گاه شعر میخانم تنها برای افزودن چیزی به فهرست «حسواژه»هام.
برای مثال به این رباعی ایرج صفشکن بنگرید:
نزدیک نیا که سخت مسموم توام
یک عالمه پنجهای و من موم توام
گفتند کجایی و کجا خانهی توست
من لکهی گُر گرفتهیِ بوم توام
«موم» حسواژهی برگزیدهی من از این شعر است، واژهیی که شاید در بافتاری دیگران حسواژه ندانمش.
واژه در جمله معنا و شخصیت مییابد.
واژهها را
به جملههای مختلف ببریم تا
دمبهدم
از دیدن چهرههای ناپیدایشان
غافلگیر شویم.
شاهین کلانتری
#تردیدار