Document

La Chinoise, is a 1967 French political docufiction film written and directed by Jean-Luc Godard about a group of young Maoist activists in Paris.
t.me/Gottfried24

دوستان سلام، به دلایلی تصمیم به فروش چندتا از کتاب‌هام گرفته‌ام. عکس‌ها و اطلاعات‌شون رو توی همین چنل می‌ذارم.

برای خرید کتاب به آیدی‌ای که توی بیوی کانال گذاشتم پیام بدید.
ممنون.

t.me/Gottfried24

«گویند «مگو سعدی! چندین سخن از عشقش»
می‌گویم و بعد از من، گویند به دوران‌ها»
سعدی
t.me/Gottfried24

Document pinned «»

“The welfare State is a lie and the idea that the State generates wealth is also a lie. The State generates nothing; the State only destroys wealth and all it does is steal it from others to distribute it among friends.”
— Milei
t.me/Gottfried24

Paco Pomet
Dying Sun, 2018
t.me/Gottfried24

اسیر عشق تواَم گر ز خویش وارستم
غبار کوی تواَم گر بر آسمان شده‌ام
رسیده جان به لب از محنت فراق، مرا
اجل کجاست که مشتاق او به جان شده‌ام

اهلی ترشیزی
t.me/Gottfried24

Damnation is a 1988 black-and-white Hungarian film directed by Béla Tarr. The screenplay was co-written by Tarr and his frequent collaborator, Làszló Krasznahorkai.
t.me/Gottfried24

Words on her lips
Begin to slip
She's loosing her grip
On herself
And when she wants more, oh, no, no
She can't have more, oh, no, no
She feels like she's holding back
A life that she deserves
She said sometimes
You're asking yourself why
You feel you can't get by
You feel you're crawling on your knees
A voice from inside, oh, no, no
Is telling her lies, oh, no, no
Her dreams come crashing down
Like a burning sky at night
No longer a child, you are the one
You can't deny what you have become
It can't hurt you
But it can eat you up inside
She said sometimes
You're asking yourself why
You feel you can't get by
You feel you're crawling on your knees
She said sometimes
You're asking yourself why
You feel you can't get by
You're sick of begging, begging please
And now you stand up
And look them straight in the eyes
You're not believing their lies
You're taking it straight from the heart
It's time for a new start
Time for a new start
'Cause if it's not love
Well, it's not enough
You deserve more, yeah
More than what you've got
Inside a voice is screaming
Get off your knees
Get up, she screams
Sometimes
Sometimes their lies are their disguise (sometimes)
Sometimes the beautiful will cry (sometimes)
You're reaching inside and now you're floating like a breeze
And saying goodbye

خیال روی کسی در سر است هر کس را
مرا خیال کسی کز خیال بیرون است

سعدی
t.me/Gottfried24

La Chinoise, is a 1967 French political docufiction film written and directed by Jean-Luc Godard about a group of young Maoist activists in Paris.
t.me/Gottfried24

فریدونِ فرّخ، فرشته نبود
ز مُشک و ز عنبر سرشته نبود
ز داد و دَهِش یافت او نیکویی
تو داد و دهش کن، فریدون تویی

فردوسی
t.me/Gottfried24

«در آستانۀ هفت اکتبر»

بین خوش‌بین بودن و واقع‌بین بودن باید واقع‌بین بود و اگر خوش‌بینی به واقع‌بینی آسیب می‌زند، بی‌درنگ باید آن را کنار نهاد. متأسفانه واقع‌بینی دیگر جایی برای خوش‌بینی نگذاشته و باید پذیرفت نشانه‌ها از افزایش تنش حکایت دارد. زنجیرۀ رخدادها که با هفت اکتبر آغاز شد، در سالگرد آن به جایی رسید که یک سال پیش در مخیلۀ بدبین‌ترین تحلیلگران هم نمی‌گنجید (آیا این روند تصادفی و ناخواسته بود؟ به سختی می‌توان گفت «آری»)، چنان‌که اگر دو سال پیش این تصویر آخرالزمانیِ غزه را می‌دیدید، بعید بود آن را باور کنید؛ گرچه البته وقتی عملیات هفت اکتبر رخ داد، تقریباً می‌شد انتظار داشت واکنش اسرائیل از هر آنچه تا پیش از آن از آن سراغ داشتیم شدیدتر خواهد بود.

هر چه جلوتر می‌رویم تصویر رخدادهای یک سال گذشته شفاف‌تر می‌شود. به نظر می‌رسد اسرائیل چنین مسیری را هدفمند دنبال کرده و تعمداً اجازه می‌دهد زنجیرۀ کنش و واکنش‌ها تداوم یابد. نشانه‌ای دیده نمی‌شود که اسرائیل قصد داشته باشد این زنجیره را متوقف کند. اروپا در افولِ جهانیِ مزمن خود کلاً از خاورمیانه پا پس کشیده است. روسیه امید دارد با گسترش درگیری‌ها در خاورمیانه فشار بر غرب افزایش یابد تا دست از حمایت از اوکراین بردارند و از پشت به زلنسکی خنجر بزنند.

آمریکا تا حدی در قبال واکنش‌های اسرائیل به جمهوری اسلامی نقش ترمز را ایفا کرده است. برای مثال پس از عملیات پهپادی‌ـ‌موشکی پیشین همۀ مقامات دولت بایدن اصرار داشتند حمله شکست خورده تا به اسرائیل بقبولانند «هیچی نشده! فقط یه‌کم گلگیر جلو قُر شده که آن هم بدون رنگ درمی‌آید.» اما هر نظاره‌گری می‌دانست مسئله «نفس حمله» بود. بایدن موفق شد اسرائیل را مهار کند؛ گرچه اصلاً شک دارم آمریکا هیچ‌گاه بتواند چیزی به اسرائیل بقبولاند؛ اسرائیل مهارت خاصی دارد خواست خود را نرم‌نرم در کاسۀ آمریکا بگذارد ــ بدون حمایت آمریکا هم نظرش چندان عوض نمی‌شود.

در دومین عملیات موشکی تصاویر اجازه نمی‌داد مقامات آمریکایی بگویند «طوری نشده». گرچه باز هم می‌گفتند عملیات شکست خورده است. این‌بار مشخص بود آمریکا می‌داند نهایتاً بتواند کمی واکنش اسرائیل را تعدیل کند. به همین دلیل بایدن اول گفت تأسیسات هسته‌ای نباید هدف قرار گیرد و بعد تلویحاً تأسیسات نفتی را هم به آن افزود. اما باز هم به گمانم سیاست اسرائیل در برابر بایدن همان است که به مرگ می‌گیرد تا به تب راضی شود. ترس آمریکا این است که درگیری از مهار خارج شود، اما هدف اسرائیل این است که آمریکا را گام به گام به درگیری بکشاند.

به گمانم اسرائیل با همین ریتم سطح تنش را بالا و بالاتر خواهد برد. اینک می‌دانیم که هدف اسرائیل در برابر حماس حذف کامل آن از غزه بود. با کمی تأخیر فهمیدیم در قبال حزب‌الله نیز هدفش ضربۀ حداکثری به حزب‌الله بود ــ لازم نیست توضیح دهم ضربۀ حداکثری یعنی چه. فقط این را هم اضافه کنم که به نظر در اسرائیل سال‌ها روی جنگ سی‌وسه‌روزۀ 2006 فکر شده بود و این‌بار کلاً اسرائیل تغییر تاکتیک داد. اول با عملیات پیجری در قاعدۀ حزب و توأمان حملۀ گسترده به رستۀ رهبری وقتی تعادل حزب‌الله را به هم زد، حملۀ زمینی را آغاز کرد؛ آن هم پس از فعالیت گستردۀ توپخانه‌ای و نقطه‌زنی در جنوب لبنان. اما این جنگ در جنوب لبنان هم احتمالاً بسیار طولانی خواهد بود و با اشغال مناطقی همراه خواهد بود.

می‌ماند این پرسش اصلی و بزرگ که درگیری با جمهوری اسلامی چه می‌شود؟ در این مورد باید منتظر تنشی دائمی و زدوخوردی بلندمدت باشیم؛ زدوخورد به همین معنایی که تا اینجا دیده‌ایم، منتها در سطحی بالاتر. احتمالاً شدت حملاتی موشک‌های ایرانی بیشتر می‌شود و واکنش‌های اسرائیل هم شدیدتر می‌شود. به این شکل، اسرائیل به جهان فرصت می‌ده خود را به این تنش عادت دهد. متأسفانه هیچ سازوکاری برای متوقف کردن این زنجیرۀ کنش و واکنش وجود ندارد. نمی‌توان گفت دقیقاً چه اتفاقاتی خواهد افتاد، اما دست‌کم می‌توان حدس زد «ایدۀ دولت پزشکیان» که اولین روز دولتش با ترور هنیه در تهران همراه بود، عملاً محکوم به شکست است. فقط کافی است این زنجیرۀ تنش چند درجه داغ‌تر شود تا بستن پروندۀ هسته‌ای و تحریم‌ها نه‌تنها ناممکن، بلکه سویۀ معکوس بگیرد. «ایدۀ دولت روحانی» که از سال ششم آن شکست خورد، این‌بار از روز اول دچار مشکل اساسی شد.

زنجیرۀ درگیری که هفت اکتبر آغاز شد، پس از یک سال با فرود موشک‌ها در پایگاه نوآتیم کامل شد. تاکتیک‌های اسرائیل عوض شده و بیش از همیشه آماده است خون هم بدهد (چنان‌که عملاً اجازه نداد حماس از گروگان‌ها بهرۀ خاصی ببرد). هفت اکتبر 2023 نمی‌دانستیم هفت اکتبر 2024 به اینجا می‌رسیم. هفت اکتبر 2025 کجاییم؟ دست‌کم به گمانم صحبت از «سال» برای این درگیری هیچ بیراه نیست.

مهدی تدینی

@tarikhandishi  |  تاریخ‌اندیشی