نمیدونم استفاده از قید معمولا اینجا خاصیتی داره یا نه اما معمولا خداحافظی‌هایی که براشون خیال‌پردازی و برنامه‌ریزی می‌کنیم، ناگهانی‌تر از پایان‌بندی‌های دیگه زندگیمون تجربه میشن. الان که دارم مینویسم فهرست موضوعاتی که میخواستم ازشون حرف بزنم از جلوی چشمام رژه میرن. دو سه سالی بود که به بستن کانال‌ها و خداحافظی همیشگی از وب فارسی و نوشتن به زبان دیگه و در بستر دیگه فکر میکردم. اما فهرست منبرهایی که میخواستم برم تمومی نداشت. از لذت انتزاعی و نوشتن درباره سینما و موسیقی و ادبیات و زیست‌شناسی و تکامل بگیر تا تعریف کردن خاطرات بزرگ شدن تو مدرسه مذهبی و مدیر مادرقحبش آقای صدر دوست داشتم که بنویسم. نشد چون فکر هر باره تصمیم‌گیری اینکه الان خط آخر بنویسم که بخونی باشه یا نه در بلند مدت فلج‌کننده بود.
در کنار فهرست هزار منبر نرفته، از فهرست‌های دیگه هم میشه حرف زد.از فهرست دوستای دل انگیز و ارزشمندی که اینجا پیدا کردم و ازشون یاد گرفتم و از معاشرت باهاشون لذت بردم. تا فهرست آدم‌هایی که نوشته‌های اینجا رو دوست داشتن و نوشتنشون رو مفید میدونستن. و یا حتی فهرست پیام‌هایی که تو @shitmindset جواب داده شد یا فهرست کتاب‌هایی که همیشه دوست داشتم تو جیره کتاب بذارم اما نشد. یا فهرست کسایی که به @andromedian021 پیام دادن اما نشد اونطور که شایسته هست پاسخ بدم. خلاصه به بزرگی خودتون ببخشید.
مهر ماه امسال میشه یک سال که با کمی تخفیف تقریبا هر روز بین هزار تا دو هزار کلمه نوشته‌ام. تجربه ویژه‌ای بوده برام. خودم برای خودم هر روز صبح نوشتم. این لذت بخش‌ترین تجربه نوشتن بوده برام. چون وبلاگ‌پرسن نبودم با فیسبوک شروع کردم. توییتر رو هم آزمودم و به تلگرام ختم شد. تلگرام از دوتای دیگه جالب‌تر بودن. ولی نتیجه این تصمیم شد که برای همیشه از وب فارسی خداحافظی کنم. هر چند که به فارسی نوشتن، حتی اگر فقط خودم برای خودم بنویسم، تا همیشه برام شیرین خواهد بود.
یادمه روزی که این کانال رو شروع کردم یکی از افسرده‌ترین روزهای زندگیم بود. اون پایین مایینا بودم. و الان اون بالا مالاها. خوشبخت‌تر از همیشه. خوشحال‌تر از همیشه. و بیشتر از همیشه عاشق زیستن در این دنیای سراسر گوه گرفته. میدونم سهم زیادی از شادی امروزم رو مدیون شراب زندگانیم هستم. اما دیدن این مسیر هم خالی از لذت نیست. کم نیستن بچه‌هایی که از قدیم ندیم‌ها اینجارو میخوندن. و از بین اون‌ها باز هم کم نبودن آدمایی که حالشون بهتر از قبل بود. خواستم بگم خوشحالم که با هم بهتر از دیروزیم.
خب همین متن پاره پوره خداحافظی هم داره به درازا کشیده میشه که دیگه بسه دیگه. یادتون نره مراقب خودتون و قشنگیاتون باشید که چی؟ احسنت. که تا در نگری گل خاک شدست و سبزه خاشاک شدست.
تا همیشه...
ارادتمند
آندرومدا
پی‌نوشت: پیام‌های خداحافظیتون رو یادگاری نگه میدارم. اگر این پیام رو تو کانالتون فرستادین هم مطمئن باشید هرازگاهی میخونمتون.
پی‌نوشت دو: خوب خوبم. کسی منو نگرفته. کسی تهدید نکرده. هیچ اتفاقی نیوفتاده به این سوی قبله.
در کنار فهرست هزار منبر نرفته، از فهرست‌های دیگه هم میشه حرف زد.از فهرست دوستای دل انگیز و ارزشمندی که اینجا پیدا کردم و ازشون یاد گرفتم و از معاشرت باهاشون لذت بردم. تا فهرست آدم‌هایی که نوشته‌های اینجا رو دوست داشتن و نوشتنشون رو مفید میدونستن. و یا حتی فهرست پیام‌هایی که تو @shitmindset جواب داده شد یا فهرست کتاب‌هایی که همیشه دوست داشتم تو جیره کتاب بذارم اما نشد. یا فهرست کسایی که به @andromedian021 پیام دادن اما نشد اونطور که شایسته هست پاسخ بدم. خلاصه به بزرگی خودتون ببخشید.
مهر ماه امسال میشه یک سال که با کمی تخفیف تقریبا هر روز بین هزار تا دو هزار کلمه نوشته‌ام. تجربه ویژه‌ای بوده برام. خودم برای خودم هر روز صبح نوشتم. این لذت بخش‌ترین تجربه نوشتن بوده برام. چون وبلاگ‌پرسن نبودم با فیسبوک شروع کردم. توییتر رو هم آزمودم و به تلگرام ختم شد. تلگرام از دوتای دیگه جالب‌تر بودن. ولی نتیجه این تصمیم شد که برای همیشه از وب فارسی خداحافظی کنم. هر چند که به فارسی نوشتن، حتی اگر فقط خودم برای خودم بنویسم، تا همیشه برام شیرین خواهد بود.
یادمه روزی که این کانال رو شروع کردم یکی از افسرده‌ترین روزهای زندگیم بود. اون پایین مایینا بودم. و الان اون بالا مالاها. خوشبخت‌تر از همیشه. خوشحال‌تر از همیشه. و بیشتر از همیشه عاشق زیستن در این دنیای سراسر گوه گرفته. میدونم سهم زیادی از شادی امروزم رو مدیون شراب زندگانیم هستم. اما دیدن این مسیر هم خالی از لذت نیست. کم نیستن بچه‌هایی که از قدیم ندیم‌ها اینجارو میخوندن. و از بین اون‌ها باز هم کم نبودن آدمایی که حالشون بهتر از قبل بود. خواستم بگم خوشحالم که با هم بهتر از دیروزیم.
خب همین متن پاره پوره خداحافظی هم داره به درازا کشیده میشه که دیگه بسه دیگه. یادتون نره مراقب خودتون و قشنگیاتون باشید که چی؟ احسنت. که تا در نگری گل خاک شدست و سبزه خاشاک شدست.
تا همیشه...
ارادتمند
آندرومدا
پی‌نوشت: پیام‌های خداحافظیتون رو یادگاری نگه میدارم. اگر این پیام رو تو کانالتون فرستادین هم مطمئن باشید هرازگاهی میخونمتون.
پی‌نوشت دو: خوب خوبم. کسی منو نگرفته. کسی تهدید نکرده. هیچ اتفاقی نیوفتاده به این سوی قبله.
