मराठी लेखन - Marathi Lekhan✍️

हल्ली जरा सुट्टी मिळाली कि जगबुडी झाल्यासारखे लोक "विकेन्ड" साजरा करायला कुटुंबला घेऊन निघतात. जाण्यायेण्यात सात आठ तास (ट्रॅफिक नसेल तर), तिथे जाऊन गर्दीत मिसळून थातुर मातुर साईट सिईंग करायचं किंवा रिसॉर्टच्या रूम मध्ये टीव्ही पहात झोपून राहायचं.

सुट्टी संपवून दमून यायचं आणि दुसर्या दिवशी कामाला जुंपायचं! आपण नक्की का जातो वीकएंडला?
कशापासून लांब पळतो?

मला वाटत रोजची चाकोरी मोडणे हा त्यामागील महत्वाचा हेतू असतो.
चाकोरी म्हणजे काय?

नवऱ्याची नोकरी, मुलांच्या शाळा आणि बायकोचे घरकाम?
चाकोरी म्हणजे रोजची मेल्स, व्हाट्सअँप, फेसबुक, टीव्ही, गर्दी, ट्रॅफिक? मग हे मोडायला, ह्यापासून आराम मिळवायला परत त्यातच का जायचं?
सुट्टीच्या दिवशी घरातलं वायफाय आणि टीव्ही बंद करून टाकावे. फोन स्वीचऑफ करून कपाटात ठेवावा. मुलांची अभ्यासाची पुस्तके दप्तरात भरून ठेवावी. किचनचा गॅस बंद ठेवावा. खूप गप्पा माराव्या. मुलांशी खेळावे, वयस्कांना वेळ द्यावा, बाहेरून ब्रेकफास्ट सकट सर्व मिल्स मागवावी.
सर्वांना मान्य असेल तर जवळचे भावंड किंवा जिवलग मित्रांना सहकुटुंब घरी बोलवावे. गप्पांचे फड जमवावे, पत्ते खेळावे, गाणी ऐकावी, वाद्यावरची धूळ झटकून त्यावर एखादा साज छेडावा, मस्त पुस्तक वाचावे.
बायकोला सकाळी सायंकाळी स्वहस्ते चहा करून द्यावा.
नको ती गर्दी, नको ते ट्रॅफिक, नको ते ड्रायव्हिंग!
विकेन्ड कधी एन्ड होईल ते कळणार सुद्धा नाही. एन्ड न होणाऱ्या अनेक आठवणी देत!
अनावश्यक प्रवास तसेच प्रदूषण टाळा ! आनंद मिळवण्यासाठी लांबचा प्रवास किंवा पैसे खर्च केलेच पाहिजेत असे नाही.

आपणच पुढील पिढीला चुकीच्या सवयी लावत आहोत अस नाही ना ?

✍️ मंदार जोग

बायकोने नविन activa घेतली आणि गेले वर्षभर गाडी तशीच पडून राहिली म्हणून मी activa sell ची add टाकली, 'want to sell for Rs. 30,000/-..'

कुणी 15 हजारांत मागितली, तर कुणी 26, तर एकाने 28 हजारात मागितली. पण मी जास्त पैसे येतील, या अपेक्षेने कुणालाच 'हो' म्हटले नव्हते...

थोड्या वेळाने एक काॅल आला आणि तो म्हणाला...

"साहेब, 30 हजार जमवण्याचा खूप प्रयत्न केला, पण 24 हजारच जमलेत. थोडं थांबाल का, माझा मोबाईल पण विकतो आणि किती पैसे येतात, ते बघतो.

पण activa मलाच द्या...
माझा मुलगा इंजिनिअरींगच्या शेवटच्या वर्षाला आहे. शेवटचे एक वर्ष तरी त्याने गाडीवरून जावे, असे मला वाटते. नवी गाडी याच्या दुपटीहून जास्त किमतीला आहे, ती नाही घेऊ शकत..."

मी फक्त 'ok बघू', असे म्हणालो आणि फोन ठेवला...

नंतर थोडा वेळ विचार केला आणि call back करून म्हणालो, "जरा थांबा, मोबाइल विकू नका. उद्या सकाळी या घरी आणि गाडी घेवून जा, फक्त 24 हजारामध्ये......"

माझ्यासमोर 28 हजाराची आॕफर असताना पण मी त्या अपरिचित व्यक्तीला 24 हजारामधे activa देणार होतो....
आज त्या कुटुंबात किती आनंदी वातावरण असेल..? उद्या त्यांच्या घरी activa येणार ......
आणि यामध्ये माझा काहीच loss होत नव्हता... कारण मला परमेश्वराने खूप काही दिले आहे. आणि मी खूप समाधानी आहे माझ्या लाईफवर ..

दुसरे दिवशी 50, 100, 500 च्या नोटांची जुळवाजुळव करून ती व्यक्ती संध्याकाळी 5 वाजता माझ्याकडे आली.
सकाळपासून त्याचे पाच वेळा फोन... 'साहेब मी पैसे घेवून येतोय, पण गाडी कुणाला देवू नका..'
माझ्या हातात पैसे दिल्यावर, त्या वेगवेगळ्या नोटा बघून जाणीव झाली, की ते पैसे वेगवेगळ्या ठिकाणावरून गोळा करून आणलेत....

ऑफरपेक्षा चार हजार कमी पत्करून पण आम्हाला काहीच वाईट वाटले नाही, उलट त्याच पैशातील 500 रूपयांची नोट काढून त्या व्यक्तीला देत माझी पत्नी म्हणाली, 'घरी जाताना मिठाई घेवून जा....'
डोळ्यात पाणी आणत त्यांनी आमचा निरोप घेत तो माणूस activa घेऊन गेला...

आपण सहज reply करतो, 'It's my activa'....
पण आज activa scooter विकताना कळलं...
Activa म्हणजे काय असतं ते..?

जीवनात काही व्यवहार करतांना फायदाच बघायचा नसतो 😊
आपल्या मुळे इतरांना भेटलेला आनंद बघायचा असतो.

तात्पर्य :
ओंजळ आनंदाने भरलेली असताना ती सांडायच्या आत इतरांना त्यातले देता आले पाहिजे.🙏

Post जुनी आहे. कोणी लिहिले माहिती नाही पण फारच छान आणि प्रेरणादायक आहे म्हणून आपणास शेअर केले.

ग्रामीण संस्कृती

गुरे संभाळणे

साधारण जुनचा शेवटचा किंवा जुलै महिन्याचा पहिला आठवडा असतो. सर्वदुर भरपुर पाऊस पडत असतो. ओढे-नाले व नदी नाले दुथडी भरून वाहत असतात.भाताची रोपे तरारून वर आलेली असतात. सगळीकडे हिरावेगार गवत उगवलेले असते.

पूर्वी प्रत्येक शेतकऱ्यांकडे गुरे असायची.सुट्टीच्या दिवसात दुपारी आम्ही पोरं गुरे चारण्यासाठी रानात घेऊन जायचो. प्रत्येकाकडे पावसाने भिजू नये म्हणुन प्लँस्टिक कागद व घोंगडीचा घोंगता घेऊन जायचो.कमरेला रूमालात किंवा फडक्यात बांधलेली लसणाची चटणी व भाकरी असायची.
गुरे चारत चारत ओढ्या नाल्यातुन रानाकडे जायचो.सा-या गावातील मुले गुरांकडे असायची.

पावसाळ्यात दररोज गुरांकडे जानारे जे गुराखी असायचे त्यांच्या पायात कधीच चपला किंवा वाहना बुट नसायचे आणि पावसापाण्यात गाळात चप्पल घालणे सोईस्कर देखिल नसायचे.त्यांचे पाय सतत पावसात भिजल्यामुळे पायांना कुहे (सतत पायांच्या बोटांना खाज येणे व पाय सुजने) व्हायचे. त्यांमुळे आम्ही शाळेत जाणारी मुले रविवारी सुट्टीच्या दिवशी त्यांना सुट्टी द्यायचो.

प्रत्येकाच्या घरात दहा पंधरा गावठी गाई असायच्या. बैल असायचे.आम्ही गावातील सारी पोरं गुरांना घेऊन उंच माळावर रानात जीथे मोठ्या प्रमाणात सपाट जागा असते तिथे घेऊन जायचो. उन्हाळ्यात गुरांची खुप आबाळ व्हायची मनासारखा चारापाणी मिळायचा नाही.परंतु आता पावसाळ्यात सर्वदुर जिकडे तिकडे हिरावेगार लुसलुशित गवत असायचे गुरे शांतपणे चरत राहायची.अधुन मधुन पाऊसाच्या सरी कोसळत राहायच्या.

पावसाने उघडीप दिली असेल तर माळावर मुलांचे खेळ सुरु व्हायचे.लंगडी,आबादबी,काळी शाई निळे पाणी, दगड की माती,तिसका (एक फुटभर आकाराची काठी असायची तिची एकबाजू तिसकट असते.ती जमीनीत जोरात बाणासारखी घुसवित पुढे जायचे,) नाटक, भारूड, तमाशा व आधळी कोशिंबीर असे नानाविध खेळ असायचे.

जोरदार पावसाची सर पडुन गेल्यावर उतारावरून येणा-या पाण्याला आम्ही दगड मातीचा बांध घालायचो.ते करताना अंगावरील कपडे गाळाने भरून जायची.पण त्याचे कोणालाही सोयारसुतक नसायचे.पाणी आडवणे हे एकच उद्दिष्ट असायचे.मगाशी ज्या ठिकाणी काहीच पाणी नसायचे तिथे गुडघाभर खुप मोठा आडवलेल्या पाण्याचा फुगारा तयार व्हायचा.नंतर एकजण हळुच बांध घातलेला मध्यभागी असलेला दगड काढायचा .एव्हाना शांत असलेले पाणी बांध फोडल्याने हरणाच्या वेगाने उसळ्या घेऊन वहायचे.ते पहाण्यात प्रचंड गम्मत वाटायची.खुप आनंद व्हायचा.असा आनंद पुन्हा होणे नाही.

असे खेळ खेळत असताना दुपार व्हायची.सर्वाना भुका लागायच्या.मग सर्व गुराखी मुले आपआपल्या मित्रांबरोबर माळावरील सपाट मोठ्या दगडावर बसुन आपापली शिदोरी काढायचे.प्रत्येकाकडे भाकरी कांदा लसणाची चटणी .बोंबील वाकटीची चटणी किंवा खारामाश्याचा तुकडा इत्यादी काहीबाहीअसायचे.एकमेकांना देवानघेवान व्हायची.जेवण झाल्यावर तेथेच असणारे झ-याचे पाणी प्यायचे.

दुपारनंतर गुरेही ब-यापैकी जोगावलेली असायची.सगळ्यांना (गुरांनादेखील ) घराची ओढ लागायची.कधी कधी एखाद्याचे जनावर चरता चरता कळप सोडून लांब जायचे.ते सापडायचे नाही.मग सर्वजण शोधमोहिमेवर जायचे आणि जनावर शोधून आणायचे.ज्याचे जनावर हरवले होते त्याचा जीव भांड्यात पडायचा.

संध्याकाळी कालावणाची सोय म्हणुन माळावरील खेकडे पकडायचे.हळंदे व पंधे (जमिनीत असणारी रुचकार कंदमुळे) खणायची.चैताची रानभाजी (वनस्पतीचा कोवळा लुसलुशित ताना याची भाजी अप्रतीम असते.) आळंबी (मशरूम) यालाच ग्रामीण भागात सतार असेही म्हणतात.हे रानात उगवते.ही आळंबी वाळलेल्या पळसाच्या पानात चवीपुरते मीठ घालून त्याची पुडी करून चुलीतल्या आहारात पुरून ठेवतात. व थोड्यावेळाने भाजल्यावर सोडुन खातात.अप्रतीम चव.शब्दात वर्णन करणे कठिण. तर अशा या रानभाज्या घेऊन घेऊन आम्ही घरी यायचो.असा तो काळ होता.आता जनावरे राहिली नाहीत. रानात जाणे नाही.रानभाज्या मिळत नाहीत.व पुर्वीचा आनंद सर्वकाही असुनही मिळत नाही.ही प्रत्येकाची शोकांतिकाच म्हणावी लागेल.

श्री.रामदास तळपे (मंदोशी ता.खेड)

You are not always right...

मित्रांनो, पावसाचे दिवस सुरु होत असतात. एक चिमणी घरटं बांधण्यासाठी झाड शोधत असते... 🕊उडत असताना चिमणीला नदी काठी दोन झाडे दिसतात...🌳🌳

👉 चिमणी पहिल्या झाडाकडे जाते झाडाला विचारते, झाडा मी तुझ्या फांदीवर घरटे बांधून थोड्या दिवसाकरीता राहिले तर चालेल का?

पहिले झाड म्हणते अजिबात चालणार नाही...

चिमणी दुःखी होऊन दुसऱ्या झाडाकडे जाते दुसऱ्या झाडाला विचारते, झाडा मी तुझ्या फांदीवर घरट बांधून राहिले तर चालेल का??

दुसरं झाड लगेच चिमणीला परवानगी देते...

चिमणी खुश होते...
झाडाच्या एका मजबूत फांदीवर छोटंसं सुंदर घरटं बांधते, घरट्यात अंडे देते, त्या अंड्यामधुन पिल्ले येतात... 

चिमणी आणि तिचे लहानसे पिल्ले त्या घरट्यात राहु लागतात...

👉 काही दिवसानंतर खूप जोराचा पाऊस पडतो...
नदीला खतरनाक पूर येतो, त्या पूरामुळे नदीकाठी असलेले पहिले झाड खाली कोसळते आणि नदीच्या पाण्यासोबत वाहुन जाते...

झाड वाहुन जात असताना चिमणी त्या झाडाला म्हणते...

बघ तु मला तुझ्या फांदयावर राहायला दिले नाही ना म्हणून तुझी अशी अवस्था झाली आहे...

यावर वाहुन जाणारे झाड हसत चिमणीला म्हणते...

चिमणी तुला माझा राग आला असेल परंतु मला माहिती होते माझे मुळे जमीनीच्या जास्त जास्त खोल पर्यंत नाही...

मी नदीचा एक पूर पण सहन करू शकणार नाही... जास्त पाऊस पडल्यावर मी पडेल वाहुन जाईल हे मला आधीच माहिती होते.

👉 तुला होकार दिला असता तर, आज तु आणि तुझे पिल्ले सर्वजन माझ्यासोबत नदीच्या पाण्यात वाहुन गेले असतो...आपल्या सर्वांचा मृत्यू झाला असता....

म्हणून मी तुला माझ्या फांदयावर घरटं करून राहायला नकार दिला होता...🙏

झाडाचे बोलणे ऐकून चिमणीला रडायला येते...

चिमणी मनातल्या मनात विचार करते की मी त्या झाडाबद्दल किती वाईट विचार करत होते ते झाड तर माझ्या फायद्यासाठी मला नकार दिला होता...
चिमणी त्या वाहुन जाणाऱ्या झाडाला धन्यवाद म्हणते...🙏

👉 मित्रांनो, या सुंदर गोष्टीचे तात्पर्य असे आहे की, आपण समोरच्या व्यक्तीबद्दल जसा विचार करतो तो विचार योग्यच असेल, असं होत नाही...

आपण नेहमी योग्य असु शकत नाही...

मित्रांनो, आपण एखाद्या व्यक्तीकडुन खूप अपेक्षा ठेवतो, कठीण काळात तो व्यक्ती आपल्याला मदत करेल असं आपल्याला वाटतं परंतु वेळेवर तो व्यक्ती आपली मदत करत नाही...

👉 आशावेळी आपण त्या व्यक्तीला दोष देतो,  त्याला नको ते बोलतो... परंतु आपण कधीच त्या व्यक्तीबद्दल चांगला विचार करत नाही अथवा त्या व्यक्तीला समजुन घेत नाही...

होऊ शकते समोरचा व्यक्ती अडचणीत असेल म्हणून त्याने आपली मदत केली नसेल...

आपण एखाद्या मित्राला कॉल करतो किंवा व्हाट्सअप msg करतो... त्यावेळी मित्र आपल्याला रिप्लाय देत नाही...

मित्र कॉल उचलत नाही किंवा रिप्लाय देत नाही म्हणून आपण मित्रांबद्दल निगेटिव्ह विचार करणं सुरु करतो...🤦🏻‍♂️

मित्रांनो, एक गोष्ट नेहमी लक्षात ठेवा, तुम्ही समोरच्या व्यक्तीबद्दल जसा विचार करता...तो विचार योग्य असेलच असं नाही...

आपण नेहमी योग्य राहु शकत नाही... त्यामुळे जेंव्हा पण कोणत्याही व्यक्तीला कॉल कराल किंवा msg कराल... किंवा तुमच्या मित्राने तुम्हाला वेळेवर मदत केली नाही म्हणून मैत्री तोडू नका...स्वतःचा विचार आणि दृष्टीकोण नेहमी पॉजिटीव्ह ठेवा आणि निगेटिव्ह विचारांना पॉजिटीव्ह विचारात परिवर्तन करत रहा... जेंव्हा तुम्ही इतरांबद्दल चांगले विचार कराल तेंव्हा ऑटोमॅटिक तुमचं ही चांगलचं होईल...👍

मित्रांनो, आजची प्रेरणादायी गोष्ट तुम्हाला आवडली असेल तर, नक्की फीडबॅक द्या...

धन्यवाद...🙏🌹😇

✍️✍️ नरेंद्र दिपके

गरज प्रणय कथांची 🌹🌹

https://t.me/Marathi_hot_katha/197

काहींना काल कोणता विशेष दिवस आहे का विचारल्यास जाणवले की हे सुध्दा माहित नव्हते की पुरुषदीन पण असतो आणि तो 19 nov रोजी साजरा केला जातो आणि काहींना तर माहिती होऊनही आपल्या घरातील,संपर्कातील पुरुषांना साधे wish करायलाही वेळ भेटला नसावा🙁किंवा कमीपणाचं वाटलं असावं😔 ज्याप्रमणे महिला दिनाचे हजारो स्टेटस,wishes दिसतात तसे काल का मग हजारो जाऊदे निदान त्याचा अर्धेतर wishes, status दिसले का नाहीत?🥺त्यांच्यावर असणार लिखाणही,status का शेअर केले जात नाहीत?मग पुरुषप्रधान संस्कृती नावापुरतीच का?🙁असो कारण ईथे पुरुषाला कर्तुव्व आणि जबाबदारी ह्या सीमेपलीकडील पुरुष समजून घेणं एवढं सोपं नाही🙁.एका दोघांमुळेl प्रत्येक पुरुषाकडे संशयाने पाहण्याची पद्धत अयोग्य आहे,तो तर नेहमी सर्वांसाठी असतो पण त्याच्यासाठी कोणी नसतं हे खरं आहे😔समाज पुरुषांकडून नेहमी ताकदवान,यशस्वी व निर्णयक्षमची अपेक्षा करतो मग त्याच्या वेदनांनाभावनांना का कोणी पाहत नाही?
........🦋🌺✍🙏........

इन्फोसिसचे प्रमुख नारायण मूर्ती यांचा वार्षिक पगार 17 कोटी रुपये आहे तर विराट कोहलीची 2 महिन्यांची कमाई 17 कोटी रुपये आहे, आता जेव्हा आपल्या मुलांनी विचारले की मी अभ्यास करू की खेळायला जाऊ, तेव्हा आपण काय उत्तर देऊ?

माझ्या मते योग्य उत्तर: 👇🏻
जर तुम्हाला फक्त स्वतःसाठी कमवायचे असेल तर खेळायला जा आणि तुमच्याद्वारे इतरांनाही कमवायची संधी मिळावी असे वाटत असेल तर अभ्यास करा. इन्फोसिसचे प्रमुख नारायण मूर्ती जी 5 लाख लोकांना रोजगार देतात...विराट कोहली नाही..

प्रत्येकाला माहिती असले पाहिजेत असे काही अलिखित सामाजिक नियम कोणते आहेत?
1.मित्राच्या बहिणीशी लग्न करणार नसाल तर प्रेम करू नये.
2. दवाखाना, विमान प्रवास, आणि मुलाखत या तीन ठिकाणी शक्यतो परफ्युम वापरू नये.
3. लग्न समारंभ ,शोक समारंभ, व कामाचे ठिकाण येथे शक्यतो सर्वात मिसळून जातील असेच कपडे घालावेत.
4.कोणी पैसे दिले तर त्याने मागायचा आधी परत द्यावेत.
5.जर तुम्ही सिगारेट ओढत नसाल तर मित्र सिगारेट ओढताना लांब थांबावे व सिगारेट ओढणाऱ्या लोकांनी उगीच ओढत नसलेल्या लोकांच्या तोंडावर धूर सोडू नये.आणि त्याला एकदा ट्राय कर म्हणू नये.
6.कोणी तुमचा कॉल उचलत नसेल तर उगीच 3,4 नंबर वरून त्या व्यक्तीला कॉल करू नये. कदाचित ती व्यक्ती काही कामात असु शकते.नाहीतर त्याला तुमच्याशी बोलायचे नसेल.
7.वर्गात लेक्चर असताना सर्वाना त्रास होईल असे वागू नये. वर्गात 50 मुले असतील आणि तुम्ही 2 मिनिट जरी चुकीचे वागले तरी 50 मुलांचे 2 मिनिट असे 100 मिनिट वाया जातात. तुम्हाला शिकायचे नसेल पण कदाचित बाकीच्यांना शिकायचे असते.
8. दुसऱ्याच्या आवडी निवडी वर हसू नका, ह्याची gf अशी , हा देव चांगला नाही, हे का खातोय , त्या सिंगर चा आवाज चांगला नाही तुला का आवडतो, टिकटोक फालतू आहे ( हे खरेच फालतू आहे ) तुम्हाला त्याचे निवडीचे काय करायचेय त्याला त्याचे पाळू द्या
9.जेवताना आवाज करू नयेच पण तोंडात काही असताना बिलकुल बोलू नये.
10.इतकेच तोंडात भरावे जितके असताना तुम्ही तुमचे नाव सांगू शकता. आणि तोंड बंद ठेवूनच चावावे
11.सर्वाना वाढून झाल्यावरच जेवायला सुरुवात करावी
12.एखादा पदार्थ कसे खायचे हे माहिती नसल्यावर बाकीच्या कोणीतरी खाताना पाहावे मग सुरुवात करावी उगीच अज्ञानी बनून फिंगर बाउल पियू नये.
13. एखाद्या अनोळखी व्यक्तीविषयी लगेचच चर्चा करू नये, तुम्ही जीच्याबद्दल चर्चा करता ती तुम्ही ज्याच्याशी चर्चा करता त्याची कोणतरी असू शकते.
14.कोणाच्या घरी गेले तर तिथल्या मुलांना कितीवीला आहे विचारून झाल्यावर त्याचे मार्क, आणि गणितातले, इंग्रजी मधले प्रश्न विचारू नयेत.
15.बिना आमंत्रणाचे कोणत्याही कार्यक्रमात जाऊ नये.
16.एखादा पत्ता माहिती नसला तर का जायचंय, तिथे काय आहे असले प्रश्न विचारून किंवा खोटा पत्ता सांगून समोरच्याच्या टाईमपास करू नये. सरळ नाही माहिती सांगावे.
17.समोरचा व्यक्ती तुम्हला माहिती असलेला जोक सांगत असेल तर उगीच तो जोक पूर्ण करून रसभंग करू नये.
18.रांग लावली असली तर रांगेचा रिस्पेक्ट करावा.मधेच घुसू नका आणि कोणाला घुसून पण देऊ नका.
19.समोरची व्यक्ती मुलगी आहे म्हणून सगळे खरे मानू नका, पाहिले दोन्ही बाजू एकूण घ्या मगच ठरवा. दरवेळेस मुलाची चूक नसते.
20. तसेच दरवेळेस ऍकॅसिडेंट झाला तर कार वाल्याची चूक नसते दोन्ही बाजू समजून घ्या आधी मदत करा नंतर दोषारोप करत बसा.
21.काही चुकीचे होत असेल तर मदत करा.तिथले फोटो , व्हिडीओ काढून स्टेटस ठेवण्यापेक्षा ती परिस्थिती कशी नीट करता येईल ते पहा.
22.प्रवासात शेजारच्या व्यक्तीला स्वतः विषयी सगळेच सांगू नका, पैसे एकाच ठिकाणी ठेवू नका, स्वतःला लागणाऱ्या सर्व गोष्टी घेऊनच निघा.
23.स्वतः बद्दल गोष्टी, तुम्ही किती शिकलात, तुम्ही काय करता, किती पैसे कमावता, तुमच्याकडे काय काय आहे हे विचारल्याशिवाय सांगू नये. फुशारक्या मारू नयेत.
24.कोणाकडे भेटायला पहिल्यांदा घरी जाणार असाल तर शक्यतो मोकळे जाऊ नये. काहीतरी छोटेसे पुस्तक, खायचा पदार्थ, एखादी वस्तू घेऊन जावे.
25.वैयक्तिक स्वछता पाळा, चांगले दिसा उगीच शरीराच्या दुर्गंधीने हवा प्रदूषण, आणि गाबाळे दिसून दृष्टी प्रदूषण करू नका.
26.अपव्होट फ्री असतात उत्तर कोणाचेही आवडले तरी देत जा. कोणी कोणी भरपूर वेळ देऊन उत्तरे लिहिते. दररोज 2 , 2 तास लिहिणारे लोक आहेत इथे. लेखकांनी सुद्धा दर 2 मिनिटांनी सारखे सारखे किती अपव्होट झाले ते मोजत बसू नये. आयुष्यात इतरही गोष्टी आहेत करण्यासारख्या.
आजून खूप सारे गोष्टी आहेत फक्त आपल्यामुळे दुसऱ्याला त्रास होणार नाही काही नुकसान होणार नाही असे वागले. एखादी गोष्ट जितकी चांगल्या प्रकारे करता येईल तितकी केली म्हणजेच समाजातले तुम्ही भरपूर नियम पाळले.
भरपूर लाईक्स बद्दल धन्यवाद. काही आजून टीप देऊ इच्छितो प्रत्येक दिवशी एक एक ऍड करेल.
लग्न झाल्यावर जोवर एकमेकांना योग्य रित्या समजून घेत नाहीत तोवर बाळाचा विचार करू नका. ( खूप वेळा चुकीच्या व्यक्ती बरोबर फक्त बाळासाठी राहावे लागते आणि उरलेल्या आयुष्याचे वाटोळे होते म्हणून पाहिले समजून घ्या काहीही प्रॉब्लेम्स असू शकतात )
आपल्या मुलांना शिक्षणासाठी पाहुण्याकडे ठेवू नये.

दवाखान्यात कोणाच्या सोबत गेले असाल तर कॅन्सलटेशन रूम मध्ये जाऊ नये. तुमच्यामुळे आजारी व्यक्तीला डॉक्टर बरोबर स्पष्ट नाही बोलता आले तर चुकीचे निदान होते. त्या व्यक्तीला एकट्याला डॉक्टर जवळ सोडावे. जर डॉक्टर ने बोलावले तरच आत जावे
आपल्या सोबतच्या व्यक्तींची नेहमी कोणाला भेटल्यावर ओळख करून द्यावी नाहीतर त्यांना बरोबर नेऊ नये.
आणि समजा ते एकमेकांना आधीच ओळखत असतील तर तुम्ही एकमेकांना कसे ओळखता हे विचारू नये. त्यांनीच स्वतः सांगितले तर ठीक नाहीतर काहीही नाते, ओळखी असू शकतात आणि त्यांना ते सांगायचे नसतील.
जर तुम्हाला कोणी हॉटेल मध्ये नेणार असेल तर शक्यतो ऑर्डर त्याला देऊ द्या. त्याने काहीतरी प्लॅन केलेला असेल , त्याचे काहीतरी बजेट ठरलेले असेल.
एखाद्याला मदतीचे खोटे आश्वासन देऊ नये. आणि एकदा दिले असेल तर काही दिवसांनी मदत करेल, अजून काही दिवस लागतील असे म्हणून समोरच्याचा सारखा सारखा वेळ वाया घालवू नये.नाही जमत असे सरळ सांगून मोकळं व्हावे जेणेकरून समोरच कुठेतरी दुसरीकडे प्रयत्न करू शकतो.
🙋‍♂️ ऋषिकेश गवळी

जोतिबा डोंगरावर कधी गेलाय का, मग तिथे काही विक्रेते श्री रामाने खाल्लेले कंदमुळ म्हणून एका भल्या मोठ्या ओंडका सदृश्य मांसल कंदाचे काप विकत असताना तुम्ही पाहिले असेल, पण ते नेमकं काय आहे याचा कुणी विचार कधी केलाय का. हे कंदमुळ वगैरे काही नाही, तर ते आपल्याकडे आढळणा-या एका वनस्पतीचा खोडाचा भाग आहे.

जोतिबावर जाणा-या अनेक पिढ्यांनी हे कंदमुळ खाल्लं असेल, आणि श्रीरामाने खाल्लेय म्हणून आपणही ते श्रद्धेनं खाल्ल असेल. वनवासाच्या काळात राम सीता आणि लक्ष्मण यांनी हे कंदमुळं खाऊन दिवस काढले असल्याचे विक्रेते सांगतात, त्यामुळे लहानमुलं तर हमखास ते काप खातात. हे एवढं मोठं मुळ कुठल्या वनस्पतीचं असेल असा प्रश्नही अनेकांना पडतो, पण ते विक्रेते सांगतात की हे मुळ जंगलात मिळतं.

कोल्हापूरातल्या काही संशोधकांनी या सगळ्या फसवणुकीवरचा पडदा उठवला आहे. याबाबतचे वृत्त सकाळ मध्ये प्रसिद्ध झाले आहे. कोल्हापूरातील वनस्पती शास्त्रज्ञ डॉ. विनोद शिंपले, डॉ. निलेश पवार, डॉ. मानसिंगराज निबाळकर यांना याबाबत शंका आली. हे नेमके कुठलं मुळ आहे, आणि हे खरंच कंदमुळ आहे का हे शोधण्याचा प्रयत्न केला. विक्रेत्यांना विचारले असता हे मुळ आफ्रिकेहून आयात करण्यात आले आहे, असे सांगण्यात आले.

त्यांनी असे कंदमुळ विकणा-याकडून काही काप खरेदी केले. प्रयोगशाळेत या वनस्पतीची संरचना तपासली. त्यामुळे कंदमुळ म्हणून विकला जाणारा हा काप मुळाचा नसून एकदल खोडाचा असल्याचे त्यांच्या लक्षात आले. ही वनस्पती बाहेरून आयात केलेली नसून आपल्याकडे माळरानावर आढळणारी केकताड किंवा घायपात ही वनस्पती आहे. या वनस्पतीपासून वाक तयार करून त्यापासून दोरखंड बनवले जात होते.

ही वनस्पतीची पूर्ण वाढ झाल्यानंतर तिला मधोमध एक बांबुसारखा कोंब येतो. त्याच्या टोकाला फुलोरा येऊन त्याला बीज लागतात. या फुलातून बीज रुजून त्याला या झाडावरच त्याची छोटी छोटी पिलं तयार होतात. हे या वनस्पतीचे वैशिष्ट्ये आहे.

या अवस्थेत वरचा बांबू आणि बाजूची पाने काढून टाकून मध्ये अननसासारखा भला मोठा भाग मिळतो. त्यातील पानाचा भाग तासून टाकून त्यावर रंधा मारला की पूर्ण सफेद रंगाचा कंदासारखा भाग तयार होतो, त्यावर लाल रंगाची काव लावून तो मातीतून काढलेला आहे, असे भासवून त्याची कंद म्हणून विक्री केली जाते.

संशोधकांनी जनुकीय चाचणी करून या वनस्पतीच्या कुळाचा शोध घेतला. डीएनए बारकोडींग पद्धतीचा वापर करण्यात आला . कंद म्हणून विकले जाणारे हे काप नैसर्गिक रित्या गोड नसतात, त्यावर सॅकरीन टाकून ते गोड करण्यात येते. पण त्यामध्ये व्हीकोजेनीन नावाचे स्ट्युराईड असते. त्यामुळे हे अतिप्रमाणात खाल्यास अपायकारक ठरू शकते असे तज्ज्ञांचे मत आहे. घायपाताच्या खोडाचा गाभा विकला जातोय, श्रीरामाने खालेले कंदमुळ म्हणून, वर्षानुवर्षे सुरू आहे फसवणुक.

साभार.....

https://t.me/Marathi_hot_katha

शांत रहाणं जीवनात किती महत्वाचे आहे☝️ एकदा एक हरण जगंलात फिरत होत तेव्हा त्याला अचानक सिह दिसला त्याला वाटू लागलं कि सिह आपला आता शिकार करेल मनून जंगलाचा आत जाणाचा प्रत्न करत होता..... तेव्हा जंगलाला पण आग लावली होती... तो दुसऱ्या रस्त्याला जाऊ लागला तर एक शिकारी झाडाच्या मागे लपला होता बंधूक घेऊन शिकार कारणासाठी आला होता... ते त्या हरणाला समजलं त्याला काहीच सुचत नव्हतं मागे बघितलं तर एक विहीर होती....तो कुठे ही गेला तरी त्याला मरणाची भीतीच होती... समोर गेला तर सिह होता...जंगलात गेला तर आग लागली होती... मागे गेला तर विहीर दिसतं होती... दुसऱ्या रस्त्याला शिकारी बसला होता... जिकडे तिकडे संकटच दिसतं होत.... तो त्या वेळेला कुठेच नाही गेला शांत मन करून ज्या जागी होता हरण तितेच थांबला थोडा वेळ स्तब्ध.राहिला त्याला समजलं कि काही वेळ शांत राहिलेलं चागलं..... काही वेळानंतर जंगलाची आग पण विसली... शिकारी ला कोणतंच प्राणी दिसतं नव्हता तो कंटाळूण घरी गेला.. सिह त्याच्या गुहेत गेला निगुन गेला... त्या हरणासाठी सगळे रस्ते मोकळे झाले होते का???? माहीत आहे तो त्या वेळेला शांत थांबला होता एक पाऊल पण पुढे टाकत नव्हता.... प्रत्येचकाचा जीवनात अशी वेळ कधीनकधी अशी वेळ येते इकडे आड तिकडे विहीर अशी परिस्थिती निर्माण होते तेव्हा त्या वेळेला जास्त विचार करायचा सोडून थोडस शांत रहाणं चागलं..... शांत मन प्रत्येक परिस्तिथी तुन बाहेर निगायचं कस ये प्रत्न करत असते.... जीवनात शांतता असणं खुप गरजेचं असतं... कधी वाटलं ना सकटाच काळ चालू आहे आपला त्या वेळेला जेवढं शांत राहून निर्णय घेता येईल याचा विचार करायचा....सगळे दरवाजे जेव्हा बंद होतात तेव्हा एक दरवाजा उगडतो तो म्हणजे ईश्वरांचा तो आपली परीक्षा घेत असतो तो सक्षम आहे का???? जीवनाचा संघर्ष करायला मनून संकट आपल्यला देत असतो आणि जो संकट देतो तो मार्ग, रस्ता पण दाखवत असतो आपल्यला तर चालायचं असतं समोर समोर... परिस्तिथी कशी असो आपल्यला त्या संकटाशी कस जगता येत अगदी शांत मनानी तो माणूस जीवनाच्या लढाइत कधी हरू शकत नाही आणि कधी कुणी त्याला हरू शकत नाही☝️☝️☝️😊🙏 🌺❤️ #𝐯𝐚𝐢𝐬𝐡𝐮. 𝐤 ✍️

रतन टाटा : एक दीपस्तंभ - शंतनू नायडू
https://amzn.to/3AnmCpi

आपल्या आयुष्यात कोण येणार हे नियती ठरवत असते. नियतीचे फासे फिरले की अशक्य गोष्टी शक्य होतात असं वाटतं. शंतनू नायडू या तरुणाबद्दल ऐकलं आणि वाटलं जगात चांगला विचार करून काम केलं की आपल्याला सहज न वाटणारी गोष्टही सहज भेटून जाते मग सगळं आयुष्य स्वप्नवत वाटावं असंच पुढे घडत जातं. आयुष्याच्या कुठल्या टप्प्यावर कोण आणि कधी भेटेल हे कुणीच सांगू शकत नाही. व्यक्ती निःस्वार्थ भावनेतुन भेटली की ती भेट आणि तो क्षण कायमस्वरूपी आनंददायी होतो. खरंतर आपल्याकडे डायरी लिहिण्याची सवय अनेकांना होती तीच ही डायरी आणि त्यातीलच हे प्रसंग आहे. आठवणीच्या गावी माणूस रमतो आणि ते आठवत असतांना त्याला जे गवसतं त्यात सच्चेपणा आणि साधेपणा असतो. असच काहीसं हे पुस्तक शंतनू नायडू याने लिहिलेले रतन टाटा : एक दीपस्तंभ लगेच वाचून झालं.

रतन टाटा एक दीपस्तंभ या पुस्तकातील २४० पानात कितीतरी सुंदर अनुभव शब्दबद्ध केले हे आपल्या प्रत्येकाला वाचतांना जाणवतं. प्रत्येकात एक शंतनू दडलेला आहे आणि रतन टाटा या नावाच्या कोंदणात राहून स्वतःचे अस्तित्व टिकवून ठेवणे हे खरतरं कुणालाही शक्य नाही पण शंतनू नायडू याने ते केले आणि म्हणून तो टाटा या वलयात घडत गेला आणि घडतोय. बेघर कुत्र्यांप्रती असणाऱ्या समवेदनेतून शंतनूने मेल करणं काय किंवा मग बॉम्बे हाऊसला रतन टाटा यांना पहिल्यांदा भेटणं असो किंवा मग त्याच बाँबे हाऊसमधील कायमचा होणं काय हा प्रवास वाचून आपण समृद्ध होत जातो.

रतन टाटा यांच्याशी शंतनू नायडू याची झालेली पहिली भेट त्यातून पहिल्या भेटीचा फोटो आणि मग मैत्रीचं नातं. शंतनू त्यावेळी विशीतला तरुण होता आणि वेगाने धावणाऱ्या गाड्यांच्या चाकांखाली चिरडल्या जाणाऱ्या स्थानिक भटक्या कुत्र्यांना वाचवण्यासाठी त्याने एक अभिनव योजना शोधून काढली. तो सगळा प्रवास मुळातून वाचण्यासाठी हे पुस्तक आवर्जून वाचायला हवं. स्वतः रतन टाटांना भटक्या कुत्र्यांबद्दल अतोनात कणव असल्याने त्यांनी शंतनूच्या कृतीची दखल घेतली आणि तो संपूर्ण प्रवास वाचत असतांना वाचकाला प्रेरणा आणि समाज हितासाठी काही तरी करण्याची उर्मी देणारा अनुभव आपल्याला मिळतो. शंतनू याची काम करण्याची जिद्द आणि चिकाटी बघून टाटांनी प्रभावित होऊन त्यांनी शंतनूच्या व्यवसायात पैसे तर गुंतवलेच पण कालांतराने ते शंतनूचे गुरू, बॉस आणि अनपेक्षितपणे प्रिय मित्रसुद्धा झाले, पण हे एका रात्रीत किंवा स्वप्नवत वाटावं असं अजिबात नाही. प्रसंगी त्यालाही बोलणी खावी लागली, त्यालाही ओरडा खावा लागला तो पण अस्वस्थ झाला पण हे सगळं होत असताना त्याच्या बरोबर रतन टाटा हे अमृत होतं आणि रतन टाटांच्या परिसस्पर्श त्याला लाभत असतांना तो स्वतःत बदल करत होता. याच पुस्तकातील अनेक घटना प्रसंग मन स्पर्शून जाणाऱ्या आहे. नॅनोची संपूर्ण वाटचाल एका लेखात वाचतांना आपलीच आपल्याला लाज वाटते आणि नकळत डोळे पाणावतात.

रतन टाटा यांनी त्याला वेळोवेळी काही छान आणि प्रभावी विचार दिले, या पुस्तकात ते मुळातून वाचनीय आहे पण मला आवडलेला इथे देतोय ते त्याला म्हणाले आणि हे आपल्यापैकी प्रत्येकाला लागू होईल. 'शंतऽनू, हे बघ, कित्येकदा, आपली सगळी कामं होतील आणि बरेचदा तशी ती होणार नाहीत. जेव्हा तशी ती होणार नाहीत तेव्हा काहीही झालं तरी ते काम उरकून टाकायचंच असं मनात ठेवू नको. आलं लक्षात?' किती मोलाचा संदेश टाटांनी दिला.

एका संध्याकाळी शंतनू ने त्यांना सांगितलं की, ‘मी जेव्हा पुस्तक लिहिन तेव्हा त्यांची ही दुसरी बाजू त्यात मांडेन. ऐतिहासिक घटना किंवा व्यावसायिक क्षेत्रात मिळवलेलं यश याबद्दल त्यात लिहिणार नाही. आम्हा दोघांबद्दल, आम्ही एकत्र केलेल्या अनेक गोष्टींबद्दल मी लिहिन. माझ्या नजरेतून ते कसे दिसतात, जगाला अपरिचित असणारे त्यांच्या स्वभावाचे कंगोरे कोणते आहेत, अशा गोष्टी मी त्यात लिहिन. 'व्यावसायिक दिग्गज' या खंबीर पोलादी भिंतीमागचं आयुष्य मी पाहिलं होतं. लोकांच्या हे लक्षात येत नाही की त्यांनाही मन आहे. त्यांना हसू येतं, रडू येतं, ते उद्विग्न होऊ शकतात. त्यांची वृत्ती आणि भावभावना बदलू शकतात, चिंता त्यांना जाळू शकते, आनंद त्यांना सुखावू शकतो.’

त्याच्या बोलण्याला होकार देत ते म्हणाले, 'मुला, कुठलंही एक पुस्तक प्रत्येक बाजू समोर आणू शकत नाही. प्रत्येक गोष्टीचे वेगळे आयाम असतात, लेखक वेगळे असतात, दृष्टिकोन वेगळे असतात. कदाचित तीन, चार, पाच... वेगवेगळे दृष्टिकोन असू शकतात. हे बघ, तू तुझं काम कर. स्वतःचा दृष्टिकोन मांड. ' आणि शंतनूच्या दृष्टीकोनातून अनुभवलेले टाटा अनुभवण्यासाठी हे आवर्जून वाचायला हवे.

Buy - https://amzn.to/3AnmCpi

स्वतः शंतनू पुस्तकाबद्दल लिहितो, या पुस्तकाचं विचाराल तर मनापासून या पुस्तकाची निर्मिती झाली असून त्यामागे केवळ आणि केवळ नितांत प्रेमच आहे. अजूनही कितीतरी गोष्टी मी लिहिलेल्या नाहीत. त्यांच्याकडून शिकून घेण्याचा खरा सोहळा, देशासमोर असणारी जी आव्हानं ते सोडवू पाहतात त्याकडे पाहणं, त्यांच्याकडून किमान एखादं वाक्य तरी कानावर पडावं यासाठी सतत आतुर असणाऱ्या तरुणाईशी जोडून घेणं, मैत्रीभाव आणि परस्पर सहृदयता, त्यांच्या कीर्तीला, उज्वल यशाला अनुसरून शक्य त्या मार्गाने त्यांना साहाय्य करणं, व्यवसायाशी कमी निगडित असणारी आणि समाजाला अधिकाधिक मदत करणारी आणखी एक परंपरा निर्माण करणं; अशा अनेक गोष्टींचा समावेश त्यात असू शकतो. त्यांच्या संदर्भात सुरू असलेल्या कायदेशीर लढाईतून ते तावून सुलाखून बाहेर आलेले त्याने पाहिलं आहे. त्यांचा डौल आणि प्रतिष्ठा त्यांनी कुठेही कमी होऊ दिलेली नाही. ते रागावलेले आणि संतापलेले त्याने पाहिलं आहे; पण दुःखी-कष्टी होऊन बसलेले फारच क्वचित पाहिले आहे. त्यांना शिटी वाजवताना पाहिलं आहे, मिश्कीलपणा करताना पाहिलं आहे. स्वतःच्या पूर्वानुभावांमध्ये हरवून जाताना पाहिलं आहे, त्यांच्या नजरेतली चमक पाहिली आहे. त्यांच्या दृष्टीत साठलेली समानुभूती पाहिली आहे. आकाशाकडे नजर टाकताना त्यांना पाहिलं आहे. आजवर केलेल्या प्रत्येक महत्त्वाच्या प्रवासात ते त्याच्याबरोबर होते, कित्येकदा तो पडला, धडपडला, सोडून दिलं; त्या प्रत्येक वेळेस ते बरोबर होते. त्यांच्यापासून अतोनात दूर असलेले देशवासी जेव्हा त्यांना खंबीर आणि तेजस्वी स्वरूपात पाहतात तेव्हा तो त्यांच्यासोबत होता. सातत्याने इतरांना मार्गदर्शन करणाऱ्या, प्रकाशशलाका भासणाऱ्या या व्यक्तीच्या संपर्कात ज्या दिवशी शंतनू आला, तो दिवस तो कधीच विसरू शकणार नाही. त्यांना पाहून त्याला दीपस्तंभाची आठवण झाली होती आणि रतन टाटा नावाचा दीपस्तंभ ज्या दिवशी त्याला गवसला होता तोच त्याचा सुदिन.

lरतन टाटा एक दीपस्तंभ अतिशय प्रामाणिक भावकथा आहे. एकविसाव्या शतकातला तरुण आणि ऐंशीच्या दशकातला तपस्वी यांच्यातल्या अनोख्या नात्याची वीण आपल्यासमोर येते आणि त्यातूनच भारताचा लाडका मेरूमणी आपल्यासमोर वेगळ्याच प्रकाशात झळकतो आणि रतन टाटा यांनी स्वतः या पुस्तकाचे संपूर्ण हस्तलिखित वाचले आहे. मूळ पुस्तक i came upon a lighthouse हे इंग्रजी आहे पण याचा स्वैर अनुवाद सुचिता नंदापुरकर यांनी देखणा आणि साजेसा केला आहे. मला वाटतं आपल्या प्रत्येकाच्या आयुष्यात टाटा येणार आणि येतील आपल्यालाही शंतनू नक्की होता येईल फक्त तसे प्रयत्न करावे लागतील आणि त्यासाठीच रतन टाटा एक दीपस्तंभ वाचून संग्रही असावे असेच आहे आणि भेट देण्यासाठी सर्वोत्कृष्ट आहे.

सर्वेश फडणवीस

सासू सासरे नको//मग अनाथ मुलाशी लग्न करा
उभ्या आयुष्यात पहिल्यांदा नवर्‍यांच्या बाजुने आलेला लेख वाचला आणि तो ही एका स्त्री ने लिहिलेला.. मन भरुन आलं, पापण्या जङावल्या… ⬇
प्राजक्ता गांधी लिहितात परखडपणे....
मुलींनो,
१.तुम्ही तुमच्या आईबापाच्या काळजाचा तुकडा असता तसा तुमचा नवराही खूप लाडाकोडात वाढलेला असतो. त्यालाही कळा देऊनच आईने जन्माला घातलेला असतो. तुम्हाला वाटतं तसं गटाराच्या बाजूने उचलून आणलेला नसतो.
२. लग्नापर्यंत तो ही शिक्षण, करिअर, मित्रपरिवार यात छान बिझी असतो. तेव्हा संसार करायचा त्याचा अनुभव तुमच्यासोबतच सुरु होतो.
३. आईबापाच्या संसारात तुमचा जितका नॉमिनल रोल असतो तितकाच त्याचाही असतो. त्याला सगळंच समजायला हवं ही अपेक्षा आणि त्याला काहीच समजत नाही हा तर्क दोन्ही अतिरेकी आहेत.
४. तुमची पाळी आल्यावर लगालगा तो तुमच्या उशापायथ्याशी बसेल, डोकं हातपाय चेपून देईल अशी अपेक्षा करु नका. लाखो मुलांना असा काही त्रास असतो हे माहीत नसतं. कारण त्यांच्या आईला(कदाचित् ) तेवढा त्रास झालेला नसतो. तेव्हा गेट व्होकल. तोंड उचकटून सांगायचं, अमुक कर किंवा तमुक कर. सांगायचंही नाही आणि केलं नाही म्हणून तोंड पाडून बसायचं हे जमणार नाही.
५. नव-याची आर्थिक लायकी काढताना, आपल्या बापाने आपल्याला काय लाईफस्टाईल दिलीय ते बघावं. आपण आपल्या हिमतीवर काय करु शकतो ते आजमावावं आणि मग विषय काढावा.
६. तुम्ही जसं उंची, अनुरुपता, पगार, स्थावर जंगम इस्टेट, घरातलं स्थान बघून लग्न करता तसं तो रुप, रंग, फिगर वगैरे बघून करतो. व्यवहार आहे तो. इमोशनल व्हायची गरज नाही. तुम्ही ठोकून वाजवून लग्न करणार आणि त्याने बघताक्षणी हो म्हणावं असं होत नसतं.
७. तुम्हाला तुमची प्रिय आहे तशी त्यालाही त्याची आई प्रिय आहे. तुमच्या आईला जसा लेकीच्या संसारात इंटरेस्ट असतो तसा त्याच्या आईलाही असतो. मुलगा म्हणजे काही देवीला सोडलेलं कोकरु नव्हे, विसरुन जायला. तो मजेत आहे न, त्याला काही त्रास नाही न हे वेळोवेळी त्याचे आईबाप चेक करणारच.
८. सासूसासरे नक्कोच असतील तर अनाथ मुलाशी लग्न करावं.
९. तुम्ही तासनतास आईशी बोलणार आणि तो दहा मिनीटं बोलला कि तुमचा जळफळाट होणार हे चालणार नाही. तुम्ही यायच्या खूप आधीपासून आई आहे त्याच्या आयुष्यात. तेव्हा शांत रहा. या मुद्द्यावरुन फालतू ब्लॕकमेंलिंग करु नका.
१०. आईबरोबरच मित्र, मैत्रिणी ही त्याच्या जगण्याचा अविभाज्य भाग असणार. त्या बाबतीत अडवणूक नको.
११. दळण, लाँड्री, स्वयंपाक, आला गेला, स्वच्छता, आर्थिक बाबी, प्रवासाचं नियोजन इ.इ. बाबींत परफेक्ट नॉलेज असणाराच नवरा हवा असेल तर विधुराशी किंवा घटस्फोटीत मुलाशी लग्न करावं. त्यांना नक्कीच जास्त अनुभव असतो.
१२. आणि परत एकदा, आपलं काय म्हणणं असेल ते समोरुन सांगावं. मुलांना आईने ‘ मनातलं ओळखून दाखव बरं ‘ सारखे फालतू गेम्स शिकवलेले नसतात. आणि हो, तुमच्या आईला त्याच्याकडून मान हवा असेल तर तुम्हीही त्याच्या आईशी नीट वागा.
मित्रांनो खरंच अप्रतिम लेख आहे तुम्हालाही आवडला असेल तर अभिमानाने शेअर करा .

वाचनात आलेला लेख...

#sankashtichaturthispecial #सुप्रभात #quotes #marathi #funnyreels #newmusic #सासबहू #सासरे #सासू

उत्तर द्या

https://t.me/marathilekhan

पटलं असेल तरच शेयर करा

मराठी मुले गेली कुठे????

ही आहेत 22/23 वर्षाची दोन उत्तर भारतीय मुले, जी एक एस्सी फिटिंग साठी आली होती, आणि हो अनेक फोन करून पाहिले पण एकही मराठी माणूस त्या एजन्सी कडे नहोता(कसा असणार सकाळी लटकत जाऊन 8/12 तास नोकरी करणारा ,कुठलेही स्किल नसणारा किंवा राजकारणात आकांत बुडलेला, नवीन शिकायची इच्छा नसणारा , मराठी माणूस हे काम कसे करणार.....),तर विषय असा आहे की या कामाचे 1500 रु आणि इतर मटेरियल चे 3500 रु असे पकडून 5000 रु त्याला दिले, दिवसभरात 3/4 फिटिंग चे काम करतात आणि महिना 80हजार ते 1 लाख सहज कमावतात...(शिक्षणाचा आयचा घो!!!!) दोघेही 3 वर्षांपूर्वी मुंबईत आले,आता नालासोपारा मध्ये चाळीत स्वतःची रूम आहे,इकडे येऊन लग्न पण केले,आणि बायकोला भाजीचा धंदा लावून दिला,आणि आता कांदिवली मध्ये दोघेही 25 लाख मध्ये चाळीत रूम घेत आहेत..साहेब दो लडकी को मुंबई के स्कुल मे डालना है,मुंबई मे ही अभि बडा काम करणा है....

दोघेही अगदी अदबीने बोलत होती,मराठी बोलण्याचा प्रयत्न करत होती,साला आपली पोर आहेत कुठे भीक मागत कळत नाही आहे....मला रोज चार पाच जण तरी सकाळी फोन/मेसेज करतात उधारी पैष्यासाठी.... आणि ही उत्तर भारतीय पोर पैसे कमावून मुंबईत घर घेण्याचे स्वप्न.. आणि प्रचंड मेहनती आहेत ती ,हे परत एकदा सिद्ध झाले

लाज वाटते कधी कधी आपल्या सतरंज्या उचल्या पोरांची आणि सकाळी उठल्यावर मला येणाऱ्या मेसेज/कॉल ची......

अजूनही वेळ गेलेली नाही,उठा कामाला लागा,नाहीतर एक दिवस मुंबईतून नक्की हद्दपार होणार तुम्ही...
https://t.me/marathilekhan
आणि लाज वाटत नसेल,तर सकाळी उठा बॅगा भरा आणि आहेच 8.14 ची लोकल...
खा धक्के व्हा पक्के

चितांग्रस्त मराठी व्यवसायिक....

.

जुन्या काळात माणसाकडे बोलायला वेळ खूप होता पण साधन न्हवती मात्र हल्ली साधनं तर भरपूर आहेत पण कोणाला विचारा सुद्धा वेळ नाही मान्य आहे की गतिशील जगासोबत जपाट्याने चालावं लागणार मात्र कमी झालेल्या संवादामूळे आपली माणसं एकटी पडू लागली आहेत त्यांच्या साठी थोडा वेळ काढा तुमचे दोन शब्द त्यांना मानसिक समाधान देऊ शकतात!,,,✍🏻

एकमन#लेखक

*#पाली_दरवाजा.!*

_*ह्याच दरवाजाने महाराज कित्ती तरी वेळा गेले असतील आज ही तो दरवाजा आपल्याला येणारा प्रत्येक समस्त शिवभक्त इथे त्यांचा माथा ठेवल्याशिवाय पुढे जात नाही हीच भटकंती करता आम्हा वारकऱ्यांना कित्ती तरी वेळा भास होतोय आम्हाला देव इथेच सापडत असतोय किल्ले राजगड.!*_

ज्योतीच्या डोळ्यातून अखंड अश्रू येत होते,..तिने देवीच्या फोटोकडे पाहिलं तिला आता त्या क्षणीही ह्या पेशन्टची आई दिसत होती,..तिने पेशन्टच्या डोक्यावर हात फिरवला आणि म्हणाली,"लकी आहेस आईच आली होती तुझी सहज सुटका करायला,.."
पेशन्टने ते ऐकलं आणि हंबरडा फोडला "आई"...

#स्वप्नामुळे(मायी) छ.संभाजीनगर

#कथा
#वो कौन थी
©स्वप्ना...
ती धडधड जिना उतरत खाली आली,.. भराभर सूचना देत तिने हॅन्डग्लोज चढवले,.. बाजूला म्हातारी मदतनीस तयारच होती,..हल्लीच्या नर्सपेक्षाही तत्पर आजी जी बऱ्याच डिलिव्हरी करून आताही तयारच होती,..तिला नेहमीच्या सूचना दिल्या आणि विचारलं,...आजी तयार आहेस ना?हिच्या पिल्लुला जास्तच गडबड दिसते,.. मघाशी वर जेवायला जाताना चेक करून निघाले होते तेंव्हा वाटलं वेळ आहे,..आज काही जेवणाचा योग दिसत नाही सकाळचे दोन सिजर मधले पेशन्ट आणि आता हिची वेळ पण हे सगळंच आपलं आयुष्य आहे असं म्हणत आणि हे सगळं मनापासून स्वीकारलेल्या डॉ.ज्योतीने नेहमीप्रमाणे भिंतीवरच्या आदिशक्तीच्या फोटोला नमस्कार केला आणि ती पेशन्टकडे वळली,.. एवढया वेळच तिच्या लक्षात आलं नाही की स्टाफ शिवाय आणखी कोणी उभं आहे बाजूला,..पण एकदम तिच्या केसात हात फिरवणारी ती दिसताच ज्योती म्हणाली,"तुम्ही बाहेर व्हा प्लिज आम्हाला आमचं काम करू द्या."
डॉक्टरच्या म्हणण्यावर ती बाई काहीच बोलली नाही फक्त डोळ्यात पाणी आणून तिने हात जोडले,...त्या डोळ्यात भाव होते काकुळतीचे,..हिला लवकर मोकळं करा अशी विनवणी करणारे,..ज्योतीला ह्या सगळ्या गोष्टींची सवय होती,..तिने एक विश्वासाचं हसू फक्त दिलं,..लेबररूममध्ये काही वेळ अगदी धूम होती,..वेदना,आक्रोश आणि ह्या सगळ्यातून सोडवण्यासाठी धडपडणारी ती डॉक्टर आणि तिचे सहकारी,..वेदनेचा उच्च चित्कार झाला आणि तो रडण्याचा आवाज आला,..एवढ्या वेळ वेदनेने कळवळणारी ती स्वतःला सावरत ओरडली डॉकटर बाळ कसं आहे माझं,..?ज्योती हसून म्हणाली,"तुझ्यासारखंच गोड आणि सुंदर,..तू आता शांत पड मला माझं काम करू दे,..
नेहमीच रक्तच ते थारोळं आणि त्यात प्रचंड वेदनेतून आयुष्याचा सर्वोत्कृष्ट पुरस्कार स्वीकारणारी ती आई हे चित्र बघून ज्योती मनोमन आंनदी व्हायची स्वतःला कधी मुल झालं नाही पण अनेक आयांच हे स्वप्न पूर्ण करत त्यांना कमीत कमी वेदना होतील यावर लक्ष देत ज्योती शिताफीने सगळं पार पडायची,..आताही ती तिला जमेल तेवढा कमी त्रास होईल ह्या पद्धतीने टाके घालत होती,..पेशन्ट मघाच्या श्रमाने काहीशी बेशुद्ध असली तरी मध्येच सुईच्या टोचण्याने ओरडत होती आईग,..आई.."झालं झालं म्हणत ज्योतीने सगळं आटपलं,..
तेवढ्यात दार उगाच उघडून बंद झाल्यासारखं ज्योतीला वाटलं,..कोण गेलं म्हणून ज्योतीने पटकन दार उघडून बाहेर डोकावलं पण मघाशी केविलवाणी हात जोडलेली बाई पुन्हा केविलवाणी होऊन हात जोडून धन्यवाद म्हणत होती,..तेवढ्यात ती नोकर आजी ते बाळ ज्योतीला दाखवत म्हणाली,"मॅडम हे लेकरू घ्यायला इथं ह्या पेशन्ट कडचे कोणीच नाही,..ज्योती हसत म्हणाली," त्या आजी आहेत ना बाळाच्या मघाशी आत थांबल्या होत्या त्यांना द्या ना बाळ,.."
आजी म्हणाली,"मॅडम कोणीच नाही मी बाहेरच्या गेटपर्यंत पाहिलं,..थांबा ह्या पेशन्टलाच विचारू,..असं म्हणत आजी आत शिरली पाठोपाठ ज्योती गोंधळलेल्या मनाने आत आली,.. आजी पेशंटला म्हणाली,"ए आग बाळ कोणाकडे देऊ,..पेशन्ट रडतच म्हणाली,"इथंच ठेवा माझ्या कुशीत माझ्या बाळाला दुर्दैवाने कोणीं नाही,..आणि मॅडम मघाशी तुमच्या हॉस्पिटलमधली कोण बाई माझ्या डोक्यावरून हात फिरवून धीर देत होती ना तिला मला काही बक्षीस पैसे द्यायचे आहेत हो,..अगदी माझ्या आईसारखी माझ्या डोक्यातून हात फिरवत मला धीराचा स्पर्श देत होती ती बाई,..
तिचं हे वाक्य ऐकताच आजीने आश्चर्याने ज्योतीकडे पाहिलं आणि म्हणाली,..."मॅडम ह्या बाईला काय इंजक्शन जास्त झालं की काय इथं तुमच्या माझ्याशिवाय कोण बाई होती,..आपले दोन गडी माणसं आणि म्या बाकी कोण हिच्या डोक्यातून हात फिरवित होतं,.. येडी झाली होती तू कळा देऊन,..झोप आता अवरू दे आम्हाला,..म्हणत तिला दुसऱ्या खोलीत नेण्यासाठी स्ट्रेचर आणायला आजी निघून गेली,.."
ज्योती अजूनही सुन्न होती,..पेशन्ट परत म्हणाली,"डॉकटर खरंच होतं हो कुणीतरी माझ्या डोक्याशी मला धीर देणारं,.. माझी आई दोन महिन्यापूर्वीच गेली माझं डोहाळजेवण तिने खुप आनंदाने केलं,..मला सगळं समजावत होती, मी असेलच तुला धीर द्यायला,तुझं बाळंतपण आपण नॉर्मलच करायचा आग्रह करू,..बाळाची काळजी नको करू मी त्याला तळहातावर खेळवेल,..तू फक्त घाबरू नकोस हं ताईसारखी आणि जीव सोडू नकोस,..आपल्या बाळासाठी आपल्याला जगायचं असत हे नेहमी लक्षात ठेव,..ताईंची लेक बघ कशी पोरकी झाली,..आपण असलो तरी आईची उणीव नाही ग भरून निघत,..आई ती आईच असते ग,..असं मला सांगणारी आई अचानक अपघातात गेली डॉकटर पण मघाशी अगदी तिच्यासारखं कोणीतरी होतं तुमच्या दवाखान्यातलं,..डॉकटर प्लिज बघा ना ती बाई कोण होती,..?"

*📖✒️चला नातं "रिचार्ज" करुया...✍️*

आपल्यातलं बोलणं संपलं असेल तर...
पुन्हा एकदा "Talk Time" भरु या..
चल ना,पुन्हा एकदा नातं "Recharge" करुया..!!

मनामध्ये काही अडलं असेल तर
त्या वाईट गोष्टींना "Format" मारुया ...
चल ना,पुन्हा एकदा नातं "Recharge"करुया...!!

प्रेमाचा "Net Pack" ,समजुतीच "Balence"
हृदयाच्या "voucher" पुन्हा "scratch" करुया ...
चल ना,पुन्हा एकदा नातं "Recharge" करुया ...!!

उतार-चढाव ते विसरुन सारे
उद्यासाठी नात्यांवर पुन्हा "Torch" मारुया...
चल ना,पुन्हा एकदा नातं "Recharge" करुया...!!

माणुस म्हंटंल तर चुकणारच ना
चुका तेव्हढ्या बाजुला सारुया...
चल ना,पुन्हा एकदा नातं "Recharge" करुया...!!

आयुष्याची "Battery" रोज "Low" होते रे....
जवळचे नाते तेवढे आवळुन धरुया ...
चल ना,पुन्हा एकदा नातं "Recharge" करुया...!!

व्यक्ती तितक्या प्रकृतीचा नियम
पटलं तेवढं ठेवुन बाकी "Egnore" मारुया....
चल ना,पुन्हा एकदा नातं "Recharge" करुया...!!

नव्या ताकदीने नव्या उमेदीने
निसटणारे हात पुन्हा घट्ट धरुया...
चल ना,पुन्हा एकदा नातं "Recharge" करुया...!!

सुसंवादाची "Selfies" आठवत
"Relation" मध्ये "Understanding" भरुया...
चल ना,पुन्हा एकदा नातं "Recharge" करुया...!!
✨✨✨

🎼श्रद्धा धनेश🎼

*🌻🌞 🌞🌻*

माझ्या मनातील शब्द कवितेत उतरविण्याचा हा माझा दुसरा प्रयत्न....✌️
✍️नम्रता भडगे
#शब्द_मनाचे
Join👉@Marathilekhan

आयुष्य म्हणाले

बंधनात वायाच्या आता खरा बसलो आहे
आयुष्य म्हणाले हा आता आखरी प्रवास आहे

मागे बालपण तारुण्य शोधत बसूं नकोसं
पाऊलखुणावर आठवणीची धुळ पडली आहे

जड का वाटले तुला तुझे दोन्ही खांदे आज
सांग बापाने कशी झेलली जबाबदारी आहे

विरहात प्रेमाच्या रडतं किती दिवस बसणारं
आई ईतके खरे प्रेम आजवर कोणी केले आहे

हा खेळ ऊन सावल्यांचा अनं सुख दुःखचा
कुणाला कळला खरा जीवनाचा अर्थ आहे

एकटा आलास एकट्यालाच जावे लागणार आहे
स्मशानात आयुष्याचा मग चित्रपट संपणार आहे

विकास सुखधाने
युवा साहित्यिक लेखक
नांद्रा.ता.मेहकर जि.बुलडाणा

विश्वास घात करणारे स्वतःला खूप तरबेज समजत असतात....विश्वास ठेवणारे तर त्यांच्या नजरेत मूर्खच असतात...पणं कायम लक्षात असू द्या की विश्वास ठेवणारा कधीच मूर्ख नसतो तर मूर्ख असतो विश्वास तोडणारा....तुमचा चापलुस पणा समोरचा ओळखत असतो पणं तरीही त्याने जाणून बुजून दुर्लक्ष केलेले असते...तुमचं खर रूप समोर येण्या साठी...मतलब असला की तुमच्या जिभेला जो गोडवा येतो त्याची चाल ही मतलब पूर्ती असते हे त्याला माहिती असते...कोणाला फसवून किंवा दुःख देवून स्वतः ला खूप अस महान काम केलं अस समजून नका..वेळ आहे ती फिरत असते आज तुम्ही कुणाला दुःख दील असेल.कोणाला त्रास होईल अस वर्तन केले असेल तर तेच तुमचे कर्म तुमच्यावर यायला वेळ लागणार नाही...आयुष्यात कुठून ही पडा फक्त कोणाच्या नजरेतून पडू नका जेनेकरून आयुष्य भर उठता येणार नाही...त्रास आणि दुःख काय असत हे स्वतावर आल्या शिवाय कळत नाही..दुसऱ्या दुःख देवून कोणीच कायम आंनदी राहत नाही एक वेळेस देव माफ करेल पणं कर्म माफ करत नाही त्याची सजा मिळतेच फक्त कोणत्या मार्गाने मिळते हे कळत नाही....सर्वात मोठं पाप असते कोणाला तरी खोटं बोलणे आणि खोटं आपलेपणाची सोंग आणणे त्याला फसवणे....तुम्ही दुसऱ्याला फक्त फसवू शकता दुसऱ्या जिंकणे हे  प्रत्येकाच्या नशिबात नसते.......आयुष्यात जगताना जरा विचार पूर्वक जगल तर आनंद मिळतो नाही तर सर्व जवळ असून काहीच जवळ नाही अस वाटत...सर्व कमवा आयुष्यात फक्त कोणाचा तळतळाट नका कमवू......कारण आयुष्यात जो पर्यंत मृत्य येत नाही तो पर्यंत संपलेले नसते...दुसऱ्याच दुखवलेल मण आणि त्या मनातून बाहेर पडलेली बद दुवा मिळेल अस वर्तन कधी करू नका..कोणाला फसवू नका... कोणा सोबत खोटं आणि दिखव्याच नात करू नका...तुमचं खर रुप जेंव्हा बाहेर  येते तेंव्हा तुम्ही कोणाच्या आठवणीत ही राहायच्या लायकीचे राहत नाही...आयुष्यात कायम वास्तविक पणे विचार करून जगणे हे सर्वांच्या हिताचे असते....✍✍✍✍

*घरात संपत्ती नांदली म्हणून सुख नांदेलच असं नसतं, दोन्हीचा उपभोग घेण्यासाठी स्वतःच्या मनात समाधान नांदणं जास्त महत्त्वाचं आहे...!! 😊*

*🙏🌹...शुभ सकाळ...🌹🙏*

आठवतोय तो क्षण जेव्हा पाहिले होते तुला,
ती feeling जी होती
कशी सांगू तुला ??

नजर तुला शोधत असते,
तू दिसे पर्यंत,
तू दिसल्यास पापण्यादिखील झपकत नाही ,
तू जाऊस पर्यंत...!!

जेव्हा तू दिसत नाहीस,
रडायला येतो तुझ्यावर, मरणारा हा जीव,
तू दिसताच कळत नाही,
कसे संभाळू या जीवाला ....!!

असे वाहत, रहावे तुझ्या खुशीत,
पण हा क्षण. येण्या आधी,
बोलू आपण एकदा तरी....!!


⎯‌꯭🐼⃪ ꯭p⃪α⃪‌‌፝֟и⃪⃪‌∂⃪꯭α⃪꯭🏷⃪꯭⃜

हॉस्टेल जिथे अनोळखी येतात, अन् मित्र होतात...

मित्र ते आयुष्यभर राहणारे, एक दुसऱ्याच्या पाठीशी उभे राहणारे..

प्रत्येकाचं वेगळं स्वभाव असते, प्रत्येकाचं वेगळं गाव असते ...

प्रत्येकाला असते वेगळं जेवणाच चव, प्रत्येकाचं वेगवेगळे असते नाव...

कुणाला दिवसा अभ्यास जमतं, तर कुणाला रात्री डोळे फुटतं. यांपैकी कोणी एक उभयचर असतं, ज्याला ही दोन्ही काम कधीही जमतं...

हॉस्टेल च्या मेस ची वेगळी कहाणी असते, प्रत्येक जेवणानंतर नेमकी एक गाणी असते...

सर्वांचे जेवणावर स्पष्ट मत असतात, मेस वाले काका हे कसलं जेवण बनवतात, कंटाळलेले swiggy Zomato कळे वळतात, उरलेले काही मॅगी चा मार्ग शोधतात...

दर रविवारी एक वेगळी सभा असते, ह्यांना उशिरा उठण्याची मुभा असते...

परंतू रविवारी एक विषय अधिक असतो, कपडे धुण्याचा नवीन प्रश्न पडतो, मग वाटते रविवार आलाच नसता, कपडे धुण्याचा विचार कुठे असता ...

नव्या जागी राहण्याची सवय लागते, मित्रामुळे घरची आठवण भागते. कधी कधी राहण्याचा कंटाळा येतो, नातं नसणारा हा ठिकाण आपलसं वाटतो...

काळाच्या ओघात एक दिवस उगवतं,
आपलसं वाटणारा हे ठिकाण सोडावं
लागतं...

आठवणींचा थैला घेऊन आम्ही निघतो,
सजीव वाटणारा हॉस्टेल तिथंच उभा
असतो..
असतो तो सदाच तिथं.............

AMOL RANE
B.Pharm. 1st year

हवेतला गंध तिला
बेभान मोहक वाटला
ओळखीच्या स्पर्शाने मग
चेहरा शरमेने खुलला
नजर जरा उचलता
वेग स्पदानांचा वाढला
अधर स्थिरावले अधरावर
अन् चंद्र मेघा आड लपला
न उच्चारता शब्द ही
आज सार काही बोलून गेले
प्रीतीचा रंगला खेळ वेगळा
अन् दोघेही त्यात दंगुन गेले
काया मोहरली रात्र सरली
चंद्रही मग मावळला
शांत त्याचा चेहरा तिच्या
रेशम केसां खाली निजला....!!

_ प्राची पवार 🦋
            
             

गाण्यास पावसाच्या झोकात चाल दे
थेंबास ओघळाया हलकेच गाल दे!

नभ वेढतील जेंव्हा बाहू सभोवती
क्षितिजांस रंगवाया हळवा गुलाल दे!

होतील बघ सुरंगी लाजून गाल हे
भेटीत पावसाच्या हाती मशाल दे!

भिजल्या तनू-तनूवर येईल शिर्शीरी
स्पर्शांतल्या सरींना ऐनेमहाल दे!

शिणतीलही जराश्या गजर्‍यातल्या कळ्या
तेंव्हा उश्यास माझ्या दुमडून शाल दे!

—सत्यजित

आज तो चंद्र पाहिला, अन् कळल कवी प्रेमाला चंद्र का म्हनतो कितीही दुर असला तरी, जवळचा असल्याच मानतो...!!

भलेहि त्याला माहित नाही, तुमच त्याच्यासाठी झरन नि त्याला पाहून, एकतरफ़ि हृदयाच मरन,दिसला नाही की मनातच गहीवरन...!!

खुप साऱ्या तारर्कात, तोच एक दिसला नशिबात नसला तरी मनामधे बसला, माझ्या मनाची विवंचना बघून माझ्यावरच हासला...!!

तो इतका तेजस्वी त्याला प्रेम दिसणार नाही तो हदयातअसेल पण नशीबात असणार नाही, मनातले काहूर होवून पण तो मिळणार नाही...!!

म्हणुनच कि काय कोनी चंद्र तारे तोडत नाही म्हणूनच कवी पहिल प्रेम आठवण, कधी च सोडत नाही...!!


_ प्राची पवार 🦋

तुझ्याशिवाय,,,,,

म्हणे नाती खूप अनामोल असतात जितकी मजबूत बनतात तितकीच लवकर तुटत असतात

खरचं ही नाती अतूट असतात का....?

जातांना म्हणालीस विसर मला जमलेच तर आता सावर स्वतःला खरचं विसरणे सोपे असेल तर..... मी खरचं तुला विसरु शकेन का ?

आज संपवतो आहे स्वतःला एक नवे आयुष्य जगण्यासाठी जगलो होतो ते नाते जपण्यासाठी खरचं मी तुझ्याशिवाय जगू शकेन का ?

लिहीलेल्या तुझ्याचसाठी अशा अनेक कविता... आज धूळ खात पडल्या आहेत......

कदाचित तू त्या वाचल्या असशील......... कदाचित नसशील ही....


❤ ⃪‌‌ ᷟ🅿𝗿꯭𝝰꯭‌֯֩֠፝𝗰𝗵꯭𝗶𝆺𝅥➸⃝🆃ᴇᷩᴅ‌‌ᴅᷧʏᷢ🧸°