آلما

برای من فیک و اصل مهم نیست. من فقط نیوبالانس دوست دارم.

یه عده آدم به اصطلاح فهمیده و بزرگسال که فقط قد کشیدن، میان یه سری ایده‌آل‌ها، یه سری توقعات، یه سری حد شکنی هارو، تو گوش و چشم من و‌‌ شما می‌کنن؛ و ما می‌مونیم و هزاران ترومای حل نشده و تلنبار شده که بوی تعفن‌ش رو هیچ کسی جز خودمون و پارتنرمون حس نمی‌کنه. فضا دادن به این جو‌ و قدم گذاشتن درونش اشتباه بزرگی بود که همه‌ی ما کردیم و خواهیم کرد.

زندگی واقعی ولی فرق داره. توی زندگی واقعی تو خسته و کوفته میای خونه و می‌بینی پارتنر خسته و کوفته تر از خودت هم تازه اومده خونه. گاهی هیچکس حال و حوصله ظرف شستن و آشپزی نداره. نه اون حال ناز کردن داره نه این حال ناز کشیدن. پی‌ام‌اس و پریود و عدم درک هم زمانی که خستگی بالا باشه میشه قوز بالا قوز و احتمال بحث و دلخوری هم بسیار بالاست.
اون جایی برد کردین که تمام اینا رو بدونین و بگذرونین و باز تهش با یه نون و پنیر و یه چایی و یه صحبت عمیق و یه بغل دلچسب، کار رو جمع کنین‌.
اصلا ساده نیست.
اصلا شبیه اسکرین‌شات ها نیست.
خیلی دلم میخواد ببینم همین عزیز توی چت، یه سال با این خانوم زندگی کنه، چندتا از کارهایی رو که توی سه دقیقه ردیف کرد براش توی سه ساعت انجام میده.

این متن برندهء جایزهء ادبی کوتاه آلمان شد.


مردی

    درحال

          مرگ بود؛

                  وقتی كه

                            متوجه

                             مرگش شد؛

خدا را

            باجعبه‌ای

                        در دست دید!!


خدا گفت :

          وقت رفتنه


مرد گفت :

        به این زودی؟

                    من نقشه‌های

                         زیادی داشتم


خدا گفت :

          متاسفم

                    ولی

                        وقت رفتنه!!


مرد از خدا پرسید:

          در جعبه‌ات

                          چي داری؟

خدا گفت:

          متعلقات

                        تو را

مرد پرسید :

      متعلقات من ؟

                یعنی :

                   همه چیزهای من؟!!

                    لباسهایم،

                     پولهایم و ...؟


خدا گفت:

      آنها ديگر

            مال تو نیستند!

                  آنها متعلق

                        به‌زمین هستند


مرد گفت :

        خاطراتم چی ؟


خدا گفت :

          آنها متعلق

                        به زمان

                                  هستند

مرد پرسید :

          خانواده

                   و دوستانم هستند؟

خدا گفت :

            نه ،

                  آنها موقتی

                                 بودند !!

مرد پرسید :

          زن و

                 بچه‌هایم هستند ؟

خدا گفت :

          آنها متعلق به

                           قلبت بودند

مرد باز پرسید :

         پس وسایل

               داخل جعبه

                     حتماً اعضای بدنم

                            هستند ؟

خداگفت :

             نه ؛

                    آنها متعلق

                          به‌گرد و غبار

                                 هستند !!

مرد گفت :

             پس مطمئناً

                        روحم است ؟

خدا گفت :

            اشتباه می‌کنی!!

                   روح تو

                         متعلق

                             به‌من است !


مرد

با چشمانی پُر از اشک

                و باترس زیاد

                         جعبه را

                          از خدا گرفت

و باز كرد ؛

              دید خالی‌است!!


مرد

        با دلی شکسته گفت :

                من هرگز

                       چیزی نداشتم ؟


خدا گفت :

        درسته ،

               تو مالك

                      هیچ چیز نبودی !

مرد گفت :

            پس من،

                      چی داشتم ؟

خدا گفت :

               لحظات زندگی

                           مال تو بود.       
                              
هرلحظه که

             زندگی کردی

                           مال تو بود.

زندگی

          فقط

                لحظه ها

                           هستند؛

قدر

   لحظه ها را

       بدانیم و

            لحظه ها را

                 دوست داشته باشیم


آنچه از سر گذشت ؛

         شد: سرگذشت !!

               حیف بی‌دقت گذشت؛

                       اما گذشت !

تا که خواستیم

        یک «دو روزی» فکرکنیم؛

                 بر در خانه نوشتند :

                    ⇦ درگذشت ⇨

قدر همدیگر و لحظات خوب را بدانيم.

این متن برنده جایزهء ادبی کوتاه آلمان شد
تقدیم به همه بزرگواران و فرهیختگان عزیز امیدوارم قدر لحظات زندگی را بدانیم.

من شاید زیاده خواه نباشم ؛ اما تا دلت بخواد خوب خواهم!
یعنی خواهانِ زندگی خوب ، ارتباطات خوب ، آدم های خوب ، گفتگوهای خوب ، تفکر خوب و خوب و خوب و خوب.

من حتی دیگه بعد دیدن این کلیپ نمی‌تونم گریه کنم.

به طرز غیر منتظره‌ای دلم واسه کتاب و دفتر و با هول و ولا درس خوندن تنگ شده! یعنی اینطوریه که هی سرک می‌کشم تو اتاق خواهرم و با حسرت نگاهش می‌کنم و دوباره راند بعدی.

گفت: همه چیز آرام است، الا من.

چالش ایشون رو.

یهو تو اینستا دیدم:

«من از عادی شدن‌های تکراری می‌ترسم.»

می‌دونی چیه عزیز من؟ وقتی شاد بودن رو بلد نباشی، غم غرق‌ت می‌کنه.

نمی‌دونم.
شاید ما نیاز داریم حرف‌های خدارو اینطوری بشنویم. با این همه ادا! در عوض خوندن قرآن.

زیبا، بکر، تکرار نشدنی.

اشتباه می‌کردم.
خیلی عادلانه‌س! خیلی.

There's no justice.

حرمت نگه‌داشتن موقع بحث کردن، بهترین نوع بلوغه.

من تازه فهمیدم ماهبد رو هم از دست دادیم!

«وقتی همه چی خوب و خوشه، زندگی کردن هنر نیست. وقتی شرایط مخالف توعه و تو مسیرت نیست، باید بدونی چیکار کنی.»

تا دیر نشده بگم که پولتون رو صرف دیدن "صبحانه با زرافه‌ها" نکنید. حتی شده دو عدد سالار بستنی بخورید، ولی این فیلم رو نبینید. با بچه‌هاتون که دیگه اصلا نبینید!