در نکوهشِ واقعیت
این خورشید نیست، ماهِ کامله، در جزیره ی هرمز، ساحل نقره ای.
ماه از قدیم نمادِ وهم بوده، در مقابل خورشید به معنیِ حقیقت. البته درجایی مثل تاروت یا با اون تِم از تفسیرِ جهان. ولی خب اینجا تو عرفان اسلامی گفتیم یکیش بشه الهی، محمدی، جمالی زیبایی. یکیش بشه شیطانی، جلالی قدرتی. البته این وهم که واقعا تاثیر هم داره یعنی ساحل رو ده ها متر جابجا میکرد مثل ذهنِ مریض من. قبل از این عکس میخواستم دیگه از جزیره بیرون نیام ولی بعد از این شب فقط منتظر بودم صبح بشه بیام بیرون. چی میشه که کلِ حقیقت یکهو برات وَهم میشه؟
اصلا این طرزِ وهم و حقیقت مثل اینه که وسط خواب بشینی تجربیاتت رو طبقه بندی کنی. میدونی یه سری چیزا فی نفسه در ذاتِ خودش ناممکنه یا روانتر بگم در ذاتِ خودش مسخرس. مثل اینکه در واقعیت راجع به وهم صحبت کنیم یا درون وهم باشیم و فکر کنیم بیرونی به اسم واقعیت هست. بعد قصد و نیتِ سازنده ی این وهم چیه؟ آزمایش میکنه؟ این نورون ها و شبکه ها و حس ها و تجربیات و خاطره و هزارتا کوفت دیگه که حالات ما رو میسازه ترسناک تره یا موش آزمایشگاهی؟ اون موش رو میتونی در قفس رو باز کنی بالاخره بره. ربات رو چی؟ وقتی بفهمه رباته از کجا میخوای آزادش کنی؟ از خودش؟! نه دیگه اینم از اون چیزاییه که در ذات خودش مسخرس. سرگرمیه. مثل آزادی! یه مفهومِ قراردادیِ سلبی که نه جامعِ نه مانعِ . توی این زبانِ دوم فکریِ زبان شناسان یه اسم نمادین برای خودمون درست کردیم دور هم باشیم. یه سری واقعیت رو هم با همدیگه در وهمِ خودمون درست کردیم. یهو بگین وهم فردیه واقعیت جمعیه خلاصمون کنید. همه با هم وهم کنیم بین الاذهانی درست میشه؟ اگر فردیش رو بیماری روانی میدونید پس اینا هم بیماری های جمعی ماست. فقط چون خودمون همه داریمش عادیه. مثل دیوونه ها توی دیوونه خونه.
برا همین واقعی ها رو بیماری میدونید. مثل بی معنی بودن یا افسردگی؟ مثل یه عاقل توی دیوونه خونه. ما که سرخوشیم زندگیمون رو میکنیم شمام بکنید ولی قشنگیش اینه که وقتی تموم میشیم این واقعیت های بین الاذهانی هم تموم میشن. مثل دایناسورها. الان میدونید دایناسورها به چیا معتقد بودن؟ نویسنده هاشون کیا بودن؟ دانشمنداشون؟ هیچی فکر میکنیم یه مشت حیوون بودن. یه سرما اومد صفرشویی کرد رفت. بعدیای ما هم همینن خب. حالا تا صبح بشین به دیکتاتوری فکر کن و مهاجرت. اصل دیکتاتوری طبیعته و ورژن های روشنفکر ما هم حامیاشیم که یه وقت ذغالامون روی زمینش جا نمونه گیاهای بعدی نروین! بعد دایناسورهای حامی محیط زیست خودشون اون پایین الان ذغال شدن. همینقدر مسخره.
این خورشید نیست، ماهِ کامله، در جزیره ی هرمز، ساحل نقره ای.
ماه از قدیم نمادِ وهم بوده، در مقابل خورشید به معنیِ حقیقت. البته درجایی مثل تاروت یا با اون تِم از تفسیرِ جهان. ولی خب اینجا تو عرفان اسلامی گفتیم یکیش بشه الهی، محمدی، جمالی زیبایی. یکیش بشه شیطانی، جلالی قدرتی. البته این وهم که واقعا تاثیر هم داره یعنی ساحل رو ده ها متر جابجا میکرد مثل ذهنِ مریض من. قبل از این عکس میخواستم دیگه از جزیره بیرون نیام ولی بعد از این شب فقط منتظر بودم صبح بشه بیام بیرون. چی میشه که کلِ حقیقت یکهو برات وَهم میشه؟
اصلا این طرزِ وهم و حقیقت مثل اینه که وسط خواب بشینی تجربیاتت رو طبقه بندی کنی. میدونی یه سری چیزا فی نفسه در ذاتِ خودش ناممکنه یا روانتر بگم در ذاتِ خودش مسخرس. مثل اینکه در واقعیت راجع به وهم صحبت کنیم یا درون وهم باشیم و فکر کنیم بیرونی به اسم واقعیت هست. بعد قصد و نیتِ سازنده ی این وهم چیه؟ آزمایش میکنه؟ این نورون ها و شبکه ها و حس ها و تجربیات و خاطره و هزارتا کوفت دیگه که حالات ما رو میسازه ترسناک تره یا موش آزمایشگاهی؟ اون موش رو میتونی در قفس رو باز کنی بالاخره بره. ربات رو چی؟ وقتی بفهمه رباته از کجا میخوای آزادش کنی؟ از خودش؟! نه دیگه اینم از اون چیزاییه که در ذات خودش مسخرس. سرگرمیه. مثل آزادی! یه مفهومِ قراردادیِ سلبی که نه جامعِ نه مانعِ . توی این زبانِ دوم فکریِ زبان شناسان یه اسم نمادین برای خودمون درست کردیم دور هم باشیم. یه سری واقعیت رو هم با همدیگه در وهمِ خودمون درست کردیم. یهو بگین وهم فردیه واقعیت جمعیه خلاصمون کنید. همه با هم وهم کنیم بین الاذهانی درست میشه؟ اگر فردیش رو بیماری روانی میدونید پس اینا هم بیماری های جمعی ماست. فقط چون خودمون همه داریمش عادیه. مثل دیوونه ها توی دیوونه خونه.
برا همین واقعی ها رو بیماری میدونید. مثل بی معنی بودن یا افسردگی؟ مثل یه عاقل توی دیوونه خونه. ما که سرخوشیم زندگیمون رو میکنیم شمام بکنید ولی قشنگیش اینه که وقتی تموم میشیم این واقعیت های بین الاذهانی هم تموم میشن. مثل دایناسورها. الان میدونید دایناسورها به چیا معتقد بودن؟ نویسنده هاشون کیا بودن؟ دانشمنداشون؟ هیچی فکر میکنیم یه مشت حیوون بودن. یه سرما اومد صفرشویی کرد رفت. بعدیای ما هم همینن خب. حالا تا صبح بشین به دیکتاتوری فکر کن و مهاجرت. اصل دیکتاتوری طبیعته و ورژن های روشنفکر ما هم حامیاشیم که یه وقت ذغالامون روی زمینش جا نمونه گیاهای بعدی نروین! بعد دایناسورهای حامی محیط زیست خودشون اون پایین الان ذغال شدن. همینقدر مسخره.
