واهمه‌!

آغوش و راه‌ رفتن توی بازار و خنده و بستنی می‌خوام.

دلتنگی مهم‌ترین چیزیه که یه رابطه رو زنده نگه می‌داره. اینکه وقتی ازش دوری، بدونی جات خالیه، می‌فهمه نیستی، حس می‌کنه نبودنتو، دلش برات تنگ میشه. اینکه بدونی وقتی نیستی یه‌چیزی توی زندگیش فرق می‌کنه. بودن و نبودنت مهمه... این رابطه رو زنده نگه می‌داره.

دست‌هایی که از تو می‌نوشت رو کجا جا گذاشتم؟

بعد از تو یکی بهتر از تو رو پیدا کردم.
ولی خب از تو چه پنهون، بازم تو نشد.

با کمبود گاز مواجه‌ایم؟
وا. خب آدمای دورشو آتیش بزنیم گرم شیم.💅🏻

کعبه از عشق برای تو گریبان بدرد.

از روزِ ازل ما قطره‌ایم و دریا علی…

من از اینکه برایت کعبه‌اش شد باز فهمیدم
خدا هم سینه‌چاک هیچ مردی غیر حیدر نیست...

مدح علی.ع.💚

همیشه اولین‌ها مهمن.*

اولین نرگس سال رو از اصلیه گرفتم و حالا می‌تونم هرجا نرگس دیدم برای خودم بخرم.🪿

به هرحال صبح میشه. فردا میاد. میرم امتحان میدم. خیالم راحت میشه. یه تاریخ به پایان امتحانا نزدیک‌تر میشم. یه درس از لیست امتحانای باقی‌مونده‌م خط می‌خوره. بعد امتحان میرم بیرون. نفس عمیق می‌کشم. راه میرم که هوا بخوره بهم. اگه گل‌فروشی ببینم برای خودم نرگس می‌خرم. باز راه می‌رم. آهنگ گوش می‌کنم. به زندگی برمی‌گردم. و فراموش می‌کنم.

کوه باش و دل نبند.

راه ارتباطی رو تا مدتی موش خورد.🤍

نمی‌دونم هیچ‌کس دوستم نداره‌ یا صرفا پی‌ام‌اسم.

اصلیه شبیهت نیست، مکملته.

رابطه‌های سرد شده منو می‌ترسونه.
حرف نداشتن منو می‌ترسونه.
سلامتیِ در جواب چه‌خبر منو می‌ترسونه.
تعریف نکردنِ روزمره منو می‌ترسونه.
یادم رفت بهت بگم منو می‌ترسونه.
یه مدت سرم شلوغه منو می‌ترسونه.
پایین رفتنِ پیوی منو می‌ترسونه.
اساسا فاصله منو می‌ترسونه.
درواقع خیلی چیزا منو می‌ترسونه‌.
اما تو اجازه نده بترسم.
تو منو نترسون. تو دور نشو.
تو نزدیک باش.

نرگس خریدن برای کسی، یعنی که دوستت دارم.

سال کنکور میزم کنار پنجره‌ی پانسیون بود. صبح‌ها نور گرم و امیدبخشی می‌افتاد روی میزم. ظهرها صدای اذان از مسجد محل میومد. عصرها آسمون نارنجی میشد و غروب پوستمو لمس می‌کرد. شب‌ها یه باد ملایم می‌رفت توی موهام... همه‌چیز عالی بود از نظر لوکیشن. اما من ناامید و افسرده و غمگین بودم. و چی نجاتم داد؟ صدای اذان. هرروز چند دقیقه وسط درس مکث می‌کردم، به صدای اذان گوش میدادم، کرنومتر رو قطع می‌کردم و بلافاصله وضو می‌گرفتم. روزهایی هم بود که این‌طور نباشه‌؟ آره. بعضی روزها که از همیشه ناامیدتر و خسته‌تر بودم، نماز رو دیر می‌خوندم. چون حوصله‌ی خودم رو هم نداشتم. اما اغلب روزها، تا اذان تموم میشد، من چادر می‌پوشیدم و وسط اتاق، روی فرش قرمز، مهر کوچیکی میذاشتم و نماز می‌خوندم. تا به‌حال از نجات‌دهنگی معنویات توی برهه‌های غمگین و حساس زندگیم گفته بودم؟ گمونم آره، ولی کم...
اما فکر می‌کنم هر آدمی، به تنها چیزی که نیاز داره ایمانه. ایمان نه به مفهومِ دین! ایمانِ قلبی با معنای شگفت‌انگیزتری مثل تکیه کردن به یک نجات‌دهنده.

یک‌ سالِ دیگر هم، با هم./

پس امروز عزیزِ من، اگر که بیکار شدی، کاغذی بردار و برایم نامه‌ای بنویس. آنچه از این‌روزها می‌ماند، دست‌خطِ توست و ذوق چشم‌های من.

هرکس از دنیای مجازی منو برای اولین بار می‌بینه، با تعجب می‌پرسه "واقعا اونارو تو می‌نویسی؟!" اممم. اینقدر بهم نمی‌خوره ینی؟

شما بعضی روزا دلتون نمی‌خواد قایم شید که دست آدما بهتون نرسه؟

آهنگ مارو به هم وصل می‌کنه. از قدیم هم همین بوده. شب‌های زیادی توی تاریکی نشستیم، به هزار و اندی کیلومترِ بینمون فکر کردیم، یک دو سه گفتیم و یه آهنگ رو پلی کردیم. حتا اگه صدسال گذشت و دیگه هیچ حرفی با من نداشتی، بیا، بیا آهنگ بفرست بگو یک دو سه. بیا که آهنگِ مشترک فاصله‌ی بینمونو کم کنه. باز برام آهنگ بفرست. حتا اگر ازت ناراحت بودم و ازم ناراحت بودی. من هنوز به آهنگ‌ها دل‌بسته‌ام. هنوز تورو از آهنگ‌هات می‌شناسم. هنوز وقتی بعضی آهنگ‌ها رو می‌شنوم یاد تو می‌افتم، که توی روزای تاریک دستمو گرفتی، دستتو گرفتم، نجاتم دادی، نجاتت دادم، گریه کردی، گریه کردم. ما هنوز دوریم، هنوز مثل تمام سال‌های آشنایی‌مون دوریم، اما برام آهنگ بفرست و بگو یک دو سه. نزدیک میشیم بهم... قول.

کاش همسایه‌مون بودی که الان بالشتمو برمی‌داشتم میومدم بغلت.

کلمه‌ی موردعلاقه‌ی امسالتون رو برام کامنت کنید.

*

دستتو گرفتم و رفتم تو دل تاریکی.
دستِ تو شجاعم کرد.

دستتو گرفتم و بغضامو قورت دادم.
دستِ تو نجاتم داد.

دستتو گرفتم و از دره‌ها گذشتم.
دستِ تو عبورم داد.

توی قلبِ کوچیکم، تو بزرگ‌ترینی. [۷دی۱۴۰۳]

حرم آقای امام‌رضا همیشه خوشگله. برفیش خوشگله، بارونیش خوشگله، دم غروبش خوشگله، کله‌ی صبحش خوشگله، نصفه شبش خوشگله. همیشه‌ی همیشه خوشگله.😭

چرا باهات آشتی نکردم؟
خب معلومه. چون من می‌خواستم دفعه‌ی دویستم ببخشمت، ولی تو فقط صدونودونه بار نازمو کشیدی.

دارد می‌شود سه چهار روز که هر صبح، تا چشم باز می‌کنم، چیزی درون قلبم فرو می‌ریزد. تپش قلب ثانیه‌ای رهایم نمی‌کند. وحشتناک است. خواب‌های غریبی می‌بینم. در خواب‌ها تنهام. بیشتر از واقعیت حتا. البته دیگر گله‌ای ندارم. اگر تنهایی سرنوشت من است، ترجیح می‌دهم در اواسط زندگی بپذیرمش، تا اینکه بخواهم تا آخر عمر با آن بجنگم. تنهایی اگر غول باشد، حالا طوری رفیق‌فابم شده است که می‌تواند کنارم چای بنوشد. اگر دو نفر بودم، حتما آن یکیِ دیگرم، حالا برایم ایستاده دست می‌زد. چون به طرز جالبی، دارم با همه‌چیز در زندگی کنار می‌آیم... تنهایی فقط یکی از آن‌هاست. تعدادشان زیاد است و مدام زیادتر هم می‌شود.
مثلا با دوری‌ات کنار آمده‌ام، و با اینکه احتمالا هیچ‌وقت به بعضی چیزها که می‌خواهم نمیرسم هم، با اینکه معمولا به اندازه‌ی کافی پول ندارم هم، با اینکه تو جز من کسان دیگری را در زندگی‌ات دوست می‌داری هم‌... فهرست چیزهایی که با آن‌ها کنار آمده‌ام، آنقدر طولانی‌ست که گفتن ندارد. گاهی خیال می‌کنم اگر بفهمم دوستم نداری هم، شاید بتوانم دوام بیاورم. نه اینکه سخت نباشد، و قلبم نشکند، اما می‌توان دوام آوردش. مثل باقیِ چیزها.
مثل شبی که دوستم مرد و صبح روز بعدش، مجبور بودم بیدار شوم، چون امتحان داشتم و نباید غیبت می‌خوردم. به هرحال برای معلم‌هایم مهم نبود که من دوستم را از دست داده‌ام. آن هم دوست مجازی‌ام. اصلا احتمالا برای معلم‌ها دوست مجازی معنا نداشت. به خاطر همین به کسی نگفتم که من دیروز یک‌هو با جای خالی دوستم در دنیا مواجه شده‌ام. گرچه سوگوار بودم، و مدام وسط خیابان، توی خانه، توی بیمارستان، و همه‌جا گریه می‌کردم. اما چیزی نمی‌گفتم. کسی قرار نبود رنجی که می‌کشیدم را بفهمد. چه کسی باورش می‌شود که تو یک‌نفر را ندیده باشی و برایش گریه کنی؟ ندیده بودمش. یعنی منظورم این است که او آن‌سر ایران بود و من این‌سر. ندیده بودمش اما وقتی مرد، من بودم که به خانواده‌اش بعضی رازهایش را گفتم. چرا گفتم؟ برای اثبات نزدیکی‌ام با او؟ نه. برای آنکه می‌خواستم قصه‌اش را با خودم به گور نبرم. می‌خواستم کسی جز من بداند که او با عشقی آتشین در سینه، به زیر خاک رفت...
حالا چرا دو ساعت است دارم این‌ها را می‌گویم؟
چون احساس صبحِ بعد از مرگ پاییز را دارم، یک چیزی درونم جان کنده و من نمی‌توانم از آن حرف بزنم. چون احتمالا آدم‌ها قرار نیست عمق ماجرا را بفهمند. پس گفتنش فایده‌ی چندانی ندارد...
باید درمورد همه‌چیز سکوت کنم. با اینکه اگر همین حالا گوشی‌ام زنگ بخورد، می‌توانم شبیه ابر بهار گریه کنم. اما گریه نمی‌کنم. چون توفیقی ندارد.
به‌جایش این خزعبلات را تفت می‌دهم که اثبات کنم واقعا، چند روز است که تا از خواب بیدار می‌شوم، احساس می‌کنم چیز بزرگی را از دست داده‌ام.
چیزی به بزرگی یک دوست داشتن...
و اثبات کنم که اندوهگینم.
و زورم به چیزی جز زنده ماندن نمی‌رسد..
و شاید از دست‌هایت بخواهم که این‌روزها، اگر لبه‌ی پرتگاه مرا دیدند، نه از سرِ خواست، که لااقل به‌خاطر یک واکنشِ دفاعیِ غیرارادی، بگیرندم.

#شرح‌وقایع | #منی‌که‌منم

اگر حوصله دارید متن طولانی بخونید برای خاله‌ی غمگینتون کامنت بذارید که ببینه‌.

من که باورم شد، ولی برای قلبم خیلی عجیب بود که تو بشکنیش.

بهار من گذشته شاید...

بیاید مشاعره.

کشتی تو مرا و منتظر می‌مانم
قاتل به محل قتل برمی‌گردد...

سلام مامان. همونی که بابا گفت. یک روز تقدیر برای سیصد و شصت و چهار روز زحمت خیلی کمه. ببخشید. روزت مبارک.🤍

این‌جا ملالی نیست جز جای دائماً و تماماً خالیِ تو.

اون یک دقیقه‌ی بیش‌تر رو به تو فکر می‌کنم.

درد داشت؟
بله آقای قاضی، زندگی بزرگسالی واقعا درد داشت.

انقدر با نامه و نرگس نیومدی سراغم که حالا باید با کمپوت آناناس بیای! ای بی‌بصر انسان...

توی زندگیم همیشه غصه داشتم و جیش.

نمی‌دانم. یک روایت تماماً زنانه، برای آنکه بالاخره کسی باید از شب‌هایی که می‌خوابیم و صبحش شبیه ارتشی شکست‌خورده، خونین بیدار می‌شویم، بگوید...

وقتی که غمگین بودم، منو ببر بلندی و بغلم کن.

دست منو به موی تو محتاج کشیدن...

پس شما هم یک‌ فریم از آبانتون رو با من در کامنت به اشتراک بذارید.🤌🏻

بچه‌ها چه‌قد آبان‌هاتون خوشگل بوده!
پس چرا من همش دانشگاه و کلاس و غصه؟

از تمام شدن بسته‌های قرص می‌ترسم. به‌خاطر همین است که وحشتناک‌ترین درد‌ها را با مچاله شدن در خود، حل و فصل می‌کنم که کار به قرص خوردن نکشد. می‌دانم یک ورق مسکن قیمت چندانی ندارد. اصلا آن موضوعش برایم مهم نیست، منتها همیشه می‌ترسم یک‌روز درد شدید‌تری بیاید سراغم، و مسکن‌ها را برای آن روز سیو می‌کنم. روند عجیب مواجهه‌ام با درد این است، اجازه میدهم توی سلول‌هایم حل شود، و بعد فکر می‌کنم که اصلا درد ماهیت دارد یا دارم شلوغش می‌کنم؟ بدین صورت با کمی فشردن چشم‌ها و گزیدن لب‌ها، کار را جمع می‌کنم... به هرحال اگر بخواهم تسلیم دردهایم شوم، باید امروز پنجمین بسته‌ی خالی و متروک قرص را دور می‌انداختم. اما نشدم... فعلا فقط چهار دفعه تسلیم شده‌ام. چهار جای خالی، در صفحه‌ی قرص‌های مسکن. یکی‌شان را دیشب خوردم. حالم زیاده هم بد نبود. مطمئن بودم که دردهای وحشتناک‌تری را هم بی‌قرص گذرانده‌ام. داشتم مقاومت می‌کردم و درمقابل درد کمرم، به چند آه بسنده می‌کردم. دوستم قرص را با بطری آب گذاشت روی تخت و گفت بخورم. جمله‌ی وسوسه‌انگیزش این بود: "بخور تا امشب راحت بخوابی!" معلوم است که تاثیرش را گذاشت. چون حالا که فکر می‌کنم، هیچ به یاد ندارم آخرین‌بار کدام شب بی‌انقطاع خوابیده‌ام. دیگر چیزی به اسم خواب راحت در بزرگسالی چندان معنایی ندارد. همه‌چیز سراسر ناآرامی و نا-راحتی‌ست.
بگذریم! حالا چرا کله‌ی صبح دارم این‌ها را می‌نویسم؟ چون با کابوس از خواب پریدم...
قفسه‌ی سینه‌ام طوری‌ست که انگار تمام جهان را گذاشته‌اند رویش. چشم‌هایم از بی‌خوابی می‌سوزند و اولین ذکر روزم این بود که گه توی این زندگی! وقتی می‌گویم گه توی این زندگی، دقیقا نمی‌دانم مدنظرم کدام زندگی‌ست. زندگیِ فعلی‌ام، یا چیزی فراتر؟ منظورم زندگیِ تمام آدم‌هاست یا صرفا خودم؟ نمی‌دانم. شاید اصلا منظور خاصی ندارم و اولین سپر دفاعیِ روزم در مقابل کائنات این است.
اولین سپر دفاعی در مقابل گریه کردن هم هست. برای آنکه تمام روز مایلم گریه کنم. چمی‌دانم چرا. لابد برای همین خوابی که دیدم. به هرحال معمولا موضوع گریه خیلی اهمیت ندارد، چون وقتی که گریه می‌کنی، حتا اگر ندانی چرا، به زودی یک دلیل برایش دست و پا می‌شود. زندگی همین است دیگر. سراسر دلایل گریه‌ناک... حالا آشوبم. می‌خواهم شش‌هایم را بیندازم دور. می‌سوزند. هربار که نفس رد و بدل می‌شود، احساس مزخرفی دارم که قانعم می‌کند انسان به شش نیاز ندارد. بچه که بودم دلم می‌خواست آبشش داشته باشم. فکر می‌کردم حالا که روی زمین برایمان نریده‌اند، خب شاید زیر آب ریده باشند. حالا بزرگ‌ شده‌ام و دیگر می‌دانم که این‌طور نیست. دیشب به دوستم گفتم "وسط روز وقتی یادم می‌آید هنوز روی کره‌ی زمین هستم، می‌گویم ریدم توی این زندگی." گفت که اتفاقا او هم این‌روزها هر صبح این جمله را می‌گوید...
آن‌روز وسط دانشکده هم‌کلاسی‌ام را دیدم، آمد جلوتر و گفت این‌روزها هرلحظه ممکن است بنشینم یک‌جایی و گریه کنم. گفتم که من هم.
چون واقعا من هم همین‌طور بودم. البته همان هفته‌ی پیش. بعدتر دردهای جسمی طوری روی تنم چنبره زدند که دیگر یادم رفت اصلا روح کدام است و گریه چیست... به هرحال یکی از تلاش‌های طبیعت برای دوام این است دیگر، رنج‌های جدیدی جلوی پایت می‌گذارد، که اگر به رنج‌های قدیمی‌ات خو گرفتی و سپر انداختی؛ دوباره بایستی و برای بقا بجنگی. روش ابلهانه و بی‌رحمانه‌ای‌ست، اما انگار تنها راه ممکن همین است...

#شرح‌وقایع | #منی‌که‌منم

پس این گل نرگس پاییزِ ما چیشد؟

شغلی که دوستش دارم بوسیدنِ ناگهانِ توئه!

اینارو ولش کنید. ازون جنون چه‌خبر؟

امروز روز تازه‌ای‌ست، برای تازه دوست داشتنِ تو.

تو اشک‌هایم را می‌خوانی. -۲۵ آبان ۱۴۰۳-

متروکه‌ام، مرا به آغوش نو کن.

شما هم اگه پیکر بی‌جان خود را تا فاطمیه می‌کشید، لایک کنید همو پیدا کنیم.

من را وطن بخوان،
آنگاه که غریبی.

نور"

پتوپیچ زیر پنجره نشستم و ارائه‌ی هفته‌ی بعدمو می‌نویسم، لای کتاب‌های مختلفِ محمود دولت‌آبادی چرخ می‌زنم و به هرکدوم می‌رسم میگم اینم باید بخونم. عدس‌پلومون درحال دم کشیدنه. داریم درس می‌خونیم، باد میاد و شاهین نجفی می‌خونه: "نگفتمت نرو که رفتنت نتیجتا اشک بود؟"
و من با طنابِ ادبیات، مثل همیشه، به زندگی وصل می‌مونم.

#شرح‌وقایع - خوابگاه./

[گردابی انگار. آدم را می‌بلعی و بعد استخوان‌هایی دردناک از عشق را پرت می‌کنی یک گوشه...]

آنقدر چیزی ننوشته‌ام که با انگشت‌هایم غریبه‌ام. دیگر نمی‌توانم بنویسم. همه چیز در اندوه فرو رفته و اتفاقا من هم. کلمات دیگر کافی نیستند. هیچ‌چیز دیگر کافی نیست. هر جا که دیدی‌ام بغلم کن. بی‌سپرم، چیزی برای دفاع ندارم، هجومِ تو مرا برده‌است. چشم‌هایت به ذرات تنم نفوذ کرده‌اند. چشم‌هایت آغشته به سَمّ‌ند، مرا می‌کشند. چشم‌هایت افیونند، مرا خراب می‌کنند. چشم‌هایت اوهامِ قبلِ خوابند، بی‌چاره‌ام می‌کنند. چشم‌هایت ادبیاتند، به آن‌ها دچارم؛ آن‌طور که زئوس به هرا...
آن‌طور که ماهیان به آب، و درخت به ریشه.
پیش از تو کسانی بوده‌اند، که دوستم داشته‌اند، که دوستشان داشته‌ام؛ اما هیچ‌کدام تو نبوده‌اند. چیزِ دیگری هستی. یک چیزِ مجزا. انگار کن که در باغچه‌ی رز‌های سفید، بوته‌ای از رز‌های سرخ وحشی درآمده باشد؛ آنی. آن بوته‌ی وحشیِ رز‌های سرخ... که بی‌مهابا بزرگ می‌شوی و تمام زندگی‌ام را می‌گیری. در تو حل می‌شوم. می‌پوشانی‌ام شبیه یک لباس، آن‌طور که از من هیچ نمی‌ماند، جز تو...
گردابی انگار. آدم را می‌بلعی و بعد استخوان‌هایی دردناک از عشق را پرت می‌کنی یک گوشه...
زلزله‌ای. به پا می‌خیزی و دل آدمیان را به هول می‌اندازی، بعد راهت را می‌کشی و بی‌خیال از کنار ویرانه‌هایی که ساخته‌ای می‌گذری...
این‌طور نبوده‌ام. اینقدر خرد و خراب نبوده‌ام.
هرچه که حالا هستم، دست‌رنجِ خواستنِ توست.
و باز تورا می‌خواهم، چرا که اندوهِ والای تو مرهم است به رنج‌های کوچکِ سینه‌ام.
●

https://t.me/+ApfZibaXUGhmN2Vk

احتمالا آدمای خیلی نزدیک اکسپت میشن، جهت بوجی‌موجی شدن و بوجی‌موجی کردن. ✨

شما هم از جمعه‌ی خود عکسی بفرستید در کامنت.🫠

جمعه./

[بعدش همه‌چیز طوری روی هم تل‌انبار میشه که هیچ راه فراری نباشه.]

هنوز کسی اونقدر دوستم نداره که برای زمستونم شالگردن ببافه. پس بدرود ای زندگی! دیگر نمی‌ارزی.

قوی‌ترین زبان عشق برای من شالگردن بافتن توی پاییز، برای زمستونِ کسیه. اینجوری که انگار طرف با این کارش بهت میگه "سرما نخوری دورت بگردم..." یه همچین چیزی مثلا.

من این روزها "خیابان کاتالین" می‌خوانم.
شما نیز به رسم پیکچرز بگویید چه می‌خوانید.

اگر بزرگ‌ترین فکر این‌روزهات فلسطین نیست، چیزی درون تو مرده که احیا شدنی نیست.

میخوام یه لباس بدوزم که توی جیبش دستِ دوتامون جا بگیره #جناب.

نمی‌دونم آینده برامون چی کنار گذاشته، فقط امیدوارم این لبخندارو ازمون نگیره.🌱

برای تمام دفعاتی که محکم و طولانی بغلم کردی،
از تو و دست‌هات ممنونم.

مطلوبم در این هوا پیاده‌روی و پیاده‌روی و پیاده‌روی و چاوشی و پتوپیچ نشستن روی نیمکتای کنار خیابون و تماشای آدم‌هاست...

_عکس‌ها متعلق به ۸ صبحِ دانشگاه‌ است._

من حالا در دهه‌ی سوم زندگی فهمیدم که نمیشه با دلتنگی جنگید و یا حتا ازش فرار کرد. فقط باید پذیرفتش، چون جزء مهمی از زندگیه. دلتنگی برای خیابون‌های شهری که ازش دور شدی. دلتنگی برای آدمی که فلان آهنگ به یادت آورده. دلتنگی برای لمس دست کسی که مدتهاست ازش خبر نداری. دلتنگی برای ته‌دیگِ سیب‌زمینی دست‌پخت مامانت. دلتنگی برای ضربه زدن به یک توپ، با پای چپت. دلتنگی برای اون بستنی‌فروشی‌ای که قدیما می‌رفتی. دلتنگی برای ویوی پنجره‌ی خونه‌ی قبلیت. دلتنگی برای سوپریِ محله‌تون. دلتنگی برای دوست دوران دبیرستانت. و دلتنگی برای خیلی از چیزها...
حالا فهمیدم که نباید با دلتنگی برای گذشته‌ جنگید، باید باهاش مدارا کرد و اکنون رو نفس کشید. چون مدتی بعد [حال، همان گذشته‌ای‌ست که دلتنگش خواهیم شد.]

شروع./

مشکل‌گشا تویی. _۲۷ مهر ۱۴۰۳_

برای پاییزِ کش‌دار. برای زنجیر دست‌هات. وَ برای کاسه‌ی لبریزِ صبر...

@Heyran_s

امشبم برای خوابیدن بغل نداری. گریه کن آدمی‌زاد.

فاصله‌ی بین "ترس و اضطراب"، وَ "ذوق و شعف" رو تنها جرئت پر می‌کنه... اون پلِ مفقود جرئته!

#شب‌بخیر.

بمیرم برای دستِ کوچکت که زخمی‌ست.
از عصر آشوبم. تیری از غیب هزارباره به سینه‌ام خورده و مداوا شده و دوباره مجروحم.
بمیرم برای اینکه زخمی شده‌ای.
بمیرم که می‌دانی بعدتر هم زخمی خواهی شد.
کاش دست و پای من بود که این‌طور خونی میشد.
تو می‌گویی چیزی نیست. مامان می‌گوید باید بیوفتی تا بزرگ شوی. دوستم می‌گوید بزرگ می‌شوی و یادت می‌رود. من اما برای دست‌های کوچکت که زخمی‌ست گریه دارم... کاش من زمین خورده بودم جای تو... کاش تو که کوچکی و نحیف و با غم‌های دنیا ناآشنا، هیچ‌گاه رنجی را تحمل نکنی که در مداوایش کاری از من ساخته نباشد. ای کاش می‌شد دست‌ها را عوض کرد، دست‌های کوچکِ زخمی‌ات برای من بود، و دست‌هایم را به تو می‌دادم. چراکه که برای این زخم‌ها زیادی کوچکی. وقتی می‌گویم کوچک، هیچ‌کس منظورم را نمی‌فهمد، آدم‌ها فکر می‌کنند تو به اندازه‌ی کافی بزرگ‌ شده‌ای که در حوادث زندگی زخم برداری و درمان شوی. من اما دلم راضی نمی‌شود، که تا وقتی دست‌ها و پاهای من جایی برای زخم دارند، خاری به دست تو وارد شود...
کاش دست‌های کوچکِ زخمی‌ات برای من بود.

#موقت

[دست‌های دلتنگِ من،
در انتظار لمس دستانِ تو...]

_ بی‌شرح.

حالم گه است. این‌طور نبودم. رفته بودم باشگاه، دمبل‌های سنگین زده بودم، پلانک رفته بودم، هالترم را سنگین کرده بودم و کله‌ام داغ بود، دوپینگ بودم. بعد همه چیز طوری پیش رفت که وسط خیابان، دست‌ها را به صورت چسپانده بودم و می‌گریستم. شبیه پرده‌های تاتر تغییر حالم از شادی و سرخوشی به هق‌هق در خیابان، فقط چند دقیقه طول کشیده بود. خواهر کوچکترم مدام می‌گفت "تروخدا گریه نکن. بسه." و من بیشتر گریه می‌کردم، چون بس نبود. چون این‌روزها سراسرِ زندگی گریه‌ است. چون اشک‌هایم به‌طرز وحشتناکی از چشم‌ها سقوط می‌کردند و چیزی در دلم درحال جان کندن بود... هیچ فکر نمی‌کردم قرار است این‌طور شود. سوار تاکسی شده بودیم، دونفر قبل از ما توی ماشین بودند و ظرفیت بلافاصله تکمیل شد و راه افتادیم. ماشین با سرعت منفی می‌رفت، راننده‌ی مضطرب خودش را چسپانده بود به فرمان. چندبار ماشین خاموش شد و بعد شبیه زلزله‌ای لرزید و باز خرخرکنان راه افتاد، همان لحظه داشتم با اندوه فراوان می‌نوشتم که: [از باشگاه که برمی‌گشتم سوار تاکسی شدم و تا مقصد کوتاهی که می‌خواستم برم، ماشین چندبار خاموش شد و مدام تکون‌های وحشتناک می‌خورد. آقای جمهوری اسلامی، مردهای پایین دستِ معمولی این‌طور به سختی برای زن‌ها و بچه‌های چشم انتظارشون در خونه، رزق حلال جمع می‌کنند... قلبم در فشاره واقعا. کاش معجزه‌ای بود برای درد بی‌درمان فقر.] که یک‌هو ماشین خاموش شد و دیگر روشن نشد. راننده گفت ببخشید، ماشین خراب شده. مردی که جلو نشسته بود گفت "یعنی ما حالا همان پنج تومان را بدهیم و باقی مسیر را پیاده برویم؟" داشتم تلاش می‌کردم که گریه نکنم. می‌خواستم داد بزنم که دو سه تومان اضافی‌تر را می‌خواهی ببری سر گورت؟* که همان لحظه راننده با آرامش و شرمندگی گفت "نه باباجان، نمی‌خواد چیزی بدی اصلا، تو راضی نباشی که این پول وفا نمی‌کند." مرد پول را گذاشت کف دست راننده و در را کوبید. کرایه را حساب کردم و عرض خیابان را به پهنای صورت گریستم. و تمام مسیر مانده تا خانه را گریستم. هنوز هم می‌خواهم بگریم. برای دل‌زدن‌ها و تکان‌های ماشینِ خراب. برای دستِ باندپیچی شده‌ی راننده. برای درِ کوبیده شده. برای قلبِ شکسته‌ی مرد. و برای خودم، که آن لحظه تنها واکنشم فرار بود، درحالی که می‌شد شماره‌ی مرد را بگیرم و نصف ماهیانه‌ام را با او تقسیم کنم.

حالا نشسته‌ام روی تخت، آنقدر منقلبم که انگار زندگیِ پس از مرگ را تجربه کرده‌ام.
حال آنکه تنها، دارم برای آنچه دیده‌ام سوگواری می‌کنم‌ و زنِ اندوهناکی، در سرم این‌طور میخواند:

[چه کج‌رفتاری ای چرخ
چه بدکرداری ای چرخ
سر کین داری ای چرخ
نه دین داری نه آیین...]

#شرح‌وقایع | #منی‌که‌منم

تصویرت را از پشت پنجره می‌بوسم.

دلم ماهیِ از تنگ افتاده‌ایست که دارد آخرین تقلاهایش را برای وصل شدن به حیات می‌کند... ضربان قلبم روی هزار است و دو هفته‌ی تمام است که می‌خواهم بگریم. نمی‌شود. نه می‌شود گریست و نه می‌شود چیزی نوشت. فعلا همین دوتا، قفل‌های اخیر زندگی منند، که با هیچ دستی باز نشده‌اند. آخر آدم چه‌طور بنویسد وقتی زندگی‌اش از قصه تهی‌ست. این شکوهمندترین عبارتی‌ست که می‌شود برای این روزهایم به کار ببرم: "زندگی‌ام از قصه تهی‌ست." انگار کتابی‌ام که نیمش سوخته. و نیمِ دیگرش هرچند خوب، دیگر به درد نمی‌خورد. آدم باید با چیزهای نیمه چه کار کند؟ باید دور بیندازدشان، که شیوع پیدا نکنند؟ تمام چیزهای نیمه‌ی زندگی‌ام را دور ریخته‌ام. جز تو. که هنوز نمی‌دانم نسبتم با تو چیست، و هنوز نمی‌دانم باید با تو چه‌کار کنم. تو که نصفه نیمه‌ترین آدم زندگی‌ام هستی. دوستت دارم و از دوست داشتنت شبیه حیوان باوفا می‌ترسم. و اصلا نمی‌دانم این‌ها چیست که دارم می‌نویسم... شاید باید بی‌خیال نوشتن شوم. و بی‌خیالِ زندگی هم. که بی‌خیالِ نوشتن شدن، همان بی‌خیالِ زندگی شدن است...
دیگر تمام نخ‌های اتصالم به زندگی بریده شده‌اند. از صبح که بیدار شده‌ام، یک دریا توی دلم تکان می‌خورد. آتشی‌ست در من که هرگز خاموش نمی‌شود. دارم بار کجم را با مشقت به منزل می‌رسانم. بار کجی که خودم هستم.
و منزلی که خاک...

رندوم/روزها.

دوستت دارم چون ذوقمو کور نمی‌کنی.

[تمام لحظاتی که من از درد چشمامو بستم،
تو با چشم‌های باز مراقبم بودی.]*

کلمات دیگر کافی نیستند.

که تکه‌تکه‌های پراکنده‌ی تنم را، به آغوش وصله کن.