تاریخ‌خوان

امنیتی‌ها یک وضعیت دو لبه را دربارهٔ کنش‌‌های اعتراضی ⁧ #حسین_رونقی ⁩ دنبال می‌کنند:از یک‌سو با رفتارهای شنیع و غیراخلاقی قصد شکستن اراده‌اش را دارند و از سوی دیگر با تخریب‌‌اش در شبکه‌های اجتماعی،از گسترش و انتقال پیام اعتراضی او و زنده‌یاد ⁧ #كيانوش_سنجرى ⁩ جلوگیری می‌کنند.
‏⁦
گفت‌وگو با تلویزیون ایران‌اینترنشنال
چهارشنبه ۳۰ آبان ۱۴۰۳

@tarikhan

جمهوری اسلامی از راهبرد «توازن تهدید» در مقابله با اسرائیل استفاده می‌کند و از این طریق هم عبارت «نه شتابزدگی نه تعلل» رهبر و نیر صحبت‌های عباس عراقچی و جواد لاریجانی برای انجام وعده صادق۳ و تجدیدنظر در سیاست‌های نظامی و هسته‌ای معنادار خواهد بود.

گفت‌وگو با بی‌بی‌سی فارسی
سه‌شنبه ۲۹ آبان ۱۴۰۳

@tarikhan

https://youtu.be/O1QnLbkKxIw?si=Qg9tnmR1qONggu-H

جبههٔ ملی چهارم

روز ۲۸ آبان ۱۳۵۶ با مشارکت رهبران و اعضای حزب ملت ایران، حزب ایران و جامعهٔ سوسیالیست‌های نهضت ملی، «اتحاد نیروهای #جبهه_ملی ایران» شکل گرفت که بعدها با نام «جبهه ملی چهارم» معروف شد.
رهبری آن را دکتر کریم سنجابی برعهده داشت اما مشهورترین عضو اخراجی‌اش، #شاپور_بختیار بود.
او آخرین نخست‌وزیر در زمان #محمدرضاشاه_پهلوی نام گرفت.
برنامهٔ جبهه ملی چهارم در تاریخ‌خوان به روایت تحلیلی تاسیس این تشکل سیاسی می‌پردازد.

@tarikhan

برای مشاهدهٔ ویدئوی کامل این برنامه می‌توانید به کانال یوتیوب «تاریخ‌خوان» با لینک پایین مراجعه بفرمایید.

کنش اعتراضی ⁧ #حسین_رونقی ⁩ برای حضور در دادگاه انقلاب با لب‌های دوخته، استمرار اندیشه و انتقال پیام شرافتمندانی همچون زنده‌یاد ⁧ #كيانوش_سنجرى ⁩ است که برای آزادی بیان، اندیشه و حق اعتراض تا پای جان ایستاده‌اند.
‏رونقی به همهٔ ما یادآوری می‌کند که مسألهٔ اصلی، استبداد است.

گفت‌وگو با تلویزیون ایران‌اینترنشنال
یکشنبه ۲۷ آبان ۱۴۰۳

@tarikhan

سابقهٔ روابط پرتنش میان تهران و واشینگتن در دورهٔ اول ریاست‌جمهوری ترامپ، احتمالاً مسئولان جمهوری اسلامی را به صرافت این واداشته که این بار پیش از استقرار او در کاخ سفید برای کاهش تنش‌های میان دو کشور اقدام کنند.
‏دیدار ایروانی و ماسک در این قالب نیز قابل ارزیابی است.
‏⁦
گفت‌وگو با بی‌بی‌سی فارسی
شنبه ۲۶ آبان ۱۴۰۳

@tarikhan

«آبان خونین ۹۸»

‏از روز جمعه ۲۴ تا چهارشنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۸ یکی از خونین‌ترین دوره‌ها در تاریخ ایران معاصر رقم خورد.
‏روزهای اول و دوم، اعترض‌ها جنبهٔ اقتصادی و معیشتی داشت و پیرامون گرانی یک‌شبهٔ بنزین شکل گرفته بود. معترضان خشم و نارضایتی محقانهٔ خود را فریاد می‌زدند و در مقابل، خشن‌ترین برخورد ممکن توسط نهادهای انتظامی، امنیتی و نظامی و با مدیریت مستقیم وزارت کشور در دولت دوم «حسن روحانی» نمایان شده بود.
‏از روز سوم به بعد، اعتراض‌ها سمت‌وسوی سیاسی هم پیدا کرد. بدون تردید اصلی‌ترین عامل این وضعیت، سرکوب خشن و خونین توسط حکومت بود که آن «اعتراض معیشتی» را به یک «عصیان اجتماعی» بدل کرد.
‏برخورد مسلحانه و خونین با اعتراض‌ها در دولت «تدبیر و امید» به وضوح نشان داد که در سرکوب جنبش‌های اجتماعی، تفاوتی میان «اصلاح‌طلب» و «اصولگرا» وجود ندارد و «سرکوب» یک استراتژی دائمی در امنیت داخلی برای حکومت تلقی می‌شود و «کشتن» هم شیوه‌ای مرسوم در این راهبرد است.
‏این اعتراض‌ها در ۲۹ استان و حداقل ۱۰۴ شهر کشور شروع و تداوم پیدا کرد و دادستان وقت کل کشور، معترضان را «اخلال‌گر» نامید.
‏«عبدالرضا رحمانی فضلی» وزیر کشور دولتی بود که مصوبهٔ شورای هماهنگی سران قوا (روحانی، رئیسی و لاریجانی) برای افزایش قیمت «بنزین» را یک‌شبه و بدون زمینه‌سازی لازم ابلاغ و اجرا کرد، دستور برخورد قاطع و سرکوب سنگین را به نیروهای انتظامی و امنیتی صادر نمود و با وقاحت هرچه تمام‌تر اظهار داشت که «نه فقط به سر معترضان بلکه به پاهای آن‌ها هم شلیک کرده‌ایم».
‏رهبر جمهوری اسلامی هم با حمایت از تصمیم سران سه قوه، معترضان را «اشرار و ضد انقلاب و دشمنان ایران» خواند در حالی‌که گزارش‌های بعدی نهادهای امنیتی مثل «وزارت اطلاعات» هرگونه برنامه‌ریزی و دخالت مستقیم خارجی‌ها در اعتراضات ⁧ #آبان_خونین ⁩ را منتفی دانست.
‏وزیر وقت کشور تعداد کشته‌شدگان این اعتراضات را بین ۲۰۰ تا ۲۲۵ نفر اعلام کرد اما «عفو بین‌الملل» این آمار را حداقل ۳۰۴ نفر، «سلیت کلمه» ۶۳۱ نفر و «خبرگزاری رویترز» ۱۵۰۰ نفر ارزیابی کردند.
‏گزارش‌های موثقی نیز از ثبت بیش از ۷۵۰۰ مرگ بدون دلیل در پاییز ۹۸ در ۲۹ استان کشور وجود دارد که هیچ‌وقت معلوم نشد ناشی از اولین موج شیوع کرونا، تصادفات جاده‌ای و آنفلوآنزای فصلی بود یا کشتار معترضان در ⁧ #آبان_خونین_۹۸ ⁩ ؟!

@tarikhan

یادداشت شریعتمداری در کیهان و مخالفت انقلابی‌اش با دیدار ایروانی و ایلان ماسک، بر دو مبنای تخیلی استوار است که مسأله را به پزشکیان و دولت تقلیل می‌دهد وگرنه او باید بهتر از هرکسی بداند که مجریان سیاست خارجی در جمهوری اسلامی، بدون اجازهٔ رهبر یک لیوان آب هم نمی‌خورند.

گفت‌وگو با تلویزیون ایران‌اینترنشنال
شنبه ۲۶ آبان ۱۴۰۳

@tarikhan

«دو جنبه از یک پیام»

‏پیام جدید ⁧ #شاهزاده_رضا_پهلوی ⁩ در بخش‌هایی حاوی نکات مسئولانه و در فرازهایی نیازمند تفکر بیشتر توسط ایشان است.

‏الف) جنبهٔ مسئولانه
‏یک کنشگر سیاسی که برای خود پایگاه اجتماعی و توان تأثیرگذاری قائل باشد بایستی بتواند از هنر‌های دو گانهٔ «کنش مسئولانه» و «واکنش به‌موقع» در سیاست بهره بگیرد.

‏«رضا پهلوی» در وضعیت تحلیل تلاش می‌کند نسبت به تحولات جهانی و منطقه‌ای(نظیر انتخابات آمریکا و دست بالای اسرائیل در خاورمیانه) دعوت به عدم انفعال و انتظار بکند و نظاره‌گر بودن را نفی نماید. این دعوت به عاملیت و فعال بودن در مواجهه با تحولات بین‌المللی و فرصت‌سازی از شرایط، یک «واکنش به‌موقع» در برابر این موقعیت جدید در جهان است.

‏اعلام آمادگی مجدد ایشان برای «هدایت تغییر» و «رهبری دوران گذار» نیز در قالب یک «کنش مسئولانه» قرار می‌گیرد. فارغ از اینکه کسی در میدان بتواند یا نتواند به مسئولیتش عمل کند که در یک «قضاوت پسینی» قابل ارزیابی‌ست، کنشگری که ظرفیت متناسب با یک اقدام را در خود ببیند ملزم به عرضه کردن توان و نامزد کردن خود برای پذیرش مسئولیت است وگرنه در محکمهٔ تاریخ متهم به فرصت‌سوزی و سلب مسئولیت از خویشتن خواهد بود. بدیهی‌ست هر شخص حقیقی و حقوقی دیگری هم که چنین ظرفیتی در خود ببیند، کاری جز نباید بکند.

‏در این بخش، شخصاً تأکید «شاهزاده» بر عزم و ارادهٔ ملی برای ایجاد تغییر، پرهیز از چشم انتظاری برای اقدام دیگران و عرضه کردن خود برای رهبری فرآیند گذار را «مسئولانه» و «واجد اعتبار» می‌دانم.
‏در ضمن من نیز بر این باور هستم که درماندگی و ضعف ساختاری جمهوری اسلامی در مواجهه با بحران‌های متعدد از جمله «مشروعیت» و «مقبولیت» و … مؤید «ضرورت تاریخی» گذار از این حکومت است.

‏ب) جنبهٔ واکاوانه
‏هشدار «آقای پهلوی» دربارهٔ عدم انفعال در برابر تغییر از بیرون و توسط دیگران، این پرسش را ایجاد می‌کند که آیا اراده‌ای برای چنین فرآیند بین‌المللی یا شواهد جدی برای آن وجود دارد؟ در صورت مثبت بودن پاسخ، مسئولیت افرادی نظیر «شاهزاده» و دیگران برای اعمال حداکثر مساعی در جهت تأمین منافع ملی و جلوگیری از آسیب و خسارت جبران‌ناپذیر دوچندان می‌شود.

‏از سوی دیگر تأکید ایشان بر «استقرار دولت ملی» از مسیر «اعتراضات حق‌طلبانه» و تحت «حمایت جامعهٔ جهانی» ایدهٔ چشم‌نوازی به نظر می‌رسد که برای جلب اعتماد عمومی مناسب است اما مسألهٔ اصلی در «برنامه سیاسی» برای دوره‌ای‌ست که از آن با نام «پیشاگذار» یاد می‌شود. این دوره مستلزم تجمیع «اراده و توان» برای آغاز «دوران گذار» است. به عبارت دیگر «خواستگاه» و «خاستگاه» تغییر بنیادین در ساختار سیاسی باید تعریف، سازماندهی و عملیاتی شود.
‏کنشگر سیاسیِ خواهان این تغییر باید برآورد صحیحی از «ارادهٔ» عمومی (حداقل در میان هواداران خود) برای حضور در «میدان تغییر» داشته باشد و برنامهٔ اجرایی و منظمی برای ظهور و بروز میدانی این اراده بعنی بالفعل کردن «توان» را داشته باشد. نیروی تغییر، مردمِ خواهان تغییر هستند و تا زمانی‌که این نیرو وارد میدان نشوند و رویارویی با نیروی بقا از طریق مبارزات خیابانی (به‌ویژه خشونت‌پرهیز) صورت نپذیرد، امکان شکل‌گیری دوران گذار وجود ندارد.

‏اگر مبتنی بر دیدگاه «شاهزاده» خواستگاه این تغییر در ارادهٔ ملی و خاستگاه آن در میان مردم ایران است، ما هنوز در دوران پیشاگذار و نیازمند پارادیم‌شیفت برای ورود به دوران گذار هستیم، در نتیجه تا زمانی که دورهٔ گذار رخ نداده، رهبری کردن بر آن نیز امکانپذیر نخواهد بود.
‏
‏به نظر من «شاهزاده رضا پهلوی» و هر شخص و گروه دیگری که سودای گذار از جمهوری اسلامی با تکیه بر اراده و توان مردم را دارد باید پتانسیل‌های نهان و آشکار موجود در داخل و خارج ایران را برای برقراری پارادایم‌شیفت مذکور به‌کار بندد.
‏این همان حلقهٔ مفقوده‌ای‌ست که برای استراتژی خیابان (چه آغاز و چه تداوم) ضرورت دارد و به زعم من هر کسی که بتواند مستقیم یا غیرمستقیم در رخ دادن آن یعنی پیش‌بردن دوران پیشاگذار موثر باشد، رهبری دوران گذار را نیز می‌تواند برعهده بگیرد.
‏⁦
@tarikhan

‏«قلب‌های ثروتمند، هرگز نمی‌میرند»

‏چند وقتی بعد از اینکه از زندان دراومد، با هشت تا بچهٔ بدسرپرست و بی‌سرپرست (۵ تا پسر و ۳ تا دختر) تو محلهٔ «دروازه‌غار» مواجه شده بود که روزها تو خیابون‌ها کار می‌کردن و پولشونو شب‌ها تحویل کسان دیگه میدادن.
‏⁧ #کیانوش ⁩ براشون ناهار می‌گرفت، کفش و لباس می‌خرید و وسیله‌هایی رو که برای فروش می‌آوردن یه جا ازشون می‌خرید…

‏یکی از همین بچه‌ها در زمان حملهٔ داعشی‌ها به مجلس، توی شلوغی‌های‌ اطراف بهارستان، با یه خودرو تصادف کرد و جونشو از دست داد؛ طفل معصوم فقط ۱۱ سالش بود.

‏چند بار اصرار کردم که بذار با دوستان «جمعیت امام علی» صحبت کنیم و مراقبت از این بچه‌ها رو اونا به عهده بگیرن اما قبول نمی‌کرد و می‌گفت: «کاری نکن زندگیم بی‌معنا بشه. غیر از مادرم فقط این بچه‌ها رو دارم…»

‏بارها قسمم داد که با کسی در این مورد حرف نزنم اما یکی دو سال بعد که «کووید» شایع شد و دو تا دیگه از این بچه‌ها مبتلا شدن و متأسفانه فوت کردند، چاره‌ای نداشتم و بدون اطلاع «کیانوش» از عزیزان «جمعیت» خواهش کردم تا هر کاری از دستشون برمیاد انجام بدن؛ دمشونم گرم که واقعاً چیزی کم نذاشتن…

‏فشار حاکمیت که روی «جمعیت امام علی» خیلی سنگین شد منم نگران اون کودکان معصوم بودم، اصل ماجرا رو به «کیانوش» گفتم. از دستم دلخور شد؛ می‌گفت این چپهای اسلامی مدرن هستن و بهشون نقد جدی داشت و سر این مساله باهم اختلاف نظر داشتیم.

‏وضعیت مالی «کیانوش» روزبه‌روز خرابتر می‌شد اما هیچ وقت در مورد این پنج تا کودک کار کوتاهی نکرد؛ بچه‌های «جمعیت» هم هر کاری از دستشون برمیومد انجام میدادن…
‏تابستون ۱۴۰۱ که از ایران خارج می‌شدم، هر پنج تاشون درس می‌خوندن و هیچ‌کدومشون دیگه کار نمی‌کردند و مدت‌ها بود شکنجهٔ خانگی و اقامت اجباری رو تجربه نکرده بودند.

‏هم «جمعیت امام علی» حمایتشون می‌کرد و هم سایهٔ ⁧ #کیانوش_سنجری ⁩ بالای سرشون بود.

@tarikhan

سخنان شاهزاده ⁧ #محمد_بن_سلمان ⁩ در حمایت از حاکمیت جمهوری اسلامی در اجلاس ریاض، توسط رسانه‌‌های حکومتی به عنوان دستاورد محور مقاومت و پیروزی سیاست خارجی ج.ا تعبیر می‌شود.

‏یکم) با روی کار آمدن «ترامپ» در آمریکا و احتمال باقی ماندن «نتانیاهو» در دولت اسرائیل، پی‌ گرفتن پروژهٔ «صلح ابراهیم» میان اعراب و اسرائیل در صورت توقف جنگ در غزه و جنوب لبنان، پیش‌بینی چندان دشواری نیست. محور چنین فرآیندی کمافی‌السابق دولت عربستان خواهد بود و «بن‌سلمان» خود را در آستانهٔ قرار گرفتن در یک جایگاه تاریخی برای تعیین تکلیف خاورمیانه می‌داند. بنابراین شاهزادهٔ سعودی از همین حالا شروع به «ری‌برندینگ» برای کشورش می‌کند و از یک جایگاه بالاتر به حمایت از اعضای کنفرانس اسلامی مثل «فلسطین، لبنان، سوریه» و حتی «جمهوری اسلامی» برمی‌خیزد. او برای خود عبای «رهبری جهان اسلام» را دوخته است.

‏دوم) تلاش‌های «قطر» و «مصر» برای برقراری آتش‌بس در غزه به شکست انجامیده و احتمالاً باز کردن این کلاف سردرگم به ابتکار و تصمیم تل‌آویو پیوند خواهد خورد اما هیچ جنگی تا ابد ادامه پیدا نمی‌کند و دیر یا زود درگیری‌ و خونریزی فعلی در لبنان و اسرائیل و غزه به پایان خواهد رسید. «سوریه» و «عراق» ضعیف‌تر از آن هستند که مؤثر واقع شوند و چشم‌شان بیشتر به دهان تهران است. «ترکیه» نقشی فراتر از میانجی نمی‌پذیرد. «امارات» و «اردن» هم که فقط اقمار منطقه‌ای «عربستان سعودی» هستند و خواهند بود. به‌ این ترتیب «ریاض» مسیر خود را برای «توافق بزرگ» با «آمریکای ترامپ» و «پیمان ابراهیم» با «اسرائیل نتانیاهو» هموار می‌بیند به شرط آن‌که دیگر بازیگر منطقه‌ای مؤثر یعنی «جمهوری اسلامی» چوب لای چرخش نگذارد. حکومت ایران مهمترین مخالف و اقداماتش اصلی‌ترین مانع تحقق این پروژه‌ها برای «آل سعود» قلمداد می‌شوند. غرض اینکه «بن‌سلمان» در موقعیت کنونی هوای ج.ا را نگه می‌دارد تا به‌عنوان برگ برنده در آینده از آن استفاده کند. ریاض در قامت حامی تهران ظاهر می‌شود تا جمهوری اسلامی را برای ایجاد نکردن مانع و نیانداختن سنگ جلوی پای عربستان در آیندهٔ نه‌چندان دور، مقید کند. سخنان «شاهزاده بن سلمان» بدهکار کردن ایران است.

‏سوم) مخاطب حرف‌های شاهزادهٔ سعودی، نه دولت اسرائیل که «جامعهٔ جهانی» ست. از آن‌ها میخواهد که «اسرائیل» را مجاب کنند چرا که اولاً نمی‌خواهد بدهکار تل‌آویو باشد تا در آینده از آن برای امتیازگیری از ریاض استفاده کنند و ثانیاً خود در جایگاهی موجّه در برابر جامعهٔ جهانی تعریف می‌کند که امکان و اقبال و اعتبارش را دارد. «بن‌سلمان» به همهٔ بازیگران منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای از جمله ایران و آمریکا این پیام را می‌دهد که اصطلاحاً بزرگتر جهان اسلام و عرب من هستم و به عبارت دیگر هر کسی در خاورمیانه نخواهد روی میزی که من چیده‌ام بازی کند، راه به سوی انزوا و بی‌اثری خود باز کرده است.

‏چهارم) البته سخنان ولیعهد عربستان می‌تواند نقطهٔ عطفی در روابط این کشور با جمهوری اسلامی قلمداد شود که شرط مفید بودنش برای ایران، تن دادن به تمام با حداقل بخشی از بازی سعودی‌ها در منطقه است وگرنه دیگر نخواهد توانست مثل گذشته به‌دنبال تاثیرگذاری در خاورمیانه باشد.

@tarikhan

پیام ⁧ نتانیاهو ⁩ خطاب به مردم ایران را می‌توان در راستای بیشتر شدن احتمال حملهٔ جمهوری اسلامی به اسرائیل برای سومین بار ارزیابی کرد.
‏تاب‌آوری اقتصادی در کنش‌های نظامی بسیار مهم است و اقتصاد ایران با کسری بودجه و تراز منفی تجاری، تحمل این تنگنا را ندارد.

گفت‌وگو با بی‌بی‌سی فارسی
سه‌شنبه ۲۲ آبان ۱۴۰۳

@tarikhan

«مکتب نصرالله»

‏همایش بین‌المللی مکتب ⁧ #نصرالله ⁩ در حالی در تهران برگزار شده است که سران جمهوری اسلامی از او و ⁧ #حزب‌الله ⁩ لبنان با عنوان نماد و محور مقاومت در برابر اسرائیل یاد می‌کنند اما در سوی دیگر دنیا، نگاه به آن‌ها متفاوت است.
‏از ۱۹۸۵ که گروه شبه‌نظامی حزب‌الله در جنوب لبنان تشکیل شده تاکنون چهار رهبر را تجربه کرده که دو نفر از آنها یعنی «سیدعباس موسوی» و «سیدحسن نصرالله» توسط اسرائیل کشته شده‌اند. رهبر اول به‌نام «صبحی طفیلی» پیش از عباس موسوی برکنار شده بود و رهبر چهارم نیز «نعیم قاسم» است که پس از نصرالله دبیرکل حزب‌الله لبنان عنوان گرفته است.
‏هدف اولیهٔ تشکیل این گروه مقابله با «ارتش جنوب لبنان» به رهبری «سعد حداد» و «آنتوان لحد» بود که به عنوان متحدان اسرائیل با گروه‌های فلسطینی و متحدان جمهوری اسلامی می‌جنگیدند. این نیروی شبه نظامی را لبنانی‌های مارونی، دروزی و شیعه تشکیل می‌دادند.
‏جنگ داخلی در جنوب لبنان ۱۵ سال طول کشید و محصول آن بی‌ثباتی سیاسی و بی‌معنا شدن مفهوم دولت در لبنان، تضعیف روزافزون ارتش این کشور و کشته، زخمی و آواره شدن صدها هزار نفر از غیرنظامیان لبنانی بود.
‏همین درگیری‌ها منجر به عملیات«انگور خشم» توسط اسرائیل در سال۱۹۹۶ شد که حدود چهارصد غیرنظامی کشته و نزدیک نیم میلیون نفر آواره شدند.
‏از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۶ میلادی، که دیگر مانعی به‌نام «ارتش لحد» در مقابل حزب‌الله نبود، نصرالله استراتژی خود را ناامن کردن شمال اسرائیل و درگیری نامنظم اما پیوسته با اسرائیل در «مزارع شبعا» در جنوب لبنان و شهرک‌های شمال اسرائیل قرار داد.
‏مهمترین پشتیبان مالی و لجستیک حزب‌الله، حکومت جمهوری اساامی بود؛ خبرگزاری «دویچه‌وله» آلمان در اردیبهشت ۱۴۰۲ در گزارشی، میانگین کمک‌های مالی این حکومت به حزب‌الله را سالانه ۷۰۰میلیون دلار برآورد کرده بود.
‏همراهی آنها با «ائتلاف ۸ مارس» به رهبری «میشل عون» در سال ۲۰۰۵ عملاً منجر به یک شکاف غیرقابل ترمیم در ساختار سیاسی لبنان شد که تا اکنون نیز برطرف نشده است.
‏قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت سازمان ملل در سال ۲۰۰۶ میلادی حزب‌الله را مجبور به خلع سلاح می‌کرد اما آنها به این مساله تن در ندادند.
‏دخالت در ترور «رفیق حریری» در سال ۲۰۰۵ و نقش مستقیم «عماد مغنیه» در انفجار «آمیا» در آرژانتین در سال ۱۹۹۴ و اقدامات دیگر این گروه منجر به قرار گرفتن نامش در فهرست تروریستی آمریکا و برخی از کشورهای دنیا شد.
‏محصول رهبری ۳۲ سالهٔ نصرالله بر این گروه، چیزی جز جنگ، درگیری، بی‌ثباتی و ناامنی در منطقه خاورمیانه به‌ویژه لبنان و اسرائیل نداشت و به جرأت می‌توان از این گروه نظامی به عنوان یکی از موانع اصلی برقراری صلح در خاورمیانه یاد کرد که مستقیماً تحت نظر جمهوری اسلامی و در همکاری کامل با نیروی قدس سپاه پاسداران فعالیت می‌کند.
‏«مکتب نصرالله» مکتب جنگ بر اساس «منطق انتقام» است و پاسداشت او و تفکراتش، چیزی جز گرامیداشت خونریزی و احترام به جنگ نیست؛ همان‌که «مکتب مقاومت» نام گرفته است.

@tarikhan

💠گفت‌و‌گوی صوتی


📌از آمریکا تا خاورمیانه؛ سایهٔ انتخابات بر جنگ


روح‌الله رحیم‌پور
پژوهش‌گر تاریخ و تحلیل‌گر مسائل سیاسی

📌چهارشنبه ۱۶ آبان‌ماه ۱۴۰۳

گروه تلگرامی کافه سیاست

@tarikhan

جمهوری اسلامی در مدت باقیمانده تا انتقال قدرت در کاخ سفید، از یک‌سو باید روی میزی که دولت بایدن در خاورمیانه چیده بازی کند و از طرفی خود را با چشم‌انداز دولت ترامپ مواجه نماید لذا برای پاسخ نظامی به اسرائیل نمی‌تواند منتظر استقرار دولت بعدی آمریکا باشد.

گفت‌گو با رادیو فردا
چهارشنبه ۱۶ آبان ۱۴۰۳

@tarikhan

مقام‌های جمهوری اسلامی در حالی از بی‌اهمیت بودن نتیجهٔ انتخابات در آمریکا سخن می‌گویند که دستگاه‌های امنیتی در ایالات متحده گزارش‌های متعددی از دخالت‌های سایبری ایران در زیرساخت‌های انتخاباتی و برنامه‌های جدی‌اش برای سوء قصد به ترامپ در جریان کارزار منتشر کرده‌اند.

گفت‌وگو با بی‌بی‌سی فارسی
چهارشنبه ۱۶ آبان ۱۴۰۳

@tarikhan

«پرزیدنت ترامپ»

‏یکم) ۷۵ روز قبل از ⁧ #انتخابات_آمریکا ⁩ پیش‌بینی من برنده شدن «کامالا هریس» بود که «نادرست» از آب درآمد. البته من طرفدار هیچ‌کدام از دو حزب و کاندیداهای آمریکایی نبوده و نیستم اما فکر می‌کردم دموکرات‌ها همچنان در کاخ سفید باقی بمانند.
‏در عین حال مشارکت بالای ۶۰درصدی در این انتخابات و برگزاری شکوهمند آن را باید نمایه‌ای جذاب و درخشان در دموکراسی آمریکایی قلمداد کرد.
‏شخصاً همچنان «لیبرال دموکراسی» را نسخهٔ مفیدتری برای جهان بشریت می‌دانم.

‏دوم) برایم جالب بود که ۷۵درصد از مشارکت‌کنندگان در نظرسنجی توییتری آقای مهدی پرپنچی (از ۳۸۷۶نفر) و ۵۴درصد از کسانی‌که در نظرسنجی من (از ۸۶۸نفر) که قاعدتاً ایرانی هم بودند، تمایل به ⁧ #ترامپ ⁩ داشتند و اتفاقاً پیش‌بینی آنها (و شاید تمایل‌شان) هم درست از آب درآمد.

‏سوم) هنوز که شمارش آرا به صورت کامل تمام نشده، زمزمه‌های کنشگران طرفدار «پزشکیان» شروع شده و انتخاب «ترامپ» را یک بدشانسی برای رئیس‌جمهور ایران ارزیابی می‌کنند. به این ترتیب علاوه بر جنگ غزه و درگیری با اسرائیل، «دولت ترامپ» هم بر فهرست فرافکنی‌ها و بهانه‌تراشی‌های مربوط به ناکارآمدی دولت چهاردهم افزوده می‌شود.

‏چهارم) نکتهٔ مهم دیگر دربارهٔ انتخابات آمریکا که بعدها بیشتر در موردش خواهم نوشت، تعیین «جی دی ونس» به‌عنوان معاون ترامپ است. او از نسل جدید و جوان سیاستمداران راست‌گرای آمریکایی‌ست که از توان تحلیل، قدرت سخنوری و انرژی بالایی برخوردار است و فکر می‌کنم یکی از سیاست‌مداران شاخص و تاثیرگذار آمریک و یک آلترناتیو جدی برای پست ریاست‌جمهوری در سال‌های آتی خواهد بود.

@tarikhan

«روزنامه‌نگار زندانی یعنی: دانستن حق مردم نیست!»

‏حکم پنج سال حبس برای ⁧ #نیلوفر_حامدی ⁩ و ⁧ #الهه_محمدی ⁩ بابت اتهام «اجتماع و تبانی برای ارتکاب جرم علیه امنیت کشور» و بر اساس «ماده ۶۱۰ قانون مجازات اسلامی» صادر شده است.
‏من حقوق‌دان نیستم اما به عنوان یک شهروند ایرانی نمی‌توانم نسبت به ظالمانه بودن این حکم (همانند بسیاری از احکام قضایی در مورد متهمان سیاسی و عقیدتی) بی‌تفاوت باشم.

‏چگونه یک نفر به جرم «اجتماع و تبانی» متهم و محاکمه می‌شود اما غیر از خودش، متهم دیگری در پرونده وجود ندارد؟ مگر نه اینکه برای احراز این جرم باید حضور حداقل یک نفر غیر از شخص متهم، اثبات شود و جرم فرد یا افراد دیگر هم با متهم اصلی یکسان باشد؟ اگر چنین است پس چرا نام و نشانی از طرف تبانی کننده و اجتماع کننده با این دو روزنامه‌نگار وجود ندارد و چگونه یک فرد می‌تواند فقط با خودش برای ارتکاب جرم علیه امنیت ملی اجتماع و تبانی کند؟

‏چگونه است که نگاشتن گزارش از وضعیت وخیم جسمانی و سپس تشییع جنازهٔ «مهسا امینی» جرم ضد امنیت ملی تلقی شده در حالی‌که همهٔ مسئولان نظام بر ناگوار و مظلومانه بودن این رخداد صحّه گذاشته‌اند؟ مگر در گزارش‌های مکتوب این روزنامه‌نگاران چیزی غیر از این نوشته شده یا به کسی و نهادی اتهامی وارد شده است؟ نوشتن گزارش خبری یا تحقیقی در روزنامه‌ها از چه زمانی جرم امنیتی تلقی شده است؟ اصلا خانم‌ها حامدی و محمدی و البته همهٔ روزنامه‌نگاران از وجود چنین جرمی مطلع بوده‌اند؟

‏با تبرئهٔ هر دو نفر از اتهام «همکاری با دولت‌های متخاصم» چنین استنباط می‌شود که طرف مقابل آنها در اجتماع و تبانی، قاعدتاً باید در داخل کشور بوده باشد. اما اگر این امر برای دادگاه احراز شده پس چرا از اعلام، معرفی، بازداشت و محاکمهٔ آن افراد خبری نیست؟ پاسخ واضح است؛ هیچ اجتماع و تبانی مجرمانه‌ای صورت نگرفته و این روزنامه‌نگاران تنها به حسب وظیفهٔ حرفه‌ای خود و با مشورت و ابلاغ روزنامهٔ متبوع‌شان اقدام به تنظیم و انتشار گزارش‌های خود کرده‌اند.

‏دستگاه‌های امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی به واسطهٔ این احکام ظالمانه و ناعادلانه، مدیون بسیاری از شهروندان کشور هستند؛ از طرفی ظلم آشکار در حق مجموعه‌ای از کنشگران مدنی، سیاسی و اجتماعی روا می‌دارند و از طرفی تقابل‌شان با گردش آزاد اطلاعات و مخالفت‌شان با آزادی رسانه‌ها، حق فطری تمامی ایرانیان برای دانستن را سلب و محدود می‌کنند.

@tarikhan

https://www.youtube.com/live/LB5vItJwbZs?si=itlJA2c55iEHHCXB

💠گفت‌گوی زنده

❇️«حال و هوای امروز جامعه‌ی ایران چگونه است»

مهدی خلجی و روح‌الله رحیم‌پور

دوشنبه ۱۴ آبان ۱۴۰۳
ساعت ۲۱:۳۰ به‌وقت ایران

@tatikhan