Dancing is the answer to every question.
How’s the weather? Let’s dance.
How are you? Let’s dance.
Do you miss me? Let’s dance.
How’s the weather? Let’s dance.
How are you? Let’s dance.
Do you miss me? Let’s dance.
paperback
@swingerofbirchess
“Don’t tell me what I’m doing; I don’t want to know.”
- Federico Fellini
paperback (English)
Are you a book lover who enjoys diving into the world of fiction and non-fiction alike? Look no further than the "paperback" Telegram channel, curated by the user @swingerofbirchess. This channel is dedicated to all things related to literature, from book reviews to recommendations, and everything in between. Whether you're a casual reader looking for your next page-turner or a dedicated bookworm seeking like-minded individuals to discuss your favorite reads, "paperback" has something for everyone. With a wide range of genres covered, including classics, contemporary fiction, sci-fi, and more, there's bound to be something that piques your interest. Join today and connect with fellow book enthusiasts from around the world. Remember, as Federico Fellini once said, "Don't tell me what I'm doing; I don't want to know." Let your reading journey take you to new and exciting places with "paperback."
paperback
19 Jan, 13:29
امتحان فردام این چیزهاست. بامزه‌ست ولی خیلی زیاده، یادم می‌ره. خیلی وقت بود امتحان حفظی نداشتم، واقعاً پیرم براش.
paperback
19 Jan, 13:27
قبل از سال ۱۵۸۵ که کلمه‌ی Banane از یه کشوری در قاره‌ی آفریقا توسط پرتغال وارد فرانسه شه، فرانسوی‌ها به موز می‌گفتن
«la pomme du paradis»
که یعنی سیب بهشتی.
«la pomme du paradis»
که یعنی سیب بهشتی.
paperback
18 Jan, 21:51
وقتی خیلی سعی می‌کنم با مشکلات عاطفیم سر کنم و بفهمم چه چیزی منجر به همچین احساس بدی شده مدام می‌رسم به این‌که آدم‌ها از هم سوال نمی‌کنن و به‌جاش فقط حدس می‌زنن.
تلاش می‌کنم حتی اگه یادم رفت سوال بپرسم، دست از یادداشت کردن برندارم— این‌طور نیست که شناختن غیرممکن باشه چون هیچ‌کس ثابت و محدود نیست، بلکه صرفاً یه کار همیشگیه.
مشاهده می‌کنم، یادداشت برمی‌دارم و اگه بشه گاهی سوال هم می‌پرسم.
«دوست داری الان چی کار کنیم؟»
تلاش می‌کنم حتی اگه یادم رفت سوال بپرسم، دست از یادداشت کردن برندارم— این‌طور نیست که شناختن غیرممکن باشه چون هیچ‌کس ثابت و محدود نیست، بلکه صرفاً یه کار همیشگیه.
مشاهده می‌کنم، یادداشت برمی‌دارم و اگه بشه گاهی سوال هم می‌پرسم.
«دوست داری الان چی کار کنیم؟»
paperback
18 Jan, 21:41
بدترین اتفا‌ق دوران امتحان‌ها اینه که شب خوابت نمی‌بره، روز امتحان داری، بعدش هم باید درس بخونی و باز نمی‌تونی بخوابی و تهوعی که همین‌طوریش هم داشتی هی بدتر و بدتر می‌شه.
paperback
17 Jan, 22:07
Don't question why she needs to be so free
She'll tell you it's the only way to be ❤️❤️❤️❤️❤️❤️
She'll tell you it's the only way to be ❤️❤️❤️❤️❤️❤️
paperback
17 Jan, 17:33
یه جایی فرن لیبووتز می‌گفت از نوشتن متنفره و هر نویسنده‌ای می‌دونه از چی حرف می‌زنه، که اگه می‌شد هر کار دیگه‌ای بکنه انجامش می‌داد. بعضی اوقات با لیبووتز موافقم؛ وقت‌هایی که فکر می‌کنم باید نویسنده شم یا حتماً فلان چیز رو بنویسم از نوشتن متنفر می‌شم.
دیوید لینچ درباره‌ی ون گوگ می‌گه برخلاف چیزی که بیشتر‌ی‌ها می‌گن نقاشی‌هاش حاصل دردهاش نیستن بلکه احتمالاً هیچ‌چیز دیگه‌ای این‌طوری خوش‌حالش نمی‌کرده.
فکر می‌کنم حالا بیشتر اوقات از نوشتن متنفر نیستم چون نمی‌خوام نویسنده شم و نمی‌خوام حتماً بنویسم، بلکه بیشتر همون ون گوگی‌ام که لینچ می‌گه.
هیچ‌چیز دیگه‌ای خوشحالم نمی‌کنه.
لپ‌تاپ روی پاهام در اتاقی تاریک وسط مهمونی، نشسته روی زمین بین کت‌های مهمون‌ها، لپ‌تاپ روی میز دوستان و کتاب‌خونه‌ها.
موبایلم در دستم هنگام راه رفتن،
دفترم کنار تختم.
همه‌چیز رو عقب می‌اندازم،
تکالیفم رو انجام نمی‌دم،
داستان‌هام شبیه اتودهای طراحی‌ان،
نه مهمه که بده، نه مهمه که خوبه، فعلاً همین یه چیز رو دارم.
دیوید لینچ درباره‌ی ون گوگ می‌گه برخلاف چیزی که بیشتر‌ی‌ها می‌گن نقاشی‌هاش حاصل دردهاش نیستن بلکه احتمالاً هیچ‌چیز دیگه‌ای این‌طوری خوش‌حالش نمی‌کرده.
فکر می‌کنم حالا بیشتر اوقات از نوشتن متنفر نیستم چون نمی‌خوام نویسنده شم و نمی‌خوام حتماً بنویسم، بلکه بیشتر همون ون گوگی‌ام که لینچ می‌گه.
هیچ‌چیز دیگه‌ای خوشحالم نمی‌کنه.
لپ‌تاپ روی پاهام در اتاقی تاریک وسط مهمونی، نشسته روی زمین بین کت‌های مهمون‌ها، لپ‌تاپ روی میز دوستان و کتاب‌خونه‌ها.
موبایلم در دستم هنگام راه رفتن،
دفترم کنار تختم.
همه‌چیز رو عقب می‌اندازم،
تکالیفم رو انجام نمی‌دم،
داستان‌هام شبیه اتودهای طراحی‌ان،
نه مهمه که بده، نه مهمه که خوبه، فعلاً همین یه چیز رو دارم.
paperback
16 Jan, 18:39
My hate is bigger than my love tonight,
Delaying anxiety attacks,
I write about rooms,
Many of them,
All filled with loneliness, sugar and disconnection.
One is whispering,
“Call it whatever you want but please call it.”
The other is mixing purple
with yellow,
Finding the many possible ways,
“Keep it burning”
He said.
Delaying anxiety attacks,
I write about rooms,
Many of them,
All filled with loneliness, sugar and disconnection.
One is whispering,
“Call it whatever you want but please call it.”
The other is mixing purple
with yellow,
Finding the many possible ways,
“Keep it burning”
He said.
paperback
16 Jan, 18:31
مرگ لینچ رو نشونه می‌گیرم و فکر می‌کنم حالا که هم فلینی مرده و هم لینچ، دیگه نوبت منه فیلم بسازم.
paperback
16 Jan, 11:59
عاشق ادبیاتم. بعضی اوقات احساس می‌کنم دیگه واقعاً بیشتر از این نمی‌تونم سرشار شم، خودم رو لایقش نمی‌دونم، گریه می‌کنم، عصبانی می‌شم، آرزو می‌کنم. هرروز آرزو می‌کنم و منتظر می‌مونم.
توروخدا! یک جمله! خواهش می‌کنم!
تقریباً هیچ‌چیز دیگه‌ای این‌طوری اشکم رو در نمیاره.
آخ شاعران، نویسنده‌ها، تمام منتظران! مذهبی و پرشور و احمق و ساده‌دل! همه‌ی کوه‌ها مال شما.
شما که قدر می‌دونید،
قدر عشق رو.
توروخدا! یک جمله! خواهش می‌کنم!
تقریباً هیچ‌چیز دیگه‌ای این‌طوری اشکم رو در نمیاره.
آخ شاعران، نویسنده‌ها، تمام منتظران! مذهبی و پرشور و احمق و ساده‌دل! همه‌ی کوه‌ها مال شما.
شما که قدر می‌دونید،
قدر عشق رو.
paperback
16 Jan, 11:56
“I cry your mercy—pity—love!—aye, love!
Merciful love that tantalizes not,
One-thoughted, never-wandering, guileless love,
Unmasked, and being seen—without a blot!
O! let me have thee whole,—all—all—be mine!”
— John Keats
Merciful love that tantalizes not,
One-thoughted, never-wandering, guileless love,
Unmasked, and being seen—without a blot!
O! let me have thee whole,—all—all—be mine!”
— John Keats
paperback
16 Jan, 11:36
امروز خیلی روز قشنگیه. هوا نسبتاً تمیزه و کوه رو از پنجره می‌تونم ببینم. فکر می‌کنم شاید تنها چیزی که می‌تونست باعث شه تا سال‌های زیادی در این شهر بمونم همین کوه‌هاست. اگه نقاش و تهرانی بودم تا یه مدت طولانی هرروز کوه می‌کشیدم.
paperback
16 Jan, 11:26
الان انگار بیشتر در خودم فرو رفتم و چون واقعاً انگار فقط دارم غر می‌زنم احساس شرم می‌کنم.
paperback
16 Jan, 11:25
اینجا خودم نوزده سالم بود. این‌طوری گفتم که در نهایت فیلم معرفی کنم — به اون دو فیلم ابراز علاقه کنم.
paperback
01 Jan, 21:35
مریضم و یه عالمه کار دارم و در این بین هرروز منتظر یه درخت زمستونی می‌مونم که برم بهش نگاه کنم. امروز فقط به‌اندازه‌ی رفتن به داروخونه جون داشتم و فقط فرصت شد که به درخت سر کوچه نگاه کنم و همون هم راضیم کرد.
تا این‌جام هرروز یه درخت رو به یه شکلی اینجا می‌فرستم، اگه یه وقتی براش شعری نوشتید یا ازش نقاشی کشیدید یا حتی براش داستان گفتید، خیلی خوش‌حال می‌شم برام ارسالش کنید:
[email protected]
تا این‌جام هرروز یه درخت رو به یه شکلی اینجا می‌فرستم، اگه یه وقتی براش شعری نوشتید یا ازش نقاشی کشیدید یا حتی براش داستان گفتید، خیلی خوش‌حال می‌شم برام ارسالش کنید:
[email protected]
paperback
28 Dec, 13:42
«در جایی از فیلم مرد جذامی کوری را می‌بینیم که عینک به چشم درون حیاط جذام‌خانه نشسته. بلافاصله صدای فروغ بر روی تصویر شنیده می‌شود: «چشمان تو ای متعال جنین من را دیده است». در اینجا گفتار فروغ درباره چشمان مرد توضیحی نمی‌دهند بلکه این چشمان مرد است که موجب پیدایش گفتار فروغ می‌شود. از این لحاظ متن فروغ بیان اطلاعات نیست، یک نوع لالایی‌ست، یک نجواست، سکوتی است که در فاجعه به طنین در آمده.» https://vitascope.org/essay/105/%D9%85%D9%84%DA%A9%D9%87-%D8%B3%D8%A8%D8%A7/
paperback
22 Nov, 11:20
خیلی وقت‌ها فکر می‌کنم اگه می‌شد قلب رو حداقل برای مدتی در اورد — شاید مثل همون کاری که هاول کرد — من قلبم رو در می‌آوردم و کجا می‌انداختم یا به چی می‌سپردم؟ و خب تصویر همیشگی ذهنم یه جور آبه. و وقتی به پس گرفتنش هم فکر می‌کنم یاد اون دو باربی‌ای می‌افتم که سنگ‌های قلبی گردن‌بندشون رو از توی آب پیدا کرده بودن.
و خب، هی از خودم می‌پرسم کدوم آب؟ تا کجا برونم حالا؟
امروز پل‌سفید ترافیک بود، پس از مسیر اصلی خارج شدیم. دیدم روی یه تابلویی بعد از ریل قطار نوشته: «دریاچه شورمست»
فکر کردم باشه، اولین نقطه برای گشتن رو پیدا کردم.
و ناگهان به ذهنم زد که نه به‌خاطر سنگینی این‌قدر از قلبت خسته شدی و نه حوصله‌ات سر رفته و نه چیزی تموم شده، صرفاً نیاز به ماجراجویی داری!
باید بری دنبال دریاچه‌ها، قبرها، ریل‌ها و کوه‌های مریخی.
به‌گمونم وقتی شروع کنم به گشتن، دیگه اصلاً اون‌قدرها هم فکر نکنم به این سوال که «حالا می‌خوای با قلبت چی کار کنی؟»
و خب، هی از خودم می‌پرسم کدوم آب؟ تا کجا برونم حالا؟
امروز پل‌سفید ترافیک بود، پس از مسیر اصلی خارج شدیم. دیدم روی یه تابلویی بعد از ریل قطار نوشته: «دریاچه شورمست»
فکر کردم باشه، اولین نقطه برای گشتن رو پیدا کردم.
و ناگهان به ذهنم زد که نه به‌خاطر سنگینی این‌قدر از قلبت خسته شدی و نه حوصله‌ات سر رفته و نه چیزی تموم شده، صرفاً نیاز به ماجراجویی داری!
باید بری دنبال دریاچه‌ها، قبرها، ریل‌ها و کوه‌های مریخی.
به‌گمونم وقتی شروع کنم به گشتن، دیگه اصلاً اون‌قدرها هم فکر نکنم به این سوال که «حالا می‌خوای با قلبت چی کار کنی؟»
paperback
21 Nov, 19:36
چند وقت پیش دوستم آی‌دی لدرباکسم رو داد به یه رباتی تا «روست»م کنه. رباته هم گفت این همه فیلم درجه ۱ تو دنیا وجود داره، تو چرا رفتی سراغ فیلم‌های «ب» و «ج» که تازه خیلی هم قدیمی هستن و اصلاً در دسترس نیستن؟
راستش این فیلم هم یکی از همون‌هاست. یکی از فیلم‌های دهه هفتادیه که هیچ‌کس درباره‌اش حرف نمی‌زنه. حتی خودم هم اسمش رو یادم رفته. ولی این‌قدر احساسات مختلفی ازش درم مونده که دقیقاً همون چیزیه که من رو شیفته‌ی سینما می‌کنه! یه تصویر محو و قدیمی، بدون به‌خاطر آوردن هیچ جزییاتی— نه راستش! لباس‌ها و خونه رو خوب به یاد دارم! خیلی خب، بدون به یاد آوردن اسم‌ها و دیالوگ‌ها— در من مونده. باهاش زندگی می‌کنم حتی. انگاری که دوباره سه‌چهار صبحه، تلویزیون رو روشن می‌کنی چون خوابت نمی‌بره، هیچ انتخابی نداری و تلویزیون ناگهان فیلمی رو پخش می‌کنه که از یاد همه رفته و در اون بی‌خوابی و سکوت، سینما و تصادف میان به کمکت! مثل اولین بار که فیلمی مثل «مارتی» رو دیدی.
هیچ هدفی وجود نداشت، ارتباطت با سینما در خالص‌ترین شکل خودش بود. نیازت بدون چشم‌انداز بود.
راستش این فیلم هم یکی از همون‌هاست. یکی از فیلم‌های دهه هفتادیه که هیچ‌کس درباره‌اش حرف نمی‌زنه. حتی خودم هم اسمش رو یادم رفته. ولی این‌قدر احساسات مختلفی ازش درم مونده که دقیقاً همون چیزیه که من رو شیفته‌ی سینما می‌کنه! یه تصویر محو و قدیمی، بدون به‌خاطر آوردن هیچ جزییاتی— نه راستش! لباس‌ها و خونه رو خوب به یاد دارم! خیلی خب، بدون به یاد آوردن اسم‌ها و دیالوگ‌ها— در من مونده. باهاش زندگی می‌کنم حتی. انگاری که دوباره سه‌چهار صبحه، تلویزیون رو روشن می‌کنی چون خوابت نمی‌بره، هیچ انتخابی نداری و تلویزیون ناگهان فیلمی رو پخش می‌کنه که از یاد همه رفته و در اون بی‌خوابی و سکوت، سینما و تصادف میان به کمکت! مثل اولین بار که فیلمی مثل «مارتی» رو دیدی.
هیچ هدفی وجود نداشت، ارتباطت با سینما در خالص‌ترین شکل خودش بود. نیازت بدون چشم‌انداز بود.
paperback
21 Nov, 19:24
امروز تولد گلدی هانه. نشده دفعه‌ای در فیلمی ببینمش و صورتم به‌خاطر لبخند زدن درد نگیره! خیلی وقت پیش این ویدیو ازش رو پست کردم که در یه فیلمی داره آوازی رو می‌خونه که بعد از دیدنش بارها و بارها برای خودم خوندمش و البته آرزو کردم سرنوشتم مثل سرنوشت گلدی هان در این فیلم نشه اما بتونم مثل اون همون‌قدر ساده و روشن‌دل بمونم. اسم فیلم رو هم یادم نمیاد وگرنه می‌گفتم!
https://www.instagram.com/reel/CnkSjJJvnwE/?igsh=MnBwZzFkbXlscXhm
https://www.instagram.com/reel/CnkSjJJvnwE/?igsh=MnBwZzFkbXlscXhm
paperback
20 Nov, 04:44
چیزهایی که به‌محض پیاده شدن از قطار فهمیدم چه‌قدر دلم براشون تنگ شده بود:
بارون جون‌دار
دیدن توپ‌های نارنجی روی درخت‌ها
سبز بودن آسفالت
آسمون سفید
بارون جون‌دار
دیدن توپ‌های نارنجی روی درخت‌ها
سبز بودن آسفالت
آسمون سفید
paperback
05 Nov, 05:31
الان حتی بی‌نظمی‌های زندگیم هم روتین دارن. متنفرم. بیزارم. فراری‌ام. تنها کاری که می‌تونم براش بکنم اینه که دو ماهه تلاش می‌کنم هیچ روزی حداقل لباس‌های کاملاً تکراری نپوشم و این احمقانه‌ترین کاریه که می‌شه کرد. نظم داره خفه‌ام می‌کنه.
paperback
05 Nov, 04:48
سه‌شنبه اون روز از هفته‌ست که دیگه به‌جز چند تا درخت هیچی نمی‌خوام و هی می‌رم بلیت چک می‌کنم.
paperback
01 Nov, 22:31
نمی‌خوام بخوابم. نخیر. حالاحالاها به صلح نمی‌رسم. هم شب رو می‌خوام و هم روز رو.
همه‌اش رو می‌خوام.
تنها یک جاه‌طلبی بزرگ دارم و اون هم خود زندگیه. هر کاری بخوام بکنم برای تکرار زندگیه، برای ادامه دادنشه.
همه‌اش رو می‌خوام.
تنها یک جاه‌طلبی بزرگ دارم و اون هم خود زندگیه. هر کاری بخوام بکنم برای تکرار زندگیه، برای ادامه دادنشه.
paperback
30 Oct, 09:46
به‌نظرم ۲۴ واحد اصلاً سخت نیست. وقتی دانشگاه سخت می‌شه که ۲۸ ساعت در هفته کلاس داری و به‌اندازه‌ی ۲۸ واحد تکلیف. اون ۴ واحد اضافه چیزیه که آدم رو گیج می‌کنه و باعث می‌شه به هیچ کاری نرسی.
گیجم همه‌اش. نمی‌دونم اصلاً از کدوم کار شروع کنم. الان همچنان هیوم بخونم؟ بیشتر رساله‌ام رو پیش ببرم؟ هیوم رو ول کنم و واسه هفته‌ی بعد لایبنیتس بخونم؟ افلاطون رو پیش ببرم؟ برای کارگاهمون وقت بذارم و جدی‌تر روسو بخونم؟ برای امتحان تئوری آموزش هفته‌ی دیگه آماده شم؟
ارائه لکسیکولوژی رو آماده کنم؟ تکلیف ترجمه رو انجام بدم؟
خوشم میاد که خود رشته‌ی اولم به‌تنهایی خیلی متنوعه؛ هم باید مدام روی مهارت‌های زبانی کار کنم، هم ترجمه کنم، هم بنویسم، هم تاریخ بخونم و همه‌ی این‌ها بهم کمک می‌کنه حوصله‌ام سر نره و در روز یه عالمه کار داشته باشم ولی این ترم واقعاً گیجم. نمی‌دونم به چه ترتیبی کارهام رو انجام بدم. هیچ‌کدومش برام ارجحیت نداره.
گیجم همه‌اش. نمی‌دونم اصلاً از کدوم کار شروع کنم. الان همچنان هیوم بخونم؟ بیشتر رساله‌ام رو پیش ببرم؟ هیوم رو ول کنم و واسه هفته‌ی بعد لایبنیتس بخونم؟ افلاطون رو پیش ببرم؟ برای کارگاهمون وقت بذارم و جدی‌تر روسو بخونم؟ برای امتحان تئوری آموزش هفته‌ی دیگه آماده شم؟
ارائه لکسیکولوژی رو آماده کنم؟ تکلیف ترجمه رو انجام بدم؟
خوشم میاد که خود رشته‌ی اولم به‌تنهایی خیلی متنوعه؛ هم باید مدام روی مهارت‌های زبانی کار کنم، هم ترجمه کنم، هم بنویسم، هم تاریخ بخونم و همه‌ی این‌ها بهم کمک می‌کنه حوصله‌ام سر نره و در روز یه عالمه کار داشته باشم ولی این ترم واقعاً گیجم. نمی‌دونم به چه ترتیبی کارهام رو انجام بدم. هیچ‌کدومش برام ارجحیت نداره.
paperback
29 Oct, 04:41
زردی کم‌جون ۷ صبح خورشید مایع‌ست. برای ساعتی خورشید مایع می‌شه و با بی‌شکلیش از وزن تمامی ذرات زمین کم می‌کنه.
کاشی‌های سبز خیابون پر از نقطه‌های سفید و براق بودن، انگار که داشتی به تاج عروس نگاه می‌کردی ولی در واقع چیزی نبودن جز قطرات خورشید. می‌خوام برقصم.
کاشی‌های سبز خیابون پر از نقطه‌های سفید و براق بودن، انگار که داشتی به تاج عروس نگاه می‌کردی ولی در واقع چیزی نبودن جز قطرات خورشید. می‌خوام برقصم.
paperback
29 Oct, 04:23
مثلاً میدون انقلاب به این زشتی هم زیر این نور الان قشنگه و خوشحالم پا شدم.
paperback
29 Oct, 04:23
۷ صبح یکی از بهترین زمان‌های روزه و تهرانی‌ها با دوییدن خرابش می‌کنن ولی باز هم از سبکیش و نورش که خاصیت پخش شدن و ورود به اجسام رو بیشتر از هر موقع دیگه‌ای داره، کم نمی‌شه
paperback
29 Oct, 04:16
پا شدم و از خونه خارج شدم و دارم می‌رم سمت دانشگاه. ولی به چه قیمتی؟ تهوع دارم و احساسات ناخوشایند. به‌خاطر مسئولیت و ترس و آینده پا شدم و دارم می‌رم. و تمام کارهایی که صرفاً به‌خاطر مسئولیت و قرارداد انجام می‌شن حالم رو به‌هم می‌زنن. همه‌شون.
برای همین در زندگی شخصیم حداقل تا جای ممکن با هیچ مسئولیت یا قراردادی پیش نمی‌رم.
«این کار رو بکن چون باید در این لحظه این کار رو بکنی» گور بابات، لحظه‌‌ی منه.
برای همین در زندگی شخصیم حداقل تا جای ممکن با هیچ مسئولیت یا قراردادی پیش نمی‌رم.
«این کار رو بکن چون باید در این لحظه این کار رو بکنی» گور بابات، لحظه‌‌ی منه.
paperback
29 Oct, 03:56
تمام استادهایی که به غیبت اهمیت می‌دن و به‌خاطر غیبت نمی‌ذارن امتحان بدی لیاقت استاد بودن رو ندارن. همه‌شون. نمی‌فهمن اصلاً ماجرا چیه.
paperback
28 Oct, 22:10
دلتنگ طبیعتم. قبل خواب درباره‌ی درخت‌های پاییزی خیالبافی خواهم کرد. لحظه‌شماری می‌کنم برای اون یک روز در هفته‌ای که صبح‌هاش مال خودمه و می‌رم به پارک! پارکی که معمارش گلستانی بوده. از روی جنگل‌های شمال ایران ساختدش و دراز خواهم کشید و هی با صدا بو خواهم کرد.
paperback
28 Oct, 22:04
خیلی خوابم میاد و مدت‌هاست که ماکسیموم ۵ ساعت در روز تونستم بخوابم و باز هم نمی‌خوام بخوابم چون زمانم کمه و خیلی عاشقم. خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی زیاد. می‌تونم همین‌طوری ادامه بدم. می‌تونم همین‌طوری با پادرد و دست‌هایی که خشک و قرمزن و می‌سوزن و گردنی که هر دو دقیقه به‌خاطر وزن زیاد باید صاف شه، معده‌‌ای که سوزن روشه، روده‌ای که می‌پیچه و چشم‌هایی که جمع می‌شن، ادامه بدم. می‌تونم همچنان برم روی صندلی بایستم و بگم دوست دارم! سر تا پا چیزی نیستم جز یک زردی بزرگ! پررنگ‌تر از زردی تخم‌مرغ، نارنجی خرمالو، و هرگز این‌قدر آماده نبودم. آماده‌ام برای مرگ، زندگی، چیزهای بزرگ، چیزهای کوچک و برای آغوش. هرروز. هر شب. هر ثانیه. برای پیچیدن و باز کردن و شوت کردن توپ. آخ، اوخ، آخ، اوخ، آخ. پریدم بالا، پروانه شدم، برگشتم پایین، سیب سبز و سرخ شدم و بوی پوست پرتقال.
paperback
28 Oct, 13:38
Don't know why I have to work
Don't know why I can't play
Turn me off, turn me out
But don't turn me away
Save me a place
I'll come running if you love me today
Don't know why I have to go
I don't know why I can't stay
Guess I want to be alone
And I guess I need to be amazed
Save me a place
I'll come running if you love me today
I'll come running if you love me today
Don't know why I can't play
Turn me off, turn me out
But don't turn me away
Save me a place
I'll come running if you love me today
Don't know why I have to go
I don't know why I can't stay
Guess I want to be alone
And I guess I need to be amazed
Save me a place
I'll come running if you love me today
I'll come running if you love me today
paperback
25 Oct, 15:29
فکر می‌کنم فعلاً فقط دلم می‌خواد بگم گیاه قهوه‌ی قشنگم با سرما جون گرفته. فکر نمی‌کردم این‌طوری باشه. تابستون هر چی بهش آب می‌دادم همچنان کمی خشک و خمیده به‌نظر می‌اومد. در این هفته کم‌تر تونستم بهش آب بدم و با این‌حال از همیشه شاداب‌تره و فکر می‌کنم به‌خاطر سرماست.
می‌تونم به‌خاطرش جشن بگیرم.
می‌تونم به‌خاطرش جشن بگیرم.
paperback
21 Oct, 06:38
دلم می‌خواد با نوشتن جوری حرکت کنم که فلیت‌‌وود مک از دقیقه ۱:۵۰ تا ۲:۰۵ آهنگ everywhere پیش می‌ره. جادویی و یک‌نفس، از درون معده و نه هیچ‌جای دیگه.
paperback
17 Oct, 07:35
I have so much of you in me that I hardly ever miss you
But I long— so vulnerably for these breakfasts,
These long talks and these long walks,
“Will I see your white hair?”
The tomatoes of my omelette, I keep you there
And I say yes, I will see your white hair.
There’s no departure.
But I long— so vulnerably for these breakfasts,
These long talks and these long walks,
“Will I see your white hair?”
The tomatoes of my omelette, I keep you there
And I say yes, I will see your white hair.
There’s no departure.
paperback
12 Oct, 20:42
All you ever want is a friend. Somebody to have breakfast with. In films, books, or life. That’s all.
paperback
12 Oct, 20:24
«نمی‌خوام در دوست داشتن تنها باشم. تمام زندگیم مشغول این بودم که این دوست داشتن رو به شکل‌های مختلف نشون بدم. هیچ‌چیز دیگه‌ای اهمیت چندانی نداشته. همین یه مرحله برام کافی بوده. هیچ‌وقت نخواستم ازش گذر کنم. و می‌دونم کاغذ رفیق نمی‌شه — در دوست داشتن همراهیت نمی‌کنه. نشانه‌ها رو نگه می‌داره ولی پا به پای تو نمیاد! معشوقه‌ی دوم نمی‌شه. پس وقتی امروز بعد از یک سال، بالاخره صدای درست شاتر دوربینم رو شنیدم دستم رو به سمت آسمون بردم، چرخوندم و گفتم دست عزیزم! زیبایی تو رو با نور شریک می‌شم.
دوباره عاشق بودن آسون به‌نظر میاد چون شریک و شاهدی دارم.
لازم نیست هیچی رو ثابت کنم،
دست و پا بزنم
و از این و اون بپرسم:
شما چه‌طور نمی‌بینید؟
چرا در هوا نمی‌پرید؟
دوربین داره می‌بینه.»
دوباره عاشق بودن آسون به‌نظر میاد چون شریک و شاهدی دارم.
لازم نیست هیچی رو ثابت کنم،
دست و پا بزنم
و از این و اون بپرسم:
شما چه‌طور نمی‌بینید؟
چرا در هوا نمی‌پرید؟
دوربین داره می‌بینه.»
paperback
05 Oct, 09:44
«و این خورشیدی که همچنان مسخره‌مان می‌کند. وقتی رنگ حسادت را بسازم، کاری می‌کنم که خورشید در شب بدرخشد، شبی سیاه و عمیق با خورشیدی بزرگ در بالا سرش، همچون زرده‌ی تخم‌مرغ در ماهیتابه‌ی سرد.»
— از یادداشت‌های آنتونیونی که در کتابی با نام «دارم می‌فهمم» با ترجمه‌ی عظیم جابری جمع‌آوری شده.
— از یادداشت‌های آنتونیونی که در کتابی با نام «دارم می‌فهمم» با ترجمه‌ی عظیم جابری جمع‌آوری شده.
paperback
04 Oct, 19:17
در بازی عموماً یک‌جور هم‌کاری وجود داره. حتی در بازی‌های تک‌نفره: هم‌کاری با مکان، با کاغد سفید و اسباب بازی.
در هر هم‌کاری یه باور وجود داره: «با هم براش می‌جنگیم — این بازی ماست، فیلم ماست، رابطه‌ی ماست، دوستش داریم».
و مقابل هر باوری، ضد اون باور هم هست. شورش بر علیه هر چیزی که متوقفمون کنه: شورش بر علیه آب و هوای نامناسب، خستگی، تنبلی، نبود اراده، زخم‌ها و کبودی‌های روی دست و پا و سفیدی کاغذ!
در هر هم‌کاری یه باور وجود داره: «با هم براش می‌جنگیم — این بازی ماست، فیلم ماست، رابطه‌ی ماست، دوستش داریم».
و مقابل هر باوری، ضد اون باور هم هست. شورش بر علیه هر چیزی که متوقفمون کنه: شورش بر علیه آب و هوای نامناسب، خستگی، تنبلی، نبود اراده، زخم‌ها و کبودی‌های روی دست و پا و سفیدی کاغذ!
paperback
04 Oct, 19:07
خیلی وقت‌ها هم مشخص نیست که چه زمانی داری فرار می‌کنی. اول این رو باید بفهمی تا بعد بری سراغ این سوال که حالا از چی داری فرار می‌کنی؟
وقتی می‌فهمم دارم فرار می‌کنم که دست برنمی‌دارم، صبر نمی‌کنم، نمی‌رم سراغ یه کار دیگه. این‌قدر می‌بافم تا کاموا تموم شه، این‌قدر می‌خونم که کتاب تموم شه. هیچ تقسیم کاری وجود نداره.
این‌قدر راه می‌رم تا بالا بیارم.
بعد هم می‌پرسی چه خبر شده؟ جوابی نداری. چرا داری تعریفش می‌کنی؟ نمی‌دونی.
تنها چیزی که بهش اطمینان داری ضد حقیقتیه که بهت اضطراب می‌ده: هیچ‌وقت، هیچ‌چیز تموم نمی‌شه.
وقتی می‌فهمم دارم فرار می‌کنم که دست برنمی‌دارم، صبر نمی‌کنم، نمی‌رم سراغ یه کار دیگه. این‌قدر می‌بافم تا کاموا تموم شه، این‌قدر می‌خونم که کتاب تموم شه. هیچ تقسیم کاری وجود نداره.
این‌قدر راه می‌رم تا بالا بیارم.
بعد هم می‌پرسی چه خبر شده؟ جوابی نداری. چرا داری تعریفش می‌کنی؟ نمی‌دونی.
تنها چیزی که بهش اطمینان داری ضد حقیقتیه که بهت اضطراب می‌ده: هیچ‌وقت، هیچ‌چیز تموم نمی‌شه.
paperback
29 Sep, 21:51
خوب می‌تونم تصور کنم آدم‌ها برای سرگرمی، یادگیری یه مهارت تازه یا مشخص کردن ده‌ها هدف کوچک و بزرگ دیگه — یه مقصد مشخص — برن سراغ هنرهای مختلف. کلاس نقاشی، کلاس پیانو، کلاس سفالگری.
همچنین خوب می‌دونم در ادبیات این مقصد وجود نداره، هیچی نیست به‌جز نیاز و ناتوانی.
ناتوانی خیلی بزرگ، صفتی به بزرگی بودنت.
چیزیه که نمی‌تونی پیشنهادش بدی، دفاع کردن ازش بیهوده به‌نظر میاد و تدریس اصولش تقلبی و ساختگی.
وقتی چراغ همه‌ی همسایه‌ها خاموش بود، روی کاغد نوشتم و لای کتاب‌ها قایمش کردم و بعد گشتم دنبال نامه‌ای، با اشک، نیازمندی، بی‌چارگی.
پل سلان برای جیزل سلان نوشته:
«هر چه را تا امروز دوست داشتم، برای آن دوست داشتم تا بتوانم تو را دوست بدارم.»
جیزل سلان بعد از این‌که توضیخ داده که اون هم غمگین می‌شه و دیوارها از غمش خبر دارن، برای پل سلان نوشته:
«…پل، معجزه‌ها واقعاً رخ می‌دهند. مخصوصاً وقتی انتظارش را نداری. آرزویشان را دارم. برای لحظاتی زندگی را بهتر می‌کنند، برای ساعاتی حتی، که بهتر از هیچی است. شکی نیست که نمی‌توان بیشتر از این از زندگی انتظار داشت، اه، این زندگی بدجنس و منفور!»
همچنین خوب می‌دونم در ادبیات این مقصد وجود نداره، هیچی نیست به‌جز نیاز و ناتوانی.
ناتوانی خیلی بزرگ، صفتی به بزرگی بودنت.
چیزیه که نمی‌تونی پیشنهادش بدی، دفاع کردن ازش بیهوده به‌نظر میاد و تدریس اصولش تقلبی و ساختگی.
وقتی چراغ همه‌ی همسایه‌ها خاموش بود، روی کاغد نوشتم و لای کتاب‌ها قایمش کردم و بعد گشتم دنبال نامه‌ای، با اشک، نیازمندی، بی‌چارگی.
پل سلان برای جیزل سلان نوشته:
«هر چه را تا امروز دوست داشتم، برای آن دوست داشتم تا بتوانم تو را دوست بدارم.»
جیزل سلان بعد از این‌که توضیخ داده که اون هم غمگین می‌شه و دیوارها از غمش خبر دارن، برای پل سلان نوشته:
«…پل، معجزه‌ها واقعاً رخ می‌دهند. مخصوصاً وقتی انتظارش را نداری. آرزویشان را دارم. برای لحظاتی زندگی را بهتر می‌کنند، برای ساعاتی حتی، که بهتر از هیچی است. شکی نیست که نمی‌توان بیشتر از این از زندگی انتظار داشت، اه، این زندگی بدجنس و منفور!»
paperback
28 Sep, 18:31
یه شعر از سلان که این‌طوری شروع می‌شه:
«پاییز دارد برگی را از دستم می‌خورد: ما دوستیم»
«پاییز دارد برگی را از دستم می‌خورد: ما دوستیم»
paperback
28 Sep, 10:08
با استاد موردعلاقه‌ام هم شروع می‌شه. به گمونم تعجب کنه در روز بارونی می‌رم سر کلاسش.
یا شاید حتی خودش از کلاسش بیرونمون کنه چون مثل هر اهل ادبیات دیگه‌ای خوب قدر چیزهای کمیاب رو می‌دونه و در هر کلاسی فقط یه چیز ازمون می‌خواد: زندگی رو انتخاب کنیم.
نباید گول خورد. زهر ادبیات اون‌جاست که ممکنه یه وقت از زندگی بگذری و با ادبیات ضدادبیات شی. و فکر می‌کنم هر دومون می‌دونیمش.
یا شاید حتی خودش از کلاسش بیرونمون کنه چون مثل هر اهل ادبیات دیگه‌ای خوب قدر چیزهای کمیاب رو می‌دونه و در هر کلاسی فقط یه چیز ازمون می‌خواد: زندگی رو انتخاب کنیم.
نباید گول خورد. زهر ادبیات اون‌جاست که ممکنه یه وقت از زندگی بگذری و با ادبیات ضدادبیات شی. و فکر می‌کنم هر دومون می‌دونیمش.
paperback
28 Sep, 10:04
دو تا کلاس صبح رو نرفتم و الان به کلاس سوم روز که برام می‌شه کلاس اول ترم تازه هم دیر می‌رسم ولی خیلی خوشحالم. خیلی خوشحالم بابت سیلی که قراره بیاد، در مرگ زندگی هست و من همیشه براش هیجان‌زده‌ام، هر چه‌قدر هم که ناعادلانه باشه. مشکلی باهاش ندارم چون در جنگل بزرگ شدم. تکرارش می‌کنم و لبخندم رو نگه می‌دارم. از مشاهده کردن خجالت نمی‌کشم و در کنار همه‌ی این‌ها همچنین برای چیزهای خیلی کوچک دیگه‌ای هم خوشحالم، مثل این‌که کلاس اول ترمم قراره زبان و ادب فارسی باشه، هر چند که قراره به فرانسوی بخونمش.
paperback
28 Sep, 09:58
دوباره بعد از ماه‌ها نشسته‌ام تو سرویس دانشگاه. اوایل خیلی ناراحت بودم که دانشکده‌ی اولم تو پردیس شمالیه و نه پردیس مرکزی. حالا اما خیلی خوشحالم. خوشحالم بابت راه و نشستن تو سرویس و رفت‌وآمد بین دو پردیس. به‌خاطر این‌که تا نشستم تو سرویس فکر کردم آخ قراره دوباره در پیپربک بنویسم، سرویس برام جاییه که می‌شینم و یه سری یادداشت واقعی از زندگیم برمی‌دارم و برای هزاران نفر می‌فرستمشون. چرا این کار رو می‌کنم؟ برای پخش کردن؛ بیشتر برای معلم بودن —کسی که شور و عشق رو به اشتراک می‌ذاره — و کم‌تر به‌خاطر نویسنده بودن.
ببین! من هم دارم حسش می‌کنم، دوستم هم حسش می‌کنه، فقط بارون نیست، همه داریم کم و بیش درباره‌اش حرف می‌زنیم، شاید حتی بیشتر از قبل براش آماده‌ایم!
می‌شینم تو سرویس دانشگاه و بهت می‌‌گم منم همین‌طور.
ببین! من هم دارم حسش می‌کنم، دوستم هم حسش می‌کنه، فقط بارون نیست، همه داریم کم و بیش درباره‌اش حرف می‌زنیم، شاید حتی بیشتر از قبل براش آماده‌ایم!
می‌شینم تو سرویس دانشگاه و بهت می‌‌گم منم همین‌طور.
paperback
21 Sep, 09:45
دوستان و همراهان عزیز
مجله‌ی فیلمخانه که تا چند سال پیش به‌صورت فصلنامه چاپ و منتشر می‌شد از این به بعد در قالب سالنامه‌ی الکترونیک منتشر خواهد شد. برای شروع کار تمامی بیست‌وهفت شماره‌ی سال‌های گذشته را در سایت بارگزاری کرده‌ایم. دوستان قدیم و جدید می‌توانند با ثبت‌نام در سایت از مطالب و محتوای فیلمخانه بهره‌‌مند شوند.
ممنون از دوستی و همراهی شما
www.filmkhane.com
مجله‌ی فیلمخانه که تا چند سال پیش به‌صورت فصلنامه چاپ و منتشر می‌شد از این به بعد در قالب سالنامه‌ی الکترونیک منتشر خواهد شد. برای شروع کار تمامی بیست‌وهفت شماره‌ی سال‌های گذشته را در سایت بارگزاری کرده‌ایم. دوستان قدیم و جدید می‌توانند با ثبت‌نام در سایت از مطالب و محتوای فیلمخانه بهره‌‌مند شوند.
ممنون از دوستی و همراهی شما
www.filmkhane.com
paperback
10 Sep, 08:48
احتمالاً هنوز دقیق نمی‌دونم چه چیزی درباره‌ی هر گونه کار غیرحرفه‌ای جذبم می‌کنه. تازه‌کار در عشق ورزیدن، تازه‌کار در نقاشی کشیدن، تازه‌کار در قهوه درست کردن.
یه چیزهایی در ذهنم داشتم که حتماً باید سریع‌تر می‌نوشتمشون و گشتم دنبال یه جایی که بشه توش نشست. اومدم تو یه کافه‌ای که با خوردن کوکی‌هاشون دقیق می‌تونم بگم چه ایرادی دارن. که اصلی‌ترین مشکل این کوکی در دمای کره‌‌اشه.
شاید یکی از آخرین چیزهایی که باعث می‌شه نتونم این روزها تدریس رو کامل بذارم کنار همینه: از این کوکی خوشم میاد.
از این‌که یه جا بشینم، سکوت کنم، نگاه کنم و نوشته‌های آدم‌ها رو بخونم و بدونم دقیقاً چند وقته که با یه زبان درگیرن یا چند وقته که شروع کردن به نوشتن.
این روزها بیشتر از قبل، از حس کردن دمای نادرست کره در آهنگ جمله‌ها لذت می‌برم.
به دنبال اون خستگی موقع خوندن جملاتی ناهماهنگم، اون سنگ نتراشیده و کج‌تراشیده‌شده.
بذار حواسم درگیر شه، تشخیص بده، شکر خوب میکس‌نشده رو حس کنه.
یه چیزهایی در ذهنم داشتم که حتماً باید سریع‌تر می‌نوشتمشون و گشتم دنبال یه جایی که بشه توش نشست. اومدم تو یه کافه‌ای که با خوردن کوکی‌هاشون دقیق می‌تونم بگم چه ایرادی دارن. که اصلی‌ترین مشکل این کوکی در دمای کره‌‌اشه.
شاید یکی از آخرین چیزهایی که باعث می‌شه نتونم این روزها تدریس رو کامل بذارم کنار همینه: از این کوکی خوشم میاد.
از این‌که یه جا بشینم، سکوت کنم، نگاه کنم و نوشته‌های آدم‌ها رو بخونم و بدونم دقیقاً چند وقته که با یه زبان درگیرن یا چند وقته که شروع کردن به نوشتن.
این روزها بیشتر از قبل، از حس کردن دمای نادرست کره در آهنگ جمله‌ها لذت می‌برم.
به دنبال اون خستگی موقع خوندن جملاتی ناهماهنگم، اون سنگ نتراشیده و کج‌تراشیده‌شده.
بذار حواسم درگیر شه، تشخیص بده، شکر خوب میکس‌نشده رو حس کنه.
paperback
07 Sep, 07:39
مشخصه که در کودکی و نوجوانی خیلی بیشتر کتاب می‌خوندم ولی الان کتاب‌خوان خیلی بهتری‌ام.
میلم برای رفتن به کتاب‌فروشی رو از دست دادم. احساس می‌کنم هیچ‌کدوم از کتاب‌هام رو تا حالا نخوندم. دلم می‌خواد صبح تا شب بشینم کنار پنجره، همین باد قبل از بارون شهریور رو حس کنم و داستان‌های تکراری بخونم.
شاید هم این فقط خصلت شهریوره. شهریور مدام بهت می‌گه دیگه نیازی به خاطرات تازه نداری، همین‌هایی که داری برات کافی‌ان.
میلم برای رفتن به کتاب‌فروشی رو از دست دادم. احساس می‌کنم هیچ‌کدوم از کتاب‌هام رو تا حالا نخوندم. دلم می‌خواد صبح تا شب بشینم کنار پنجره، همین باد قبل از بارون شهریور رو حس کنم و داستان‌های تکراری بخونم.
شاید هم این فقط خصلت شهریوره. شهریور مدام بهت می‌گه دیگه نیازی به خاطرات تازه نداری، همین‌هایی که داری برات کافی‌ان.
8,428
subscribers
1,312
photos
11
videos
