Gooshe

- چرا #باستر_کیتون، ستاره #سینمای_صامت، مردی با چهره ثابتِ بی‌لبخند، ناگهان محو شد؟

- چطور شد که #چارلی_چاپلین و هارولد لوید، توانستند جای او را بگیرند؟
چه اتفاقی افتاد که باستر کیتون، کمدین، کارگردان، شوخی‌نویس، مخترع و بدلکاری که خطرناک‌ترین کارهای سینمایی را خودش انجام می‌داد، به گوشه‌ای رفت و مردم کمتر نام و چهره‌اش را دیدند؟

- و چه شده که امروز بزرگ‌ترین کارگردان‌های سینما و مشهورترین بازیگران جهان، فیلم‌های او را می‌بینند و تکنیک، طنز و بازی او را پس از سال‌ها، مرور می‌کنند تا از او یاد بگیرند؟

🔗 درباره باستر کیتون این مستند گوشه را ببینید...

🔗 لینک پادکست گوشه؛ هنر با گوشه؛ مستند «ما را بخندان باستر کیتون»

@gooshe

‌آرزو دارم بچه‌های ایران زندگی معمولی را تجربه کنند

در این سرزمین که وزیر و مسئول و مقام و رئیس‌های پشت‌ میزنشینِ بی‌دردش تجویز و توصیه‌شان همواره یکی بوده: «خودتان با مشکل و بیماری و گرسنگی و بی‌برقی و بی‌پولی و بی‌آبی و بی‌هوایی و بی‌پناهی و درد و رنج و زخم‌های انسانِ ایرانی‌» کنار بیایید، پزشکی متخصص، زندگی بی‌درد و آرام و پررفاه در فرانسه را کنار گذاشته بود و به ایران می‌آمد تا برای رنج‌های فراموش‌شده مردمان بلازده در دنیای کمبود شادی و کمبود فرصت برابر، کاری کند.
پروفسور کیوان مزدا، پزشک متخصص ارتوپد و جراح ستون فقرات، پیش از روزی که مدرک پزشکی خود را در فرانسه بگیرد، کار بشردوستانه می‌کرد و «انسان» در آفریقا و اروپا و چین و آمریکای جنوبی و ایران برایش یکی بود. مردی که خودش به معنای واقعی «پزشک بدون مرز» بود. دستش شفا بود. معجزه‌اش، خلاقیتی بود که در جراحی ثبت کرده بود و هنرش، رفع سخت‌ترین مشکلات در ستون فقرات.

دکتر #کیوان_مزدا، با آن آرامش، لبخند دائمی، خستگی در چهره، آهستگی رفتار و منش پرمهر، سال‌ها بود که با راه‌اندازی شاخه‌ای از بنیاد جهانی خیریه «زنجیره امید» در ایران، کودکان کپرشنین، بی‌شناسنامه، بی‌پناه، بی‌پول، گرسنه، جواب‌شده و از مسیر زندگی عادی خارج شده را رایگان درمان می‌کرد. جراحی‌های چندساعته او و گروه پرشور فرانسوی- ایرانی‌اش در چند نوبت، ساماندهی خانواده‌هایشان و مراقبت و درمان چندساله و مداوم، ده‌ها کودکِ این سرزمین بلادیده را به زندگی برگرداند؛ کودکان فراموش‌شده زخم‌خورده که وزیر و رئیس‌جمهور و مسئولان همین کشور، حتی نگاه‌شان هم نمی‌کردند. کودکانی که زندگی برایشان جز نومیدی و تاریکی معنایی نداشت. در این زمانه «به ما ربطی ندارد»، در دنیای مدیران شکم‌سیر و پزشکان دلار و سکه‌ بگیر، این کودکان زیر دست‌های جراحی که فقط هفت‌سال کودکی‌اش را در ایران گذرانده بود، بی‌سروصدا و بی‌ادعا و بی‌میز و بی‌پُست و مقام و بی‌حقوق و مزایا، رایگان درمان شدند و در عوض این مرد، پزشک خیرخواهِ ایرانی-فرانسوی، زیر بار این حد از کار پیچیده و دشوار و جراحی‌های چندساعته و مشاوره‌های طولانی در روزی پرکار و بی‌استراحت در ۵۹سالگی سکته کرد و از دنیا رفت.
در حالی که یک آرزو داشت: «امید من این است که کودکان ایران به مؤسسه خیریه زنجیره امید نیازی نداشته باشند. می‌فهمید منظورم چیه؟ کودکان فرانسوی هیچ‌وقت به «زنجیره امید» مراجعه نمی‌کنند.»
✍️#گوشه

ویدیو (در فرسته بالا): از #مستند «آی آدم‌ها»، ساخته رخشان بنی‌اعتماد، سال ۱۳۹۴ درباره شکل‌گیری شاخه‌ای از مؤسسه #زنجیره_امید در ایران و فعالیت پزشکان بدون مرز به ویژه دکتر کیوان مزدا در این گروه.
@gooshe

صحبت‌های دکتر #کیوان_مزدا، پزشک، پژوهشگر و جراح ستون فقرات که در ایران، کودکان را رایگان جراحی و درمان می‌کرد، در بخشی از #مستند «آی آدم‌ها»، ساخته رخشان بنی‌اعتماد، سال ۱۳۹۴، سه‌سال پیش از ترک دنیا.
@gooshe

🔗 لینک فرسته پایین درباره دکتر #کیوان_مزدا و جراحی ده‌ها کودک...

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه

@gooshe

اریک رومر، کارگردان فرانسوی گفته، آماندا، بازیگر نقش پولین او را یاد نقاشی «زن با پس‌زمینه سرخ‌رنگ» ماتیس می‌انداخته. آنقدر حالت‌های این دختر، نحوه نشستن و شانه‌بالاانداختنش شبیه آن نقاشی بوده که بالاخره نقاشی را تهیه می‌کند و در سکانسی بسیار مهم در پس‌زمینه بالای تخت می‌گذارد. روی شوفاژ حوله سفید انداخته و یک حلقه نجات شنای قرمز هم آویزان کرده تا چیز دیگری جز پولین با آن معصومیت زیبایش و آن نقاشی توی چشم نباشند.
و آنقدر این صحنه - که درواقع تعرض مرد مُسن به دختر نوجوان است- خوب و درست درآمده که بعدها به پوستر فیلم تبدیل شد.
اریک رومر آنقدر این پوستر پولین با نقاشی ماتیس را دوست داشت که در دفتر کارش مقابل چشم، روی دیوار نصب کرده بود.

فیلم: «پولین در ساحل»، ساخته اریک رومر، سال ۱۹۸۳ درباره رفتار و اندیشه‌های دختر نوجوان گیرافتاده بین بزرگسالان پرادعا با شعارهای سطحی‌شان درباره رابطه و عشق.

- Pauline at the Beach (Pauline à la plage), Éric Rohmer,1983
@gooshe

درباره سینمای #اریک_رومر، اینجا در قسمت ششم مستند/#پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه ببینید...

🔗 لینک مستند سینمای اریک رومر؛ فیلمساز رابطه‌ها در یوتیوب
.

فیلم: #آمارکورد (به یاد می‌آورم)، صحنه بارش #برف و حضور طاووس، #فدریکو_فلینی، ۱۹۷۳
موسیقی: #اریک_ساتی
@gooshe

📽️ Amarcord, Federico Fellini, 1973
🎼 Music: Erik Satie

🔗 لینک مستند/پادکست‌های تصویری گوشه

🔗 لینک صفحه اینستاگرام گوشه

@gooshe

📍ویدیو در دو حجم

🎼 نسخه بلند «باله بیژن و منیژه»
🎶 دو‌ رقصنده‌ اصلی: #هایده_چنگیزیان و جمشید سقاباشی
🎹 موسیقی: #حسین_دهلوی
🎶 رهبر ارکستر: حشمت سنجری
تالار رودکی، دهه ۵۰ خورشیدی
زمانی که در ایران سازمان باله ملی وجود داشت.

حسین دهلوی در سال ۱۳۵۴، یکی از مهم‌ترین آثار موسیقی سمفونیک ایران را تصنیف کرد؛ به نام «بیژن و منیژه» و این #باله برپایه داستانی از شاهنامه #فردوسی ساخته شد.

🔗 درباره باله این مستند کوتاه گوشه را ببینید؛ مستند «بالرینی به نام خانم نه»

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستند/پادکست‌هایش درباره هنر و هنرمندان

@gooshe

«فیلم» ساخته آلن اشنایدر و #ساموئل_بکت، با بازی #باستر_کیتون، ۱۹۶۵، #سینمای_صامت، (با حجم کمتر).
"Film": Samuel Beckett, Alan Schneider and Buster Keaton, 1965.
@gooshe

🔗 لینک مستند گوشه درباره باستر کیتون؛ «ما را بخندان باستر!»

🔗 لینک صفحه اینستاگرام گوشه

🔗 لینک متن مربوط به این فیلم بکت

تنها فیلمنامه #ساموئل_بکت نمایشنامه‌نویس را آلن اشنایدر، کارگردان آمریکایی جلوی دوربین برد؛ سال ۱۹۶۵، با بازی بازیگر موردپسند و محبوبِ بکت؛ #باستر_کیتون که دیگر در اوج نبود و بدهکار و نومید شده بود. او یک سال قبل از مرگ‌ در چنین تجربه‌ای شرکت کرد. 
«فيلم» درباره مردی‌ست كه از نگاه دیگران در هراس است و از هرگونه دیده‌شدن در خیابان یا اتاق کوچک خودش فرار می‌کند؛ شبیه زندگی واقعی کیتون و بکت. آن دو هم از نگاه‌ها و توجه عموم می‌رمیدند. بکت گفته: «این مرد سعی دارد از هر نوع درک شدن فرار کند، اما نمی‌تواند از «خود درک‌شدن» بگریزد.»
«فیلم» همان سال در جشنواره ونیز نمایش داده شد و باستر کیتون ‌با چشمانی اشک‌آلود گفت: «این نخستین بار است که به جشنواره فیلمی دعوت شده‌ام.»
✍️#گوشه
@gooshe

🔗 درباره باستر کیتون این مستند گوشه را ببینید: مستند «ما را بخندان باستر!»

ویدیو: «فیلم» ساخته آلن اشنایدر و ساموئل بکت (صامت)، ۱۹۶۵؛ (1080)

"Film" by Samuel Beckett, Alan Schneider and Buster Keaton, 1965.

فیلم با حجم کمتر، این پایین⬇️

فروشگاه‌ها خالی‌ست. برنج و تخم‌مرغ پیدا نمی‌شود. محصولات خارجی حذف شده و لوازم آرایش و لوازم بهداشتی در حد صابون نایاب است. چندماه پیش‌، قفسه‌های فروشگاه‌ها پر از جنس داخلی و خارجی بود و رفاه و انتخاب و خرید معنای دیگری داشت. یک‌سال پیش‌تر، قیمت‌ها ثابت بود و مردم ده‌ها گزینه داشتند تا از بین چند نام و نشان تجاری باکیفیت، محصولی را انتخاب کنند، اما حالا، پس از بهمن ۵۷، ایالات متحده، ایران را تحریم کرده و اتحادیه اروپا هم به این تحریم پیوسته تا فشار را بر مسئولان تازه‌کار ایران بیشتر کند.
محصولی در فروشگاه‌ها پیدا نمی‌شود ولی انواع ممنوعیت‌ها به روز می‌شود؛ تجمع ممنوع، موسیقی پاپ ممنوع، پوستر خارجی ممنوع، کتاب‌ها و رمان‌های غربی ممنوع و هرگونه ابراز احساساتی ضدانقلاب، ممنوع و چند ماه بعد هم ورود زنان بی‌حجاب، ممنوع.
✍️#گوشه
@gooshe
ویدیو: از #مستند فرانسوی‌زبان «ایران، آرمان‌شهر در حال ساخت (در حال حرکت)» ۱۳۵۸، «جوسلین صعب» و «رفیق بوستانی» دو فیلمساز لبنانی به ایران آمدند و ماه‌های پس از انقلاب ۵۷ را در مستندی ثبت کردند که چندان دیده نشد.
📽️ Iran, Utopia in the Making, Jocelyne Saab and Rafic Boustani, 1980

میلیاردها دلار اثر هنری در زیرزمین موزه

زیرزمین #موزه_هنرهای_معاصر_تهران تا چند سال پیش محل دفن و پنهان‌کردن تابلوهای نقاشی مدرن جهان از پیکاسو تا اندی وارهول بود.
تا قبل از بهمن ۵۷ تعداد کمی از هنرمندان دنیا این همه اثر هنری بی‌همتا را در موزه هنر‌های معاصر تهران دیده بودند. موزه‌ای که #فرح_پهلوی آثارش را دستچین کرده بود و با گرانبها‌ترین تابلوهای نقاشی و مجسمه‌های جهان، افتتاحش کرد.
بعد از انقلاب تا مدت‌ها از این آثار خبری نبود. و بعد که این تابلوها، آرام‌آرام و بی‌سروصدا اول در زیرزمین و بعد در طبقه‌های بالاتر موزه نمایش داده شد، خبرنگاران خارجی که با هیجان و ناباوری از نزدیک این اثرهای هنری را می‌دیدند، درباره یگانگی و ارزشمندی تک‌تک آنها در قلب تهران گزارش تهیه کردند.

🔗 این گزارش دو دقیقه‌ای شبکه خبری ABC را ببینید در زیرزمین چندمیلیارد دلاری موزه هنرهای معاصر تهران که ۱۱سال پیش در یوتیوب گوشه منتشر کردیم.

@gooshe

۵۹ سال پیش، در چنین روزی، در اول فوریه ۱۹۶۶ #باستر_کیتون چشم‌هایش را بست. یک‌ماه قبل‌تر پزشکان فهمیده بودند او به سرطان ریه مبتلا شده و هیچ راه درمانی ندارد. همسرش و بقیه اعضای خانواده تصمیم گرفتند به او نگویند که بیماری‌اش چیست و گفتند، سرفه‌های مداوم و تنگی نفس او به خاطر برونشیت مزمن است و باید استراحت کند. اِلنور، همسرش که مثل پروانه دور او می‌چرخید گفته، وقتی باستر از دنیا رفت داشتند با هم بریج بازی می‌کردند. آرام بود و شوخ‌طبعی‌اش را داشت و ناگهان چشم‌هایش را بست.
النور گفته، در آخرین لحظه در یک جیب او تسبیح گذاشته و در جیب دیگر یک دست کارت (ورق) که عاشقش بوده، تا بعد از مرگ خودش هر مسیری را که دوست داشت انتخاب کند. 
#بیلی_وایلدر سال ۱۹۵۰ نقش کوتاهی به باستر کیتون در فیلم معروفش «سانست بلوار» داد؛ درواقع نقش خودش را به خودش داد؛ بازیگر سابق #سینمای_صامت که دیگر شناخته‌شده نیست، عاشق بریج است و با بازیگران سابق سینمای صامت دور میز در سکوت بازی می‌کند؛ با چهره‌ای غمگین، بدون نیاز به حرف‌زدن، آرام و مبهم.
درباره باستر کیتون (۱۹۶۶-۱۸۹۵) این مستند گوشه را ببینید.

🔗 لینک مستند ما را بخندان باستر!

@gooshe

سال ۱۳۵۸، هنوز حجاب اجباری نشده. زن‌ها با لباس و چکمه‌های مدل روز، زیر چادر سیاه در خیابان‌ها می‌گردند. دختران پوشیده در روپوش و روسری، متعهدانه با مقواهای پر از نوشته و شعار مردم را به شنیدن چیزهایی درباره عدالت و وحدت طبقه دعوت می‌کنند.
دختر جوانی می‌گوید، هیچ اجباری در پوشش نیست، خودمان حجاب را انتخاب کرده‌ایم. دیگری تصمیمش را نگرفته و یکی می‌گوید، قانون برای آزادی زن چیزی در نظر نگرفته است.
زن‌ها با موهای باز و پوشیده کنار هم هستند و می‌گویند، چادر اجباری نیست، ولی انگار می‌ترسند. خودشان می‌گویند، در انتخاب پوشش آزاد هستند، اما انگار چنین قول و قرار سفت و محکمی هم در میان نیست؛ انگار می‌دانند حرف هاله جوان درست است:
«بعد از انقلاب، حجاب دیگر برای ما استراتژیک نیست، نقشه و ترفند و راهبرد نیست. حجاب از حالا برای ما تاکتیک شده است و شگرد و راهکار.»
✍️#گوشه
@gooshe

ویدیو: از #مستند فرانسوی‌زبان «ایران، آرمان‌شهر در حال ساخت (در حال حرکت)»، سال ۱۳۵۸؛ زمانی‌که دو کارگردان لبنانی؛ جوسلین صعب و رفیق بوستانی، به ایران آمدند.
🎬 Iran, Utopia in the Making, Jocelyne Saab and Rafic Boustani, 1980

🔗 لینک یوتیوب گوشه

🔗لینک برای دیدن #مستند «ایران، آرمان‌شهر در حال ساخت» (در حال حرکت) در یوتیوب، سال ۱۳۵۸.
زبان: فرانسه
زیرنویس: انگلیسی

Documentary: Iran, Utopia in the Making (Iran l'utopie en marche) by Jocelyne Saab and Rafic Boustani, 1980.
@gooshe

مردم سَبک کمدی #باستر_کیتون را چندان نمی‌پسندیدند. شرکت‌های بزرگ فیلمسازی هم از او می‌خواستند که به موفقیت کمدین‌های دیگر توجه کند و به سبک آنها فیلم بسازد.
باستر کیتون، به شدت افسرده و منزوی شد. رنجی که تا پایان زندگی، به خاطر نه‌گفتن به بازار و سلیقه حاکم بر آن کشید، بسیار شبیه ماجرای شخصیت‌هایی است که در فیلم‌هایش آفرید.
اما امروز با پیدا شدن بعضی از آثار فراموش‌شده و ترمیم‌شده او، نسل جوان و جدیدی از مخاطبان، جذب کارهایش شده‌اند. به قول #اورسن_ولز، او سال‌ها زیر سایه شهرت #چارلی_چاپلین نادیده گرفته شد، اما با گذشت زمان، اصالت و عمق کارهایش، بیشتر درک شد. صنعت فیلم‌سازی، اولویت‌های تجاری را بر نبوغ هنری هنرمندانی مثل باستر کیتون ترجیح می داد و می‌خواست در کارخانه یک‌دست‌سازی کمدی هالیوود، او هم مهره‌ای باشد شبیه به بقیه و با این فشار، یکی از این استعدادهای عجیب روزگار را نابود کرد.
📍 درباره مسیر کار هنری باستر کیتون اینجا ببینید:
🔗 لینک مستند « ما را بخندان باستر!»

@gooshe

🎬 مستند کوتاه «آیا...؟» ساخته #سهراب_شهیدثالث، سال ۱۳۵۰، درباره زندگی و مشکلات جوانان که دقایقی از آن در فرسته بالا آمده.

@gooshe

🔗مستند «آیا...؟»، #سهراب_شهید_ثالث در دو نسخه...

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستندهایش درباره هنرمندان

🔗 لینک صفحه اینستاگرام گوشه

#نصرت_کریمی (۱۳۹۸-۱۳۰۳)، کارگردان، بازیگر، فیلمنامه‌نویس، مجسمه‌ساز، دوبلور و متخصص انیمیشن و عروسک‌سازی بعد از انقلاب ۵۷ از اعدام نجات پیدا کرد، اما ممنوع‌القلم، ممنوع‌التصویر، ممنوع‌الکار و ممنوع‌ از نام شد. از هر دری رانده شد ولی با اشتیاق و آتش درون پنجره‌ای جُست و به هنر پناه بُرد تا دوام آورد؛ هنرمندی که بیش از ۴۰سال اجازه بازیگری و فیلمسازی نداشت ولی به خاکِ رُس پناه برد و مجسمه تراشید. اجازه خلق‌کردن نداشت ولی از خارهای کاکتوس، هنر آفرید. اجازه نظردادن و حضور نداشت ولی سازمان‌‌های برای ساخت آگهی‌های آموزشی، چاره‌ای نداشتند جز اینکه از او بخواهند بی‌‌نام و نشان از تجربه و تخصص و تحصیلات سینمایی و عروسک‌سازی و انیمیشن‌ خودش اثری خلق کند تا نام و نشان دولت روی آن بنشیند: «باید به خودت بگی، می‌خوام کاری کنم که یک چیزی رو از اونی که هست، بهتر کنم.»
✍️#گوشه
@gooshe
ویدیو: از مستند «نصرت کریمی؛ هنرمندبودن در ایران»، ساخته بابک کریمی، مهرداد اسکویی و روح‌الله انصاری.
لطفا این مستند را 🔗در کانال یوتیوب نصرت کریمی ببینید. با همین کار می‌شود کسانی را دلگرم نگه داشت که برای حفظ نام و مسیر هنرمندان اصیل می‌کوشند.

باستر کیتون و زنان
زن‌ها نقش بسیار مهمی در فیلم‌های #باستر_کیتون داشتند. معمولاً بخش زیادی از جزییات داستان برای پیشرفت فیلمنامه به عهده زنان بود و او مثل بعضی از کمدین‌های روزگار خودش تلاشی نداشت تا از زن‌ها آدم‌های دردسرساز یا دست‌وپاچلفتی بسازد.
این دید را بیشتر از مادرش گرفته بود که نوازنده بود و بازیگر مطرح تئاتر در زمان خودش؛ زنی قدرتمند که روی صحنه در روزی چند اجرای طولانی کارهای آکروباتیک می‌کرد و ساکسوفون می‌نواخت.

درباره باستر کیتون و زندگی خانوادگی عجیبی که از کودکی تجربه کرد، اینجا در این مستند/پادکست تصویری گوشه ببینید که هفته‌ها روی آن کار شده:

🔗 لینک مستند تصویری فارسی «ما را بخندان باستر!»

@gooshe

مستند کامل «زندگی همین است»، ساخته #پیروز_کلانتری، سال ۱۳۸۰؛ درباره دانشجویان و زندگی دانشجویی، تفریح‌ها و فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی دانشجویان در دهه ۷۰ خورشیدی با روی کار آمدن محمد خاتمی.
@gooshe

‌باستر کیتون؛ کمدی سکوت و تمرکز

در قسمت چهاردهم #پادکست_گوشه، #هنر_با_گوشه در بهمن ۱۴۰۳، در پایان فصل اول، درباره #باستر_کیتون و مسیری ببینید که نگاه و شیوه کارگردانی و بازیگری و شوخ‌طبعی‌ او را شکل داد و الهام‌بخش سینماگرانی مثل عباس کیارستمی و جیم جارموش و تارانتینو تا کریستوفر نولان و بازیگران روز جهان شد.

در زمانه و روزگاری که دوران یکه‌تازی هجویات سطحی و گذرای شوخی‌های بی‌مایه پر از توهین است، دیدن آثار محترمانه و اصیل باستر کیتون دلگرم‌کننده است. احترامی که او برای بیننده و هوش تماشاگر قائل بود هنوز هم الهام‌بخش سینماگران و بازیگران و طنزپردازان جهان است.

✍️#گوشه
@gooshe

📌 لطفا این قسمت از مستند/پادکست‌های گوشه را هم اینجا در یوتیوب ببینید و لطفاً از لحاظ اخلاقی و انسانی هم که شده این مستندها را برای دانلود در کانال یا جایی قرار ندهید.
 
🔗 لینک مستقیم مستند «ما را بخندان باستر کیتون» در یوتیوب

📌نسخه شنیداری با فاصله در پادگیرها خواهد بود

حدود دو قرن پیش، فتحعلی‌شاه قاجار برای جبران قتل گریبایدوف سفیر صاحب اختیار روسیه به دست مردم ایران، صفی طولانی از مقام‌های رسمی به قصر تزار روسیه فرستاد که یک به یک برای دست‌بوسی و پوزش مقابلش می‌ایستادند، تعظیم می‌کردند و ارادت خود را نشان می‌دادند.
آن زمان ایران در آسیب‌پذیرترین روزگار خود بود و مردم از این همه ستم شاه و البته زورگویی روسیه خسته بودند و منتظر بهانه و تحریک.

نوه فتحعلی‌شاه در ردیف اول این صف، الماس ۸۸ قیراطی نادرشاه را به نیکلای یکم، امپراتور روسیه تقدیم کرد و سلام و درود و التماس شاه سرزمینی را به گوش او رساند که از روسیه فقط دوستی می‌خواست.
✍️#گوشه
@gooshe

فیلم: صحنه‌ای از «کشتی روسی*» (خزانه روسی) ساخته #الکساندر_سوکوروف، سال ۲۰۰۲؛ نوه فتحعلی‌شاه قاجار و امیرکبیر جوان با یک کرور از درباریانِ هدیه به دست پس از قتل #گریبایدوف، برای دلجویی مقابل نیکلای یکم، امپراتور #روسیه در تلاش است تا دل روس‌ها را به خاطر «منافع ملی» به دست آورد.  
@gooshe

🎬 Russian Ark, Alexander Sokurov, 2002

🔗 لینک یوتیوب گوشه

📌 ویدیو با حجم کمتر در کامنت

#دیوید_لینچ (۲۰۲۵-۱۹۴۶) کارگردان، نقاش، موسیقی‌دان و نویسنده آمریکایی که عاشق طبیعت و زیبایی و شعر و مراقبه بود.

David Lynch (1946_2025)
@gooshe

🎼 نسخه بلند «باله بیژن و منیژه»
🎶 دو‌ رقصنده‌ اصلی: #هایده_چنگیزیان و جمشید سقاباشی
🎹 موسیقی: #حسین_دهلوی
🎶 رهبر ارکستر: حشمت سنجری
تالار رودکی، دهه ۵۰ خورشیدی
زمانی که در ایران سازمان باله ملی وجود داشت.

حسین دهلوی در سال ۱۳۵۴، یکی از مهم‌ترین آثار موسیقی سمفونیک ایران را تصنیف کرد؛ به نام «بیژن و منیژه» و این #باله برپایه داستانی از شاهنامه #فردوسی ساخته شد.

🔗 درباره باله این مستند کوتاه گوشه را ببینید؛ مستند «بالرینی به نام خانم نه»

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستند/پادکست‌هایش درباره هنر و هنرمندان

@gooshe

🎼 #باله بیژن و منیژه
🎶 دو‌ رقصنده‌ اصلی: #هایده_چنگیزیان و جمشید سقاباشی
🎹 موسیقی: #حسین_دهلوی
🎶 رهبر ارکستر: حشمت سنجری
تالار رودکی، دهه ۱۳۵۰ خورشیدی
زمانی که در ایران سازمان باله ملی وجود داشت.

حسین دهلوی در سال ۱۳۵۴، یکی از مهم‌ترین آثار موسیقی سمفونیک ایران را تصنیف کرد؛ به نام «بیژن و منیژه» و این باله براساس آن ساخته شد.


🔗 درباره باله این مستند کوتاه گوشه را ببینید؛ مستند «بالرینی به نام خانم نه»

@gooshe

📍 ویدیو با حجم کمتر در کامنت

🎧 از مجموعه «صدای شاعر»
شعر: #رودکی (بخش اول)
موسیقی: #فریدون_شهبازیان
آواز: #پری_زنگنه
دکلمه شعر: #منوچهر_انور
🎼 کانون، ۱۳۵۲
@gooshe

از مجموعه «صدای شاعر»: #رودکی
آواز: #پری_زنگنه
موسیقی: #فریدون_شهبازیان
صدا و دکلمه شعر: #منوچهر_انور
طرح جلد: فرشید مثقالی
🎼 کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، ۱۳۵۲

فریدون شهبازیان (۱۴۰۳-۱۳۲۱) آهنگساز مجموعه «صدای شاعر» در کانون برای آلبوم‌های حافظ، سعدی، مولوی، رودکی و مهدی اخوان‌ثالث آهنگسازی کرده است؛ در دهه ۵۰ خورشیدی، روزگاری که در این سرزمین برای کودکان، برنامه‌های ادبی غنی و پرثمر ساخته می‌شد.
@forkiyan
@gooshe

🔗 لینک رودکی در فرسته پایین⬇️

فیلم_انیمیشن The Extinct Suite براساس موسیقی Steve Jansen ساخته شده؛ برای این کار کوتاه از حدود ۱۷۰۰ عکس (کولاژ) چاپ‌شده با لیزر استفاده شده که دست‌کاری شده‌اند.
این ویدیوی کوتاه را آنا مالینا بر اساس خودنگاره‌های خودش ساخته؛ هنرمند تجربیِ اوکراینی_آلمانی که فیلم‌ کوتاه و موزیک‌ویدیو می‌سازد و می‌گوید: «من به شدت تحت‌تاثیر تاریخ سینما و شکل‌گیری تصویر متحرک هستم و مجذوب شکست‌ها و نبودن‌ها.»

این آهنگ استیو جانسِن به نوعی بازخوانی‌ و بازسازی از عناصر محیطی و ارکسترال بیشتری از کار قبلی‌اش به نام Tender Extinction است.

اینجا در این لینک قطعات اضافی #استیو_جانسن به هم بافته شده‌اند و نسخه طولانی‌تری (از این کار مینیمال_اَمبینت) ساخته شده.
@gooshe

🎬 ٰٰVideo: Anna Malina Zemlianski
🎧 Music: The Extinct Suite
🎼 By Steve Jansen
@gooshe

🔗 لینک گوشه در یوتیوب

📍 ویدیو با حجم کمتر در کامنت

در سرزمین گیلیاد، هر کسی با نظام مخالفت کند، در بیمارستان روانی بستری می‌شود. هرگونه سرکشی نارضایتی و طغیان یعنی فرد بیمار روانی‌ست و با روندی به اسم درمان، سرکوب می‌شود؛ بی‌توجهی به قوانین استبدادی گیلیاد، نپوشیدن لباس سرخ اسارت و حجاب گیلیاد و نپذیرفتن نامی غیر از نام خودت که برایت تعیین شده تا رَحِمِ دوپایی تسلیم بسازد، یعنی تو بیمار روانی هستی. نه به این معنی که تو به چیزی که انسانی و اخلاقی نمی‌دانی، اعتراض داری؛ باید در زنجیر کشیده شوی تا باورت را عوض کنی، در این لباس اسارت درآیی و سربه‌راه نظام سیاسی و خودکامگی ترسناکی به اسم دین شوی که می‌داند چطور تو را از گمراهی نجات دهد. می‌داند مسیر بهشت از کدام سو است و می‌داند که تو موجود بیمارِ نادانی هستی؛ افراد بیمارند که «بی‌منطق» یا «غیرعادی» می‌شوند.
فیلم: #سرگذشت_ندیمه، بر اساس رمان #مارگارت_اتوود، درباره شهری که زنان را به عنوان ندیمه برای فرزندآوری به اسارت گرفته و برای آنها اسم، لباس، حجاب، رفتار، آداب دینی و شرعی و حتی نوع غذاخوردن را تعیین می‌کند. «جون» به این نظام اعتراض دارد و برای درمان در بیمارستان روانی بستری شده.
✍️#گوشه
@gooshe
🔗گوشه در یوتیوب

#دیوید_اتنبرو، مستندساز، راوی، مجری و نویسنده و پژوهشگر، هفت‌دهه است که با ترکیبی از دانش، احترام و شیفتگی به طبیعت با مردم حرف زده و موفق شده میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان با دنیای طبیعی آشنا کند و الهام‌بخش نسل‌های جدیدی از طبیعت‌دوستان و دانشمندان شود.
دیوید اتنبرو حالا در آستانه صدسالگی، در مستندهایش تأکید می‌کند که بشر بخشی از یک زیست‌بوم جهانی است، نه موجودی جدا از آن یا حاکم بر آن.
او در این نزدیک به یک قرن، تا حد زیادی به این نتیجه رسیده که برای نجات طبیعت چه باید کرد و نتیجه پژوهش‌هایش را خلاصه کرده است:

دیوید اتنبرو، مخالف گوشت‌خواری، افزایش جمعیت، مصرف‌گرایی و روایت‌های کتاب مقدس درباره آفرینش است؛ روایت‌هایی که انسان را اشرف مخلوقات می‌داند و به انسان این باور را می‌دهد که همه موجودات در خدمت او هستند، پس هرچقدر می‌تواند از حیوانات و دنیای طبیعی بهره‌برداری کند.

📍درباره (سِر) دیوید اتنبرو‌، مستندساز حیات‌وحش اینجا در مستند #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه ببینید، اینجا در یوتیوب گوشه و لطفاً نظر و پیشنهادتان را همان‌جا زیر ویدیو بنویسید.
@gooshe

🔗 لینک مستند دیوید اتنبرو؛ صدای طبیعت

پرندگان بهشت (مرغ بهشت) از علاقه‌مندی‌های جدی دیوید اَتنبرو، مستندساز، مجری و راوی طبیعت بوده. او نخستین کسی بود که بخش‌های مختلفی از نمایش‌های دلربا و خیره‌کننده این پرنده‌‌ها را فیلمبرداری کرد، آن‌ها را در سرتاسر جنگل‌های پاپوآ گینه‌نو دنبال کرد و آنقدر به آنها نزدیک شد که دیگر از او نمی‌ترسیدند.
این پرنده‌های دست‌نیافتنی را کمتر انسانی به چشم خود دیده بود، تا زمانی که #دیوید_اتنبرو رفتارهای عجیب‌شان را ثبت کرد.
اَتنبرو در معرفی این پرندگان با اشاره به نقل‌قول والاس، طبیعت‌شناس می‌‌گوید: «این موجودات زیبا سال به سال متولد شده و در میان این جنگل‌های تاریک و دورافتاده و مناطق وحشی به دور از انسان زندگی کرده و مرده‌اند، بدون اینکه چشمی هوشمندانه بر زیبایی بی‌رحمانه آن‌ها بنگرد. این اندیشه می‌گوید، برخلاف تصور عامه، تمام موجودات زنده برای انسان آفریده نشده‌اند، بسیاری از آن‌ها هیچ ارتباطی با انسان ندارند، خوشبختی و لذت‌ها و تلاش‌هایشان، زندگی پرتوان و مرگ زودهنگام‌شان به رفاه و بقای خودشان مربوط است.»
✍️#گوشه
@gooshe

🔗 درباره دیوید اتنبرو، مستندساز، روایتگر و نویسنده در مستند گوشه، اینجا در یوتیوب ببینید.

روزی #باب_دیلن، ترانه‌سرا و شاعر آمریکایی به #لئونارد_کوهن کانادایی گفت: «از نظر من، لئونارد، تو شماره یک در شعر و ترانه هستی و من شماره صفرم.»

ولی لئونارد کوهن، نویسنده، شاعر و خواننده که در قله شعر و ترانه دوران خودش ایستاده بود، خود را شاعری خُرد و ناچیز و کم‌اهمیت می‌دید و می‌گفت، در کنار نام شاعران بزرگ، نمی‌تواند خود را شاعر بداند: «این خط‌ خطی‌ها که شعر نیست؛ حسی‌ست که از لحظه‌ای خاص گرفته شده یا تأثیری از چیزی که بر من مانده. خود را شاعرخواندن، توصیف بسیار خطرناکی‌ست.»
✍️#گوشه
@gooshe

- ویدیو: بخشی از مصاحبه PBS با #لئونارد_کوهن و شعرخوانی او: کوئن شعر «هزاران» از کتاب «دفتر حسرت و دلدادگی» خود را می‌‌خواند که در آن خود را شاعری جعلی و تقلبی و بدلی معرفی کرده؛ شبیه به همه آنهایی که شاعربودن را جعل می‌کنند.

*ترجمه شعر از حمید آسیایی از «دفتر حسرت و دلدادگی» شعرهای لئونارد کوهن.

Video: PBS NewsHour: Songwriter Leonard Cohen Discusses Fame and Poetry, 2006

🔗 درباره #لئونارد_کوهن در مستند/پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه ببینید: 🔗 اینجا در مستند «اگر تاریک‌تر می‌خواهی» در کانال یوتیوب گوشه.

🔗Youtube

مستند/پادکست‌‌های گوشه؛ #هنر_با_گوشه، بر اساس تصویر و کتاب ساخته می‌شوند و شنیدن نسخه صوتی آنها بدون دیدن فیلم‌ها و عکس‌ها و تصویرها چندان فایده‌ای ندارد. لطفا اگر می‌توانید این مستندها را در 🔗 اینجا در کانال یوتیوب گوشه ببینید؛ به ویژه این قسمت که درباره #دیوید_اتنبرو، مستندساز و روایتگر طبیعت هست علاوه بر زیرنویس فارسی، تصویرهایی از حیات‌وحش هم دارد...

🔗 لینک نسخه شنیداری قسمت سیزدهم پادکست گوشه؛ هنر با گوشه درباره دیوید اتنبرو در اسپاتیفای

🔗 لینک نسخه شنیداری قسمت سیزدهم پادکست گوشه؛ هنر با گوشه درباره دیوید اتنبرو در کست‌باکس

🔗 لینک نسخه شنیداری قسمت سیزدهم پادکست گوشه؛ هنر با گوشه درباره دیوید اتنبرو در اپل‌‌ پادکست

@gooshe

آیا به خدا اعتقاد دارید؟

دیوید اتنبرو، مستندساز، راوی و مجری مستندهای طبیعت و حیات‌وحش گفته سال‌هاست، نامه‌ها و ایمیل‌هایی دریافت می‌کند که نویسندگانش برای او «آرزوی سوختن در آتش جهنم» را دارند. این نامه‌ها از طرف مذهبی‌ها و باورمندانی‌ست که از کار علمی و مستندسازی او با تأکید بر نظریه داروین، تکامل یا فرگشت، ناراضی و خشمگین هستند. کسانی که معتقدند این مرد در هفت‌دهه مستندسازی با نشان‌دادن شگفتی‌ها و زیبایی‌های طبیعت، حتی یک‌بار هم تأکیدی نکرده این جهان آفریدگاری دارد و این‌ زیبایی‌ها «آفرینش خالق متعال» است. 
#دیوید_اتنبرو که معتقد به علم و مشاهده مستقیم طبیعت به‌جای آموزش مفاهیم دینی‌ست، خودش را ندانم‌گرا (آگنوستیک) می‌داند و بارها گفته اعتقادی به روایت کتاب مقدس از آفرینش ندارد: 

- مستندهای شما همیشه مخالفانی هم در جهان داشته. مسائل علمی که مطرح می‌کنید همیشه مناقشه‌برانگیز بوده. درسته؟

- بیشتر این مخالفان کسانی هستند که فقط یک ایده رو درباره منشأ زندگی قبول دارند ولی اگر به علم باور داشته باشید نمی‌تونین بپذیرین که زنان از دنده آدم خلق شده‌اند. راه‌های دیگه‌ای برای فهمیدن طبیعت وجود داره؛ مثلاً به همین شکل فعلی طبیعت نگاه کنید. فسیل‌ها رو ببینید و بهشون دقت کنید. این‌ها خودشون مستقل به شما داستان متفاوتی رو می‌گویند.

- آیا خودتون آدم مذهبی هستید؟ به خدا باور دارید؟

- من فکر نمی‌کنم کندوکاو و درک تکامل زندگی از ساده‌ترین شکل‌ها در طول سه‌‌میلیارد سال، به این معنی باشه که نمی‌توان به خدا اعتقاد داشت. من نمی‌دونم جواب دقیق چیه، اما به نظرم تکامل با اعتقاد به خدا در تضاد نیست.
✍️#گوشه
@gooshe

🔗 لینک مصاحبه با دیوید اتنبرو درباره اعتقاداتش، در فرسته بالا...

🔗 درباره #دیوید_اتنبرو، مستندساز طبیعت، راوی و نویسنده، #مستند #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه را ببینید،🔗 اینجا در یوتیوب.
@gooshe

🔗 لینک مستند دیوید اتنبرو؛ «صدای طبیعت»

🎬 چه زندگی شگفت‌انگیزی (زندگی شگفت‌انگیز است) با ماجراهای شب‌ها و روزهای #کریسمس
کارگردان: فرانک کاپرا، ۱۹۴۶

🎬 It's a Wonderful Life, directed by Frank Capra, 1946
@gooshe

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه

سال ۱۹۴۵ (۷۹ سال پیش) در چنین روزهایی پیش از کریسمس داستان «من دیوانه‌ام» (من خُلم) نوشته جی.دی.سلینجر، نویسنده جوان گمنام در مجله Collier's منتشر شد؛ این اولین حضور هولدن کالفیلد، پسرک نوجوان، در دنیای داستان بود؛ اولین‌باری بود که #سلینجر داستانی با شخصیت #هولدن خلق و منتشر کرد و بعدها آنقدر با آن زندگی کرد و او را پرورش داد که تبدیل شد به شخصیت اصلی رمان #ناطور_دشت؛ یکی از محبوب‌ترین و عجیب‌ترین و مشهورترین شخصیت‌های داستانی جهان که چند روز قبل از #کریسمس از مدرسه اخراج شده و نیویورک پر از چراغانی و سرگرمی دم عید را گز می‌کند و داستانی را روایت می‌کند که او را از پا انداخته است.

📍 درباره جی. دی. سَلینجر، نویسنده آمریکایی و رمان مشهور او «ناطور دشت» در این مستند ببینید...

🔗 لینک مستند «من ناطور دشتم»
@gooshe

🔗 لینک برای دیدن فیلم The Bishop's Wife ... درباره #کریسمس که معنای دیگری پیدا می‌کند.

فیلم همسر اسقف با بازی #کری_گرانت و لُرتا یانگ...

🎬 The Bishop's Wife, Henry Koster, 1947
@gooshe

استودیو: شعر «جعبه ادویه زمین*» رو ضبط می‌کنیم از لئونارد کوهن با صدای خودش، برداشت اول. فقط لئونارد، در جریان باش هر کلمه رکیکی اگه توی شعر باشه، حذف می‌کنیم.

- لئونارد کوهن جوان: باشه، ولی هیچ کلمه رکیکی توی شعرم نیست. هیچ‌وقت.

بخشی از شماره دوازدهم مستند/#پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه درباره #لئونارد_کوهن.

🔗 لینک مستند «اگر تاریک‌تر می‌خواهی» در یوتیوب گوشه.
@gooshe

* The Spice-Box of Earth, Book by Leonard Cohen.

@gooshe

🎧 چند ترانه و آهنگ از دوران جوانی #لئونارد_کوهن، ترانه‌سرا، شاعر، خواننده و نویسنده کانادایی؛ او گفته اینها را با الهام و تأثیر از جریان‌های زندگی، خواندن شعرهای مولوی، سفرها، جنگ و شکست‌ها و درس‌هایش از عشق سروده.

درباره لئونارد کوهن و زندگی که پشت سر گذاشت، اینجا در مستند/پادکست تصویری گوشه ببینید و از زبان خودش بشنوید که چطور می‌سروده و چطور زندگی را تجربه می‌کرده.

🔗 لینک مستند «اگر تاریک‌تر می‌خواهی»

📍ترانه‌ها و آهنگ‌هایی از جوانی لئونارد کوهن (Leonard Cohen) در فرسته پایین ⬇️
@gooshe

یک‌بار در کنسرتی گفت: انگار مثل طوطی بسته‌شده با زنجیر در قفس برای شما این ترانه‌ها را می‌‌خوانم. اینها بخش‌هایی از وجود من هستند. برای من مثل مدیتیشن هستند. نمی‌توانم بدون اینکه حس کنم تک‌تک کلمات‌شان را بخوانم. پس امشب اجرا را تعطیل می‌کنم و می‌روم در رختکن تا مراقبه عمیقی بکنم و ببینم می‌‌توانم ادامه دهم یا نه.
و صحنه را ترک کرد. صدای تماشاگران بلند شد که فریاد می‌زدند: لئونارد کوهن بخوان! و ترانه‌هایش را هم‌‌خوانی می‌کردند.
مدیر برنامه‌هایش التماس می‌کرد که نمی‌شود پول این مردم را پس داد.
ولی جواب لئونارد کوهن یک چیز بود: حس می‌کنم دارم سر مردم کلاه می‌گذارم. نمی‌توانم چیزی را بخوانم که دیگر آن حس اولیه را برایم ندارد. پول‌شان را پس بده. 

مستند/پادکست دوازدهم هنر با گوشه درباره شاعر، ترانه‌سرا و خواننده‌ای‌ست که معتقد بود هنرمند اول باید به خودش وفادار باشد؛ درباره #لئونارد_کوهن که می‌گفت نه صدا دارد و نه قیافه، نه شاعر است و نه نوازنده و نه خواننده ولی در تمام اینها در صدر ایستاده بود.

لطفا 🔗 اینجا در یوتیوب ببینید و همان‌جا نظرتان را بنویسید تا به بچه‌های گوشه در دیده‌شدن مستند کمک کرده باشید.
@gooshe

از این هم تاریک‌تر می‌خواهی
✍️#گوشه

گویا «بشیر» نامی پیش‌بینی کرده بود که در آینده این مرد خوش‌پوش در برابر ده‌ها هزار نفر خواهد ایستاد و مشهور و محبوب می‌شود. البته آقابشیر فالگیر و کف‌بین ایرانی ساکن لندن در دهه شصت میلادی، احتمالا نه از راه اتصال به عالم غیب که با کنار هم گذاشتن صدا و تصویر او به این نتیجه رسیده بود که این هیبت، برای اجرا روی صحنه ساخته شده.
اما زندگی پرفراز و نشیب لئونارد کوهن (لِنِرد کوئن) و انتخاب‌های شخصی‌اش نشان می‌دهد که سیر و سلوک فردی او چقدر در ساخته‌شدن کوهنِ شاعر و ترانه‌سرا و خواننده و اجراکننده روی صحنه نقش داشته است. مردی از خانواده سرشناس پرنفوذ و ثروتمند کوهن در مونترآل ِ کانادا. شیفته نوشتن، سفر، شعر و ادبیات.
با قصه‌های محلی و دینی یهودی و افسانه‌ها و اسطوره‌ها آشنا بود اما روزی که دوستی به او دو شاعر را معرفی کرد و گفت هرچه را که می‌خواند کنار بگذارد و این دو را دریابد، راهی نو به شعر و ادبیات شرق به‌خصوص ایران پیدا کرد؛ عطار و مولوی از تاثیرگذارترین شاعران زندگی او بودند و افسوس می‌خورد که امکان خواندن شعرهای آنها را به فارسی ندارد.
لئونارد کوهن را با ترانه‌های متفاوت و صدای عمیق و رویکردهای سیاسی و اجتماعی خاص می‌شناسند.
او که نه خودش را شاعر می‌دانست و نه نوازنده و نه خواننده، در هر سه هنر توانسته بود محبوب‌ و پرفروش‌ شود؛ نه به خاطر معیارهای جهانی فروش، بلکه به خاطر عمق صدایش، لحن خواندنش و حضور مسحورکننده‌ای که قادر بود هزاران نفر را ساکت نگه دارد تا شعر یا ترانه‌‌ای بخواند. ترانه‌هایی که از دل زندگی خودش می‌آمد، از شکست‌هایش، دلتنگی‌‌هایش، شکست‌هایش، افسردگی و دلزدگی‌هایش، سفرهایش و تفکر شخصی‌‌اش درباره جنگ و سیاست و دین و اسطوره‌ها و مکتب‌های شرقی که می‌شناخت. تسلط او به اسطوره‌ها و داستان‌های دینی به ویژه در آخرین آلبومش (تاریک‌تر می‌‌خواهی) (You Want It Darker) واضح است.

او این ترانه را در اوج پختگی و البته ناتوانی جسمی، چند هفته پیش از مرگ خواند؛ نوعی وصیتنامه که انگار تمام زندگی‌اش را در آن آورده و به خدا می‌گوید، اگر جهان تیره و تارتری می‌خواهی، ما هم آن را به‌نام تو تیره‌تر کنیم.
می‌گوید، ببین چه جهان آشفته‌ای خلق کرده‌ای! از جهانی که برای ما آفریدی بیزارم؛ جهانی که آدمیان به نام تو و از عشق به تو، دیگری را می‌کُشند.

قسمت دوازدهم #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه در یکم آذر۱۴۰۳ درباره #لئونارد_کوهن است و ترانه‌ها و شعرها و آهنگ‌هایی در مسیر عجیب زندگی‌‌اش، سلوک‌ و رابطه‌هایش با زنانی که از آنها الهام می‌گرفت و ترک‌شان می‌کرد.

🔗 لینک قسمت دوازدهم مستند/پادکست گوشه در کانال یوتیوب گوشه.

لطفا در یوتیوب زیر مستند نظرتان را بنویسید و به دوستان کوهن‌دوست خود معرفی کنید تا هم به سازندگان این مستند کمک کرده باشید و هم به دیده‌شدن آن.
@gooshe


🎧 نسخه شنیداری با کمی فاصله در پادگیرها در دسترس خواهد بود....

رقص #کابوکی تئاتر سنتی ژاپنی‌ست که به خاطر سبک نمایش و لباس‌ها و نوع آواز بازیگران شهرت جهانی دارد؛ یکی از مکتب‌های اصلی رقص و نمایش ژاپنی که از قرن نوزدهم بنیان گذاشته شد و تا امروز الهام‌بخش شمار زیادی از کارگردان‌های جهان، از جمله بهرام بیضایی بوده.

🔗 لینک مستند/پادکست تصویری گوشه درباره نمایش و نمایشنامه‌نویسی

🔗 لینک مستند/پادکست تصویری گوشه درباره رقص باله

🔗 لینک مستندهای گوشه درباره یک هنر و یک هنرمند در اول هر ماه

@gooshe

ویدیو در دو حجم

#عباس_کیارستمی در جاده: خب! این هایکو می‌گه: 

این سَرو آزاد 
بر فراز تپه 
به چه کسی فخر می‌فروشد

دوربین را پایین می‌گیرد، روی لانه مورچه‌ها: و یک چیز دیگه:

گفت: تو آتش برافروز
تا من چیزی نشانت دهم
چیزی دیدنی
که قابل دیدن نیست
اگر نخواهی ببینی
و قابل شنیدن نیست 
گر نخواهی بشنوی
صدای نفس‌هایشان را

🔗لینک مستند/پادکست‌های تصویری گوشه در یوتیوب اول هر ماه یک هنر، یک هنرمند

@gooshe

هلمر: تو داری مقدس‌ترین وظایفت رو هم زیر پا می‌گذاری.
نورا: چی رو مقدس‌ترین وظایف من می‌دونی؟
هلمر: اینو هم من باید بهت بگم؟ وظایفت در برابر بچه‌ها و شوهرت.
نورا: من وظایف دیگه‌ای به همون اندازه مقدس دارم.
هلمر: نه نداری. چه وظایفی؟
نورا: وظایفم در برابر خودم.
هلمر: تو بیش از هر چیزی همسر و مادر هستی.
نورا: من بیش از هر چیزی آدم هستم. درست مثل تو.

از نمایشنامه #خانه_عروسک (عروسک‌خانه)، نوشته #هنریک_ایبسن نروژی در سال ۱۸۷۹، درباره طغیان زنی به نام نورا در برابر همسر و جامعه.

🔗 این لینک مستند/ پادکست تصویری گوشه درباره نمایش و نمایشنامه‌نویسی و یکی از مهم‌ترین نمایشنامه‌نویسان آمریکایی‌ست...

@gooshe

عکس‌ها:
- سلینجر از پشت سر در حال نوشتن با ماشین‌تحریر در اتاقش در سال ۱۹۹۳

- سلینجر در جبهه جنگ در سال ۱۹۴۴ در حال نوشتن با ماشین تحریر پیش از انتشار رمان #ناطور_دشت

- سلینجر در اتاقی لخت از هر شی شخصی (از معدود عکس‌های سلینجر در داخل خانه، وقتی اجازه نمی‌داد هیچ عکسی از او گرفته شود)

- سلینجر پشت حصارهای چوبی که دورتادور خانه‌اش ساخته بود تا کسی داخل را نبیند یا وارد محوطه نشود، در دهه ۶۰ میلادی (عکس پنهانی گرفته شده و #سلینجر در حال گردش پس از چندساعت نوشتن است)

- پنجره سلینجر و منظره پیش‌رو موقع نوشتن (مردم تشنه این بودند که تصویری از داخل خانه او ببینند)

- ماشین‌تحریر سلینجر که در موزه نگهداری می‌شود و فرزندانش می‌گفتند، از شدت کهنگی صدای وحشتناک و بلندی داشت

درباره #سلینجر، زندگی خصوصی، سلوک فردی و حریم شخصی‌اش در قسمت یازدهم مستند #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه در اینجا در کانال یوتیوب گوشه ببینید و لطفا همانجا هم نظرتان را بنویسید.

نوشتن نظر و انتقاد و پیشنهاد شما زیر هر مستند/پادکست گوشه در یوتیوب هم به گوشه کمک می‌کند و هم به کسانی که قصد دارند آن را ببینند.

🔗 لینک مستند «من ناطور دشتم»

@gooshe

- اولین واکنش‌ها به دامن کوتاه #زنان در لیتوانیِ دوران شوروی، ۱۹۶۵

- پدران جوان در حرکتی ضدکلیشه‌های جنسیتی، ۱۹۶۹، لیتوانی در دوران شوروی

- First mini skirts come in fashion in Lithuania,1965
- Young Dads 1969, Vilnius, Lithuanian SSR
Photos: Marius Baranauskas
@gooshe

🔗 لینک گوشه در یوتیوب و مستندهایش درباره هنرمندان

🎧 داستان صوتی: طرفین ذی‌نفع
نوشته: جی. دی. سلینجر
از مجموعه داستان هفته‌ای یه بار آدمو نمی‌‌کُشه
ترجمه: لیلا نصیری‌ها، امید نیک‌فرجام
اجرا: بهاره بستان‌دوست

این داستان از آثار اولیه سلینجر است که بعد از انتشار در نشریه‌های آمریکایی در کتابی به نام «سه داستان اولیه» منتشر شد. قصه مردی که در هراس دور ماندن و رفتن همسرش زندگی می‌کنه. اجرای بهاره بستان‌دوست از این داستان درواقع «نمایش صوتی» است بر اساس داستان.
درباره #سلینجر، عادت‌هایش، رفتارهایش و راز و رمزهایش اینجا در مستند تصویری/ پادکست تصویری گوشه؛ #هنر_با_گوشه ببینید...
@sedabaz
@gooshe

🔗 لینک مستند «من ناطور دشتم»

@gooshe

قاضی: چرا کنار هیتلر ایستادید و بر پایه رأی او رأی دادید؟ چرا به قاضی تبدیل شده بودید طرفدار ظلم؟ چطور پشتیبان هیتلر بودید و قتل‌عام او را لاپوشانی می‌کردید و حالا می‌گویید خبر نداشتید، چه جنایت‌هایی مرتکب شده؟
وزیر دادگستری رایش سوم: اون روزها تبی آلمان رو فراگرفته بود؛ تب بی‌آبرویی و بی‌حرمتی و گرسنگی. ترس از امروز، ترس از فردا، ترس از خودمون، ترس از همسایه‌هامون. فقط با درک این شرایط، می‌تونین بفهمین هیتلر برای ما چه معنایی داشت. هیتلر به ما گفت: شیطان‌ها در میان ما هستند؛ کمونیست‌ها، آزادی‌‌خواه‌ها، یهودی‌ها، کولی‌ها. به ما گفت، با از بین رفتن اینهاست که بدبختی‌ و بیچارگی ما هم از بین می‌ره. و ما هم با او همدست شدیم تا اینکه روزی دیدیم وحشیگری و روندی که قرار بود موقت باشه، به سبک زندگی تبدیل شده. 
فیلم: محاکمه در نورنبرگ، استنلی کریمر، ۱۹۶۱؛ درباره #محاکمه برخی از قاضیان دوران آلمان نازی در دادگاه بین‌المللی در نورنبرگ که بر اساس نژاد، وضعیت سلامت یا دیدگاه سیاسی انسان‌ها رأی صادر می‌کردند و در بزرگ‌شدن و قدرتمندشدن هیتلر همکاری داشتند.
✍️#گوشه
@gooshe
🎬Judgment at Nuremberg, Stanley Kramer, 1961
🔗یوتیوب

🎬 بخشی از تک‌گویی ویل‌ اسمیت در فیلم «شش درجه جدایی» (ساخته فِرد شپیسی) درباره #ناطور_دشت و توضیح ایده #سلینجر در بسط و نوشتن این رمان؛ این یکی از صحنه‌های معروف مربوط به سلینجر در سینماست.
این فیلم براساس نمایشنامه‌ای به همین نام در سال ۹۳ میلادی ساخته شده و این تک‌گویی (در اصل حدود شش‌دقیقه‌ است) یکی از صحنه‌های مشهورش است.
 
🔗 درباره جی. دی. سلینجر اینجا در مستند/پادکست تصویری گوشه؛ هنر با گوشه ببینید؛ مردی که هیچ تمایلی نداشت خودش و کتاب‌ها و داستان‌هایش ربطی به سینما پیدا کنند، ولی هر کاری کرد، نشد.

🔗 لینک مستند «من ناطور دشتم» 
@gooshe

فِرِد مورلی، برای نشان‌دادن اینکه  «زندگی ادامه دارد» پس از بمباران سنگین #لندن به دست آلمان نازی در سال ۱۹۴۰، این عکس‌ها را طراحی کرد و ساخت.

- مرد شیر فروش از بین خرابه‌های بعد از بمباران لندن، راهش را باز می‌کند تا شیر را برساند، کارمندان پس از بمباران هوایی لندن از بین خرابه‌ها به محل کار می‌روند، زن روی خرابه‌ها چای می‌نوشد، پستچی صندوق نامه‌ها را خالی می‌کند و کتابدارها در #کتابخانه ویران، مشغولند.
📷 Fred Morley
@gooshe

🔗 لینک گوشه در یوتیوب و مستندهایش درباره هنرمندان

در سرزمین گیلیاد، هر کسی با نظام مخالفت کند، در بیمارستان روانی بستری می‌شود. هرگونه سرکشی نارضایتی و طغیان یعنی فرد بیمار روانی‌ست و با روندی به اسم درمان، سرکوب می‌شود؛ بی‌توجهی به قوانین استبدادی گیلیاد، نپوشیدن لباس سرخ اسارت و حجاب گیلیاد و نپذیرفتن نامی غیر از نام خودت که برایت تعیین شده تا رَحِمِ دوپایی تسلیم بسازد، یعنی تو بیمار روانی هستی. نه به این معنی که تو به چیزی که انسانی و اخلاقی نمی‌دانی، اعتراض داری؛ باید در زنجیر کشیده شوی تا باورت را عوض کنی، در این لباس اسارت درآیی و سربه‌راه نظام سیاسی و خودکامگی ترسناکی به اسم دین شوی که می‌داند چطور تو را از گمراهی نجات دهد. می‌داند مسیر بهشت از کدام سو است و می‌داند که تو موجود بیمارِ نادانی هستی؛ افراد بیمارند که «بی‌منطق» یا «غیرعادی» می‌شوند.
فیلم: #سرگذشت_ندیمه، بر اساس رمان #مارگارت_اتوود، درباره شهری که زنان را به عنوان ندیمه برای فرزندآوری به اسارت گرفته و برای آنها اسم، لباس، حجاب، رفتار، آداب دینی و شرعی و حتی نوع غذاخوردن را تعیین می‌کند. «جون» به این نظام اعتراض دارد و برای درمان در بیمارستان روانی بستری شده.
✍️#گوشه
@gooshe
🔗گوشه در یوتیوب

#کوئینسی_جونز (۲۰۲۴-۱۹۳۳) نوازنده، آهنگساز آمریکایی و یکی از تأثیرگذارترین تولیدکنندگان موسیقی در تاریخ بود؛ یکی از بهترین شاگردان #نادیا_بولانژه، معلم موسیقی در پاریس که سال‌‌ها شاگردیش را کرد و اخلاق و منش را در کنار موسیقی از او آموخت. به آمریکا برگشت و در همکاری با #مایکل_جکسون نقش بسیار مهمی در موفقیت حرفه‌ای او داشت. کوئینسی جونز به عنوان تولیدکننده برای آلبوم‌های معروف Off the Wall, Thriller و Bad کار کرد. 
او‌ از بولانژه یاد گرفته بود با ترکیب سبک‌های مختلف موسیقی، از جمله پاپ، سول و فانک، صدای منحصر به فردی برای مایکل جکسون خلق کند که باعث شد موفقیت‌های بی‌نظیری برای او به عنوان اولین خواننده پاپ آفریقایی-آمریکایی به دست آورد.

کوئینسی جونز نه تنها در تولید موسیقی، بلکه در نوشتن آهنگ‌ها و ایجاد فضایی خلاقانه برای مایکل جکسون هم تأثیرگذار بود. همکاری آنها باعث شد تا مایکل جکسون به «سلطان پاپ» معروف شود و هنر موسیقی را متحول کند.
درباره شاگردیش نزد نادیا بولانژه اینجا ببینید و نصیحتی که از معلمش به گوش گرفت و زندگی‌اش را متحول کرد.
✍️#گوشه

- Quincy Jones (1933-2024)
@gooshe

ترانه: ناطور دشت
خواننده: سَمی واکر، ترانه‌سرا و خواننده سبک کانتری در آمریکا
سال ۱۹۷۵

روزهایی که رمان #ناطور_دشت، نوشته #سلینجر در بسیاری از کتابخانه‌ها، در مدرسه‌های آمریکا و خواندن و پیشنهادش در کلاس‌های درس ادبیات ممنوع شده بود.

🎼 Catcher in the Rye,1975
🎤 Sammy Walker, American Singer and Songwriter

📍درباره جی. دی. سلینجر، نویسنده آمریکایی با زندگی پر رمز و رازش 🔗اینجا در مستند/پادکست گوشه می‌توانید ببینید. 

🔗 لینک مستند «من ناطور دشتم»

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستندهایش درباره یک هنر و یک هنرمند در اول هر ماه
@gooshe

جی. دی. سَلینجر و ‌داریوش مهرجویی
✍️#گوشه

سَلینجر اجازه نمی‌داد براساس داستان‌‌هایش فیلمی ساخته شود، از داستانش برداشتی شود یا از شخصیت‌های داستانی‌اش در صنعت سینما استفاده شود.
محکم در برابر کارگردان‌هایی مثل الیا کازان، بیلی وایلدر، اسپیلبرگ و لئوناردو دی‌کاپریوی بازیگر با پیشنهادهای میلیون‌دلاری‌شان برای گرفتن اجازه اقتباس سینمایی از #ناطور_دشت ایستاد. جک نیکلسون، جری لوئیس و اُلیور استون هم نتوانستند از او برای ساخت نسخه سینمایی «ناطور دشت» بله بگیرند.
سلینجر اصرار داشت، ناطور دشت، به‌خصوص شخصیت هولدن، نه روی پرده سینما که باید در ذهن خوانندگان ساخته شود. در مورد همه شخصیت‌های داستان‌‌هایش این عقیده را داشت. برای همین بود که ۲۶سال پیش جلوی نمایش فیلم پری را در نیویورک گرفت.

#داریوش_مهرجویی می‌گفت، #پری را با اقتباس یا تصرف آزاد از داستان «فرنی و زویی» سلینجر ساخته، برداشتش از این داستان «ظریف و رقیق» و دور از محتوای کتاب بوده و فیلمنامه متفاوتی براساس آن نوشته ولی درواقع فیلم او خط به خط داستان #فرنی_و_زویی بود؛ پری، شده بود فرنی، داداشی، نقش زویی را داشت، اسد به جای سیمور خودکشی می‌کرد و صفا نقش برادر محبوب خانواده گلس، بادی را داشت؛ غرق در ادبیات و عرفان.
پری به جای فِرَنی باحجاب بود و چادر سیاه سرمی‌کرد، به مسجد و مکان‌‌های مذهبی می‌رفت، کتاب سبز «سلوک» (عرفان اسلامی) به جای «سلوک زائر» مسیحی در نسخه سلینجر او را منقلب می‌کرد و به جای عارف مسیحی روس و دعاخواندن کاتولیکی بی‌چشمداشت در داستان سلینجر، ذکر ابوسعید ابوالخیر زیر لب زمزمه می‌شد و سیر و سلوکی از عرفان اسلامی دیده می‌شد.
جای مهمانی و رقص و کباب پای قورباغه و مشروب و مارتینی در داستان سلینجر را هم مراسم مذهبی مولودی، اذان، کباب برگ و جوجه‌کباب و آش و دوغ گرفته بود.

وکیل‌های سلینجر به مرکز سینمایی لینکلن در نیویورک اخطار دادند که اجازه ندارند فیلم پری را در هیچ‌جای آمریکا حتی در جشنواره‌‌ای کوچک مربوط به سینمای ایران نمایش دهند.
به مهرجویی هم گفته شد، باید نسخه اصلی فیلم را بسوزاند. آنها می‌‌خواستند از پخش‌کننده شکایت کنند، اما چون ایران به قانون کپی‌رایت تعهدی نداشت، موضوع به جاهای باریک نرسید و فیلم فقط با ممنوعیت اکران خارج از ایران و ممنوعیت نمایش در جشنواره‌های خارجی روبه‌رو شد.
#سلینجر با وسواس، حساسیت و دقت، در هیچ شرایطی نمی‌خواست شخصیت داستان‌هایش در هیچ‌جای دنیا وارد فیلمی شوند.
از دید او داستان باید در ذهن‌ها تصویر شود و هرچه که روی پرده سینما از قصه‌ای بیاید، ترکیبی مخدوش و آلوده‌کننده و جعلی و دستکاری‌شده از شخصیت‌هایی‌ست که نویسنده سال‌ها برای خلق‌شان وقت گذاشته و خون دل خورده است.
به همین دلیل به الیا کازان بعد از ده‌ها پیغام بی‌پاسخ و رفت و آمد و نامه و تلاش برای جلب رضایت گفته بود: «به هیچ‌عنوان نمی‌توانی عمق اصالت شخصیت داستان مرا در هیچ فیلمی نشان دهی. پس خودت را خسته نکن و حتی تصورش را هم نکن که چهره هیچ بازیگر سینمایی به جای شخصیت‌های داستانی من در ذهن کسی نقش ببندد.» 

🔗 لینک فرسته بالا و قسمت‌هایی از فیلم پری که برداشت مستقیم از داستان فرنی و زویی است

🔗 در پادکست تصویری یازدهم گوشه، #هنر_با_گوشه درباره #سلینجر ببینید اینجا در مستندی به نام «من ناطور دشتم» و لطفا همانجا نظرتان را بنویسید.

🔗 لینک «من ناطور دشتم» در یوتیوب گوشه
@gooshe

© لطفا در صورت بازنشر، منبع یعنی گوشه را ذکر و تگ کنید.
@gooshe

فیلم: #پری، ساخته #داریوش_مهرجویی، سال ۱۳۷۳ نشان‌دهنده بخش‌‌های خط به خط برداشت‌شده از کتاب «فرنی و زویی»؛ تقریبا تمام قسمت‌های داستان با تغییراتی کوچک (در جهت تفاوت نوع عرفان داستان سلینجر با عرفان اسلامی) در فیلم پری هست؛ در این فیلم از داستان «یک روز خوش برای موزماهی» نوشته سلینجر هم اقتباس شده و تقریبا همه عناصر داستان همان است؛ جز موزماهی که به ماهیِ عشق نور تبدیل شده و تفاوت در نحوه خودکشی سیمور و اسد و آب‌تنی سیمور با دختر در دریا که به قدم‌زدن اسد با دختر در کرانه آب تبدیل شده.

🔗 لینک متن، توضیح و جزییات در فرسته پایین

📍 می‌توانید درباره جی.دی. #سلینجر در قسمت یازدهم #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه 🔗 اینجا در یوتیوب در مستندی مفصل ببینید.

🔗 لینک مستند «من ناطور دشتم» درباره سلینجر در یوتیوب گوشه

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستندهایش درباره یک هنر، یک هنرمند

@gooshe

#نقاشی: کارل بوم (چارلز بوم)، نقاش بلژیکی (۱۹۳۹-۱۸۵۸)
یک روز معمولی آفتابی...

🎨 Karel Boom (Charles Boom) 1858-1939
@gooshe

🔗 لینک گوشه در یوتیوب و مستندهایش درباره هنرمندان

🔗 لینک اینستاگرام گوشه

@gooshe

در این آزمون یا تست بازیگری برای انتخاب #مارلون_براندو، خانم پشت دوربین از او می‌پرسد در چه نمایش‌هایی در نیویورک بازی کرده. موضوع این است که خود آن خانم که از براندو در دهه ۴۰ میلادی آزمون می‌گیرد، از او بهتر می‌داند که در چه کارهایی حضور داشته ولی می‌‌خواهد نحوه حرف‌زدن، به یادآوردن، فکر کردن و جواب دادن براندو را بسنجد.
گفته شده حالت چشم‌چرخاندن، نگاه‌های عمیق مارلون براندو موقع فکرکردن و لبخندهای فکورانه‌اش موقع به یادآوردن اسم نمایش‌ها بسیار مهم و تأثیرگذار بوده.
✍️#گوشه

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستندهایش درباره یک هنر و یک هنرمند

@gooshe

‌جنگ و سَلینجر

سایه شوم جنگ بر زندگی جی.دی. سلینجر از او آدم دیگری ساخت. تا قبل از جنگ، خوش و خرم و گرم و اهل معاشرت و رقص و شادنوشی بود. اما وقتی در اردوگاه کار اجباری داخائو در آلمان قدم گذاشت، فروپاشید. خودش گفته از آن روز که در لباس سرباز آمریکایی برای آزادسازی اسیران به این منطقه پا گذاشت، دیگر هیچ‌وقت بوی گوشت سوخته انسان از وجودش نرفت. سلینجر بعد از این تجربه از هم گسیخت؛ دچار اختلال اضطراب پس از حادثه (پی‌تی‌اس‌دی) شد. در بیمارستان روانی بستری شد و تا هشت‌ماه نتوانست یک کلمه بنویسد. بعد از آن هم تصمیم‌‌های عجیب می‌گرفت که بیشتر واکنش به ترس و اضطرابی درونی بود.

پیش از این تجربه، در نبرد نُرماندی دوستان و هم‌رزمانش جلوی چشمانش تکه‌پاره شده بودند. خمپاره از چند هم‌رزم نزدیکش فقط مشتی پوست و خون برجای گذاشته بود و دوست مجروحی از او خواسته بود به او شلیک کند تا درد نکشد.
همان زمان توان ایستادگی در برابر این حد از خشونت، کشتار، خونریزی و قتلِ مجاز به اسم جنگیدن را از دست داده بود، اما خودش را کشانده بود تا زندگی را تاب آورد، تا روزی که وارد آن اردوگاه با کوره‌‌های آدم‌سوزی شد.
سلینجر جوان اهل بگوبخند و تفریح از جنگ به بعد تمام شد. انسان وطن‌پرستی بود و تصور کرده بود باید در این جنگ از میهن دفاع کند، اما در دلِ این ظلمت و خشونت بود که حس کرد چقدر راحتند آنها که فرمان جنگ می‌دهند، تا این همه انسان برای آسودگی آن تعداد کم پشت میزهای قدرت، جان فدا کنند. از آن زمان دولت‌‌ها و نظام‌های جنگ‌طلب را در داستان‌‌هایش زیر فحش و ناسزا می‌‌گرفت؛ از هیتلر تا ارتش آمریکا، از موسولینی تا امپراطور ژاپن.

جنگ، #سلینجر را تشنه یافتن معصومیت کرد و به دام‌انداختن ‌حفظ و‌نگهبانی از معصومیت، دغدغه‌اش شد.
نوشته‌های او، داستان‌‌هایش و اولین و آخرین رمانش؛ #ناطور_دشت، از دل بی‌رحمی و شقاوت جنگ متولد شد.
این آدم‌ها که در صفا و آرامش زندگی می‌کردند، اعصابش را به بازی می‌گرفتند. چطور این‌ موجودات نمی‌فهمیدند، انسان‌ها به فرمان آنها تکه‌تکه و ناقص می‌شوند؟ چطور مقام‌های بلندمرتبه از تجربه تخریب‌کننده و از بین‌برنده جان و روان آدم‌‌هایی مثل او بی‌‌خبر بودند؟
بعد از همین تجربه بی‌رحمانه بود که به نویسنده جدی تلخِ تمام‌وقت تبدیل شد. باید می‌نوشت از این سیاهی و بیهودگی. باید از جنگ می‌نوشت و نشان می‌داد عمق این بی‌معنایی و سردرگمی و نومیدی در برابر دنیایی را که پس از جنگ در برابرش قرار گرفته بود.
پس از همین تجربه بود که نوشت: «کاش می‌شد از تمام دختران جهان عذرخواهی کنم که خمپاره‌ها بی‌سروصدا جان عشق‌شان را در جنگ‌ها گرفته‌اند.»
✍️#گوشه
@gooshe

🔗 لینک عکس‌های سلینجر در جنگ، جبهه و پشت جبهه که خیلی وقت‌ها به نوشتن می‌گذشت

🔗 لینک مستند «من ناطور دشتم» درباره سلینجر اینجا در کانال یوتیوب گوشه است؛ در قسمت یازدهم پادکست گوشه؛ هنر با گوشه.

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستندهایش درباره هنر و هنرمندان

@gooshe

جی.دی. سلینجر در جنگ جهانی دوم در سال‌های ابتدایی دهه ۱۹۴۰، هم در مقام سرباز و هم در بخش نیروی ضداطلاعاتی و امنیتی برای شناسایی نازی‌ها و بازجویی زندانیان آلمان نازی حضور داشت.
او در تمام مدت جنگ، در سنگر یا پشت جبهه یا در فرصت‌های کوتاه بین حمله‌ها می‌نوشت و می‌گفت، نوشتن تنها راه تاب‌آوردنش است در این جهان وحشی و پر از خون و خشونتی که برایشان ساخته‌اند.
#سلینجر در سال‌های جنگ به توصیه معلم نویسندگی‌اش، روی رمان #ناطور_دشت کار می‌کرد که بعد از جنگ منتشر شد و شهرت و محبوبیتش جهان را گرفت.

درباره #سلینجر در قسمت یازدهم #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه ببینید و بشنوید اینجا در کانال یوتیوب گوشه و لطفا همانجا نظرتان را بنویسید.

🔗 لینک مستند/پادکست تصویری؛ من ناطور دشتم

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستندهایش درباره هنر و هنرمندان

@gooshe

یاشا هایفتز (۱۹۸۷-۱۹۰۱)، ویولن‌نواز آمریکایی- لیتوانیایی، یکی از اسطوره‌های موسیقی قرن بیستم بود که به خاطر مهارت، تکنیک و برداشت‌های حسی و فنی از موسیقی و سبک شخصی‌اش در نواختن #ویولن شهرت داشت.
 
ویدیو: یاشا هایفتز ملودی از Orfeo ed Euridice اثر کریستف ویلیبالد ریتر فون گلوک،‌ آهنگساز آلمانی را می‌نوازد؛ (با تنظیم و برداشت و تأویل خودش)
پیانو: امانوئل بِی

Video: Jascha Heifetz plays melodie from Orfeo ed Euridice by Christoph Willibald von Gluck
Piano: Emanuel Bay
@gooshe

🔗 لینک گوشه در یوتیوب و مستندهایش درباره هنر و هنرمندان

‌
جی. دی. سلینجر، نویسنده‌ای بود ایستاده بر قله آوازه و شهرت و شناخته‌شده در دنیا، اما بیزار از این حد محبوبیت.
دهه ۱۹۵۰، داستان‌هایش پشت‌سرهم در نیویورکر، مجله داستان‌دوستان و محبوب نویسندگان منتشر می‌شد، اولین و آخرین رمانش #ناطور_دشت به ده‌ها زبان ترجمه شده، پرفروش‌ترین کتاب آمریکا بود و نامش در مدرسه و کتابخانه و تلویزیون و نشست‌های روشنفکری بر سر زبان‌ها بود، ولی او اینها را نمی‌خواست.
او می‌‌خواست فقط بنویسد. تازه این شربت شیرین به جانش نشسته بود و می‌گفت، نوشتن، دین و مذهبش شده و آنقدر به آن باور دارد که نمی‌خواهد هیچ مانعی بر سر راهش باشد، به ویژه انتشار و توجه و استقبال مردم.

از سپیده‌دم به اتاقی می‌رفت دربسته بر فراز تپه‌ای دورافتاده در روستایی در نیوهمشایر و خودش را حبس می‌‌کرد؛ حتی زمانی که خبری مثل توپ در دنیا ترکیده بود: «سلینجر دیگر اثری منتشر نخواهد کرد.» 

فرزندانش گفته‌اند وقتی وارد آن اتاق می‌شد ممکن بود تا هشت‌ساعت بعد بیرون نیاید یا دوهفته بعد سر و کله‌اش پیدا شود که برای برداشتن آب یا خوراکی یا قدم‌زدنی کوتاه در باغ، ماشین‌تحریرش را ترک کرده بود.
با اینکه می‌گفت، قرار نیست چیزی منتشر کند اما همچنان روزانه و سر ساعت می‌نوشت و نوشته‌ها را در گاوصندوق اتاقش می‌گذاشت. بارها گفته بود، اینها بچه‌های من هستند و باید امنیت داشته باشند.

در اتاقش که هیچ اثری از چیزی شخصی مثل قاب عکس خانوادگی نداشت، تخت‌‌خوابی بود، یخچالی کوچک، میز تحریری پر از قلم و کاغذ و ماشین‌تحریری بسیار قدیمی بر آن در کنار قفسه‌ای نامنظم پر از کتاب و مجله و چراغ مطالعه. حمام و دستشویی جمع‌وجوری هم گوشه اتاق بود.
بعد از آنکه خانه‌ ویلایی‌اش در آتش سوخت، اتاق خصوصی کارش را دلبازتر ساخت و پنجره‌ای بزرگ رو به منظره باغ، تمام این دنیای خلاصه درون را پرنورتر می‌کرد و گربه‌هایش هم اجازه داشتند وارد شوند.
وقتی که از دنیا رفت و خانه‌اش برای فروش نمایش داده شد، مجسمه بودا و چند عودسوز و شمع هم در اتاقش بود. او در روش فردی زیستن هم ثابت می‌کرد، زندگی‌اش به چیزهای بیرونی و غیرضروری وابسته نیست.

#سلینجر نشان می‌‌داد، شبیه به شخصیت‌های داستان‌هایش زندگی می‌کند؛ مثل آنها از زندگی معمولی و روزمره مردم عقب‌نشینی کرده بود. مثل آنها از شهرت، رسانه‌ها، جامعه پرریخت‌وپاش و آدم‌های جعلی و قلابی و ظاهردوست فراری بود. مثل شخصیت‌های داستان‌هایش، سکوت، تنهایی، تفکر، در طبیعت غرق شدن و با خود بودن را به هر جمع و معاشرت و سرگرمی ترجیح می‌داد.

ولی مردم که نشان داده بودند، شخصیت‌های داستان‌هایش را خیلی دوست دارند و مدام می‌گفتند خودشان را در آنها می‌بینند، چنین نویسنده‌ای را نمی‌پذیرفتند که همان راه شخصیت‌های داستانی‌اش را در پیش گرفته. مردم می‌خواستند او مثل بقیه نوسنده‌ها، همه‌جا حلضر باشد، به سوال‌هایشان جواب دهد و به آنها توجه کند، نه خودش.
در حقیقت، مردم نشان می‌‌دادند که چقدر می‌ترسند، کسی شبیه‌شان نباشد.
✍️#گوشه

درباره #سلینجر، روش زندگی و رازهای برملاشده‌اش در #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه، قسمت یازدهم، اینجا در کانال یوتیوب گوشه ببینید.

🔗 لینک مستند «من ناطور دشتم»

🔗 لینک عکس‌های بیشتر در فرسته بالا

@gooshe

عکس‌ها:
- سلینجر از پشت سر در حال نوشتن با ماشین‌تحریر در اتاقش در سال ۱۹۹۳

- سلینجر در جبهه جنگ در سال ۱۹۴۴ در حال نوشتن با ماشین تحریر پیش از انتشار رمان #ناطور_دشت

- سلینجر در اتاقی لخت از هر شی شخصی (از معدود عکس‌های سلینجر در داخل خانه، وقتی اجازه نمی‌داد هیچ عکسی از او گرفته شود)

- سلینجر پشت حصارهای چوبی که دورتادور خانه‌اش ساخته بود تا کسی داخل را نبیند یا وارد محوطه نشود، در دهه ۶۰ میلادی (عکس پنهانی گرفته شده و #سلینجر در حال گردش پس از چندساعت نوشتن است)

- پنجره سلینجر و منظره پیش‌رو موقع نوشتن (مردم تشنه این بودند که تصویری از داخل خانه او ببینند)

- ماشین‌تحریر سلینجر که در موزه نگهداری می‌شود و فرزندانش می‌گفتند، از شدت کهنگی صدای وحشتناک و بلندی داشت

درباره #سلینجر، زندگی خصوصی، سلوک فردی و حریم شخصی‌اش در قسمت یازدهم مستند #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه در اینجا در کانال یوتیوب گوشه ببینید و لطفا همانجا هم نظرتان را بنویسید.

نوشتن نظر و انتقاد و پیشنهاد شما زیر هر مستند/پادکست گوشه در یوتیوب هم به گوشه کمک می‌کند و هم به کسانی که قصد دارند آن را ببینند.

🔗 لینک مستند «من ناطور دشتم»

@gooshe

جِی.دی. سلینجر در خانواده‌ای یهودی-مسیحی زاده شد. پدربزرگش خاخام بود و پدرش، تاجری باورمند. با این وجود او بعدها جذب تحقیق درباره دین‌های مختلف از اسلام تا طریقت‌های شرقی شد و به‌خصوص از آموزه‌های ذن، بودیسم و هندوئیسم تاثیر گرفت و از این‌ها در داستان‌هایش استفاده کرد.

سَلینجر، روزه‌‌های بلندمدت می‌گرفت، ساعت‌ها مراقبه می‌کرد و معتقد شده بود، در میان تمام مکتب‌ها و طریقت‌هایی که تمرین می‌کند، نوشتن، دین اوست ولی انتشار قصه‌‌هایش مانعی بر سر این دین‌داری.
فرزندانش گفته‌‌اند، او هر روز از صبح، بعد از اجرای آیین‌های روزانه‌اش تا هفت-هشت‌ ساعت بعد، خود را در اتاقش حبس می‌کرد و صدای دکمه‌های ماشین‌تحریرش را می‌شنیدند.
کسی اجازه نداشت وارد اتاق یا پناهگاه دربسته‌اش شود، چیزی از نوشته‌هایش را بخواند یا حتی درباره قصه‌ای که می‌‌نویسد، حرفی بزند، اما ممکن بود گاهی از سر شوق بیرون بپرد و بخشی از داستانی را که می‌‌نویسد برای بچه‌هایش بخواند. 
تجربه میدان جنگ، حضورش در عملیات خون‌بار نُرماندی و کارهای اطلاعاتی و امنیتی که برای شناسایی نازی‌ها انجام داده بود، بعدها در نوشتن، به‌کارش آمد.
هرچند که سرخوردگی و آسیب‌های روحی روانی جنگ هم همیشه با او باقی ماند، دچار اختلال اضطراب پس از سانحه (PTSD) بود، ولی توانسته بود حتی از همین اضطراب‌ها و تنش‌ها هم ایده بگیرد و شخصیت‌های داستانی خلق کند. 

زندگی سلینجر و رابطه‌اش با خانواده و دنیای شخصی که به شدت از حریمش نگهبانی می‌کرد، موضوع بحث‌ها و اظهار نظرهای ضد و نقیض زیادی بوده؛ از محدودیت‌هایی برای همسر و فرزندانش در درون خانه تا رابطه‌ها و نامه‌نگاری‌هایی که با دختران جوان داشت و برخوردهایی که با عکاس‌ها و خبرنگارها پیدا می‌کرد. 
در قسمت یازدهم مستند #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه، اینجا در کانال یوتیوب گوشه، از زندگی و کارهای #سلینجر بیشتر گفته‌ایم با تمرکز بر کتاب‌ها، زندگی‌نامه و خاطراتی که درباره او منتشر شده و گفته‌های زن‌‌هایی که از رابطه پر رمز و راز خود با او پرده برداشته‌اند.

📍 لطفا اینجا در یوتیوب ببینید و همان‌جا نظرتان را بنویسید تا هم به گوشه کمک کرده باشید و هم به کسانی که می‌خواهند آن را ببینند. 

🔗 لینک مستند «من ناطور دشتم» در یوتیوب

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و بقیه مستندهای گوشه درباره هنرمندان

@gooshe

جِی.دی. سَلینجر با آن سلوک شخصی و روش زندگی فردی و اعتقادش به نوشتن، موضوع یازدهمین قسمت از #پادکست_گوشه، هنر با #گوشه است؛ نویسنده و خالق شخصیت هولدن کالفیلد و رمان #ناطور_دشت که بیش از ۶۰میلیون نسخه از آن در دنیا فروخته شد.
اینکه #سلینجر چه مسیری را طی کرد تا هولدن سرکش و یاغی آفریده شد. اینکه چقدر از خودش را در وجود این شخصیت داستانی گذاشت و چقدر زندگی‌اش را شبیه آرمان‌های هولدن ساخت، جامعه را کنار زد و به سیستم‌های تعریف‌شده زندگی و کار و معاشرت و جامعه، نه گفت، ولی منش شخصی‌اش از سوی مردم پذیرفته نشد.
مستند/پادکست‌های تصویری گوشه؛ هنر با گوشه اول هر ماه درباره یک هنر و یک هنرمند است. این ماه، یکم آبان ۱۴۰۳ درباره ادبیات و نویسنده‌ای‌ست که اعلام کرد تا ۵۰سال پس از مرگش کسی اجازه ندارد، اثری از او چاپ کند و به عکاسان و خبرنگاران اجازه نمی‌‌داد از او تصویر و خبری منتشر کنند.

اینجا در یوتیوب ببینید و لطفاً به دوستان اهل ادبیات و دوستداران سلینجر این مستند را معرفی کنید که برای ساختنش ماه‌ها پژوهش شده.

🔗 لینک «من ناطور دَشتم» در یوتیوب گوشه

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستندهایش درباره هنر و هنرمندان
@gooshe

من ناطورِ دَشتم
✍️#گوشه

پس از مدت‌ها، در دهه ۵۰ میلادی، نسل جوان آمریکا حرف دلش را از زبان شخصیتی داستانی شنید؛ نوجوانی سرکش و معصوم که از سُنت‌های پوسیده خانوادگی، ریا، دروغ، فریب رایج در جامعه، مذهب، آدم‌های جعلی و بیشترِ آنچه که از نسل گذشته به او رسیده بود، بی‌پرده و بی‌پروا شکایت می‌کرد.
با زبان و لحنی که رسمی نبود و از شدت سادگی و معمولی‌بودن به زبان دل بیشتر جوانان جهان تبدیل شد. اعتراض‌های نوجوانی که نمی‌خواست همرنگ بقیه باشد، نمی‌خواست بر بنیان نسل پدر و مادرش زندگی را بناکند و علیه جامعه‌ای پرشتاب بود که فرصتی برای زندگی و تفکر فردی نمی‌داد و هرچه زودتر، بزرگسالانی سربه‌راه و تربیت‌شده مطابق ارزش‌ها و معیارهای بازار عرضه و تقاضا می‌خواست.

هولدن در رمان «ناطور دشت» بیشتر اهالی این جامعه را از معلم تا دوستانش، از هنرمند تا دین‌خو، از جوان تا سالخورده، «جعلی» می‌دانست که امکان انتخابی شخصی به او نمی‌دادند و از او فرمان‌برداری و تقلید و تسلیم می‌خواستند. او از همه این سنت‌گراهای معمولیِ هم‌شکل و هم‌مسیر نومید شده بود و در جست‌وجوی زندگی بود که از شدت سادگی و بی‌پیرایگی برای دیگران بی‌معنی به نظر می‌رسید.

در یازدهمین پادکست گوشه؛ هنر با گوشه، درباره جی.دی.سَلینجر، نویسنده آمریکایی می‌بینید که هولدن سرکش را آفرید ولی بعد از این آفرینش پشیمان شد.
#هولدن نزدیک‌ترین رفیق و دوست سلینجر بود در درون خودش که در جنگ و افسردگی و فروپاشی روانی کمکش کرده بود تا دوام آورد. پسرک طغیان‌گر از درون سلینجر عاصی از جامعه و متنفر از شهرت و منزجر از آدم‌های جعلی بیرون آمده بود، اما مردم نشان دادند که فقط می‌توانند هولدن را در داستان درک کنند و بیرون از رمان، خود سَلینجر را که همان رویه هولدن را در زندگی در پیش گرفته بود، انسانی منزوی و مرموز و عجیب و کیمیایی و سودازده نام دادند که به شدت از حریم جهان درونی و بیرونی خود نگهبانی می‌کند.

در این مستند/پادکست از کتاب‌ها و خاطرات نزدیکان سلینجر استفاده شده که درباره رفتارها و عادت‌های عجیب او پشت حصارهای بسته خانه‌اش گفته‌اند و گرایش‌های مختلفش به مکتب‌های فکری و معنوی.
زندگی سلینجر، موضوع بحث‌ها و اظهار نظرهای ضد و نقیض زیادی بوده؛ نویسنده‌ای که از دوربین‌ها فراری بود و به گوشه خلوت خود خزید، دور از روش معمول زندگی بیشتر مردم، رابطه‌های عجیبی با دختران جوان داشت و فرزندانش برخلاف خودش راه دیگری را در پیش گرفتند که مورد پسند پدر نبود.
 
قسمت یازدهم #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه که اول هر ماه درباره یک هنر و یک هنرمند است، اول آبان ۱۴۰۳ درباره ادبیات است و جِی.دی #سلینجر نویسنده‌ای که رازهای زیادی را در درون مرزهای خانه‌اش حفظ می‌کرد.

📌 لطفا اینجا در یوتیوب ببینید و همانجا نظرتان را بنویسید.

📌 نسخه شنیداری با کمی فاصله در پادگیرهای مختلف در دسترس خواهد بود.

🔗 لینک مستند/پادکست تصویری گوشه درباره ادبیات؛ «من ناطورِ دشتم»
@gooshe

‌عادی‌سازی تحقیر زنان

در تاریخ #تئاتر، مردها به دلیل ممنوعیت حضور زنان در صحنه، نقش‌های زنانه را هم بازی می‌کردند. در تاریخ هنر #رقص و #باله هم همینطور؛ مردها لباس‌های تنگ و ترش زنانه و جوراب‌های چسبان می‌پوشیدند و صحنه‌های باله را با حرکت‌های تقلیدی از زنان می‌گرداندند. این‌ها شاید به حدود ۵۰۰سال پیش برگردد. در تاریخ تعزیه در ایران هم مردان زن‌پوشی کرده‌اند.
اما رفته‌رفته آنقدر این کار عبث و مضحک به نظر رسیده که زنان در جایگاه خودشان قرار گرفته‌اند. زن رقصنده باله برای حضور در اثری هنری روی صحنه‌ جنگیده و زنان بازیگر برای اجرایی در نمایشنامه‌‌ای از شکسپیر تا پای جان مبارزه کرده‌اند.

تحقیر زنان و استفاده از لباس‌های زنانه در سر و بر مردان به عنوان ابزاری برای سرکوب و کنترل، در تاریخ و فرهنگ‌های مختلف وجود داشته ولی معمولاً بین همان مردان هم کسانی بوده‌اند که تن نداده‌اند به این خفت و در این منش و رفتار چیزی دیده‌اند که به طبیعت و انسانیت و اخلاق ذره‌ای نزدیک نبوده.

فرهنگ همینطور ساخته شده در این کشورها؛ با زیربار نرفتن خیلی از همین مردانی که با پوشیدن لباسی زنانه و ادای زنان را درآوردن با خواسته نظام و حکومت‌ها یا تفکر و سنت پوسیده و خرافات و تعصب راه نیامده‌اند.

آن چیزی که مردها به سرمی‌کنند، غرق در ابتذالِ برنامه‌‌های مجوزدار میلیاردی به اسم طنز تا ادایی زنانه درآورند، آن چه که می‌پوشند و روی صحنه تئاتر حتی جلوی مسئولان قر می‌دهند، همان خط قرمزها و ابزار محدودکردن همکارشان است. همان که خانواده‌ها دوسال پیش جوانان‌شان را به خاطرش زیر خاک کردند؛ همان‌که برایش چشم‌ها نابینا شد و بدن‌ها پر از ساچمه.
آن چیزی که دور سر و صورت پر ریش و سبیل می‌بندند تا ادای محقرانه مادر و همسر را درآورند یا در قالب زنی در حراست دانشگاه، داروخانه یا پشت میزی اداری بازی کنند و آگهی بگیرند، همان دلیلی‌ست که صدها انسان به خاطرش آواره شده‌اند، ممنوع‌التصویر و ممنوع‌الکلام و ممنوع‌الوجودند و اجازه ندارند بدون داشتن آن در نقش خود، در نقش زن روی صحنه‌ای حضور پیدا کنند.

این وظیفه حکومت‌های دیکتاتوری‌ست که مردم را شبیه خودشان کنند؛ آنها می‌‌خواهند از ما موجوداتی مبتذلِ جعلی بی‌تفکر بسازند و این همان فرهنگی‌ست که برای نابودی‌اش نقشه می‌کشند.
فرهنگ این سرزمین فقط در تخت‌جمشید و جزیره‌های سه‌گانه و قالی و زعفران نیست. فرهنگ همین است که از روی عمد برای خنداندن با سرمایه‌هایی نامعلوم -به دست آنها که برای این عادی‌سازی پول می‌گیرند- جلوی چشم‌مان مثل فارس از مقابل خلیج روی نقشه‌های جهان نیست و نامریی می‌شود.
✍️#گوشه
@gooshe

🔗 لینک تصویرها در فرسته بالا

🔗 لینک گوشه در یوتیوب

🔗 لینک گوشه در اینستاگرام

تصویرها: اوضاع زنان در رقص و باله و تئاتر، ۵۰۰ سال پیش و مردانی که لباس زنانه می‌پوشیدند.
زمانی که زنان اجازه نداشتند در نقش و پوشش خود روی صحنه بروند و مردان نقش آنها را بازی می‌کردند. و زمانی که زنان فقط می‌توانستند سرتاپا پوشیده روی صحنه‌ای حاضر شوند.
@gooshe

🔗 لینک متن مربوط به تصویرها در پایین

🔗 لینک گوشه در یوتیوب

🔗 لینک گوشه در اینستاگرام

- اگه باید چیزی می‌گفتم که نگفتم یا کاری کردم که ناراحت شدی یا چیزی گفتم که بهت برخورده، در هر صورت ازت معذرت می‌‌خوام. معذرت‌‌خواهی برای من کار سختی نیست. باهام مثل بچه مدرسه‌ای‌ها برخورد نکن. فقط بهم بگو چی کار کردم که باهام اینطوری رفتار می‌کنی تا عذرخواهی کنم.

- ولی تو چیزی بهم نگفتی یا کاری نکردی که از دستت ناراحت بشم.

- خودمم همین فکر رو می‌کردم.

-  فقط دیگه ازت خوشم نمی‌یاد.

- ولی دیروز که ازم خوشت می‌اومد!

- آره!

فیلم: بنشی‌های اینیشرین،
نویسنده و کارگردان: مارتین مک‌دونا، ۲۰۲۲

Movie: The Banshees of Inisherin, Martin McDonagh, 2022
@gooshe
#مارتین_مک_دونا

🔗 لینک گوشه در یوتیوب و مستندها و پیشنهادهایش درباره هنر و هنرمندان

🔗 لینک گوشه در اینستاگرام

@gooshe

«ما در وضعیتی به سر می‌بریم که آرنت و آدورنو و بسیاری از فیلسوفان در کابوس‌های نیمه‌شب خود هم نمی‌دیدند که چنین تهاجمی دهشتناکی به حوزه عمومی و هنر شکل  بگیرد و چنین ویرانی به جا بگذارد؛ روزگار ما شده منازعه ذائقه‌ها.
کانت می‌گوید، داوری مقدم بر احساس لذت زیبایی است، ولی در روزگار ما برعکس شده و هر چه بیشتر ادا دربیاوری که عمل هنری انجام می‌دهی، هنرمندتر به نظر می‌رسی. روزگار پر شده از سلبریتی جامعه‌شناس، سلبریتی هنرمند، سلبریتی فیلسوف؛ جهان سلبریتی‌وار... و نیرویی پدید آمده که با نام‌هایی مثل استارت‌آپ و چیزهایی از این قبیل به عنوان هنر و زیبایی‌شناسی، اداهای قلابی را به جامعه قالب می‌کند و نمادهای هویتی ما را نابود می‌کند، اما در مقابل این‌ها حیات اجتماعی روزمره اشکال خلاقانه پیچیده‌ای از مقاومت را نشان می‌دهد که جلوی این طبقه ایستاده.»

از سخنان #آرش_حیدری، جامعه‌شناس و پژوهشگر درباره منطق مقاومت و کنشگری هنرمندان در عرصه‌های اجتماعی؛ هنر به مثابه حرفه در دانشگاه علم و صنعت.
@gooshe
🔗 گوشه در یوتیوب

🔗 گوشه در اینستاگرام

این قسمت از #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه درباره هنر بدنی، زمینی و سرزمینی‌ست و به دلیل صحنه‌ها و نماهای بالای ۱۸سال باید در یوتیوب Sign in باشید تا اجازه دهد آن را ببینید.

درباره هنرمند کوبایی؛ #آنا_مندیتا، اینجا ببینید...

🔗 لینک مستند «بدن من، هنر من»

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و پادکست/ مستندهایش درباره هنرمندان.

@gooshe

🎬 بخشی از مستند «موج نو»
نویسنده، پژوهشگر و کارگردان: احمد طالبی‌نژاد
تهیه‌شده در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، سال ۱۳۹۵
گفت‌وگوکننده: اصغر فرهادی
در خانه #داریوش_مهرجویی و وحیده محمدی‌فر درباره سینمای مهرجویی
زمان: ۲۲ دقیقه

🔗 لینک مستند «موج نو» (بخش مربوط به مهرجوئی) در کانال یوتیوب گوشه
@gooshe

YouTube: @Gooshe
.

🎧 #داریوش_مهرجویی به روایت فَریار جواهریان، معمار برجسته ایرانی و همسر سابق داریوش مهرجویی که طراح صحنه حدود ۱۰ فیلم او بوده. او از ۲۵ سال زندگی مشترک پرشور و پربار می‌گوید که به خلق چند فیلم‌ مهم مهرجویی پس از ۵۷ انجامید.

از مجموعه گفت‌وگوها به مناسبت ۸۰سالگی «داریوش مهرجویی» در پادکست ابدیت و یک‌ روز، شماره ۱۳۳، بخش اول گفت‌وگو با خانم جواهریان؛ ادامه گفت‌وگو در پایین⬇️
@gooshe

🔗 لینک یوتیوب گوشه

#داریوش_مهرجویی، اجاره‌نشین‌ها را سال ۱۳۶۵ ساخت و با وجود سانسور فراوان، باز هم مخالفانی داشت که می‌خواستند به خود نارنجک ببندند و مهرجویی را بغل کنند؛ این دو سکانس از حذف‌شده‌های فیلم است؛ جایی که #حسین_سرشار گله می‌کند که مردم موسیقی را نمی‌فهمند و جایی که آریایی از یک اپرا روی تصویر مادر در حال نمازخواندن پخش می‌شود.
به گفته فَریار جواهریان، معمار و همسر سابق داریوش مهرجویی که در زندگی مشترک ۲۵ساله‌، طراح صحنه اجاره‌نشین‌ها و چند فیلم او بوده، ایده اجاره‌نشین‌ها تجربه خود در زندگی بوده، مساله‌ای که آنها با خانه دَروس پیدا کرده و در اثر حادثه‌ای بدون صاحبخانه مانده بودند: «خیلی‌ها می‌گفتند، این ساختمان در اجاره‌نشین‌ها نماد ایران است که فرو می‌ریزد یا این آدم‌ها نماد جامعه هستند و تخریب این خانه به دست مستاجر و مباشر نشان‌دهنده چپاول کشور است. اما داریوش دنبال چنین استعاره‌ها و سمبل‌هایی نبود. وقتی هنرمند کار اصیل می‌کند و دنبال ادا و کپی‌کردن از دیگران نیست، خیلی طبیعی‌ست که این تعبیرها در مورد اثرش شکل بگیرد. آثار هنری اصیل و واقعی همیشه لایه‌‌های مختلفی از تفسیر در خود دارند.»
@gooshe
لینک گوشه در یوتیوب

یتیم‌های رومانیایی در یتیم‌خانه‌‌ها در بخارست و رهاشده در جاده و خیابان‌ها.

چائوشسکو، رئیس‌جمهور رومانی در سال ۱۹۶۷ با صدور «فرمان ۷۷۰»، پیشگیری از بارداری و سقط جنین را جرم سنگینی اعلام کرد که حبس ابد در پی داشت.

او سیاست افزایش جمعیت را در پیش گرفت اما نه تنها زنان باردار فراوانی به دلیل سقط جنین زیرزمینی و غیرمجاز جان‌شان را از دست دادند یا نازا شدند، بلکه کودکانی که به دنیا آمدند، به دلیل فقر و گرسنگی و بیماری و تنگدستی خانواده‌ها رهاشدند و سر از یتیم‌خانه‌ها درآوردند و با انواع مشکلات جسمی، سوتغذیه و گرسنگی بزرگ شدند.

عکس اول: #چائوشسکو در میان کودکانی که پس از فرمان او به دنیا آمدند. گفته می‌شود همین کودکان در جوانی به مخالفان او در #رومانی تبدیل شدند و علیه او برخاستند که به انقلاب ۱۹۸۹ و کشته‌شدن چائوشسکو، رئیس‌جمهور، ختم شد.
@gooshe

🔗 لینک‌ مستندها و پادکست‌های تصویری گوشه درباره هنر و هنرمندان در یوتیوب

🔗 لینک صفحه اینستاگرام گوشه
@gooshe