معکوس ماهی

این که چطور تالکین در ارباب حلقه ها دنیای کاملی با تمام جزییات خلق کرده، دیوانه کننده است۔
اینکه چطور سرنوشت دنیا به سفر هابیت ها و نابود کردن حلقه بستگی دارد و چطور هابیت ها با شوخ طبعی و بامزگی خاص خودشان و به روش خودشان این سفر را پشت سر می گذارند و چطور دلهره کم کم در داستان گسترش می یابد۔ ترجمه ی رضا علیزاده عالی است و غرق شدن در دنیای تالکین، همان چیزی است که به آن نیاز دارم۔
این روزها بیشتر افکارم درباره ی دنیای اوست۔ به این فکر می کنم که موقع خلق یک دنیا به این بزرگی و شگفت انگیزی چه حسی داشته، و این که چقدر داستان ها خوبند۔ مخصوصا آن ها که در دنیاهای خیالی اتفاق می افتند۔ خیال۔ تصور۔
فکر می کنم می شود برای آنها که خیلی خیلی احساس افسردگی می کنند، خواندن ارباب حلقه ها را تجویز کرد۔ دیدن فیلم ها لذت بخش بود اما کتاب چیز دیگری است۔ همیشه فکر می کردم کتاب سختی است، چیزی شبیه صدسال تنهایی، پر از اسمهای سخت و شبیه هم  و توضیح تاریخ و ۔۔۔ اما یک داستان فوق العاده است و خواندنش بی نهایت لذت بخش۔ حداقل تا اینجای کتاب اول که این طور بوده۔
بهترین چیز برای فکر کردن است۔حالا،  وقتی فکرهای ترسناک و دوست نداشتنی می آیند،من خیلی آرام حواسم را جمع هابیتها می کنم ۔ هابیت ها و حلقه ای که پنهان کرده اند ۔ هابیتهای کوچک با پاهای بزرگشان و سفری بی نهایت خطرناک که آنها به طرزی معجزه آسا آن را با موفقیت به پایان می برند۔ انگار بودن این کتاب، اتفاق افتادن آن داستان ها  و پیروز شدن روشنی بر تاریکی،  فکر کردن به جزییاتش، فکر کردن به تالکین ، خالق این دنیا ، مرا قدرتمند می کند۔ نمی دانم چه طور وصفش کنم۔ شبیه پناه بردن به خیال و فرار از افکار خودم نیست۔ چیزی بیشتر از این است۔ لذتی است که برایم تازگی دارد۔

🦊🌛
Sticks and stones break my bones, but it's the words that make me cry.


@makous_mahi

سال‌ها طول کشید دوزاری‌م بیفته که خیلی از نقل قول‌های بزرگ درباره اینکه هر چه بکاری، همان را درو می‌کنی چندان در دنیای واقعیت، صادق نیستن. حالا بعد از سی و چند سال فهمیده‌ام فارغ از اینکه چه چیزی می‌کارم باید عن‌هایی زیادی رو برداشت کنم. عن‌هایی که حال آدم رو بهم می‌زنند. و گاهی گاهی گاهی یه ریحون تازه هم وسط اون عن‌ها پیدا کنم. زندگی به من یاد داد باید خیلی قدر اون ریحون تازه رو وسط عن‌های تمام‌نشدنی بدونم. متاسفانه سال‌های زیادی رو صرف شوکه شدن از مواجهه با عن‌ها کردم و شاید ریحون‌هایی رو از دست داده باشم. خب آدم باید تجربه کنه، عن‌ها رو با آغوش باز بپذیره و منتظر اون لحظه تاریخی رسیدن به ریحون تازه بمونه. و اون آدم یادش نره که باز هم وظیفه‌ش کاشتن بذر ریحون و همه چیزهای خوبه، فارغ از عنی که نصیبش می‌شه.

کلاس دوم ب کانگرو، یک‌ رسم زیبایی دارد.
هر از چندی، وقتی یک بچه ای خیلی ناآرامی یا با بقیه دعوا کند و نظم کلاس را بر هم بزند، یا اصلا کار خاصی نکند و ساکت و ناپیدا و محو باشد، خیلی بیهوا و بی مناسبت خاص، از او دعوت می شود که بیاید در وسط کلاس روی تک صندلی بنشیند.
از بقیه کلاس هر که خواست داوطلبانه، نوبت میگیرند و تک تک، یک جمله مثبت در مورد او می گویند:
ناخن‌هایت تمیز است.
خوش بویی.
فوتبالت عالیست.
به من خیلی کمک کردی تا الان.
تمرینهای ریاضی را سریع حل می‌کنی.
نقاشی امروزت را دوست داشتم.
خوشحالم تو دوست منی...
هر که هم نخواست چیزی نمی‌گوید.

به این رسم می‌گویند «دوش آب گرم». در تابلوی ته کلاس، که درباره قوانین و رسوم کلاس دوم ب کانگروست، جلوی عبارت دوش آب گرم نوشته شده:
برای اینکه ما خیلی ارزشمندیم ولی لازم داریم که گاهی یادمان بیاورند و به ما با صدای بلند بگویند.

به نظرم بچه هایی که از همین هفت سالگیشان دارند تمرین می‌کنند هر از گاهی هم که شده در روزهای بی اتفاق و عادی، یا روزهای پرتنش‌ و خسته کننده و سختشان، فقط خوبی ها را در دیگری پیدا کنند، بفهمند و با صدای بلند ازشان قدردانی کنند، در بزرگسالی، یاد گرفته اند که واضح و بی خجالت به دیگری بگویند دوستت دارم،
چه چیز را در تو دوست ندارم،
قدردانم برای....
دلخورم برای...
و اینکه تو ارزشمندی، من ارزشمندم. ما حق زندگی داریم و ناکامی و ناامیدی، خشونت و حسرت مستمر، حق ما نیست.

‌
وضعیت 2:

@makous_mahi

‌
وضعیت 1:


@makous_mahi

‌
رقص لاک پشتی! 🐢


@makous_mahi

‌
همان‌قدر که می‌توانم دیگران را به راحتی خوشحال کنم، می‌توانم به همان اندازه خودم را از پای درآورم. استعداد شگفت‌انگیزی است!!! گاهی از داشتنش شوکه می‌شوم و گاهی یادم می‌رود چنین چیزی را دارم. یک نفر فقط می‌تواند دشمن خودش باشد که در موقعیت‌های مختلف حال خودش را بگیرد و در انتظار اتفاقِ بدِ جدیدتری برای خودش باشد. «با خودت مهربان باش» و «خودت را دوست داشته باش» بدترین جملاتی هستند که می‌توانند از دهان کسی خارج شوند. معمولا ترجیح می‌دهم با آدم‌ها که حرف می‌زنم در جوابم بگویند: «میووو... واق... بععع...» و امثالهم. اینطوری بهتر می‌توانم باهاشان ارتباط برقرار کنم و از نزدیک شدن نترسم. امروز فیلم کوتاهی در اینستاگرام دیدم که یک خانوم دکتر ریزه‌میزه داشت به صاحب یک سگِ ترسناک می‌گفت: «ولش کن بذار بیاد. سرشو ول کن.» بعد از آن دکتر به آرامی به سگ نزدیک شد، پوزه‌اش را مالید، زیر گلویش را ماساژ داد و قربان صدقه‌اش رفت. سگ با آن هیبتش یکهو خوابید روی زمین و دست‌هایش را بالا آورد تا خانوم دکتر باهاش بازی کند. واقعا عجیب بود!!! باورم نمیشد حیوان تا این اندازه می‌تواند احساسات واقعی را درک کند و نترسد. آدم‌های کمی پیدا می‌شوند که بتوانند اینطور ترس کسی را بریزند و بهش اطمینان بدهند که مراقب فاصله‌شان هستند. شاید یک روز تصمیم بگیرم کارگاه‌هایی در سطح شهر برگزار کنم با این مضمون که «فاصله‌ها را جدی بگیرید!». وعده‌ی خوشبختی و پول هم به آدم‌ها بدهم تا بیشتر ترغیب‌ شوند و به کارگاهم بیایند. با دو کلمه‌ی «فاصله» و «پل» هم یک فرمول ساده بنویسم و رمز موفقیت را در دستانشان بگذارم. اینطوری خوب می‌توانم به راحتی دیگران را خوشحال کنم و خودم را مثل همیشه به قعر نابودی بکشانم.



@makous_mahi

جایزه نوبل ادبیات ۲۰۲۴ به هان کانگ، نویسندهٔ اهل کرهٔ جنوبی، اعطا شد؛ «به خاطر نثر شاعرانه‌اش که با تروماهای تاریخی رودررو می‌شود و شکنندگی زندگی انسان را آشکار می‌کند».

هان کانگ نویسنده‌ای پنجاه‌وسه ساله است که پیش‌تر با رمان گیاهخوار جایزهٔ بوکر بین‌المللی (سال ۲۰۱۶) را از آن خود کرده بود. از جمله آثار او می‌توان به رمان‌های نگو خداحافظ، سفید، دستان سرد تو و پسری می‌آید اشاره کرد.

تا به حال از میان آثار کانگ، سه کتاب گیاهخوار، اعمال انسانی و کتاب سپید به فارسی ترجمه شده است.

#خبر

@kaaghaz

‌
دکتر گفت: «بله بله. هفته دیگه باید تمام این چیزهارو فراموش کنی. هفته دیگه تنهاییت تموم میشه و از انفرادی میای بیرون؟ نظرت چیه؟»
-دوست داشتم توی صورتش بخندم: چه طوری تنهایی آدم تمام می‌شود؟‌ خنده‌دار تر از این نشنیده بودم.


•شاگرد قصاب، پاتریک مک‌کیب



@makous_mahi

وقتی دارم از پیش تراپیستم برمیگردم به روتین زندگیم.

💬Benoosh
Lidia @kafiha

•شاب عَبِد، خواننده‌ی فلسطینی که این موسیقی زیبا را برای وطنش خوانده است.


@makous_mahi

دانشجو که بودم از شوپنهاور نفرت داشتم. بعدها بود که به‌تدریج به عمق این اندیشه‌اش پی بردم که هر رابطه‌ای که پای عواطف فردی را به میان بکشد آدم را در معرض خطر قرار می‌دهد و هر چه اجازه دهم آدم‌های بیشتری نزدیکم شوند، بر تعداد راه‌هایی که می‌شود به من آسیب رساند، افزوده می‌شود.

در، ماگدا سابو، ترجمهٔ نصرالله مرادیانی

من فقط روی کاغذ می‌دانم چه بگویم. توی زندگی واقعی برای پیدا کردن جملهٔ مناسب مشکل دارم.

در، ماگدا سابو، ترجمهٔ نصرالله مرادیانی

اگر روزی بتوانم موعظه نکنم
نصیحت نکنم
دستور‌العمل ندهم
نسخه نپیچم
آدم‌ها را دسته‌بندی نکنم

شاید آن‌وقت بتوان گفت که واقعا حرفی زده‌ام.


@makous_mahi

+ تو جهانی که والدین ما اربابش هستند، ترجیح می‌دیم گناهکار باشیم و اون ها خدا تا پاک باشیم و اون‌ها شیطان.

وضعیّت:


@makous_mahi