Ishqning mohiyatini anglash alohida ahamiyatga ega. U qachon paydo bo‘lgan? Ishq inson vujudiga oid hodisami yoki ruhiyatiga? Bular fikr yuritishga arziydigan va benihoya ahamiyatli masalalardir. Hazrat Alisher Navoiyning «Farhod va Shirin» dostonida shoh Xusrav va asir Farhod o‘rtasida ishq mavzuida keskin bahs kechadi. Jumladan, asarda mana bunday misralarni o‘qiymiz:
Dedi: qay chog‘din o‘ldung ishq aro mast?
Dedi: ruh ermas erdi tang‘a payvast.
Ya’ni, qachondan buyon ishqqa mubtalo bo‘lgani haqidagi Xusravning savoliga Farhod u paytda ruhim vujudim bilan qovushmagan edi, deya javob beradi.
Buyuk Navoiydan qariyb to‘rt asr keyin yashagan ulug‘ shoir Muhammad Rizo Ogahiy she’riyatida ham ishqning shunga mutanosib talqiniga duch kelamiz. «Ta’viz ul-oshiqin» devonidagi “Paydo” radifli g‘azalida Ogahiy mana bunday yozadi:
Edi ishqingg‘a jonlar mubtalo ul chog‘dakim, erdi
Na tan, na tanda bosh, na boshda yuz, na yuzda lab paydo.
Ya’ni, jonlarimiz Sening ishqingga mubtalo bo‘lgan chog‘da vujud hali yaratilmagan edi, deb yozadi shoir.
Xulosa qilib ayganda, mutafakkir bobolarimiz e’tiqodiga ko‘ra, ishq vujudga emas, birinchi navbatda, ruhga tegishli hodisa. Ahli Haq ruhoniyat olamida ekanidayoq Yaratganning muhabbatiga oshno bo‘ladi. Vaqti kelib, bu ruhning vujud bilan qovushmog‘i natijasida haqiqiy oshiq dunyoga keladi.
Nurboy Jabborov