کانال اطلاع‌رسانی تعرفه پزشکی

اما در مورد افزایش مراجعات ناشی از دامپینگ، یک مسئله که معمولا مغفول می ماند، «حقوق بیمار» است. یعنی همانگونه که گفتیم، بیمار در سطح اول خدمات و بر اساس مصوبات قبلی دولت، حق دارد از پزشک عمومی بخواهد «حداقل» یک ربع وقت به او اختصاص دهد. این زمان ها برای سطح دو 20 و در سطح سه 25 دقیقه است و چیزی نیست که بتوان آن را «معامله» کرد. در حقیقت، یک پزشک عمومی شاغل در درمانگاه، «مجاز» است در یک شیفت 6 ساعته، «حداکثر» 24 بیمار ویزیت کند. در حالیکه امروز «تقریبا» در هیچ مطب خصوصی جدید پزشک عمومی، این رقم به نصف تعداد فوق هم نمی رسد، از مسئولین تقاضا دارم تا به درمانگاههایی که از «دامپینگ» برای افزایش کمیت به بهای کاهش کیفیت استفاده می کنند مراجعه نموده و ببینند که حتی در سطوح دو و سه، پزشکان شاغل در آنجا «مجبور» هستند چند برابر این تعداد، بیمار ویزیت کنند... یعنی کم فروشی کنند و حق مردم را بخورند!!!

بی شک، در این معضل و ظلم، مقصر اصلی دولت است که با استفاده از شعار خوش رنگ و لعاب و انساندوستانه «کمک به محرومین» اجازه چنین انحرافاتی را در حیطه مقدس پزشکی می دهد و دردمندانه، روش های ناصواب مذکور را تبدیل به «عرف» می نماید تا نهادینه شود. من نمی توانم بپذیرم هیچ دولتی به دست خود، پزشکان کشورش را تشویق و وادار به کم فروشی کند. شما چطور؟

دکتر محمد(شهریار) شفائی – فعال صنفی

✅ کانال اطلاع رسانی تعرفه
@taarafepezeshki

عجیب ولی واقعی:
دولتی که پزشکان را وادار به کم فروشی می کند!

زمان ویزیت: هر کدام از شهروندان ما احتمالا حداقل یک بار چنین خاطره ای را به یاد دارند:
به فلان درمانگاه مراجعه کردیم، حتی درجه تب بیمار ما را چک نکرد و دارو نوشت!
یعنی، بیمار انتظار و البته «حق» دارد، پزشک برای او «زمان» کافی جهت معاینه و تجویز و درمان صرف کند. اصولا، یکی از مهم ترین معیارهای تعیین «ارزش ویزیت» یا همان «تعرفه»، زمان مورد نیاز برای ارائه واحد خدمات به مشتری است...
ارزش ویزیت: معیارهای تعیین تعرفه مشاغل در جهان چند چیز است؛
1-اهمیت آن شغل در جامعه
2-سنواتی که یک فرد برای «یادگیری» آن شغل از عمر خود می گذارد
3-وضعیت اقتصادی متوسط جامعه
4-زمانی که برای ارائه واحد خدمات صرف می کند
5-عرضه و تقاضا
توضیح: در سیستم های مدیرتی موفق، آیتم پنجم بطور کامل ذیل آیتم اول قرار می گیرد و دولت اجازه نمی دهد مشاغل خطیر و مهم، تحت تأثیر افزایش عرضه قرار گیرد. بلکه از این افزایش، بیشتر برای بالا بردن «کیفیت» استفاده می کند.
دامپینگ و مراکز درمانی غیر خصوصی
«دامپینگ» یعنی «قیمت شکنی». قبلا بارها گفتیم که وقتی حداقل تعرفه تاب آوری مثلا پزشکان عمومی 500 هزار تومان است، تعرفه کمتر از آن چند معنا بیشتر ندارد:
1-فقیرتر شدن روز به روز پزشک
2-استفاده از رانت برای جبران کمبود درآمد
3-راههای درآمدزایی کاذب یا همان « هزینه های القایی»
4-خروج از «شغل» پزشکی و نگاه به این مبحث به عنوان «سرگرمی»
5-دامپینگ!

آیتم اول که یک امکان نشدنی در فعالیت های اقتصادی است. حتی اگر بسیاری از همکاران ما سالها در انتظار و به امید بهبود امور بنشینند، نهایتا روزی مجبور به خروج از این حیطه خواهند شد. کما اینکه در دو سه سال اخیر، شمار مراکز پزشکی خصوصی تعطیل شده بشدت افزایش یافته. اما دیگر نمی توان به پزشکی به عنوان «شغل» نگاه کرد.
در مورد آیتم چهارم هم از قدیم الایام خیلی از همکاران در سنین بازنشستگی، فعالیت های خویش را کمتر نموده و مطب هایشان بیشتر شبیه یک دفتر کار خصوصی می شد.
آیتم سوم حتی در حضور تعرفه عادلانه و نبود اخلاق اجتماعی و شغلی، امکان ظهور دارد که دردمندانه، با وجود تعرفه های غیر واقعی، روز به روز در حال گسترش بیشتر است و به عمومیت هشدار دهنده ای رسیده.
اما در مورد آیتم دوم: ما سال هاست درمانگاههایی تحت عنوان «خیریه» داریم که قرار بود بیماران «فقیر» را با ویزیت اندک و یا رایگان درمان نماید. بودجه این درمانگاهها نیز توسط «خیرین» تأمین می شد تا «خیریه» بودن آن معنا یابد. گاهی هم پزشکان «متمکن» بطور داوطلبانه و پاره وقت در این مراکز خدمات رایگان یا ارزان ارائه می دادند تا در این «ثواب» شریک شوند. کم کم این درمانگاهها از وام ها و انواع کمک های دولتی برخوردار شده و علاوه بر آن از افزایش عرضه پزشک استفاده نموده و با قراردادهای دردآور، آنان را به کار گرفتند. نگاهی به اوضاع مالی افتتاح کنندگان چنین درمانگاههایی در طول زمان، مشخص خواهد کرد که آنها بیشتر برای درمانگاه خیر داشته اند یا درمانگاه برای آنان!!!
با رویت چنین مراکزی و نیز سهولت تأسیس درمانگاه «به بهانه» خدمت به فقرا و افراد کم درآمد، کم کم بسیاری از سازمان های اداری و نظامی و... به بهانه خدمات رسانی به پرسنل خویش، براحتی اقدام به تأسیس درمانگاههای کوچک نمودند که البته کوچک نماندند و گسترش یافتند و خیلی سریع، پوشش خدمات خود را عمومی نمودند و داروخانه و آزمایشگاه و... را نیز به انحای مختلف به خدمات خود افزودند و با استفاده از نیروهای ارزانی که مثلا از مشمولان سربازی و نیز پزشکان طرحی و غیره که مجاز به تأسیس مطب نبودند تأمین می شد، عملا تبدیل به یک فیلد خاص و قدرتمند شدند که به دلایل مختلف، هیچ مانعی هم سر راه خویش نمی دیدند.
پرسش مهمتر اما این است:
در حالیکه سال هاست همه می دانند با تعرفه های فعلی، مراکز و بنگاههای سلامت قادر به ارائه خدمات شایسته نیستند، این مراکز و نیز آندسته از همکاران بخش خصوصی که با تعرفه های نازل تر از تعرفه های محقر رسمی با «دامپینگ» کار می کنند، چگونه هزینه های خود و حقوق هر چند ناچیز پزشکان خود را تأمین می کنند؟ پاسخ:
1- ایجاد هزینه های القایی
2- افزایش بار مراجعات ناشی از قیمت شکنی
همانگونه که گفتیم هزینه های القایی دستپخت دولت و ناشی از تعرفه های ناکافی است و به همین دلیل دردمندانه تبدیل به یک انحراف قابل دفاع شده است.
ادامه👇

✅ کانال اطلاع رسانی تعرفه
@taarafepezeshki

Channel photo updated