خوشه‌گاه

از خلقِ روزگار گرفتیم گوشه‌ای

#صائب_تبریزی

خوشه‌گاه

با داغ و اشک و آه به سر می‌برم چو شمع
خوش دارَدم به این‌همه آزارْ زیستن

#بیدل

پامالِ غمِ دهرِ ستم‌کاره شدیم
درمانده‌ی این شاهدِ مکاره شدیم
چون صورتِ دیوار در این حیرت‌جای
بستیم زبان و محوِ نظاره شدیم

(#والی_کرمانی. با من در و دیوار به آواز آید: گزیده‌ی هشتصد سال رباعیِ اقلیمِ کرمان. به کوشش و گزینشِ #سید_علی_میرافضلی. رفسنجان: مسین. ۱۴۰۱. چاپِ ۱. صفحه‌ی ۱۶۴.)

#شعرخوانی

خوشه‌گاه

هـ را خوش‌حال‌ می‌شوم دنبال کنید. دمتان گرم. 🌹💚

کدام قله؟ که از یاد رفته پروازم
کدام پرده به ساز شکسته بنوازم؟
که نوحه‌خوان غم غربت است آوازم
«نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویه‌های غریبانه قصه‌پردازم»
 
کسی که رسم سفر می‌نهاد اول بار
چگونه ریشه بُرید از دیار و رشته‌ی یار
بر آن سرم که گر اشکم مدد کند، ناچار
«به یاد یار و دیار، آنچنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم»
 
شبی به چهره و چنگالِ خون‌چکان و مهیب
به قصد جان من از راه می‌رسد به نهیب
دلیل راه تویی، همچنان به رغم رقیب
«من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب
مهیمنا، به رفیقان خود رسان بازم»
 
چه شد که دور شدیم آن من و تو، زین تو و من؟
حریف شعر! حریف شب شراب کهن!
خوشا دوباره خوشا با تو، با تو جام زدن!
«خدای را مددی ای رفیق ره! تا من
به کوی میکده، دیگر علم برافرازم»

نه بی‌قرار توام تا حدود زمزمه‌رس؟
که باز با تو کنم ماجرا، نفس به نفس؟
نه بی تو می‌شکنم سر به میله‌های قفس؟
«به‌جز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس
عزیز من که به‌جز باد نیست دمسازم»

خیال دوست، که از حال من خبر گیرد
دلم، که بال‌زنان تا ستاره پَر گیرد
چگونه‌ام نفس سردِ مرگ درگیرد
«خرد ز پیری من کِی حساب برگیرد؟
که باز، با صنمی طفل، عشق می‌بازم»

حسین منزوی.

چون شب آمد همه را دیده بیارامد و من
گفتی اندر بُنِ مویم سرِ نشتر می‌شد

#سعدی

خوشه‌گاه

پیش‌نویس طرح «انتشار آثار پدیدآورندگان ایرانی در پلتفرم‌های خارجی» رو نوشتم و برای چکش‌کاری‌اش به کمک شما نیاز دارم. لطفاً این فایل ده‌صفحه‌ای رو ببینید و نظر و پیشنهادتون رو بهم بگید.

لینک دانلود پیش‌نویس طرح:
https://docs.google.com/document/d/1r5PKX3qEvQ6bnoGqvk3QbN_kApYSlOXT/edit?usp=drivesdk&ouid=114600066296074189972&rtpof=true&sd=true

خلاصه‌ی فرایندش رو در ادامه می‌نویسم.

اهداف این طرح: قطع بازوی سرکوب نهاد سانسورچی، کسب درآمد دلاری برای پدیدآورندگان (نویسنده، مترجم، ویراستار، گرافیست، صفحه‌آرا و...)، انتشار اثر سانسورنشده در سراسر جهان، کاهش قیمت تولید و درنتیجه کاهش قیمت تمام‌شده‌ی کتاب الکترونیک.

مزایای طرح برای ناشر: کاهش هزینه‌ها، کاهش ریسک، افزایش درآمد، افزایش سرعت انتشار، بزرگ‌نمایی برند، بهره‌گیری از نوآوری‌های روز و...

مزایای طرح برای پدیدآورنده: صیانت از آزادی بیان پدیدآورنده، افزایش درآمد، دسترسی به بازار جهانی، حمایت از نویسندگان و مترجمان مستقلی که جایی در نشر ایران ندارن، ارتباط مستقیم با مخاطبان.

مزایای طرح برای مخاطب: دسترسی آسان به آثار سانسورنشده، تنوع آثار، قیمت مناسب، حفظ حریم خصوصی.

فرایند پیشنهادی نشر: ناشر با استفاده از پلتفرم‌های بلاک‌چین و بازارچه‌های NFT واسطه‌های نشر رو حذف می‌کنه و اثر رو مستقیم به خریدار می‌ده.

فاز ۱ (راه‌اندازی پلتفرم):
انتخاب پلتفرم (مثلاً OpenSea)، طراحی قرارداد هوشمند (پرداخت خودکار حق‌الزحمه‌ی ذی‌نفعان)، ایجاد سیستم پرداخت خارجی بر اساس رمزارز و داخلی بر اساس ریال (با تخفیف زیاد)، استفاده از رابط کاربری پلتفرم بلاک‌چین، ایجاد بازارگاه برای عرضه‌ی آثار.

‏فاز ۲ (تولید محتوا):
جذب مترجمان و نویسندگان کاربلد توسط ناشر، مذاکره و کسب حق نشر ترجمه (کپی‌رایت)، ترجمه و ویرایش اثر توسط ویراستار ساکن ایران، ارزیابی کیفیت آثار و بهبود محتوا توسط مترجمان داخل ایران، طراحی و تولید NFT (تضمین مالکیت دیجیتال برای خریدار).

فاز ۳ (بازاریابی و فروش):
بازاریابی و تبلیغات، فروش مستقیم به مخاطب در رابط کاربری پلتفرم بلاک‌چین و دسترسی خریدار به نمایش (و نه دانلود) اثر در بستر بلاک‌چین.

ایده‌های جانبی:
چاپ دیجیتال سفارشی، پویش بازترجمه‌ی آثار سانسورشده، آغاز کار با انتشار آثار کوتاه (تک‌جستار، داستان کوتاه و...)، فروش در تیراژ محدود، برون‌سپاری (برای ویرایش، نمونه‌خوانی، صفحه‌آرایی، طراحی جلد و...) به متخصصان داخلی و پرداخت حق‌الزحمه‌ یه‌صورت درصدی از فروش اثر.‌

از فراق این خاک‌ها شوره بُوَد
آبْ زرد و گَنده و تیره شود
بادِ جان‌افزا وَخِم گردد وبا
آتشی خاکستری گردد هبا
باغِ چون جنت شود دارالمرض
زرد و ریزان برگِ او اندر حَرَض
عقلِ دَرّاک از فراقِ دوستان
هم‌چو تیراندازِ اشکسته کمان
دوزخ از فرقت چنان سوزان شده‌ست
پیر از فرقت چنان لرزان شده‌ست
گر بگویم از فراقِ چون شرار
تا قیامت یک بُوَد از صدهزار

(#جلال‌الدین_محمد_بلخی. مثنویِ معنوی: دفترِ ۱-۳. «دفترِ سوم». به تصحیح و مقدمه‌ی #محمدعلی_موحد. تهران: هرمس: فرهنگستانِ زبان و ادبِ فارسی. ۱۳۹۷. چاپِ ۳. صفحه‌ی ۷۰۱-۷۰۲.)

#مولوی

خوشه‌گاه

به راهِ جهینه که به گرگان روی بر دامنِ کوه چشمه‌ای است دراز و پهنای آن دویست گز زیاده باشد. و در میانِ چشمه درختی است ماننده‌ی [چیزی که از] تیشه‌ای تراشیده باشند و هموار کرده و شاخ و بال هیچ ندارد و نه پوست، و چون گویِ گِرد از سرِ درخت رُسته‌است. و آن درخت در آن چشمه همی گردد و گاه به میانِ چشمه بُوَد و گاه به کنارِ چشمه. و کودکانِ آن نواحی در آن چشمه روند و شنا کنند و دست در آن درخت زنند و بروند و در چهار ماه باشد که ناپدید شود و کس نداند که کجاست تا دیگر سال که پدید آید. و چند بار آن درخت را به رَسَن‌ها بسته‌اند و استوار کرده تا ناپدید نشود. چون وقتِ رفتنش بوده‌است آن‌همه رَسَن‌ها را گسسته‌است و ناپدید شده. گویند که این حکایت پیشِ رافع بن هرثمه بکردند. برخاست و بدان وقت که درخت پیدا بود بر سرِ آن چشمه آمد. و در لشکرِ او غواصی بود کوفی و در دریاها کار بسیار کرده بود. او را گفت: «فروشو و بیخِ درخت را ببین تا کجاست.» مرد فرورفت و بُنِ آن درخت را نیافت. چون برآمد گفت: «هزار گز فرورفتم؛ نه بُنِ درخت یافتم و نه قعرِ چشمه.» پس رافع بسیار بر آن‌جا درنگ کرد بدان امید که حالِ درخت و چشمه به درستی بداند. نتوانست دانستن.

(منسوب به #ابوالمؤید_بلخی. عجایب الدنیا. تصحیحِ #علی_نویدی‌ملاطی. تهران: انتشاراتِ دکتر محمود افشار با هم‌کاریِ نشرِ سخن. ۱۳۹۷. چاپِ ۱. صفحه‌ی ۴۹-۵۰.)

خوشه‌گاه

مسکین دلم از خلق وفایی می‌جست
گم‌ره شده بود، ره‌نمایی می‌جست
ماننده‌ی آن مردِ ختایی که به بلخ
برکرد چراغ و آشنایی می‌جست

(#خاقانی. دیوان. «رباعیات». تصحیح و مقدمه و تعلیقات به کوششِ دکتر #سید_ضیاءالدین_سجادی. تهران: زوار. ١٣۵٧. چاپِ ٢. صفحه‌ی ٧٠۵.)

خوشه‌گاه

قحطِ دوست
(رباعی نویافته)

سی سال بدیدم فلک نُه تُو را
احوال جهانِ ده‌دلِ بدخو را
در مدّت عمر خود ندیدم دو نفس
یک دوست که دوستی توان گفت او را.

خاقانی شروانی
‏..

منبع: کلیات خاقانی، دستنویس شمارۀ ۴۶۴۴ کتابخانۀ آستان قدس رضوی، کتابت در ۸۴۷ ق، برگ ۳۰۵پ
‏..

"چهار خطی"
رباعی فارسی، به روایت سید علی میرافضلی
https://telegram.me/Xatt4

زن نهان چهره: رعیت به تو سرباز داده است پادشاه، تو به رعیت چه دادی؟ _ هفتاد و سه گونه مالیات و سیورغال.
سلطان: حالا فهمیدم_ این آخرالزمان است و نشان آن درازی زبان زنان!
زن نهان چهره: این آخرالزمان است، و نشان آن کوتاهی دست حقیقت!
#تاریخ_سری_سلطان_در_آبسکون
#بهرام_بیضایی
#انتشارات_روشنگران_و_مطالعات_زنان
@seerve

در دلم آرام تصور مکن

#سعدی

خوشه‌گاه

هر دل تپشِ جنون‌نوایی دارد
هر سر سودای شعله‌زایی دارد
از سازِ اسیرانِ نفس هیچ مپرس
زنجیر به هر حلقه صدایی دارد

(#بیدل_دهلوی. گزیده‌ی رباعیاتِ #بیدل. به‌ کوششِ #محمدکاظم_کاظمی. با مقدمه‌ی #سید_علی_میرافضلی. مشهد: سپیده‌باوران. ١٣٩٨. چاپِ ١. صفحه‌ی ١٧٠.)

ـــــــــــــــ

ندارد سازِ هستی غیرِ آهنگِ گرفتاری
ز تحریکِ نفس‌ها شورِ زنجیری‌ست در گوشم

(#بیدل_دهلوی. غزلیاتِ #بیدل. تصحیح و تحقیقِ #سیدمهدی_طباطبایی و #علیرضا_قزوه. تهران: شهرستانِ ادب. ۱۴۰۰. چاپِ ۱. جلدِ ۲. صفحه‌ی ١٣۵٩.)

خوشه‌گاه

روایت و نقاشی | نگاهِ رواییِ مارک استرند به نقاشی‌های ادوارد هاپر
✍️ مارک استرند
مترجم: امیرمحمد شیرازیان

گاه احساس می‌کنم صحنه‌هایی که در نقاشی‌های ادوارد هاپر می‌بینم، صحنه‌هایی از گذشته‌ی خودِ من‌اند. شاید به این دلیل که کودکی‌ام در دهه‌ی ۱۹۴۰ گذشت و دنیایی که آن زمان شاهدش بودم بسیار شبیهِ دنیایی است که اکنون در نقاشی‌های هاپر می‌بینم یا شاید دنیای بزرگ‌سالانه‌ای که آن روزها احاطه‌ام کرده بود مانندِ دنیای نقش‌بسته در نقاشی‌های هاپر دور به نظر می‌رسید. اما دلیلش هرچه باشد، این حقیقت هم‌چنان پا بر جاست که پیوندی ناگسستنی هست میانِ نقاشی‌های هاپر و آن‌چه در آن روزها می‌دیدم؛ لباس‌ها، خانه‌ها، خیابان‌ها و نمای بیرونیِ فروش‌گاه‌ها همان گونه‌اند که آن روزها بودند. کودک که بودم آن هنگام دنیای ورای محیطِ اطرافم را می‌دیدم که بر صندلی‌عقبِ ماشینِ پدر و مادرم می‌نشستم. دنیایی ثابت که منِ در حالِ گذر تنها نگاهی گذرا به آن می‌انداختم. دنیایی که برای خود روزگار می‌گذراند و هر گاه بی‌هوا از کنارش می‌گذشتم، نه می‌شناختم نه متوجهم بود. هم‌چون دنیای نقاشی‌های هاپر، آن دنیا هم «گاهی به نگاهی دلِ من شاد نمی‌کرد».
نظراتی که در ادامه می‌آورم نگاهی خاطره‌انگیز به آثارِ هاپر نیست، بل‌که تصدیقِ اهمیتی است که جاده‌ها و مسیرها، گذرگاه‌ها و استراحت‌گاه‌های موقت یا کلاً نفْسِ سفر برای او دارد. در این نظرات تمرکزم بر بهره‌گیریِ مکررِ او از اَشکالِ هندسیِ مشخص و تأثیرِ مستقیمِ آن‌ها بر واکنشِ احتمالیِ بیننده است. از این گذشته، نشان می‌دهم که دعوت به خلقِ روایت از هر نقاشی، خود قسمتی از تجربه‌ی نگریستن به آثارِ هاپر به حساب می‌آید. با تمامِ این‌ها، لازمه‌ی این کار دست‌وُپنجه نرم کردن با نقاشی‌های به خصوصی است که راویِ ایستادگی در برابرِ ادامه دادن و گذشتنِ بیننده‌اند. این ملزومات ــ نخستْ گماشتنِ ما به پیش رفتن و سپس واداشتنمان به ماندن ــ آفرینش‌گرِ همان کشمکشِ آشنا و همیشگیِ آثارِ هاپر است.

🎨 ادامه‌ی مطلب…

#نشر_اطراف #بی‌کاغذ_اطراف #مارک_استرند #ادوارد_هاپر #امیرمحمد_شیرازیان

خوشه‌گاه

من فراوان کشیده‌ام غمِ دل
لیک کم بوده‌ام بدین زاری
که نه صبرم همی کند پشتی
که نه یارم همی دهد یاری

(#کمال‌الدین_اسماعیل_اصفهانی. دیوان: غزلیات و رباعیات. «غزلیات». تصحیح و تحقیقِ #محمدرضا_ضیاء. تهران: دکتر محمود افشار: سخن‏. ١۴٠٢. چاپِ ٢. ویراستِ ٢. صفحه‌ی ۱۵۰.)

#شعرخوانی

خوشه‌گاه

شنیدنی داشت ناله‌ی ما

#بیدل_دهلوی

#موسیقی

گوشه‌ها • خوشه‌گاه

بیدل، طلبِ هم‌نفسی پیدا کن
گر عشق نباشد هوسی پیدا کن
تنهاییْ آب می‌کند زَهره‌ی سنگ
ای بی‌کسِ جاوید! کسی پیدا کن

(#بیدل_دهلوی. گزیده‌ی رباعیاتِ #بیدل. به‌ کوششِ #محمدکاظم_کاظمی. با مقدمه‌ی #سید_علی_میرافضلی. مشهد: سپیده‌باوران. ١٣٩٨. چاپِ ١. صفحه‌ی ٣١٠.)

#شعرخوانی

خوشه‌گاه

به نزدیکِ من هر زندگانی که در جداییِ دوستان بُوَد از شمارِ عمر نباید گرفتن و نیز که دوستان را در وقتِ رنج تنها گذاشتن شرط نَبُوَد، که در وقتِ رنج هیچ تحفه‌ای از دیدارِ دوستان بزرگ‌تر نیست، که آتشِ غم جز به آبِ دیدارِ دوستان نتوان نشاندن، و بارِ اندوه را جز به گفتنِ دوستان سبک نتوان کردن، و هر که از دوست بازماند چنان دان که از عیش و شادی و خرمی و بی‌غمی بازمانده‌است.

(#داستان‌های_بیدپای. «داستانِ کبوترِ حمایلی و زاغ و موش و سنگ‌پشت و آهو». ترجمه‌ی #محمدبن_عبدالله_البخاری. به‌ تصحیحِ #پرویز_ناتل_خانلری و #محمد_روشن. تهران: خوارزمی. ۱۳۶۱. چاپِ ۱. صفحه‌ی ۱۷۱.)

#کلیله_و_دمنه

خوشه‌گاه

کتاب سخنگو

گشتیم به هر کوچه و بازار بسی
در دهر نیافتیم یک هم‌نفسی
سرخوش! چو کتاب، هر کرا می‌بینم
گوید از خویش و نشنَود حرف کسی

محمد افضل سرخوش
(درگذشتۀ ۱۱۲۷ ق)
‏..

منبع: تذکرۀ مجمع‌النفائس، جلد دوم، صفحۀ ۶۸۷
‏..

"چهار خطی"
https://telegram.me/Xatt4

چون بی‌خبرم از آن‌که تقدیرم چیست
اندیشه‌ی شام و فکرِ شب‌گیرم چیست
مغزم همه در آتشِ اندیشه بسوخت
اندیشه مرا بکشت، تدبیرم چیست؟

(#عطار. مختارنامه: مجموعه‌ی رباعیات. «بابِ نهم: در مقامِ حیرت و سرگشتگی». تصحیح و مقدمه از #محمدرضا_شفیعی_کدکنی. تهران: سخن. ١٣٩٩. چاپِ ٨. صفحه‌ی ١٣٢.)

خوشه‌گاه

در بادیه‌ی جهان دری بنمایید
وین بادیه را پا و سری بنمایید
ای خلق! در این دایره‌ی سرگردان
سرگشته‌تر از من دگری بنمایید

(#عطار. مختارنامه: مجموعه‌ی رباعیات. «بابِ نهم: در مقامِ حیرت و سرگشتگی». تصحیح و مقدمه از #محمدرضا_شفیعی_کدکنی. تهران: سخن. ١٣٩٩. چاپِ ٨. صفحه‌ی ۱۳۲.)

خوشه‌گاه

مغزم همه در آتشِ اندیشه بسوخت

#عطار

دردی‌ست مرا گه کهن و گاهی نو
زآن هر نفسی برآورم آهی نو

#کمال‌الدین_اسماعیل_اصفهانی

#موسیقی

گوشه‌ها • خوشه‌گاه

ذکرِ بر دار کردنِ حسنکِ وزیر
از تاریخِ بیهقی
بخشِ یکم

فصلی خواهم نبشت در ابتدای این حالِ بر دارِ کردنِ این مرد و پس به شرحِ قصه شد…

خوشه‌گاه

دریای سیاه

در شبی زلال، هنگامی که دیگران خواب بودند
از راه‌پله به پشت‌بام رفتم. زیرِ سقفِ آسمانِ ستاره‌پوش
به دریا خیره شدم، به گستره‌اش، به ستیغِ امواجش
که دستِ باد شانه‌اش می‌زد، و در نظر هم‌چون پاره‌های توریِ در هوا آونگان بود.
بر جا ماندم در آن شبِ طولانیِ نجواگر،
چشم‌انتظارِ چیزی، نشانه‌ای، نزدیک شدنِ نوری از دور،
و به خیالم تویی که نزدیک‌تر می‌آیی،
امواجِ تاریکِ گیسوانت درمی‌آمیخت با دریا
و تاریکی آرزو شد، و آرزو همانا نوری که فرامی‌رسید.
هم‌چنان که از آن بلندای غریب خیزاب‌های آرامِ دریا را
تماشا می‌کردم، قرابت و گرمای زودگذرت بر ساحل از هم گسست
و لمحه‌ای به شکلِ آبگینه درآمد و سپس ناپدید شد…
چرا گمان می‌کردم تو از ناکجاآباد می‌آیی؟
با وجودِ تمامِ آن‌چه دنیا ارزانی می‌دارد،
چرا گمان می‌کردم تنها چون من این‌جا بودم تو می‌آیی؟

(#مارک_استرند. مرد و شتر. ترجمه‌ی #امیرمحمد_شیرازیان. تهران: خوانه. ۱۴۰۲. چاپِ ۱. صفحه‌ی ۵۳.)

سرچشمه‌ی تصویر:
The Sea by John Virtue

#دیده‌ها

خوشه‌گاه

🌷جهان رنگ
گلچینی از غزلیات بیدل

به‌رنگی یأس جوشیده است با دل
که درد آید اگر گویم: «بیا دل!»

جمالت مقصد چشم است، کو چشم؟
غمت باب دل است، امّا کجا دل؟

سراپا ناله می‌جوشیم چون موج
تپش خون کرد در هر عضو ما دل

درای کاروانِ دشت یأسیم
چه سازد گر ننالد بینوا دل؟

سراغ ما غبار بال عنقاست
به رنگ رفته دارد نقش پا دل

ز اشک ‌و آه مشتاقان مپرسید
هجوم بسمل است از دیده تا دل

ز پرواز نفس غافل مباشید
چو شبنم ریشه دارد در هوا دل

ز خاک ما قدم فهمیده بردار
مبادا بشکنی در زیر پا دل

در این محفل کسی محتاج کس نیست
همین کارِ دل افتاده‌است با دل

گرفتارم، گرفتارم، گرفتار
نمی‌دانم نفس دام است، یا دل

به‌صورت بیدلیم، امّا به‌معنی
بود چون اشک سرتاپای ما دل

🍀گوینده و تهیه‌کننده: #زینب_بیات
🔸کارشناس: #محمدکاظم_کاظمی
#بیدل
#دل
@zaynabbayat

سینه‌ی تنگِ من و بارِ غمِ او؟ هیهات!

#حافظ

#موسیقی

هـ • خوشه‌گاه

رهِ نشاطِ من از شش‌جهت چنان بستند
که سوی من طرب از هیچ سو نمی‌آید
اگر هوای ملاقاتِ دوستان داری
تو خود بیا که ز ما جست‌وجو نمی‌آید

(حاجی محمدجان #قدسی_مشهدی. دیوان. «غزلیات». به‌ تصحیحِ #محمد_قهرمان. مشهد: دانشگاهِ فردوسیِ مشهد. ۱۳۷۵. چاپِ ١. صفحه‌ی ۴٩٠.)

خوشه‌گاه

هر شب تو را بی جست‌وجو می‌یافتم، اما
نگذاشت بی‌خوابی به دست آرم تو را امشب

#محمدعلی_بهمنی

#موسیقی

گوشه‌ها • خوشه‌گاه

سوگ کاری کرده که پوست بیندازم. البته اول فلس‌گیری کرده، باورها و معیارهای قبلی‌ام را فلس‌فلس کنده، برده و نگاهم را تغییر داده. پشیمان‌ام خیلی چیزها را مسلم و محقق می‌دانسته‌ام. مثلاً این را که بایست سوگواری کرد، از داغِ بر دل نشسته حرف زد، با مصیبت روبه‌رو شد، و بالاخره از سوگ گذشت. باورهای قالبی و شسته‌رفته‌ی آدمی که سوگ را نشناخته و نمی‌داند که داغ چیست. البته که من پیش‌تر هم سوگوار شده‌ام، اما اولین بار است به هسته‌ی مرکزیِ سوگ رسیده‌ام و کورمال به سطحِ متخلخلش دست می‌کشم و می‌فهمم هیچ راهی به بیرون ندارد. وسطِ گردابی هستم وحشتناک. به جایی رسیده‌ام که در ذهنم جعبه می‌سازم و فکرهای پریشانم را بینِ چهار دیوارِ استوارش گیر می‌اندازم. قاطعانه ذهنم را به حرکت در سطح محدود می‌کنم، فقط و فقط در سطح. نمی‌توانم زیاد فکر کنم؛ در اصل شهامت ندارم جدی و عمیق فکر کنم، می‌ترسم مغلوب شوم. نه‌تنها مغلوبِ درد که مغلوبِ پوچی‌ای فروکِشنده ــ همان چرخه‌ی فکریِ معروف که هی می‌گوید فایده‌ای ندارد، که آخرش فایده‌اش چیست، که اساساً هیچ چیزی هیچ فایده‌ای ندارد. چاکز می‌گوید مرحله‌ی انکار یک جور فرصت است، انگار که به آدم مهلت داده باشند. پیشِ خودم تکرار می‌کنم که انکار، مهلت، فرصت. انکار و خودداری از چشم در چشم شدن با واقعیت گریزگاهِ خوبی است ــ بماند که همین تقلا هم به خودیِ خود حزن‌انگیز است و درد روی درد می‌آورد. در مرزِ نگاه کردن ایستاده‌ام و نگاه نمی‌کنم. حالایی که نگاه نمی‌کنم حال‌وروزم این است؛ مستقیم و تزلزل‌ناپذیرانه که به واقعیت خیره شوم، چه بلایی به سرم می‌آید؟ چیزِ دیگری هم هست. زیاد پیش می‌آید بخواهم فرار کنم. دستِ خودم نیست؛ می‌خواهم بدوم، بدوم و جایی پناه بگیرم؛ اما همیشه که نمی‌شود فرار کرد. گاهی که ناچار می‌شوم بمانم و با سوگ چشم در چشم شوم ــ مثلاً گواهیِ فوتِ پدرم را که می‌خوانم یا پیش‌نویسِ اعلامیه‌ی فوت را که آماده می‌کنم ــ وحشتِ غریبی به جانم می‌افتد و واکنشِ جسمانیِ خاصی نشان می‌دهم: بدنم به لرز می‌افتد، انگشتم بی‌اراده ضرب می‌گیرد، پایم به اصطلاح می‌پرد. برای اولین بار در کلِ زندگی‌ام قرصِ خواب را وصله‌ی جانم کرده‌ام و سرِ میز یا زیرِ دوش یک‌باره می‌زنم زیرِ گریه.

(#چیماماندا_انگزی_آدیچیه. سوگ در بیست و نه قطعه‌ی کوتاه. ترجمه‌ی #نیلوفر_صادقی. تهران: مانِ کتاب. ۱۴۰۲. چاپِ ۱. صفحه‌ی ٢۵-٢۶.)

خوشه‌گاه

تا کِی به سخن‌های پریشان گفتن
درسِ هوسِ وجوب و امکان گفتن؟
لافِ دانش حلاوتِ غفلت برد
خوابِ همه تلخ کرد هذیان گفتن

(#بیدل_دهلوی. گزیده‌ی رباعیاتِ #بیدل. به‌ کوششِ #محمدکاظم_کاظمی. با مقدمه‌ی #سید_علی_میرافضلی. مشهد: سپیده‌باوران. ١٣٩٨. چاپِ ١. صفحه‌ی ٣٠٢.)

خوشه‌گاه

از مکن گفتن زبانم موی شد
او هنوز از جور مویی کم نکرد

#خاقانی

خوشه‌گاه

نماند از رشته‌ی جانم به‌جز یک تارِ خون‌آلود
از این باریک‌تر تاری نپندارم که دارد کس

#خاقانی

#موسیقی

گوشه‌ها • خوشه‌گاه

چون هم‌نفسی کنم تمنا
بر آینه چشم برگمارم

#خاقانی

شعرِ تَر

خورشید که با چراغ از اینجا رد شد
انگار که یک کلاغ از اینجا رد شد
شب حاکم مطلق جهان است اینجا
روز از سر اتفاق از اینجا رد شد

#واران
@js313