Келесі күннің таңын нақты көретінімізді білетін сияқты, ісіміздің барлығын ертеңге не болмаса басқа бір күнге қалдыратынымыз өтірік емес шығар. Бір шынаяқ кофені ішуді, фильм көруді демей-ақ қояйын, кітап оқуды, жаңа білімді үйренуді, тіпті жақындарымыздың жағдайын сұрап, қатты құшақтауды не жақсы көретінімізді айтуды ұмытып кетеміз.
Бірақ өмірдің әділдігіне қараңызшы, адам ертеңге қалдыра берген дүниелерінің барлығын, жағдайы нашарлағанда, яғни аурухана дәлізінде есіне түсіреді екен.
Өміріміздің өлшеулі hәм қадірлі екендігін сол кезде түсінеді екенбіз. Бұл дүниенің тірлігі ешқашан бітпейді.
Бір курстан естіген едім: "Кейінге қалдыру өмірдің ұйытқысын жоғалтады. Ашулансаң айғайла, сүйсең айт, сағынсаң артынан жүгір".
📘ҚойынДәптер