#xotira
Haqiqiy sog'inch nimaligini yaqin insonini yo'qotganlar yaxshi tushunadi. Odam xursand damida ham, g'amgin holatida ham o'sha insonlarni qo'msaydi. Hayot yumushlari-yu, tashvishlari bilan ovora bo'lib, goyoki unutib qo'yayotgan marhum yaqini bilan kechgan shirin xotiralarni ongiga muxrlash uchun xayolida qayta- qayta gavdalantiradi.
Meni Alloh ikkita mehribon, mehnatkash, samimiy buvilar bilan siylagandi. (Joylari jannatdan bo'lsin, hozir ular oramizda yo'q). Ular haqidagi xotiralarni yozgim keldi. Onamning onalari Mavjuda buvim rahmatli juda kamtar, rahmdil, mehribon ayol edilar. Mehmonga borsam oshhonada biror yumush bilan band bo'lardilar, yoki Qur'on o'qiyotgan, ibodat qilayotgan bo'lardilar. Kelganimdan quvonib oldimga borlarini qo'yardilar, juda mehmondo'st edilar.
Esimda: birinchi sinfdaligimda ularnikida bir kuni maktabga bora olmagandim. Shunda o'zlari bir og'il bola sinfdoshimning uyiga olib borib, berilgan vazifalarni undan bilib olib, menga dars qildirgandilar. O'qishga befarq bo'lmaganlar hech qachon.
Dadamning oyilari Muyassar buvim bilan 23yil birga yashaganim uchun ham ular bilan bog'liq ko'proq xotiralar ongimda muxrlangan.
Ota-ona farzandlari yoshligida ular ham qaysidir ma'noda nisbatan yosh bo'ladi. Shuning uchun ham bola-chaqa tashvishi bilan yurishi, ish bilan band bo'lib bolalarning bolalik davri qanday o'tib ketganini sezmay qolishi mumkin. Mana shu pallada shaxs shakllanishida buvi-buvalar yetakchi rol o'ynaydi. Buvilarning hayot tarjribasi ko'proq bo'ladi. Umrning o'tkinchiligini yaxshi anglaydi, bolalalarning bolaligi g'animatligini yaxshi fahmlaydi. Balki, shuning uchun ham buvilar nabirasining har bir savoliga erinmay javob berar, farzandining bolasini kichik yutug'idan ham xursad bo'lib, mukofotlashga taraddudlanar.
Rahmatli buvim men uchun o'ziga xos maktab vazifasini o'taganlar. Ruhiyatimga yaqin inson edilar, qachon xafa bo'lsam, oldilariga borardim. Ular yupatishni ham bilardilar, kerak bo'lsa, ikkita gap bilan fikrlarimni ijobiy tomonga o'zgartirib ruhlantira olardilar.
Muammolar oldida esankirab qolmaslik, frustratsiyaga bardoshlilik (ishlar ko'ngildagidek kechmasa) dovdirab qolmasdan yo'nalishni yoki yondashuvni o'zgartirishni buvim misollarida ko'rganman. Biron muammo tug'ilsa, bosiqlik bilan yondashardilar, nolimasdilar, darrov yechim qidirardilar. Allohdan duolarida yechim so'rashni ham kanda qilmasdilar. Har doim qo'llarida kitob bo'lardi. Biror narsani gapirayotganda maqol, masal, rivoyatni ham qo'shib gapirardilar, teran mulohazalarini ancha vaqt o'ylab yurish mumkin edi.
Ota-onamga iloji boricha yuk bo'lmaslikka harakat qilganim uchun ham ular bu narsani tabiiydek qabul qilishlari yordamga muhtoj paytim ham payqamay qolishlari yoki qandaydir yutuqqa erishsam, oddiy holdek o'tkazib yuborishlari mumkin edi. Lekin buvim mendagi har bir o'zgarishni yaxshi his qilar zarur paytda dalda bo'lishga, kerakli pallada mukofotlashga shoshardilar. Magistrlik dissertatsiyamni himoya qilganimda, "qizim, qilgan mehnating uchun arzimas narsa. Lekin mana shu pulni ol, o'zingga yoqadigan narsani olib yersan" deb 20$ bergandilar. Shunday quvongandim...
Doktaranturaga kirganimni eshitib rosa quvongandilar. "Mani qizim hali olima bo'ladi" deb duo qilardilar.
Uyga borganimda, "kun ora ovqat qilsang ham ishingni yoz, uy ishlari bo'laveradi", deb harakatga undardilar. Kecha dissertatsiyamni muvaffaqiyatli himoya qilganimda buvim bu kunlarni ko'rganlarida qanday quvonardilar deb o'yladim. Bularni yozyapman-u, ko'zlarimga yosh kelyapti. Sizni shunaqa sog'indim buvijon....
@farzandruhiyati