اميد به فردا( ياد داشتهاي دكتر اميد رضائی)

برف روی کاج‌ها

با امید با ذوق از پشت درب شیشه ای منتهی به بالکن حیاط را ورانداز می کنیم، میزان خم شدگی کاجها و سروهای توی باغچه و همینطور ارتفاع برفهاى روى هره دیوار نشان می‌دهد که چه برف سنگینی آماده . کیف می کنیم. از طرفی نگرانیم که نکند کسی زودتر از ما به برفهای حیاط برسد و برف بازی را افتتاح کند! سریع شال و کلاه می‌کنیم. يك روز برفى عالى.

روز تولدم است. برف سنگينى آمده. همسايه مان آقا گرجى با ژيانش مرا تا مدرسه ام در خيابان كريمخان مى‌رساند. مدرسه بهارنو ( ميس مرى) تعطيل است .خوشحال بر مى‌گردم.بعد ازظهر كاميار، مهرداد ، آرش و …خودشان را به تولدم می رسانند.برفی‌ترین تولد عمرم.

باید از روز برفی و تعطیلی‌اش همه جوره استفاده کرد. به "ویدئو کلوپ چشمگیر" زنگ می‌زنیم و فیلم سفارش می دهیم. بعد از ظهر فیلمها را می‌آورند. فیلم "دوستت دارم مادر" را در روزى برفى می بینیم.

نغمه انقدر غرق برف بازى مى شود كه طبق معمول وقتى پایان کار دستكهايش را در مى‌آورد از درد دستهاى يخ زده، مى‌زند زير گريه. گريه فرشته كوچك خانه‌مان در روزى برفى.

حالا به کاج‌هاو سروها نگاه می‌کنم.
بی هیچ برفی، تا کمر خم شده‌اند.

دكتر رضا رضائى، روانپزشك ، ٨ بهمن ٠٣
https://t.me/drrezarezaie

آرام نمی‌گیرد. دیوانه‌وار در رگ‌های‌مان دور می‌زند. دور می‌زند و رهایمان نمی‌کند، او را جایی جز، این رودخانه‌‌ی بی‌قرار، رگ‌های‌مان را می‌گویم، نیست! رگ‌هایِ گرم‌مان دیری‌ست برایش آشناترین آشنایانند.
او دور می‌زند و دور می‌زند و دور می‌زند و در هر دور، بیش‌تر از پیش، می‌سوزاند سلول‌های‌مان را.
بیچاره رگ‌هایمان.
بیچاره سلول‌های‌‌مان.
بیچاره ما، با این مهمان همیشگی‌مان، این جاری‌شونده‌ی هر روز در جانمان، به نامی و یادی و تصویری، این تا ابد در جان‌مان تکثیرشونده: درد!

دکتر امید رضائی
نویسنده و انکولوژیست
۲۸ دی‌ماه ۹۸

#پرواز۷۵۲

چشم‌های نگران جامعه به مهاجرت پزشکان در برنامه‌ی اکنون
https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55

📌 دکتر فرهاد تیمورزاده در «کما»:

بخش چهارم:

▪️بخشی از حاکمیت با سهمیه به سمت آلوده‌سازی منتقدان احتمالی حرکت کرد و سهمیه هیات علمی به خاطر همین است

▪️ تعدیل سهمیه معنی ندارد

▪️اگر می‌خواهیم امید در جوان ایرانی زنده شود همه انواع سهمیه باید حذف و برچیده شود

▪️دکتر پزشکیان، دکتر ظفرقندی، دکتر جعفریان و دکتر رییس کرمی را به چالش انتشار کارنامه کنکور دعوت می‌کنم

@farazdaily
faraz.ir

زودپَز

هر روز مقابل آماج اينگونه جملات بايد پاسخگو باشم:
- سرچ كردم ديدم ترى‌فلو پرازين براى اسكيزوفرنيه!
- تو گوگل نوشته اين دارو خيلى عوارض داره نخوردمش!
- سرچ كردم فهميدم دپاكين مال صرعيهاست، من كه صرع ندارم!
و ديروز وقتى مادر بيمارم از شهرستان پشت خط تلفن چنين چيزى گفت -آنهم بيمارى كه بهبودى فوق العاده اى داشت و تلفنى در حال كم كردن داروهايش بودم- احساس كردم با كلاشينكوف به مغزم شليك كرده :
"ميگن تو اينترنت نوشته اگه سيتالوپرام را بيش از ٢ ماه بخورن ميرن تو كما !!!!"
هنوز گلوله در سرم مى چرخد!

پزشكى و بخصوص روانپزشكى (كه به نظر مى‌رسد بخاطر ترس از داروهایش بیشتر درگیر این معضل است) کم مشکل داشت حالا باید با پاسخگوی کسانی باشیم که با یک سرچ چند ثانیه ای دکترای داروسازی، روانپزشکی و انواع تخصصها را کسب می‌کنند و به ما پزشکانِ به اشتباه سالها در دانشگاه و بیمارستانها درس خوانده و مريض ديده ، درس می‌دهند!

تقاضایی دارم ؛ یا گوگل و سرچ و اینترنت را کامل کنار بگذارید و به پزشکتان اعتماد کنید یا به دکترای چند ثانیه‌ای که گوگل به شما اعطا می‌کند دل ببندید و هزینه ویزیتِ گزافی! که قرار است به متخصص بدهید را صرف خرید یک پیتزای سایز کوچک از یک رستوران ارزان قیمت کنید و وقت خودتان و پزشک نابلد را نگیرید!

دکتر رضا رضائی، روانپزشک ، آخر آبان ۰۳

https://t.me/drrezarezaie

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55

پریشب بازهم یکی از مراجعینم -در پایان ویزیت اولش- خاضعانه از من خواست من و همکارانم ایران را ترک نکنیم .
به اين مستند سحر انگیز با حس غریبش می‌نگرم؛ سال ۱۳۴۷، من هنوز نبودم، زنان سرزمین پدرى و مادرى‌ام تا کمر در گِل خم شده اند و مى‌كارند و می‌رقصند و شکر‌ می‌گویند بر کاشته های خود.حالا من هستم ، آنها باز مى كارند… من نباشم هم آنها خواهند کاشت ، بی گله و شکایت و فکر ترک دیار، می‌کارند با دستان پینه بسته و کمر تا شده‌شان. آنها از میان گل و لای می‌رویانند از "زمینی" که جانشان است ، هزاران سال گذشته و هزاران سال دگر، کارشان را "درست" انجام مى‌دهند، بی‌هیچ دستور و خواهشی…
مگر می‌شود به رفتن فکر کنم؟
رقصی چنین میانه میدانم آرزوست.

دكتر رضا رضائى ، روانپزشك ، ١٧ آبان ٠٣

- تکه ای از مستند بادصبا ، ساخته آلبرت لاموریس. زنان شالیکار در سوادکوه مازندران . ۱۳۴۷

ترانه‌ی ماندگار استاد گلپا
برای وطن

خواننده: استاد اکبر گلپایگانی
شعر و آهنگ: استاد فضل الله توکل
دستگاه: ماهور

«وطن ای عزیزترینم دل من تنگه برات
گریه من غریب یه جور آهنگه برات»
https://t.me/najvaofaryad
روان‌شان شاد ☘️

شعری از سعدی
با صدای امید رضائی

https://t.me/najvaofaryad

https://t.me/bluefans

در پنلِ هنر-جراحی- بیمار
کنگره‌ی جراحان،
که با حضور هنرمندان و پزشکان برپا شد
چند دقیقه‌ای صحبت کردم.
https://t.me/omidrezaie55

بمب؛ يك عاشقانه

ساعت از ۲ شب گذشته، ناگهان صدای چند انفجار …حمله كردند؟ برخى صداها برايم آشناست ، از اعماق ذهنم می‌آیند، صداى ضدهوايى‌ست ، چون موشکی پرتاب می‌شوم به چهار دهه قبل:

علامتى كه هم‌اكنون مى‌شنويد اعلام خطر و يا وضعيت قرمز است و …بعد آن بوق لعنتی کشدار که تن و بدن ما و‌ همه آدمها را در تاريخ جنگها لرزاند.
چسبهای پهن ضربدر شده روی شیشه‌های پنجره‌ها.
وضعيت قرمزهاى پى‌درپى و قطع برق و رفتن به پاركينگ با هراس.
میگن خیابون ظفر رو زدن.
با انگشت نشان دادن هواپيماى دشمن و مسير تيرهاى ضدهوايى در آسمان شبهاى تاريك تهران.
تولدى بوده پر از بچه ، بمب صاف خورد تو اون خونه .
نام تمام مردگان يحيى است.
"جنگ جنگ تا پيروزی" را بايد سر صف محكم مى‌گفتيم و "مرگ بر صدام يزيد كافر” را با تمام وجود نعره مى‌زديم تا تنبیه نشویم و در سرماى زمستان ديرتر از بقيه صفها نرويم سر کلاس.
خواب بوديم، سپيده زده بود، شديدترين و نزديك‌ترين صداى بمبى بود كه شنيدم، خورده بود به خانه اى پشت دبيرستان انديشه، فاصله هوايى تا خانه‌ی ما براى خلبان يك هزارم ثانيه بود.
امشب راحت بخوابید، دبیر کل سازمان ملل اومده تهران، نمى‌زنن.
بمب تبديل شد به موشك ، موشك جواب موشك.
خوشحال مى‌شديم كه موشك تو سر ما نخورده و خانه‌ی ديگرى جاى خانه‌ی ما خراب شده!
زمين فوتبال راهنمايى انديشه شخم خورد و خراب شد و زيرش شد پناهگاه.
مدرسه ها تعطیل شد ، از تهران زديم بيرون، ديگر نمى‌شد ماند.
انگار صداى مارش حمله و آژير قرمز با هم مسابقه گذاشته‌ بودند.
…
بالاخره جنگ به پایان رسید و لحظاتی حیرت‌انگیز و تاریخی چند ماه بعد از پایان جنگ؛ نمى‌دانم شهر پل‌سفید بود یا زیرآب، اُسرايى که آزاد شده بودند در آغوش خانواده‌هایشان، اشک شادی بند نمی‌آمد.

نسل ِمن در كودكى انقلاب ديد، در نوجوانى و جوانى ٨ سال جنگ ديد، شهيد و مفقود و جانباز ديد، ممنوعيت شلوار لى و آستين كوتاه ديد، سيل ديد، زلزله ديد، به قهقرا رفتن اخلاقيات را ديد، آلودگى هوا ديد، تحريم ديد، كرونا ديد، تورم وحشتناك و بى‌وقفه را ديد، خشك شدن درياچه اروميه را ديد. نسل من خروش و مطالبه‌گرى فرزندان دهه هشتادى‌اش را در خيابانها ديد، مهاجرتهاى‌ فله‌اى را ديد، نسل من حتى تکه تکه شدن کارگردانِ هامون، فيلم محبوب نسلش را دید…

نسلِ سوخته‌ی ما همه چيز را ديد جز روی خیال‌انگیز "آرامش” را. نسل ما هرگز طلبی نداشته ولی دنيا براى تكميل ديده‌هایمان يك جنگ جهانى به ما بدهكار است و …تمام.

دكتر رضا رضائى ، روانپزشك ، ٥ آبان ٠٣

https://t.me/omidrezaie55

ایران مانند قُقنوس آن مرغ افسانه‌ای، بارها در آتش‌ِ خود سوخته و باز از خاکسترِ خود زائیده شده، در روزگاری که گویی ایران در ابری از فراموشی پیچیده شده است لااقل بکوشیم تا فکرِ او و غمِ او را در دلِ خود زنده نگاه داریم و اعتقاد به زایندگیِ دوران را در سینه نپُژمرانیم.

دکتر محمدعلی اسلامی نُدوشن
#ایران_را_از_یاد_نبریم


✅کانال دکتر اسلامی ندوشن
@dr_eslaminodoushan

رضا موتوری

دستهایش و گردن و صورتش بر اثر آفتاب مداوم کاملا تیره شده بودند، ، بعید است دیگر رنگشان برگردد. چند سالی است که "پاك شده" و مى خواست در اين روزگار تلختر از زهر، درست زندگى كند، پس بايد به عنوان پيك موتورى حداقل روزى ٨-٩ ساعت زير آفتاب داغ كار مى كرد و مى‌سوخت.
در پاسخ من از احوالاتش گفت؛
"روى موتور گريه مى‌كنم ، تنهام ".
دستم را روی قفسه سینه ام می‌کشم ، با خود مى‌گويم؛ كدام دارو تنهايى‌اش را مى‌تواند پُر كند؟كدام درمان اشكهايش را روى موتورش بند مى‌آورد؟
و كدام مورخ، امثال او را در تاريخِ اين جغرافيا خواهد نگاشت؛
آنها كه در جنگی نابرابر ،جنگیدند تا پاك بمانند.

دكتر رضا رضائى، روانپزشك ، ٢۱مهر ٠٣

https://t.me/drrezarezaie

باد می وزد...

شعر و آوا: امید رضائی

از مجموعه شعر طعم ِ گسِ تولد


https://t.me/najvaofaryad

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/bluefans

یک‌سانتی‌متر برای خوشبختی!
دکتر امید رضائی

به به. شیرینی چیه؟
مرد حدودا شصت ساله بود. موهایش را یک وری شانه کرده بود تا معلوم نشود آن وسط مویی ندارد. با شوق و صدایی بلند گفت، استاد! پسرم پزشکی قبول شد. بالاخره بعد یک عمر معلمی امروز احساس کردم یه باری از رو دوشم برداشته شده. ایشالله روزی بشینه جای شما و خدمت کنه به این مردم.
شیرینی خامه‌ای را مزمزه کردم. خوشمزه بود. اگر سن و چربی و اضافه وزن را فراموش کنم می‌روم سراغ دومی و‌سومی.
-به سلامتی مبارک باشه. ایشالله که خیرشو ببینه.
-خودش امروز کلاس داشت، اگر نه که خدمت می‌رسید. خیلی دلم می‌خواد شما که تا ته این راهو رفتید یه نصیحتی به این جوون بفرمایید.
سراغ دومین شیرینی رفتم. انصافا خوش مزه بود. یک کیلویش از ویزیت پزشک عمومی گران‌تر است.
-نصیحت. ن.ص.یحت
نصیحت را در دهانم چرخاندم. بگم. نگم‌های ذهنم کش می‌آمدند. گفتم:
-به نظر من همین امروز، ترم یک، یه بیل برای پسرت بخر.
چشم‌های مرد گرد شد. دست‌هایش را در هوا تکانی دهد، انگار که زمین را می‌‌کند و گفت:
-بیل؟ بیل؟
-بله. بیل. دستم را تکانی دادم. بیل!
بیل چرا آخه استاد؟ رفته دانشگاه.
-یه بیل براش بخر و از طرف من بگو از امروز هر یک صفحه درس که خوند با بیلش یک سانتیمتر از زمین رو بکنه.
سرخی صورت به چشمهای گرد مرد اضافه شد.
-شوخی میفرمایید دکتر جان دیگه. که چی بشه آخه؟
-نه اصلا. اگر روزی که من شروع کردم با هر ده صفحه درس، یک سانتیمتر زمین رو کنده بودم، حالا حداقل چند تا چاه آب داشتم. شانسم خوب بود ممکن بود یکیش به نفت هم برسه. شمام به پسرت نصیحت منو بازگو کن. این نسل سرش تو حساب و کتابه. رو هوا پیغاممو می‌گیره.
مرد با چشمهای گرد و موهایی که ترتیبش بهم ریخته بود رفت. نمی‌دانم پیامم را به دکترِ جوان می‌رساند یا نه؟ سراغ شیرینی خامه‌ای سوم می‌روم...

دکتر امید رضائی
فوق تخصص خون و انکولوژی

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55

کوفتگیِ جان انکولوژیست

https://t.me/omidrezaie55

این عکس را دیروز، از ⁧ #مسعود_کیمیایی ⁩ گرفتم.
‏شصت‌سال در این نقطه‌ی داغِ دنیا بتوانی فیلم بسازی و همیشه مطرح باشی و همیشه هم طرفدار رگ‌گردنی و منتقدِ جدی داشته باشی، بی‌نظیر است.
‏او، مهمترین هنرمند زنده‌ی ایران‌زمین است.
‏سلامت باشد...
https://t.me/omidrezaie55

https://fidibo.com/book/170621-%D8%B1%D9%81%D8%AA%D9%86

https://t.me/omidrezaie55

اعتراض
- برای خودکشی پزشکان-
به قلم دکتر امید رضائی


من اعتراض دارم. به شما که خودکشی می‌کنید. به شما که آرام‌آرام میان مرگ می‌سُرید. من اعتراض دارم. به شما که آن‌قدر بی‌امیدید که فقط ده سال‌پس از آنکه مادران‌تان شما را در آن اول مهرماه آفتابی، از میان دود اسپند و قرآن و دعا به سوی آینده، با اشک و امید، فرستادند خود را شبی تلخ به پایان رساندید
من به شما هم اعتراض دارم! به شما هم‌نسلانم که خود را استاد نامیدید! و ندانستید که شاگردتان در ذهنش، همان هنگام که که بیماری را دوشادوش شما می‌بیند، به امید‌درمان، طرحی از مرگ برای خود می‌بافد. چگونه آن‌که ساعتی بعد میان مرگ می‌غلتد را به درمان دیگران گماردید و خود را استاد نامیدید؟
من اعتراض دارم! به تو همکار جوانم‌که فکر خواهی کرد انتهای دنیا ایستاده‌ای. هیچ کجا برای تو انتهای دنیا نیست.
اعتراض می‌کنم‌به همه‌ی‌تان.به همه‌ی شما که یک روز خبری می‌شوید میان اخبار که این‌هم چهاردمی، آن هم پانزدهمی و شانزدهمی و بعد چنان محو می‌شوید که انگار که هیچ‌گاه نبوده‌اید. ای‌کاش می‌توانستید کمی آینده، را بی‌خودتان، ببینید.
‌من اعتراض دارم. به تمام دانشجویان، اینترن‌ها، رزیدنت‌ها، فلو‌ها، به تمام اساتید که دیروز رزیدنت و دانشجویی بوده‌اند، به تمام معاونان آموزشی و به تمام خوانندگان این نوشته! به شما که مواظب خودتان، مواظب خودمان، مواظب سرمایه‌های‌مان، مواظب همان‌ها که روزی باید انگشتمان را به سوی‌شان بگیریم
و به فرزندان‌مان بگوییم، های، تو بشو کسی، چون او، نیستید...من به همه‌ی شما مردگان فردا و زندگان امروز اعتراض دارم!
من به تو که شاید نفر بعدی صف مرگ خود‌خواسته‌‌هستی یا شاید می‌توانی از مرگی جلوگیری کنی و نمی‌کنی، اعتراض دارم.
من به این سیکل دردناک شمارش خودکشی همکاران جوان‌مان اعتراض دارم.
تمامش کنید این‌ ترسِ از زندگیِ شیرینِ پُر از درد را.
همه‌ی ما مسئولیم و باید کاری کنیم.

دکتر امید‌رضائی
فوق تخصص خون و‌سرطان
نویسنده

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55

https://t.me/omidrezaie55