برای آلبالویِ چیده نشده.

فکر می کردی می تونی با انتقام گرفتن حق معصومیتی که از تو زائل شده رو بگیری ، اما هر چی گذشت هیچ چیز تغییر نکرد...

خودت رو به‌خاطر گذشته ببخش. خوب می‌دونم آدم‌ها این بلارو سرت آوردن اما خودت رو به خاطر گذشته ببخش. تو کار اشتباهی انجام نداده بودی، در واقع اون‌ها قدر درستی تورو ندونستن. فکر می‌کردی می‌تونی با انتقام‌گرفتن حق معصومیتی که از تو زائل شد رو بگیری، اما هرچی گذشت هیچ‌چیز تغییر نکرد، اون درد پابرجا موند و روح تو هر روز پلیدتر از قبل‌ شد. امروز خودت رو بابت تمام کارهایی که توی گذشته انجام دادی ببخش و برگرد به زندگی. روح تو ارزشمندتر از این حرفاست.

گاهی درد را رها نمی کنیم چون درد آخرین حلقه اتصالمان به چیزیست که از دست داده ایم.
سوگ ناتمام ، این عبارت سرد و بی روح.
یعنی آنچه از دست داده ایم برنخواهد گشت و ما نپذیرفته ایم که از دست داده ایم و رهایش هم نمی کنیم،گذر نمی کنیم.
لازمه رها کردن سوگواریست،و لازمه سوگواری قطع امید کردن.
زندگی سرشار از "از دست دادن" است و شاید دردناک ترین آن ها ، از دست دادن کسی باشد که برایمان عزیز است.
ما انسان ها به گونه ای طراحی شده ایم که از پس این فقدان ها بربیایم،با همه سختی و دردش هم که شده گذر کرده و این درد جانکاه را به تکه ای از روایت زندگی پر فراز و نشیبمان تبدیل کنیم؛اما گاه نمی شود.
نمی شود که گذر کنیم.
برای هر کس این گذر نکردن منحصر به فرد است،ویژه او،دیگری و رابطه میانشان:
گاه ترس نمی گذارد که عبور کنیم و به سوگ بنشینیم،گاه احساس گناهی که برخی میدانیم و برخی نمیدانیم از کجاست،
گاه از بزرگ بودن درد تنهاییست که نمیگذارد به آن خیره شویم
گاه از زعم مان رهایی و فراموشی بی معرفتیست و میمانیم
گاه مقدس است و دست نازدنی،
گاه آموزه است
گاه توبیخ و محاکمه ی کم کاریمان است
گاه از بی خبری و گاه ها بسیارند...

چون آینه پیش تو نشستم!
که ببینی بر من اثر سخت ترین زلزله ها را...

@kaziima

جرج برنارد شاو میگه که :
هیچوقت با یه خوک کشتی نگیر ، چرا که کثیف میشی و اون از این کار لذت میبره.
اینو یادم رفته بود
اما آویزه گوشم می کنم
که تو کشتی گرفتن با یه خوک
اون روی شکست دادنت تمرکز نداره ؛
اون همه ی تلاشش رو می کنه تو دقیقا شبیه خودش شی!

گفتی که: خوب ترینی آری، خوبم شعرترم تاج سه ترک عرفانم درویشم خاکم
آیینه‌دار رابطه‌ام بنشین بنشین کنار حادثه بنشین یاد مرا به حافظه بسپار اما…، نام مرا بر لب مبند که مسموم می‌شوی من داغ دیده‌ام
لیلی از جای پای تو بر آستانه‌ی درگاه بوی فرار می‌آید آتش مزن به سینه‌ی بستر با عطر پیکر برهنه‌ی سبزت.

نصرت رحمانی | لیلی

برای دوستانی که میخوان تو این مسیر همراه هم باشیم✨

سلام ؛
اینجا قراره چنل دومی باشه که دارم
و نیتم برای ایجاد این چنل
در اولویت مدیت کردن و در لحظه بودنه
در واقع اینجا قراره لحظات و مانتراهایی با شما به اشتراک بذارم و همچین متقابل شما هم بفرستید
و بتونیم توی این مسیر به همدیگه کمک کنیم.

بچه ها ، طبق ناشناس های امشب
قرار بود که از این بعد لحظاتی که مدیت می کنید و یا نظاره گر...
به هر صورتی که انجامش میدید
عکسش رو بفرستید
برای همین تصمیم گرفتم
این جمع کوچیک رو ببرم یه جای دیگه
چون ممکنه همه دوست نداشته باشن

https://t.me/ka_zima_1
اینم لینک چنل دوم✨

شما فرستادید.

@kaziima

شما فرستادید.

@kaziima

هیچ تغییر نکردم شعر می خوانم هنوز،
من همان جنگنده ی پیروز میدانم هنوز،
بی کلک ، بی شیله پیله ، دست هایم بی نمک؛
از سیاست ها دورویی ها گریزانم هنوز.

عاشقش شدم🫠

Konck,knock, knocking on heaven’s door.

@kaziima

چه بیدی چه بیدی چه کردی نه‌هاتی دویته پیرم کردی...

نوستالژی کُردی🤌🏾

@kaziima

چشم🥺