نویسندگی ‌و‌ نوشتن|معصومه‌ حامی‌دوست

سرنوشت هر شخصی، مهم نیست که چقدر پیچیده و طولانی باشد، در واقع در یک لحظه نهفته است، در آن لحظه که یک فرد یک بار برای همیشه، می‌فهمد که کیست.


📕الف

خورخه لوئیس بورخس


@Writing_lovers

ادگار آلن پو بسیار مخالف الهام شعری بود و می‌گفت چنین چیزی وجود ندارد. شاعر را با الهه میوز کاری نیست و هر اثر هنری باید دقت ریاضی‌وار داشته باشد.

اگر جزئی در گسترش کل اثر نقش ندارد، چیزی زینتی است و باید آن را حذف کرد. در‌این‌باره باید خیلی بی‌رحم بود. اثر هنری مانند معماست که باید اجزایش را شکافت. پس لزوم این دقت ریاضی‌وار ایجاب می‌کند که نویسنده و یا شاعر همه اجزای اثر را از قبل بداند. و این گفته مشهور پو که نویسنده اثر را از پایان به اول می‌نویسد معنایی جز این ندارد. خواننده باید رمز حاکم بر اثر را کشف کند.

چرا اثر هنری بیشتر متنی رمزی است؟ پو پاسخ می‌دهد به دلایل مختلف از جمله اینکه اگر حقیقت را عریان بیان کنید، دیگر چیزی باقی نمی‌ماند تا خواننده آن را دنبال کند. کشف معما به خودی خود لذت بخش است.

به نظر پو هنرمند برای پرهیز از عریان گویی همواره به دو چیز نیازمند است : اول پیچیدگی، یعنی به کمک تلميحات و اشاره‌ها صحبت کند و از آشکار گفتن بپرهیزد. دوم استفاده کردن از دلالتهای ضمنی یعنی وجود نوعی معنای مبهم در زیر پوسته اثر. هنرمند همواره فضاهایی را خالی باقی می‌گذارد و چیزی ناتمام می‌ماند: توصیفی مکالمه‌ای، اظهار نظری،... به نظر من در اینکه پو این قدر بر ناتمام ماندن اثر و حذف برخی اطلاعات تأکید می‌کند نکته ظریفی وجود دارد. میخواهد از پاسخ به بعضی از پرسشها و نکات مبهم طفره رود و توجه مخاطب را به این گریز جلب کند.

📖همین و نه چیزی دیگر

احمد اخوت


@Writing_lovers

اصلا جادویی جداگانه در داستان‌ها نیست. جادو  یعنی تلاش برای به واقعیت درآوردن یک خیال. و هر داستانی، یعنی جادویی را حادث کردن و انگار همیشه داستان‌نویس از جادوگر موفق‌تر بوده در کارش.

منتها باید سر ساعت پشت میز باشی حتا اگر موضوعی برای نوشتن نداشته باشی. یک لانه‌ی نوشتن باید برای خودمان بسازیم. مهم نیست چطور باشد. فخیم باشد یا فقیرانه. مهم این است که بهش عادت کرده باشیم: لانه‌ی نوشتن. آن جا که بنشینیم داستان می‌آید.

© شهریار مندنی پور


@Writing_lovers

شما قدرت خدایان را دارید. شما فریاد می‌زنید، "بگذار نور باشد!" - و نور ظاهر می‌شود. نوشتن، آفرینش است. کلمات روی کاغذ می‌افتند و عبارات را می‌سازند و عبارات به پاراگراف‌ها تبدیل می‌شود و پاراگراف‌ها در کتاب‌های حجیم جا می‌گیرند... اما تخیل خود را زیاد آزاد نگذارید.

جادوگر، جادو را کنترل می‌کند، نه اینکه جادو او را کنترل کند. به زمین بیایید و آستین‌ها را بالا بزنید. باشد که چکش شما بالاتر از عصای جادویتان باشد. وقتی کارتان تمام شد، در پایان، جادو خواهید داشت.


📕۲۵۰ نکته جسورانه برای نویسنده

چاک وندیگ

@Writing_lovers

فایل صوتی
داستان‌کوتاه
«خرچنگ‌ها»
نوشته‌ی محمود داودی
(سوئد)
صدا: فرزانه نوری
@kanoondastanchaharshanbehrasht

نوشتن چیزی نیست جز خیالبافی کنترل شده.



© خورخه لوئیس بورخس





@Writing_lovers

@perfect_musiccc✨

هنوز نمی دانی؟
نوری که جهان را روشن می کند
نور خود شماست.


✍ جلال الدین مولوی



@Writing_lovers

رمان‌های خوب توسط افراد شسته رفته نوشته نمی‌شود. رمان‌های خوب را افرادی می نویسند که از هیچ چیز نمی‌ترسند.




© جورج اورول


@Writing_lovers

توجه به جزئیات باعث ایجاد تمایز می‌شود و تمایز مسئله‌ای جزئی نیست.



© میکل آنژ


@Writing_lovers

گاهی خواست نوشتن آنقدر قوی و فریبنده است که به نظرت می‌رسد اگر اراده کنی از هر چیزی که در ذهن یا در بیرون از آن می‌گذرد می‌توانی بنویسی. ولی در نوشتن متوجه می‌شوی که دنیا را دراختیار نداری و گاه حتی مهار کردن یک اتفاق ساده در کاغذ چه بسا که یک توهم است. در نوشتن متوجه می‌شوی که فقط بعضی حس‌ها توان بیرون آمدن و جدا شدن از تاریکی ذهن و بدل شدن به کلمات را دارند. بسیاری دیگر در همان نیمه‌ی راه می‌میرند چون انرژی لازم را ندارند یا خوب پرورانده نشده‌اند.




فریبا وفی


@Writing_lovers

خورخه لوئیس بورخس زمانی گفت که در ادبیات جهان تنها چهار داستان وجود دارد:


یکی در مورد شهری است که در برابر دشمنان از خود دفاع می‌کند.

دوم در مورد یافتن یک راز است.

سوم درباره بازگشت مسافر به زادگاهش است؛

و آخرین مورد درباره فداکاری خداوند است.

و اینکه در نهایت همه آنچه نوشته‌اند به یکی از این چهار داستان ختم می‌شود.



@Writing_lovers

بگذارید خواننده، چند دقیقه‌ای چشمانش را ببندد و ببیند که همه چیز چگونه است: بینایی، هسته‌ای است که بدون آن همه چیز از هم می پاشد.



© شرلی جکسون



@Writing_lovers