📓 برشی از کتاب زبان وینیکات
وینیکات:« شما از من انتظار دارید دربارۀ میزان انعطافی صحبت کنم که مشخصۀ گفتار حتی در پیچیدهترین شکل آن است. معمولاً روانکاو به بیماری تعبیر میدهد که مطلبی را به کلام درمیآورد. این فقط ارتباط کلامی نیست. روانکاو احساس میکند روندی در مطالب بیمار دیده میشود که نیاز به کلامیشدن دارد. این کار تا حد زیادی به شیوهای بستگی دارد که روانکاو از کلمه استفاده میکند و بنابراین به نگرشی بستگی دارد که ورای تعبیر وجود دارد. بیماری درست در لحظهای از احساسات شدید ناخنهایش را در پوست دستم فرو کرد. تعبیر من این بود: «اوه!» (Ow). این واکنش فکرم را خیلی کم درگیر کرد و البته کاملاً مفید بود، زیرا بلافاصله اتفاق افتاد (نه بعد از مکث برای تعبیردادن) و به همین دلیل معنایش برای بیمار این بود که دست من زنده است، بخشی از من آنجاست که مورد استفاده قرار گیرد. میتوان گفت اگر جان بهدر ببرم میتوانم مورد استفاده واقع شوم.»
#دونالد_وینیکات
#زبان_وینیکات
#جان_آبرام
@ravandarmangar_r