İmgeler

امروز یه جایی بالای زندگی غوطه‌ورم. یه جسمی وسط کنفرانس و یه روحی که هیچ جا نیست.

گفتم: کل سال‌های دبیرستان و لیسانسم رو پاک کردم، کل پل‌هایی که می‌شد به اون دوران زد رو هم پاک کردم. و دردناکم از این قضیه.
میگه: بعضی وقت‌ها برای زنده موندن چاره‌ای جز پاک کردن گذشته نداریم.

میزان توان و تحملم به میزان تحمل برگ خشک پاییزی زیر بوت سنگین یه سرباز تقلیل پیدا کرده.

یه داستان‌هایی ارزش ادامه دادن با همه‌ی توان، همه‌ی روح و هستی‌ات رو دارن. حتی اگه پایان اون داستان با پایان تو یکی باشه.

غم‌انگیزترین شکل دلتنگی، دلتنگی برای نسخه‌های قدیمی‌تر خودت است؛ چون می‌دانی که دیگر سراغت نمی‌آیند و حتی گاهی که از سر تصادف چیزی تو را به تصویر محوشان برمی‌گرداند، باز می‌بینی که جزییاتشان را فراموش کرده‌ای. مثلاً نوجوانی‌ پرحوصله‌ات را یادت هست که می‌توانست شش ساعت بی‌وقفه کتاب بخواند و حتی فراموش می‌کرد چراغ اتاق را روشن کند تا بعدها ضعف بینایی نگیرد، ولی فراموش کرده‌ای که چطور کلمات را در ذهنش می‌بلعید و میل به خیالبافی‌اش را جان‌دارتر می‌کرد. با اینکه هنوز به اندازه آن دخترک شانزده ساله کله‌ام پر از کلمه و مغزم در احاطه‌ی ابرهای تخیل‌ است؛ اما چیزهای بسیاری از جهان خودم را فراموش کرده‌ام. انگار گذشت سال‌ها، لایه‌های حافظه‌ام را به تصویرهایی تقلیل داده که امنیت اکنون و ثبات این لحظه را فدای چیزهایی کنم که زمانی در من بوده‌اند و حالا نیستند. اما من انگار آن نسخه‌های کم‌سن‌وسال‌تر و بی‌تجربه‌تر خودم را به خویشاوندانی تبدیل کرده‌ام که مثلاً در خلال جوانی از سر بی‌احتیاطی و حماقت از دست داده‌ام. ولی حالا فرصت دارم آثار باقی‌مانده‌شان را مرور و در گرمای محو یادآوری‌ها و تداعی‌ها، دلتنگی را مزه‌مزه کنم. دور زدن حافظه و ساختن قصه‌های نیمه‌واقعی و نیمه‌خیالی، شاید از آن دست خصلت‌ها باشد که در هر نسخه از من، به‌جای پس‌نشستن بزرگ‌تر شده و چه کسی می‌تواند برای این چیزها از خودش خجالت‌زده شود؟

یه عصبانیت مسخره‌ی بیش از حدی شبیه کوه فلفل سیاهی که ریخته روی میز آشپزخونه جمع شده بالای سرم و اینقدر از همه چی عصبی‌ام که کاش میشد بتونم کل لیوانای دنیا رو، نه اصلا خود دنیا رو بردارم پرت کنم زمین که بشکنه و خلاص شم.

شب بود، بیابان بود، زمستان بود، بوران بود، سرمای فراوان بود!

یه زمانی یه چندتا ماهی قرمز کوچولو تو حوض ته ذهنم در حال زندگی بودن، نمیدونم کجا غیبشون زد.

اصولاً تعلق خاطر داشتن، مثل هر چیز دیگه‌ای توی این دنیا، یه شمیر دو لبه‌ست.

یه حال و هوای لعنتی طوری دارم که نمیدونم چجوری توضیحش بدم. شبیه حال و هوایی که بعد از آهنگ‌های چاووشی میاد سراغت، شبیه بغضی که نمیشکنه، شبیه هوایی که نه بارونیه نه آفتابی فقط گرفته‌اس، شبیه رد چایی کهنه روی لیوان سفید، شبیه دسته‌ گلیه که روی میز مونده و پژمرده.
یه حال و هوایی لعنتی طوری دارم که مثه چسب دوقلو چسبیده به روحم و با هیچ آب و صابونی هم پاک نمیشه.

شاید رویاست، همه‌اش یک رویا !
رویایی که غافلگیرم خواهد کرد.
بیدار خواهم شد در سکوت و
دیگر هرگز نخواهم خوابید .
#ساموئل_بکت
@delpuosh

راه هست، کفش هست، مقصد هست، نقشه هم هست فقط من دیگه بلد نیستم راه برم.

سلامی هم بکنیم به تمام غم‌هایی که نصفه و نیمه موندن.

دیالوگ یه فیلمی بود که می‌گفت آدم، یه وقتایی، به یه جایی توی زندگیش می‌رسه که یهو از خودش می‌پرسه "چرا هنوز دنبال چیزی می‌رم که حتی دیگه نمی‌خوامش؟!"

نگاهی به آسمان انداخته یاد هم نکنیم؟

شعری برای زیستن سرود که خودش هم نخواند.

به یه سایه‌ی آبی برای پلک‌هام، یه لیوان آبی برای قهوه‌، یه آدم آبی امن برای بغل کردن، یه دوچرخه‌ی آبی برای بقالی رفتن و به یه شهر آبی برای زیستن نیاز دارم.