوی دیگر، ادبیات با نمایش زندگی و تجربه‌های متنوع انسانی، به افراد امکان می‌دهد احساسات و دیدگاه‌های دیگران را درک کنند و با دنیای انسان‌های مختلف ارتباط برقرار کنند. نوسباوم معتقد است که مطالعه آثار کلاسیک فلسفه و ادبیات، مانند آثار سقراط، شکسپیر، و داستایفسکی، به انسان‌ها این فرصت را می‌دهد که به تجربه‌های انسانی گسترده‌تری دست پیدا کنند و دید خود را نسبت به مسائل اخلاقی و اجتماعی توسعه دهند. این ویژگی‌ها برای ایجاد یک جامعه دموکراتیک و همدل ضروری‌اند.

4️⃣ نقش آموزش هنر در تقویت خلاقیت و همدلی
نوسباوم به اهمیت هنر و آموزش آن در تقویت خلاقیت و همدلی تأکید دارد. او بیان می‌کند که هنر به ما امکان می‌دهد دنیا را به شکلی متفاوت ببینیم و از واقعیت‌های مختلفی آگاه شویم که ممکن است در زندگی روزمره به آن‌ها توجهی نکنیم. این توانایی کمک می‌کند تا احساسات مشترکی با دیگران پیدا کنیم و درک بهتری از انسانیت داشته باشیم. هنرهای بصری، موسیقی و تئاتر از نظر نوسباوم، ابزارهای قدرتمندی هستند که می‌توانند ارتباطات انسانی را تقویت کرده و به ما کمک کنند تا به جای نگاه سطحی، عمق زندگی و مسائل انسانی را درک کنیم. او معتقد است که آموزش هنر می‌تواند به پرورش افرادی با دید باز، خلاق و همدل کمک کند که به جامعه خود نه تنها به عنوان تولیدکنندگان اقتصادی، بلکه به عنوان شهروندانی با مسئولیت اجتماعی نگاه می‌کنند.

خلاصه وضعیت سیاستگذاری پلتفرمها و فیلترینگ آنها در یک دقیقه.

🔗 Mohammad Keshvari (@Abualibina)

📝 چالش اخلاقی ازدواج

آدمي غالبا تكليف خودش را درباره ازدواج نمي‌داند. در حالي كه اقدام به ازدواج در جامعه ما پيچيدگي خود را دارد، بحث درباره درستي يا نادرستي آن پيچيده‌تر است. كساني سقراط‌گونه از نهاد ازدواج دفاع مي‌كنند و معتقدند در هر صورت ازدواج خوب است. انسان اگر ازدواج موفقي داشته باشد، خوشبخت مي‌شود و اگر ازدواج ناكامي داشته باشد، فيلسوف مي‌شود. معروف است كه همسر سقراط، گزانتيپه، آنقدر عرصه خانه را بر سقراط تنگ كرده بود كه او مي‌زد به كوچه و خيابان و آنجا فلسفه‌ورزي مي‌كرد. 
در مقابل، كساني معتقدند كه اصولا اقدام به ازدواج نادرست است و ازدواج در نهايت سبد عواطف باطله است. ازدواج در نهايت ما را خسته، فرسوده و درمانده مي‌كند. اسكار وايلد جلوتر مي‌رود و ادعا مي‌كند: «ازدواج هم مثل سيگار موجب تباهي و فساد اخلاق است، منتها خيلي گران‌تر تمام مي‌شود.»

گروه سومي معتقدند كه چه ازدواج كنيم و چه ازدواج نكنيم، پيشمان خواهيم شد. كي‌ير كه‌گور، متفكر و الهي‌دان دانماركي، در كتاب «اين يا آن»، مدعي مي‌شود كه اصولا اقدام‌ها و عدم اقدام‌هاي ما در نهايت مايه پشيماني است. ازدواج هم از اين حكم بيرون نيست.
باري، در اين ميانه من خودم هوادار سقراط و نهاد ازدواج هستم. بيش از ده سال پيش كه بحث ازدواج در فضاي مجازي بالا گرفته بود و من در معرض پرسش دانشجويانم قرار داشتم، مقاله «ازدواج به‌مثابه اقدامي اخلاقي: پاسخ به سه استدلال» (1392) را نوشتم و در آن از ازدواج دفاع كردم و كوشيدم به اشكال‌هايي كه پيش كشيده شده بود و ازدواج را امري غيراخلاقي مي‌دانست، پاسخ دهم. هنوز هم از اين موضع دفاع مي‌كنم و معتقدم كه بهترين نهادي كه در نهايت مي‌تواند شهروندان مسوول بار آورد، ازدواج است. ازدواج به ‌خودي ‌خود خير است و زمينه‌ساز خيرات ديگر هم مي‌شود. از قضا مطالعاتي كه بعدها در روانشناسي تكاملي داشتم اين موضوع را تقويت كرده است.

البته به پيچيدگي موضوع وقوف دارم و نمي‌خواهم از هر نوع ازدواجي و به هر قيمتي دفاع كنم. در واقع، اشكالاتي كه به نهاد ازدواج مي‌شود بسيار جدي است. با اين همه، سخنم آن است كه در مجموع نهاد ازدواج در گذر زمان نشان داده است كه نهادي كارآمد و مفيد  و براي يك زندگي بهينه لازم است. جامعه‌شناسي چون گيدنز هم با بررسي موقعيت ازدواج در گذشته و حال بر اين باور است كه اين نهاد با وجود دشواري‌هاي موجود همچنان به حيات خودش ادامه خواهد داد.

البته مي‌دانم كه مخالفان اين نظر، شواهد متعددي عليه من ارايه خواهند كرد و مي‌كوشند نشان بدهند كه ازدواج به اين سادگي قابل‌دفاع نيست. با اين همه به نظر مي‌رسد كه بايد اين مساله را از جوانب گوناگوني ديد. كتاب «درباره ازدواج: جستارهايي فلسفي» (تاليف و ترجمه مهدي اخوان، تهران، كرگدن، 1403) درآمد خوبي جهت يافتن منظري مناسب براي بحث درباره ابعاد مختلف اخلاقي ازدواج است. در اين كتاب شاهد ترجمه و تحليل سه مقاله كليدي درباره اخلاقي بودن يا نبودن ازدواج هستيم. من اين مقالات را قبلا در مقاله خودم بررسي كرده بودم. اما اين كتاب شامل مباحث ديگري است كه در واقع تمهيد و صحنه‌آرايي بحث درباره ازدواج است. جنبه قابل‌تامل اين كتاب، مرور تاريخي ديدگاه فيلسوفاني چون افلاطون، كانت، نيچه و گابريل مارسل و الهي‌داناني چون آگوستين و كي‌ير كه‌گور در قبال نهاد ازدواج است. حال هر موضعي در قبال ازدواج داشته باشيم، اين كتاب مايه خوبي به دست مي‌دهد تا درباره سويه اخلاقي ازدواج و چالش‌هاي آن بينديشيم.

سيدحسن اسلامي اردكاني
ستون #در_ستایش_جزییات / صفحه آخر روزنامه اعتماد، چهارشنبه ۵ آذر ۱۴۰۳

instagram: eslamiardakani
telegram: @hassan_eslami

در دفاع از مالیخولیا (۱/۲)
مدرسهٔ زندگی
ترجمهٔ لیلا دیانتی‌زاده

🔹راه‌های زیادی وجود دارد که بتوانیم ناخشنودی‌ای را که در ذات بشری ما وجود دارد مدیریت کنیم: ممکن است خشمگین یا ناامید شویم، ممکن است فریاد بزنیم و شیون کنیم، ممکن است رفتار قهرآمیز داشته باشیم یا گریه کنیم. ولی احتمالا جز مالیخولیا راه بهتری برای روبه‌رو شدن با این رنج و حس ناکافی بودن که همچون نفرینی مادرزادی با ماست وجود ندارد؛ احساسی که به‌سختی می‌توان در مورد آن به توافق جمعی رسید یا در فضای پرتنش دنیای امروز آن را به زبان آورد.

🔹باتوجه به میزان چالش‌هایی که امروزه با آن‌ها روبه‌رو هستیم، هدف ما همیشه نباید جستجوی راه‌هایی برای رسیدن به شادی و امید باشد، بلکه یافتن راه‌هایی که به کمک آن‌ها بتوانیم به‌شیوه‌ای هوشمندانه و ثمربخش ناخشنودی را حل‌وفصل کنیم به همان اندازه مهم است. اگر بتوانیم راه‌های بهتر و بدتر پرداختن به رنج‌مان را شناسایی کنیم، آنگاه می‌توانیم مالیخولیا را به‌عنوان معنای حقیقی رنجِ زنده بودن، ارزشمند بدانیم.

🔹مهم است که همین اول مشخص کنیم که در طیف احساساتِ ما مالیخولیا بخش تاریک‌تر وجود ما نیست. مالیخولیا تندخویی نیست. فردی که به مالیخولیا دچار است هیچ نشانی از خوش‌بینی اولیه‌ای را که آدم‌های تلخ و تندخو دارند ندارد. پس نیازی نمی‌بیند که در مواجهه با ناامیدی با غرغرهای رنجور و خسته‌کننده پاسخ دهد. آن‌ها از همان سنین پایین فهمیده‌اند که بخش عظیمی از جهان رنج و ملال است و دنیایشان را حول همین ایده ساخته‌اند. واضح است منظورمان این نیست که آن‌ها از آشفتگی‌ها و توهین‌ها، پستی‌ها و سختی‌ها خشنودند، ولی آنقدر انرژی هم ندارند که باور کنند می‌شد واقعیت جور دیگری باشد.

🔹مالیخولیا حتی خشم نیست. شاید بتوان گفت که در ابتدا تصویرش همچون "برو به درک"ی بزرگ خطاب به این سیاره بوده، اما از آن‌جا که ناامیدی دیرینه‌ای را دربردارد، خود را به چیزی بسیار آرام‌تر، فلسفی‌تر و پذیراتر در برابر همه نقص‌های جهان بدل کرده‌است. یک فرد مالیخولیایی با چیزی ‌که آشکارا بسیار نامطلوب و ناامیدکننده است با یک “البته”ی توجیه‌کننده مواجه می‌شود:
• البته که آن شریک زندگی می‌خواهد به‌هم بزند (به همین دلیل ساده که آدم‌ها با این عادت بزرگ شده‌اند)
• البته که کسب‌وکار در حال افول است.
• البته که دوستان آدم همیشه صداقت ندارند.
• البته که دکتر مراجعه به یک متخصص را پیشنهاد می‌کند.
این‌ها همه چیزهای ترسناکی هستند که در طول زندگی برای همه ما پیش می‌آید.

🔹فرد مالیخولیایی در برابر توهم آزار دیدن یا همان پارانویا مقاومت می‌کند: مطمئناً قرار است اتفاقات بدی بیفتد، ولی نه لزوماً برای آن‌ها و نه لزوماً به این‌خاطر که آن‌ها کار اشتباهی انجام داده‌اند؛ این فقط چیزی است که برای همه انسان‌های ناکامل که زمانی در این جهان زیسته‌اند رخ می‌دهد. شانس همه به زودی تمام می‌شود. فردِ دچار به مالیخولیا مدت‌هاست که فاجعه را مسلم دانسته است.

🔹اما آن‌ها بدبین نیستند. مالیخولیایی‌ها از بدبینی به‌عنوان دفاعی در برابر ناامیدی خود استفاده نمی‌کنند و درصورت آسیب دیدن الزاماً همه‌کس و همه‌چیز را مقصر نمی‌دانند. آن‌ها هنوز هم می‌توانند از چیزهای کوچک لذت ببرند و امیدوار باشند که هر از چند گاهی یکی دو قضیه هم ممکن است درست پیش برود. آن‌ها فقط می‌دانند که هیچ تضمینی وجود ندارد.

🔹فردی که به مالیخولیا دچار است به‌یک‌باره و به‌طرزی تکانشی دچار فروپاشی هیجانی نمی‌شود. این حس برای آن‌ها غریبه نیست. لحظاتی هست که به زیر پتو می‌خزند و گویی پایانی برای حال زارشان نمی‌بینند؛ اما این لزوماً رفتار عادی این افراد نیست. نه این‌که غمگین نباشند، بلکه غمشان در طول سالیان دراز قطره‌قطره دریای روحشان را پر کرده ‌است، بنابراین کمتر تمایل دارد در مواجهه با بحران‌ها مانند سیلاب بیرون بیاید.

@eudemonia

در دفاع از مالیخولیا (۲/۲)
مدرسهٔ زندگی
ترجمهٔ لیلا دیانتی‌زاده

🔹مالیخولیا بر پایه‌ی این آگاهی که همه چیز ناقص و معیوب است شکل گرفته، نه این‌که امروز و دیروز، روز ما نبوده و نه این‌که یکی دو نفر آدم بدی بوده‌اند؛ بلکه به‌طورکلی شکافی عظیم هست بین آن‌چه در ایده‌آل‌ترین شکل خود باید باشد با چیزی که واقعا هست؛ بین چیزی که می‌خواهیم با چیزی که باید برایش آماده باشیم. درواقع مالیخولیا حساسیت بیش‌از‌حد در برابر وجوه تاریک‌تر و درسایه‌فرورفته‌ی وجود است: در یک روز آفتابی، جشن تولد و اولین بوسه.

🔹فرد مالیخولیایی مانند موجودی بدون پوست است، او همه نامهربانی‌ها و سختی‌ها را بدون واسطه حس می‌کند. هیچ‌وقت نمی‌تواند شکافی را که بین واقعیت و امید وجود دارد، فراموش کند. آن‌ها آرزوی ارتباط نزدیک با دیگران را دارند، اما چیزی‌که دریافت می‌کنند حیله و فریب است، کلامشان درک نمی‌شود و میل و عطش‌شان پاسخی نمی‌گیرد. آن‌ها خود را قربانی کوتاهی زمان می‌دانند؛ چه‌بسا بخواهند کارهایی انجام دهند ولی هنوز نیاز دارند ببینند و تجربه کنند اما زمان اندکی برایشان باقی مانده ‌است. آن‌ها به اینکه چطور استعدادهایشان را تلف می‌کنند آگاه‌اند و می‌دانند که تنها بخش بسیار ناچیزی از این استعدادها ممکن است قدرت بروز پیدا کند.

🔹آن‌ها با توجه به خلق‌وخوی خود و علیرغم این‌که احساس می‌کنند در جهان اشتباهی هستند، به‌طور ویژه‌ای پذیرای نشانه‌هایی کوچک از زیبایی و خوبی‌اند. گل‌ها، لحظه‌ای لطیف در یک کتاب کودکانه، لطفی غیرمنتظره از فردی که خیلی‌کم می‌شناسندش، نوری که به هنگام غروب خورشید روی دیواری کهنه می‌افتد، همه این‌ها می‌تواند آن‌ها را عمیقاً تحت تاثیر قرار ‌دهد.

🔹بخش زیادی از مالیخولیای آن‌ها در هنر تجلی یافته و خلاصه می‌شود: نقاشی‌ها، ترانه‌ها، ساختمان‌ها و اشعار مالیخولیایی. هنر، برای آن‌ها تنها یک سرگرمی نیست بلکه محافظی است در برابر تنهایی سخت و طاقت‌فرسا. با وجود تمایل بی‌بدیل‌شان به برقراری ارتباط، احتمال اینکه آن‌ها در تنهایی خود حس بهتری داشته باشند بیشتر است، چون تنهایی همچون سپری است که از آن‌ها در برابر همه روابط ساختگی و غیرصادقانه محافظت می‌کند.

🔹مالیخولیایی‌ها به‌خصوص زمانی‌که مجبورند شاد و امیدوار و هدفمند باشند، بیشتر رنج می‌‌کشند. تاثیر محیط بر فرد مالیخولیایی نباید نادیده گرفته شود؛ تحمل دشواری مناسبات محیط کار، یا مثلا جامعه‌ی مصرف‌گرا می‌تواند آن‌ها را بیشتر آزرده کند. هم‌چنین در برخی کشورها و شهرها ممکن است این احساس رواج بیشتری داشته‌باشد. مالیخولیا به‌طور طبیعی در شهرهای “هانوی” و “برمن” وجود دارد؛ و این حس تقریباً در “لس‌آنجلس” سخت ممکن است دوام بیاورد و یا توجیهی بپذیرد.

🔹هدف از بازتعریف مفهوم مالیخولیا این است که به‌گونه‌ای به درک درستی از خودمان یاری‌مان کند تا بتوانیم احوالاتمان را به شکلی مشخص‌تر و با آگاهی از اهمیتی که دارند با دیگران به اشتراک بگذاریم. یک جامعه می‌تواند به درجه‌ای از تمدن برسد که آمادگی درک اهمیت نقش احساسات را پیدا کند. این درک درواقع به‌معنای پذیرا بودن دربرابر ایده‌هایی همچون یک رابطه‌ی عاشقانه مالیخولیایی یا یک فرزند مالیخولیایی، سرگرمی‌های مالیخولیایی یا فرهنگ سازمانی مالیخولیایی است.

🔹در برخی قرون همچون سده ۱۴۰۰ در ایتالیا، دوران اِدو در ژاپن و اواخر قرن نوزدهم در آلمان، مالیخولیا در بین افراد شایع‌تر بوده‌است، به گونه‌ای که به آن‌ها کمک می‌کرد از برملا شدنش کمتر احساس سرخوردگی یا بیگانگی کنند. هدف باید ایجاد دنیایی باشد که در آن آگاهی بیشتری از چیستی مالیخولیا وجود داشته ‌باشد و افراد مالیخولیایی بیشتر پذیرفته شوند.

🔹با برگرداندن مفهوم مالیخولیا به جایگاه اصلی‌اش می‌آموزیم که صادقانه‌ترین راه برای آشنایی با کسی، تمرکز بر روی کار یا پیشینه‌ی وی یا سوال در مورد خانواده‌شان یا با سیاست با آن‌ها برخورد کردن نیست، بلکه این است که همیشه به‌سادگی، مستقیم، با مهربانی و همدلی بپرسیم: دوست داری بهم بگی چی اینجوری ناراحتت کرده؟

منبع:
https://dpsychotherapy.com/melancholey-is-best-despair/
(با اندکی ویرایش)

@eudemonia

🎊🎊 تخفیف استثنائی به مناسبت شب یلدا
به دوستانتان اطلاع دهید!
از پنج‌شنبه، ۲۹ آذر، تا پایان روز یکشنبه، ۲ دی ۱۴۰۳
۲۵ درصد تخفیف برای کتاب‌های مجموعۀ «خوب زیستن» نشر کرگدن

🔶 لینک دسترسی به کتاب‌های مجموعۀ خوب زیستن در سایت نشر کرگدن:
https://kargadanpub.com/product-category/%D8%AE%D9%88%D8%A8-%D8%B2%DB%8C%D8%B3%D8%AA%D9%86/

#نشر_کرگدن
#تخفیف_استثنائی
#شب_یلدا
#فروش_ویژه

به قول شاملو، جخ امروز از مادر نزاده‌ام!

🎉🎉 در دست انتشار
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

🎉🎉 در دست انتشار

دیروز که زاده نشده‌ام
به چه کسانی اعتماد می‌کنیم و چه عقایدی را می‌پذیریم
هوگو مرسیه
ترجمهٔ سجاداحمد حمیدی
۳۱۲ صفحه/ قیمت پشت جلد: ۳۷۰۰۰۰ تومان
قیمت در ایام پیش‌خرید: ۳۱۰۰۰۰ تومان
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

🔸 درست است که هرروزه از طریق تلویزیون‌ها و رادیوها و شبکه‌های اجتماعی مزخرفات زیادی به خورد مردم داده می‌شود و درصد زیادی از افراد جامعه هم آنها را قبول می‌کنند، اما ادعای هوگو مرسیه این است که انسان‌ها آنقدرها هم که به نظر می‌رسد ساده‌لوح و زودباور نیستند. او به‌عنوان روان‌شناس شناختی و تکاملی در برابر تحقیقات علمی گسترده‌ای می‌ایستد که از یونان باستان تا امریکای قرن بیست‌ویکم، از جوامع عقب‌مانده تا جوامع پیشرفته، شواهدی فراهم می‌کنند تا نشان دهند اکثریت مردم زودباور و ساده‌لوح‌اند.
🔸 اما ادعای او برخلاف این است: ما هر چیزی را به‌سادگی نمی‌پذیریم، حتی اگر آن را اکثریت مردم یا شخصیت‌های کاریزماتیک پذیرفته باشند. ما می‌توانیم تشخیص دهیم به چه کسی اعتماد کنیم و چه‌چیز را باور کنیم، ما به‌سادگی تحت تأثیر دیگران قرار نمی‌گیریم.
🔸 مرسیه با معرفی سازوکارهای «پذیرندگیِ محتاطانه» و بررسی شواهدی از روان‌شناسی تجربی نشان می‌دهد که حتی نوزادان نیز به این سازوکارها مجهزند. این سازوکارها به ما کمک می‌کنند بیشتر ادعاهای مضر و خطرناک را رد کنیم، و درعین‌حال دلیل پذیرش برخی ایده‌های غلط را نیز توضیح می‌دهند.
🔸 پیام روشن این کتاب آن است که اغلب تلاش‌هایی که برای متقاعد کردن توده‌ها انجام می‌گیرند، از تبلیغات گرفته تا شست‌وشوی مغزی، به‌شکلی مفتضحانه شکست می‌خورند. خوانندگان درخواهند یافت که چرا برخی ایده‌های غلط مقبولیت عام می‌یابند، درحالی‌که برخی اندیشه‌های درست به‌سختی راه خود را میان عامۀ مردم باز می‌کنند.
🔸 علاقه‌مندان می‌توانند برای پیش‌خرید کتاب به سایت نشر کرگدن مراجعه کنند. در ایام پیش‌خرید تخفیف ویژه‌ای برای کتاب‌ها در نظر گرفته شده است.

#نشر_کرگدن، #در_دست_انتشار، #دیروز_که_زاده_نشده‌ام، #هوگو_مرسیه، #سجاداحمد_حمیدی، #زودباوری، #دیرباوری، #پذیرندگی_هوشیارانه، #اخبار_دروغ، #ساده‌لوحی، #روان‌شناسی_شناختی، #کتاب_روان‌شناسی

آلن دوباتن و چهار تابلو از تاریخ فلسفه

https://youtu.be/DdWCjainonY

@dr_iman_fani

با لیمو خوبه
با نبات خوبه
شیرینش خوبه
تلخش خوبه
به وقتش خوبه
بی وقتش خوبه
سر صبحش خوبه
نصفه شبش خوبه
رفیقاشم که همه قند!
مثل چایی باشید... خوب

۱۵ دسامبر روز جهانی چای⚘
نوشیدنی که زندگیمون، خاطراتمون، عاشقی هامون، عروسی و ختم هامون، دوستی هامون به شدت بهش وابسته است...

در روز جهانی چای شعار همیشگی:
هوا را از من بگیر ولی چایی را نه

«در گذشته حداقل سه یا چهار کتاب بود که در
خانه هر ایرانی حاضر بود و خوانده می‌شد. سعدی بود حافظ، شاهنامه، ممکن بود کلیله و دمنه یا مثنوی هم باشد.

حالا در خانه هر ایرانی صدها کتاب هست و هیچ کدام خوانده نمی‌شود»

- دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن
(گفتگو با کتاب ماه ادبیات و فلسفه ۱۳۸۱)

🔗 آدورنو (@Adorno_Persian)

مفهوم «صمیمیت»
بخش اول

بعضی ها معتقدند هر جا صحبت از صمیمیت (intimacy) در یک رابطه هست، قطعاً صحبت از حریم خصوصی (privacy) هم هست.

گویی که این دو، دوقلوهای افسانه‌ای هستند😉
ظرفیت «با هم» و «بی‌هم» بودن!

بریم با این مفهوم از منظر روانکاوی آشنا بشیم و ببینیم سلمان اختر چی داره بگه برامون...


#intimacy
‏#Gurmeet_kanwal #salman_akhtar
‏
‏Intimacy; clinical, cultural, Digital and Developmental perspectives. Edited by Gurmeet Kanwal and Salman Akhtar
@ispp_group

@ispp_group

فضیلت‌های اجتماعی به روایت مدرسۀ دوباتن
ترجمۀ یاسر پوراسماعیل
مجموعۀ «خوب زیستن»/ دبیر مجموعه: بابک عباسی
۲۲۴ صفحه/ ۲۲۰۰۰۰ تومان
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

🔸 فضیلت‌‌های اجتماعی دربارۀ مهارت‌ها، نگرش‌ها و رفتارهایی است که اگرچه ممکن است ساده به نظر بیایند و از فرط سادگی هیچ‌کجا تدریس نشوند، اما تصویر ما را در جمع می‌سازند و به ما در تعامل با دیگران هویت و تشخص می‌دهند؛ اینکه همدلی کنیم، به‌قدر کافی خودخواه باشیم، از خجالت سرخ شویم، دلنشین و فرزانه و قدرشناس باشیم، مهمانی دلپذیر باشیم، هدیه‌ای مناسب انتخاب کنیم، همیشه کمی دروغ بگوییم، با غریبه‌ای که اعصابمان را به هم می‌ریزد کنار بیاییم، آدمی کسل‌کننده نباشیم، معلمی خوب باشیم و به دیگران احساسی مثبت دربارۀ خودشان بدهیم. و البته که آزمون موفقیت در همۀ این مهارت‌ها نیز به‌اندازۀ کافی سختگیرانه و عجیب است: چالش گذراندن زمانی دلپذیر با کودکی که نمی‌شناسیمش؛ بچه‌ها بزرگ‌ترین آزمون تسلط آدمی بر فنون دلنشینی و مهربانی‌اند.


#نشر_کرگدن
#تجدید_چاپ
#فضیلت‌های_اجتماعی
#آلن_دوباتن
#یاسر_پوراسماعیل
#مجموعه_خوب_زیستن
#بابک_عباسی
#مدرسه_زندگی
#فلسفه_کاربردی

🎊🎊 تجدید چاپ شد
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

مدرسهٔ تردید و پلتفرم اجوک/ایت برگزار می‌کنند:

نشست مغز، تکامل و اخلاق 

 هادی صمدی:
آیا می‌توان از نظریه تکامل خوانشی اخلاقی از شکوفایی و خوب‌زیستن برگرفت؟

رضا ابوتراب: 
آیا برای اخلاقی زیستن نیاز به مغزی سالم داریم؟ 

محمدرضا معمارصادقی:
اخلاق‌شناسی داروینی از دیدگاه مایکل روس


 جمعه ۲۳ آذرماه، ساعت ۱۵ تا ۱۸

لینک رزرو بلیط:

https://avaplatt.com/qr/8box

@tardidschool

🎊🎊 تجدید چاپ شد
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

هفت مهارت عاطفی برای خوب زیستن
به روایت مدرسۀ دوباتن
ترجمۀ حمیده بحرینی
ویراستهٔ بابک عباسی
مجموعۀ «خوب زیستن»/ دبیر: بابک عباسی
۱۰۸ صفحه/ ۱۲۰۰۰۰ تومان
خرید کتاب و استفاده از تخفیف ناشر:
www.kargadanpub.com

• عشق مهارت آن است که بتوانیم معشوق خود را فراتر از جنبه‌های غالباً ناخوشایند ظاهری‌اش ببینیم.
• درماندگی لزوماً نشانۀ ضعف یا گناه فرد نیست، بلکه اساساً وضعیتی است مربوط به نوع بشر.
• ادب، با درجه‌ای گستاخی، حامل نوعی دورویی و رفتاری غیراصیل است. اما درعین‌حال، ادب واکنشی است منطقی در برابر پیچیدگی‌هایی که در جهان سراغ داریم.
• جایی در ساحت روان ما یک قاضی نشسته است. قضاوت‌های این قاضی کم یا بیش همراه با مهر و شور و اشتیاق است.
• دروغ می‌گوییم، چون از دست افرادی برآشفته می‌شویم که خود را موظف به دوست داشتنشان دانسته‌ایم.
• زمانی دورۀ کودکی ما در سلامت عاطفی طی می‌شود که آن را با اشتباهات فراوان طی کنیم.
• دشمن اصلی ما در تصمیم‌گیریِ درستْ نداشتن نظرگاه مناسب به مسئله است.

#نشر_کرگدن
#تجدید_چاپ
#هفت_مهارت_عاطفی_برای_خوب_زیستن
#آلن_دوباتن
#حمیده_بحرینی
#مجموعۀ_خوب_زیستن
#بابک_عباسی
#مدرسه_زندگی
#کتاب_فلسفه

🎉🎉 در دست انتشار
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

🎉🎉 در دست انتشار

دربارۀ ازدواج
جستارهایی فلسفی
تألیف و ترجمه: مهدی اخوان
۲۸۴ صفحه/ قیمت پشت جلد: ۳۴۰۰۰۰ تومان
قیمت در ایام پیش‌خرید: ۲۹۰۰۰۰ تومان
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

🔸 ازدواج، به‌عنوان یکی از مهم‌ترین تصمیم‌ها و انتخاب‌ها (تا پیش از آن) و وضعیت‌ها (پس از آن)، شایستۀ تحلیل و تأمل فلسفی است. در برخی کشورها، ازدواج، در کنار طلاق و فرزندان، که آنها هم با ازدواج مرتبط‌اند، تنها رخداد زندگی فرد است که در شناسنامۀ هویتی او، بین تولد و مرگ، ثبت می‌شود.
🔸 این پدیده را از منظرهای گوناگون تاریخی، جامعه‌شناختی، روان‌شناختی، زیست‌شناختی، جغرافیایی و سیاسی می‌توان کاوید و کاویده‌اند. این کتاب اما ازدواج را از منظری فلسفی تحلیل می‌کند.
🔸 بخش اول مروری است بر آرای برخی از مهم‌ترین فیلسوفانی که در باب ازدواج و مقولات مرتبط با آن اندیشیده‌اند.
🔸 بخش دوم یک مجادلۀ قلمی جدی است بین دو اندیشمند فلسفی معاصر در باب ازدواج. این دو، در سه مقاله، ازدواج را عرصۀ نقض و ابرام فلسفی قرار داده‌اند. ابتدا دان مولر استدلالی علیه ازدواج اقامه می‌کند و سپس ایدو لندو علاوه بر نقض استدلال مولر، دفاعیه‌ای از ازدواج مطرح می‌کند و درنهایت مولر به او پاسخ می‌دهد.
🔸 در بخش سوم (تعلیقات)، ابتدا تقریری از هر دو استدلال و جوانب و مقدمات جدال مولر و لندو مطرح و نکات مهم‌تر و مخفی‌تر این بحث به زبانی ساده بیان می‌شود. در ادامه، مباحث و مسائلی فلسفی در باب ازدواج به قلم مؤلف می‌آید تا خواننده با زوایای فلسفی بیشتری از این موضوع آشنا شود.
🔸 علاقه‌مندان می‌توانند برای پیش‌خرید کتاب به سایت نشر کرگدن مراجعه کنند. در ایام پیش‌خرید تخفیف ویژه‌ای برای کتاب‌ها در نظر گرفته شده است.

#نشر_کرگدن، #در_دست_انتشار، #درباره_ازدواج، #جستار_فلسفی، #مهدی_اخوان، #ایدو_لندو، #دان_مولر، #زندگی_زناشویی، #تأهل، #تجرد، #فرزندآوری، #ازدواج_نزد_فیلسوفان

طوری زندگی کن که انگار کسی دروازه را باز گذاشته‌.

@eudemonia

🔹تفاوت افراط‌گرایی با رادیکالیسم چیست؟

عباسی: اگر واژه‌ها را در بافتار معنا کنیم، چیزی که من در فرهنگ سیاسی‌مان از رادیکالیسم برداشت می‌کنم، مطالبه‌ی اصلاحات عمیق، گسترده و فوری است. به همین معنا همدلی با انقلاب، در مقابلِ اصلاحات تدریجیِ قدم‌به‌قدم، چیزی جز اعتقاد به تحول رادیکال نیست. رادیکالیسم با افرا‌ط‌گرایی خویشاوندی و گاهی هم‌پوشانی دارد. رادیکالیسم اصطلاحی است برای تعریف یک رویکرد؛ مثل ظرفی که مظروف‌های مختلفی می‌تواند داشته باشد. رادیکالیسم به یک معنا محتوا ندارد و محتوایش را انتخاب می‌کنند.

🔹آیا معتقدی که رادیکالیسم یک مواجهه‌ی شناختی در موقعیت‌های مختلف است؟

عباسی: رادیکالیسم فقط یک مواجهه‌ی شناختی نیست. رادیکالیسم حاصل خوش‌بینی بیش از حد و غفلت از تراژیک‌اندیشی است. البته من هم موافقم که در عالم اندیشه و فلسفه ممکن است رادیکالیسم جالب و پربار باشد. اما در مقام عمل و در عرصه‌ی سیاسی، رادیکالیسم قابل دفاع نیست، چون خرابی به بار می‌آورد. چون پیوند می‌خورد با مفهوم خودی و غیرخودی. چون به‌جای آن‌که ارزش‌هایی را مشخص کند و به آن‌ها پایبند باشد، صرفاً مصادیقی را مشخص و نفی می‌کند. رادیکالیسم در عمل، استوار بر ساده‌سازی و نگاه غیرپیچیده به واقعیت پیچیده است. نگاه پیچیده نگاهی است که محدودیت‌های عالم عمل را به ما می‌شناساند. رادیکالیسم در عمل، معتقد است که مناسبات موجود کلاً باید عوض شود، عالمی دیگر بباید ساخت، از نو آدمی، که برآمده از نگاهی ساده‌اندیشانه است، و چون مسائل پیچیده راه‌حل‌های ساده و سرراست ندارند، معمولاً رادیکالیسم مستعد خشونت است و در ادامه به افراط‌گرایی می‌انجامد. بنابراین می‌توان طیفی را درنظر گرفت که از رادیکالیسم شروع می‌شود و بعد به افراط‌گرایی و خشونت می‌رسد. نمی‌خواهم بگویم این‌ها منطقاً به هم پیوسته هستند، اما با هم همسایگی دارند. ما باید نسبت به پیامدهای ناخواسته‌ای که افکار و اعمال‌مان دارد حساس باشیم.

🔹بابک عباسی، با توضیح دوستان، شما در نهایت جایی برای موجه بودن رادیکالیسم در سیاست باز نمی‌کنی؟

عباسی: اولا به گمانم آن ایسم در رادیکالیسم غلیظ‌تر از آن چیزی است که دوستان می‌گویند. رادیکالیسم غیر از یک خواست رادیکال جزئی است. اما از این که بگذریم، من شکاف‌های جامعه‌ را در دو طبقه‌ی عمده تعریف می‌کنم: شکاف نهاد حکمرانی و مردم، و شکاف بین خود مردم، و شکاف‌هایی که در آن هم اختلاف نهاد حکمرانی با مردم و هم اختلاف مردم با مردم را می‌شود دید. شکاف بین حکومت و مردم را در ماجرای حجاب می‌شود دید. نمونه‌ی شکاف بین خود مردم را هم در ملی‌گرایی و ناسیونالیسم می‌شود دید. شکاف مشترک بین مردم و نهاد حکمرانی و بین مردم با مردم را هم در بحث مشارکت در انتخابات تجربه کردیم. حول این شکاف‌ها دعواهایی شکل می‌گیرد که در فضاهای مجازی وجه خشونت‌آمیز‌شان را دیده‌ایم. به‌نظر من اوج نارواداری را در این دعواها می‌توان مشاهده کرد. و از قضا آن‌هایی که طرفدار رأی دادن بودند کم‌تر با زبان خشن صحبت می‌کردند، طرف مقابل را محکوم و مسخره نمی‌کردند. ولی در ادبیات طرف مقابل، فراوانی استفاده از زبان خشونت‌آمیز و تحقیر و تمسخر و مخالفت با گفت‌وگو بیش‌تر بود. وقتی از رادیکالیسم صحبت می‌کنیم، ناظر به این فضای واقعی است. من با حرف‌های دوستان در دفاع از رادیکالیسم مشکلی ندارم، به شرطی که نشان دهند آن نیروی رادیکال به پیامدها و لوازمی که بین رادیکالیسم و افراط‌گرایی تفاوت ایجاد کند، پایبند باشد. آنچه ما در فضای مجازی احساس می‌کردیم همان چیزی بود که دوستان به آن می‌گویند افراطی‌گرایی. در فضای مجازی چنان جو سنگین و آلوده‌ای وجود داشت که برخی از سلبریتی‌ها یا روشنفکرانی که فالورهای بالایی داشتند و طرفدار رأی دادن بودند، حاضر نبودند در دفاع از شرکت در انتخابات بنویسند. بنا بر همین شواهد و به صورت پسینی می‌گویم که فاصله‌ی رادیکالیسم با افراطی‌گرایی چنان‌که دوستان می‌گویند، برای من روشن نیست. اگر این تجربیات، تجربه‌ی پیوند رادیکالیسم و افراطی‌گرایی نیست، پس بیایید درباره‌ی رفتارهای قابل مشاهده‌ی آن رادیکالیسم مطلوب صحبت کنیم.

از میزگرد «از رادیکالیسم تا تراژیک‌اندیشی» با حضور: حسین شیخ‌رضایی، بابک عباسی، امیر مازیار
اندیشهٔ پویا، ش ۹۲، مهر ۱۴۰۳

* متن کامل این میزگرد بزودی در همین کانال منتشر خواهد شد.

@eudemonia

@mashghesiah

همه معمولی هستیم

✍🏻 محسن آزموده

بيشتر ما آدم‌های معمولی هستيم. يعنی شناخته شده و نابغه و برجسته و بزرگ و سرشناس و... نيستيم. ما آدم‌های معمولی به جايی حساب نمی‌شويم. ديده نمی‌شويم. اهميت خاصی نداريم، جز برای خانواده و نزديكان‌مان. صدای‌مان شنيده نمی‌شود، مگر وقتی كه دست‌كم ده‌ها نفر از ما جايی جمع شويم و سر و صدا كنيم. اخبار خاصي نداريم. وقتي مريض می‌شويم، يا ازدواج می‌كنيم يا جدا می‌شويم يا از جایی به جای ديگری سفر می‌كنيم، بازتابي در رسانه‌ها نداريم. وقتی هم كه می‌ميريم، اتفاق خاصی نمی‌افتد. ما مثل پيچ و مهره‌ها يا قطعات كم‌اهميت ماشين‌های خيلی بزرگ هستيم، وقتی فرسوده می‌شويم، به راحتی تعويض‌مان می‌كنند. در روزگار جديد به ويژه از سوی سياستمداران و آدم‌های مهم، مخصوصا جلوی دوربين رسانه‌ها، خيلی تحويل‌مان می‌گيرند. به قول قديمی‌ها هندوانه زير بغل‌مان می‌گذارند.‌ ‌ای بسا به روی مبارك نياوريم و از اين تعريف و تمجيدهای الكی خوش‌خوشان‌مان هم بشود، اما خودمان می‌فهميم كه اينها همه از جنس پيزر لای پالان كسی گذاشتن است و هدف ديگری پشت آن. در واقع آنها برای اينكه خودشان بزرگ و در چشم و مهم باشند و بمانند و از مزايای اين جايگاه بهره‌مند شوند، بالا بالامان می‌كنند، وگرنه عاشق چشم و ابروی‌مان نيستند. در گذشته ما معمولی‌ها در تاريخ هم جایی نداشتيم. تاريخ متعلق به شاهان و سرداران و حاكمان و ملكه‌ها و دانشمندان و اديبان سخنوران و... بود. كسی ما را به حساب نمی‌آورد. نهايتا سياهی لشكر بوديم، جزو قشون و خيل سلطان. از ابتداي عصر جديد و با ظهور رمان، نويسندگان به تدريج و بنا به علل و دلايلی به روايت زندگی ما روی آوردند و زيست روزمره و معمولا بدون ماجراي خاص ما را به رشته تحرير كشيدند. از دغدغه‌ها و دلهره‌ها و هراس‌ها و اميدها و آرزوها و خوشی‌هایمان نوشتند، به همين خاطر مخاطبانی گسترده پيدا كردند. ما خودمان را در صفحه‌ها و سطرهاي رمان‌ها باز می‌جستيم. در شخصيت‌هايی كه بسياری آنها را تخيلی می‌خواندند، اما برای ما واقعی‌تر از همه قهرمان‌های به دست نيامدنی تاريخی است.
اما ما روز به روز و قطعا به‌رغم ميل آدم‌های مهم، قدرتمندتر شده‌ايم. به لطف پيشرفت‌هايی كه صورت گرفته، به لطف رسانه‌ها، به لطف دموكراسی يا هر چيز ديگري. به هر حال از آن بي‌زباني قبلي خارج شده‌ايم. گيرم بلد نباشيم مثل آنها روشمند و در چارچوب خودمان را ثبت كنيم، اما به هر حال ما وارد تاريخ شده‌ايم و ديگر منتظر نمی‌مانيم كه درباره ما بنويسند. خودمان بايد دست به كار شويم؛ شده‌ايم. در شبكه‌های اجتماعی، در هر جا كه دست‌مان برسد. از خودمان می‌گوييم و نشان مي‌دهيم كه آدم‌ها تفاوت چندانی با هم ندارند. حتي آنها كه به ظاهر مهم‌تر و بزرگ‌تر و والاترند. همه از يك قماشيم. همه معمولی هستيم.


🗞منتشر شده در روزنامه اعتماد

▫️▫️▫️
@zamaneyebarkhord

وقتی می‌شود سوال پرسید،
چرا باید جواب داد.

ماتسو باشو

@eudemonia

▪️ادامه از فرستهٔ قبلی

🔹یکی از تجربیات فکری ما که قابل انتقال به نسل جدید است، همین پیچیده‌ دیدن امور و بی‌اعتمادی به ایده‌های رادیکال برای تغییر دنیاست. مسائل انسانی همیشه راه‌حل‌های ساده ندارند و کسی که باور داشته باشد راه‌حل‌های رادیکال برای مسائل انسانی وجود دارد، واقعیت پیچیده را نادیده می‌گیرد.

🔹مایلم اینجا از ایدۀ تراژیک‌اندیشی که متفکری امریکایی به نام رابرت کاپلان مطرح کرده است، استفاده کنم. به گفتۀ کاپلان تراژیک‌اندیشی یعنی پی بردن به این که دنیا در ذات خودش بغرنجی لاینحلی دارد و با تلاش‌های انسانی نمی‌شود آن‌ها را یک‌باره حل کرد. او از شوپنهاور که استاد بزرگ تراژیک‌اندیشی است نقل می‌کند که ناکامی قانون کلی زندگی است و تراژدی بیهودگی تمام تلاش‌های بشری را آشکار می‌کند. اصلا آموزۀ جهان دیگر در ادیان بیان دیگری از این حقیقت است که در این جهان نه بهشت داریم نه می‌شود بهشتی ساخت. تراژیک‌اندیشی یعنی اذعان به تضاد بنیادین برخی ارزش‌ها(چنانکه آیزیا برلین می‌گفت). و ناگزیر بودن چشم‌پوشی از خیری در ازای خیری دیگر. می‌شود این را ناگزیر بودن انتخاب میان بد و بدتر هم دانست. و عجیب است که چند سالی است در گفت‌وگوهایمان اگر کسی بگوید سیاست عرصه‌ی انتخاب میان بد و بدتر است، به محض این‌که واژه‌ی «بد و بدتر» را بگوید، چماقی بالا می‌رود که دیگر جلوی ما از بد و بدتر حرف نزن. در حالی‌که در زندگی روزمره و صبح تا شب ما کاری غیر از انتخاب میان بد و بدتر انجام نمی‌دهیم.

🔹ترجیع‌بند کتاب کاپلان این است که تراژیک‌اندیشی راهی است برای پیشگیری از وقوع تراژدی. جان گری فیلسوف سیاسی معاصر هم در استقبال از کتاب کاپلان مقاله‌ای می‌نویسد و در آنجا می‌کوشد اصلی همانند اصل ویلیام اُکام صورتبندی کند. اُکام می‌گفت در فلسفه‌ورزی و نظریه‌پردازی بکوشید که برتعداد موجودات عالم نیفزایید. جان گری با الهام از ایدۀ کاپلان می‌گوید مراقب باشیم تا بر تراژدی‌های عالم نیفزاییم. واقعیت آن است که برخی تصمیم‌ها و کارهای ما پیامدهای ناخواسته و تراژیکی دارند و تراژیک‌اندیشی به این معنا می‌تواند مانع تکرار تراژدی شود.

از میزگرد «از رادیکالیسم تا تراژیک‌اندیشی» با حضور: حسین شیخ‌رضایی، بابک عباسی، امیر مازیار
اندیشهٔ پویا، ش ۹۲، مهر ۱۴۰۳

@eudemonia

نظرت درباره‌ی تفاوت کیفی میان دو نسل [دهۀ پنجاه و دهۀ هفتاد] چیست؟ به نظرت نگره‌های متفاوتی میان این دو نسل وجود دارد، و اگر وجود دارد این نگره‌ها چه چارچوبی دارند؟

بابک عباسی:
🔹در ابتدا بگویم که ما تجربه‌ی فکری خودمان را روایت می‌کنیم که ممکن است تعمیم‌پذیر نباشد اما از دل آن می‌توان به تصویر مشخصی درباره‌ی افکار یک نسل نزدیک شد. من توزیع سنی رأی دهندگان در انتخابات اخیر را مبنای بحث قرار می‌دهم، چراکه به‌نظرم معنادار بود. مطابق این توزیع سنی، هرچقدر سن افراد کم‌تر بود مشارکت‌شان هم کم‌تر بود و با بالاتر رفتن سن، شیب مشارکت هم بالا می‌رفت. برای همین هم این سخن مطرح شد که در ۱۳۷۶، جوان‌ترها دست بزرگ‌ترها را گرفتند و پای صندوق رأی بردند و در ۱۴۰۱ بزرگ‌ترها سعی کردند دست جوان‌ترها را بگیرند و پای صندوق رأی ببرند.

🔹درباره‌ی ویژگی‌های دهه‌ی هفتادی‌ها تحلیل‌هایی ارائه می‌شود؛ این‌که مثلاً شجاع و بی‌پروا هستند، و من نمی‌دانم درباره‌ی این مشاهدات جسته و گریخته، پیمایشی انجام شده یا نه. اما ویژگی‌های نسل خودم را بر اساس تجربه‌ی زیسته‌ام می‌توانم روایت کنم. نسل ما با فضای فکری و روشنفکری کشور در دهه‌ی هفتاد و مجلاتی که منتشر می‌شد، رویی به جهان سنت، ایدئولوژي و اسلام‌گرایی داشت و رویی به جهان مدرن؛ و این ما را آستانه‌نشین کرد. هم می‌توانستیم با پدرمان‌مان و نسل قبل همزبانی کنیم و هم با فضای جدید. آن آستانه‌نشینی ویژگی‌ای از جنس کنشگر مرزی به ما می‌داد که این‌روزها درباره‌اش صحبت می‌شود. کسی که می‌تواند میان دو قطب رفت‌وآمد کند و نقشی مصلحت‌گرایانه ایفا کند.

🔹نسل دهه‌ی پنجاهی به دلیل تجربیات انباشته خصوصاً از دوم خرداد ۱۳۷۶ به بعد، در مقایسه‌ی با نسل بعد، دنیا را پیچیده‌تر می‌بیند. نسل دهه‌ی هفتاد در خانواده‌ای بزرگ شده که تنش‌هایش را پیش‌تر پدر و مادر او گذرانده‌اند. پیچیده‌بینی نتیجه‌ی تحولات فکری بزرگی بود که آن نسل از سر گذراند و شاهدش بود. ما نسلی بودیم که فیلم ساختن و در ادامه تحولات فکری آدمی مثل محسن مخملباف جلوی چشم‌مان بود. ما در تجربه‌ی فکری دکتر سروش حضور داشتیم و قبض‌وبسط‌ها را تجربه کردیم. بنابراین ما مسائل را پیچیده‌تر می‌بینیم و قدرت هم‌سخنی و مصالحه و مذاکره و فهمیدن این‌که در ذهن دیگری چه می‌گذرد در ما قوی‌تر است. تحولات و تجربیات سال ۱۴۰۱ با شتاب‌زدگی و سهل‌وآسان دیدن امور همراه بود، که ویژگی عمومی‌تری در نسل دهه‌ی هفتادی است. اما نسل ما با تجربه‌ای که داشته تخیل فعال‌تری نسبت به بچه‌های دهه‌ی هفتادی دارد و با همین تجربه و تخیل است که می‌تواند همسخن با حافظ بگوید: «مبین به سیبِ زنخدان، که چاه در راه است/ کجا روی همی ای دل بدین شتاب، کجا.»
@eudemonia
▪️ادامه در فرستۀ بعدی..

📝میزگردی درباره‌ی قطبی‌شدن جامعه‌ی ایران با حضور امیر مازیار، حسین شیخ‌رضایی و بابک عباسی. منتشر شده در اندیشه پویا ۹۲. 

✨برای اطلاع از چگونگی تهیه و سفارش اندیشه پویا ۹۱، به تلگرام ۰۹۰۲۶۰۵۱۴۱۰ پیام دهید.
@andishepouya

میل و ملال

بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد


عکس از : Jovana Stojanovic

@eudemonia

.
▫️پذیرش خود؟ واقعاً؟

پذیرشِ خود، ایده‌ رهایی‌بخش امّا بسیار گنگ و چالش‌برانگیزی است: "بله، خیلی خوب است که خودم را بپذیرم و به این‌همه جنگ بیهوده در درون و بیرونم پایان بدهم. خیلی خوب است که با خودم کنار بیایم و مدام خودم را قضاوت نکنم، مقایسه نکنم، هُل ندهم و بی‌قدر نکنم. امّا نمی‌شود. اگر قرار باشد خودم را بپذیرم، یعنی باید تنبلی‌ها، ناتوانی‌ها، ضعیف بودن‌ها و "همین‌ بودن‌"هایم را هم بپذیرم؟ پس چه کسی رشد کند؟ چه کسی خودش را اصلاح کند؟ چه کسی موفق‌تر بشود؟ یعنی بپذیرم اینم و راضی باشم؟ نه، رهایی‌بخشی‌اش به پای دشواری و ناکام‌کنندگی‌اش نمی‌رسد".

همین است که می‌گویم ایده پذیرش خود بسیار گنگ و چالش‌برانگیز است. امّا قصه چیست؟ پذیرش خود یعنی چه و آیا نهایتش به همین‌جایی می‌رسد که در بالا گفتم؟ ایده‌‌ای می‌شود نپذیرفتنی و صرفاً قابل توصیه به دیگران تا بعد از ناکامی‌ها کمتر دردشان بگیرد؟ نه، اینطور نیست. پذیرش خود، ایده بی‌فایده‌ای نیست ولی ایده‌ای هم نیست که هر کسی و در هر زمانی توان فهم و کنار آمدن با آن را داشته باشد.

پذیرش خود یعنی من نقاط ضعف و قوتی دارم اما بد یا فاجعه نیستم. یعنی در هر مقطع همه تلاشم را می‌کنم امّا نمی‌توانم از خودم جلو بزنم و کسی بشوم غیر از آنی که در این مقطع می‌توانم باشم. یعنی من هرچند در کودکی آسیب دیده‌ام، امّا فقط می‌توانم آگاهی کسب کنم و کمک بگیرم تا رشد کنم، امّا نمی‌توانم طوری زندگی کنم که انگار هیچ کدام از آن‌ها اتفاق نیفتاده. پذیرش خود یعنی سوال کردن به جای قضاوت کردن. اگر می‌گویم تنبلی کردم، یعنی چه؟ چیزی را نمی‌خواستم ولی داشتم خودم را هُل می‌دادم و روانم پس می‌زد؟ اگر بعداً فهمیدم جایی خطا کردم، یعنی از قبل هم بدون تجربه می‌توانستم تشخیص بدهم و ندادم؟ پذیرش خود یعنی من می‌توانم تغییر کنم امّا این آدمِ در مسیر هرقدر کُند و باخطا می‌رود خوب است، همه آنی است که اکنون تن و روان و شرایطم می‌کشد که باشم و قطب‌نمایم هرچه که هست بهترین مسیری را که ظرفیت پذیرش‌اش را دارم به من نشان می‌دهد. بعداً شاید بیشتر فهمیدم و خودم را اصلاح کردم. پذیرش خود یعنی در مسیر بودن امّا این آدمِ در مسیر را همه‌توان یا همه‌دان ندانستن و به او و تاریخچه و رنج‌ها و محدودیت‌هایش احترام گذاشتن. و این ایده‌ای است که کار می‌کند.

پانوشت: گاهی فکر می‌کنم تنها زمانی که آدم خودش را به این معنا می‌پذیرد امکان اصلاح و تغییر برایش فراهم می‌شود.

@TheWorldasISee

سجاد جان دیدار به قیامت.
روحت شاد باشه
شهید پدافند هوایی سجاد منصوری
روحت در آرامش

🔗 Reza_Mad (@maysam21901)

رضایت از زندگی: ژنتیک یا محیط؟

آیا شادکامی و رضایت از زندگی محصول ژن‌هاست؟ یا محصول زیستن در جامعه‌ای که در آن زیست می‌کنیم؟ یا محصول تجربه‌هایمان است در مسیر زندگی؟

آگاهی از پاسخ به این پرسش‌ها، می‌تواند اثراتی، هرچند اندک، بر نگرش ما به زندگی داشته باشد. همچنین شاید بر برخی انتخاب‌های افراد (مثلاً مهاجرت، طلاق، ازدواج،...) اثر گذارد. و شاید بر نحوه‌ی مواجهه‌ی ما با برخی رویدادهایی که انتخاب نکرده‌ایم اما با آنها مواجه شده‌ایم (برخی بیماری‌ها، تصادف‌ها، جنگ،...) نیز اثراتی داشته باشد.
پاسخ اجمالی برخی پرسش‌ها در این راستا را با مراجعه به چند مقاله‌ی مروری از رنه ماتوس، که از ویراستاران نشریه‌ی اروپایی شخصیت است و پژوهش‌های زیادی در زمینه‌ی ژنتیک شخصیت انجام داده، بخوانیم.

یک. به چه میزان تیپ شخصیتی ما بر رضایت از زندگی اثر دارد؟ داده‌ها گواهی می‌دهند که در عموم مردم، و در بیشتر موارد، رضایت از زندگی به ویژگی‌های شخصیتی ربط دارد. خبر بد اینکه رویدادهای خوشایند نمی‌توانند به تنهایی، اثرات درازمدتی بر رضایت از زندگی داشته باشند، و خبر خوب اینکه رویدادهای ناگوار نیز نمی‌توانند به تنهایی مانعی بر رضایت از زندگی باشند.

به خلاف تصور رایج که مردم (عدم)رضایت از زندگی را نتیجه‌ی تغییراتی بزرگ می‌دانند، یافته‌ها نشان می‌دهند که  در عموم مردم رویدادهای بزرگ مانند ازدواج، طلاق، و مهاجرت عاملی بر ایجاد تغییرات اساسی در رضایت از زندگی نیستند. فردی که از زندگی رضایت چندانی ندارد بعید است مهاجرت اثرات عمیق مثبتی بر به‌زیستی او داشته باشد. ازدواج و طلاق نیز همچنین. [البته اینها داده‌های آماری است. به عبارتی شاید برای برخی افراد تغییرات بزرگ اثری ماندگار بر رضایت از زندگی داشته باشد اما همبستگی قوی‌ای میان این دو مشاهده نشده است. به عبارتی در کوتاه‌مدت اثراتی مشاهده می‌شود اما در درازمدت خیر.]
 
دو. اما اگر ویژگی‌های شخصیتی، تابع ژن‌های ما باشند این داده‌ها برای آنان که از زندگی رضایت چندانی ندارند ناامیدکننده به نظر می‌رسد. خبر بد برای این دسته آن است که واقعاً ژن‌ها نقش مهمی در ویژگی‌های شخصیتی ما دارند. اما خبر خوب اینکه تمامی شخصیت را ژنتیک تعیین نمی‌کند.
شواهد نشان می‌دهند همه‌ی خصیصه‌های ما تا حدی متأثر از ژنتیک‌اند، اما این بدان معنا نیست که ژن‌ها صفات ما را متعین می‌کنند. ما همانند سایر ارگانیسم‌ها برای تطابق با محیط، فعالانه تلاش می‌کنیم و در این تلاش و مواجهه‌ی مستمر است که هر کدام از ما شخصیت‌های منحصربه‌فردی پیدا می‌کنیم.
 
سه. یافته‌های تجربی نشان می‌دهند که طی زمان ویژگی‌های شخصیتی تغییر می‌کنند. بسیاری از افراد میانسال نسبت به جوانان وظیفه‌شناس‌ترند. احساسات منفی نیز در میان افراد میانسال اندکی کمتر دیده می‌شود. این یافته، پیامِ انگیزه‌بخشی‌ست برای برخی جوانان که از زندگی رضایت چندانی ندارند.

داده‌های دیگری نشان می‌دهند در یک‌سوم بزرگسالان تمامی ویژگی‌های شخصیتی طی چند سال تغییر می‌کنند. از هر ۱۰ بزرگسال، ۹ نفر در حداقل یکی از «پنج ویژگی بزرگ شخصیت» در چند سال آینده تغییر خواهند کرد. البته کسی که برخی نمره‌های شخصیتی او به نحوی افراطی زیاد یا کم است، مثلاً نمره‌ی برون‌گرایی بسیار بالایی دارد احتمال تغییر در آن خصیصه در او طی زمان کمتر است.
 
این داده برای عموم مردم امیدبخش است. ماتوس معتقد است که رضایت از زندگی را باید به عنوان یک ویژگی شخصیتی در نظر گرفت که هرچند مبتنی بر خصیصه‌های ژنتیکی‌ست اما قابل تغییر است.

چهار. توصیه‌ی دیگری از ماتوس که ممکن است‌ به کار بیاید این است که کلیشه‌ها و تصورات قالبی، مبنی بر وجود شخصیت‌های خاص در ملیت‌ها و قومیت‌ها نادرست است. باید از اینکه ما ایرانی‌ها به لحاظ شخصیتی فلان‌طور هستیم و مردم فلان کشور فلان‌طور، گذر کنیم زیرا داده‌های تجربی از آن حمایت نمی‌کنند. به عبارتی ما نیز باید این داده‌ها را جدی بگیریم.
  
جمع‌بندی
مثالی بزنیم. میزان ژنتیکی بودن خصیصه‌ی شخصیتیِ رضایتمندی، بیشتر به "وزن" بدن شباهت دارد تا به "قد". ترکیب ژنتیکی بر وزن ما اثر دارد اما با تغییر در رژیم غذایی امکان تغییر در وزن را داریم. همچنین زیستن در محیطی مملو از غذاهای ناسالم می‌تواند عاملی برای اضافه وزن باشد و برعکس، نبود آنها مانعی است بر اضافه وزن. جدا از وظیفه‌ی شخصی هر فرد برای اجتناب از مواد غذایی ناسالم، وظیفه‌ی دولت‌ها ایجاد بازاری با غذاهای سالم است.
به نحوی مشابه می‌توان گفت «یگانه» وظیفه‌ی غایی دولت‌ها ایجاد اتمسفر شکوفایی است؛ اتمسفری که امکان تقویت خصیصه‌ی شخصیتیِ رضایمتندی از زندگی را برای همه‌ی افراد فراهم کند.
هرچند رضایتمندی از زندگی متأثر از ترکیب ژنتیکی‌ست، اما با تغییر در شرایط زندگی و مهم‌تر از آن، با تغییر در شرایط اجتماعی می‌توان بر رضایت خود و عموم جامعه افزود.

هادی صمدی
@evophilosophy

📍از رادیکالیسم تا تراژیک‌اندیشی📍

امیر مازیار: تفکر انتقادی که مبنای گفت‌وگو باید باشد و لازمه‌اش محاسبه‌گری و اتکا به عقلانیت است، در فضای فکری جامعه‌ی ما ضعیف و کم‌رمق شده است. مراجعی وجود ندارند که تفکر انتقادی را ترویج کنند و جامعه به آن‌ها رجوع کند. در انتخابات اخیر چه کسی که مخالف شرکت بود و چه کسی که موافق شرکت، هر دو فکر می‌کردند حرف‌شان تنها حرف درست است، و این یعنی ما راه گفت‌وگو را اصلا بلد نیستیم.

حسین شیخ‌رضایی: من با رادیکالیسم، در ماهیت امر، مشکلی ندارم. رادیکالیسم را این‌طور می‌فهمم که فرد به دنبال هدف رادیکال، یعنی تغییر ساختاری و بنیادی، باشد. رادیکالیسم به این معنی همیشه موتور محرک است. متفکران و روشنفکران چپ همیشه درصدی رادیکال هستند و مرزها را جلو می‌برند و بعد از مدتی عموم مردم پشت‌سر آن‌ها حرکت می‌کنند. رادیکالیسم سیاسی حتا می‌تواند مثبت باشد. چیزی که به‌نظرم منفی و متفاوت از رادیکالیسم است، افراط‌گرایی است. آن چیزی که من در جامعه احساسش می‌کنم روحیه‌ی افراط‌گرایی است. افراط‌گرایی، نتیجه‌ی نگاهی رمانتیک به امر سیاسی است. به این معنا که انگار مرز بین درست و نادرست، مرز بین پلید و تمیز، و مرز بین سمت درست تاریخ و سمت غلط تاریخ، بسیار روشن است.

بابک عباسی: رادیکالیسم حاصل غفلت از تراژیک‌اندیشی است. در عالم اندیشه و فلسفه ممکن است رادیکالیسم جالب و پربار باشد، اما در مقام عمل و در عرصه‌ی سیاسی، رادیکالیسم قابل دفاع نیست، چون خرابی به بار می‌آورد، چون پیوند می‌خورد با مفهوم خودی و غیرخودی، چون به‌جای آن‌که ارزش‌هایی را مشخص کند و به آن‌ها پایبند باشد، صرفاً مصادیقی را مشخص و نفی می‌کند. و چون استوار بر ساده‌سازی و نگاه غیرپیچیده به واقعیت پیچیده است.

📝از متن میزگردی درباره‌ی قطبی‌شدن جامعه‌ی ایران با حضور امیر مازیار، حسین شیخ‌رضایی و بابک عباسی. منتشر شده در اندیشه پویا ۹۲. 

✨برای اطلاع از چگونگی تهیه و سفارش اندیشه پویا ۹۱، به تلگرام ۰۹۰۲۶۰۵۱۴۱۰ پیام دهید.
@andishepouya

📝میزگردی درباره‌ی قطبی‌شدن جامعه‌ی ایران با حضور امیر مازیار، حسین شیخ‌رضایی و بابک عباسی. منتشر شده در اندیشه پویا ۹۲. 

✨برای اطلاع از چگونگی تهیه و سفارش اندیشه پویا ۹۱، به تلگرام ۰۹۰۲۶۰۵۱۴۱۰ پیام دهید.
@andishepouya

خوشی‌ها و ناخوشی‌های فرزندآوری
به روایت مدرسۀ دوباتن
ترجمۀ رشید جعفرپور
مجموعۀ «خوب زیستن»/ دبیر مجموعه: بابک عباسی
۱۱۲ صفحه/ ۱۲۵۰۰۰ تومان
بازدید و خرید از سایت:
www.kargadanpub.com

🔸 بچه‌ها به‌نوعی هم منشأ بدبختی در زندگی هستند و هم معنای زندگی. از سویی، والد بودن ناگزیر می‌طلبد به بزرگ‌ترین و بنیادی‌ترین پرسش فلسفی بپردازیم: زندگی خوب چیست؟ از سوی دیگر، بچه داشتن بی‌شک هر نگرانی‌ای را درمورد نداشتن خالقیت رد می‌کند و حسادتی را که در غیر این صورت از ابتکار دیگران حس می‌کردیم (دست‌کم برای مدتی) از بین می‌برد.
🔸 به‌خاطر وجود خانواده همۀ ما تجربۀ تعلقی داریم که نه بر مبنای اعتقادات، دستاوردها یا زحماتمان، بلکه بر مبنای چیزی بکرتر و تغییرناپذیرتر بنا شده است: حقیقت تولدمان. در دنیایی که عموماً شاغل بودنمان به نخی بند است، دنیایی که در آن به‌سرعت و با قطعیت از سوی همگان قضاوت می‌شویم، دست‌کم می‌دانیم از خانواده‌هایمان اخراج نمی‌شویم، حتی اگر سر شام گفت‌وگویی خیلی خوب نداشته باشیم و در شغلمان مفتضحانه شکست خورده باشیم. خانواده منبع آسودگی عاطفی پایدار است.

🌹 ممنون‌ایم از عطیه میرآقاجانی عزیز که این نکته از کتاب رو در صفحۀ اینستاگرامش به اشتراک گذاشته.

#نشر_کرگدن، #معرفی_کتاب، #خوشی‌ها_و_ناخوشی‌های_فرزندآوری، #آلن_دوباتن، #رشید_جعفرپور، #مجموعه_خوب_زیستن، #بابک_عباسی، #مدرسه_دوباتن، #مدرسه_زندگی

📚 از نگاه مخاطبان
درس‌هایی از مدرسۀ زندگی آلن دوباتن
بازدید و خرید از سایت:
www.kargadanpub.com

🎊🎊 تجدید چاپ شد
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

روان‌کاوی
به روایت مدرسۀ دوباتن
ترجمۀ محمود مقدسی
مجموعۀ «خوب زیستن»/ دبیر: بابک عباسی
۱۸۸ صفحه/ ۲۱۰۰۰۰ تومان
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

🔶 تقریباً همۀ ما، از وقتی که به یاد می‌آوریم، با پرسش‌هایی دربارۀ خودمان روبه‌رو بوده‌ایم: چرا این احساس را دارم؟ چرا آن کار را کردم؟ چرا آن چیز را می‌خواهم؟ چرا آن فرد را دوست دارم؟ در تلاش برای پاسخ دادن به این پرسش‌ها، اغلب به این نتیجه می‌رسیم که چیزهایی دور از دسترس، گنگ یا معماگون دربارۀ ما وجود دارند و تنها با فهمیدن آنها است که می‌توانیم راهی برای پاسخ دادن به این سؤالات پیدا کنیم.
🔸 روان‌کاوی یکی از قلمروهایی است که در دوران جدید، نوید پاسخ دادن به بعضی از این پرسش‌ها، یا لااقل افکندن نوری بر آنها، را به ما می‌دهد. روان‌کاوی دانشِ سخن گفتن از همان امور گنگ و معماگون است. این دانش از رفتار و گفتار آشکار و تجربۀ خودآگاهی فراتر می‌رود و با کنکاش در ناخودآگاه می‌کوشد جهان تجربه‌های ما انسان‌ها را قابل‌فهم‌تر کند و امکان‌هایی برای تغییر پیش رویمان قرار دهد.
🔶 در کتابی که پیش رو دارید، تمرکز بیش از هر چیز بر روان‌کاوی به‌مثابۀ شیوه‌ای برای درمان است و به‌تناسب، صحبت از نظریۀ ذهن روان‌کاوانه هم به میان می‌آید. در پرداختن به این دو حوزه نیز، کتاب بیش از هر چیز، نگاهی کاربردی دارد و در پی آن است که ابزارهایی برای شناخت و عمل در اختیار مخاطبانش قرار دهد.

#نشر_کرگدن، #تجدید_چاپ، #روان‌کاوی، #آلن_دوباتن، #محمود_مقدسی، #خوب_زیستن، #بابک_عباسی، #مدرسه_زندگی #کتاب_فلسفه، #The_School_of_Life

گفتار چهل و چهارم

چنین استنتاج‌هایی صحیح نیست: «من ثروتمندترم، پس از تو برترم.» «من از تو سخنورترم، پس آدم بهتری هستم.»

استنتاج‌های صحیح این‌هاست: «من ثروتمندترم، پس دارایی‌ام برتر از دارایی توست.» «من از تو سخنورترم، پس طرز بیان من از طرز بیان تو بهتر است.»

آخر، تو نه دارایی‌ات هستی نه طرز بیانت.

اپیکتتوس، گفتارها، ترجمهٔ ب. ع (بر اساس دو ترجمۀ انگلیسی رابین هارد و رابرت دابین)

@eudemonia

🎊🎊 تجدید چاپ شد
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

🎊🎊 تجدید چاپ شد

خوشی‌ها و ناخوشی‌های فرزندآوری
به روایت مدرسۀ دوباتن
ترجمۀ رشید جعفرپور
مجموعۀ «خوب زیستن»/ دبیر مجموعه: بابک عباسی
۱۱۲ صفحه/ ۱۲۵۰۰۰ تومان
خرید مستقیم و استفاده از تخفیف ناشر:
www.kargadanpub.com

🔸 بچه‌ها به‌نوعی هم منشأ بدبختی در زندگی هستند و هم معنای زندگی. از سویی، والد بودن ناگزیر می‌طلبد به بزرگ‌ترین و بنیادی‌ترین پرسش فلسفی بپردازیم: زندگی خوب چیست؟ از سوی دیگر، بچه داشتن بی‌شک هر نگرانی‌ای را درمورد نداشتن خالقیت رد می‌کند و حسادتی را که در غیر این صورت از ابتکار دیگران حس می‌کردیم (دست‌کم برای مدتی) از بین می‌برد.
🔸 به‌خاطر وجود خانواده همۀ ما تجربۀ تعلقی داریم که نه بر مبنای اعتقادات، دستاوردها یا زحماتمان، بلکه بر مبنای چیزی بکرتر و تغییرناپذیرتر بنا شده است: حقیقت تولدمان. در دنیایی که عموماً شاغل بودنمان به نخی بند است، دنیایی که در آن به‌سرعت و با قطعیت از سوی همگان قضاوت می‌شویم، دست‌کم می‌دانیم از خانواده‌هایمان اخراج نمی‌شویم، حتی اگر سر شام گفت‌وگویی خیلی خوب نداشته باشیم و در شغلمان مفتضحانه شکست خورده باشیم. خانواده منبع آسودگی عاطفی پایدار است.

#نشر_کرگدن
#تجدید_چاپ
#خوشی‌ها_و_ناخوشی‌های_فرزندآوری
#آلن_دوباتن
#رشید_جعفرپور
#مجموعه_خوب_زیستن
#بابک_عباسی
#مدرسه_دوباتن
#مدرسه_زندگی

🎊🎊 تجدید چاپ شد
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

خودشیفته‌ای که می‌شناسی
دفاع از خود در برابر خودشیفته‌های حاد
جوزف بارگو/ کورش کامیاب
ویراستهٔ هومن پناهنده
مجموعۀ «خوب زیستن»/ دبیر: بابک عباسی
۲۷۲ صفحه/ ۲۸۰۰۰۰ تومان
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

🔸 در این کتاب از خلال آشنایی با نمونه‌هایی از زندگی واقعی آدم‌ها و به‌واسطۀ ساعت‌ها گفت‌وگوی نویسنده با مراجعانش، خواهید آموخت چگونه خودشیفته‌های حاد را میان دوستان، اعضای خانواده و همکارانتان شناسایی کنید؛ پی خواهید برد محرک آنان چیست؛ برخی روش‌های سودمند برای طرف شدن با خودشیفته‌های حادی که می‌شناسید کدام است؛ وقتی رفتارهای خودشیفته‌وار را در دیگران تشخیص دادید، چگونه می‌توانید از برانگیختن آنها پرهیز کنید؛ و چگونه می‌توانید شیوه‌هایی کارآمد برای واکنش نشان دادن به خودشیفته‌های حاد در پیش گیرید.
🔸 البته در این روند چیزهایی هم دربارۀ خودتان می‌آموزید: چگونه واکنش‌های تدافعی‌تان شما را هرازگاهی به آدمی خودشیفته تبدیل می‌کند؛ چطور گرایش‌های خودشیفته‌واری را که تمامی ما آدم‌ها گاه‌وبی‌گاه بروز می‌دهیم در خودتان تشخیص دهید؛ و چگونه آسیب‌ها به زندگی خصوصی و روابطتان را به حداقل برسانید.

#نشر_کرگدن، #تجدید_چاپ، #خودشیفته‌ای_که_می‌شناسی، #مجموعه_خوب_زیستن، #جوزف_بارگو، #کورش_کامیاب، #بابک_عباسی، #کتاب_روانشناسی

- من هم یکی‌ام مثل تو.

@eudemonia

باشد که به خودم اجازه دهم بی‌عیب‌و‌نقص نباشم.

@eudemonia

زندگی سوار شدن به قایقی است که دمی دیگر رهسپار دریا می‌شود و غرق خواهد شد.
(شونریو سوزوکی)

@eudemonia

عکس هم ساحل دریای خزر خودمان است.

یکی از ویژگی‌های دوست این است که آن‌قدر مهربان است که در مقایسه با اکثر مردم، بخش‌های بیشتری از وجود ما را بهنجار می‌داند. هنگام گفتگو با مخاطبی عادی، بسیاری از نظرهای خود را به دلیل بسیار زننده بودن، جنسی بودن، مأیوسانه بودن، احمقانه بودن، هوشمندانه بودن یا احساساتی بودن بیان نمی‌کنیم، ولی این نظرها را با دوستان خود در میان می‌گذاریم. دوستی، توطئه‌ای کوچک است علیه آنچه دیگران معقول می‌پندارند!
#آلن_دوباتن

@eudemonia

مدرسهٔ تردید با همکاری خانه آشنا برگزار می‌کند:

🔶 با صدایی متفاوت
دریچه‌ای به رویکردهای نظری زنانه‌نگر

سه روز کامل(حضوری)
همراه با سه پنلٍ نمایش فیلم، بحث جمعی و اجرا

🔸۱۲ نشست عملی

درآمدی به زنانه‌نگری
رویکردهای غیرغربی به زنانه‌نگری
زنانه‌نگری در تاریخ فلسفه
زنانه‌نگری در الاهیات و فلسفۀ دین
زنانه‌نگری در فلسفۀ اخلاق
زنانه‌نگری در معرفت‌شناسی و فلسفۀ علم
زنانه‌نگری در فلسفۀ حقوق
زنانه‌نگری، بدن، هویت و جنسیت
زنانه‌نگری، سیاست و قدرت
زنانه‌نگری در زیبایی‌شناسی
رویکردهای انتقادی به زنانه‌نگری
زنانه‌نگری در ایران

چهارشنبه تا جمعه ۴ تا ۶ مهرماه ۱۴۰۳

از ساعت ۹:۳۰ تا ۱۸:۳۰

هزینهٔ ثبت‌نام : ۱.۵۰۰.۰۰۰ تومان

🔶ثبت‌نام از طریق سایت مدرسهٔ تردید
لینک ثبت‌نام:
 https://tardidschool.com/product/feminine-short-course/

@tardidschool

📚 معرفی کتاب

🔸 فلسفه از آن حوزه‌های مطالعاتی پارادکسیکال است؛ هم دلمان می‌خواهد به سراغش برویم و از عینک آن جهان را ببینیم (به‌خصوص در مواجه شدن با پرسش‌های بنیادین یا دغدغه‌های اساسی که برای تأمل دربارۀ آنها بی‌نیاز از فلسفه‌ورزی نیستیم) و هم می‌ترسیم که مبادا از عهدۀ فهمیدنش برنیاییم. چه‌بسا در داشتن این حس دوگانه برحق باشیم؛ هردو ویژگی با هم در فلسفه جمع‌اند. فلسفه هم وسوسه‌کننده است، هم مرموز و ترساننده.
🔸 در این ویدئو، امید پورحسن عزیز، از دوستان خوب کرگدن، کتاب‌های بفرمایید فلسفۀ نشر کرگدن را معرفی کرده است.
🔸 کتاب‌های بفرمایید فلسفه در ابتدا مجموعه مصاحبه‌هایی بوده‌اند در قالب پادکست که بعداً به‌شکل کتاب منتشر شده‌اند و اکنون شهرت جهانی دارند.
🔸 اطلاعات کتاب‌شناسی
۱. بفرمایید فلسفه (۱)
گفت‌وگو با بزرگ‌ترین فیلسوفان معاصر
دیوید ادموندز، نایجل واربرتن/ میثم محمدامینی
مجموعۀ «گفت‌وگواندیشی»/ دبیر: حسین شیخ‌رضایی
۲۷۲ صفحه/ ۲۸۰۰۰۰ تومان

۲. بفرمایید فلسفه (۲)
تاریخ فلسفه به روایت فیلسوفان معاصر
دیوید ادموندز، نایجل واربرتن/ میثم محمدامینی
مجموعۀ «گفت‌وگواندیشی»/ دبیر: حسین شیخ‌رضایی
۳۳۶ صفحه/ ۳۴۰۰۰۰ تومان

#نشر_کرگدن، #سرگذشت_فلسفه_غرب، #بفرمایید_فلسفه، #مفاهیم_فلسفی، #آشنایی_با_فیلسوفان، #آشنایی_با_فلسفه، #فلسفه‌ورزی، #فلسفه_معاصر، #فلسفه_غرب، #فلسفه_یونان

📚 معرفی کتاب
بازدید و خرید از سایت نشر:
www.kargadanpub.com

🔶 به‌ زودی در مدرسهٔ تردید

🔸 فصل ششم و پایانی دورۀ دیپلم پایهٔ فلسفه

🔸 دروس:

•متافیریک
•روش پژوهش و نگارش فلسفی
•فلسفهٔ سیاسی(کلاسیک و مدرن)
•زیبایی شناسی



🔸 اساتید:
•محمود مروارید
•مهدی اخوان
•پریسا شکورزاده
•محسن کرمی




کانال تلگرامی دیپلم پایهٔ فلسفه:

https://t.me/tardidschool_diploma

@tardidschool