books i read

شبیه چیزاییه که من در بچگی می‌گفتم که دیگه نرم مدرسه

نمی‌دونم چرا ولی خندم گرفت

the loss of our lives

دقیقا روزایی رو یادمه که به هر دختری میرسیدیم از هم می‌پرسیدیم واندی رو می‌شناسی؟ دختر کی هستی؟ (😭😭) و بعد توضیح میداد که اول دختر کی بوده بعد چرا و چطور الان دختر یکی دیگه‌س و اخرش می‌فهمیدیم هممون یکی یه دور طرفدار یکیشون بودیم تا به این نتیجه رسیدیم نمیشه یکی رو انتخاب کرد. همین توضیح‌ها یه ساعتی طول می‌کشید و همین کافی بود که دوست بشیم. من هنوز با اکثر اون آدما در ارتباطم در حالی که خیلی وقت بود شاید حتی آهنگا و اخبارای پسرا رو دنبال نمی‌کردیم. الان یه غم خیلی بزرگی روی این همه سال دوستی و رفاقت و خاطره‌های خوبمون نشسته.
من واقعا یه بخش بزرگی از قابلیت بالام در مهارت listening رو مدیون طرز صحبت کردن و لهجه‌ی لویی و زینم :))
اون زمان خیلی کوچیک‌تر از اینی بودم که متوجه باشم این همه ساعت فن‌گرلی، فن‌فیک خوندن، آهنگ گوش دادن، دیدن ویدیوها و مصاحبه‌هاشون، صحبت کردن با آدمای مختلف آنلاین، آشنا شدن و پیدا کردن دوست‌های جدید ووو خیلی چیزهای دیگه چه تاثیری داره روی شخصیت اون موقعه و شخصیتم در آینده‌ایی که میشه الان، میذاره. تا همین یه ماه پیش هم خیلی بهش توجهی نکرده بودم چون واندی خیلی یهویی غیب شد و بزرگسالی و مشکلاتش خیلی سریع سرمو گرم کرد. وقتی برای تحلیل این قضیه نداشتم. از یه ماه پیش که این خبر رو شنیدم هر روز دارم بهشون و به اون روزا فکر می‌کنم. تازه دارم می‌بینم چه قدر توی هر بخش زندگیم تاثیر گذاشتن و چه قدر هنوز نقش دارن. خیلی از انتخابایی که توی زندگی بزرگسالیم انجام دادم (انتخاب رشته‌ی دانشگاهیم، مسیر شغلیم، معیارهام برای روابطم،…) بر حسب عقایدی بوده که اون دوره به طور مستقیم یا غیرمستقیم از طریق واندی یاد گرفتم. چیزایی که شاید بزرگسال‌های زندگیم نمی‌دونستن یا نمی‌تونستن بهم آموزش بدن. سعی کردم چندتا مثال پررنگش رو بنویسم ولی واقعا نمی‌تونم و زیادن. حتی نمی‌دونم بدون اینکه مسخره به نظر برسه چطور بگم. اگه دایرکشنر بودید احتمالا توی این یه ماه بهش فکر کردید و متوجهشون شدید. شاید بعدا که حالم بهتر بود.
چندسالی بود که واقعا فکر می‌کردم برای فن‌گرل بودن پیر شدم، اعصاب یا وقتی ندارم. الان می‌فهمم یه بخش عظیم از شخصیتم در مهم‌ترین دوره از بزرگ شدنم بوده و این یعنی که تا ابد قراره جزوی از من و خاطراتم باشه. وان دایرکشن هم همینطور.
Goodbyes are bittersweet, but it's not the end, I'll see your face again.

عکس‌های امروز مراسم لیام باعث شد یه چیزی درونم بشکنه که نمی‌دونستم وجود داشت. تا قبل از این انگار می‌تونستم انکارش کنم و وانمود کنم رخ نداده، امروز انگار برام واقعی شد. چیزی که از دست دادم، تنها شادی نوجوونی‌م بود. عکس‌هایی که ازشون روی دیوار داشتم. پوستر و پیکسل‌ها. تمام دوست‌هایی که از فندوم پیدا کردم. فکر کنم حتی نقطه صمیمت‌ام با گلی هم اونجایی بود که تو مترو پرسید می‌دونی واندی چیه؟ زبانم رو بهتر و بیشتر از قبل خوندم که بتونم مصاحبه‌ها و آهنگ‌هاشون رو بفهمم.
واقعا ناراحتم اونقدر زنده موندم که چهار نفر دیگه رو تو مراسم ختم یکی از اعضا ببینم.

One day you finally knew what you had to do, and began, though the voices around you kept shouting their bad advice- though the whole house began to tremble and you felt the old tug at your ankles. "Mend my life!" each voice cried. But you didn't stop. You knew what you had to do, though the wind pried with its stiff fingers at the very foundations, though their melancholy was terrible.
It was already late enough, and a wild night, and the road full of fallen branches and stones. But little by little, as you left their voices behind, the stars began to burn through the sheets of clouds, and there was a new voice which you slowly recognized as your own, that kept you company as you strode deeper and deeper into the world, determined to do the only thing you could do- determined to save the only life you could save.

-from devotions: the selected poems of mary oliver (2017)

“Nothing is more real than nothing.”

- Samuel Beckett

“Godot challenges its audience to question all of the old rules and to try to make sense of a world that is incomprehensible. At the heart of the play is the theme of "coping" and "getting through the day" so that when tomorrow comes we can have the strength to continue.”

“… We always find something, eh Didi, to give us the impression we exist.”

“If you genuinely believe that what normally passes for reality is actually so much fiction, the most real element in the fiction you write will be the uncertainty.”

what did women ever do to make men hate them so much?

جوری که این صدا متعلق به آدمای واقعی مشغول به سیاست در همین دوره‌س. آدم فکر می‌کنه دیالوگی فیلمی چیزی باشه. خیلی سخته باور کنی واقعیه. البته سخت که نیست، درست‌ترش اینه که بگی دلت نمیخواد باور کنی با گذر این همه سال همچنان اینجاییم.

یونگ و فروید باید روی ریمیکس حلش می‌کردن

ما توی مدارسمون sex education نداشتیم، ولی با خوندن فن‌فیک‌های واندی هم سرانه‌ی مطالعه رو با اون سن کممون بالا می‌بردیم هم جای خالی این درس رو پر می‌کردیم

درباره‌ش افتر رو می‌بینم (چون فکر می‌کردم از واندی گذر کردم هیچوقت ندیدمش)