___ همهچیز سیاسی است یا باید سیاسی باشد: این تصور صرفاً مقوِّم محتوای آنچه «تمامیتخواهی» مینامیم است و بس.
هر بار که «سیاسی» به چنین ویژگی تمامیتخواهانهای ارجاع دهد، در واقع پای «تمامیتخواهی» در میان است. به عبارت دیگر، افق این اندیشه این است که کل سپهر هستی را «سیاسی» بپنداریم یا آن را در «سیاست» غرق کنیم.
چنین پنداشتی از کل سپهر هستی در تمامیتش، خاصبودنِ سپهرِ خودِ این پنداشت را از آن میستاند. اگر همهچیز سیاسی باشد، دیگر هیچچیز سیاسی نیست. و شاید این عملاً همان وضعیت واقعیای باشد که ما خود را در آن مییابیم. اما با این حساب، دیگر ناگزیر نمیتوانیم از آنچه «سیاسی» است سخن بگوییم، مگر با سوءاستفاده از زبان و با میل به بهرهکشی از حالوهوایی که با این واژۀ بزرگ، یعنی سیاسی، پیوند دارند: حالوهوای متملقانه، حالوهوای حماسی و حالوهوایی با بارِ سرنوشت تاریخی.
[کتاب «گاهشمارهای فلسفی»/ ژان-لوک نانسی / کاوه بهبهانی و رباب خمیس]
از مجموعه کتابهای #درنگ_ها
«کتابهای لگا علاوه بر کتابفروشها،
قابل خرید از وبسایت لِگا با تخفیف
و ارسال به سراسر کشور»
www.Legapress.ir