دوات

۷ صبح اگر بیدار بشویم، دیر است.

من به باشگاه، به کار، به مقاله نمی‌رسم و تو به دانشگاه، به درس، به شرکت. هردویمان به صبحانه.
تو توی آسانسور ساندویچ کره‌ی بادام‌زمینی گاز می‌زنی و من توی خانه با قهوه می‌نشینم پای لپتاپ. تو دوان‌دوان حضور می‌زنی و من وبکم را روشن می‌کنم. گوش هردویمان از هدفون‌های سنگین کوفته می‌شود و از حرف‌های جهان و ساکنینش پر است.
به خانواده‌هامان فکر می‌کنیم. به خانواده‌مان فکر می‌کنیم. به پول فکر می‌کنیم. به سفر فکر می‌کنیم.

تو تمام تلاشت را می‌کنی. من می‌بینم که تو تمام تلاشت را می‌کنی. نیستیم این روزها. قرار گذاشته بودیم پشت‌به‌پشت هم در یک میدان‌ بجنگیم اما امروز هر کدام در جبهه‌ای دور، برای دیگری شمشیر می‌زنیم.

امروز در میدان جنگ خودم، جایی بین تیغ حال و نیش گذشته و کابوس آینده دست‌هایم را به نشانه‌ی تایم‌اوت بالا گرفتم که حریفان و البته کارفرمایم مکث کنند تا بروم یک قوری چای دم کنم که وقتی آمدی جانی دوباره بگیریم.

آب جوش آمده بود و خواستم چای خشک را توی قوری بریزم که دیدم از قبل پر از چای خشک است. من آماده‌اش کرده بودم؟
نه.
تو.
دیشب با خستگی‌ات و لباس‌های دانشگاه، خواستی برای من و مهمانمان چای‌ دم کنی. من اما هوسم به دمنوش به‌لیمو کشیده بود و تو قوری دیگری را روی کتری گذاشته بودی.

می‌توانم به خاطر همین نیم‌مشت چای خشک بنشینم و تا صبح قربان‌صدقه‌ات بروم.
می‌توانم این چای را سر بکشم و با هرچه دیو و دد است بجنگم.

حالا بگو ببینم،
چای می‌خواهی یا به‌لیمو؟

از روزهایی که شهر قشنگ بود.

هربار کنار رفقام به سیگار نزدیک شدم یا جایی بوی سیگار به مشامم خورده، دلتنگ اون «می‌چسبه!»ها‌ شدم و بعد دیدم نچسبیده دیگه.

شبیه وقتیه که تو فکر می‌کنی دلتنگ یه آدم از گذشته‌‌ای ولی‌ در اصل دلتنگ حسی هستی که کنار اون آدم داشتی. حسی که قرار نیست تکرار شه. اون آدم رفته و تو هم رفتی.

یکی باید به سیگاری‌ها و الکلی‌ها و پرخورها و در کل معتادین سابق بگه که بعد از ترک موثر، بدن دیگه از ماده‌ی اعتیادآور لذت‌ نمی‌بره.
بدن شما دیگه نیازمند اون ماده نیست.
شما دلتنگ لذتی هستید که دیگه پیش نمیاد.

دستتو به زانوت بزنی و بلندشی، فرق داره با اینکه یکی دستتو بگیره.
طول میکشه، صبر کن.

چه حرف‌هایی دارم با تو که به گور می‌برمشون.

«زنیت کن و از سرِ نو بسازم...»

#علیرضا_آذر

ولی یه وقت‌هایی واقعا هیچ حکمتی توش نیست.
صرفا یه اشتباهه که یقه‌ی همه رو می‌گیره.

«من به چشم خودم دیدم که بهترین مغزهای نسلم با خودبینی بی‌پایان و اعتیاد به دوپامین حلقه‌ی بازخورد شبکه‌های اجتماعی نابود شدن.»

#هرچه‌باداباد

می‌دونی چیه؟
حَقته!

من فکر می‌کردم تو می‌خوای خوشحالم کنی، چمیدونستم قراره ناامیدم کنی.

بالاخره چی شد این تعطیلی پنج‌شنبه‌ها؟
ای گِل بگیرن در اون مجلس‌تون رو.

دیگه تو خونه من جایی نداری غصه بخور جینجر بغل کن

همه‌چی زندگیمون قفله تا یار پیدا شه و ادامه‌ی ماجرا. چیه این آدمیزاد.

اگه امروز توی پارک ملت مشهد یه پسر دیدین که روی کیف باشگاهش یه گربه جینجر چسبیده بود، من رو دیدین.

می‌دونم هر چیزی وقتی داره. اما گاهی اوقات لبخند بی‌موقع، معجزه می‌کنه.

پاییز دانشگاه کمبریج رو همینجوری تصور می‌کنم که هوای الان مشهد.

حالا نمی‌شه نری؟

این مجوز افزایش قیمت رو کجا می‌دن؟
بگیریم برای دوزاری‌های زندگیمون.

یکی رو دیدم شبیه تو بود.
چیزی رو که تو بهش می‌گی «مشکل»، بهش گفتم.
گفت فدای سر. خیالت تخت.
اصلا شبیه تو نبود.