سیارهٔ گمشده؛

November 24;

“My life is a perfect graveyard of buried hopes.”

هوا سرد شده بود. با جع قدم می‌زدیم. ناگهان احساس کردم باید کیک پرتقال بپزم. کیکی که کاملا بوی پرتقال بدهد و تزئینش هم با تکه‌های نارنجی پرتقال باشد. این فکر داشت دیوانه‌ام می‌کرد. به جع گفتم برود خانه‌مان تا من خرید کنم. گفت می‌خواهد کمک کند. پنج‌تا سوپرمارکت سر کوچه‌ی خانه‌مان بود. همه‌شان را می‌شناختم. اتفاقی در یک مغازه رفتم. اجناس را زیر و رو کردم. آرد نداشت. خواستم بیرون بیایم که مغازه‌دار با قیافه‌ی عجیبی نگاهم کرد. رفتم مغازه‌ی بعد، همه‌ی خریدهایم را انجام دادم. جع را فرستاده بودم خانه. در آخر هم دو پرتقال خیلی بزرگ برداشتم و حساب کردم.
-
دوست‌های الف هم آمده بودند. انگار خانه‌مان کنار دانشگاه بود. خود الف نبود. دوستانش را به کیک و شیرینی و شکلات دعوت کردم. بعضی‌هایشان نمی‌خواستند قبول کنند، امّا من رفتم سر جلسه‌ی امتحانشان و بهشان شیرینی تعارف کردم. آدم‌ها از من شاکی بودند، بعضی‌ها از من خجالت می‌کشیدند. همه‌چیز که تمام شد، رفتم خانه. کیک پرتقال آماده شده بود امّا نصفه بود. از اول نصف قالب گرفته بودم یا جایی میان مهمانی تمام شده بود؟ یادم نمی‌آمد…

#کابوس‌های‌رویا‌وار

November 23;

“No need to hurry. No need to sparkle. No need to be anybody but oneself.”

مایل نیستم درموردش صحبت کنم. فقط می‌خوام بدونی که هر روز این ماه برام عذاب بوده. حتی مطمئن نیستم بخوام بدونی یا نه. حتی مطمئن نیستم این نامه رو به کی دارم می‌نویسم. فقط متوجه شدم که اصلا مایل نیستم درموردش حرف بزنم. تمایل دارم توی خودم حل شم. توی خودم ناپدید شم. توی خودم نابود شم. چون اضطراب به تنهایی این کارو برام نمی‌کنه. پوستمو خراب می‌کنه، چشمامو تار‌ می‌کنه، دستامو داغ می‌کنه ولی نمی‌تونه کاری کنه انقدر فکر نکنم. نمی‌تونه کاری کنه انقدر انکار‌ نکنم. نیاز دارم همه چیز با هم تموم شه. همه‌ی این تعلیق و نامعلومی. حتی برام مهم نیست چیزی که می‌خوام بشه یا نه. فقط می‌خوام از این ندونستن دربیام. اصلا بدترین اتفاق ممکن بیفته. اصلا تمام برنامه‌ها و آینده‌م خراب شه. اصلا شرمنده و ناراحت شم. دیگه مهم نیست. فقط این روزا تموم شه. چون هر‌ روز این ماه برام عذاب بوده… و من مایل نیستم درموردش صحبت کنم…

#نامه

November 22;

You say:

ازش پرسیدم منظورش چیست؟ گفت «بعضی وقتا چیزای کوچیک هم می‌تونن خیلی جا داشته باشن؛ مثل قلب آدما.» به جای خالی دندون‌های افتاده‌اش نگاه کردم؛ به دهانی خیلی کوچک با کلمه‌هایی خیلی بزرگ.

۰۹/۰۱

November 21;

“By the end of the week, I am so tired of being a person. So on Thursdays, give me space to die a little in private.”

بچه‌ها چنل یکی‌تونو اتفاقی دیدم که پیامای این‌جا رو به جای فوروارد، کپی می‌کنه. هیچ‌وقت از این خوشم نمیومده که بگم لطفا متنامو کپی نکنین یا با اسم نویسنده استفاده کنین، ولی این که دیدم حس بدی بهم داد، در نتیجه الان می‌گم که لطفا کپی نکنین و اگه استفاده می‌کنین، ریفرنسشم بزنین. 🩵

-آی‌دی چنل اینه:
@MyMissingPlanet

-منم که مهرآذین هستم؛ بیگانهٔ گم‌شده.🧚‍♀️

من یک ماه، جاذبه نداشتم. زمین برای من نمی‌چرخید و هیچ‌چیز مرا ثابت نگه نداشت. من، یک ماه، معلق در بی‌وزنی و بی‌صدایی، چرخیدم و چرخیدم و هیچ‌چیز نفهمیدم جز سرگیجه و ترس. آبان، من در زمین نبودم. حتی نفهمیدم کی آذر شد…

درباره‌ش ده کیلومتر راه رفتم-

November 20;

“If I get through this year, no matter how badly, It will be the biggest victory I’ve ever done.”

گفت: «بهترین رو آرزو کن، برای بدترین آماده باش.»

November 19;

“I never have been in despair about the world. Enraged- I‘ve been enraged by the world, but never despair. I cannot afford despair… you can’t tell children that there is no hope.“

غزل ۱۰۹-

فال نگرفتم، درخواستی بود، #در_زبان_غیب دیگری بود-

حرف می‌زنه و کلمه به کلمه‌شو قبلا شنیدم، ادا به ادا رو قبلا دیدم، احساس به احساس رو قبلا بررسی کردم. همونه، توی یک بدن دیگه، توی یک زمانِ دیگه، توی یک موقعیت دیگه. ولی همونه. همونی که اون همه طول کشید تا بهم بگه فقط به خودش اهمیت می‌ده. ولی حالا منم که دیگه اهمیت نمی‌دم.

November 18;

“Someone, somewhere, can you understand me a little, love me a little?“