معکوس ماهی

این عکس را امسال تابستان گرفتم. لباس ِ گربه‌ایِ جدیدم را پوشیده بودم و برای دیدن دوستم و گربه‌‌اش رفته بودم. گربه یکی از پاهایش شکسته بود و گچ گرفته بودند. پای دیگرش زخمی شده بود و با باند پیچیده بودند. تصویری که آن روز از او ثبت کرده‌ام برایم عجیب است؛ ترکیب تنهایی، زخم‌ و کنار پنجره بودنش در کنار سیگار و فندکی که معلوم نیست چرا آنجاست. سرش را به خودش تکیه داده و حوصله‌ی ما را ندارد. به گربه‌ و پانسمان‌هایش نگاه میکنم؛ چقدر شبیه خودم در این روزهاست.



@makous_mahi

جنید بغدادی می‌گوید: آنکس که ایمان دارد، در یک روز به چهل حال درآید. منافق اما چهل سال به یک حالت بماند.


@makous_mahi

هیانیمات
یعنی
/جست‌وجو کن، آرزو کن و بترس.


@makous_mahi

با تأخير
هپی نیو یِر 🎄🧦🧸🍪☕️


@makous_mahi

این که چطور تالکین در ارباب حلقه ها دنیای کاملی با تمام جزییات خلق کرده، دیوانه کننده است۔
اینکه چطور سرنوشت دنیا به سفر هابیت ها و نابود کردن حلقه بستگی دارد و چطور هابیت ها با شوخ طبعی و بامزگی خاص خودشان و به روش خودشان این سفر را پشت سر می گذارند و چطور دلهره کم کم در داستان گسترش می یابد۔ ترجمه ی رضا علیزاده عالی است و غرق شدن در دنیای تالکین، همان چیزی است که به آن نیاز دارم۔
این روزها بیشتر افکارم درباره ی دنیای اوست۔ به این فکر می کنم که موقع خلق یک دنیا به این بزرگی و شگفت انگیزی چه حسی داشته، و این که چقدر داستان ها خوبند۔ مخصوصا آن ها که در دنیاهای خیالی اتفاق می افتند۔ خیال۔ تصور۔
فکر می کنم می شود برای آنها که خیلی خیلی احساس افسردگی می کنند، خواندن ارباب حلقه ها را تجویز کرد۔ دیدن فیلم ها لذت بخش بود اما کتاب چیز دیگری است۔ همیشه فکر می کردم کتاب سختی است، چیزی شبیه صدسال تنهایی، پر از اسمهای سخت و شبیه هم  و توضیح تاریخ و ۔۔۔ اما یک داستان فوق العاده است و خواندنش بی نهایت لذت بخش۔ حداقل تا اینجای کتاب اول که این طور بوده۔
بهترین چیز برای فکر کردن است۔حالا،  وقتی فکرهای ترسناک و دوست نداشتنی می آیند،من خیلی آرام حواسم را جمع هابیتها می کنم ۔ هابیت ها و حلقه ای که پنهان کرده اند ۔ هابیتهای کوچک با پاهای بزرگشان و سفری بی نهایت خطرناک که آنها به طرزی معجزه آسا آن را با موفقیت به پایان می برند۔ انگار بودن این کتاب، اتفاق افتادن آن داستان ها  و پیروز شدن روشنی بر تاریکی،  فکر کردن به جزییاتش، فکر کردن به تالکین ، خالق این دنیا ، مرا قدرتمند می کند۔ نمی دانم چه طور وصفش کنم۔ شبیه پناه بردن به خیال و فرار از افکار خودم نیست۔ چیزی بیشتر از این است۔ لذتی است که برایم تازگی دارد۔

🦊🌛
Sticks and stones break my bones, but it's the words that make me cry.


@makous_mahi

سال‌ها طول کشید دوزاری‌م بیفته که خیلی از نقل قول‌های بزرگ درباره اینکه هر چه بکاری، همان را درو می‌کنی چندان در دنیای واقعیت، صادق نیستن. حالا بعد از سی و چند سال فهمیده‌ام فارغ از اینکه چه چیزی می‌کارم باید عن‌هایی زیادی رو برداشت کنم. عن‌هایی که حال آدم رو بهم می‌زنند. و گاهی گاهی گاهی یه ریحون تازه هم وسط اون عن‌ها پیدا کنم. زندگی به من یاد داد باید خیلی قدر اون ریحون تازه رو وسط عن‌های تمام‌نشدنی بدونم. متاسفانه سال‌های زیادی رو صرف شوکه شدن از مواجهه با عن‌ها کردم و شاید ریحون‌هایی رو از دست داده باشم. خب آدم باید تجربه کنه، عن‌ها رو با آغوش باز بپذیره و منتظر اون لحظه تاریخی رسیدن به ریحون تازه بمونه. و اون آدم یادش نره که باز هم وظیفه‌ش کاشتن بذر ریحون و همه چیزهای خوبه، فارغ از عنی که نصیبش می‌شه.

کلاس دوم ب کانگرو، یک‌ رسم زیبایی دارد.
هر از چندی، وقتی یک بچه ای خیلی ناآرامی یا با بقیه دعوا کند و نظم کلاس را بر هم بزند، یا اصلا کار خاصی نکند و ساکت و ناپیدا و محو باشد، خیلی بیهوا و بی مناسبت خاص، از او دعوت می شود که بیاید در وسط کلاس روی تک صندلی بنشیند.
از بقیه کلاس هر که خواست داوطلبانه، نوبت میگیرند و تک تک، یک جمله مثبت در مورد او می گویند:
ناخن‌هایت تمیز است.
خوش بویی.
فوتبالت عالیست.
به من خیلی کمک کردی تا الان.
تمرینهای ریاضی را سریع حل می‌کنی.
نقاشی امروزت را دوست داشتم.
خوشحالم تو دوست منی...
هر که هم نخواست چیزی نمی‌گوید.

به این رسم می‌گویند «دوش آب گرم». در تابلوی ته کلاس، که درباره قوانین و رسوم کلاس دوم ب کانگروست، جلوی عبارت دوش آب گرم نوشته شده:
برای اینکه ما خیلی ارزشمندیم ولی لازم داریم که گاهی یادمان بیاورند و به ما با صدای بلند بگویند.

به نظرم بچه هایی که از همین هفت سالگیشان دارند تمرین می‌کنند هر از گاهی هم که شده در روزهای بی اتفاق و عادی، یا روزهای پرتنش‌ و خسته کننده و سختشان، فقط خوبی ها را در دیگری پیدا کنند، بفهمند و با صدای بلند ازشان قدردانی کنند، در بزرگسالی، یاد گرفته اند که واضح و بی خجالت به دیگری بگویند دوستت دارم،
چه چیز را در تو دوست ندارم،
قدردانم برای....
دلخورم برای...
و اینکه تو ارزشمندی، من ارزشمندم. ما حق زندگی داریم و ناکامی و ناامیدی، خشونت و حسرت مستمر، حق ما نیست.

‌
وضعیت 2:

@makous_mahi

‌
وضعیت 1:


@makous_mahi

‌
رقص لاک پشتی! 🐢


@makous_mahi

‌
همان‌قدر که می‌توانم دیگران را به راحتی خوشحال کنم، می‌توانم به همان اندازه خودم را از پای درآورم. استعداد شگفت‌انگیزی است!!! گاهی از داشتنش شوکه می‌شوم و گاهی یادم می‌رود چنین چیزی را دارم. یک نفر فقط می‌تواند دشمن خودش باشد که در موقعیت‌های مختلف حال خودش را بگیرد و در انتظار اتفاقِ بدِ جدیدتری برای خودش باشد. «با خودت مهربان باش» و «خودت را دوست داشته باش» بدترین جملاتی هستند که می‌توانند از دهان کسی خارج شوند. معمولا ترجیح می‌دهم با آدم‌ها که حرف می‌زنم در جوابم بگویند: «میووو... واق... بععع...» و امثالهم. اینطوری بهتر می‌توانم باهاشان ارتباط برقرار کنم و از نزدیک شدن نترسم. امروز فیلم کوتاهی در اینستاگرام دیدم که یک خانوم دکتر ریزه‌میزه داشت به صاحب یک سگِ ترسناک می‌گفت: «ولش کن بذار بیاد. سرشو ول کن.» بعد از آن دکتر به آرامی به سگ نزدیک شد، پوزه‌اش را مالید، زیر گلویش را ماساژ داد و قربان صدقه‌اش رفت. سگ با آن هیبتش یکهو خوابید روی زمین و دست‌هایش را بالا آورد تا خانوم دکتر باهاش بازی کند. واقعا عجیب بود!!! باورم نمیشد حیوان تا این اندازه می‌تواند احساسات واقعی را درک کند و نترسد. آدم‌های کمی پیدا می‌شوند که بتوانند اینطور ترس کسی را بریزند و بهش اطمینان بدهند که مراقب فاصله‌شان هستند. شاید یک روز تصمیم بگیرم کارگاه‌هایی در سطح شهر برگزار کنم با این مضمون که «فاصله‌ها را جدی بگیرید!». وعده‌ی خوشبختی و پول هم به آدم‌ها بدهم تا بیشتر ترغیب‌ شوند و به کارگاهم بیایند. با دو کلمه‌ی «فاصله» و «پل» هم یک فرمول ساده بنویسم و رمز موفقیت را در دستانشان بگذارم. اینطوری خوب می‌توانم به راحتی دیگران را خوشحال کنم و خودم را مثل همیشه به قعر نابودی بکشانم.



@makous_mahi

جایزه نوبل ادبیات ۲۰۲۴ به هان کانگ، نویسندهٔ اهل کرهٔ جنوبی، اعطا شد؛ «به خاطر نثر شاعرانه‌اش که با تروماهای تاریخی رودررو می‌شود و شکنندگی زندگی انسان را آشکار می‌کند».

هان کانگ نویسنده‌ای پنجاه‌وسه ساله است که پیش‌تر با رمان گیاهخوار جایزهٔ بوکر بین‌المللی (سال ۲۰۱۶) را از آن خود کرده بود. از جمله آثار او می‌توان به رمان‌های نگو خداحافظ، سفید، دستان سرد تو و پسری می‌آید اشاره کرد.

تا به حال از میان آثار کانگ، سه کتاب گیاهخوار، اعمال انسانی و کتاب سپید به فارسی ترجمه شده است.

#خبر

@kaaghaz

‌
دکتر گفت: «بله بله. هفته دیگه باید تمام این چیزهارو فراموش کنی. هفته دیگه تنهاییت تموم میشه و از انفرادی میای بیرون؟ نظرت چیه؟»
-دوست داشتم توی صورتش بخندم: چه طوری تنهایی آدم تمام می‌شود؟‌ خنده‌دار تر از این نشنیده بودم.


•شاگرد قصاب، پاتریک مک‌کیب



@makous_mahi

وقتی دارم از پیش تراپیستم برمیگردم به روتین زندگیم.

💬Benoosh
Lidia @kafiha

•شاب عَبِد، خواننده‌ی فلسطینی که این موسیقی زیبا را برای وطنش خوانده است.


@makous_mahi

دانشجو که بودم از شوپنهاور نفرت داشتم. بعدها بود که به‌تدریج به عمق این اندیشه‌اش پی بردم که هر رابطه‌ای که پای عواطف فردی را به میان بکشد آدم را در معرض خطر قرار می‌دهد و هر چه اجازه دهم آدم‌های بیشتری نزدیکم شوند، بر تعداد راه‌هایی که می‌شود به من آسیب رساند، افزوده می‌شود.

در، ماگدا سابو، ترجمهٔ نصرالله مرادیانی

من فقط روی کاغذ می‌دانم چه بگویم. توی زندگی واقعی برای پیدا کردن جملهٔ مناسب مشکل دارم.

در، ماگدا سابو، ترجمهٔ نصرالله مرادیانی

اگر روزی بتوانم موعظه نکنم
نصیحت نکنم
دستور‌العمل ندهم
نسخه نپیچم
آدم‌ها را دسته‌بندی نکنم

شاید آن‌وقت بتوان گفت که واقعا حرفی زده‌ام.


@makous_mahi

+ تو جهانی که والدین ما اربابش هستند، ترجیح می‌دیم گناهکار باشیم و اون ها خدا تا پاک باشیم و اون‌ها شیطان.

وضعیّت:


@makous_mahi

وقت‌هایی که می‌روم توی خودم و طول می‌کشد بیرون بیایم، زمان‌های خوبی نیستند. چیزهای زیادی را از دست می‌دهم و کارهای زیادی روی دوشم باقی می‌ماند. ممکن است از جاهایی، گروه‌هایی یا ذهن آدم‌هایی حذف شوم که دیگر قابل بازگشت نیستند. شاید قبل‌تر این موضوعات اذیتم می‌کرد امّا حالا نه! حالا پذیرفته‌ام برای حفظ خودم، ممکن است گاهی چیزهایی را از دست بدهم که از قضا چیزهای خوبی هم بوده‌اند!!! آن دیوار بتنی که از خودم ساخته بودم دیگر وجود ندارد. پرده‌ی توری شاید تصویر مناسب‌تری از من باشد وقت‌هایی که خودم را به دست باد می‌سپارم و رها از همه‌چیز تکان می‌خورم. وقت‌هایی هم ساکت و صامت بر جای می‌مانم و فقط تماشا می‌کنم. هر دوی این‌ها من هستم و دیگر شرم ندارم که گاهی بازیگوش، بی‌قانون و خودخواه باشم.


@makous_mahi

این اپیزود، معرکه است. برای منی که اهل پیاده‌روی نیستم، متن‌های انتخابی و کتاب‌های معرفی شده، واقعا قلقلکم دادند✨

اپیزود چهل ‌و دوم رادیو دیو: گاه گم می‌شوم

‌‌‎ این اپیزود با حمایت مالی دنون
منتشر می‌شود.
www.danone.ir
شرکت دنون یکی از بزرگترین شرکت های غذا و نوشیدنی دنیاست که در ایران، دسرهای خوش طعم و سالم دنت را تولید می‌کند و آشنای قدیمی همه‌ی ماست. دنون لبنی پارس به عنوان اولین شرکت در ایران موفق به کسب گواهینامه بی کورپ، یکی از بالاترین استانداردهای زیست محیطی و اجتماعی در دنیا، شده ‌است. رعایت این استانداردهای سختگیرانه به معنای فعالیت موثرتر و مفیدتر دنون در مسیر تبدیلِ جهان به جای بهتری برای زندگی است.دنون، یک زمین یک زندگی.

کاور از نقاشی اثر هانیه فرهادی نیک
نام اپیزود برگرفته از شعری سروده بیژن الهی

حمایت از ما از داخل ایران
حمایت از ما از خارج ایران: پی پل / پیتریان
@radiodeev

این موقعِ‌شب  ماهیِ کوچکی از خوابِ دیگران جدا شده ؛ 
شکارگرانِ برکه  کارش را خواهند ساخت.
شاید ما هم
با خودمان این کار را کرده‌ایم.



#شهرام_شیدایی
#شعرکوتاه

@shahramsheydayi

انتشار خبر محکومیت و لغو مجوز کار یکی از روانشناسان مشهور ایرانی توسط دادگاهی در استرالیا و به دلیل تخطی از مرزهای اخلاق حرفه‌ای، بسیار متاثر کننده بود. به خصوص که سالها قبل با ایشان آشنایی و دوستی داشتم. طبیعتا من در جایگاهی نیستم که بخواهم درباره درستی یا نادرستی این خبر اظهار نظر کنم ولی نکته­‌ای که ضروری دانستم به آن اشاره کنم این است که:

برخی از طرفداران و علاقه­‌مندان به ایشان که در مقام دفاع برآمده­‌اند بیان می­‌کنند: "فرضا که چنین اتفاقی هم رخ داده باشد، یعنی درمانگر با مراجع­‌اش رابطه جنسی برقرار کرده باشد، این خطای شخصی است و ایشان هم عذرخواهی کرده است! مگر آسیبی به کسی زده است؟"

این اظهار نظر که حاکی از عدم آشنایی گوینده با سازوکار روان آدمی و ابتدایی‌ترین اصول اخلاق حرفه‌ای است بسیار خطرناک است. چون به نوعی خطایی را که به هیچ وجه شخصی نیست و اتفاقا بسیار هم آسیب جدی به روان قربانی زده است، نرمال سازی می‌کنند. توضیح آن پیچیده است و شاید در این فضا نگنجد، اما ساده شده آن این است:

مراجع (در هر سن و سالی که باشد) در رابطه با درمانگرش، از نظر وضعیت روانی همچون کودک است و درمانگر در جایگاه والد قرار می‌گیرد. پس، رابطه جنسی والد با فرزندش ، آن هم کودک، به هیچ وجه قابل پذیرش نیست.

اگر ایشان یا هر روان‌درمانگر دیگری با مراجع خود رابطه جنسی برقرار کرده باشد به هیچ آب زمزمی نمی‌توان تطهیرش کرد و به هیچ وجه صلاحیت فعالیت در این حرفه را ندارد.
خوشبختانه قوانین حرفه‌ای در این زمینه کاملا واضح و جدی است.

‌
او تندخود نبود؛ آن‌ها از سمت شکسته‌اش به او نزدیک می‌شدند.


@makous_mahi

‌
از کتاب «بی‌سواد و فرقی نمی‌کند»
نویسنده: آگوتا کریستف



@makous_mahi