たびだち.

Apologies for my behavior when there were multiple noises going on simultaneously.

در حین اینکه داشتم با اسکاچ و کف چربی های روی ظرف ها رو به کشتن می دادم و گره های ذهنیم رو باز می کردم، این کار ماهان پلی شد و بعد یه آرامش خاصی سلول به سلول توی مغزم جریان پیدا کرد.
بعدش به این فکر کردم که کار های این پیشی به اندازه ای که براشون زحمت می کشه و قشنگن، دیده نمیشن و از این موضوع غمگینم.

One of the ways I show love is by remembering the little things about you.

In the hushed reverie of flickering candlelight and the embrace of ancient tomes, I long for you to rest your head upon my lap. As the shadows weave their dance upon the walls and the fragrance of old parchment lingers in the air, I would trace the contours of your hair with a tender touch. In this secluded alcove of moonlit whispers and quiet contemplation, each stroke would become a silent ode to our closeness, turning the ephemeral moment into an eternal sonnet of love and serenity.

Yet you remain, steadfast and striving, and that is a victory in itself.

از کار هایی که از نظر خیلی از اطرافیان احمقانه ست، ولی من از انجام دادنش دارم لذت می برم؛ یاد گرفتن این زبانه.
خدای گربه ها رو شکر توی اطرافیانم یکی از نزدیکانم هم داره این رو یاد می گیره و می شه باهم حرف بزنیم. از اونجایی که نمی تونم اژدهای خونگی داشته باشم، میخوام با اشلی به این زبان حرف بزنم؛ چون کم از اژدها نداره بچم.🎀

Yo, I’m back. A lot’s happened, and I’m low-key lost on where to start. Missed writing here, so I’m just gonna dive in and see where it goes.

دلم تا وقتی که نفس می کشم، برات تنگ میمونه.