بیگانه

عجیب‌ترین چیزی که امروز باهاش رو به رو شدم، تارانتیسم ایتالیاییه. اگر نگران نبودم که با چشم جاهل‌ها و دیوانه‌ها نگاهش کنید یه عالمه براتون رفرنس می‌ذاشتم ازش.

حالا از این بدتر‌. آیا شما به عنوان یک دانشجو-دانش‌آموز، مطالبه‌اش می‌کنید؟ مطالبه‌ی توضیح تاریخی که نباید مخفی، انکار و ناگفته بمونه چرا که از یاد بردنش، یعنی نبود نقد جدی و دائمی به یک روش و یک حوزه؟

مثلا در کلاس یا واحد عکاسی، شده بهتون بگن مثلا چه افکت خشونت‌آمیزی داشته و باعث چه فجایع سیستماتیکی در تاریخ شده و بعد برای جبرانش چه کردن؟

برای مثال آیا کسی واحدی داشته که در حوزه روانشناسی، روانپزشکی و ساز و کار روان باشه و توضیح بده چطور تاریخ بیمارستان‌های روان‌پزشکی و ارتباطش با مثلا قدرت‌ها چه فجایعی رو به بار اورد و از میزان دسته‌بندی‌های اشتباه بگه یا حتی تاریخ مرتبط رو با کلونیالیسم بگه و بعد مثلا به کارهای انتقادی مثل فانون و ایلیچ و نمی‌دونم مثلا فوکو اشاره کنه و توضیح بده برای جبرانش چه کردن؟

مثلا آیا تا به حال واحد بیولوژی‌ای دیدید که توضیح بده چطور در جنگ‌های بایولوژیک نقش داشتن یا چطور بعضی از اشتباهاتشون باعث مرگ شده یا مثلا چطور اطلاعاتی تولید می‌کردن که مثلا کلونیالیسم رو توجیه می‌کرد یا مثلا چطور بسیاری از تحقیقات در این زمینه‌های خاص که بابتش فاینانس شدن، دیتاهایی تولید می‌کرد که در راستای صلاحیت دادن به کمپانی فاینانس کرده باشن؟ آیا واحدی رو دیدید که اینطور مسئولیت آنچه که در تاریخ و حتی اکنونش داره اتفاق می‌افته رو توضیح بده و به گردن بگیره؟ حتی در حد یک جلسه؟ حتی در حد نیمی از یک جلسه؟
برام مهمه.

توی انسان‌شناسی یا سکشن خیلی بزرگی توی هر واحد میان از اینکه چه گندایی بار آوردن و اشتباهاتی کردن توی کانتکست‌های متفاوت صحبت می‌کنن و بعد کارهایی که برای جبرانش کردن. کنجکاو شدم بدونم آیا رشته‌ی دیگه‌ای وجود داره که همچین کرکتری داشته باشه یا نه. اگر توی رشته‌ای که می‌گذرونید، واحدها، چنین اتفاقی افتاده، لطفا بهم بگید: @nnkskhnmg

توی بیوی اینستام نوشتم همکاری؟ ایمیل و ایمیلم در دسترسه تقریبا همه‌جا اما بیشترین کاری که در قبال پیشنهادهای همکاری دارم انجام می‌دم، توضیح اینه که چطور یه پیشنهاد همکاری حرفه‌ای و رسمی بدید. اغلب ایمیل‌ها بی‌جزئیات، بدون توضیحات دقیق، بدون شفاف‌سازی نوع همکاری و شرایطه. این باعث می‌شه درجا رد کنم. حتی اگر پس از توضیحات من، طرف مقابل توضیحی اضافه کنه. چون‌ می‌دونی؟ ته فکرم اینه که شاید اون طرف، بدون من هم، یه جوری کارشو جمع کنه و حتی شاید با جای خیلی خوبی برسه و خیلی موفق بشه، اما من مطمئنم با ورود و همکاری با کسی که حتی درخواست همکاریش، حرفه‌ای و رسمی نیست، جزئیات کافی و شفاف نداره، قراره دهن و اعصابم باهمدیگه صاف بشن. چون باید با قلاب از تو دهنشون حرف بکشی، همیشه ازت ناراضین و باب میلشون نیست و از همه بدتر، رفتار حرفه‌ای رو رعایت نمی‌کنن و موجب این می‌شن که اون زمان رو کنار هم، با سلامت‌روان حداکثری و مشکلات حداقلی، نگذرونید. به نظر من اگر می‌خواید به کسی درخواست همکاری بدید، یا جایی کار کنید یا بلابلا، این رو درنظر بگیرید: سلامت‌روان حداکثری و مشکلات حداقلی. آیا خیلی ایده‌آل گرایانه‌است؟ نه فقط نیازمند رفتار حرفه‌ایه.
انی‌وی: همکاری؟ [email protected]

ترس؟ ترس خیلی خوب کار می‌کنه. مخصوصا جهت کنترل.

باید به خودم قول بدم دیگه توی تخت از این رو به اون رو نشم هی. از کل زندگیم جا موندم.

الان باید دانشگاه می‌بودم و هنوز جلوی درم. جمع کردن یه زندگی و یه انسان به تنهایی، خیلی ساده نیست.

بایکوت کردن آثار فکری و ادبی، به هر دلیلی، تقریبا فرقی با بربریت و کتاب‌سوزوندن نداره. اگر طرفدار آزادی هستیم، باید بتونیم رنج پذیرش دیگری و مخالف و آنچه که نمی‌پسندیم رو داشته باشیم. انقدر که حتی خودمون هم مطالعش کنیم. خودمون هم بررسیش کنیم. خودمون هم واردش بشیم. نباید نوعی فوبیا از تفکر متفاوت-مخالف وجود داشته باشه. مثلا بین راست و چپ خیلی اتفاق می‌افته که نوشته‌های فکری ادبی همدیگه رو بایکوت می‌کنن. اصلا انگار با بایکوت کردن، وجودشون رو توضیح می‌دن. این هرچی هست، خلاف آزادیه. این هرچی هست، خلاف ایده‌ی اصلی لیبرالیسمه. انسان باید انقدر آزاد باشه که هرچیزی رو از هرکسی خواست، اراده کرد، بخونه و بابت اون داستان بایکوتی اتفاق نیفته. چرا که ترسی نباید در میان باشه. اگر هست، یک‌جای ادعای آزادی‌خواهی، می‌لنگه.
بله خیلی از هنرمندان و نویسندگان ممکنه پروفایل شخصیتی جالبی نداشته باشن اما می‌شه آثارشون رو، با توجه و آگاه بودن بر پروفایلشون، مطالعه و بررسی کرد. چرا که لزوما ممکنه اون اثر، بازتولید اون اکت و پروفایل نادرست نباشه. تا مطالعه نکنیم، نمی‌فهمیم. هرکسی هم حق داره شخصا مطالعه کنه و شخصا نتیجه گیری کنه. ما کی باشیم بخوایم نظرمونو قالب کنیم؟

خواب دیدم دوباره می‌رم مدرسه و بیلی‌آیلیش مرده و همه توی راهرو جمع شدن با مقنعه مشکی تا برن خونه. می‌فهمیدم ایران نیستم ولی آدمها ایرانی بودن. می‌فهمیدم همسنشون نیستن. انگار معلمی چیزی بودم. سم.

- ۱۰

شب‌ها میام خونه و برای بنیامین کل چیزهایی که توی روز و سر کلاس‌ها یاد گرفتم رو دوره می‌کنم. امشب بعد از صحبت‌ها گفتم اره، برای واحد انسان‌شناسی رقص، می‌خوام بابا کرم رو ببرم و این، شروع یک بحث یک‌ساعته در مدح باباکرم، رقص سنتی ایرانی و زیبایی چینش نقش زن و مرد بود. اینکه چطور زن ناز می‌کنه و مرد ناز می‌کشه. زن توانش رو نشون می‌ده و مرد تحسین می‌کنه. یه جورهایی، هرچی دل فرهنگمون رو شخم می‌زنیم، بیشتر جای تحسینش بوجود میاد. مخصوصا توی نوع زنیت و زنانگی‌ای که داریم. سفت، توانا و متکی بر خود. زنانگی زن ایرانی، خیلی غیر ظریفِ شکننده و غیر ناتوانه.

ندیده بودم اونم همینو نوشته-گذاشته:))

Happiness

اره خب. تو باعث می‌شی حس کنم خیلی خوشبختم.

توی زندگی اینو فهمیدم که بچه‌هارو نباید پروژه‌ی خانواده‌هاشون بشمارم. چون بعضی از این بچه‌ها، تمام تلاش خودشون رو کردن که به از آنچه که تربیت شده‌ان باشن و چیزی رو کنترل کنن که در درونشون، کاشته شده بود.

خدایگان هستی! این زمان چخبرشه؟ چرا دیگه وقت هیچیو ندارم؟

مغزم از این حجم اطلاعات عمیق و تحلیل، آشوبه.