М. ханымның күн санап жүргеніне көп болды. Ай бұрын министрлікте жұмыс табылып, сонда шақырған. Ертең журналистикаға қадам басқан солтүстік өңірдегі жайлы жұмысын тастап, елордаға жаңа қызметке ауыспақ. Күні ертең. Күн санап, күтіп жүргені де сол.
Бүгін М. ханым үшін соңғы түсірілімге шығатын күн. Әдеттегідей әкімдіктің тапсырмасы, әкімнің есебі, бәлки өсегі деген жөн бе, әйтеуір аты дардай, заты нандай жиын. Ондай жерге телеарна шақырмаса қайдан болады, жергілікті телевидениеге “кел” деді, ондағы басшылық кетер күні таяған тәжірибелі журналиске қолының құдіреті бар орыс операторды қосақтады да, жіберді.
Кезекті жиналыс басталды. Әкім әр нәрсенің басын бір шалды, бір шалғанда да мың шалды. Түрегеп тұрып сөзін ағыза кетті, жалған сандардың майын тамыза кетті. Қасындағы бірнеше көмекшілері жалығып отырды, жайлы үй, жылы төсекті сағынып отырды, “бітпеді ғой” деп қағынып отырды. Маужырап отырды, қалжырап отырды, тіпті телефон шұқып, бастары төмен салбырап отырды.
Әкім біраз нәрсе айтты. Естісі де бар, ес-ақылға сыймайтыны да бар, жиылған халық ұға алғанынша ұқты. Оператор камерасын құшақтап журналистің айтуымен шенділерді алдынан бір, артынан бір, жанынан бір, астынан бір, төбесінен бір түсірді. 30-40 кадр бар, жетеді, екеуі келген ізбен кері қайтты. Кешкі эфирге әупірімдеп үлгерді: жылдам монтаж, жылдам жаңалық, бәрі жылдам.
Күн бітті, түн болды. Ел шырт ұйқыда. Сағат мүмкін 2, мүмкін 3, тіпті 4 болған немесе ерте шығар. Әйтеуір түн.
Құлақ жарар тарсылдан көк көзді оператор атып оянды. Үйінің есігін құлатып кетердей дүңкілдетіп, дүрсілдетіп жатыр біреу. Ұйқылы-ояу барды, ашты, қарады: қос полицей, бір редактор, бір арна бастығының орынбасары. Түрлері айға кетіп қалған.
-Что произошло? На час смотрели? Что надо?
-Что надо? Ты гонишь, а? Смотри сюда...
…Ютуб… Жаңалықтар… сюжет… “әкім халыққа есеп берді”.
Сюжет мәтіні күндегі материалдар секілді қарабайыр басталды: -Қала әкімі халыққа есеп берді. Онда өңірдегі оң өзгерістер мен дамушы кәсіпорындар туралы айтты. Сондай-ақ… әкім мықты, әкім жақсы, әкім күшті - деп жалғасады да, әкімнің сұхбатынан соң екінші кадрдан тыс мәтінде қуырдақтың көкесі басталады: -бірақ, әкім алаңдаған мәселелерге жанындағы көмекшілері пысқырмайтын секілді. Жиын басталғаннан біткенше ханға да, қараға да қараған жоқ. Ойлары әр жақта, көздері жан-жақта отырды. (Кадрда көмекшілердің бірі телефоннан әйелдердің жартылай ашық омырауына үңіліп, бірі бұраңдаған билеріне қарап, бірі көлік іздеп, бірі өсек соғып отырғаны көрсетілген)
Әккі әйел айласын асырып кетті, әкімдіктің құтын қашырып кетті. Уақыт тығыз болған соң редакторлар бір тексерместен материалды эфирге өткізген еді. Журналист түнделете Астанаға жетіп қойған. Осылайша, осынша жыл күткенде бар былықты ашып кетті, анау-мынау емес, министрлікке басып кетті. Тірі пенде ауыз аша алмады.
Оператордың түгі кеткен жоқ. Журналист қайда сілтесе сонда барам, оған не керек, мен соны түсірем, түсірілім кезінде соның айтқаны заң, ішке кеп қиятын мен емес, қарамаған өзің кінәлі - деді де қала берді. Ол байғұс ондай боларын білген жоқ әрине, бірақ күні бүгінге дейін соны ойласа, сәтті ойласа, сюжетті ойласа, журналистің тапқырлығын, басқалардың жан таппай зулағанын ойласа: әлі күнге жаны кіреді, ішек-сілесі қата күледі, өмірге өзінен-өзі риза боп, ләззат алады. Сол күнді бақытты күндерінің қатарына қосып қойғаны және бар.
Соңы. Солай…
…журналистік естелік
Бұл өмірде болған оқиға. Айтты, естідім, бас-аяғын жинап, жаздым.