− Кетдик! Аммо зиёфатни битта сиз қилиб бермайсиз, − дедим мен. − Ахир бундан мен ҳам манфаатдорман, демак мен ҳам тўлайман.
− Биз ҳам бор, − деди ҳисобчимиз Маҳмуджон.
− Ҳайдар акадан бошқа ҳамма, эркагу аёл баб-баравар тўлайди, − деди Насиба.
− Юра қолинглар, хайрли ишнинг эртароқ бўлгани маъқул, − деб йўл бошлади Назир ака.
Биз узун-қисқа бўлиб, шаҳарнинг энг номдор ресторанига кириб бордик. Бизни тавозе билан кутиб олган официант йигит олиб келган таомномани Ҳайдарнинг қўлига тутдик.
− Кўнгиллари тусаган нимаки бўлса, буюрсинлар!
Биз бир соатдан ошиқроқ ўтирдик. Суюқ, қуюқ, энг суюқ, энг қуюқлари тановвул қилинди ҳам-ки, Ҳайдар ёрилай демасди. Аёллар бетоқат бўла бошладилар.
− Ҳайдар ака, яна ярим соат ўтирсак, эрим уйга киритмай қўяди, − деди Насиба.
− Биттадан музқаймоқ ейлик бўлди, кейин айтаман, − деди Ҳайдар.
На илож, музқаймоқ ҳам буюрдик.
− Бўлди, қорним тўйди, энди ётиб ухлайман, − деди Ҳайдар.
− Ҳайдаржон, ўлай агар ҳозир бўғиб қўяман, − деди Зокиржон.
− Ҳазиллашдим, юморни тушунмайсизларми, ахир бу «Зумрад ва Қиммат»даги Қимматнинг сўзлари-ку?
− Ҳозир юмор сиғадими, Ҳайдаржон, бўла қолинг, − дедим менинг ҳам тоқатим тоқ бўлиб.
− Бўпти, бошладик бўлмаса, − деди Ҳайдар. − Аммо бунинг тарихи узун. Шунга битта кофе буюрсангизлар, ҳўллаб-ҳўплаб айтиб берсам.
− Шу охирими? − деди Зокиржон асабий.
− Охири, охири.
Хуллас, кофе ҳам дамлатдик.
− Биласизлар, Зиёда опанинг энг ёмон кўргани мен эдим, − орзиқиб кутилган мавзуда сўз бошлади Ҳайдар. − Роса пичоқ суякка қадалиб, «Эртага ариза ёзиб ишдан кетаман», деб турганимда Зиёда опа жиғибийрони чиқиб келиб қолди. Кредитга телевизор олмоқчи экан, беришмапти. Лоп этиб миямга бир фикр келиб қолди. «Зиёда опа, хоҳлайсизми, энг катта, энг яхши рангли телевизорни сизга мен олиб бераман. Кредитдан ҳам қулай. Ҳар ой ойлик олганда беш-олти минг сўмдан бериб қўяверасиз», дедим. «Ҳазиллашмаяпсизми?» деди Зиёда опа ишонмай. «Хоҳласангиз, ҳозироқ бориб танлаган телевизорингизни олиб бераман», дедим. «Кетдик», деди опам ҳалиям ишонмай. Бордик, опам зўр бир телевизорни танладилар. «Шу бугун албатта олиб келинг», деб музлатгич учун хотиним йиғиб берган пулни телевизорга тўлаб, уйларига олиб бориб, ўрнатиб, қўйиб ҳам бериб келдим. Хотинни-ку, бир амаллаб тинчитдим, аммо эрталаб ишга келсам, опажоним атрофимда гирдикапалак-да. Ялаб-юлқашга ҳам тайёр. «Шартим шуки, бировга айтиб ўтирмайсиз», дедим. Бор гап шу. Кредитга битта телевизор олиб бердим, холос.
− Телевизорнинг пулини тўлаб бўлганидан кейин нима қиласиз? − деди Зокиржон. − Ахир, Зиёда опа андишани билмайди. Қарзини тўлаб бўлганидан сўнг, яна ўша-ўша Зиёда опага айланади-ку?
− Эҳ, соддагина укам-а, − деди Ҳайдар. − Мен яқин беш-олти йилга етадиган режаларни тузиб қўйганман. Телевизорнинг пулини тўлаб бўлгандан, яна кредитга битта видеомагнитофон олиб бераман. Унинг ҳам пулини тўлаб бўлса, битта параболик антенна олиб бераман. Унинг пулини тўлаб бўлгунча ё мен бошқа иш топаман ё опажоним нафақага чиқиб кетади.
− Оббо пишиғ-ей, − деди Назир ака ресторандан чиқарканмиз Ҳайдарнинг елкасига қоқиб. − Оббо пишиқ. Устаси фаранг экансиз-ку?
Уйга келиб, тинчим қочди. Мен ҳам нимадир қилишим керак. Шу параболик антеннани мен олиб берсам-чи? Э, калламга қойилман-да. Сирожиддин дўстим шунақа нарсалар билан савдо қилади. Дарров унга телефон қилдим. Нархини сўрадим. Антенна ўлгур салкам ярим миллион турар экан. Начора, «жондан кечмасанг жонона қайда»?
− Сирожиддин, эрталаб дўконингга кириб ўтаман. Битта энг яхшисини тайёрлаб қўйгин, дўстим.
Эрталаб йиққан-терганларимни белга тугиб, Сирожиддиннинг дўконига бордим.
− Энг каттасини, энг зўрини бер, дўстим! − дедим Сирожиддинга.
Ўша энг зўрини машинага юклаб, ишхонага келаяпман-у, хаёлимда ҳисоб-китоб, рақамлар айланади: «Зиёда опа ҳар ой ўн минг сўмдан бериб борса, қирқ саккиз ойда қутиларкан қарзидан. Бу роса тўрт йил дегани. Агар ойига беш мингдан беришга кўндирсам, нақд саккиз йил дегани. Саккиз йил қулоғим тинчийди. Қандай яхши. Қандай яхши-я?»