📚«عَهدِ جدید؛ تاریخ، فلسفه و سیاست»📚

کمی فکر کنید که چرا دریاچه ارومیه خشک شد؟! بعدا با اندکی تحقیق و تفحص روشن خواهید شد که همین مهندسان روشنفکر تحصیل‌‌کرده بهترین دانشگاه‌های کشور با معدل ۲۰ (برای توسعه این منطقه) چه‌طور روح کشاورزان منطقه را مسموم کردند که با کاشتن درخت سیب (که اساسا آب را می‌خورد)، با ایجاد سدها و هدایت آب به زمین‌ها و باغات، مانع از ورود آب به دریاچه شوند.

نتیجه؟! دریاچه ارومیه خشک شد! جنایتی که قدمای این منطقه هرگز انجام ندادند اما گویا مدرن‌های مهندس تحصیل‌کرده آکادمیک خیلی بیشتر از قدمای این منطقه می‌فهمیدند که این‌طور گند زدند 🤭 این در حالی است که دولت علیه مدرن فقط با اعطای کمک مالی و تسهیلات فرآیند خشکاندن را سهل‌تر کرد. اخیرا خبری منتشر شده بود که گویا می‌خواهند با ایجاد کانال، آب دریاچه کاسپین را به این سمت هدایت کنند؛ معلوم نیست بیست سال بعد چه فاجعه‌ای در آن‌جا ظاهر شود. یا تصور کنید آب را از خلیج فارس به سمت کارخانه فولاد هدایت کنند که در صورت تحقق مشخص نیست دوباره چه فاجعه‌ای ظاهر خواهد شد.

مسئله ساده است: ما نسخه نمی‌خواهیم؛ ما روشنفکر نمی‌خواهیم.

تصور کنید در کشوری که با بحران کم‌آبی مواجه است، اصرار کنید که برای توسعه کشور باید کارخانه تولید فولاد داشته باشیم؛ صنعتی که آب را می‌بلعد. با تاسیس کارخانه فولاد و با همین یک تصمیم خطا چه کسی مسئولیت را به عهده می‌گیرد که چه بلایی بر سر مردم منطقه‌ای آمده است که کارخانه فولاد در آن فعال است؟!

چه کسی به شما حق داده بود که به عنوان یک روشنفکر برای میلیون‌ها نفر نسخه توسعه بپیچید؟! دوست عزیزی درست استدلال می‌کرد که مغزهای متفکر قوم در ایران، بهترین درسی که می‌توانند از #اعراب امیرنشین‌های (امارات متحده عربی) یاد بگیرند این است که بپذیرند خدا نیستند و بپذیرند روشنفکر نباشند! در واقع بپذیرند که باید با ترک‌کردن صحنه تئاتر مضحکه‌ای که بر پا کرده‌اند، مردم را به حال خودشان بگذارند! یعنی اساسا نسخه نپیچند.

#محافظه‌کاری برای هیچ کس، و هیچ کشوری نسخه نمی‌پیچد.

✍ راسل آموس کرک، متفکر محافظه‌کار آمریکایی

💠قانون اساسی ایالات متحده آمریکا که دو قرن قدمت دارد، نمونه روشنی از پیدایش نهادهای #محافظه‌کار از بطن #تجربیات_واقعی_مردم (و نه نظریات انتزاعی) است. نمایندگان برجسته کنوانسیون قانون اساسی از جمله همیلتون و مدیسون گاهی به اَرِسطو و شارل منتسکیو اشاره می‌کردند تا استدلال‌های خودشان را تقویت کنند اما " حکمت سیاسی ذاتی آنان و قانون اساسی که تدوین کردند برآمده از #تجربیات مستقیم نهادهای سیاسی و اجتماعی‌ای بود که در سیزده مستعمره شکل گرفته بود و هم‌چنین بر شناخت عمیق از بسط‌ونموِّ تدریجی حکومت پارلمانی، آزادی و حکومت قانون در بریتانیا #طی_هفت_سده استوار بود.
آنان هیچ کتاب مقدسی را به عنوان مرجع نپذیرفتند (مجله قلم‌یاران؛ شماره ۴۲).
---

اگرچه راسل کرک به قانون اساسی ایالات متحده اشاره می‌کند اما روی سخنش با همه کسانی‌ست که گویا موهای سرشان بدون دیدن واقعیت در لابه‌لای کتاب‌ها ریخته است. کسانی که در لابه‌لای کتاب‌ها به دنبال نسخه‌ای از مثلا توسعه هستند؛ تصور کنید توسعه را با صنعتی‌شدن یکی بگیرید و در وسط کویر کارخانه فولاد تاسیس کنید که در کشوری کم‌آب، آب را می‌بلعد!

تولید ثروت وظیفه جامعه است نه دولت


کارمندان دولت هر سال که درصد تورّم با چاپ پول بالا و بالاتر می‌رود و از این جهت باید حجم پول در گردش با ارزش کالاها در سطحی متعادل باقی بماند، در حالی که همه فکر می‌کنند تولیدکننده‌ها از روی هوس کالاهایشان را گران می‌کنند، باز هم به دولت فخیمه می‌‌گویند به عنوان مثال نه بیست درصد بلکه بیشتر از درصد مُصوَّب دولت حقوق‌ها افزایش پیدا کنند - مشکلات را دولت با مداخلاتش خلق می‌کند اما فحش را تولیدکنندگانی می‌خورند که خودشان قربانی تصمیمات خَیِّر اعظم، یعنی دولت، هستند.

به هر حال، من هیچ وقت معنای این درخواست مُضحکِ نه فقط کارمندان دولت بلکه قاطبه را نمی‌فهمم؛ یعنی در جایی که جامعه به مبارکی مداخلات دولت توان «تولید ثروت» ندارد و به عبارتی تولید معنا ندارد، صرفاً چاپ اسکناس کفایت می‌کند؟! فهم این مسئله بسیار ساده است که اسکناس به خودی خود سرمایه محسوب نمی‌شود بلکه ابزاری برای خرید کالا است؛ در واقع، بین سرمایه که طی  مدتی طولانی به منظور ایجاد سود و ثروت به کار گرفته می‌شود با پول تفاوتی اساسی وجود دارد. به عبارت بهتر، اسکناس‌هایی که به دست می‌آوریم و خرج می‌کنیم سرمایه نیستند بلکه فقط ابزاری برای معامله هستند. از این‌رو، در جایی که دولت بر همه جامعه سایه افکنده است و جامعه ثروتی تولید نمی‌کند، کارمندان دولت نه بیست درصد در سال بلکه هر ماه یکصدمیلیون تومان درآمد داشته باشند چه فایده‌ای در بر دارد؟ لابد می‌خواهید وقتی کالایی به لطف دولت کم‌یاب شد، کاغذ اسکناس بخورید‌.

حکم چنین کسانی، حکم زندگی در جزیره‌ای دورافتاده است، که بدون تولید ثروت، اسکناس در آن کاملا و مطلقا بلااستفاده است، مگر این که اسکناس‌ها را بسوزانید و خودتان را گرم کنید و از زمستانی گرم در جایی که ناترازی* وجود دارد و زیرساخت‌های برق و گاز و آب عملا فرسوده هستند، لذت ببرید؛ بنابراین، چاپ اسکناس در جامعه‌ای که دیری است که در فقدان تولید ثروت مرده است، در واقع اساسا جامعه‌ای بسیار ضعیف است، به شکوفایی اقتصاد منجر نمی‌شود. شکوفایی و فعال‌شدن اقتصاد تنها در صورتی ممکن است که مفت‌خوران حقوق‌بگیر دولت (که از جیب دیگران تغذیه می‌شوند) تصمیم بگیرند از منافع شخصی زودگذر خودشان صرف‌نظر کنند و با رفتن پی کارشان ثروت تولید کنند، یا در صورت بروز یک انقلاب، از همان ابتدا کسانی را که به امید سوبسید بیشتر انقلاب کرده‌اند از ساختار دولت اخراج کنند، یعنی در واقع دولت را کوچک‌تر کنند - اگرچه قابل درک است که تحقق هر دوی این راه‌ها بسیار دشوار است .

به نظرم، ایرانی‌ها که کل تولید ناخالص آن‌ها ۳۵۰ تا ۴۰۰ میلیارد دلار است (البته با احتساب وارد کردن میزان تورم😄)، می‌توانند از "اعراب امارات متحده عربی" که شاخص بورس آن‌ها چندی پیش از یک تریلیون دلار عبور کرد، چیزهای زیادی یاد بگیرند؛ مثلا یاد بگیرند که نباید تحت عنوان اخذ مالیات برای خدمت به جامعه، مثلا خدمت به دانشجویان که بتوانند به هزینه دیگران با سوبسید روزانه سه وعده غذای مفت ببلعند تا بهانه‌ای برای تولید علم داشته باشند 😏 ، دست را در جیب تولیدکننده وارد نمایند و از سود حاصل از کسب او دزدی کنند تا تولیدکننده مایوس کسب‌وکارش را جمع کند.
----
* این ناترازی هم اساسا از اصطلاحات جدیدی است که گویا به دایره اصطلاحات علم اقتصاد اضافه شده است. ناترازی😄

اقتصاد ایالت تگزاس در ایالات متحده آمریکا.

۲ تریلیون و ششصد میلیارد دلار!

علت این اقتصاد بزرگ چیست؟ یک کلمه آزادی؛ هرچه به جز این، در جایی که مردم تمایل ندارند دست دولت از زندگی مردم و بازار کوتاه شود یا توقع دارند دولت با دادن سوبسید بیشتر مثلا مشکلاتی را حل کند که خودش آن‌ها را خلق کرده است، جز لاطائلات نیست.

در آمریکا می‌گویند نظم آزاد و ماحصل آن را برداشت می‌کنند اما گویا برای کثیری که هم‌چنان می‌گویند حسبنا دولت، حسبی دولت، حسبی بوروکراسی، جا نیفتاده است که فقط یک نظم آزاد از چنگال دولت می‌تواند چنین اقتصاد بزرگی خلق کند.

پس صدبار انقلاب کنید، صدبار قانون اساسی با آب طلا بنویسید، صدها بار به هرکجای تاریخ که می‌خواهید برگردید و شعار بدهید، تا زمانی که اقتصاد از چنگال‌های شرور دولت رها نشود، در واقع پس گرفته نشود، اساسا بهبود در کار نیست!
=
مثال: شما به عنوان یک سرمایه‌گذار شخصی و خصوصی، در جایی که می‌‌دانید پیش از این مالکیت خصوصی مَلّاکین در سطحی گسترده نقض شده است، و اموال بسیاری از کارآفرینان برجسته (در واقع آزادی)، به نام مردم توسط دولت‌ها مصادره شده‌اند، حاضر هستید سرمایه‌گذاری کنید؟!

یک فرصت دیگر به سوسیالیست‌ها بدهید تا جان‌های شیرین بیشتری را، برای نشان‌دادن این که بر حق هستند، نابود کنند.

حتی به کشورهایی که بر مبنای ایده‌های سوسیالیستی اداره نمی‌شوند، باید خطرات و شرِّ سوسیالیسم را هشدار داد. علاوه بر این، باید هشدار دهیم که سوسیالیسم فرع بر اصل دولت است. اگر رفاه و زندگی نرمال می‌خواهید دست‌های شرِّ دولت را از زندگی مردم کوتاه کنید و این نکته‌ای است که مردم بلاخره و لاجرم باید متوجه شوند. بر این مبنا، نوشته زیر از ریچارد ابلینگ، که خودش از نزدیک جهنم سوسیالیسم را دیده است، نوشته‌ای بسیار آموزنده است که نشان می‌دهد به استثنای شوروی، سوسیالیسم در هر کجا که قدم گذاشت، جز ویرانی و فلاکت و بدبختی به بار نیاورد؛ در این راستا، استدلال جالب توجه ابلینگ این است که همواره می‌گویند سوسیالیسم درست اجرا نشده است، مجریان امور خوب نبودند و حرف‌هایی از این دست تا بگویند مشکل از اصل سوسیالیسم نیست؛ پس از گذشت این همه زمان، یک فرصت دیگر به سوسیالیسم بدهید، دوباره شکست، و دوباره یک فرصت دیگر و شکست، یک فرصت دیگر و باز هم یک فرصت دیگر... و یک...

این که زندگی میلیون‌ها انسان را به خاک و خون بکشید تا نشان دهید سوسیالیسم بر حق است، برای نفی و طرد شرّی که یک سده است برخی اذهان را رها نمی‌کند، کافی نیست؟! بله سوسیالیست‌ها و کمونیست‌ها اروپای شرقی را به فلاکت کشیدند، شوروی را به خاک سیاه نشاندند و هنوز می‌گویند سوسیالیسم خوب اجرا نشده است. جان‌های شیرین انسان‌ها نابود شوند تا عده‌ای سوسیالیست بگویند ایده ما درست و بر حق است؛ و این چه تناقض شگفت‌انگیزی است. اگر از آن‌ها بپرسید بهشت موعود سوسیالیسم بلاخره چه زمانی ظاهر می‌شود، می‌گویند یک فرصت دیگر نیاز داریم تا میلیون‌ها نفر نابود شوند و پس از آن گویا بر زبان‌ها و دل‌هایشان قفل زده‌اند و بر مرضشان افزوده شده است، کر و کور می‌شوند و دوباره یک فرصت دیگر می‌خواهند...

با خواندن این مقاله کوتاه اما پرمغز متوجه خواهید شد که سوسیالیسم خودش مرض است و ویرانی به بار می‌آورد، پس آیا می‌خواهید این مرض را با خودش اما هر مرتبه با مرض بیشتر، درمان کنید؟! یا از آزادی اقتصادی و رهاشدن و بیرون‌آوردن اقتصاد از چنگال دولت بگویید؟

========

متن کامل: سوسیالیسم در عمل، کابوس و نه آرمانشهر!

سوسیالیسم در عمل، کابوس و نه آرمانشهر!

نویسنده: ریچارد ابلینگ
مترجم: شیدوش سپهرداد

متن کامل: سوسیالیسم در عمل، کابوس و نه آرمانشهر!

به‌مناسبت سی‌وسومین سالروز فروپاشی امپراتوری شر

«دستکم یک ملّت باید رنج برقراری یک نظام سوسیالیستی را به جان بخرد تا جهان عبرت بگیرد.»*

گاهی اوقات کوتاه‌مدّت بودن حافظه‌ی تاریخی بشریّت، آدمی را حیرت‌زده می‌کند. اگر پای صحبت‌های برخی افراد در دانشگاه‌های آمریکا و در رسانه‌های اجتماعی بنشینید، فکر می‌کنید که سوسیالیسم ایده‌ای روشن، نوین، و درخشان بود که پیشتر هرگز آزمایش نشده و آینده‌ی زیبای صلح، عشق و سخاوت برای همگان را نوید می‌دهد. گویی صد سال اجرای سوسیالیسم، در بسیاری از کشورهای جهان، هرگز رخ نداده است.

متن کامل: سوسیالیسم در عمل، کابوس و نه آرمانشهر!

اگر واقعیّت سوسیالیسم واقعی در سده‌ی بیستم نشان داده شود، بسیاری از سوسیالیست‌های «پیشرو» و «دموکرات» با تأکید بر اینکه هیچ‌یک از این رویدادهای تاریخی نمونه‌ی سوسیالیسم «واقعی» نبوده‌اند، به شما پاسخ می‌دهند. مسئله فقط این بود که افراد اشتباهی مسئول بوده‌اند، یا سوسیالیسم درست اجرا نشده، یا شرایط سیاسی مانع از آن بود که «فرصتی منصفانه» برای موفّقیّت به‌وجود آید، یا همه‌ی این‌ها دروغ یا اغراق درباره‌ی تجارب فرضی «بد» یا خشن تحت این رژیم‌های سوسیالیستی است. شما نمی‌توانید سوسیالیسم را به‌خاطر وجود یک لنین، یا استالین، یا یک مائو، یا یک فیدل کاسترو، یا یک کیم ایل سونگ، یا یک پل پوت، یا یک هوگو چاوز، یا... محکوم کنید.

جبّاریّت، ترور، کشتار جمعی، و رکود اقتصادی، همراه با چپاول سیاسی و امتیاز برای اندک افرادی که در رأس سلسله‌مراتب حکومت سوسیالیستی قرار دارند، نشان‌دهنده‌ی آن چیزی که سوسیالیسم واقعاً می‌تواند باشد، نبود. فقط یک فرصت دیگر به سوسیالیسم بدهید. و سپس، یک فرصت دیگر، و یک فرصت، و یک... .

متن کامل: سوسیالیسم در عمل، کابوس و نه آرمانشهر!


با دقت مطالعه کنید، تامل کنید و در هر جمعی که هستید، حتی برای لحظه‌ای، به عنوان نکته‌ای، از محسنات آزادی اقتصادی و ضرورت رهاشدن اقتصاد از چنگال‌های دولت بگویید.

پانوشت  :

بهروز زواریان

#سوسیالیسم؟! نه دیگر کافی است!

اکنون تصور کنید با این سوسیالیسم وحشتناک و نتایج وحشتناک‌تر آن، قاطبه‌ بیچاره بی‌خبر از همه‌جا خواهان سوسیالیسم بیشتر هستند، با این ادعا که مشکل از اصل دولت نیست بلکه اجرای سوسیالیسم مشکل ایجاد کرده است؛ بنابراین اگر مجریان امور عوض شوند و عده‌ای فرشته جای آن‌ها بگذاریم - (که احتمالا یکی یا عده‌ای از میلیون‌ها فرشته طی فرآیندی دموکراتیک انتخاب می‌شوند) - همه امور سامان می‌یابند. یعنی نمی‌گویند نظمی آزاد باید شکل بگیرد تا در نهایت همه چیز سر جای خودش قرار بگیرد و به ثباتی برسیم که شایسته ما است بلکه می‌گویند دولت باید بیشتر سوبسید و یارانه بدهد؛ در واقع، می‌خواهند آگاهانه یا ناآگاهانه مرض سوسیالیسم را با سوسیالیسم بیشتر درمان کنند. تمسک به چنین تصوری مثل این است که یک کمپ ترک اعتیاد برای ترک بیماران مجموعه‌اش هر روز مقداری تریاک به بیماران بدهد اما بیماران علیه مجموعه شورش کنند و بگویند باز هم باید تریاک بیشتری بدهید تا تریاک را کنار بگذاریم.

با آوردن این مثال، هم‌چنین می‌خواهم بگویم زندگی در سیستمی سوسیالیستی - که بیشتر از پنج دهه زندگی ما را ویران کرد - به ما آموخت که سوسیالیسم مانند اعتیاد به تریاک و بلکه بدتر از آن است که برای ترک آن‌ها باید درد کشید؛ این درد، فقط با قطع‌کردن سرهای اژدهای هفت سر دولت و بازتعریف نقش دولت در کوچک‌ترین حالت ممکن و واگذاری امور مردم به خود مردم در یک نظم کاملا آزاد تسکین می‌یابد! بنابراین دو حالت متصور هستم: ۱- یا با ترک اعتیاد به زندگی بازمی‌گردیم و سخت کار و فعالیت می‌کنیم، و ۲- یا در دام اعتیاد (به سوسیالیسم) گرفتار می‌مانیم و هم‌چنان تا اطلاع ثانوی تاوان آن را پس می‌دهیم.

این در واقع یادآوری استدلال‌های توماس سوول است که به ما می‌آموزد نمی‌توان اقتصادی ویران و متمرکز را با تمرکزی دیگر سر و سامان داد؛ این فقط یکی از ایده‌‌‌هایی بود که بر ذهن او تأثیر گذاشت تا در نهایت در کتاب دانش‌ها و تصمیم‌ها استدلال کند که اکنون می‌توانستم بفهمم چرا اقتصاد شوروی کار نمی‌کرد: " مشکلی [...] وجود داشت که ذاتی سیستم [سوسیالیستی] بود. " یا نقل به مضمون از پیتر جی. بوتکه: مسئله این است که سوسیالیسم اصلا قابلیت اجرایی ندارد، یعنی سوسیالیسم در هر کجا و هر زمانی محکوم به شکست است، چه رسد به این که با یک‌دیگر بحث کنیم اقتصاد در سیستمی سوسیالیستی می‌تواند سامان پیدا کند یا خیر!؟

" ما بیش از پنج دهه است که با پوست و گوشت خونمان ضربه‌های مهلک خنجر سوسیالیسم را بر پیکره نحیف زندگی‌ای که یک بار تجربه می‌کنیم احساس کردیم؛ اگر عاجزانه می‌پرسید برای فرزندانم؟! به خاطر فرزندانم؟! سوسیالیسم چه‌طور؟! می‌گویم نه، دیگر کافی است!

کسی نوشته است آیا روغن گران‌تر می‌شود؟ و مغزهای متفکر قوم هم ناراحت از این که چرا همه چیز گران می‌شود شروع به فحاشی کرده‌اند اما نمی‌گویند یکی از مباحث اساسی اقتصاد، کم‌یابی است؛ یعنی اگر فرض کنیم کشوری سه نفر جمعیت داشته باشد که در آن دو کالا تولید می‌شود، تولید کالای A برای هر سه تَن در صورتی ممکن است که منابع و سرمایه موجود به تولید کالای A اختصاص پیدا کند؛ بنابراین اگر قرار بر تولید کالای B باشد منابع و سرمایه به نسبت میان تولید دو کالا تقسیم می‌شود. به همین ترتیب تصور کنید در کشوری که میلیون‌ها نفر زندگی می‌کنند در حالی که منابع و سرمایه محدود است چه اتفاقی می‌تواند رخ دهد؟ به هر حال غرضم توضیح نسبت میان قیمت و اصل کمیابی نیست بلکه می‌گویم اساسا قبلا هم کالاها را با همین قیمت‌ها تهیه می‌کردیم منتهی دولت‌های فخیمه علیه لطف می‌کردند با اعطای یارانه مابه‌التفاوت را پرداخت می‌کردند مبادا رعایا فشاری احساس کنند اما گویا مداخله دولت بنابر تجربه مداخله، نتیجه عکس داده؛ در واقع دولت به رعایا سوبسید می‌داد ، و بخشی از هزینه‌ها را با خلق پول (چاپ کاغذ اسکناس =تورم) یا دزدین از جیب من و دادن به دیگری جبران می‌کرد.

▪️شمارۀ جدید قلم‌یاران منتشر شد.

چهل‌ودومین شمارهٔ قلم‌یاران را می‌توانید از کتابفروشی‌ها و دکه‌های روزنامه‌فروشی تهیه بفرمایید.

◾️دوستانی که تمایل دارند مجله را در درب منزلشان دریافت کنند، می‌توانند تنها با پرداخت هزینه مجله(۱۸۰۰۰۰ تومان) با هزینۀ پستی رایگان دریافت کنند.

➖شمارۀ کارت: 6037997321603855 به نام آذر ارکانی

✖️ارسال برگۀ واریز و آدرس به شمارۀ تلگرام ۰۹۳۵۶۶۱۷۹۰۹

#قلمیاران #قلم_یاران

پانوشت :

فکر می‌کنم اکنون روشن شده باشد که چرا گفتم هیچ انقلابی چاره نهایی حل مشکلات اقتصاد نیست، اگر قرار است رویه دخالت دولت به درجات ادامه پیدا کند، که این جز به معنای تداوم فاجعه نیست.

ایدئولوژی X را بردارید و از اندک مزایای آن بهره‌مند شوید و سپس ایدئولوژی Y را جای آن بنشانید. اگر قرار است رویه دخالت دولت ادامه پیدا کند و دوباره همان فاجعه‌هایی ظاهر شوند که برای حل آن‌ها انقلاب صورت گرفته است، چرا عده‌ای بی‌گناه باید با خون خودشان تاوان رسیدن به هیچ را پس بدهند؟ در این راستا، تک‌تک کسانی که تصور می‌کنند می‌توانند پس از یک انقلاب، با ادامه رویه دخالت دولت مشکلات اقتصاد را حل کنند اساسا و ذاتا مسئول قطره به قطره خون‌هایی هستند که (به هر حال به ناحق) ریخته شده‌اند.

به دولت شنزار تحویل بدهید، ویرانه تحویل بگیرید.

جالب است کسانی به ما می‌گویند می‌خواهیم مشکلات را حل کنیم که خودشان با دست چپ مشکلات را به وجود می‌آورند اما می‌خواهند با دست راست مشکلات را حل کنند. بنابراین، تصور این که دولت‌های مدرن می‌توانند با مداخله، مشکلات را حل کنند همان‌قدر محال است که کسی ادعا کند می‌تواند از روی سایه خودش بپرد.

ممکن است بگویید اگر مالیات پرداخت نکنیم، پس چگونه هزینه ساختن راه، جاده، فضای سبز و... انجام خواهد شد؟

پاسخ این است که دولت - منظورم نهادهای دولت اعمِّ از شهرداری و... - به هیچ عنوان متولی راه‌سازی، متولی فضای سبز و... نیستند بلکه خود مردم هستند که در یک نظم آزاد و به صورت کاملا محلی از میان خودشان در منطقه‌ای کوچک، معتمدترین شخص را به عنوان متولی امور اجرایی محلی خودشان انتخاب می‌کنند و با هزینه‌ای که از جیب خودشان پرداخت می‌کنند امورات خودشان را اداره می‌کنند.

زمانی که شهرداری به عنوان متولی شناخته می‌شود، من هرگز نخواهم فهمید هزینه‌هایی که تحت عنوان مالیات از من کسر شده‌اند در کجا خرج می‌شوند! آیا تا کنون به کسی بر خورده‌اید که بگوید از دولت بابت هزینه‌ای که پرداخت کردم اما نمی‌دانم کجاست حساب کشیده‌ام؟! خیر و هرگز نخواهید توانست. بالعکس، در جایی که امورات به صورت محلی اداره می‌شوند و انسان‌ها سالیان متمادی یک‌دیگر را شناخته‌اند می‌دانند که چه کسی امورات را می‌تواند بهتر اداره کند،  و چه کسی قابل اعتماد است و اگر کسی از اعتماد مردم محلی سوءِ‌استفاده کرد، می‌توانیم اولا از بخواهیم که حساب پس بدهد و ثانیا در صورت بغرنج‌شدن امور، او را طرد کنیم. آیا این یادآور محله‌های کوچکی نیست که حتی در حال حاضر بر مبنای نظم قدیم که وجود داشت، عناصری از عنصر محلی‌بودن را حفظ کرده‌اند؟ پیر، ریش‌سفیدی که خاندانش نسل‌اندرنسل در محله‌ای اختلافات را حل می‌کردند و به امورات محله و حتی مسائل مردم رسیدگی می‌کرد، به چه قیمتی حاضر است آبرو و اعتباری را، که با برداشتن قطره‌قطره آب با انگشت کوچک و ریختن در حوض، جمع شده است، به یکباره بریزد و طرد شود؟ - با وجود این، هرگز انکار نمی‌کنم که بلاخره انسان‌های بی‌اخلاق و سوءِ‌استفاده‌گر در همه جا پیدا می‌شوند اما اگر بزرگان و اعیان فاسد شوند، این فاجعه است.

البته، از آن‌چه گفتم استنباط نمی‌شود که با این سیستم‌های محلی کوچک و خودگردان مشکلات حل می‌شوند، بلکه حتی با حل‌شدن یک مشکل، مشکلات جدیدی ظاهر می‌شوند. مسئله این است که به جای دولت خود مردم هستند که امورات خودشان را اداره می‌کنند.

آیا مردم، فضای سبزی را که خودشان متولی آبادانی آن بوده‌اند و می‌دانند برای آن هزینه کرده‌اند به راحتی ویران می‌کنند؟

آیا ساحلی را که خود مردم آباد کرده‌اند، خود مردم پر از زباله می‌کنند؛ تا برای زدودن زباله‌ها هزینه پرداخت کنند؟ بله، ساحل آلوده است، و هر کسی در حد توان به امید خدمت دولت، آن را آلوده می‌کند. به علاوه، هنگام مداخله دولت، ایده این است که من اکنون به این‌جا آمده‌ام، و قرار نیست بار دیگر به همین‌جا سفر کنم؛ آیا مردم محلی که برای آبادانی زحمت کشیده‌اند اجازه می‌دهند اکوسیستم طبیعی که حفظ آن حاصل زحمت خودشان بوده است، به سادگی توسط بی‌اخلاق‌هایی که همیشه در همه جا بلاخره پیدا می‌شوند، از بین برود؟

آیا خود مردم علیل و ناتوان هستند که در سطحی بالاتر، ارسال، دریافت و توزیع مرسولات خودشان را به عهده بگیرند؟ در حالی که در صورت بروز مشکل، رئیس شرکت به این علت که می‌خواهد اعتبار خود را حفظ کند و به تبع آن در رقابت با سایر شرکت‌ها منفعت داشته باشد، باید پاسخگو باشد.

به هر حال، تمام‌سخن این است که مشکل، دقیقا همین دولت‌هایی هستند که با دخالت‌های بیجا، اقتصاد مردم را ویران و با تورمی که خودشان عامل اصلی آن هستند اخلاق مردم را زائل کرده‌اند. مردمی که به دولت وابسته نیستند به هر حال ناچار هستند یا بر حسب و در حد توان تولید کنند یا وارد کنند. در نهایت پرسشم این است که دولت کیست و چیست و با چه حقی می‌گوید باید چه کاری انجام دهم؟  چه کسی این حق را به دولت داده است که برای هرکسی مجوز صادر کند که چه کاری را باید انجام دهد یا ندهد؟ دولت کیست و چیست که به کسی بگوید کالای خودش را چه زمانی بفروشد؟ 

این نکته طلایی را همیشه به خاطر داشته باشید: اگر کسی (به قیاس تمثیل) درب منزل شما را زد و گفت از طرف دولت برای #خدمت آمده‌ام بگریزید. در واقع، اگر دولت به شما وعده خدمت داد باید فرار کنید، زیرا عملکرد دولت‌های مداخله‌گر نشان می‌دهد حتی در صورتی که به نیت خیرخواهی بخواهند کاری انجام دهند، نتیجه‌ای جز فاجعه نمی‌آفریند!

امروز، آزادی دیگر آزادی عمل من تا جایی که به دیگران ضرر نرسانم نیست، بلکه ابتدا به ساکن آزادی از شرِّ دولتی است که با وعده فرزند بیشتر زندگی بهتر، تا تخت خواب من نفوذ کرده است.

در سال ۱۷۸۰ ، ژاک پی‌یر بریسو از اعضای حلقه‌ی ژاکوبن‌های انقلاب فرانسه با سردادن شعار «مالکیّت [خصوصی] دزدی است» معتقد بود انسان‌ها تا زمانی که نیازهای خود را با چیزی ارضا کنند می‌توانند مالک چیزی باشند و نه بیش از این. شعار بریسو بعدها در کتاب مالکیّت چیست؟ پرودن تکرار شد. اما پیش از بریسو، ژان‌‌ژاک روسو بود که در کتاب قرارداد اجتماعی (۱۷۶۲) این نظریه را بسط داده بود که همهٔ افراد یک جمهوری/دولت باید به نفع مصالح جمهور تمام اموال و مالکیت خود را به جمهوری واگذار کنند و جمهوری از دست امین خود آن را به عنوان مالکیّت مشروع به صاحبان پس دهد.
➖➖➖➖
همیشه فکر می‌کنم ای‌کاش بریسو، روسو و توماس هابز زنده بودند تا دریابند مالکیت خصوصی دزدی است یا دزدی واضح از مالکیت‌خصوصی مردم تحت توهمی به نام مالیّات یا هزینه‌کردن برای دیگران از جیب من؟!

نظم آزاد  - نه نظم روسو و لویاتان - سامانی است که درون آن، اراده من در کل اشیای تحت تملک من جاری است نه نظمی که درون آن دولت می‌تواند خیلی قانونی از طریق پارلمنت مدرن بخشی از سود حاصل از مالکیت من را تصاحب کند!

قاعده این است: الناس مسلطون علی اموالهم.

#مالیّات_دزدی_است.

شاهد من برای قوت این استدلال که همه بنیانگذاران بر سر آن متفق‌القول بودند، گزاره آقای گری تحت این عنوان است که مفاسدی که ما (پیش از فیلادلفیا) تجربه کردیم از افراط در دموکراسی نشئت گرفته بودند. در غیر این صورت جمع‌شدن حاذقان "عمل و نظر" در فیلادلفیا برای تعیین تکلیف سرنوشت آمریکا چه وجهی می‌توانست داشته باشد؟! تنها خلا باقی‌مانده این است که بنیانگذاران تصور می‌کردند سیستمی که ساخته‌اند همیشه مبتنی بر مالکیت و ملّاکین باقی می‌ماند.

رونوشت: به کسانی که با بستن عنوان پرزیدنت به روسای جمهور مدِّنظر خودشان در آمریکا تصور می‌کنند مشتی مبتذل که هوادارانشان لزبین‌ها، گِی‌ها، جامعه LGBTQI، فمینیست‌ها، سلبریتی‌ها، مهاجران و... هم هستند، می‌توانند جای پدران بنیانگذاری را بگیرند که اگر زنده بودند دقیقا علیه همین نظم طغیان می‌کردند. قاعده ساده است: اگر بلندقامتان عرض اندام نکنند، قطعا جا برای کتوله‌ها باز است.

برای کسب اطلاعات بیشتر می‌توانید به شماره ۳۱ مجله قلم‌یاران مراجعه کنید که در باب موضوع انقلاب آمریکا تحت عنوان «تاج بر سر رئیس‌جمهور؛ تاملی بر قانون اساسی آمریکا: از اعلامیه استقلال تا فیلادلفیا» ، مزین به قلم‌های صریح و درخشان متفکرانی اعمِّ از لرد اکتون، راسل آموس کرک و... است که از قضا چون در قید حیات نیستند، جا برای جولان فرومایگان تحت عنوان متفکران باز شده است.

نیز رونوشت: و طلب آرامش برای روح بنیانگذاران که عمل و نظر آن‌ها را در مقابل آمریکای قرن بیست‌ویکم قرار دادم؛ مقایسه‌ای که برای نشان‌دادن وزن و مایه و ابتذال سیاست از آن گریزی نبود.
____
این گزاره در پاسخ به استدلال آن شهروند نیز در نوع خودش جالب توجه است :
Morganjudy has said: The american people gave us this #shit sandwich 😄

متنی که مشاهده می‌کنید مربوط به نظر یکی از شهروندان آمریکا درباره نامزدهای انتخابات ایالات متحده است. او می‌گوید: بازنده نهایی مناظره دیشب، خود مردم آمریکا بودند، سپس می‌پرسد به هر دو نامزد نگاه کنید و از خودتان بپرسید آیا این بهترین کاری است که ما می‌توانیم برای کشور انجام دهیم؟

و پاسخ می‌دهد: اگر پدران بنیانگذار در قید حیات بودند و مشاهده می‌کردند که ما با کشور چه کرده‌ایم دوباره طغیان می‌کردند.

راستش می‌خواهم بگویم برای من و عده قلیلی که دولت‌مردان قلمرو خطیر سیاست را پیش چشم حاضر دارند، اگرچه ترامپ به خاطر برخی ایده‌هایش از جمله قطع مالیات به شرط نگهداری از والدین سالمند مهم است اما در مجموع در برابر بلندقامتان بنیانگذار جز کتوله‌ای مبتذل نیست. در این راستا، این شهروند باید توضیح می‌داد که به تعبیر لرد اکتون، قانون اساسی آمریکا به دور از این که محصول انقلابی دموکراتیک باشد، واکنشی قدرتمند علیه دموکراسی بود، در واقع پدران بنیانگذار تنها آمریکایی که نمی‌خواستند، آمریکایی بود که به جای فرهیخته‌ها، ملاکین و اشراف‌زاده‌ها، لزبین‌ها، گِی‌ها، فمینیست‌ها، سلبریتی‌ها، مهاجران،  و... در سیاست سهمی داشته باشند.

ادامه متن بالا 🔻🔻

💠 از همین‌رو، گذشته از مراقبت از ذهن در برابر هر نوع ایدئولوژی باید مراقب باشیم فریب دولت‌گرایان را نخوریم که مفهوم «اژدهای هفت‌سر» الحق منطبق بر و زیبنده «دولت بوروکراتیک مدرنی» است که ساخته‌اند تا تصمیم بگیرند آزادی را سلاخی کنند و در حال زمزمه «فانا فیما أنا طالب کالحیران»، با دهانی خشک، آزادی سواره و آن‌ها پیاده دنبال آزادی‌ای بدوند که در نظم قدیم کهن وجود داشت و این چه «حوالت تاریخی» رقت‌انگیزی است؛ ساده‌لوحانی که می‌خواهند برای حل مشکلات و بحران اقتصاد و تورم، به جای پافشاری بر «تحقق و تعین آزادی» (که دولت بوروکراتیک مدرن، نخستین قصاب متبحر آزادی است)، صورت مسئله را پاک کنند و در پاسخ به ناکارآمدی سوسیالیسم، خواسته یا ناخواسته سوسیالیسم بیشتر‌ و دولت بزرگ‌تر رفاه، و در نتیجه آن‌ها، بحران اقتصادی وحشتناک‌تر و فجایع اخلاقی بیشتری را تحمیل کنند.

▪️اکنون به آن پارگراف عمیق و درخشان الکسی دوتوکویل بازگردید، در آن غور کنید و محتوایش را با واقعیت ذات دولت مدرن تطبیق دهید که اساساً علی‌الظاهر به همگان می‌گوید آزاد هستید در حالی که در خفی، پس از دین به عنوان مقدس‌ترین میراث، دیگر میراث مقدس بشریت یعنی آزادی را به ورطه نابودی کشاند. الکسی دوتوکویل، که به ایالات متحده آمریکا سفر کرده و «نظم آزاد» آن‌جا را از نظر گذرانده بود و در عین حال شهود می‌کرد که اژدهای شوم هفت‌سر ۱۷۸۹ هم‌چون بلایی که بر سر دین آورد، پس از فرانسه چه بلایی بر سر آزادی بشریت خواهد آورد، به صراحت می‌گفت:«آزادی و فقط آزادی است که می‌تواند تباهی‌هایی را که سرشت این جوامع مدرن [بوروکراتیک] هستند از میان بردارد و فقط آزادی است که می‌تواند اعضای این جامعه را از انزوا درآورد که درون آن، یک شخص فقط سرگرم امور شخصی خودش است و به دیگران کاری ندارد؛ زیرا فقط آزادی است که انسان‌ها را به تماس با هم وامی‌دارد و به آن‌ها احساس عضویت فعال را در جامعه می‌بخشد و فقط در جامعه شهروندان آزاد است که هر انسانی می‌تواند با سایر شهروندان نشست داشته باشد، به گفته‌های آن‌ها گوش فرا دهد و با آن‌ها تبادل‌نظر کند تا سرانجام به توافقی درباره مصالح همگانی دست پیدا کنند. نهایتاً آزادی است که می‌تواند اذهان انسان‌ها را به فراسوی مال‌پرستی محض و تنگ‌نظری‌های شخصی سوق دهد . »

@denkenfurdenken

♻️سرطان خون را نمی‌توان با تزریق سلول سرطانی به خون درمان کرد.

✍ بهروز زواریان

💪 دولت‌گرایان همیشه به جای حل مسئله، صورت مسئله را پاک می‌کنند در حالی که تا زمانی که در نظمی آزاد، رقابت وجود نداشته باشد، یعنی دولت بوروکراتیک اداری وجود داشته باشد، تفاوتی نمی‌کند چه کسی -اعم از یک سوسیالیست یا جمهوری‌خواه یا سلطنت‌طلب با نسخه‌پیچیدن - می‌خواهد قدرت را در دست بگیرد.
=====
💠 با توجه به نکته فوق، دسته‌ای از همیشه ناراضیان وجود دارند که تصور می‌کنند در جایی که مشکلات اقتصادی بیداد می‌کنند با یک تغییر دفعی احتمالاً بخش اعظم مشکلات حل می‌شوند یا دستکم کاهش پیدا می‌کنند. در این راستا، در برابر همین جریان می‌خواهم مجددا به این گفته الکسی دوتوکویل ارجاع بدهم که می‌گفت«فقط آزادی است که می‌تواند تباهی‌هایی را که سرشت چنین جوامعی هستند از میان بردارد و فقط آزادی است که می‌تواند مردم را از انزوا و فردیت خارج نماید و وادار به مناسبات با یک‌دیگر کند.» بسیار خوب! آیا کسانی که می‌گویند تغییرات دفعی کارگشا هستند همین امروز حاضر هستند و آمادگی دارند کاری ساده را به سرانجام برسانند؟! یعنی به محض تغییر مدنظرشان، اساساً به عنوان تکلیفشان به حکم «واجب عینی» ساختار گمرک را حذف کنند تا من بتوانم به صورت کاملاً «آزاد» بین محصولات شرکت‌هایی که بهترین کالاها را با مناسب‌ترین قیمت عرضه می‌کنند و برخی از کالاهای داخلی که اساساً فاقد کیفیت هستند، محصولات شرکت‌هایی را خریداری کنم که واجد بهترین کیفیت و مناسب‌ترین قیمت هستند؟!

💠 یا باید فرض کنیم این جریان حاضر نیست تحمل کند که چرا من باید با سوق پیدا کردن به سمت محصولات با کیفیت، عامل ورشکستگی تولیدکننده داخلی باشم؟! لذا استدلال کنند که نمی‌توان گمرک را حذف کرد. در این صورت با یک تغییر دفعی کدامین آزادی را برای من به ارمغان آورده‌اند؟ یا مجدداً انحصار و مجدداً مجبورکردن من به این که بین یکسری از محصولات محدود بی‌کیفیت باید یکی را انتخاب کنم؟! یا شاید این جریان نمی‌تواند ببیند که زیر بار سنگین این گزاره خرد می‌شود که دقیقاً در همان مسیر مسدودی گرفتار شده است که با یک تغییر دفعی می‌خواست آن را بگشاید؟

❄️ اجازه دهید مثالی مطرح کنم: این اصلی ساده است که در صورت حذف کامل گمرک - که وجودش به نفع تولید منحط داخل باعث افزایش قیمت نجومی کالاهای وارداتی می‌شود - خودروهایی که کاملاً آزاد وارد می‌شوند نمی‌خواهند مسیر تولیدکننده داخلی را مسدود کنند بلکه «خریدار/مشتری» است که در «نظم آزاد مبتنی بر رقابت» انتخاب می‌کند بین خودرویی با کیفیت و قیمت‌مناسب و خودرویی که ورق‌ بدنه آن با تصادفی ساده نابود می‌شود، کدام یک را انتخاب کند. در این شرایط فقدان کمرگ، کسانی که شعارشان اعطای آزادی بود ناگهان به سان آفتاب‌پرست تغییر رنگ می‌دهند و در مسیر حمایت از تولیدکننده داخلی مجبور می‌شوند با سیلی‌خوردن از واقعیت به «الزامات عمل» تن بدهند و با ایجاد گمرک و انحصار، من و شما را برای جلوگیری از آشوب کارگرانی که به خاطر فعل ما در خرید کالاهای باکیفیت بیکار شده‌اند، ناچار به خرید مثلاً خودرویی کنند که خودشان می‌خواهند. پس چرا تغییر؟! این مثال را به استثنای اندک تولیدات محدود با کیفیت مثل چرم تولید کفش و تولید فرش و کالاهایی از این دست، در مقایس وسیع در نظر بگیرید! اکنون کسانی که تصور می‌کردند یک تغییر دفعی چاره حل بحران اقتصاد است از واقعیت سیلی می‌خورند و خودشان وارد همان مسیر مسدودی می‌شوند که پیش از این مانند کودکی لوس و ساده‌لوح به نظم قبلی رحم نمی‌کردند و تصور می‌کردند برای گشودن انسداد باید دفعتا تغییر ایجاد کنند. مخلص کلام این است که باشد، اگر تصور می‌کنید تغییر دفعی چاره کار است، خواست کسانی که معنای آزادی را می‌فهمند این است که اگر شما پیش‌قدم شده‌اید، در نخستین گام، گمرک را در مقیاس وسیع حذف کنید و در حالی که آزاد هستید تولید کنید تا بفروشید، شرایط به گونه‌ای باشد تا من بتوانم به صورت کاملاً آزاد و «در فضایی مبتنی بر رقابت»، هر آن‌چه را که می‌خواهم با بهترین کیفیت و مناسب‌ترین قیمت تهیه کنم - با این قید که عقل سلیم من می‌گوید باید پولم را برای کالایی خرج کنم که می‌دانم واقعاً باکیفیت و قیمت آن مناسب است.

💠 به عبارت دیگر، عقل سلیم من بین خودرویی که ورق بدنه آن در تصادف کم‌ترین آسیب را متحمل می‌شود و ورق بدنه خودرویی که پس از تصادف باید با تیغ از سطح زمین جمع شود قطعاً اولی را انتخاب می‌کند!

💠 بسیار خوب! در صورتی که جریان خواهان تغییر دفعی - (با این ادعا که آزاد نیستیم پس باید با تغییر دفعی آزاد شویم [آزادی از چه چیزی؟]) - می‌خواهد مجددا با ایجاد گمرک و انحصار، آزادی من را سلب کند، می‌تواند از هر چیزی سخن بگوید و هر یاوه و حرف و توجیه مفتی را برای فرار از واقعیت سر هم کند، جز این که برای من آزادی به ارمغان آورده است.

📚 شماره چهل‌و‌یکم مجله قلم‌یاران در ۳۶۰ صفحه از امروز از محل‌های مخصوص تهیه مطبوعات و کتاب‌فروشی‌های سراسر کشور قابل تهیه است. مخاطبین عزیز مجله می‌توانند برای تهیه این شماره به کتاب‌فروشی‌ها یا دکه‌های مطبوعات مراجعه کرده یا با شماره تلفن همراه ۰۹۳۵۶۶۱۷۹۰۹ تماس حاصل کنند. دوستانی که تمایل دارند می‌توانند با پرداخت هزینه روی جلد مجله به شماره کارت :
۶۰۳۷۹۹۷۳۲۱۶۰۳۸۵۵
به نام سر کار خانم آذر ارکانی، مجله را از طریق پست درب منزل دریافت کنند.
...

برخی موضوعات این شماره عبارت‌اند از  :
آقامحمدخان قاجار: «خواجه خون‌ریز یا وارث تخت کیانی»

مقاله‌ای درباره عجز فلسفه سیاسی از توضیح توتالیتاریسم :«پی‌یر منان»

اقتصاد انسانی : «راجر اسکروتن»

سقوط ساسانیان:«پیتر کریستینسن »

مقاله‌ای بروس فرونن درباره ویرانی تحت عنوان حقوق بشر

نومینالیسم :«آباء پست‌مدرنیسم و مارکسیسم فرهنگی ».


▪instagram.com/ghalamyaran

▪@ghalamyaran

پانوشت :

بهروز زواریان

چگونه می‌توانم به ایده‌ای مثل دموکراسی اعتماد کنم که یک مرتبه در تاریخ از راه کاملا مشروع و قانونی یک جبار/ستمگر را به قدرت رسانده است؟ بله، آدولف هیتلر به واسطه سازوکارهای کاملا مشروع و قانونی تعبیه‌شده در واقعیت جمهوری وایمار به قدرت رسید! پس چه کسی در مقابل من شهادت می‌دهد و مطلقا تضمین می‌کند که در آینده از بطن همین سازوکارهای قانونی و مشروع دموکراتیک، یک جبار دیگر ظاهر نشود؟! باز هم استدلالی متقن بر این که کتابچه قانون اساسی وضعی (که رسماً بی‌ارزش است) بدون نیروهایی که بتوانند در عمل قدرت یک‌دیگر را مهار کنند، جز کاغذپاره‌ای بی‌ارزش نیست!

به عبارت بهتر، صرفاً الفاظ بی‌ارزش اما شیک قوانین اساسی مثلاً مدرن   - خصوصا اگر ترجمه‌ای از روی سایر قوانین اساسی باشند - نه تنها قدرت را مهار نمی‌کنند بلکه بالعکس، قدرت است که قدرت را در عمل مهار می‌کند چنان که اشراف و خوانین و روحانیون پیش از فاجعه قوانین اساسی مدون می‌توانستند پادشاه را مهار کنند، چنان که در جاهایی پادشاه و اشراف در اتحاد با هم می‌توانستند روحانیون را مهار کنند و قس علیهذا...

همین‌طور، چه کسی در مقابل من شهادت می‌دهد و از آینده و آبرویش مایه می‌گذارد تا به صورت مطلق بگوید و در واقع در مقابل همگان تضمین کند که در شرایط دموکراسی، یعنی در جایی که قدرتی وجود ندارد تا مردم را مهار کند، یک جبار دیگر ظاهر نمی‌شود؟! 🤷‍♂

یعنی، چه واقعیتی وجود دارد، در حقیقت کدام واقعیت، کدام نظم است که به صورت مطلق ، آزادی را تضمین می‌نماید و از آن حراست می‌کند؟! اگر این وضعیت دموکراسی نیست، پس چیست؟!

به نظر من تمام کسانی که چشمانشان را به روی وحشت برابری/دموکراسی بسته‌اند کافی است اولا این جملات فریدریش آؤگوست فون هایک را با آب طلا بنویسند، سپس در جایی نصب کنند و پس از آن هر روز به عمق این جملات فکر کنند :

vielleicht hat die Tatsache, daß wir miterlebt haben, wie sich Millionen durch Stimmabgabe in völlige Abhängigkeit von einem Tyrannen gebracht haben, unsere Generation zu dem Verständnis verholfen, daß die Wahl der eigenen Regierung nicht notwendig die Sicherung der Freiheit bedeutet.

Friedrich August von Hayek, Die Verfassung der Freiheit, S, 19-20

شاید واقعیتی که ما با چشمان خود شاهد آن بودیم - این که چگونه میلیون‌ها تن انسان با رأی‌دادن، خودشان را تحت فرمانبرداری تمام‌عیار یک جبار ( یعنی هیتلر) درآوردند، به نسل ما در فهم این مسئله کمک کند که انتخاب یک حکومت بالضروره به معنی تضمین آزادی و حراست از آزادی نیست.

هایک می‌خواهد چه بگوید؟! این که دموکراسی جوشنی مستحکم برای حراست از آزادی من نیست! بنابراین، چگونه می‌توانم به ایده‌ای مانند دموکراسی اعتماد کنم که آزادی‌ام را تضمین نمی‌کند؟!

تأمل 👆👆

درباره دوره سلطنت ناصرالدین‌شاه قاجار می‌گویند: " او پادشاهی بود که فرمانش از سی کیلومتری طهران فراتر نمی‌رفت. "

و مفهوم مخالفی که از این جمله مدِّنظر قرار می‌دهند این است که وظیفه شاه است حکم کند مثلا در اصفهان دانش‌آموزها چه چیزی بخوانند یا نخوانند - اگرچه ناصرالدین‌شاه آن چنان قدرتی نداشت که بخواهد بگوید چه کسی باید چه چیزی بخواند یا نخواند. او می‌توانست حکم صادر کند اما اساسا در عمل، نیروها بودند که می‌توانستند به هر بهانه‌ای فرمان شاه را نادیده بگیرند یا حتی جلوی او بایستند، چنان که در قرارداد رویترز این اتفاق افتاد، تا جایی که ناصرالدین‌شاه قدرت نداشت بتواند یک تنه در برابر نیروهای مخالف (خصوصا روحانیت) مقاومت نماید و اراده‌اش را در همین طهران اعمال کند چه برسد به این که اراده‌اش در اصفهان نافذ باشد.

به هر حال، غرضم از اشاره به این مسئله این بود که بپرسم این چه مستبد، چه ستمگر یا چه شاه مطلق‌العنانی است که اراده مطلقه‌اش را به صورت یکدست و به یک میزان در همه جا اعمال می‌کند، همه خرابی‌ها به او ختم می‌شوند اما هم‌زمان فرمانش از سی کیلومتری طهران فراتر نمی‌رود؟!

اندکی تأمل در پرسش تا بعد ...

بهروز زواریان

دقت کنید، محمدعلی فروغی (قبله روشنفکران ایران) می‌گوید مؤسس اساس اگر دولت باشد، آن وقت هر زمانی بخواهد می‌تواند اساس را تغییر دهد و این دقیقا مانند این است که دولت اساس نداشته باشد. راستش، از محمد علی فروغی انتظار نداشتم این‌قدر بی‌ربط بنویسد (لازم نیست در مقابل او از زبان گزنده استفاده کنم). فروغی بی‌ربط می‌نویسد، به این علت که اساس همواره هست و نمی‌تواند نباشد اگرچه ‌ندانیم یا بدانیم بنیان آن در چه زمانی گذاشته شده است؛ حتی نظام‌های خودکامه و جبّار واجد اساس هستند که اگر این اساس در یک سند مندرج در متن تحت عنوان قانون اساسی ظاهر شود می‌گوییم قانون اساسی فقط یکی از صُوَر یا ظهورات اساس است، بنابراین به همین علت که نمی‌توان اساس را از جایی به جای دیگر برد (زیرا اساس مجموعه کل تاریخ، عرف‌ها، آداب و رسوم، فرهنگ، نیروهای سیاسی، مهم‌تر دین و مذهب و به صورت کلی هیئت روحی مستولی بر یک قوم است، یعنی اساس نمی‌تواند ریشه در تاریخ یک قوم نداشته باشد)، در تعاقب آن نمی‌توان قانون اساسی را که یکی از ظهورات اساس است، منتقل کرد.  بنابراین، قانون اساسی طابق‌النعل‌بالنعل مساوق با اساس نیست که مثل روشنفکر #فرانسوی_ایرانی مشروطه‌چی فکر کنیم کشوری که قانون اساسی ندارد لابد فاقد اساس است. با این استدلال مرحوم مغفور فروغی حقوقدان، شرم‌باد بر شما انگلیسی‌ها که چون مانند انقلابیون فرانسوی، قانون اساسی نوشته‌شده ندارید، طبیعتا اساس ندارید؛ یعنی در چه وضع بی‌قانون و هرج‌مرج زندگی می‌کنید. واقعا اینگونه است؟ این طنز را از این جهت آوردم تا بگویم ممکن است قانون اساسی وجود نداشته باشد اما این بدان‌معنا نیست که کشوری فاقد اساس است. چنان که انگلیسی‌ها قانون اساسی مُدَوَّن ندارند اما اساس دارند - این که به عنوان مثال آدام تامکینز تلاش می‌کرد از واقعیت اساس بریتانیا قرائتی جمهوری‌خواهانه ارائه کند شاهدی بر این امر است ؛ اما پرسش از تامکینز بر این مبنا که در این راه موفق بود یا خیر یا از پروژه جاه‌طلبانه او چه چیزی باقی مانده است محل بحث من نیست.

در همین راستا، نکته مهم این است که مشروطه‌چی‌های ایران، امثال حسن تقی‌زاده و سایر اعضای دار و دسته مشروطه‌چی، جایگاه شخصی را که در قالب نهاد سلطنت ایران قرار می‌گرفت و سایه خداوند روی زمین بود، در مجلسی شبیه #دیرکتوار_فرانسه ! به جایگاه شخصی تنزل دادند که می‌توان او را انتخاب کرد یا بعدا با پافشاری بر این مسیر مثل انگشت‌شماری حواری نادان به او وکالت داد تا مطمئن شد مسیر به رأی‌گذاشتن سلطنت و سقوط از ابتدا گشوده باشد مبادا پرده حجاب بر ایده ققنوس از خاکستر خود بر می‌خیزد و دوباره خاکستر می‌شود، افکنده شود. به هر رو، یعنی آیا تصور کردند که می‌توان اساس را به رأی گذاشت و پس از آن چطور؟ دیگر سنگ روی سنگ بند می‌شود؟ (اساس را به رأی بگذارید؟! آن هم به واسطه پارلمانی که خود شاه آن را به شما بخشیده است؟)

به این ترتیب اگر شاه از این به بعد دیگر سایه خداوند روی زمین نیست و البته ملت - شهروند شریفه مدرن قدرت را به واسطه نمایندگان/وکلای پارلمان به شاه تفویض می‌کند، همین ملت می‌تواند با این ادعا که همه یا بخشی از قدرت را به اعلیحضرت بخشیده است (و البته به تعبیر مرحوم مغفور شادروان فروغی فیلسوف اعظم، سلطنت اعلیحضرت را مردم تضمین کردند)، قدرت را از او سلب کند، منتهی چون حواریون مسیح ایران تاریخ را به بخش‌های خوشایند و ناخوشایند تقسیم می‌کنند و از سویی در پیله تنگ آداب مشروطیت دُوَل به غلط فکر می‌کنند با قانون اساسی مُدَوَّن با اساس شدند باید این حماقت و بلاهت را، که آن به اصطلاح نیروهای مدعی نجات ایران خودشان عامل اصلی تضعیف و سقوط نهاد سلطنت بودند، بلأخره به نحوی بپوشانند. بله، خلع دو شاه و سلسله قاجار (بخوانید به رأی‌گذاشتن اساس و انتخاب پادشاه در آن زمان برای آن‌ها شیرین است) اما هنگامی که پس از گذشت چند دهه (ملت مجددا به این نتیجه می‌رسد که اساس را به رأی بگذارد و در تعاقب احمدشاه، شاهان بعدی را خلع کند تلخ‌تر از هر زهر است؟) طبیعی است، اگر ایده این است که - آن‌طور که فروغی می‌گوید ملت اساس را به واسطه نمایندگان/وکلاء تأسيس می‌کند و سلطنت را مردم تضمین می‌کنند - می‌توان اساس را به رأی گذاشت، بنابراین می‌توان هر مرتبه با این ایده که کشور از دست رفت، اساس و نهاد سلطنت را به رأی گذاشت‌ تا دوباره سر بزنگاه ققنوس در راستای برخاستن از خاکستر خودش تقلاهایی بکند و قس علیهذا الی یوم القیامة؛ این چه تناقضی در قرائت تاریخ است؟ البته که ایده‌ها پیامد دارند.

نتیجه: برای من قاجار به همان اندازه مهم است که سلسله‌های بعدی؛ در این میان آن‌چه مهم تلقی می‌شود حقیقت امر است. اینکه مدعیان نجات ایران با افراط‌کاری‌ها - مثلا تأسيس دیرکتوار - از متهمان ردیف اول و بنیانگذار سقوط تدریجی سلطنت در ایران هستند.

@denkenfurdenken

از بیانات مرحوم محمدعلی فروغی!

خداوند بخیر کناد!

دو تصویر مربوط به مجسمه‌های نسل بنیانگذار آمریکا...

... و یک تصویر مربوط به نسلی فاجعه‌بار که روی میراث بنیانگذاران آمریکا ایستاد و در حال نابودکردن آن است.

امشب پس از دیدن مناظره دو فاجعه‌ای که آمریکا به خود دیده است، به این نتیجه رسیدم که بپرسم چه شد که آمریکا از آن نسل سطح بالا در نظر و عمل - (نویسندگان مقالات فدرالیست)  - به اعماق چاه دو فاجعه‌‌ای (جو بایدن و دونالد ترامپ) سقوط کرد که سیرک مضحک دموکراسی برای ایالات متحده به ارمغان آورده است؟ *
-------
پانوشت  :

* برای کسانی که #عمل پدران بنیانگذار و #قلم آن‌ها را پیش چشم حاضر دارند، چشم‌دوختن ایالات به کسی که حتی توان کنترل خودش را ندارد و دل‌بستن به آن به اصطلاح محافظه‌کاری که هیچ ربطی به محافظه‌کاری ندارد، نیازمند داشتن استعدادی درخشان در میدان‌دادن به حماقت است.

بله! انحطاط (در آمریکا) یک انتخاب است، البته اگر دلقک‌های پرورش‌یافته در مکتب دموکراسی - که گاهی بنابر طبع خودشان گَرد و خاکی به پا می‌کنند و از در و دیوار بالا می‌روند - متوجه شوند و از خودشان پرسش کنند پدران بنیانگذار چگونه در عمل، نظر می‌کردند؟ این، دقیقا نقطه مقابل انحطاط است .

📚 شماره ۴۰ مجله قلم‌یاران در ۳۵۲ صفحه از امروز از محل‌های مخصوص تهیه مطبوعات و کتاب‌فروشی‌های سراسر کشور قابل تهیه است. مخاطبین عزیز مجله می‌توانند برای تهیه این شماره به کتاب‌فروشی‌ها یا دکه‌های مطبوعات مراجعه کرده یا با شماره تلفن همراه ۰۹۳۵۶۶۱۷۹۰۹ تماس حاصل کنند. دوستانی که تمایل دارند می‌توانند فقط با پرداخت هزینه روی جلد مجله به شماره کارت :
۶۰۳۷۹۹۷۳۲۱۶۰۳۸۵۵
به نام سر کار خانم آذر ارکانی، مجله را از طریق پست درب منزل دریافت کنند.
...

برخی موضوعات این شماره عبارت‌اند از :
بررسی حیات سیاسی میرزا علی‌اصغرخان امین‌السلطان (اتابک اعظم)

مقالاتی درباره سقوط سلطنت روسیه تزاری، خلع و ختم خاندان رومانوف

بایسته‌های سیاستمداری از نگاه ارسطو و الکسی دوتوکویل

تراژدی دولت رفاه

گفت‌وگویی با متخصصان انقلاب فرانسه درباره ایده‌ها و فعل ماکسیمیلیان روبسپیر در دوره موسوم به حکومت ترور...

و سایر مقالات به غایت جدی که نه تنها برای نخستین مرتبه در ایران ترجمه می‌شوند، بلکه از موضع به چنگ‌آوردن نسبت‌ها و شناسایی گسل‌ها، برای پیداکردن و ترجمه آن‌ها مدت‌ها زمان صرف شده است...

▪instagram.com/ghalamyaran

▪@ghalamyaran

✍ بهروز زواریان

🔔 زنگ‌ها بانگی بلند و لاینقطع بر آوردند تا در بحبوحه فاجعه برابری، یکصدا بگویند زنده باد آزادی، زنده باد اشرافیت، زنده باد الکسی دوتوکویل[...]

▪️حافظان بوروکراسی یا نوکران و مستخدمان حقوق‌بگیر دولت مدرن اگر آزادی می‌خواهند باید با خروج اختیاری از بوروکراسی دولت مدرن با هم‌چون تیغ بر گردن این اژدهای هفت سر کشیده شوند، نه این‌که با تلف‌کردن عمر در چنین ساختاری، در آن واحد آزادی طلب کنند.

▪️بله! آزادی و فقط آزادی است که می‌تواند تباهی‌هایی را که سرشت این جوامع مدرن بوروکراتیک هستند از میان بردارد و فقط آزادی است که می‌تواند اعضای این جامعه را از انزوا درآورد که درون آن، یک شخص فقط سرگرم امور شخصی خودش است و به دیگران کاری ندارد؛ زیرا فقط آزادی است که انسان‌ها را به تماس با هم وامی‌دارد و به آن‌ها احساس عضویت فعال را در جامعه می‌بخشد و فقط در جامعه شهروندان آزاد است که هر انسانی می‌تواند با دیگر شهروندان نشست داشته باشد، به گفته‌های آن‌ها گوش فرا دهد و با آن‌ها تبادل‌نظر کند تا سرانجام به توافقی درباره مصالح همگانی دست پیدا کنند. نهایتا، آزادی است که می‌تواند اذهان انسان‌ها را به فراسوی مال‌پرستی محض و تنگ‌نظری‌های شخصی سوق دهد. اما مگر دولت‌های مدرن که ذاتشان سلب آزادی است، با اختیار آزادی را هبه می‌کنند؟

▪️در راستای پاسخ به این پرسش، اندکی تأمل کافی است تا دریابیم در بطن دولت‌های بوروکراتیک مدرن [لویاتان] - که هیچ نیرویی به استثنای نوکران حقوق‌بگیر دولت باقی نمانده است، یعنی کسانی که حیاتشان به حفظ بوروکراسی گره خورده است که از قضا برای زنده‌ماندن و ادامه حیات انگلی خودشان نیز باید حافظ آن بوروکراسی باشند -  آزادی کجا محقق شده است یا می‌شود؟ به عبارتی، مگر می‌توان چندین دهه از عمر را به عنوان نوکر حقوق‌بگیر دولت تلف کرد و سپس اذعان کرد من آزاد هستم؟! قطعا خیر و اما بله، پاسخم مثبت است؛ یعنی کورسویی از امید برای تحقق و تعین آزادی بر این مبنا باقی مانده است که کسانی که آزادی می‌خواهند، در درجه نخست، به عنوان حافظان بوروکراسی که چون خون حیات‌بخش در رگ‌های این اژدهای هفت سر جاری هستند، باید تصمیم بگیرند با کشیدن تیغ روی شاهرگ‌های گردن‌های این اژدها، زیر پای او را به نحوی خالی کنند که همه سرهای این اژدهای هفت سر با هم بر زمین سفت کوبیده شوند تا اطمینان حاصل کنیم همه علائم حیاتی آن مطلقا از بین رفته‌اند.  

▪️در همین راستا، آن یگانه دوران، الکسی دوتوکویل، چه قدر زیبا شرایط اسف‌بار حاکم بر این جامعه را هنگامی بیان کرد که می‌رفت همه نیروهای تحدیدکننده قدرت و جان‌پناه‌های کهن آزادی - به معنای متعالی آن و نه درک مبتذلی که امروز در مورد آزادی وجود دارد - به وسیله این نیروی جبّار/ستمگر و مطلقه دموکراتیک جدید به خاک و خون کشیده شوند : «درست است که جوامع دموکراتیک آزاد نیستند، هرچند ممکن است کامروا، بافرهنگ، جذاب و باشکوه باشند و در تسطیح توده‌ای‌شان احساسی از قدرت نهفته باشد.» اما: «به راستی باید تا آن‌جا پیش رفت و گفت در هرکجا که برابری و ستم همزیستی داشته باشند، تباهی مداوم معیارهای اخلاقی و ذهنی یک ملت، واقعا اجتناب‌ناپذیر است.»

▪️علاوه بر این با توجه به آن‌چه گفته شد، کسانی را که هیچگاه نوکر دولت نبوده‌اند و نتوانسته‌اند از محل رانت‌های ذاتی دولت بوروکراتیک مدرن منفعت ببرند، سرزنش نباید کرد؛ آن‌ها زندگی خودشان را باخته‌اند، اما به پرشُمار مدافعان و حافظان بوروکراسی به اصطلاح مدرن که تنها هنرشان ثبت ورود و خروج به ساختمان‌هایی است که شیوه معماری آن‌ها در ساختن قوطی‌های سر به فلک‌کشیده اما بی‌معنا به قدمای فرهیخته ما باخته است؛ آن‌ها - یعنی حافظان بوروکراسی دولت مدرن - همان ستمگران و خودکامه‌هایی هستد که به آزادی احترام می‌گذارند، اما تفاوتشان با کسانی که هیچ وقت در برابر دولت مدرن سر خم نکردند و برده آن نبودند و نخواستند آلوده به کثافت رانت شوند، صرفا در این است که این ستمگران و خودکامگان دوره برابری، آزادی را فقط برای خودشان می‌خواهند.

❄️ نهایتا، کسانی که در اقصی‌نقاط دنیا به این افتخار می‌کنند که به عنوان مثال، یک سرپرست و رئیس اصطبل اسب‌های شاهان توانسته است با همراهی نیروهایش با دورزدن قانون دولتی مدرن را بنا کند، به این افتخار می‌کنند که همه نیروهای تحدیدکننده قدرت را به خاک و خون کشیدیم و دولتی بنا کردیم که از عرش تا فرش یک نیرو بیشتر ندارد؟ - رعیت سابق یا شهروندی مدرن که سر موعد، طی انتخاباتی خونین که به عنوان یک عامل و نه همه عوامل، جز ناشی از سرکوب آن به اصطلاح احزاب نبود، همان کسانی را نابود کرد که او را مدرن وابسته به مرکز کردند. این، حدِّأقل برای کسانی که برده دولت نیستند افتخار نیست و نمی‌تواند باشد، بلکه یک ننگ ابدی است.

https://t.me/denkenfurdenken

🔻یا دولت مدرن یا آزادی؛ وجود شقّ آزادی در دولت مدرن، که تکثرات را نفی می‌کند، محال است.

✍ بهروز زواریان

▪️هگل در جمله‌ای از درس‌های فلسفه تاریخ جهانی می‌‌گوید :

▫️... Die Weltgeschichte ist nichts als die Entwicklung des Begriffes der Freiheit.

🔸 تاریخ جهانی چیزی جز بسط‌ونموِّ صورت معقول آزادی نیست.

... Ist Nichts als?

▪️چیزی نیست جز؟ با این وصف، آیا هگلی که با ایراد این جمله می‌خواهد بگوید آزادی بلاخره در جایی از تاریخ به ضرورت محقق می‌شود، اگر امروز در قید حیات بود و در بطن دولت‌ مدرن زندگی می‌کرد، می‌گفت آزادی محقق شده است؟!

▪️این در حالی است  که می‌توان پرسش کرد در زمانه‌ای که دولت مدرن بدون نیروهای میانجی در همه‌جا مداخله می‌کند، آزادی کجاست؟ فیلسوفی که در همان دوره‌ای که دولت پروس تا این حد فربه نشده بود، فقط می‌توانست با استفاده از ترکیب تحقیرآمیز دانش کم‌مایه دکتر فریز در مقابل او و تحکیم وحشت آلمان مقاومت کند، چگونه می‌تواند بگوید - امروز که دولت‌های مدرن در همه‌جا هستند، یعنی در همه‌جا مداخله می‌کنند - اتباع دولت مدرن اروپایی قرن بیست‌ویکم آزاد هستند؟ البته اگر منظور فیلسوف از آزادی، صرفا آزادی فیلسوف در دیالوگ با سایر همتایانش با وجود امثال فریز و خفیه‌نویسان حاضر در کلاس‌های درس استاد تحت عنوان شاگرد، بوده باشد، اگر فیلسوف جسارت به خرج می‌داد هنگام عبور از مقابل زندان به کسانی که از پشت میله‌ها برای او دست تکان می‌دادند و زمانی دانشجویانش بودند، گوشه‌چشمی نشان دهد در حالی که شرایط قرن حاضر به مراتب بدتر است (یعنی وارثان هگل نیز بین گفتن حقیقت و مرگ [= سرنوشت سقراط]، و مسکوت‌گذاشتن آن و فرارکردن [= روش ارسطو]، دومی را انتخاب می‌کنند)، اگر منظور فیلسوف، آزادی امثال الفیلسوف تا زمان از بین‌رفتن پولیس‌های آزاد مصادف با امپراطوری اسکندر مقدونی بوده باشد که اتفاقا این آزادی الفیلسوف در پولیس محقق شد نه دولت مدرن، قطعا می‌گفت اتباع دولت‌های مدرن آزاد نیستند! بناءِ بر این، اگر دولت مدرن با ریشه اروپایی آن، خود، آزادی را سلب می‌کند، پس این آزادی چگونه بلاخره در لحظه‌ای به ضرورت محقق می‌شود؟ البته بدون دولت به معنای مدرن، البته با شکستن پایه‌های غول‌پیکر دولت مدرن با ریشه اروپایی آن، که در قرن حاضر فقط وحدتی باقی گذاشته است که تکثرات را نفی می‌کند  و... .  به عبارت دیگر، با بسط ید دولت‌های مدرن اروپایی که هر روز با بهانه‌های واهی آزادی را محدودتر می‌کنند، به استثنای ایالات متحده که تا حدودی عنصر محلی‌بودن در آن حفظ شده است، کدامین نیروهای میانجی قدرتمند قدیم باقی مانده‌اند که بگوییم تکثرات حفظ شده‌اند یا می‌توانیم امید داشته باشیم که حفظ می‌شوند؟

▪️اما در کنار این نگاه، چشمان تیز و هوش سرشار الکسی دوتوکویل چه واقعیتی را دیده و کدامین بحران را تشخیص داده بود و چه چیزی در بطن تحولات منتهی به شکل‌گرفتن و تثبیت دولت مدرن مشاهده می‌کرد که در کتاب درخشان دموکراسی در آمریکا، کشوری که به آن‌جا سفر کرده بود در حالی که یک لحظه از باتلاقی که فرانسه در آن فرو رفته بود، غفلت نمی‌کرد - نه آمریکای کنونی مبتذل‌هایی چون جو بایدن و دونالد ترامپ - نوشت : «از جانب خودم اعتراف می‌کنم که هیچ اعتمادی به روح آزادی که الهام‌بخش معاصران من است، ندارم. من کاملاً بر این مسئله واقفم که ملل این عصر آشفته‌ هستند، اما مشخصا آن‌ها را آزاد تلقی نمی‌کنم و از این واهمه دارم که مبادا در پس این نابسامانی‌ها که بنیان پادشاهان را به لرزه درآورده، سلطه حاکمان - اراده عمومی - خودکامه‌تر از هر زمان دیگری شود» ؟
➖➖➖➖➖➖

◾️به این ترتیب، با تأکید مؤكد، پرسش این است که چشمان ذهن دقیق الکسی دوتوکویل، علی‌الخصوص با نظر به تحولات پس از سال ۱۸۳۰ مصادف با مرگ هگل در سال ۱۸۳۱، چه واقعیت و خطراتی را مشاهده می‌کرد که هگل از دیدن آن‌ها عاجز بود؟!

https://t.me/denkenfurdenken

پانوشت :

با این وصف، اتفاقا سخن بر سر این است که کسی نمی‌تواند بگوید و فرقی نمی‌کند بگوید راه آزادی از سوسیالیسم می‌گذرد یا فمینیسم، کمونیسم راه نجات است یا لیبرال‌دموکراسی یا لیبرالیسم، پوپر بر حق بود یا هگل یا کانت؛ فرقی نمی‌کند، به این علت که جوامع آن‌قدر پیچیده هستند که هیچ ایدئولوژی نمی‌تواند بگوید مسیر صحیح چیست، و به راستی کدام ایدئولوژی تا کنون توانسته است همه ابعاد پیچیده جامعه را در برنامه‌ای دقیق تعریف کند و سپس موفق شود؟ کمونیسم؟! سوسیالیسم؟! یا لیرالیسم؟! یا شاید با آگاهی کامل از این شکست‌ها باید برای نیل به آزادی، به زودی منتظر ارائه برنامه‌های احزاب LGBT در سراسر دنیا باشیم؟!

مسئله ساده است: پس از ظاهرشدن لویاتان به دست حواریونش، برای تحقق و تعین آزادی که پیشتر وجود داشت و لویاتان آن را بلعید، لویاتان باید  شمشیر را در سینه لویاتان فرو کند* ، سپس اجازه دهیم طبیعت نظم خودش را ایجاد و طی کند،** چنانکه قدمای ما اینگونه فکر می‌کردند؛ طبیعت/واقعیت برای آن‌ها محرز بود؛ واقعیتی که به هیچ وجه نمی‌خواستند و در مخیله آن‌ها نمی‌گنجید که تغییرش دهند، بلکه تنها کاری که انجام می‌دادند این بود که نسبت به آن معرفت پیدا کنند.
===
*اما لویاتان خودکشی نمی‌کند!

**چرا همگی، اعمِّ از سوسیالیست و کمونیست و لیبرال و... فکر می‌کنند باید برای ما برنامه‌ای ارائه کنند؟

آیا مدافعان مهندسی اجتماعی کور هستند که توجه نمی‌کنند کامن‌لای انگلیسی نمونه‌ای است که نشان می‌دهد می‌توان بدون برنامه و مهندسی جامعه از بالا موفق بود؟!

لویاتان پس از ظاهرشدن، با اراده خود، شمشیر را در سینه‌اش فرو نمی‌کند.

در این هنگام جانوری عجیب را در رؤیا دیدم که از دریا بالا آمد. این جانور هفت سر داشت و ده شاخ، روی هر شاخ او یک تاج بود و روی هر سر او نامی کفر‌آمیز نوشته شده بود. این جانور شبیه پلنگ بود اما پاهایش شبیه پاهای خرس و دهانش مانند دهان شیر بود. اژدها تاج و قدرت خود را به او داد و به او اختیار داد امور دنیا را به مدت چهل و دو روز در دست بگیرد...

هابز در لویاتان استدلال می‌کند کامن‌ولث زمانی تشکیل می‌شود که اعضای جامعه به شخص یا گروهی از اشخاص اجازه دهند به عنوان نماینده آن‌ها عمل کنند که در نتیجه آن اعضای جامعه خالق و مسئول اقداماتی هستند که به نامشان انجام می‌گیرد.
**
گذشته از این‌که تفاوتی نمی‌کند یک سوسیالیست باشید یا کمونیست، یک سلطنت‌طلب یا جمهوری‌خواه یا لیبرال، هر ایده‌ای که علیه نظم طبیعیت قیام نماید و نظمی مصنوعی را با رمز کفرآمیز مهندسی جامعه از بالا جایگزین آن کند، هدفش آگاهانه یا غیر آن، بازکردن مسیر برای اژدهایی است که غایتی جز بلعیدن آزادی ندارد. تفاوتی نمی‌کند، در ایالات متحده باشید یا در آلمان، لویاتان همه چیز را می‌بلعد.

📚 شماره ۳۹ مجله قلم‌یاران در ۳۴۴ صفحه از امروز از محل‌های مخصوص تهیه مطبوعات و کتاب‌فروشی‌های سراسر کشور قابل تهیه است. مخاطبین عزیز مجله می‌توانند برای تهیه مجله یا به کتاب‌فروشی‌ها یا دکه‌های مطبوعات مراجعه کرده یا با شماره تلفن همراه ۰۹۳۵۶۶۱۷۹۰۹ تماس حاصل کنند. دوستانی که تمایل دارند می‌توانند فقط با پرداخت هزینه روی جلد مجله به شماره کارت :
۶۰۳۷ ۹۹۷۳ ۲۱۶۰ ۳۸۵۵
به نام خانم آذر ارکانی، مجله را از طریق پست درب منزل دریافت کنند.

-------
برخی موضوعات این شماره
ویژه‌نامه‌ای درباره قتل امیرکبیر

نظریه دولت و حکومت (ترجمه بخشی از رساله حقوقی آدام اسمیت).

رویارویی با سوسیالیسم و لیبرالیسم (ترجمه مقاله‌ای از راجر اسکروتن)

و موضوعات بی‌نهایت جذاب که برای انتخاب و ترجمه‌ آن‌ها مدت‌ها زمان صرف شده است تا ذهن مخاطب ایرانی با موضوعاتی بسیار عمیق درگیر شود که هرکدام با طرح مسئله‌ای متفاوت اما همراه پیوند درونی با یک‌دیگر می‌توانند از بُعد طرح مسئله به اندازه یک کتاب ارزشمند باشند و حق است که طرح مسئله مهم‌تر از پاسخ‌دادن به آن است.

▪www.ghalamyaran.com

▪instagram.com/ghalamyaran

▪@ghalamyaran

▪@denkenfurdenken

‍ ‍ ‍ 🔻یکی از اندک متن‌هایی که هیچ وقت از خواندن آن سیر نمی‌شوم.

💎 شهامت حقیقت و باور به قدرت روح، نخستین شرط گام‌نهادن در فلسفه است.

✍ گئورگ ویلهلم فریدریش هگل

📚 منبع: درس‌های تاریخ فلسفه، جلد نخست، نطق ایراد شده در دانشگاه هایدلبرگ، صفحه ۱۴ - ۱۳.

ترجمه: بهروز زواریان.

💎 Der Mut der Wharheit , der Glaube an die Macht des Geistes ist die erste Bedingung der Philosphie. Der Mensch, da er Geist ist, darf und soll sich selbst der Höchsten würdig achten. Von der Größe und Macht seines Geistes kann er nicht groß genug denken. Und mit diesem Glauben wird nichts so spröde und hart sein, das  sich ihm nicht eröffnete. Da zuerst verborgene und verschlossene Wesen des Universum hat keine Kraft, die dem Mute des Erkennens widerstand leisten können; es muß sich vor ihm auftun und seinen Reichtum und seine Tiefen ihm vor Augen legen und zum Genusse geben (G.W.F. Hegel, Vorlesungen über die Geschichte der Philosophie, Heidelberger Niederschrift, S.13_14).

▪️شهامت حقیقت و باور به قدرت روح، نخستین شرط فلسفه است. انسان، از آن‌جا که روح (Geist) است قادر است و باید خودش (Sich selbst) را مستحق عالی‌ترین‌ها قلمداد کند. او نمی‌تواند چندان که باید به عظمت و قدرت روح خود بیاندیشد. با چنین باوری، هیچ چیز آن‌قدر دشوار و انعطاف‌ناپذیر نیست که نتواند خودش را برای او [= یعنی انسان] بگشاید. در درجه نخست، ذات عالَم که مکتوم و مستور* است و هیچ نیرویی ندارد که بتواند [در برابر] شهامت معرفت، مقاومت به خرج دهد، باید خودش را در برابر [چشمان] او [انسان] ظاهر کند و منابع‌ و اعماق‌اش را در برابر چشمان او و در راستای بهره‌مندی‌‌اش قرار بدهد.
-----------

▪️آن‌چه در قلاب‌ها [....] آمده، به ظاهر در متن درس‌های «استاد/فیلسوف»، موجود نیست و برای راحت‌تر خواندن متن افزوده‌ شده‌اند. گفته شد به ظاهر ، زیرا به عنوان مثال فعل auftun به معنای ظاهر شدن/پدیدارشدن است، اما زمانی که در عبارتی گفته می‌شود :

sich jmdm auftun ...

به معنای آن است که چیزی خودش را مثلا در برابر چشمان کسی پدیدار/ظاهر/نمایان می‌کند.

* [یعنی آن‌چه بسته و قفل شده است، کسی از آن چیزی نمی‌داند]
پرسش این است که چرا بشر هنوز نتوانسته است با حدّ و رسم، این عالَم را به گونه‌ای تعریف کند که هیچ چیز در تعریف او از قلم نیفتاده باشد؟
-----------
تصویر چهره هگل با ماسک مرگ فیلسوف؛ بقیه تصاویر از روی این ماسک مرگ کشیده شده‌اند .


https://t.me/denkenfurdenken

پانوشت :

جالب این‌که کسانی هگل را یکی از بنیانگذاران دولت توتالیتر مدرن قلمداد می‌کنند در حالی که هگل در کتاب خطوط اساسی فلسفه حق همواره معتقد بود که عدم وجود "گروه های مستقل" در چارچوب دولت یکی از ضعف‌های اساسی دولت‌های #جبّار و #مطلقه است. در این شرایط است که حُکّام به آسانی مردم را مهار می‌کنند و یا بالعکس، توده‌ها به جای این‌که سخن خودشان را با نهادهای مدنی درمیان بگذارند ، حکام را به آسانی و گام به گام مهار و سرنگون می‌کنند.

از این‌رو، هگل معتقد است به منظور عبور از نوسان میان "تیرانی و توده‌سالاری" باید #گروه‌های_میانجی وجود داشته باشند تا قدرت بی‌حد مردم را مهار کنند و از سویی در برابر جبّاریت حکام ایستادگی ‌کنند و به نوعی توازن میان دولت و مردم برقرار شود. به این علت، یکی از اهداف فلسفه سیاسی هگل در تشریح ساختار دولت مدرن، دوری‌‌کردن از دولت "ماشینی پروس" و ژاکوبن‌های فرانسوی بود که در آن همه چیز از بالا کنترل می‌شد و هیچ مجالی برای خودگردانی و انجمن‌های خودجوش باقی نمی‌ماند.
-----
به فیلسوفی که به این صراحت نقش نهادهای میانجی را برجسته می‌کند می‌گویند بنیانگذار توتالیتاریسم، اما قلمرو دولت مدرن بدون نیروهای میانجی را، که توده یا رعیت تنها نیروی آن است، قلمرو آزادی معرفی می‌کنند - طنز زیبایی است!