စာဖတ်မယ်

#ပင်လယ်ထဲခုန်ချတဲ့သုည

ဖြစ်ရပ်အပိုင်း (၁)
လိုဏ်ဂူဝမှာ ရပ်၍ မိုး ပတ်ပတ်လည်ကို ကိုယ်မျှော်ကြည့်နေဆဲ အဘိုးအို၏ စကားသံက ကျောဘက်ဆီမှ တိုးညှင်းစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။
”လိုဏ်ဂူ ထောင့်ဆုံးမှာ ပန်းပုဆရာကြီး စုပုံသွားတဲ့ ပန်းပုရုပ်တွေကို တွေ့ပြီးပြီလား”
ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး လိုဏ်ဂူထဲသို့ ကိုယ်လှည့်ဝင်လိုက်သောအခါ အဘိုးအိုက ခြေသံ တရှပ်ရှပ်ပေးပြီး နောက်မှ လျှောက်လိုက်လာ၏။ ပန်းပုရုပ် အစုအပုံကြီးရှေ့၌ သူ့ကို တချက်ငဲ့ကြည့်ပြီး လက်ထဲမှ ကျောက်တို့ဖြင့် ကိုယ်မီးခတ်၏။ ပန်းပုရုပ်များကြားသို့ မီးတောက်က ငေါက်ခနဲ လျှောဝင်ပေါက်ကွဲသွားသည်။
“ဝုန်း”
“အို”
အဘိုးအို အံ့သြလန့်ထိတ်ပြီး ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်သွားချိန်မှာ မီးလျှံများက ပန်းပုရုပ်တို့ကို ဟူးဟူးဟဲဟဲ ကိုက်ခဲထားပြီဖြစ်၏။ တဖောက်ဖောက် တဖျစ်ဖျစ် အသံထွက်ကာ ပန်းပုရုပ်များ တွန့်လိမ်လောင်ကျွမ်းသွားခဲ့သည်။
“မင်း .. မင်း … ဘာဖြစ်လို့မီးရှို့လိုက်တာလဲ”
မီးတောက်ကို ငေးကြည့်နေရင်း အဘိုးအို၏ အမေးကို အေးတိအေးစက် ကိုယ်ဖြေဖြစ်၏။
”မီးတောက်ကို ကြည့်စမ်း အဘိုး၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်အားကောင်းနေရတယ်ဆိုတာ မတွေးမိဘူးလား။ ဒီပန်းပုရုပ်တွေကို သူ လောင်စာဖျန်းထားခဲ့တယ်။ မီးရှို့မလို့ ပုံထားပြီး မရှို့ဖြစ်ခင် သူ ဆုံးသွားတာ။ သူက သူမရှိတော့တဲ့ကာလမှာ ကမ္ဘာမြေမှာ သူ့ရဲ့ အကောင်းဆုံး ပန်းပုရုပ်နှစ်ရုပ်ကိုပဲ ထားသွားချင်တယ်။ တစ်ရုပ်ကတော့ တောင်ထိပ်မှာ အဘိုးတို့ ကိုးကွယ်ထားတဲ့ ဗုဒ္ဓရုပ်ပွားတော်ပါ။ အားလုံးသိထားတဲ့အတိုင်း ပန်းပုအရာမှာ အတုမဲ့ အပြိုင်မဲ့ဖြစ်အောင် ထုဆစ်ပြနိုင်ခဲ့တဲ့ လက်ရာပဲ။ ဒီလောက် သက်ဝင်ပြီး ငြိမ်းအေးတဲ့ ဗုဒ္ဓရုပ်ထုမျိုးကို ဘယ်သူမှ လိုက်ထုနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
အဘိုးအိုက မှုန်မင်းသီရီစွာ ကိုယ့်စကားမှာ ငေးအ နေ၏။ အဘိုးအိုက အိပ်မက်မက်သူတယောက်လို လက်တွေကို မြှောက်ရမ်းရင်း မေး၏။
“ဒါ .. ဒါဖြင့် နောက်တစ်ရုပ်ကတော့ …”
လိုဏ်ဂူနံရံကို ကပ်လျက်လဲလျောင်းနေရသော ပန်းပုထုရန် အကြမ်းထွင်းထားသည့် သစ်တုံးကြီးတတုံးအား ကိုယ်ညွှန်ပြလိုက်စဉ်မှာ အဘိုးအို၏ မျက်လုံးများက ပြူးကျယ်လာကြသည်။
“အဲ .. အဲ့ဒါ သူက ဘာရု်ပထုမလို့လဲ“
ကိုယ်ပြန်မဖြေ။ သို့သော် ကိုယ်သိနေကြောင်းကို သူရိပ်မိလေသည်။ ပင့်သက်ကို အယောင်ယောင် အမှားမှား ရှိုက်ရင်း လိုဏ်ဂူအမိုးကို သူ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဆောက်နဲ့ ဓားများ လက်ဖဝါးမှာ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထိုသစ်ထွင်းတုံးကြီးရှေ့ ၌ ကိုယ်သောအခါ သူ့မျက်နှာမှာ အရိပ်အမျိုးမျိုး ဖြတ်ပြေးနေပြန်၏။ အတန်ကြာမှ အချို့သော စကားများကို သူတဦးတည်းပြောသလိုလိုနှင့် ကိုယ့်ကိုမကြည်ပပဲ ဆိုသည်။
“ ဒီ လိုဏ်ဂူ ပန်းပုဆရာကြီး ကွယ်လွန်သွားတာ နှစ်တွေ ရာချီကြာခဲ့ပြီ။ ဒီ လိုဏ်ဂူအပေါ် ယဉ်ကျေးမှုတောင်ကုန်းလေး တခုလို တက်ကြည့်ကြတဲ့ အနယ်နယ် အရပ်ရပ်က ပြည်သူတွေ ဒီဆရာကြီး ကမ္ဗည်းတိုင်ကို တရိုတသေ လာရောက် ဦးညွတ်ကြတဲ့အတိုင်း တိုင်း အပြည်ပြည်က ပန်းပုဆရာတွေ အများကြီး ကြုံခဲ့ဖူးပါပြီ။ ဒါပေမယ့် သူတို့ဟာ မင်းလောက် ငါ့ကို မအံ့သြစေခဲ့ဘူး သူငယ်”
“တခြား ပန်းပုဆရာတွေက သူတို့ရဲ့ ပန်းပုရုပ်တွေနဲ့လာတယ်။ မင်းက လက်ဗလာနဲ့လာတယ်။ တခြား ပန်းပုဆရာတွေကဒီလိုဏ်ဂူထဲကို ဖိနပ်ချွတ်ပြီးမှဝင်ကြတယ်။ မင်းက ဖိနပ်ချည်တဲ့ကြိုးကိုတောင် မဖြည်ဘူး။ တခြား ပန်းပုဆရာတွေက ဒီထဲက ပန်းပုရုပ်တွေကို ရင်သပ်ရှုမော ကြည့်ကြတယ်။ မင်းကတော့ မထုံတက်သေးနဲ့ပဲ ကြည့်တယ်။ အခု ကြည့်စမ်း။ ရှိပြီးသား ပန်းပုရုပ်တွေကို မီးရှို့ပြီး ဘာပုံမှ မပေါ်သေးတဲ့ သစ်ထွင်းတုံးကို မင်းဆက်ထုမလို့ လုပ်တယ်။ ဘုရား .. ဘုရား”
သစ်ထွင်းတုံးကို ငေးမော စိုက်ကြည့်ရင်းကိုယ့်လက်ဖဝါးထဲတွင် ကိုယ်ဆုပ်ကိုင်ထားသော ဆောက်နဲ့ ဓားမှာ သရဲ တကောင်၏ အရေပြားလို စိမ့်အေး မာကျောလာကြ၏။
“တချို့ကိုတော့ မင်းပြောပြလို့ သိခဲ့ရပြီ။ တချို့ကိုတော့ မင်းလုပ်ပြလို့ မြင်ရဦးမယ် ထင်ပါရဲ့။ ကောင်းပြီ ။ ဒီ သစ်ထွင်းတုံးကို မင်း ဆက်ထုပါ။ အင်မတန် သပ္ပာယ်တဲ့ ဘုရားရုပ်ထုကို အကောင်းမြတ်ဆုံး ဖြစ်အောင် ထုခဲ့ပြီးမှ ဒီအတုမဲ့တဲ့ ပန်းပုဆရာကြီးမှာ ဘာရုပ်တု ထုစရာကျန်သေးသလဲ ဆိုတာ ငါတို့ သိချင်တယ်။ မင်း ဆက်ထုတာကို ငါတို့ စောင့်ကြည့်မယ်။ နှစ်တွေ လတွေ ကြာချင်သလောက် ကြာပါစေ။ ငါတို့စောင့်မယ်။ မင်းရဲ့ အရည်အချင်းကို အတိုင်းအတာ တခုထိ ယုံကြည်မိလို့ ဒီစကားတွေကို ငါပြောခဲ့တာပဲ။ ကဲ .. ငါသွားမယ်”

ဖြစ်ရပ်အပိုင်း (၂)

ကိုယ့်လက်ချောင်းတို့သည် ဆောက်သွားကိုမှ မကိုင်နိုင်လောက်အောင် ထုံကျဉ်ခဲ့ပေပြီ။ ထိုအခါမျိုးမှာ ခေတ္တ ဖြေနားရင်း လက်ကိုနောက်ပစ်၍ ကိုယ်တယောက်တည်း ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် စဉ်းစားနေခဲ့ဖူးသည်။ သေနေသော အိပ်မက်တခု အတွင်းမှာ ဗပြန်လည်၍ ရုန်းကန် လူးထလာသော ပန်းပုရုပ်ကိုလည်း ရန်သူတယောက်လို စိမ်းစိမ်းဝါးဝါး ကြည့်ခဲ့ဖူးသည်။ တခါ တခါ တိမ်ခိုးတွေ လွှင့်ထုတ်နေသည့် ပမာ ပန်းပုရုပ်က အိပ်ပျော်နေစဉ်မှာရော နိုးထစဉ်မှာပါ ကိုယ့်ကို ပြုစားတတ်သေး၏။ ပန်းပုရုပ်၏ အောက်ခြေမှာ သူ မလိုအပ်သော သစ်သားစတွေ ကျဲဖွာလွင့်ကျနေသည်။ ဤ လိုဏ်ဂူသည် ကိုယ့်၏ စစ်မြေပြင်ဖြစ်၏။ အနုပညာအတိပြီးသော ဓားဝါဒ တလက်ဖြင့် သစ်သားကို ကိုယ် အသက်သွင်းနေ၏။ ကိုယ်နိုင်မည်လော။ သို့တည်းမဟုတ် ကိုယ် ရှုံးမည်လော။ လေက

ရိုင်းရိုင်းတိုက်၏။ အဝေးသို့ မျှော်ကြည့်နေရင်း ကိုယ့်အသားတွေ အေးစက်ကာ ကိုယ့်ဝတ်ရုံကလည်း တဖျပ်ဖျပ် လှုပ်ခါနေသည်။ အရှေ့ဘက် တောင်တန်းကလေးမှာ ပန်းတွေဝေ၏။ ရနံ့တို့သည် အပိုင်းပိုင်း အကန့်ကန့် သင်းပျံ့ ပြိုကွဲကာ လေထဲမှာ ဖရိုဖရဲ မျောပါနေသည်။ လေစီးကြောင်း က တင်းကနဲ တချက် ဖြစ်သွားသောအခါ ကိုယ့်မျက်ဝန်းတွ ကျိန်းစပ် နာကျင်သွား၏။ ထိုလမ်း၌ စမ်းရေကို လက်ခုပ်နှင့်ဆယ်သောက်ရင်း မုဆိုးဒူးထောက် ကိုယ်ထိုင်ဖူး၏။ လောက တဝေါဝေါ တိုက်သောအခါ ကိုယ့်ဆံပင်တွေ ကပိုကရို လွင့်ပါးနေသည်။ ကိုယ့်တကိုယ်လုံးမှာ ကျောက်စွန်းရှရာများက ထွန်ကြောင်းများပမာ ကွေ့စိုက်နစ်ဝင်လျက် မျက်နှာကို ရေစက်တို့နှင့် ပက်တောက်ရင်း လေဆန်ကို ဦးတည်ကာ ကိုယ်ဆက်လျှောက်ခဲ့ရသည်။ ထိုလမ်းမှာ ရိက္ခာပြတ်လပ်ကာ ကိုယ့်ခန္ဓာစင်းစင်းလဲကျထိုလမ်းမှာ သားရဲတို့ကို တွန်းလှန်ရင်း ကိုယ့်ရင်က သွေးစိမ်းပွင့်အန်၊ ထိုလမ်းမှာ ကိုယ့်ကျင်းကိုယ်တူးပြီးမှ တောက်ခေါက်ကာ အားယူပြန်ထ၊ ထိုလမ်းမှာ ကိုယ့်ဝိညာဉ်ကိုယ် ပြန်ခူးပြီး အတိုင်းမသိ ရူးမူး ရုန်းထွက်။ ထိုလမ်းမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အသံလွှင့်ပြီး နင့်သီးစွာ ကြုံးဝါး အော်ဟစ်...
ထိုသို့ဖြင့် …
မြူငွေ့တို့ တလူလူစီးမျောနေသော နွေဦးရာသီ၏ နံနက်ခင်း တခုမှာ နေရောင်ခြည်ထက်စောပြီး ဤအရပ်သို့ ကိုယ်ရောက်ရှိလာဲ့ပေသည်။
ထို့နောက် မနီးမဝေးမှာ ကသစ်ပင်ကြီးရှိရာသို့ လမ်းလျှောက်သွားကာ ကသစ်ပင်ခြေရင်းမှ အပြာရောင် အုတ်ဂူကလေးအား တမေ့တမော ကြည့်မိလျက်သား ဖြစ်နေပြန်၏။ ကြည့်နေရင်း မျက်ဝန်းတို့ စိုစွတ်ကာ ကိုယ်နှင့် အုတ်ဂူကြားမှာ တိမ်တွေ အဆင့်ဆင့် ပွင့်လာသလိုပင် မြင်ယောင် ခံစားရ။
ခြေလှမ်း အနည်းငယ် ဆက်လျှောက်သွားပြီး တိုင်ထူထားသော ကမ္ဗည်းစာတို့အား အသံတိုးတိုးဖြင့် ကိုယ်ဖတ်ကြား၏။ ထို ကမ္ဗည်းတိုင်၌ အုတ်ဂူထဲမှာ ပန်းပုပညာရှင်ကြီး အကြောင်းကို မြင့်ခေါင်သော စာအရေးအဖွဲ့တို့ဖြင့် ရေးမှတ် စုပေါင်းထားသည်။ ထိုစာတို့ကို တကြောင်းချင်း ဖတ်ရင်း ကိုယ့်ရင်ထဲမှာ ချမ်းမြေ့လေးနက်လာခဲ့သည်။ ကမ္ဗည်းတိုင်၏ နံဘေးမှာ ကြာမြင့်စွာ ရပ်တံ့ရင်း နေလနှင့် မီးတောက်တို့ထက် လင်းသော ဝိညာဉ်ပိုင်ရှင်ကို သန့်စင်စွာ ဦးခိုက်ခဲ့ပါသေး၏။
လေက ပစ်စလက်ခတ် တိုက်နေဆဲ ဖြစ်၏။ အဝေးသို့ လွင့်နေသော ကိုယ့်အတွေးတို့ကို ပြန်လည်စုယူလိုက်သောအခါ လိုဏ်ဂူထဲမှ ပန်းပုရုပ်ကလည်း ကိုယ့်ကို ဆွဲယူမျိုဝါးပြီးဖြစ်လေ၏။ ကိုယ်သည် ဤအတိုင်းမနေနိုင်တော့။ ဂူထဲသို့ လှည့်ဝင်ကာ ပန်းပုရုပ်ရှေ့ မှာ ကိုယ်ရပ်၏။ ဆောက်ျက်တို့ အကြမ်းကြမ်း အထစ်ထစ်ဖြင့် ပန်းပုရုပ်သည် ရှင်အံ့ဆဲဆဲ အသက်ငင်နေသည်။ ထို ပန်းပုရုပ်ပေါ်မှာ ဖုန်မှုန့် ဖုန်မွှားများကို ဖြည်းညှင်းစွာ ကိုယ်ခါချ၏။ ကိုယ့်လက်ချောင်းများကို ပြောင်းပျော့စွာ ပြန်စိုက်ကြည့်မိသလို ထက်မြသော ဆောက်သွားကိုလည်း လျှာဖျားဖြင့် လျက်လိုက်မိသည်။ ထို့နောက် ဘာကိုမှ မသိတော့။
ဆက်ရန်
#တာရာမင်းဝေ #taraminwai #taraminwaiwriting

ထိုသို့ဖြင့် ဝါဆိုဝါခေါင်ကဗျာကို ကျွန်တော်ရွတ်ဆိုသင်ကြားနေရင်း တစ်စုံတစ်ခုကို သိလာရိပ်မိလာရသည် ။ ထိုကဗျာသည် တစ်ဖွဲ့ထဲ တန်းတန်းကြီးရွတ်ဆိုရမည့်ကဗျာမဟုတ်ကြောင်း ကျွန်တော်သဘောပေါက်လာရသည် ။ ဆရာကတော့ ထို့သို့ရည်ရွယ်ပြီးရေးခဲ့သည်လား မရည်ရွယ်ခဲ့သည်လား ကျွန်တော်မသိ ။

ဝါဆိုဝါခေါင်သည် အတိုင်အဖောက်နှင့် ယောက်ျားလေးအဖွဲ့ကတစ်လှည့် မိန်းကလေးများကတစ်လှည့် အပြန်အလှန်ရွတ်ဆိုရသောကဗျာဖြစ်သည်ဟု ကျွန်တော်ထင်လာသည် ။ နောက်ဆုံးတစ်ကြောင်းဖြစ်သည့် သွားမယ် သွားမယ်ကိုရောက်မှ သံပြိုင်ဆိုရတာဖြစ်မည် ။ ကလေးများကို ထိုစိတ်ကူးဖြင့် ယောက်ျားလေးတစ်ကြောင်း မိန်းကလေးတစ်ကြောင်းရွတ်ဆိုခိုင်းပြီးနားထောင်ကြည့်သည့်နေ့က အလှပဆုံးဝါဆိုဝါခေါင်နှင့် အလှပဆုံးအုန်းလက်နွားလေးကို ကျွန်တော်ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ရဖူးပါသည် ။

ဝါဆိုဝါခေါင်ရေတွေကြီးလို့ သပြေသီးမှည့်ကောက်စို့ကွယ် ဟု ယောက်ျားလေးများက တက်တက်ကြွကြွအသံဖြင့် အဖော်စပ်ပါသည် ။ စူစမ်းလိုစိတ်နှင့်စွန့်စားလိုစိတ်များကို အထင်းသားမြင်ရနိုင်ပါသည် ။ ထိုအခါ မိန်ကလေးတို့သဘာဝ ကြောက်တတ် စိုးရိမ်တတ်သည့်သဘောကိုပေါ်လွင်အောင် ခရာဆူးခြုံဟိုအထဲက မျှော့နက်မဲကြီးတွယ်လိမ့်မယ် ဟု ကြောက်ကြောက်နှင့် အသံပျော့ပျော့လေးများဖြင့် ငြင်းလာကြပါသည် ။

မဟာဖိုဝါဒဟုပဲဆိုဆို ၊ ကျားမခွဲခြားဆက်ဆံသည်ဟုပဲ အပြစ်တင်တင် ၊ ပုခက်လွှဲသောလက်များဖြင့် မိုးစွန်တမွတ်က ကြယ်ကိုပင်ဆွတ်ဆွတ် ကျွန်တော်တို့ငယ်ဘဝပတ်ဝန်းကျင်မှာရော လက်ရှိအခြေအနေမှာရော ထိုအတိုင်းသာလျှင်ဖြစ်ပါသည် ။ မိန်းကလေးအများစုမှာ စိုးရိမ်တတ်မည် ၊ ကြောက်တတ်မည် ၊ စိတ်ကောက်လွယ်မည် ၊ လူနာတစ်ယောက်လို အချစ်ခံချင်မည် ၊ အချော့ကြိုက်မည် ၊ မျက်ရည်လွယ်မည် ၊ မိခင်စိတ်နှင့် မြေကမ္ဘာလည်းဆန်မည် ၊ လောက၏အစနှင့် ရှိသမျှဥယျာဉ်ပန်းမန်အားလုံး၏ ချစ်စရာမူလသစ်စေ့လေးများပမာလည်း ဖြစ်ပါသည် ။

ဦးဆောင်သူ၏စိတ်ဓာတ် ၊ အကာအကွယ်ပေးနိုင်သည့်သတ္တိ ၊ တာဝန်ယူနိုင်စွမ်းသောအသံမျိုးဖြင့် ယောက်ျားလေးများက မျှော့နက်ဆိုတာချိုနဲ့လားကွဲ့ မြွေနဂါးတောင်မကြောက်ဘူးကွယ် ဟု ထီမထင်စွာ အားပေးစကားဆိုကြပါသည် ။ ထိုနေရာတွင် မျှော့နက် ၊ ချိုနှင့်မြွေဆိုသောစကားလုံးများသည် အားထည့်၍ရွတ်ဆိုရန်အလွန်ကောင်းကြောင်း ကိုယ်တိုင်ရွတ်ဆိုကြည့်လျှင်သိနိုင်ပါလိမ့်မည် ။ လက်သီးလက်မောင်းတန်း၍ ဘေးလူကိုအားကိုးချင်စရာဖြစ်အောင်စပ်ဆိုထားပုံက မင်းသုဝဏ်၏အနုပညာနှင့်မင်းသုဝဏ်၏စေတနာပင်ဖြစ်ပါသည် ။ ကစားနေဆဲ ဆွဲနေဆဲ နွားနှာဖားကြိုးလေးကိုပစ်ချ၍ တို့လည်းကြောက်ပေါင်အတူသွားလို့ အုန်းလက်နွားလေးထားခဲ့မယ် ဟု မိန်းကလေးများရွတ်ဆိုအပြီးတွင်မှ အားလုံးပျော်ရွင်ညီညာစွာ သွားမယ် သွားမယ်နှင့် ချောင်းစပ်ရေဖောင်ဖောင်သို့ ထွက်သွားကြဟန်ကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော်ကြည်နူးလှိုက်ဖိုနေမိသည် ။

ဆရာ့ဇာတိ ကွမ်းခြံကုန်းမြို့လေးသို့ရောက်တိုင်း ချောင်းကမ်းစပ်ထမင်းဆိုင်လေးများတွင်ထမင်းစားရင်း ဆရာ့ကိုသတိရနေမိတတ်သည် ။ ထိုချောင်းကမ်းစပ်မှ ခရာဆူးခြုံများကိုကြည့်ရင်း ဆရာ့ဇာတိရေချိုရေငန်စပ်ဒေသနှင့် ကျွန်တော့်ဇာတိရေငန်ဒေသ၏ အစားအသောက်အနေအထိုင် သဘာဝ ပေါက်ပင်များအထိတူညီနေပုံက ဂုဏ်ယူချင်စရာပင်ဖြစ်ပါသည် ။ ခရာပင်ဆိုသည်က အရွက်တွန့်တွန်လေးများနှင့်ဖြစ်ပြီး ထိုအရွက်အတွန့်များ၏ထိပ်တွင် ဆူးချွန်လေးများရှိနေတတ်သည် ။ အကိုင်းအခက်များတွင်ဆူးမရှိဘဲ အရွက်မှာသာဆူးရှိသည့် ရေငန်ဒေသပေါက်ပင်ဖြစ်ပါသည် ။ ဟိုတစ်စုဒီတစ်စုနှင့်ပေါက်ရောက်ကြပြီး အပင်မြင့်မျိုးမဟုတ်ပါ ။

ကွမ်းခြံကုန်းသို့ရောက်တိုင်း နောက်ထပ်ဆန္ဒတစ်ခု ကျွန်တော့်မှာရှိပါသေးသည် ။ ဆရာကြီး၏နှမက ကဗျာဆရာမကြီးနုယဉ် ပါတဲ့ ၊ ဆရာမကြီးနုယဉ်၏ခင်ပွန်းက ဆရာကြီးတက်တိုး ပါတဲ့ ။ ထိုမိသားစု၏အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်တွင် နွေညများစွာလဝါဝါဖြင့် သူတို့စပ်မိစပ်ရာပြောစကားတွေကို တစ်ဝကြီးနားထောင်ပစ်လိုက်ချင်သည် ။

အုန်းလက်နွားလေးကကျွန်တော့်ကို တွေးစရာ ငေးစရာပေါင်းများစွာ ပေးခဲ့ပါသည် ။ ဖြူစင်ကြည်လင်သောစေတနာမေတ္တာများအပြင် ဦးဆောင်ရမည့်အချိန် ကာကွယ်ရမည့်အချိန်တွင် ချိုနဲ့လားဟေ့ နဂါးလားဟေ့အထိနှင့် ယောက်ျားတစ်ယောက်၏တာဝန်နှင့် ဂုဏ်မာနအထိပင်
ဖြစ်သည် ။

ထို့ထက်ပို၍လည်း ဝေးလံသီခေါင်သောဒေသတစ်ခု၌ အုန်းလက်နွားလေးကိုပုံကျပန်းကျ နမူနာလုပ်ပြခဲ့ရသည့်အချိန်မှစ၍ မတူကွဲပြားခြင်းသဘော ဖယ်ဒရယ်၏သဘာဝကို ပိုမိုဆင်ခြင်မိလာခဲ့သည် ။ ကျွန်တော်တို့၏အုန်းလက်နွားလေးကိုမသိခြင်းက သူတို့အပြစ်မဟုတ်ပါ ။ သူတို့မှာလည်း သူတို့သင်ကြားလိုသည့် သူတို့ချစ်သည့် သူတို့အုန်းလက်နွားလေးတွေရှိနေတာ သတိထားဖြစ်ခဲ့သည် ။ ချစ်ခွင့်ပေးလျှင် အမုန်းမရှိနိုင်တော့တာကိုလည်း ခန့်မှန်းမိလိုက်ပါသည် ။ ကျွန်တော်တို့၏အုန်းလက်နွားလေးများကို သူနှင့်သင့်ရာတော်ရာအရပ်ဒေသတွင်သာ ထားခဲ့ကြတာကောင်းပါလိမ့်မည် ။ ။

.

#အုန်းလက်နွားလေးထားခဲ့ကွယ်
( သန်းတင့် )

အုန်းလက်နွားနှင့်ပတ်သက်၍ ကျွန်တော်ပြောသည်က ပို၍ပြည့်စုံပါလိမ့်မည် ။ တောသားလည်းဖြစ်ရမည် ။ အောက်ပြည်အောက်ရွာ အုန်းပင်အုန်းလက်တို့ ပေါပေါများများရှိသည့်တောမျိုးလည်းဖြစ်ရမည် ။ နောက်ဆုံးအဓိကတစ်ချက်က ခေတ်မီကစားစရာများကိုလည်း ငွေကြေးအခက်အခဲကြောင့်ဝယ်မပေးနိုင်သဖြင့် ရှိသည့်ပစ္စည်းလေးများနှင့် စိတ်ရှည်လက်ရှည်ကစားစရာလုပ်ပေးတတ်သော အဖေတစ်ယောက်လည်းရှိရပါလိမ့်မည် ။ ထို့ကြောင့်ပင် အုန်းလက်နွားလေးများနှင့်ပတ်သက်၍ ဆရာမင်းသုဝဏ်ပြီးလျှင် ကျွန်တော်အပြောနိုင်ဆုံးဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်ရခြင်းဖြစ်သည် ။

အုန်းလက် အုန်းပေါင်များမှာ ကျွန်တော်တို့ငယ်ဘဝ၏ ကစားစရာပဒေသာပင်ကြီးဖြစ်သည် ။ မင်းဘာဖြစ်ချင်သလဲဟုအုန်းပင်ကြီးကမေးပြီးနောက် ဖြစ်ချင်သည့်အတိုင်း ခဏချင်း လက်ပတ်နာရီလေးလည်း ဖြစ်၍ရပါသည် ။ အုန်းလက်စိမ်းစိမ်လေးဖြင့်လုပ်ထားသော နာရီစိမ်းစိမ်းလေးကိုပတ်၍ လက်ကိုဟန်ပါပါ ကျွန်တော်လွှဲခဲ့ဖူးပါသည် ။ အုန်းလက်အရွက်စိမ်းလေးကို အခွေလေးနှစ်ခုခွေကာ အုန်းအကြောတံလေးနှင့်ညှပ်၍ နေကာမျက်မှန်လေးလည်း လုပ်လို့ရပါသေးသည် ။

ကျွန်တော်တို့တစ်သိုက် လက်ပတ်နာရီနှင့် နေကာမျက်မှန်တပ်ကာ ထိုအချိန်ကတောသူဌေးဂိုက်ကို အမိအရဖမ်းခဲ့ကြဖူးသည် ။ တဘူဘူဖြင့်မှုတ်လို့ရသည့် အုန်းလက်နှဲကြီးများဖြင့်လည်းကောင်း ၊ အုန်းလက်ဦးထုပ်ကလေးများဆောင်း၍လည်းကောင်း ၊ တစ်ခါတလေတော့လည်း အုန်းလက်စိမ်းအိမ်ကလေးဆောက်၍ အေးအေးချမ်းချမ်းကစားခဲ့ကြဖူးပါသည် ။

ကျွန်တော်တို့နှင့်အလှမ်းဝေးသည့်ဒေသတချို့သို့ရောက်သည့်အခါ အုန်းလက်နွားကို သူတို့မသိကြ ။ ဆရာမင်းသုဝဏ်၏ကဗျာလေးကို ကျွန်တော်ကဆိုပြသော်လည်း သူတို့ရေရေရာရာနားမလည်ကြ ။ အုန်းလက်နွားလုပ်ပုံလုပ်နည်းကို လက်တွေ့လုပ်ပြတော့မှ ရေးရေးလေးသဘောပေါက်လာကြသည် ။

အုန်းလက်တစ်ခုကို ဘေးအရွက်များသင်ပြီး အုန်းပေါင်၏အလယ်သား ဗျက်အနေတော်နေရာမှ ရှစ်လက္မ သို့မဟုတ် ဆယ်လက္မခန့် ခုတ်ဖြတ်ပြလိုက်ပါသည် ။ ဒါက နွားရဲ့ကိုယ်လုံးပေါ့ဟု ရှင်းပြပြီး ၊ နွားချိုလေးကို ဆက်လုပ်ပြရပြန်သည် ။ အုန်းခွံမာမာကိုထုခွဲပြီး ပစောက်ပုံကွဲချမ်းလေး၏အလယ်လောက်ကို ခုဏနွားကိုယ်လုံးထိပ်ထဲသို့ရိုက်သွင်းလိုက်သည့်အခါ ချိုချွန်ချွန်လေးနှစ်ချောင်း တစ်ဖက်တစ်ချက်နှင့် နွားပုံလေးပေါ်သွားပါပြီ ။ ကျွန်တော်တို့ကတော့ တစ်ကောင်ထဲဆွဲရသည်ထက် နှစ်ကောင်(တစ်ရှဉ်း) လုပ်၍ ဆွဲသည်ကများပါသည် ။

နွားကိုချည်မည့်ကြိုးမှာ ငှက်ပျောပင်အလျှော်က အကောင်းဆုံးအလွယ်ဆုံးဖြစ်ပြီး ချိုလေးတွင်ရစ်သိုင်းကာ လယ်သမားကြီးတစ်ယောက်လို အုန်းလက်နွားလေးကိုဆွဲသွား၍ရပါပြီ ။ ထိုသို့ဖြင့် ကဗျာထဲက ကလေးတွေဆော့ကစားကြသည့် အုန်းလက်နွားဖြစ်ကြောင်း ရှင်းပြလိုက်ရသည် ။ ခရာဆူးခြုံကိုတော့ သူတို့နားလည်အောင် ကျွန်တော်မပြောပြတတ်ခဲ့ ။ ရိုးရာနတ်များတင်သည့်အခါနှင့် သင်္ကြန်ကြိုအတာအိုးများထိုးသည့်အခါ သူ့အရွက်ကိုအသုံးပြုကြကြောင်းလောက်သာ ပြောပြဖြစ်ခဲ့သည် ။

သူတို့အားလုံး ဝါဆိုဝါခေါင်ကဗျာကို သိကြရွတ်ကြချစ်ကြသော်လည်း အုန်းလက်နွားတို့ ခရာဆူးခြုံတို့က သူတို့နှင့်အတော်ပင်အလှမ်းဝေးပါသည် ။ ရေမြေ ၊ ဓလေ့စရိုက် ၊ ဘာသာစကား ၊ ခြားထားသည့်နယ်နိမိတ်များကြောင့် ကဗျာတစ်ပုဒ်ကိုပင် အပြည့်အဝမရရှိကြသည်ကို စိတ်မကောင်းဖြစ်လာမိရသည် ။ ထို့ထက်ပို၍ သူတို့ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် သူတို့ရေမြေနှင့်ကိုက်ညီမည့် တခြားကဗျာလေးတစ်ပုဒ်ဆိုရင်ရောဟု ကျွန်တော်ဆက်တွေးနေမိသည် ။ ထို့ထက်ပို၍ ကျွန်တော်တို့ကအုန်းလက်နွားကိုသင်ကြား၍ သူတို့ကလည်းသူတို့အုန်းလက်နွားကိုသင်ကြားခွင့်ရရင်ကောဟု ဆက်တွေးနေမိသည် ။ ထို့ထက်ပို၍ ကိုယ်ပိုင်ပြဌာန်းခွင့်နှင့် ဖက်ဒရယ်အထိ အုန်းလက်နွားလေးကကျွန်တော့်အား ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့ဖူးပါသည် ။

ဆရာကြီးမင်းသုဝဏ်က ကိုလိုနီခေတ်အမျိုးသားကျောင်း ကျောင်းဆရာဘဝဖြင့် ဆွမ်းအုပ်နီနီနှင့် ဝါဆိုဝါခေါင်ကဗျာများကို ရေးခဲ့ပါသည် ။ တချို့စာများတွင်တော့ အမျိုးသားကျောင်းများပေါ်ပေါက်ခါစအချိန်၌ ကလေးများကိုသင်ကြားရန် ဗမာစာပေဖြင့်ကလေးကဗျာများမရှိသဖြင့် ဆရာကိုယ်တိုင်ရေးစပ်ပြီး သူ့တပည့်ကလေးများကိုသင်ကြားပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်တဲ့ ။ သူ့ငယ်ဘဝ၏ ပတ်ဝန်းကျင်ရေမြေနှင့် သူ့စေတနာကိုအတိုင်းသားပေါ်လွင်စေသော ကဗျာလေးများပင်ဖြစ်သည် ။ ကိုယ့်တပည့်လေးများကို ကိုယ်တိုင်ကဗျာရေး၍ သင်ကြားခဲ့သောကျောင်းဆရာ ကဗျာဆရာကြီးကို ကျွန်တော့်မှာချစ်၍မဆုံး သူ့ကဗျာလေးများကိုလည်း မြတ်နိုး၍မဆုံးဖြစ်ရသည် ။

ရွာအငှားဖြင့် တောမူလတန်းကျောင်းလေး၏ တောကျောင်းဆရာလေးဖြစ်လာသည့်အချိန်က ကျွန်တော်လည်း မင်းသုဝဏ်အိပ်မက် မက်ခဲ့ဖူးပါသည် ။ သတ်ပုံသံပေါက်များကို ကိုယ့်ဘာသာရေးပြီး ကလေးများကိုသင်ကြားပေးခဲ့ဖူးသည် ။ မြစ်ခြားမြို့ခြား ၊ ပစ်သည့်မြား ၊ ခြောက်ခြားကိုလည်းရစ်ရမည် ၊ စသည်ဖြင့် ။ သို့သော် ကျွန်တော်နှင့်ဆရာက မိုးနှင့်မြေ ၊ နေ့နှင့် ည ။ ကျွန်တော့်အဆင့်က မတန်မရာမို့ နောက်ပိုင်းတွင်ဆက်မလုပ်ဖြစ်တော့ ။ ကဗျာနှင့် မိမိပတ်ဝန်းကျင်ရေမြေအပေါ် ကလေးများချစ်စိတ်ဝင်အောင်တော့ ဆရာ့ကဗျာတချို့ကို ရွတ်ပြသင်ပြနေမိတတ်ပါသည် ။

၁၉၃၅ လောက်က ရန်ကုန် ပဲခူး လမ်းမပေါ် ထောက်ကြန့်နားမှာ ညောင်ပင်ကြီး တစ်ပင်ရှိသတဲ့။

အဲ့ဒီညောင်ပင်ဘေးမှာ ပထမကမ္ဘာစစ်ပြန် အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ကား၀ပ်ရှော့တဲကလေးရှိ
တယ်။

အဘိုးကြီးသေသွားတဲ့အခါ အဲ့ဒီညောင်ပင်ကြီးနားမှာ ကားတွေ မကြာမကြာပျက်တတ်တယ်။

ညောင်ပင်ကြီးကို ပါလာတဲ့ ထမင်း၊ဟင်း၊ မုန့်လေးတွေ ပသပြီး တောင်းပန်လိုက်ရင် ကားတွေက ပြန်ကောင်းသွားရောတဲ့လေ။

၀ပ်ရှော့ဆရာဘိုးတော်က နတ်ဖြစ်ပြီး ဂွင်ဖန်တာနေမယ်လို့ ကားသမားတွေက ယူဆကြတယ်။

၁၉၄၂ ခုနှစ်မှာ ဒေါ်အေးရင် ဆိုတဲ့ ဘွားတော်က အဲ့ဒီညောင်ပင်မှာ ရွှေညောင်ပင်ဘိုးဘိုးကြီး ဆိုပြီး နတ်ကွန်းဆောက်လိုက်တယ်။

အဲ့ဒါနဲ့ပဲ နောက်ပိုင်း ကားတွေဝယ်လာပြီးရင် နတ်နန်းဆီ လာလာပြကြတော့တာတဲ့လေ။

အကျယ်ဖတ်ချင်ရင် မောင်သန်းဆွေ(ထားဝယ်)ရဲ့ နတ်ကိုးကွယ်ယုံကြည်မှုသမိုင်း ထဲမှာ ပါတယ်ဗျ။

အခု ရွှေညောင်ပင်နတ်နန်းသွားပြီး သမိုင်းကြောင်းမေးရင်တော့ ..ကဿပဘုရားရှင်ကနေ အစချီပြီး ရွှေတိဂုံဘုရားသမိုင်းပါ ဆွဲစိပြလိမ့်မယ်။

၀ပ်ရှော့ဆရာကြီးတို့ ဂေါ်ချက်က..နှုတ်ပြောသမိုင်းမှာ ဗုဒ္ဓဝင်ထဲထိ အတင်းဆွဲစိခံရတာပဲ။

ဒီအကြောင်း တခါရေးဖူးပါတယ်။ နောက်ရှိသေးတယ်။

သူ့ဟာသူ ကျောင်းဆောက်လှူလို့ သူ့နာမည်တပ်ခံရတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုလည်း.... မယ်နုက လူသတ်ပြီး ကြမ်းပေါက်ထဲကနေ ပစ်ချတယ်တို့၊ အလင်းခြမ်းမှာ တရားထိုင်ပြီး အမှောင်ခြမ်းမှာလူသတ်တယ်တို့ဆိုပြီး ဒေသခံ အပျော်တမ်းဂိုက်လုပ်တဲ့ ကလေးတွေကိုလည်း ဘယ်ကောင်က ဘယ်တုန်းကတည်းက ဂျင်းထည့်သွားလဲမသိဘူး။

အဲ့ဒီခေတ်ကာလ ပါဝါအလွန်ကြီးတဲ့ ညောင်ကန်ဆရာတော်ဦးပိုးတို့၊ ဆရာတော်ဦးဗုဓ် တို့လို ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေ ထိုင်တဲ့ကျောင်းမှာ ဓားထက်လှပါတယ်ဆိုတဲ့ အလှူဒကာမကြီး မယ်နု ခမြာ စကားတောင်ကျယ်ကျယ် မပြောရဲခဲ့ရှာဘူး။

သူတို့ပြောသလို မယ်နုက ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲ လူတွေခေါ်ခေါ်သတ်ရင် ဟိုဘုန်းကြီးတွေက ဖနောင့်နဲ့ထပေါက်လိမ့်မယ်။

အဲ့ဒါကို သေချာမသိပဲ ကလေးတွေက လာသမျှ ဧည့်သည်တွေကို ခုန ပေါက်ကရသမိုင်းတွေလိုက်ရှင်းပြ၊ စာဖတ်အားနည်းတဲ့ တချို့ပညာတတ်တွေတောင် ယုံကြ၊ အံမယ် တချို့ Youtuber ဆိုတဲ့ဟာတွေက ဗီဒီယိုလုပ်ကြနဲ့၊ သူ့ဟာနဲ့သူ ဟုတ်နေတာပဲ။

နောင်တချိန် သူ့ခေတ်သူ့အခါရောက်တဲ့အခါ ခရီးသွားလုပ်ငန်းပြန်ဖွံ့ဖြိုးလာရင် ဘုရားတွေ၊ သမိုင်းဝင်နေရာတွေက အပျော်တမ်းဂိုက်ကလေးတွေကို ရှေးသုတို့ဘာတို့က သမိုင်းအမှန်တွေပြောပြပေးတာမျိုး၊ သင်တန်းတွေ
၊ စကားဝိုင်းတွေလုပ်ပေးတာမျိုးတွေ လုပ်ပေးသင့်တယ်ထင်တာပဲ။

မောင်ဗြိ

ဒါမက် မိုဒီလျာနီကလည်း သူ့မာနနဲ့သူ
မင့်တို့စောက်ဖက်မလုပ်လည်း ငါ့ရုပ်ငါ့ရည်နဲ့ဆို ဘယ်ယောက္ခမအိမ်တက်နေနေ ရတယ်ပေါ့။ လတ်တလောပက်ဆံလိုနေတဲ့ပြဿနာကိုတော့ သူ့ရဲ့ အဖိုးတန်စာအုပ်တွေဖျောပီး ဖြေရှင်းလိုက်တယ်။ အိတ်လေးနည်းနည်းဖောင်းလာတာနဲ့ စိတ်ပြောင်းပီး ပီကာဆိုတို့အုပ်စုဆီ ပြန်ရောက်သွားတယ်။ သူငယ်ချင်းတို့ကိုကြည့်ရတာ ရေပြတ်နေတဲ့ပုံပဲ။ ကိုယ်ဆော့နေတဲ့ ငါးဂိမ်းလေးတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရမလားတွေဘာတွေ သွားလုပ်တယ်။ တကယ်လည်း ရေလိုနေတဲ့ပီကာဆိုကို ငါးဖရန့်တောင် သူက ထုတ်ချေးလိုက်သေးတယ်

အဲ့ဒီကာလမယ် မိုဒီ ပန်းချီအတော်ဆွဲဖြစ်တယ်
ပန်းချီဆွဲနေရင်းနဲ့ တဖက်က သူ့ရဲ့အဆုတ်ရောဂါကြောင့် သွေးတွေ ခဏခဏ အန်တယ်။ တနေ့ ပါတီပွဲတခုမယ် လီယိုနိုရာ,ဆိုတဲ့ အထက်တန်းလွှာ အင်္ဂလိပ်ဘောစိမကြီးတယောက်နဲ့ သွားငြိတယ်။ ဘောစိမဆိုပေမဲ့ အသက်က ၃၈ ပတ်ချာလည်၊ ( အဲ့ချိန် မိုဒီက ၂၂ ) ဟိုကသိပ်ချမ်းသာတယ်။ နောက်ပီး သူက မိုဒီလျာနီကို အတော်အထင်ကြီးတယ်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း (နာမည်ရကဗျာဆရာမတယောက်) ကဗျာစာအုပ်တွေ လေးငါးဆယ်အုပ်ထုတ်ဖူးတယ်။ သူနဲ့လက်ထပ်ရင် မိုဒီ့အတွက် ပန်းချီဆွဲဖို့ စတူရီယိုတခုရယ် အိမ်တလုံးရယ် တခြားငွေရေးကြေးရေး ဘာမှလိုလေးသေးမရှိအောင် ရေမီးအစုံနဲ့ လေထီးခုန်ရမယ်လို့ မက်လုံးပေးတယ်။

မိုဒီလျာနီက သူ့အိတ်ထဲ လက်နှိုက်ကြည့်တော့
နှစ်ဖရန့်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ သူ့အခန်းခလည်း မပေးရသေး။ ပန်းချီဆွဲရမဲ့ပစ္စည်းတွေ ဝယ်ဖို့ဆိုတာ ဝေလာဝေး။ ဒီမဟေမာနေဝင်းကြီးကိုသာ ဝင်အောင်းလိုက်ရင်တော့ဖြင့် သူ့အနာဂတ်တခုလုံး ရွှေရောင်တွေပေကျံတောက်ပတဲ့နေ့ရက်တွေ ရောက်လို့သွားပီပေါ့။ ဒါမက်လည်း ❝ ကျနော်က အိမ်ထောင်ရေးထဲမှာ ပိတ်မိနေချင်တဲ့ လူစားမျိုးမဟုတ်ပါဘူးမမရယ် ❞ ဆိုတဲ့ပီး အသာလေးကပ်ချွဲရင်း ဘောစိမကြီးကိုငြင်းလိုက်တယ်။

ကိုယ့်တုန်းကတော့ တရုတ်ပြည်မယ်ကြုံခဲ့ဖူးတဲ့
မမကြီးကို အဲ့လိုငြင်းလိုက်တာတောင် အို မောင်လေးကလည်း တညလောက်တောင်မအိပ်ဖူးပဲ ဘာလို့အဲ့လောက်ထိငြင်းနေရတာလဲဆိုတဲ့ပီး အတင်းဆွဲထားတာနဲ့ ဟိုတယ်ပေါ်ကနေ မနည်းခုန်ချပြေးခဲ့ရတယ် 🥲 ( ဤကားစကားချပ် )

ဆိုတော့ အရက်ဆိုင်မယ် သူ့သူငယ်ချင်း
အာထရီယို,ကို အဲ့အကြောင်းပြန်ပြောတော့ အာထရီယိုက ❝ မင်း တကယ့်စောက်ရူးပဲ ❞ လို့ ကြိမ်းတယ်။ ❝ မင်းပုံစံကိုကြည့်စမ်း ဘယ်လောက်စုတ်ပြတ်သ-တ်နေလဲ၊ လမ်းဘေးကခွေးတောင် မင့်ထက်ပိုပီး သားနားသေးတယ်။ ဟို ဘိလပ်ကဘောစိမဆိုတာက ပါရီတမြို့လုံးက ပန်းချီဆရာတွေအကုန်လုံး ဒိုင်ဗင်ဝင်ထိုးဖို့ ချောင်းနေကြတဲ့ရွှေတွင်းကြီး။ အဲ့ထဲကမှ သူက မင့်ကို ရွေးခဲ့တာဟကောင်၊ အဲ့ဒါကို မင်းကငြင်းလိုက်တယ် ဟလား၊ မင်းက တကယ့်ဘဝင်ရူးကောင်ပဲ ❞ ဘာညာနဲ့ ရေလည်ဆူတော့တယ်။ ရှိပါစေတော့ကွာ သူငါ့ကိုတကယ်ချစ်ရင် ငါ့ဆီလိုက်လာလိမ့်မပေါ့လို့ပြောတော့

အာထရီယိုက ထပီးပေါက်ကွဲတော့တယ်
❝ မင်းလို အရက်ကြမ်းနှစ်ပက်လောက်ကို အိမ်ကယူလာတဲ့ ချဥ်ပေါင်ရိုး ခါးချိုးပီးသောက်နေရတဲ့ကောင်နောက်ကို ဟိုက ယီးတောင်လိုက်မလာဘူးဟကောင်၊ နဂိုထဲကမှ ဘိလပ်မတွေဆိုတာက ဟိတ်ကြီးဟန်ကြီးအင်မတန်နိူင်တဲ့ဟာတွေကွ၊ စိတ်ကူးတွေ စွတ်ယဥ်မနေနဲ့ ❞ အဲ့ဒီစကားက သွေးထွက်အောင်မှန်နေတော့လည်း မိုဒီ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားတယ်။ ဒီတခါလည်း စောက်သဲက ထပ်ကွဲရပြန်တယ်။

ရပ်ကွက်ထဲကဘဲတွေက သူ့စောက်တင်းတွေကို
ရှယ်ပလန်နဲ့ တုပ်နေကြတယ်။ ဘိလပ်ကဘောစိမကြီးကို သွားကပ်တာ ဟိုက ကန်ထုတ်ပလိုက်လို့ ဆိုတဲ့ နာမည်ဆိုးတွေထွက်လာတယ်။ ( သူငြင်းလိုက်တာကို ဘယ်သူမှမသိဘူး၊ ဘွားတော်ဘက်က ကန်ထုတ်လိုက်လို့ဆိုတဲ့ သတင်းပဲကြီးနေတာ ) အလကားကောင် သူ့စောက်ဆင့်နဲ့များ ငါတို့မမသင်ဇာဝင့်ကျော်ကို အလွယ်ရမလားဆိုတဲ့ပီး ဝင်လုံးကြည့်တာနေမှာဘာညာပေါ့။ မိုဒီတယောက် စိတ်ဓါတ်တွေအကြီးကျယ် ကျသွားခဲ့တယ်။ သူ့မှာ ရှင်းပြနိူင်တဲ့အင်အား မရှိတော့။ အဲ့ဒီစိတ်နဲ့ပဲ မိုဒီလည်း ဆေးရုံတက်လိုက်ရတယ်။

ဆရာဝန်ရောက်လာပီး ကဲ ဘာဖြစ်သလဲဆိုတော့
မိုဒီက ကျနော့်မှာ စော်ပွေတဲ့ရောဂါရယ် ရန်လိုတဲ့ရောဂါရယ် အဲ့ဒီနှစ်ခုပဲရှိပါတယ်ဒေါက်တာရယ်တဲ့၊ အဲ့ဒီနှစ်ခုသာပျောက်အောင်ကုပေးပါပေါ့။ ဆရာဝန်ကစစ်ဆေးကြည့်တော့ အဆုတ်တခြမ်းက ကျွမ်းနေပီ။ ဘေးနားမယ်စောင့်နေတဲ့ အာထရီယိုကို လက်ကုပ်ခေါ်သွားပီး၊ မင့်ကောင် ခုလိုသာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ညှင်းဆဲနေရင် ခဏနဲ့ ကြွမှာပဲဟေ့လူ။ နောက် ဒါမျိုးထပ်ဖြစ်ခဲ့ရင် ဒီကိုခေါ်မလာပဲ သင်္ချိုင်းကုန်းသာ တန်းပို့လိုက်တော့ ဟုတ်ပီလားတဲ့

ရောဂါက ခန္ဓာကိုယ်ကို နှိပ်စက်လာတဲ့အခါ
စိတ်ဓါတ်တွေအလိုလိုကျလာတယ်။ လူတိုင်းကို ရန်လိုလာတယ်။ အရက်တွေပိုသောက်လာတယ်။ မူးယစ်ဆေးဝါးတွေ ရှာသုံးလာတယ်။ ခံစားနေရတဲ့ ဝေဒနာတွေသက်သာဖို့ဆိုရင် ဘာမဆို လုပ်ရလုပ်ရဖြစ်လာတယ်။ ဒေါသနဲ့ လောကကိုအရွဲ့တိုက်ချင်တဲ့စိတ်က သူ့ကို တစစီဖြစ်အောင် ဖျက်ဆီးတိုက်ခိုက်နေတော့တယ်။

အဲ့ဒီကာလမှာပဲ မိုဒီ့ဝေဒနာတွေကို သက်သာစေမဲ့
အခြေအနေတရပ်ပေါ်လာခဲ့တယ်။ ပန်းချီကားစုဆောင်းတဲ့ ဆွစ်ဇာလန်ဘောစိကြီးတယောက်က သူ့ပန်းချီကား ဆယ့်နှစ်ကားကို တထိုင်ထဲ ဝယ်ချသွားတယ်။ အဲ့ဒီအတွက် မိုဒီ ဖရန့် ၁၂၀၀ ရခဲ့တယ်။ ( မိန်းမတွေရဲ့ အလှကိုဖော်ကျူးတဲ့နေရာမှာ တခေတ်မှာတယောက်ပဲရှိတဲ့ အတော်ဆုံးပန်းချီဆရာတယောက်လို့ ) ဇဘော်ရိုစကီးက မှတ်ချက်ပေးတယ်

အဲ့ဒီ ဇဘော်ရိုစကီးကနေတဆင့် မိုဒီ့ဘဝကို
အကြီးအကျယ် ပြောင်းလဲစေမဲ့ မိန်းကလေးတယောက်ကို သွားတွေ့တယ်။ ကောင်မလေးနာမည်က ဂျင်းယေဘူတန်တဲ့။ ပန်းချီသင်တန်းကျောင်းဆင်းလေး၊ မိုဒီ့ပန်းချီကားတွေကို လာကြည့်ရင်း မိုဒီ့ကိုမြင်မြင်ချင်း တအားချစ်သွားခဲ့တယ်။ ဂျင််းရဲ့အချစ်ဟာ မိုဒီအရင်ကတွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့စော်တွေလို အပေါ်ယံသက်သက်မဟုတ်ဘူး။ ကောင်မလေးက မိုဒီ့အကြောင်းအကုန်သီပီးသား။ မိုဒီဖွန်ကြောင်တာ စော်တွေနဲ့ရှုပ်တာ၊ ရန်လိုတာ အရက်သောက်မူးလာရင် သောင်းကျန်းတာအပြင် ကျန်တဲ့မိုဒီ့အကျင့်ဆိုးတွေမှန်သမျှ ဘာတခုမှမကျန်အောင် အကုန်သိထားတဲ့ကောင်မလေး။

ဂျင်းနဲ့တွေ့တော့ မိုဒီ အတော်ပြောင်းလဲသွားတယ်
တဘဝလုံး အိမ်ထောင်ရေးသံယောဇဥ်တွေထဲကနေ ထွက်ပြေးနေတဲ့မိုဒီဟာ ဂျင်းနဲ့ကြမှ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ရှာတွေ့သွားတယ်။ ကိုယ်တို့ မနက်ဖြန်ပဲ လက်ထပ်ကြရအောင်လားဂျင်းရယ်တဲ့။ အဲ့ဒီစကားကြားတော့ ကောင်မလေးက မျက်ရည်တွေတောင် လည်လို့။ သူက လိုအပ်ရင် မိုဒီ့ကို အသက်ပေးပီး ချစ်ဖို့ထိ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တာမဟုတ်လား

နောက်တနှစ်နေတော့ မိုဒီ့ရဲ့ အဆုတ်ရောဂါဟာ
သူ့ကိုအကြီးကျယ်ဒုက္ခပေးလာတော့တယ်။ ညမှာချောင်းဆိုးရင် မိုးလင်းတဲ့အထိ မရပ်တော့ဘူး။ သွေးတွေဆက်တိုက်အန်တယ်။ ဂျင်းရဲ့ပေါင်ပေါ်မှာ ခေါင်းတင်ပီး အစ်ကိုတော့ မရတော့ဘူးထင်ပါတယ်ဂျင်းရယ်တဲ့။ ဂျင်းကမျက်ရည်တွေကျပီး ဟင့်အင်း အစ်ကိုမသေရပါဘူး အစ်ကိုသေရင် ညီမလည်း လိုက်သေမှာ သိလား၊ အစ်ကို့ကို ညီမပေးမသေနိူင်ဘူးဆိုတဲ့ပီး မိုဒီ့ကို ဆေးရုံတင်လိုက်တယ်

နောက်တရက်မနက်ကျတော့ စွတ်ပြုတ်တွေယူပီး
ဆေးရုံကို ပြန်ရောက်လာတဲ့ဂျင်းဟာ မို့ဒီအခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်ကနေ အောက်ကိုပြုတ်ကျပီး သေနေတဲ့ မိုဒီ့ကိုသွားတွေ့တယ်။ ဂျင်းဟာ မိုဒီ့ကို အတင်းပြေးဖက်ပီး ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်တယ်။ နောက် မိုဒီ့မျက်နှာအနှံ့ အရူးတယောက်လို လိုက်နမ်းနေတယ်။ သူ့အော်သံကြောင့် ဆေးရုံတခုလုံးက ဆရာဝန်တွေ ပြေးလာကြတယ်။ သူတို့ရှေ့မှာ ရင်ကွဲနာကျနေတဲ့မြင်ကွင်းတခု။ အေးစက်နေတဲ့ မိုဒီ့အလောင်းဆီကနေ ဂျင်းကို မနည်းခွာယူလိုက်ရတယ်

လူတွေအကုန်လုံးဟာ မိုဒီ့အလောင်းနားမှာ
ဝိုင်းအုံနေကြတဲ့အခါမှာပဲ ဂျင်းဟာ ပကတိအေးစက်နေတဲ့မျက်နှာနဲ့ ဆေးရုံအပြင်ဘက်ကို ဖြတ်လျှောက်သွားတယ်။ သူထွက်သွားတာကို ဘယ်သူမှ သတိမထားမိလိုက်ဘူး။ နောက်တနာရီလောက်နေတော့ ကျိုးပဲ့ကြေမွနေတဲ့ မိန်းကလေးရုပ်အလောင်းတခုကို လူတွေ သယ်ပီးလာပို့ကြတယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ ဂျင်း။

ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲဗျာဆိုတော့
ကောင်မလေးက အေမီကော့လမ်းက တိုက်တလုံးပေါ်ကနေ ခုန်ချပီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်သ-တ်သေသွားတာဗျ။ အသက်ငင်နေတဲ့အချိန် သူ့အလောင်းကို မိုဒီ့နား ပို့ပေးပါလို့ မှာထားခဲ့လို့ ကျနော်တို့ လာပို့ပေးကြတာပါတဲ့

ကမ္ဘာကျော်ပန်းချီဆရာတွေအကြောင်း
ဘာညာပွားကြရင် ကိုယ်အပြောချင်ဆုံးဘဲရီးက
ဗင်ဂိုးပီးရင် မိုဒီလျာနီပဲ။

ပြောရရင် ပန်းချီဆရာတွေထဲမယ် မိုဒီလျာနီဟာ
ပါဖြောင့်သလောက် အတော်ဖွန်ကြောင်တဲ့ ပန်းချီဆရာတယောက်လည်းဖြစ်တယ်။ အီတလီမယ်နေတုန်း လက်တိုလက်တောင်းခိုင်းဖို့ဆိုတဲ့ပီး သူ့အမေခေါ်ထားတဲ့ ရွာကချာတိတ်မလေးကို ကပ်မန်းလိုက်ရာကနေ ဟိုကဗိုက်ကြီးသွားတော့ လန့်ပီး အီတလီကနေ ပါရီကို ထလစ်သွားတယ်။ ပါရီသွားတဲ့ ရထားပေါ်မယ် အင်းနက်,ဆိုတဲ့ စော်လေးတဗွေနဲ့တွေ့တော့ ထပ်ဖန်ပီး ပါရီမယ် အတူနေလိုက်သေးတယ်။

နောက် ငြီးငွေ့လာတော့ အဲ့ဒီစော်လေးကို အသာချော့ပီး ရွာပြန်လွှတ်တယ်။ ဘယ်လိုဘဝပဲနေရနေရ ကျမ မပြန်ပါရစေနဲ့လားမိုဒီရယ်ဆိုတာကို မရဘူး။ မင်းရှိနေရင် ကိုယ်ဘယ်လိုပန်းချီဆွဲရတော့မလဲကောင်မလေးရယ်ဘာညာနဲ့ မိကျောင်းမျက်ရည်တွေ ထ ဝဲ လိုက်တော့ ဟိုက ထမီလေး မ ပီး ပြန်ချသွားတယ်။ အဲ့ဒီကနေ ပီကာဆိုတို့အုပ်စုနဲ့သွားရောပီး အမြဲမူးနေတဲ့ အာထရီယို,ဆိုတဲ့ဘဲနဲ့ သွားတွဲမိတယ် ( အာထရီယို, ဆိုတာက တင်မောင်မြင့်ဘာသာပြန်ထားတဲ့ တမိုးအောက်တယောက် ထဲကဘဲ )

ပီကာဆိုတို့ ရူးဆိုးတို့ ပန်းချီဆရာတွေအုပ်စုက
နေ့ခင်းဘက်ဆိုပန်းချီဆွဲပီး ညဘက်ဆို စော်လေးတွေနဲ့ ဝိုင်းကြီးပတ်ပတ်ဒူဝေဝေ ပါတီလေးတွေရှိတော့ သူနဲ့ကွက်တိကျတယ် ( ပန်းချီဆရာတွေနဲ့ ရစ်ပတ်ပုတ်ပီး လုံးထွေးနေရရင်ကို တဟီဟီနဲ့ဖြစ်နေတဲ့စော်လေးတွေဆိုတာကလည်း ဒီဘက်ခေတ် ရန်ကုန်ပန်းချီလောကထဲက ကိုတောနေတို့ ရပ်ကွက်ထဲတင် ဗွက်ထနေတာမဟုတ်ပဲ ပီကာဆိုတို့လက်ထက်ထဲက တက်ခွ,လာခဲ့တဲ့ အစဥ်အလာတခုပဲကိုး :3 )

ဆိုတော့ မိုဒီလျာနီဟာ အဲ့ဒီပါတီမယ်တွေ့တဲ့
အယ်လ်ဗီရာဆိုတဲ့ စော်လေးတဗွေနဲ့ ထပ်ငြိတယ် အယ်လ်ဗီရာက အသုံးအဖြုန်းကြီးတယ်။ လိင်နဲ့အရက်ကို သိပ်တက်မက်တယ်။ ငြိမိပီဆိုတော့လည်း သူ့ပန်းချီပစ္စည်းတွေဝယ်ဖို့ဆိုတဲ့ပီး သပ်သပ်ဥထားတဲ့ ပက်ဆံတွေအကုန်လုံး အဲ့ဒီစော်လေးနဲ့ သုံးဖြုန်းရင်း ကုန်တာပဲ

ဒါမက် အဲ့စော်လေးကို မော်ဒယ်နေရာထားပီး
ပန်းချီဆွဲရင်းနဲ့ပဲ မိုဒီဟာ သူ့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်ဟန်သစ်ကို ရှာတွေ့သွားခဲ့တယ်။( ပန်းချီဉာဏ်အလင်းပွင့်ခြင်းလို့ပြောမလား ) သူ့ဟန်က လုံးဝဟန်သစ်၊ ဘယ်ပန်းချီဆရာတယောက်ရဲ့ လွှမ်းမိုးမှုမှမရှိတဲ့ ကိုယ်ပိုင်ဟန်စစ်စစ်။ ဝမ်းသာအားရနဲ့ မိုဒီက အရူးတယောက်လို ထအော်တယ်။ အယ်လ်ဗီရာကလည်း မိုဒီဆွဲထားတဲ့ သူ့ပုံတူပန်းချီကားကိုမြင်တော့ အသက်ရှုပါရပ်သွားတယ် ❝ မိုဒီ ရှင် တကယ်ရှာတွေ့သွားပီပဲ ❞ တဲ့။ ပန်းချီအကြောင်း နကန်းတလုံးမှမသိပေမဲ့ တဘဝလုံး ပန်းချီဆရာတွေနဲ့ လုံးထွေးနေတဲ့ကောင်မလေးဆိုတော့ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ဒီလက်ရာဟာ နယ်နယ်ရရမဟုတ်မှန်း သူ တန်းသိတယ်

ဒါမက်လည်း ပန်းချီဆရာတွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်း
မိုဒီဟာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လက်ထဲရေခန်းလာတယ်။ ရေခန်းလာတော့ ဘေးနားကစော်လေးကို သိပ်မကြည်တော့ဘူး။ ဘာမဟုတ်တာလေးနဲ့ အော်လိုအော် ငေါက်လိုငေါက်တွေ လုပ်လာတယ်။ အယ်လ်ဗီရာ,ဆိုတာကလည်း လက်ထဲ ရေမရှိရင်ကို မနေတတ်တဲ့စော်လေး။ နောက်ပီး အယ်လ်ဗီရာက မူးလာရင် သွေးဆိုးတယ်။ ခုတော့ ပြားပြားမှမရှိရတဲ့ကြားထဲ ဒီဘဲက အလကားနေရင်း ထထဟောက်နေတော့ စိတ်ပျက်လာတယ်။ ပျက်မယ်ဆိုလည်း ပျက်ချင်စရာပဲကိုး။ အဲ့လောက် ဘိုင်ပြတ်နေတဲ့ကြားက ကိုရာဇာနေဝင်းကလည်း ပီကာဆိုရဲ့ကိုယ်ဟန်ပြမယ် ဖာနန်ဒီ,နဲ့ ဒိုင်လျှိုလေး သွားရှုပ်လိုက်သေးတယ်။

မိုဒီက အရက်တွေမူးလာရင် အကြီးအကျယ်
သောင်းကျန်းတယ်။ တွေ့ကရာလူ ပြဿနာလိုက်ရှာတယ်။ လမ်းဘေး ကြုံရာထိုးလဲအိပ်တယ်။ နောက်ဆုံး ပီကာဆိုတို့အုပ်စုကပါ သူ့ကိုစိတ်ပျက်လာကြတယ်။ ဒါမက် ပါရီရဲ့ ရဲမင်းကြီးက သူ့ပန်းချီကားတွေ ဝယ်စုနေတဲ့ ကော်လက်တာတယောက်ဖြစ်နေတော့ သူ့လက်အောက်ကရဲတွေကို၊ ကောင်လေး ပျော်သလိုနေပါစေကွာဆိုတဲ့ပီး မှာထားတယ်။ တခါသား ပါရီရဲတွေက မိုဒီ့ကို ကုပ်သွားလို့ သူကိုယ်တိုင် လိုက်ထုတ်ပေးခဲ့ရတယ်။ အဲ့လိုနဲ့ပဲ မိုဒီဟာ တရက်ထက်တရက် ပိုပိုပီးပျက်စီးလာတယ်

တရက်မယ် အယ်လ်ဗီရာလည်းသီးမခံနိူင်တော့ဘူး
❝ ရှင်က သိပ်အတ္တကြီးတဲ့ငတုံးပဲ၊ စာကြီးပေကြီးတွေဖတ်ပီး ပန်းချီဆွဲတတ်တာရယ် ဖွန်ကြောင်တာရယ်ကလွဲရင် ဘာမှ သုံးစားမရတဲ့ကောင် ❞ ဘာညာနဲ့ ရေလည်ကွိုင်ရှာပီး သူ့ကို ပစ်ပြေးသွားတယ်။ ( အမှန်က သူလည်း နောက်ပန်းချီဆရာအသစ်တယောက် တွေ့နေလို့ မိုဒီ့ကို သက်သက် ရမယ်ရှာပီးလစ်သွားတာ )

အဲ့လိုနဲ့ စော်ပစ်ကောင်ဘဝကိုရောက်သွားတော့မှ
စောက်သည်းတွေ ထကွဲပီး၊ အသဲကွဲခဲ့တဲ့ အမေ့ရဲ့သားလေးပြန်လာပီ ၊ သုံးနှစ်လောက်အမေ့ဆီမပြန်ပဲ လွှင့်တဲ့သားလူမိုက်ဟာ ဘာညာနဲ့ သူ့အမေရှိတဲ့ အီတလီကို ပြန်လစ်သွားတယ်။

ဟိုရောက်တော့လည်း ငြိမ်ငြိမ်မနေနိူင်ဘူး။
နောက်ဆုံး သူ့လူတွေရှိတဲ့ ပါရီကိုပဲ တဖန်ပြန်ရောက်လာတယ်။ ဒါမက် ပီကာဆိုတို့အုပ်စုက သူ့ကို သိပ်မရောတော့ဘူး။ ဒီဘဲက မလွယ်ကျောလေး၊ မူးလာရင်လည်းသွေးဆိုးသေးတယ်။ ငါတို့ အသာနှပ်ထားတဲ့စော်လေးတွေကိုပါ လျှောက်မန်းနေမှဖြင့်ဆိုတဲ့ပီး ခပ်ကင်းကင်းနေတော့တယ်။ အဲ့ဒီပန်းချီဆရာတွေအုပ်စုထဲမယ်လည်း သူက နတ်သားတပါးလို ရုပ်အဖြောင့်ဆုံးဆိုတော့ ဟိုဘဲတွေသဝန်ကြောင်တာလည်း မလွန်ဘူးကိုး။

ကိုမိုးဝေးကလည်း ကွန်ပျူတာလား၊ တီဗွီလား ထိုင်ကြည့်ရင်း စကားဝိုင်းထဲ ကူးလူးပေးနေခဲ့ရတာပါပဲ။ အိပ်ပျော်သလိုလို မပျော်သလိုလိုနဲ့ ကျနော်တို့ အိပ်ခြင်းနဲ့ မူးခြင်းကြားမှာ ဘာမှန်းမသိဘဲ မိုးလင်းပါတယ်။

မနက်လင်းတော့ ဘယ်လောက်ဆိုးသလဲဆိုတော့ အရက်ဆာတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် စောလွန်းနေပါတယ်။

ကိုမိုးဝေးက သစ်တောဝင်းထဲကိုလာတဲ့ ကောက်ညင်းပေါင်း သည်ခေါ်ပြီး မနက်စာ ဖန်တီးပေးတယ် ထင်ပါတယ်။ ဝင်းထဲကဖွင့်ထားတဲ့ ခေါက်ဆွဲသုပ်ဆိုင်လေးလည်း ရှိပြီး ကျနော်က ခေါက်ခွဲသုပ် စားဖြစ်တယ် ထင်မိပါတယ်။

သစ်တောလမ်းထိပ်မှာ ကိုမိုးဝေးက ဆေးဆိုင်ဖွင့်တယ်။ အဲ့တာနဲ့ ကျနော်တို့လည်း သခင်မြပန်းခြံဘက်က ဂရင်းအိုက်စ်ဆိုလား ဘီယာဆိုင်မှာ ထိုင်ဖြစ်ကြပြန်တယ်။ ဝိုင်ချို၊ တိုးနှောင်းမိုး၊ စိုင်းဝင်းမြင့်၊ ကိုမိုးဝေး၊ ဟိန်းမြတ်ဇော် စသဖြင့်ပေါ့။

သောက်ကြပြောကြရင်း ဝိုင်ချို့စကားကြောင့် ဇာတ်လမ်းသစ်တပုဒ် ဖြစ်လာရပါတယ်။ ထိုကာလ သရဖူ မဂ္ဂဇင်းက မော်ဒန်၊ ပိုစ့်မော်ဒန် သဘောတရားများကို မိတ်ဆက်ပေးနေချိန်ဖြစ်ပါတယ်။

ကျနော်တို့ ဘီယာဆိုင်ထိုင်နေစဉ် မတိုင်ခင်ရက်များမှာပဲ ဇီးရိုးသီအိုရီဆိုတာကို ဆရာဇော်က ပို့စ်မော်ဒန် အယူအဆအဖြစ် တင်ဆက်ထားခိုက်လည်း ဖြစ်ပါတယ်။

စာပေကိစ္စဟာ ပြီးသွားပြီပေါ့။ ဇီးရိုးပွိုင့်ကို ရောက်သွားပြီပေါ့။ ခင်ဗျားတို့ မက်တာနရေးတစ်၊ ကြီးကျယ် ခမ်းနားသော အရေးအသားများဟာလည်း အမှိုက်ထဲ လွှင့်ပစ်လိုက်ပါပြီပေါ့၊ ဗဟိုချက် မရှိတော့ဘူးပေါ့ ဘာညာ။

စ ဖောက်တာက ဝိုင်ချိုပါ။ ဝိုင်ချိုက ပြောတယ်။ ဗမာပြည်မှာ အနုပညာမှာ ပို့စ်မော်ဒန်ဖြစ်တာ ၃ယောက်ပဲ ရှိတယ်တဲ့။

ကျနော်တို့က ''မင့်ဘယ်သူက ပြောတာလဲ'' ဝိုင်းမေးကြတော့ ကိုမင်းခိုက်က ပြောတာတဲ့။ ဘယ်သူတွေ တုန်းဟဆိုတော့ ဝိုင်ချိုက မင်းခိုက်စိုးစန်(ယခု ၂၀၂၂ အတွက် အမျိုးသားစာပေဆုရရှိ၊ တက်ရောက် ) ပြောတာကို ပြန်ပြောပြတယ်။

''ငါ(မင်းခိုက်စိုးစန်)ရယ်၊ ကိုရွှေဘုန်း(တာရာမင်းဝေ)ရယ်၊ မင်း(ဝိုင်ချို)ရယ်တဲ့'' ဆိုတော့ ကျနော်တို့ ဝိုင်းဟားကြပါတယ်။

သူကလည်း ''တကယ်ပြောတာဟ၊ ကိုမင်းခိုက်က တရက်တွေ့ကြတုန်းက'' တဲ့။ ကျနော်တို့ကလည်း ''လခွမ်း မင်းနှယ်ကွာ ရူးပါ့'' ပေါ့။

''လာကွာ အဲ့တာဆို မင်း ရှင်း၊ တာရာမင်းဝေဆီ သွားမယ်” ဆိုပြီး တယောက်က ချဲတော့ အားလုံးလည်း တယောက်တပေါက်နဲ့ သွားမယ်ဖြစ်ကုန်ပါတယ်။

ဝိုင်ချိုလုပ်လိုက်တာမှာ အကုန်ရှုပ်ထွေးကုန်တော့တာပါ။ ဝိုင်ချိုဆိုတာက သူ့ကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှ မဖြစ်သလိုပဲ ထုံးစံအတိုင်း အေးအေးဆေးဆေး။ စားပွဲမှာက ပုလင်းတွေလည်း ပုံနေပြီလေ။ တဝက်ကျိုးနေ ပြီလေ။

တက္ကစီ(၂)စီးနဲ့ ကိုရွှေဘုန်းလူအိမ် ရောက်သွားကြတယ်။ အိမ်ထဲကနေ ဝေမှူးသွင်တယောက် ထွက်လာတာနဲ့ ဆုံကြရပါသေးတယ်။ ကြောင်နှစ်ကောင် မောင်မျိုးဆိုသူ ထုတ်မယ့် အိုင်ဒီယာမဂ္ဂဇင်း စတင်ဖို့ ပြင်ဆင်နေချိန် ကာလလည်း ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။

အိမ်ထဲကနေ မနော်(မနော်ဟရီ) ထွက်နှုတ်ဆက်တယ်။ နောက်တာရာမင်းဝေ ထွက်လာတယ်။ အပြာရောင် ထက်အောက်ဝတ်စုံနဲ့၊ တိဗက်ရဟန်းအသွင်နဲ့ တစုံတရာကို ကျင့် ကြံနေတဲ့ပုံ။ သူကလည်း အဲ့လိုပဲ ပြောပါတယ်။

နံရံမှာကတော့ ကိုစိုးဝင်းငြိမ်းလက်ရာနဲ့ ဝတ္ထုအဖုံး ပန်းချီတွေကို ဘောင်ထည့်ပြီး ချိတ်ထားတယ်။ ရွှေဖိနပ်မှာ အစိမ်းရောင်ကြက်ခြေခတ်နဲ့ ကောင်မလေး၊ မိုးခေါင်လို့ တီးတဲ့ဗုံသံ၊ အရှေ့မြို့ရိုးမှ မိုးရေစက်များ စသဖြင့်။

ဘုန်းကြီးဝတ်နေတာဆိုတော့ အားနာတာဗျာ၊ ကျနော်တို့က အရက်သောက်လာတာလို့ ကိုမိုးဝေးက အားတုံ့အားနာပဲ ပြောတယ်။

ကျနော်တို့အားလုံးကို ပြုံးပြပြီး ရပါတယ်ဗျ တိဗက်အနေအ ထား အရက်သောက်တာ ပြဿနာမရှိပါဘူး။ ဆိုတဲ့ပြီး မန္တလေးရမ်တွေ ထင်ပါတယ် စီစဉ်ပေးရှာပါတယ်။ သင်ဖြူး ဖျာချောလေးတချပ်ကို ကြမ်းပြင်မှာ ခင်းပေးပါတယ်။

“ဘုရားခေတ်မှာဆိုရင်
ရဟန္တာဖြစ်တဲ့အထိလိမ္မာမယ်
ဒါပေမယ့်
အမှောင်ခေတ်မှာတော့ အာဏာရှင်ကို ဖီဆန်တယ်”

ရွှေဘုန်းလူ
(၁၉၆၆စက်တင်ဘာ-၁၃ - ၂၀၀၇ဩဂတ်၅)

(၃)

ကျနော်က ကိုရွှေဘုန်းလူဝတ်ထားတဲ့ တိဗက်ဘုန်းကြီးဟန်လို့ပြောတဲ့ အပြာရောင်ဝမ်းဆက်ဝတ်စုံကို ငေးရင်း ထူးဆန်းနေခဲ့မိပါတယ်။ ပိတ်သားပြာနဲ့ချုပ်ထားတဲ့ အကျဉ်းထောင်ပုံစံ အင်္ကျီလိုလိုနဲ့ ဘောင်းဘီရှည် ပွပွပါ။

ဒီလိုနဲ့ ခင်းပေးတဲ့ သင်ဖြူးဖျာထက်မှာ ကျနော်တို့ ဝိုင်းထိုင်လိုက်ကြတယ်။ အစ်မ မနော်ဟရီက စီစဉ်စရာ ရှိတာ စီစဉ်ပေးတယ်။

သူ့ဝတ်စုံကို ငေးကြည့်နေမိရင်း ကျနော်က ဆရာတော်ဦးဉာဏတို့ရဲ့ ဘုန်းကြီးပြာအသွင်အပြင်ဆိုတာကို ပြေးမြင်နေမိတယ်။ တဆက်တည်း သွားသတိရမိတာက ၃၃လမ်းအောက်က အေဇက် ဆရာမြင့်ဝင်းမောင်က ၂၀၀၈ လောက်က “ပိုစ်မော်ဒန်နဲ့ ပုညကြိယာဝတ္ထုဆယ်ပါး” (ခေါင်းစဉ် အနည်းငယ်လွဲနိုင်) စာအုပ်ကို ထုတ်ဝေဖူးတာလေးပါ။

ဆရာတော်က နိဒါန်းရေးပြီး ဆရာဇော်ဇော်အောင် အမှာစာရေးပါတယ်။ ပိုပိုရဲ့ သရုပ်ဖော်မျက်နှာဖုံးနဲ့ ထင်ပါတယ်။ ဒီစာအုပ်အကြောင်းပြုပြီး ဆရာမြင့်ဝင်းမောင်လည်း တိမ်း ရှောင်ရတယ် ထင်ပါတယ်။ အဖမ်းခံရ သလားတော့ မမှတ်မိတော့ပါဘူး။

ဒီနေရာမှာ မိုးပြာဆရာတော်အကြောင်းကို ဆက်စပ်ပြီး ဖော်ပြလိုတာရှိပါတယ်။ တကယ်တော့ “မိုးပြာ ဆရာတော်” ဟာ အစဉ်အလာကြီးတဲ့ မစိုးရိမ်တိုက်ထွက်ပါ။

“ပစ္စုပ္ပန်ကမ္မဝါဒ" အတွေးအယူကို ထူထောင်မှုကြောင့် ၁၉၈ဝ အလွန်ကနေ ယနေ့ထိ အုပ်စိုးသူတို့ရဲ့ ထောင်ချခံရခြင်း ၃ ကြိမ်မှာ နှစ်ပေါင်း ၃၅နှစ်မျှ အကျဉ်းထောင်တွင်းမှာ ကုန်လွန်ခဲ့ရတာပါ။ ရဲဘက်စခန်းများ ထိပင် အပို့ခံရကာ မျက်လုံးတဖက် ပျက်စီးလုထိ ခံစားခဲ့ရပါတယ်။

ဗုဒ္ဓအဘိဓမ္မာ၊ ဓမ္မစက်ြာနဲ့ အနတ္တလက္ခဏသုတ်စသဖြင့် အခြေခံကာ သူယုံကြည်တဲ့ ယုံကြည်မှုနဲ့ သူ့တည်ဆောက်မှု။ သူ့ဗျတ္တိ သူ့ခိုင်ကျည်မှုကို မှန်၏မှား၏ ဝေဖန်ဖို့ မဆိုစွမ်းပေမယ့် လေးစားရပါတယ်။

လွှတ်တော်ခေတ်ကျတော့လည်း သာ/ဝန် သူရအောင်ကိုလက်ထက်မှာ ပြဿနာထပ်ရှာခံရပြန်ပါတယ်။ မိုးပြာဂိုဏ်းဟာဖြင့် ထေရဝါဒရဲ့မူပိုင်ခွင့် (Copy Right)ကို ချိုးဖောက်တယ်လို့ ဆိုတာမျိုးနဲ့ပါ။ ရီစရာတွေပါ။

သင်္ဂါယနာများကို ပြန်ပြောရင်တောင် ဝိဝါဒအငြင်းပွားစရာအတိနဲ့လို့ ကြားဖူးပါတယ်။ မြန်မာ့ဘာသာရေး သိမှုအ ဆောက်အအုံအတွင်းရှိ အရိုးစွဲအမူအကျင့်၊ အတွေးအယူများဟာ အထိမခံ၊ အကဲဆတ်တာမို့ ဝေဖန် စောဒနာများဟာ အင်မတန်ခက်ခဲလှပါတယ်။

ကျနော် မှတ်သားလေ့လာမိသလောက် ဝါဒကြီး ၆၂ မျိုးကို ရင်ဆိုင်ကြုံတွေ့ခဲ့သလို ကာလာမသုတ္တန်လိုဟာနဲ့ ဝိဘဇ္ဇသဘောကို နားလည်ပိုင်နိုင် ပို့ချခဲ့တဲ့ မြတ်စွာဗုဒ္ဓက သူ့အဖွဲ့အစည်းနဲ့ လူ့အဖွဲ့အစည်းကို ဒီလိုဖွင့်ပေးခဲ့တာတွေ ရှိပါတယ် ဆုံးမခဲ့ပါတယ်။

“ရဟန်းတို့ ဤတရားတို့ကို ယုံကြည်ခြင်း၊ နှစ်သက်ခြင်း၊ တဆင့်စကားကြားခြင်း၊ ကြံစည်ခြင်းဖြင့် သိအပ်သည် မဟုတ်။ ပညာဖြင့် တွေ့မြင်၍ သိအပ်ကုန်သည်သာ ဖြစ်၏” (သဠာယတနယံယုတ်။ ပရိယာယ သုတ်)

“ရဟန်းတို့ သင်တို့သည် ငါဘုရားကို ကြည်ညိုလေးစားသဖြင့် ငါ၏တရားကို လက်ခံယုံကြည်ခြင်းသည် မသင့်။
သင်တို့သည် ကိုယ်တိုင်အသိဉာဏ်ဖြင့် ထိုးထွင်းသိမြင်သော တရားကိုသာလျှင် ယုံကြည်ကြသည် မဟုတ်လော” (မဇ္ဈိမနိကာယ်။ မဟာတဏှာသင်္ခယသုတ်)

“ရဟန်းတို့ သင်တို့သည် ဤအယူသာမှန်၏ အခြားအယူအားလုံးသည် အချည်းနှီးသာတည်းဟု တထစ်ချ မစွဲမှတ်ထားသင့်” (မဇ္ဈိမနိကာယ်။ မဇ္ဈိမပဏ္ဏသ-စကီသုတ် စသည်)

ဒါပေမယ့်လည်း ရတနာပုံခေတ်က ဓာတ်ဆရာဦးပိုတို့အစ ဆူးလေဦးမြင့်သိန်းတို့အလယ် ရှင်ဥက္ကဋ္ဌတို့ ဆရာတော်ဦးဉာဏတို့အထိ နိုင်ငံတော်နဲ့ သီဖောက်ယှက်လိမ်ထားတဲ့ ကိုးကွယ်ယုံကြည်မှုဆိုင်ရာ အဆောက်အအုံဟာ ''ငါနဲ့မတူ ငါ့ရန်သူ'' လုပ်ခဲ့တာချည်းပါပဲ။

သမိုင်းမှာ မဟာယာန၊ ဟိနယာန၊ ဝဇီရယာနရယ်လို့မှာ တောင်ပိုင်းမြောက်ပိုင်း ကွဲသလို တောင်ပိုင်း ထေရဝါဒမှာပင် ထပ်ကွဲပြားပါတယ်။ ထေရဝါဒအတွင်းမှာပင် ထပ်ပြီး (၁)သုဓမ္မာ၊ (၂)ရွှေကျင်၊ (၃)ဓမ္မာနုဓမ္မ မဟာဒွါရနိကာယဂိုဏ်း၊ (၄)ဓမ္မဝိနယာနုလောမမူလဒွါရနိကာယဂိုဏ်း၊ (၅)အနောက်ချောင်းဒွါရဂိုဏ်း၊ (၆)ဝေဠုဝန်နိကာယဂိုဏ်း၊ (၇)စတုဘုမ္မိကမဟာတိပဋ္ဌာန်ငှက်တွင်းဂိုဏ်း၊ (၈)ဂဏဝိမုတ်ကူးတို့ဂိုဏ်း၊ (၉)ဓမ္မယုတ္တိနိကာယမဟာရင်ဂိုဏ်း ရယ်လို့ ရှိနေပါတယ်။

ဒါ့အပြင် မိုးကုတ်၊ လယ်တီ၊ ကျောက်သင်္ဘော၊ ကြောင်ပန်းစသဖြင့် တစုံတရာသောကျင့်စဉ်၊ နည်းပရိယာယ် ခြားနားမှုမှာ နှိပ်ကွပ်မှု၊ ဝိနစ္ဆယခံရမှုများရှိသော အခြေအနေများလည်း ဖြတ်သန်းခဲ့ရပါတယ်။

ဆိုလိုချင်သည်မှာ မိုးပြာကိုပြောတဲ့အခါ ထည့်သွင်းစဉ်းစားစရာများ အဖြစ်ရယ်ပါ။ ဒါတွေပြောလို့ စံညိမ်းဦးရဲ့ ဘာသာ တရားက ဘာလဲလို့က မေးစရာဖြစ်သလို မိုးပြာလား၊ ဘာညာ တံဆိပ်ကပ်ချင်လာမယ် ထင်ပါတယ်။ မဟုတ်ပါ။

ကျနော့်အဖို့က ဉာဏ်ပညာကိုချစ်ခြင်း၊ အနုပညာကိုချစ်ခြင်းကလွဲပြီး ဘာမှမရှိသေးပါဘူးလို့ပဲ အလွယ်ဆိုရ မှာပါ။ ကိုးကွယ်မှုတိုင်းကို မေးခွန်းထုတ်ရင်း လေ့လာသူမျှပါပဲ။

ကျနော် တက္ကသိုလ်စတက်တော့ ကျောင်းအပ်ဖောင်မှာ ကိုး ကွယ်ရာဘာသာဆိုတဲ့ ကွက်လပ်မှာ “လေ့လာဆဲ” လို့ ရေးတင်ဖူးပါတယ်။

ကျောင်းသားရေးရာက ခေါ်ယူပြီး တခုခုဖြည့်ဖို့ ဆွေးနွေးပါတယ်။ တကယ်လေ့လာဆဲပါဆိုတော့ တောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့ မိရိုးဖလာဗုဒ္ဓဘာသာ မဟုတ်လားဗျာ။ ကျနော်တို့ကို ကူညီတဲ့အနေနဲ့ အာ့သလိုပဲ ဖြည့်ခွင့်ပေးဖို့ကို အားနာနာနဲ့ လက်ခံဖူးခဲ့ပါတယ်။

ဆိုတော့ကာ၊ ကိုရွှေဘုန်းလူ ကျင့်ကြံနေတာကတော့ မြောက်ပိုင်းတိဗက်ဗုဒ္ဓဘာသာက လက်ခံထားတဲ့ အကျင့်လို့ သူ့စကားအရ နားလည်ခဲ့ရပါတယ်။

“ကဲ.. ချကြဗျာ” လို့ ကိုရွှေဘုန်းအသံကို သတိထားမိမှ မိုးပြာဂိုဏ်းနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ကျနော့်အတွေးတွေ ရပ်တန့်ပြီး ဖန်ခွက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်မိပါတယ်။

(၄)

မြန်မာပြည်မှာ ပိုစ့်မော်ဒန်ဖြစ်တာ ၃ယောက်ပဲရှိတယ်ဆိုတဲ့ အူကြောင်ကြောင် ဇာတ်လမ်းစတင်ခဲ့သူ ဝိုင်ချိုရဲ့စကားကို သူက ရီမောပြီး ခင်ဗျား..လူနောက်ပဲလို့ ဆိုပါတယ်။ ဝိုင်ချို ပေါက်တတ်ကရစကားတွေ နောက် မျောပါမိတဲ့ ကျနော်တို့ဟာလည်း အရူးလိုဖြစ်ရပါတယ်။

အမြတ်ကတော့ မရည်ရွယ်ဘဲ ကိုရွှေဘုန်းလူ (တာရာမင်းဝေ)နဲ့ ဝိုင်းဖွဲ့ဖြစ်သလို ပြောချင်တာတွေ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပွင့်ကြတာပါပဲ။

“အာလူးကောက်သူများ” ဝတ္ထု စာပေဂျာနယ်မှာ ပေါက်တော့ တာရာမင်းဝေဆိုတာ ၁၉၈၈-၈၉ ခုနှစ်မှာ ကျောင်းဖွင့်ချိန် ကဗျာရှည်ရေးသူ ရွှေဘုန်းလူဟာ တယောက်တည်းလို့ သိခဲ့ရပါတယ်။

ထိုကာလ မန္တလေးရှိ သမဂ္ဂကျောင်းသားရဲဘော်များ အဝန်း အဝိုင်းမှာလည်း အဲ့ဒီ ''ကျောင်းဖွင့်ချိန်'' မြေအောက်ကဗျာရှည်ဟာ အင်မတန်နှလုံးထိခိုက်ခဲ့ရတဲ့ ကဗျာတပုဒ်ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အကို ကဗျာဆရာ ဒတ္ထရဲ့ကလောင်ခွဲလို့လည်း မှတ်သားမိခဲ့တာမို့ ''ရွှေဘုန်းလူ'' နာမည်ဟာ ဝိဝါဒမကွဲ ဖြစ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။

တာရာမင်းဝေဘဝမှာ ဒီလောက်မိုက်တဲ့ လှတဲ့ကဗျာကို အသွားဟာ သူမဖြစ်နိုင်ဘဲ ကိုဒတ္ထလို့ ယူဆမိသလို ရွှေဘုန်းလူ နာမည်ကိုလည်း သူလို့ မထင်မိပါဘူး။ ကိုဒတ္ထ ကဗျာအသွားတွေကို ကျနော်တို့က ရိပ်စားမိသလို ရှိခဲ့တာကလည်း ဒီအမြင်ကို ဖြစ်စေခဲ့ပါတယ်။ ပြောဖြစ်ပါတယ်။

အဲဒီကဗျာထဲကမှ ကျနော်က ကျနော်စွဲပြီး သဘောကျခဲ့တဲ့ စာပိုဒ်လေး ရွတ်ပြဖြစ်တယ်။ “ဟစ်တလာ ပါးစပ်ထဲက ကျည်ဆန်တတောင့် ထွက်အံကျလာတယ်။ သူတို့ဟာ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှာ အဲ့ဒီကျည်ဆံနဲ့ သွေးစွန်းလက်တွေနဲ့ ပျူငှာစွာ ဖိတ်ခေါ်ကြပါပြီ” ဆိုတာလေးပါ။

တကယ်လည်း ကျနော်တို့ အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝကနေ တက္ကသိုလ်အထိမှာက အကြိမ်ကြိမ် ကျောင်းတွေပိတ်တာ၊ ဖမ်းဆီးတာ၊ ကျောင်းကို အဓိကရုဏ်းလုံထိန်းရဲတွေ အပြည့်ဝိုင်းတာ၊ မိဘခေါ်အပ်နှံပြီး စာမေးပွဲမှ လာဖြေခိုင်းတာ၊ ကျောင်းထောင့်ကနေ ကြယ်တလုံး အချုပ်ကားကြီးနဲ့ စောင့်တာတွေဟာ ကျနော်တို့ ပညာရေးဘဝရဲ့ အတွေ့အကြုံများပါပဲ။

ဒီလိုနဲ့ တယောက်တပေါက် စကားတွေဆိုကြရင်း စာပေဘက်ကိုရောက်တော့ ဆရာဇော်ရဲ့ ဇီးရီးသီအိုရီကို မကြေလည်တာတွေ ပြောဖြစ်ကြပါတယ်။

သူက မောင်ယောနာမည်နဲ့ ပြိုင်မြင်းခွါသံဆောင်းပါးတွေ ရေးဖြစ်ပုံနဲ့ ပြည်ပရောက် သူ့အစ်ကို ကိုအောင်ဒင် (ကဗျာ ဆရာဒတ္ထ) ပို့ပေးတဲ့ စာပေသီအိုရီဆိုင်ရာ စာအုပ်တွေ ထုတ်ပြပါတယ်။

သူက နိုင်ငံရေးဘက်ကို လုံးလုံးကျောခိုင်းလိုက်ပြီး စာပေဘက် ဇောက်ချဖို့ပဲလို့ သူကဆိုတော့ ကျနော်တို့က နှမြောကြေကွဲကြောင်းတွေလည်း ပြောဖြစ်ကြပါတယ်။

အတွေးအခေါ်များလည်း အကြီးအကျယ် အပြောင်းအလဲလုပ်ခဲ့ပြီးတာကို သူ မပြောဘဲလည်း သူ့စာတွေမှာ တွေ့ရပါတယ်။ ကျနော်ဖို့ ကိုယ်လေးစားခဲ့ရတဲ့သူတယောက်မို့ ယခင်တန်ဖိုးများ ပြောင်းလဲသွားမှုအပေါ် မအီမသာဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

သူက တွေးတွေးဆဆ ဆွေးဆွေးမြည့်မြည့်ဟန်နဲ့ ''လူငယ်ကြိုက်၊ ဆယ်ကျော်သက်ကြိုက်တွေကိုလည်း ခင်ဗျားတို့ မမျှော်လင့်မှန်း သိပါတယ်'' တဲ့။

''သရုပ်မှန် အယူအဆတွေကို ကျနော်ငြင်းဆန်နေမိပေမယ့် ကျနော် ပြောခွင့်ရတဲ့ အနေအထားထဲကနေ လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက် ကျနော် ပြောနိုင်တတ်သလောက် ပြောပေးနေမှာတော့ ယုံကြပါဗျာ'' တဲ့။ ပြီးတော့ အရက်တခွက်ကို လေးလံစွာ ငဲ့လိုက်တယ်။

“လှေကိုမလှော် ပင်လယ်ကိုလှော်မည်
စံပယ်တွေ အိပ်တန်းပြန်တဲ့ကျွန်းမှာ
ငါ့ကိုယ်ငါ မီးတုတ်အဖြစ်နဲ့ ထွန်းညှိပေရအုံးမည်”

အချိန်က အရှိန်ကို တွန်းတွန်နေသလို ရှိခဲ့ပါတယ်။ အရက်အရှိန်က ရင်ထဲပေါက်ကွဲမှုများကိုပါ စတင်စေ ပါတယ်။

တွေတွေကြီးလုပ်နေရာကနေ နံရံဘက်ချိတ်ထားတဲ့ သူ အောင်မြင်ကျော်ကြား ဘက်ဆဲလားဖြစ်နေတဲ့ ဝတ္ထုများရဲ့အဖုံးတွေကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း ''တာရာမင်းဝေ အတုတွေပါဗျာ'' လို့ ငိုသံကြီးနဲ့ ပြောပါလေရော။

အမှန်က အခြားသူတွေ ပြောတာတွေထက် ထိုစဉ်က ကျနော့်ရဲ့ အတက်ကြွလွန်စိတ်တွေ၊ အလွန်အကျွံ စိတ်တွေနဲ့ သူ့ရင်ကို ထုနှက်ပစ်ပေါက်မိတာတွေက သူ့အဖို့ ခံရခက်စေခဲ့တာကို စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပါတယ်။

ခင်ဗျား အရှေ့မြို့ရိုးမှ မိုးစက်များ ဆိုလားဟာဗျာ၊ ကျနော် ဗွီဒီယိုကြည့်ဖူးတယ်ဗျ။ စက်ရုပ်မနဲ့ လူမနဲ့ အကပြိုင်ကြတဲ့ ဇာတ်လမ်းဟာလေ။ ကူးချတာလား ဘာညာ၊ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲပေါ့။ ဘက်ဆဲလားလမ်း အလွယ်တွေလိုက်ရင်း အဲ့လိုတွေဖြစ်ကုန်တာလား ဘာညာဆိုပြီး လူစွာလုပ်ဖြစ်ခဲ့တာလည်း ပါပါတယ်။

အမှန်ကတော့ “ငါကွ၊ ဟေ့လူ ခင်ဗျား ဘာငြင်းမလဲ” ဆိုပြီး ရမ်းကားတဲ့ လုပ်ပေါက်ပါ။ လွန်သွားမှ သူ စိတ်ထိခိုက်သွားမှာကို ကျနော် ဘာမှမတတ်နိုင် ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

အဲဒီကာလတုန်းက ကျနော်က သူ့စာ၊ သူ့ကဗျာတွေကို ကလက်တက်တက်၊ ဒိုင်ကြောင်တွေ၊ စတန့်တွေလို့ ထင်ခဲ့တယ်။

လူငယ်တွေ အိတ်ထောင်ထဲက ပိုက်ဆံကို ဒိုင်ကြောင်တွေလွှတ်ပြီး နှိုက်နေတာလို့ ထင်ခဲ့ဖူးတယ်။ အချိန်ကာလ ကလည်း ပူနွေးခေတ်ကြီးဖြစ်တယ်။ ကျနော်က သူ့လောက်မဖြတ်သန်း၊ အနစ်နာမခံဖူးပါဘဲ ကိုယ်က နိုင်ငံရေး ဇောင်းကြွနေတော့ သူ့အရေးသားသစ်တွေကို အာရုံနောက်နေခဲ့တာလည်းပါတယ်။

ထိုစဥ်အချိန်ကို ပြန်စဥ်းစားတော့ စာတွေလျှောက်ဖတ်ပြီး လက်ဝဲကြောင် ကြောင်ချင်နေတာကိုလည်း ပြုံးမိတယ်။
ဒီလိုနဲ့ သူ့ကို အများကြိုက်၊ လူငယ်ကြိုက်တွေနဲ့ လက်ခုပ်ချူနေတာလို့လည်း အမြင်စောင်းခဲ့တယ်။ အကြည်ဓါတ်နဲ့ အရသာခံဖို့ တခါမှ မတွေးခဲ့ပါဘူး။ ဘက်ဆဲလား အပျော်ဖတ်ဝတ္ထုတွေ၊ ရုပ်ရှင်တွေရိုက်၊ ပိုက်ဆံတွေရ၊ ဒါလောက်ပဲ မြင်တယ်ပေါ့လေ။

ကိုမိုးဝေးကတော့ သူ့ဟန်အတိုင်း သိပ်စကားမပေါဘဲ တခွန်းစ နှစ်ခွန်းစ လိုမှဝင်ပြောတယ်။ တယောက်ကလည်း ကျောင်း သားနိုင်ငံရေး အဝန်းအဝိုင်းနဲ့ မဝေးသူမို့ စကားတွေဆက်ရင်း ကိုပြုံးချိုရဲ့ညီ ကိုသက်ဝင်းအောင် မန္တလေးထောင်မှာ ကွယ်လွန်တာတွေကို ပြောတယ်။ ကိုပြုံးချိုဆိုတာကလည်း ကဗျာဆရာကောက်နွယ်ကနောင်ရဲ့ တူလည်းဖြစ်ပါတယ်။

တိုးနှောင်မိုးက ဘာတွေပြောလဲ မမှတ်မိတော့ဘဲ တခွက်ပြီးတခွက် လှိမ့်သောက်နေတာပဲ သတိရ ပါတော့တယ်။ ဝိုင်ချိုကတော့ သူမဟုတ်သလို ဗျစ်တွဲကီးလုပ်သလို ဘာလုပ်မှန်းမသိ ပြောပြောပြီးကာ မျက်ရည်ကလေး စမ်းစမ်းစမ်းစမ်းနဲ့ ရှိတယ်။

စိုင်းဝင်းမြင့်က မျက်လုံးကလေး ပြူးပြူးတဲ့ပြီး ဝင်ပြောနေပေမယ့် ဘာမှန်းမသိတော့ပါဘူး။ သေချာတာ ကတော့ မကြာခင်ထွက်မယ့် အိုင်ဒီယာမဂ္ဂဇင်းအတွက် စာမူတွေပေးဖြစ်ကြတယ် ထင်ပါတယ်။

ကိုစံညိမ်းဦး မပြန်နဲ့ဦးဗျာ။ စကား ပြောရတာမဝဘူး။ ကျနော် စီစဉ်ပေးမယ်ဆိုတာမို့ မန္တလေးပြန်ဖို့ ညနေ ကားဝယ်ထားတဲ့ လက်မှတ်ကိုဖျက်ပြီး ညကားလက်မှတ် စီစဉ်ပေးပါတယ်။ သူ့ကားနဲ့ပဲ ကျနော်နဲ့ ဟိန်းမြတ်ဇော်ကို မြို့ထဲလိုက်ပို့ပါတယ်။

အရက်က အတက်အကျရှိပါတယ်။ ထိုးတက်မူးသွားသလို ဝုန်းခနဲ ပြုတ်ကျသွားတတ်ပြန်တာမျိုးပါ။ ကျနော်က မူးသလို မမူးသလို ဖြစ်နေခဲ့ပါပြီ။ အရက်သမားထုံးစံအတိုင်း အပြန်ကျ ပြောမှားဆိုမှားတွေရှိ တောင်းပန်ကြောင်း ထပ်ထပ်ပြောနေမိတယ်။

ပြောသမျှအကုန်လည်း မမှတ်မိတော့ အမှားရှိခဲ့သော်ဆိုတာမျိုးနဲ့ ခြုံပြီးလုံးပြီး တောင်းပန်တာပါပဲ။ သူက ပြုံးပြုံးကြီးလုပ်ရာကနေ တည်ပြီး ငူငူကြီးလုပ်နေရင်းကနေ “တွေ့ရတာ တကယ်ကျေနပ်တယ်ဗျာ” လို့ ဆိုပါတယ်။ ဖုန်းနံပါတ်တခု ပေးလိုက်ပြီး ဖုန်းဆက်ဖို့မှာပါတယ်။

(၅)

မန္တလေးပြန်ရောက်တော့ ကျနော်လည်း မေ့မေ့လျော့လျော့နဲ့ နေ့စဉ်ဘဝကို ဖြတ်သန်းရင်း အချိန်တွေ ကုန်စေပါတယ်။ မဂ္ဂဇင်းသတင်းတွေကို ဖတ်ရင်း သူ့နာမည်တွေ့ရင် သတိရနေတတ်ပါတယ်။ တခါလား လမ်းဘေးဖုန်းဆိုင်ကနေ ဖုန်းဆက်ဖြစ်ပါတယ်။

သူနဲ့ပတ်သက်ပြီး အရင်လို ခါးသက်ပြီး စိမ်းမနေတော့ဘဲ သူ့ဝတ္ထုတွေကိုလည်း ဗွီဒီယိုကားတွေအဖြစ် တွေ့နေရပြီး တခုတ်တရ ငှားကြည့်ဖြစ်ပါတယ်။ အောင်မြင်ထင်ရှားခြင်းနဲ့အတူ တဖက်မှာလည်း ထုတ်ဝေသူနဲ့ အဆင်မပြေတာလိုလို၊ တခြားစိတ်ဖိစီးမှုတွေလိုလို အမျိုးစုံသော သတင်းပလင်းမျိုးစုံကို ကြားနေရပြန် ပါတယ်။

သူ အရက်သောက်တာတွေ ပက်စက်ကြောင်း တဆင့်စကားတွေလည်း စိတ်မကောင်းစွာ ကြားနေရာက မဂ္ဂဇင်းမမှတ်မိတော့ပေမယ့် ပုံပျက်နေပြီဖြစ်တဲ့ သူ့ပုံတပုံကို စိတ်မချမ်းသာစွာ တွေ့ရတော့ မဂ္ဂဇင်းကို စိတ်တိုမိပါသေးတယ်။

ညှိုးငယ်ဖောယောင်နေတဲ့ မျက်နှာက ထင်ထင်ရှားရှားဖြစ်နေပြီး အမြည်းကလည်း အချဉ်ပေါင်းထုပ်လိုလို တခုနဲ့ ကြွေမတ်ခွက်ဟာ ကြွေဖတ်တွေကွာနေတဲ့ ခွက်အနွမ်းတခွက်နဲ့ပါ။ အရက်ဖြူ အရက်ကြမ်းတွေလို့ ပုံထဲက ပုလင်းကိုမြင်တာနဲ့ သိရပါတယ်။ တကယ်ပဲ စိတ်ထိခိုက်ရတဲ့ပုံပါ။

ကျနော် အမှတ်မမှားရင် အဲ့မဂ္ဂဇင်းမှာ သတင်းပုံဖော်ပြပြီး လအနည်းငယ်မှာပဲ ကွယ်လွန်ကြောင်းသတင်း ကြေကွဲဖွယ် ကြားခဲ့ရပါတယ်။

၂၀၁၇ ဩဂတ် ၅ ရက်။ သူကွယ်လွန်တော့ ၄၂ လောက်ပဲ ရှိဦးမယ်ထင်ပါတယ်။ တန်ဖိုးရှိတဲ့ လူငယ် တယောက်ကို ကျနော်တို့ လက်လွှတ်ခဲ့ရပြီး အနုပညာမှာ ခေတ်တခုဖြစ်စေခဲ့တဲ့ ကြိုးစားမှုတွေဟာ အလေးအနက်ဖြစ်ရပါတယ်။

စာတပုဒ်တွေ့ရင် ဒါ တာရာမင်းဝေ လေတွေ၊ ဟန်တွေရယ်လို့ ဖြစ်စေသလို တုပသူတွေကိုလည်း တာရာမင်းဝေဟန် ယူထားရင် တန်းသိသာစေခဲ့ပါတယ်။

ဆရာမောင်ဒေါင်းပြောသလို မလွမ်းကောင်းတာလည်း လွမ်းရ၊ လွမ်းကောင်းတာလည်း လွမ်းရနဲ့ပါဗျာလို့ ဆိုကြရမှာပါ။

ကျနော့်အဖို့ ကိုယ်က ဘာကောင်မှ မဟုတ်ပေမယ့် သူနဲ့ သဘောထား မတိုက်ဆိုင်တာတွေ၊ အမြင်မတူတာ တွေဟာ သဘာဝကျစွာပဲ ရှိပေမယ့် ချစ်ခင်လေးစားရပါတယ်။

ကျနော်ဟာ ဝန်ခံရရင်ဖြင့် “မိုးခေါင်လို့ တီးတဲ့ဗုံသံ” ကစ အခြားကဗျာတော်တော်များများကို သိပ်အရသာ မဖြစ်ခဲ့မိပါဘူး။ ဆယ်ကျော်သက်အကြိုက် စကားလုံးဆန်းတွေ သက်သက်လော်လီ စတန့်ထွင်တဲ့အပြင် တကယ့်မိုးထဲရေထဲ ကာလဆိုးကြီးထဲ ဘာတွေလဲလို့ အငေါ်တူးမိခဲ့တာပါ။

အရူးထဖူးတဲ့ ဝဲယာအယူဝါဒ အစွဲအလန်းမကြည်လင်မှု အခံများကနေ သူ့အနုပညာကို အပြည့်အဝ မမြင်ပေးဖြစ်ခဲ့မိဘူးလို့လည်း ပြောစရာဖြစ်တယ်။ အခုလိုတွေပြန်ပြောရတော့ အတော်စိတ်ထိခိုက်ရပါတယ်။ ဝမ်းနည်းမိပါတယ်။ သူ့ကဗျာတွေကို ပြန်ပြီး တယုတယပွတ်သပ်ကြည့်မိပါတယ်။

ပြီးခဲ့တဲ့ကာလတခုတုန်းက မန္တလေးနိုင်ငံခြားဘာသာသင်တက္ကသိုလ် မောင်မယ်သစ်လွင်နဲ့ ဈေးပွဲတော် လုပ်တော့ ဂျပန်ဘာသာ ဒီပလိုမာကျောင်းသားတဦးအနေနဲ့ ကျနော်ရောက်သွားပါတယ်။ ကျောင်းနံရံနဲ့ အုတ်တိုင်များမှာ သူ့ကဗျာတွေ ကပ်ထားကြပါတယ်။ ကျနော် လှိုက်ခနဲ ကြည်နူးပြီး သတိရခဲ့မိတယ်။

''ဘယ်တော့မှ အတန်းထဲမှာ ပထမရအောင် မကြိုးစားမိစေနဲ့သား'' လို့ သူဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ သူ့သားလေးပင် လူကြီးဖြစ်နေတာကို လူမှုကွန်ရက်စာမျက်နှာကနေ တွေ့လိုက်ရတော့ ဖျန်းခနဲ အစ်ကို့ကို သတိရမိပါတယ်။

ကျနော်တို့ခေတ်ရဲ့ တန်ဖိုးကြီးတဲ့ လူငယ်တယောက်ကို ကျနော့်အမှတ်ရမှုများကနေ အလေးအနက် အလေးပြု လွမ်းမောအပ်ပါတယ်။

ရန်ကုန်ရောက်နေပေမယ့် သူ့ဈာပနကို ကျနော် လိုက်မပို့နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ မိသားစုခိုင်းလိုက်တဲ့ ကိစ္စများနဲ့က ဘယ်လိုမှအချိန်မရတာမို့ အဝေးကပဲ နှုတ်ဆက်ခဲ့ရပါတယ်။ ရန်ကုန် လပြည့်ဝန်းလက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘက် ရုပ်ရှင်ရုံနားက လူအုပ်ထဲက ဈာပနသွားမယ့် ကိုမြအေးနဲ့ အခြားမိတ်ဆွေတချို့ကိုသာ သွားရောက်နှုတ်ဆက် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

ထိုကာလ အစိုးရက ဈာပနလမ်းကြောင်းကို နှောင့်ယှက်တယ်လို့ ဆိုတာတွေကိုလည်း သိရတော့ စိတ်ထဲ ခံပြင်းခဲ့မိပါတယ်။ တကယ့်ရက်တွေလို့လည်း ပြောရမှာပါ။ ဩဂတ် ၈၊ ရှစ်လေးလုံး နှစ်လည်မတိုင်ခင် ၅ရက်နေ့ကြီး ဆုံးတာမို့ အားလုံးပိုလို့ မှတ်မှတ်ထင်ထင် ဖြစ်ကြရပါတယ်။

မှတ်မှတ်ရရပိုဖြစ်ဖို့ဆိုရရင် သံဃာ့တပ်ပေါင်းစုအဖွဲ့ချုပ်ကနေ ကြေညာချက်တွေ ထွက်လာနေသလို ကိုထင်ကျော်တို့ ကုန်ဈေးနှုန်းကျဆင်းရေးနဲ့ ဒေါ်နော်အုန်းလှတို့ မစုစုနွေးတို့ ဘုရားတက် လှုပ်ရှားမှုတွေ ရှိလာနေပြီဖြစ်တယ်။

၈၈ငြိမ်းပွင့်ရဲဘော်များ လက်ချင်းချိတ်သလို ဗကသများအဖွဲ့ချုပ်အလံပါ ကောင်းကင်ထက် ပျံ့လွှင့်နိုင်ခဲ့တဲ့ ကမ္ဘာကျော် ၂၀၀၇ စက်တင်ဘာ သံဃာတော်များရဲ့ ရွှေဝါရောင်တော်လှန်ရေးကြီးဆီ မကြာခင်လများမှာပဲ ရောက်ရှိခါနီးလည်း ဖြစ်ပါတယ်။

အဲ့ဒီတုန်းက ကျနော်က ပိတောက်ပွင့်သစ်မဂ္ဂဇင်း ဝိုင်းတော် သားအဖြစ် မန္တလေးဆက်သွယ်ရေး တာဝန်ခံအဖြစ် ဆောင် ရွက်နေချိန်လည်း ဖြစ်ပါတယ်။ ၃၄လမ်းထဲက ပိတောက်ပွင့်သစ်ရုံးခန်းနဲ့ တဝိုက်မှာလည်း ရွှေဝါရောင် တော်လှန်ရေး ရနံ့ဦးကို ရနေကြပြီဖြစ်ပါတယ်။

ရွှေဝါရောင်ဖြစ်ဖို့ တလလောက်အလိုမှာ သူကွယ်လွန်တာလို့လည်း ထပ်ပြောနိုင်ပါတယ်။ ကိုရွှေဘုန်းလူက စက်တင်ဘာ ၁၃ဖွား၊ ကျနော်က စက်တင်ဘာ ၆ဖွား၊ ပြီးတော့၊ စက်တင် ဘာရွှေဝါရောင်။

ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ ကိုယ့်မွေးလအတွင်းက အဖြစ်ပျက်တော်တော်များများကို ကျနော်က တခုတ်တရ မှတ်သားတတ်တဲ့ ဝါသနာကြောင့် စက်တင်ဘာရောက်ရင် သူ့ကိုပါ သတိရနေတတ်ခဲ့တယ်။

(၆)

သူ့ နာရေးပန်းဖလက်တခုထဲက ပရိုဖိုင်ကို ကျနော် ပြန်ဖတ်နေမိခဲ့တယ်။

ချစ်ညီညီ၊ ၁၉၆၆ စက်တင်ဘာ (၁၃)၊ ရန်ကုန် တောင်ဥက္ကလာမှာ သတင်းထောက် ဦးကျော်ရှိန်နဲ့ ဒေါ်လှကြည်တို့မှ မွေးဖွား၊ မွေးချင်း ၃ဦးအနက် ဒုတိယမြောက်သား။

အ.မ.က(၁ဝ)တောင်ဥက္ကလာ၊ အ.ထ. က(၂)ရန်ကင်းမှာ ပညာသင်ကြား၊ ၁၉၈၆-ခုနှစ်မှာ မြန်မာစာ ဂုဏ်ထူးနဲ့ ၁၀တန်းအောင်။ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်(လှိုင်)ကို အင်္ဂလိပ်စာအဓိကနဲ့ တက်ရောက်၊ ၈၈ အရေးတော်ပုံမှာ ကျောင်းမပြီး၊ မြောက်ဒဂုံ (၄၅) ရပ်ကွက်၊ ပီမိုးနင်း(၁)လမ်းမှာ နေထိုင်။

ရွှေဘုန်းလူ နာမည်နှင့် ဗကသ အဖွဲ့ချုပ်က ထုတ်ဝေသော စာစောင်များတွင် ကဗျာများ စတင်ရေးသားခဲ့၊ ရှစ်လေးလုံးမှာ တက်ကြွစွာပါဝင်၊ ဗမာနိုင်ငံလုံးဆိုင်ရာ ကျောင်းသားသမဂ္ဂများ အဖွဲ့ချုပ်မှာလည်း တက်ကြွစွာ ပါဝင်လှုပ်ရှားခဲ့။

၁၉၈၉-ခုနှစ်၊ ဗကသ ပြန်ဖွဲ့ချိန်တွင် ဗကသခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်အဖြစ် တာဝန်ယူခဲ့၊ ၁၉၉ဝ-၉၄ ဖမ်းဆီး ချုပ်နှောင်မှုကို ခံခဲ့ရ။ အင်းစိန်၊ သာယာဝတီ၊ သရက် ထောင်တွေမှာ ဖြတ်သန်း၊ ထောင်ကလွတ်ပြီးတဲ့နောက် စာပေလောကထဲကို ခြေစုံပစ်ဝင်။ မောင်ယော၊ စန်တီယာဂို၊ မောင်ဓား၊ အံ့ဘွယ်၊ မီးခိုးဖြူ၊ ညီလေးမွန် စတာတွေက သူ့ကလောင်ခွဲတွေ။

၁၄ ၊ ၂ ၊ ၉၈ မှာ မခင်မေဝင်း (စာရေးဆရာမ မနော်ဟရီ)နှင့် လက်ထပ်။၂ဝဝ၇ ခု၊ ဩဂုတ်လ ၅ ရက်နေ့ မွန်းလွဲ ၁၂ နာရီ ၄ဝ၊ မြောက်ဥက္ကလာပဆေးရုံကြီးမှာ ကွယ်လွန်တယ်။

ကွန်လွန်ချိန်မှာ ဇနီးဖြစ်သူ စာရေးဆရာမ မနော်ဟရီနဲ့ သားဖြစ်သူ ခေတ်နေ(ခ)ကြယ်စင်မင်းဝေတို့ ကျန်ရစ်။ စသဖြင့်။

ကျနော်တို့အဖို့ ရွှေဘုန်းလူ(ခ)တာရာမင်းဝေ မရှိတော့ပေမယ့် ''ကျောင်းဖွင့်ချိန်'' လို၊ ''ဥဒါန်း'' လို၊ ''ကျောင်းသားအတ္ထုပ္ပတ္တိ'' လို ကဗျာတွေက ဗမာကဗျာသမိုင်းမှာ အထင်ကရကျန်ခဲ့တယ်။

နောက်ပြီး သူ့စာ၊ သူ့အတွေးအခေါ်၊ သူ့အနုပညာတွေကို လက်ဆက့်ကမ်း ထွေးပိုက်တဲ့ တာရာမင်းဝေ မျိုးဆက်တွေလည်း ထုနဲ့ထည်နဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။

သမိုင်းစာမျက်နှာတွေနဲ့ လူ့နှလုံးအိမ်များမှာ ရေးတတ်၊ ပြောတတ်၊ ထွင်းထိုး၊ ထုဆစ်တတ်ကြတဲ့ ''မသေတဲ့ ကြယ်'' ဆိုတာမှာ သူလိုလူလည်း တယောက်အပါအဝင်ဖြစ်တယ်လို့ ကျနော် နားလည်ခဲ့ရတယ်။ ကျနော် လွမ်းမိတယ်။

◾


စံညိမ်းဦး
၉၂၂၀၂၃
(၂၀၁၉က ဖေ့ဘုတ်မှာရေးခဲ့တဲ့ ''ရန်ကုန်သို့ ပြန်လည်သတိရခြင်းများ'' အခန်းဆက်စာစုထဲကနေ ပြန်လုပ်တယ်။ ဖြည့်တာပြင်တာ လုပ်တယ်။)

တာရာမင်းဝေ (၁၉၆၆ - ၂၀၀၇)
(သို့မဟုတ်)
ကိုရွှေဘုန်းလူကို သတိရခြင်း

◾

''မင်းသိလား...၊ တာရာမင်းဝေ နာမည်ဖြစ်ပေါ်လာပုံကို'' တဲ့။
ကျနော်က ....''မသိဘူးဗျ''... ဆိုတော့၊ ''ဒီလိုကွ....'' တဲ့။

''တရက်သားမှာ ဆရာဗန်းမော်တင်အောင်ရယ်၊ ဆရာမြသန်းတင့်ရယ်၊ ဆရာဒဂုန်တာရာရယ် ဖဲရိုက်ကြသတဲ့။ ဖဲဝေတာမှာ တင်အောင်.. မင်းအရင်ဝေ၊ မဟုတ်ဘူး၊ မြသန်း အရင် မင်းဝေ၊ မဟုတ်ဘူး တာရာ မင်းဝေလို့ အငြင်းပွားကြ၊ စကားများကြဖူးသတဲ့။ အဲ့ဒီအဖြစ်ထဲက တာရာမင်းဝေဆိုတဲ့စကားကို ယူပြီး တာရာမင်းဝေ ဖြစ်လာသတဲ့''

''ဟာ ဟုတ်လို့လားဗျာ၊ ပေါက်တက်ကရတွေ ...၊ ခဗျားကလည်း.....''

''ဟုတ်တယ်ဟ.. ဟားဟားဟား...''

ဒါက ကွယ်လွန်သူ၊ သူငယ်ချင်း၊ အစ်ကိုကဗျာဆရာ ညိုမင်းထက် (၁၉၇၁-၂၀၁၅) (၁၉၈၈ မန္တလေးခရိုင် ကျောင်းသားများသမဂ္ဂ၊ ဥက္ကဌ) က အရွှန်းဖောက် ပြောဖူးတာလေးပါ။

စာရေးဆရာ တာရာမင်းဝေကို ကျီဇယ်ပြီးပြောင်ဖြစ်ကြတာပါ။ သူတို့က ရန်ကုန်နဲ့မန္တလေး ဗကသအဖွဲ့ဝင် ရဲဘော်တွေလည်းဖြစ်တာမို့ သက်သက်လောင်တာပါ။ သတိရမိတယ်။

(၁)

(ဗိုလ်ကြီး) မောင်သင်းခိုင်(ကွယ်လွန်)ရဲ့“မမြင်ရတဲ့မြစ်” ဘာ သာပြန် ကဗျာစာအုပ်လေး ထွက်ပြီး သိပ်မကြာခင် ကာလလို့ ယူဆပါတယ်။

၁၉၉၉ခု နှောင်းပိုင်းလောက်ထဲလို့ ထင်မိတယ်။ ဗိုလ်ကြီး ပျဥ်းမနားကနေ ရန်ကုန်ရောက်လာတယ်။ ဗိုလ်ကြီးကို အကြောင်း ပြုလို့ ကျနော်တို့ ဆူးလေဘက်က ရှမ်းရွှေလီမှာ ထိုင်ဖြစ်ကြတယ်။

ကျနော်တို့ရှေ့က ကိုမိုဃ်းဇော်၊ ကိုနေထက်နိုင်တို့လို အကြီးပိုင်းတွေအပြင် ကျနော်၊ ဝိုင်ချို၊ စိုင်းဝင်းမြင့်၊ တိုးနှောင်မိုးတို့လိုစသဖြင့် အခြား ကျနော် ပြန်စဉ်းစားမရတော့သော များ ပြားလှစွာသော ကဗျာဘော်ဒါ များစွာဟာ ဗိုလ်ကြီးကိုခြံရံပြီး ဝိုင်းဖွဲ့ဖြစ်ကြပါတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း သိုင်းသိုင်းဝိုင်းဝိုင်းနဲ့ ပျော်စရာကောင်းလှ ပါတယ်။

အရက်နဲ့ပတ်သက်ပြီး စာရေးဆရာမင်းလူ ပြောဖူးတာပဲထင်ပါတယ်။

အရက်တလုံးကို လည်ရစ်အနားလောက်ကျိုးပြီဆိုရင် အ တော်ပျော်ကြတဲ့အချိန် ဖြစ်တယ်တဲ့။ အာစလျှာစကလည်း သွက်ရွှင်ပြီး ပျော်စရာ လွမ်းစရာ သတိရစရာတွေ အရွှန်းတွေနဲ့ အတိုင်အဖောက်ညီလို့ အတော်ပျော်စရာပါတဲ့။

ပုလင်းတဝက်လောက်ဆီ ရောက်လာချိန်ကျ အလေးအနက်အတည်အတန့်တွေ ပြောလာပါပြီတဲ့။ အမှတ် အသားတွေ၊ မျိုသိပ်ထားတာတွေ၊ မကျေလည်တာတွေကို ထုတ်ဖော်ဆွေးနွေးကြတတ်ပါတယ်တဲ့။ ငြိတတ်ကြတဲ့ အတိုင်းအတာအဆင့်လို့ ဆိုချင်တာပါ။

နောက်ဆုံး ပုလင်းတဝက်ကျော်ပြီဆိုရင်တော့ မကြာပါဘူးတဲ့။ ငိုကြရီကြ လုပ်ရင်လုပ် မဟုတ်ရင် ထချကြပြီ ဆိုရင် ပုလင်းတလုံးရဲ့ ကုန်ခါနီးပဲတဲ့။ ကျနော်မှတ်မိသလို ပြန်ရေးတာပါ။

အရက်ဝိုင်းတဝိုင်းမှာ ဆက်ထိုင်သင့် မထိုင်သင့်နဲ့ ဆက်ထိုင်ရင်လည်း ကိုယ်ဘယ်လောက်ခံနိုင်ရည်ရှိသလဲကို စားပွဲပေါ်က ပုလင်းအခြေအနေကို အကြမ်းဖျဉ်းကြည့်ပြီး ပိုင်းခြားဆုံးဖြတ်နိုင်ဖို့ နည်းလမ်းတခုလို့လည်း ယူဆရပါတယ်။

ဆရာမင်းလူ ဆိုလိုတာ (ဆရာမင်းလူပြောတယ် ထင်မိတာပါပဲ) ထပ်တူ ဟုတ်ချင်မှဟုတ်ပေမယ့် ထိုသဘော ဖြစ်ပါတယ်။

တကယ်တော့ ကျနော်တို့ စားပွဲပေါ်မှာ ပုလင်းများဟာလည်း တဝက်ကျိုးလုလုရှိပါပြီ။

မိတ်ဆွေအစ်ကို ကဗျာဆရာတယောက်က ဗိုလ်ကြီးရဲ့ ဘာ သာပြန်ကဗျာစာအုပ်မှာ ဆရာမောင်သာနိုး အမှာစာကို ထည့် သွင်းမှုအပေါ် မေးခွန်းထုတ်ပါတယ်။ ဘာလို့ သူ့ရေးခိုင်းရသလဲပေါ့။ မလိုအပ်ပါဘူးပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ ဆရာမောင်သာနိုးရဲ့တပည့်ရင်း ကဗျာဆရာတယောက်နဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့ကြပါတော့တယ်။

“တော်ကြ ငါ့ရဲဘော်တွေ တော်ကြပါဟ” ဆိုတဲ့ ဗိုလ်ကြီးရဲ့တားမြစ်သံဟာ ဖန်ခွက်ပေါက်ခွဲသံတွေ၊ စားပွဲခုံ ထုသံတွေ၊ ဆူညံသံတွေအောက်မှာ အရာမထင်ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဝရုန်း သုန်းကား ရှိလှပါတယ်။ ကျနော်တို့လည်း မူးလှပြီဖြစ်ပါတယ်။

ဝရုန်းသုန်းကား အခြေအနေထဲကမှ ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ့ လူစုခွဲတော့ ကျနော်က မူးမူးနဲ့မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မှ ကိုနေထက်နိုင်ရဲ့ ဟိုင်းလဗ်ကားပေါ် ရောက်နေပါတယ်။ ဟိန်းမြတ်ဇော်၊ တိုးနှောင်မိုး၊ ဝိုင်ချိုတို့လည်း ခပ်မူးမူးနဲ့ ပြောတော့ပြောနေတာ ဘာတွေပြောနေကြမှန်းလည်း မသိတော့ပါဘူး။

အချိန်က မှောင်နေပါပြီ။ လမ်းဘေးဝဲယာကြည့်လည်း ဘယ်တွေရောက်နေသွားနေလည်းလဲလို့ ကျနော် မသိပါဘူး။

အိမ်လေးတွေ ခပ်ဆင်ဆင်ရှိတဲ့ ဝင်းကြီးတဝင်းထဲ ဝင်လိုက်ပြီး ကားကရပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျနော် ပြန်စဉ်းစားလို့ မရတော့ပေမယ့် ကားပေါ်မှာ ကဗျာဆရာအတော်များများ ပါတာကိုတော့ မမေ့ပါဘူး။

(၂)

ကျနော်တို့ရောက်လာတာ သစ်တောလမ်းဘက်က သစ်တောဝင်းကြီးထဲတဲ့။ ဒီညအတွက် လူခွဲပြီးအိပ်ကြဖို့ စီစဉ်တော့ ကျနော်တို့က ကိုမိုးဝေးအိမ် မဲပေါက်ပါတယ်။ ကိုမိုးဝေး ကံဆိုးမဲပေါက်တယ်လို့ပဲ ဆိုရမှာပါ။

ဟိန်းမြတ်ဇော်နဲ့ ကျနော်တို့အပြင် အခြားသူတွေ ပါဦးမယ်ဆိုပေမယ့် မမှတ်မိတော့ပါဘူး။ ကိုမိုးဝေးက အေးဆေးဟန်ပါပဲ။ ကံကောင်းချင်တော့ သူ့အမျိုးသမီး မမငြိမ်းက အမျိုးများရှိရာ ရွာကို ခဏပြန်နေပါတယ်။အားမနာရတော့ဘဲ ဘယ်သူပါလာမှန်းမသိတဲ့ အရက်ပါဆယ်တွေသောက်ရင်း အိမ်က လေးထဲမှာ လေပေါကြပါသေးတယ်။ တော်တော်နဲ့ မအိပ်ဖြစ်ကြပါဘူး။

" ဘာစာဖတ်ရမလဲ " မေးခံရတဲ့အခါ " ဖတ်ချင်ရာဖတ် " လို့ ဆရာကြီးတက်တိုးက ဖြေတယ်။

လက်လွတ်စပယ် ဖြေတာမဟုတ်။ သူကိုယ်တိုင် ဖတ်ချင်ရာ ဖတ်တတ်သူမို့ ဒီစကား ဆိုတာ။ မဖတ်ချင်တာကို ဘယ်သူက ဘယ်လောက်ပဲ တိုက်တွန်းစေဦးတော့၊ ကန်တော့ဆွမ်းသာ လောင်းလိုက်မယ်လို့ အပြတ်ဆိုတယ်။

ဖတ်ချင်ရာ ဖတ်လို့ ဘာအကျိုးထူးမှာလဲ၊ ဖတ်သင့်တာ ဖတ်မှ အကျိုးထူးမှာပေါ့လို့ ဆိုသူတွေ ရှိပေမယ့် 'ဖတ်သင့်တယ်' ဆိုတာ မိမိရဲ့ထင်မြင်ချက်ကို သြဝါဒပုံသွင်းရာ ရောက်တာမို့ သူ မယုံကြည်ဘူးလို့ မှတ်ချက်ပြုရင်း သာဓကတစ်ခုပါ ပြောပြတယ်။

ရှိတ်စပီးယားရဲ့ပြဇာတ်ကြီးတွေကို ဖတ်သင့်တယ်၊ လူ့သဘာဝ၊ လူ့စရိုက်၊ ပုံပမာတွေ ရောပြွမ်းပါဝင်နေတာမို့ ဘယ်လောက်ကောင်းတာလို့ တိုက်တွန်းလာတယ်ဆိုပါစို့။ သူ့အဖို့ ရှိတ်စပီးယားရဲ့ ရှေးဆန်တဲ့အင်္ဂလိပ်အရေးအသားက ဖတ်ရခက်၊ ပြဇာတ်ထဲက အယူအဆတချို့က ခေတ်ဟောင်းတုန်းက သင့်ဟန်ရှိပေမယ့် ယခုခေတ်အခါကျ လက်ခံလို့မရဆိုတဲ့အခက်၊ ဒီအခက်တွေထက် ခက်တာကတော့ သူ မကြိုက်ဘူးဆိုတဲ့အခက်ပဲလို့ ရှင်းပြတယ်။

စာကို စနစ်တကျ ဖတ်တဲ့လူတွေ ရှိတယ်။ ဘယ်စာအုပ်တွေကို တစ်သက်တာအတွင်း ဖတ်သင့်တယ်ဆိုပြီး ရေးမှတ်ထားသူတွေလည်း ရှိတယ်။ အဲဒီစာအုပ်တွေက ဘယ်လောက်ကောင်းပြီး ဘယ်လိုရည်ရွယ်ချက်တွေ ပါတယ်၊ အဲဒီစာအုပ်တွေ ဖတ်ပြီး ဘာစာအုပ်တွေ ဆက်ဖတ်သင့်တယ် စသဖြင့် ကျကျနန ပြုစုထားသူတွေ ရှိတယ်။ ဒါမျိုးတွေကိုလည်း ဆရာကြီးက မယုံကြည်ဘူး။ တချို့ပုဂ္ဂိုလ်တွေအတွက် အကျိုးထူးချင်ထူးမှာဖြစ်ပေမယ့် သူ့အတွက် အကျိုးထူးလိမ့်မယ် မထင်ဘူးဆိုတယ်။

သူက စာဖတ်များသူတစ်ဦးဖြစ်ပေမယ့် တခြားသူတွေကို ဘာစာအုပ်ဖတ်ပါလားလို့ မပြောတတ်၊ မပြောချင်၊ မပြောသင့်လို့ကို ယူဆတာ။ သူကိုယ်တိုင်က ကြုံရာကျပန်း ဖတ်သူ။ အစီအစဉ်လုပ်ပြီး မဖတ်တတ်၊ အလုပ်သဘောနဲ့လည်း မဖတ်တတ်၊ ပညာရဖို့လည်း မရည်ရွယ်၊ အပျော်တမ်း ဖတ်တာလည်း မဟုတ်တဲ့ စာဖတ်သမား။

လူတစ်ယောက် သူကြိုက်တဲ့စာအုပ်မျိုးတွေကို ဖတ်ပါများပြီး အီလာတဲ့အခါ တခြားစာအုပ်တွေကို ပြောင်းဖတ်လိမ့်မယ်၊ အဲဒီစာအုပ်တွေကိုလည်း အချိန်တစ်ခုရောက်ရင် သူ ချန်ခဲ့လိမ့်မယ်၊ နောက်ပိုင်းမှာ သူ့အတွေးအခေါ် ရင့်သန်လာမှုကို လိုက်မီတဲ့စာအုပ်တွေနဲ့ သူ့ရင့်သန်မှုထက် ပိုပြီးရင့်သန်နေတဲ့စာအုပ်တွေကို ရွေးချယ်တတ်လာလိမ့်မယ်၊ သူဖတ်ဖို့စာအုပ်တွေကို တခြားလူတွေ အရွေးခိုင်းတာဟာ မရင့်သန်သေးတဲ့အလေ့သာဖြစ်တယ်လို့ နိဂုံးသတ်စကား ဆိုတယ်။

#ဘာစာဖတ်ရမှာလဲ

#စာပိုးကောင်ရဲ့မှတ်စုများ - ၂၀

#လူသာမန်
10.1.2018; 3:50 pm

* ကိုးကားစာအုပ်များ၊ ဆောင်းပါးများကို
စာပိုးကောင်၏မှတ်စုများ စာအုပ်ထွက်ခွင့်ရတဲ့အခါ
ကျနော့် ထုံးစံအတိုင်း စာအုပ်နောက်ဆုံးမှာ
ဖော်ပြထားမှာဖြစ်ပါတယ်။

"အတွဲ ညီခဲ့တဲ့ လေးယောက် မှာ နှစ်ယောက်မှာ မရှိတော့ဘူး"
မောစ့် ၊ တိမ်ညွှန့် ၊ စိန်ရိုး ၊ မိုးဒီ အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံဟောင်း📸💓
ဟာသလူရွှင်တော်အနုပညာရှင်ကြီး 💖
#CrdOrginalUploader
#မြန်မာ့ဖြူမည်းရုပ်ရှင်
#ရုပ်ရှင်ချစ်သူ

¶¶၁၉၇၈ လောက်က မြန်မာစာသင်ရိုးမှာ
သင်ခဲ့ရတဲ့ဇာတ်လမ်းကဗျာလေးတစ်ပုဒ်...¶¶

ဒီကဗျာလေးက နှစ်ခြောက်ဆယ်လောက်က ဆရာကြီး မင်းသုဝဏ်ရေးဖွဲ့ခဲ့တဲ့ကဗျာလေး၊ ၁၉၇၈ ဆို ကိုယ်က သတ္တမတန်းတက်နေချိန်၊ အလယ်တန်း မြန်မာကဗျာ လက်ရွေးစင်မှာ သင်ခဲ့ရသည်ဟုတော့ ထင်သည်။
နှစ်တွေ လေးဆယ်မက ကြာခဲ့ပေမဲ့ ခုအချိန်ထိ မမေ့နိုင်သေးတဲ့ ဖိုးမောင်လာပြီ ကဗျာလေး၊၊

ကိုယ်နေသောရွာလေးဆီကနေ သုံးမိုင်လောက်ဝေးတဲ့ ရွာတောင်ဘက်က အလယ်တန်းကျောင်းလေးဆီ ကျောင်းသွားတိုင်း ရွာတောင်ဘက်တံခါးကထွက်၊ ရုန်းပင်ဆိပ်ကနေ ချောင်းလေးကိုဖြတ်၊ ထိုစဉ်ကတည်းက ချောင်းကလေးကိုဖြတ်တိုင်း မြန်မာစာမှာသင်နေရတဲ့ ဒီကဗျာလေးရယ် ဆရာ ဘုတလင်ချစ်လေးရဲ့ချောင်းကလေး ဆိုတဲ့ကဗျာလေးရယ်ကို စိတ်မှာ အမှတ်ထင်ထင်ဖြစ်ရသည်။ ညစဉ် ဒီလိုချောင်းလေးထဲမှာ မချမ်းမစီး ဖိုးမောင်တစ်ယောက် တစ်ရွာလုံးအတွက် ငါးတွေဖားတွေ ရှာခဲ့လေသလားပေါ့။ အ,ကာလ ညကမှောင်မှောင် ချောင်းရေကအေးအေး ရွာပြင်ချောင်းကို တစ်ယောက်တည်း အဖော်မပါ ငါးရှာထွက်သူဖိုးမောင်တစ်ယောက်ဟာ တစ္ဆေမကြောက် မြွေလည်းမကြောက်အားသူပါလား။
နေ့တဓူဝ ချောင်းကလေးကိုဖြတ်ပြီး ကျောင်းသွားလေတိုင်း ဒီကဗျာလေးသတိရသည်။

နောက်ပိုင်း တန်းကျောင်းတွေအပြီး တက္ကသိုလ်ရောက်၊ ရွာပြန်သတိရတိုင်း၊ ရွာတောင်ချောင်းလေးကိုသတိရတိုင်း ဖိုးမောင်ကဗျာလေး အကုန်မရတော့ပေမယ့် တစ်ပိုင်းတစ်စလောက်တော့ ရသေးသည်။ တကယ်တော့ သူက သာမညကျေးတောသားလေးပေမဲ့ စိတ်ဓာတ်ကတော့ သူရဲကောင်းစိတ်ဓာတ်ပေမို့၊ သူ ငါးရှာကျွေးနေတဲ့ အေးချမ်းလုံခြုံရာရွာလေးကို သူ့အတွက်ကြောင့်ဖြင့် အန္တရာယ်စက်ကွင်း မကျရောက်စေရဆိုသော သူ့စိတ်ထားလေးကြောင့် ငယ်ဘဝကတည်းက လေးစားအားကျခဲ့ရသည်။ အာဂဖိုးမောင်ပါတကား။ လူနေခြုံကြား စိတ်နေဘုံဖျား ဟူသည် ဖိုးမောင်လိုလူပဲ ဖြစ်မည်။ ကဗျာရဲ့အဓိပ္ပါယ်၊
ရည်ရွယ်ချက်ကောင်းမွန်မှုနဲ့ ဆရာကြီးရဲ့ ပြေပြစ်ချောမွတ်တဲ့ လေးလုံးစပ်အဖွဲ့တွေကြောင့် ခုထိစွဲမက်နေရခြင်းပဲဖြစ်မည်။

"မှိုင်းညိုညဉ့်ရိပ် လူခြေတိတ်၌၊ ရေဆိပ်အနား ရွာတံခါးမှ၊ ဂုတ်ကျားကျယ်လောင် ဆီးကြိုဟောင်သော် ဖိုးမောင်လာပြီ ဆိုကြသည်" တစ်ရွာလုံးက တစ်နေ့တာပင်ပန်းခဲ့သမျှ အိပ်စက်အနားယူနေချိန်မှာတော့ ဖိုးမောင်က ရွာတောင်ချောင်းထဲ ငါးရှာနေချိန်၊ ညဉ့်နက်လို့ လူခြေတိတ်နေချိန် ရွာ့တောင်ဘက်တံခါးဆီက ဂုတ်ကျားဟောင်သံကြားရချိန်သည် ဖိုးမောင်တစ်ယောက် ငါးရှာပြီး ပြန်လာနေကျအချိန်၊ မီးအုပ်ဆောင်းတွေ လှော်တက်ချောင်းတွေကိုင်ကာ ငါးပလိုင်းကြီးလွယ်လို့ .. ဖိုးမောင်ပြန်လာချိန်..ကင်းသမားက ဖိုးမောင်ကို ရွာတံခါး မလွယ်ပေါက်က ဖွင့်ပေးလိုက်တာနဲ့ -
" ယာတွင်အုပ်ဆောင်း ဝဲတက်ချောင်းနှင့်၊ ခါးစောင်းကိုင်းကိုင်း ငါးပလိုင်းကို၊ လွယ်သိုင်းပြီးလျှင် ရွာကိုဝင်သည်၊ လူပင်လေလား တစ္ဆေလား"
တစ္ဆေမကြောက် မြွေမကြောက်ဘဲ၊ ဒီရွာလူထု ငါးစို ငါးစိမ်းလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်လေးတွေစားရဖို့ ရွာတောင်ချောင်းဆီက အမြဲပြန်လာနေကျမို့ ရွာတောင်တံခါးကနေ ကင်းသမားကလည်း ဖိုးမောင်လာတိုင်း ဖွင့်ပေးနေကျ။

ဆောင်းတစ်ညမှာတော့ ဇီးကွက်ကအော် တောက်တဲ့အော်သံနဲ့အတူ ဂုတ်ကျားဟောင်ချိန် ဖိုးမောင်လာချိန် ဖြစ်ပေမဲ့ ခါတိုင်းလို တံခါးမဖွင့်ခိုင်း-

" မောင်းကိုထုပါ လူစုပါလော့၊ ရွာကိုဘေးမှ ကာကွယ်ကြလော့၊ ဓားပြ ငါ့အား၊ ဖမ်း၍ထားဟု "
ဟစ်အော်သတိပေးတဲ့ ဖိုးမောင့်စကားမဆုံးခင်မှာပဲ သေနတ်သံတွေ ပဲ့တင်ထပ်သွားပြီး ဓားပြလက်ချက်နဲ့ ဖိုးမောင်သေဆုံးသွားသည်။

ရွာကို အသက်ပေးကာကွယ်သွားခဲ့တဲ့ ဖိုးမောင်တစ်ယောက်နိဂုံးက ဒီမှာအဆုံးသတ်ခဲ့ရပေမဲ့ တစ်ရွာလုံးရဲ့ရင်ထဲမှာတော့ ဖိုးမောင်ဆိုတဲ့အမည်ကတော့ ရိုက်ဟီး ထင်ကျန်နေခဲ့လေတယ်။

ဖိုးမောင်မရှိတော့ပေမဲ့ မှိုင်းညိုညဉ့်ရိပ် လူခြေတိတ်တိုင်း၊ ရွာ့တောင်တံခါးဆီက ဂုတ်ကျားရဲ့ ဟောင်သံကြားတိုင်း တစ်ရွာလုံးရင်ထဲ ဖိုးမောင်လာချိန်ပဲဟု တမ်းတရမ်းရော်နေကြမြဲ။ သာမည ငါးရှာဖားရှာ ရွာသားလေးတစ်ယောက်ပေမဲ့ အရေးဆို သူ့အတွက် ကိုယ်လွတ်ရုန်းမသွား၊ ဒီရွာမှာမွေး ဒီရွာရေသောက် ရွာအပေါ်သစ္စာမဖောက်သူ ဖိုးမောင်ပါပေ၊ အသက်ကိုပင် ပဓာနမထားဘဲ တစ်ရွာလုံးအတွက်ငဲ့ညှာတတ်သူ၊ သူ့စိတ်ထားက လေးစားစရာ၊ ကိုယ့်မြို့ ကိုယ့်ရွာမှသည် ကိုယ့်နိုင်ငံ ကိုယ့်လူမျိုးအထိ အသက်စွန့်ကာကွယ်သွားလေတဲ့ သားကောင်းများရဲ့ဂုဏ်ကို ဖိုးမောင်က ကိုယ်စားပြုသွားသည်မဟုတ်လား။
တကယ်တော့ ဖိုးမောင်သည်အသက်ပင်သေသော်လည်း သူ့သမိုင်းကမသေ၊သူရဲ့ မွန်မြတ်တဲ့စိတ်ဓာတ်နဲ့ လုပ်ရပ်ကို သိမီသူရွာသူရွာသားတွေက နှောင်းလူတွေကို ရွာရဲ့စံပြအနေနဲ့ လက်ဆင့်ကမ်း ပြန်ပြောင်းပြောနေကြပေလိမ့်မည်။
ဝီရရသ၊ သိဂ်ါရရသ၊ ကရုဏာရသ အားလုံးပြွမ်းနေသောကဗျာလေးပါပေ။ ကဗျာအပိတ်မှာတော့ ခါတိုင်းဖိုးမောင်လာချိန် ဟောင်နေကျ ဂုတ်ကျားကပင် ရမ်းရော်လွမ်းနေလေသလားမသိ၊ တစ်ရွာလုံးရင်ထဲမှာလည်း ရွာရဲ့သူရဲကောင်း မောင်ဖိုးမောင်ကို အားလုံးတမ်းတရပုံအဖွဲ့လေးကလည်း လွမ်းဆွေးဖွယ်အတိ။
ဘယ်ခါမဆို ဆီးလင့်ကြိုသို့၊ မှိုင်းညိုညဉ့်ရိပ် လူခြေတိတ်၌၊ ရေဆိပ်အနား ရွာတံခါးမှ၊ ဂုတ်ကျားကျယ်လောင် ရမ်းရော်ဟောင်သော် ဖိုးမောင်လာပြီ ဆိုမြဲပင်တဲ့..


" ဖိုးမောင်လာပြီ "

မှိုင်းညိုညဉ့်ရိပ် လူခြေတိတ်၌၊
ရေဆိပ်အနား ရွာတံခါးမှ၊
ဂုတ်ကျားကျယ်လောင် ဆီးကြိုဟောင်သော်
ဖိုးမောင်လာပြီ ဆိုကြသည်။

ဟောင်သံရပ်၍
ထပ်ကြပ်ပေါ်လာ အသံမှာကား၊
ညခါငါးထောင် မောင်ဖိုးမောင်သည်၊
ရွာတောင်ချောင်းက ပြန်ခဲ့ပြီ။

ဖိုးမောင့်သံကြား ကင်းသမားက၊
တံခါးကြီးအောက် မလွယ်ပေါက်ကို၊
တစ်ယောက်ဝင်သာ ဖွင့်လိုက်ပါသော်၊
ယာတွင်အုပ်ဆောင်း ဝဲတက်ချောင်းဖြင့်၊
ခါးစောင်းကိုင်းကိုင်း ငါးပလိုင်းကို၊
လွယ်သိုင်းပြီးလျှင် ရွာကိုဝင်သည်၊
လူပင်လေလား တစ္ဆေလား။

တစ္ဆေမကြောက် မြွေမကြောက်ဘဲ၊
တစ်ယောက်တည်းပင် ညဉ့်မှောင်တွင်း၌
သူလျှင်ငါးရှာ မကျွေးပါက၊
တို့ရွာသူသား လူအများတို့၊
ငါးစိုငါးစိမ်း ငတ်ပေလိမ့်။

ချမ်းစိမ့်စိမ့် အေးမြလှတဲ့ဆောင်းညတစ်ည မြောက်ပြန်လေကလည်း တသုန်သုန်တိုက်ခတ်လို့၊ ကောင်းကင်ပေါ်က တစ်ခြမ်းပဲ့လကလေးကလည်း ပတ်ဝန်းကျင်အမှောင်ထုကို ဖြိုခွင်းပစ်ဖို့ သူစွမ်းသလောက် အလင်းရောင်တွေပေးလို့၊ ညဉ့်ငှက်ဖြစ်တဲ့ ဇီးကွက်နဲ့ တောက်တဲ့တစ်ကောင်ရဲ့ တစ်ကြော်ကြော် အော်သံနဲ့အတူ ဂုတ်ကျားဟောင်သံကလည်း တစ်ရွာလုံးပေါ်လွှမ်းသွားချိန်...ဖိုးမောင်လာချိန်ပဲ..

ချမ်းမြစိမ့်အေး လခြမ်းကွေး၍၊
ရွာဘေးကျီပျက် မှောင်နက်နက်မှ၊
ဇီးကွက်ကအော် တောက်တဲ့ကြော်စဉ်၊
ရွာပေါ်လွှမ်းအောင် ဂုတ်ကျားဟောင်သံ.
ဖိုးမောင်လာချိန်ပါတကား။



သို့ဖြစ်သော်ငြား ခါတစ်ပါးသို့၊
တံခါးဝင်လို သူမဆိုဘဲ၊
မောင်းကိုထုပါ လူစုပါဟေ့၊
ဓားပှ ငါ့အား ဖမှး၍ထားဟု၊
စကားမဆုံး အော်ဟစ်တုန်းတွင်၊
ဒိုင်း ဒုန်း ဒိန်းသံ ရွာလုံးညံသည်၊
ချောင်းယံ ပဲ့တင်ထပ်သတည်း။

ဖိုးမောင်နိဂုံး ဤတွင်ဆုံးလည်း၊
ရွာလုံးစိတ်တွင် ဖိုးမောင်ဝင်၍၊
ပဲ့တင်ထပ်ကာ ဟည်းလျက်ပါတည့်။

ဘယ်ခါမဆို ဆီးလင့်ကြိုသို့၊
မှိုင်းညိုညဉ့်ရိပ် လူခြေတိတ်၌၊
ဂုတ်ကျားကျယ်လောင် ရမ်းရော်ဟောင်သော်
ဖိုးမောင်လာပြီ ဆိုမြဲပင်။ ။


ဆရာကြီး မင်းသုဝဏ်ဟာ ဒီကဗျာလေးကို ၁၉၆၂ ဒီဇင်ဘာလမှာ ရေးခဲ့ပြီး ၁၉၆၃ ခု ဇန္နဝါရီလထုတ် မြဝတီမဂ္ဂဇင်းမှာ ဖော်ပြခဲ့ပါတယ်။
ငွေဆောင်နဲ့ ချောင်းသာအကြား သဇင်ကျေးရွာအုပ်စုနားက ဖိုးမောင်ချိုင်ဆိုတဲ့ ကမ်းကွေ့လေးတစ်ခုက အခုတော့ ရွာကြီးတစ်ရွာအဖြစ် စည်ကားနေပါပြီ၊ တစ်ချိန်သောအခါက ဖိုးမောင်ငါးထောင်ခဲ့ရာနေရာလေးပေလားတော့မသိ။

Ref; မောင်ခင်မင်(ဓနုဖြူ) ၏ မင်းသုဝဏ်ဋီကာမှ ကောက်နှုတ်ဖော်ပြပါသည်။
#ᴄʀᴅ_ᴛᴏ_ᴏᴡɴᴇʀ_

၁၉၈၅ နှစ်လယ်၊ရန်ကင်းရဲစခန်းဝင်းပိုက်လုံးကြီးဘေး “လပြည့်ဝန်း” လဖက်ရည်ဆိုင်မှာထူးအ်ိမ်သင်သီချင်းကိုစနားထောင်ဖူးခဲ့တယ်။တယော၊လိပ်ပြာ၊ပန်းပွင့်၊ပါဝါမျက်မှန်နဲ့ဆံပင်ကောက်ကောက်လူတစ်ယောက်ပုံပါတဲ့လဖက်ရည်ဆိုင်နံရံမှာကပ်ထားတဲ့အခွေ Wall Sheet ကိုသတိထားမိတယ်။Title က “နာရီပေါ်မျက်ရည်စက်များ”

၂၀၀၀ ခုနှစ်လင်းစတူဒီယိုမှာ
ဖွင့်ထားတဲ့ဘီယာဆိုင်မကြာခဏထိုင်ဖြစ်တယ်။တရက်ကျနော်တို့ဝိုင်းဘေးဝိုင်းမှာထူးအိမ်သင်နဲ့အခြားလူငယ်နှစ်ယောက်တွေ့တယ်။ထူးအိမ်သင်ရှေ့မှာရေတဖန်ခွက်လူငယ်နှစ်ယောက်ကဘီယာပုလင်းကိုယ်စီမြေပဲကြော်တစ်ပွဲစီးကရက်တဗူး။

လူငယ်တွေကနယ်ဘက်ကထင်တယ်။သူတို့လေးစားတဲ့အဆိုတော်ကြီးထူးအိမ်သင်နဲ့ဂီတအကြောင်းအားပါးတရဆွေးနွေးနေကြတယ်။ထူးအိမ်သင်က ကြည်လင်ပြတ်သားတဲ့သူ့အသံနဲ့တိုးတိုးတချက်တချက်ဝင်ပြောတာသတိထားမိတယ်။

ကိုယ်ကြိုက်တဲ့အဆိုတော်ကြီးကို
ကံအားလျှော်စွာမျက်စိရှေ့မှာတွေ့ရလို့ထူးအိမ်သင်ကိုကျနော်သတိထားကြည့်မိတယ်။စကားပြောရင်း “ဟင်းဟင်း” လည်ပင်းချွဲခဏခဏရှင်းတယ်၊ခဏခဏချွဲခပ်တယ်၊ချောင်းဟန့်တယ်၊ချောင်းဟန့်ပြီးရင်တံတွေးထထွေးတယ်။ရေနည်းနည်း
သောက်တယ်။လည်ချောင်းခဏခဏရှင်းနေတာသတိထားမိတယ်။အဆိုတော်ကြီးထူးအ်ိမ်သင်ဟာဘုရားပေးထားတဲ့သူ့အသံမထိခိုက်အောင်စောင့်ရှောက်နေတာပါ။

ထူးအိမ်သင်ကို ၁၉၆၃ ဇူလိုင် ၁ ရက်ပုသိမ်မှာမွေးခဲ့တယ်။ဂီတပုံစံသစ်ဖြစ်တဲ့ PoP Rock ကိုမြန်မာဂီတချစ်သူများအတွက်ယူဆောင်လာခဲ့ပေးတယ်။ဂီတသက်တမ်း ၁၈ နှစ်အတွင်းတကိုယ်တော်အခွေ ၁၄ ခွေထုတ်နိုင်ခဲ့တယ်။

ဗမာလူမျိုးအဖေဦးထွန်းမြင့်နဲ့မွန်လူမျိုးမိခင်ဒေါ်မြရင်က ထူးအိမ်သင်ဖြစ်လာမယ့်(ကို)ကျော်မြင့်လွင်ကိုမွေးဖွားခဲ့တယ်။၁၉၇၉ မှာ ပုသိမ် ထ(၃)ကဆယ်တန်းအောင်ပြီးပုသိမ်ဒေသကောလိပ်ထူးအိမ်သင်တက်ရောက်ခဲ့တယ်။

၁၉၈၁ ခုနှစ်မှာမိသားစုလိုက်မော်လမြိုင်ပြောင်းလာပြီးထူးအိမ်သင်ဟာတက္ကသိုလ်စာပေးစာယူပြောင်းယူခဲ့တယ်။၁၉၈၄ ခုနှစ်မှာမော်လမြိုင်တက္ကသိုလ်ကရုက္ခဗေဒနဲ့ဘွဲ့ရခဲ့တယ်။

ထူးအိမ်သင်ရဲ့ဂီတလက်ဦးဆရာကဦးအောင်စိုး(KC Francis) ဖြစ်ပါတယ်။ Hermonica (ဘာဂျာ)ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်မှုတ်နိုင်တဲ့ ထူးအိမ်သင်ဟာအခြားဂီတတူရိယာဖြစ်တဲ့ဘေ့စ်၊စန္ဒယားနဲ့ဒရမ်ဆက်တို့ကိုကျွမ်းကျင်စွာတီးမှုတ်နိုင်တယ်။

လူငယ်တို့ရဲ့နှလုံးသားဂန္တဝင်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ “နာရီပေါ်ကမျက်ရည်စက်များ” ကိုယ်ပိုင်သံစဉ်သီချင်းခွေကို ၁၉၈၆ ခုနှစ်မှာထူးအိမ်သင်ထုတ်လုပ်ခဲ့တယ်။အဲ့ခေတ်နာမည်ကြီး The Aces တီးဝိုင်းနဲ့။

ထူးအိမ်သင်သီချင်းတော်တော်များများမှာအနောက်တိုင်းတေးဂီတဖြစ်တဲ့ Jazz, Rock & Roll, PoP ဂီတအမျိုးအစားလွှမ်းမိုးနေတယ်ဂီတပညာရှင်များသုံးသပ်ကြတယ်။ထူးအိမ်သင်သီချင်းဂီတဖွဲ့စည်းပုံဟာကမ္ဘာကျော် Bee Gees , Beatles သီချင်းလွှမ်းမိုးမှုရှိတယ်ဂီတကျွမ်းကျင်သူများဆိုထားတယ်။

မဆလခေတ်တင်းကြပ်တဲ့စာပေစီစစ်ရေးမူဝါဒကြောင့်မြန်မာ့သီချင်းရေးဆရာများရဲ့သီချင်းဟာလူမှုရေးနိုင်ငံရေးထက်စာရင်အချစ်ရေးနှလုံးသားရေးကိစ္စပဲများခဲ့ရတယ်။၁၉၉၁ ခုနှစ်ထွက်ခဲ့တဲ့ “ရာဇဝင်များရဲ့သူတို့သမီး“ သီချင်းဟာလူထုခေါင်းဆောင်ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ကိုရည်စူးစပ်ဆိုထားတာတဲ့။စစ်အာဏာရှင်ခေတ်ကထူးအိမ်သင်ရဲ့ “ရာဇဝင်များရဲ့သတို့သမီး“ သီချင်းကိုသီဆိုခွင့်ပိတ်ပင်ခဲ့တယ်တဲ့။အချို့ကမဟုတ်ဘူးရှင်းပြခဲ့ကြတယ်။

အမေ့မေတ္တာဘွဲ့ကိုရေးစပ်တဲ့
ထူးအိမ်သင်ရဲ့ “အမေ” “အမေ့ရဲ့ဒုက္ခအိုးလေး” နဲ့ “အမေ့အိမ်” သီချင်းဟာအမေနဲ့ဝေးနေရတဲ့အမေ့ကလေးများအတွက်အ်ိမ်ကိုကြီးမားတဲ့လွမ်းဆွတ်သတိရခြင်းနဲ့စိတ်ခွန်အားကိုထူးထူးခြားခြားဖြစ်စေခဲ့ပါတယ်။

တေးရေးတေးဆိုထူးအိမ်သင်ဟာ
အခြားနာမည်ကြီးခေတ်ပြိုင်အဆိုတော်များအတွက်အောင်မြင်တဲ့သီချင်းများရေးဖွဲ့ပေးခဲ့တယ်။ကျနော်အကြိုက်ဆုံးထူးအိမ်သင်သီချင်းနှစ်ပုဒ်က “ကောင်းကင်ထဲကမြစ်တစ်စင်း” နဲ့ “ရွှေစင်” ပါ။ထူးအိမ်သင်ရဲ့အကြိက်ဆုံးစုံတွဲသီချင်းကအိအိနဲ့တွဲဆိုထားတဲ့ “ရင်ခုန်ရင်အချစ်လားကွယ်” ဖြစ်ပါတယ်။

ကျနော်တို့ခေတ်ထူးခြားတဲ့အသံပိုင်ရှင်အဆိုတော်ကြီးထူးအိမ်သင်ဟာ ဩဂုတ်လ ၁၄ ရက် ၂၀၀၄ ခုနှစ်မှာနှလုံးရောဂါနဲ့ကွယ်လွန်ခဲ့ပါတယ်။ထူးအ်ိမ်သင်နောက်ဆုံးထုတ်ခဲ့တဲ့အခွေက “ချစ်ခြင်းအားဖြင့်” ထင်ပါတယ်။

ကျနော်ဘယ်အဆိုတော်အခွေမှ ထွက်သမျှမဝယ်ဘူး။တခွေစနှစ်ခွေစပဲဝယ်ခဲ့တာ။ဒါပေမယ့်ထူးအိမ်သင်ထွက်သမျှအခွေစီဒီအကုန်လုံးမူရင်းဝယ်နားထောင်ခဲ့တယ်။စု‌ပေါင်းခွေကိုအကုန်မဝယ်ခဲ့ဘူး။ဒီနေ့ထိသူ့သီချင်းတွေနှစ်သက်ဆဲပါ။ရင်ဘတ်ကြီးနဲ့နားထောင်နေဆဲပါ။

Repost
လွင်ဦး(ရန်ကင်း)
#lwinooyankin

#thanpage #OldBurmaGroup #ထူးအိမ်သင်

ဂျူးလီးယက်သရုပ်ဆောင် မင်းသမီး အိုလီဗီယာ ဟပ်ဆီ ကွယ်လွန်

ရှိတ်စပီးယားရဲ့ ပြဇာတ်ကို ၁၉၆၈ ခုနှစ်က ရုပ်ရှင်အဖြစ် အသွင်ပြောင်းတင်ဆက်ရာမှာ လူကြိုက်များပြီး ကမ္ဘာကျော်ခဲ့တဲ့ ရိုမီယိုနဲ့ ဂျူးလီးယက်ရုပ်ရှင်မှာ ဂျူးလီးယက်အဖြစ် သရုပ်ဆောင်ခဲ့တဲ့ အိုလီဗီယာ ဟပ်ဆီ သောကြာနေ့က အသက် ၇၃ နှစ်အရွယ် မှာ ကွယ်လွန်သွားပါတယ်။
အာဂျင်တီးနားမှာ မွေးပြီး လန်ဒန်မှာ ကြီးခဲ့တဲ့ မင်းသမီးဟာ အသက် ၁၅ နှစ်အရွယ်မှာ ဂျူးလီးယက်အဖြစ် သရုပ်ဆောင်ခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ဇာတ်ကားနဲ့ပဲ သူဟာ အကောင်းဆုံးအမျိုးသမီး မျက်နှာသစ်သရုပ်ဆောင် ရွှေကမ္ဘာလုံးဆုရခဲ့ပါတယ်။ သူနဲ့အတူ ရိုမီယိုအဖြစ် တွဲဘက်သရုပ်ဆောင်ခဲ့သူကတော့ အသက် ၁၆ နှစ်အရွယ် ဗြိတိသျှသရုပ်ဆောင် လီယိုနတ်ဝှစ်တင်း ဖြစ်ပါတယ်။
အိုလီဗီယာ ဟပ်ဆီဟာ နောက်ပိုင်းမှာလည်းဇာတ်ကားတွေရိုက်ကူးခဲ့ပြီး ၁၉၇၇ ခုနှစ်က Jesus of Nazareth ရုပ်သံစီးရီးမှာ မယ်တော်မာရီအဖြစ် သရုပ်ဆောင်ချက်က ထင်ရှားပါတယ်။
ရိုမီယိုနဲ့ ဂျူးလီးယက်အတွဲ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဟပ်ဆီနဲ့ ဝှစ်တင်းတို့ ၂၀၁၅ မှာ ပြန်တွဲပြီး Social Suicide ဆိုတဲ့ ရုပ်ရှင်မှာ သရုပ်ဆောင်ခဲ့ကြပါသေးတယ်။ ဒါက ရိုမီယိုနဲ့ ဂျူးလီးယက် ဇာတ်လမ်းကျောရိုးကို ယူပြီး ဆိုရှယ်မီဒီယာခေတ်အခြေအနေနဲ့ ရိုက်ကူးခဲ့တာပါ။

#ဘီဘီစီမြန်မာပိုင်း #ရိုမီယိုနဲ့ဂျူးလီးယက် #အိုလီဗီယာဟပ်ဆီ

စာကြည့်တိုက်မျက်နှာကျက်ထဲကဖုန်မှုန့်တွေ

#လင်းခါး

ပညာမတတ်တော့
ခေါင်းချလိုက်တာနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတာပဲ
ကြာနီကန်နဲ့ ဂျွန်လင်နွန်ကို တစ်တန်းတည်းထား ကြိုက်မိတယ်
ဝီစကီကိုလည်း အရသာမခံတတ်ခဲ့ဘူးကွယ်။

ပညာမတတ်တော့
ဘယ်လောက်ခုန်ခုန် ဖုန်မထ
သူများဒိုင်ယာရီ ခိုးဖတ်တယ်
တံခါးမခေါက်ဘဲ အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့မိတာပေါ့။

ပညာမတတ်တော့
လူ့အဖွဲ့အစည်းကြားက ကျောက်တုံးလို ငြိမ်သက်
ကမ္ဘာ့အံ့ဖွယ်လည်း မအံ့သြ
လမ်းထိပ်မှာ တစ်ခေတ်လုံးငြိမ်နေတဲ့
အုတ်ခုံလိုလည်း မရင့်ကျက်ခဲ့ပါ။

ပညာမတတ်တော့
ဂိမ်းကစားရင် အီးဇီးမှ
အသက်ခိုးရသေး
ဂဏန်းသင်္ချာနဲ့ ရေမွှေး မုန်းခဲ့သေးတာပေါ့။

ပညာမတတ်တော့
နက်နက်နဲနဲယုံကြည်စရာလည်းမရှိ
ငါးထွက်မျှားတာ ငါးလိုချင်လို့သက်သက်ပဲ
အာပုပ်စော်နံနေရက်လည်း နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းချင်တယ်
အူခဲ့ရတဲ့ ကြေးစည်သံတွေ
ဟောင်ခဲ့ရတဲ့ လမင်းတွေ ဘာဖြစ်ကုန်ကြပြီလဲ မသိပါ။

ပညာမတတ်တော့
လိင်ကိစ္စဟာလည်း ရှက်စရာလို့တွေး
ညှီစော်နံနေတဲ့အတွင်းခံတွေကို
အောက်တန်းစားစိတ်လို ဖျာအောက်ဝှက်ထားခဲ့မိတယ်။

ပညာမတတ်တော့
အပြေးသန်တယ်
ကြွက်သားတွေ ကြီးလာတယ်
လူကြားထဲ မင်းသောက်ရှက်ကွဲမယ့်
မေးခွန်းတွေ မမေးတတ်
ပခုံးစုံတွန့် နှုတ်ခမ်းရှုံ့တဲ့ အမူအရာ မလုပ်တတ်ခဲ့ပါ
တကယ်တော့ မင်းလိုပဲ လူ့အဖွဲ့အစည်းကို
သရော်မော်ကား ထိုင်ဟားချင်မိတာ
မစွမ်းခဲ့ပါဘူးကွာ။

ပညာမတတ်တာ
လူ့အဖွဲ့အစည်း မကောင်းဖို့လား
မင်း ကောင်းစားဖို့လားတောင်
ပညာမတတ်တော့ မသိဘူး
ပညာမတတ်တော့
ပညာမတတ်တာ ရှက်စရာလို့တောင် မတွေးမိပါဘူးကွာ။

လင်းခါး

၂၀၁၆ ရွှေဘိုပန်းကဗျာ ဆုရ ကဗျာ

ဆရာမင်းလူ ရဲ့ ကဗျာနဲ့ မဂ်လာ ဆောင် ဖိတ်စာလေး

လူတွေမှာ အကြည်ဓတ်ဆိုတာ တကယ်ရှိတာ မယုံမရှိနဲ့။

စိတ်၊ စေတသိတ်နဲ့ အခြေခံ စိတ်နေသဘောထား (Attitude and Behaviour ပဲ ဆိုကြပါစို့) စတာတွေ အပါအဝင် သဘောထား ဖြောင့်စင်းသူတွေက ပင်ကိုယ်အရကို ငြိမ်းချမ်း၊ အေးဆေးနေတာ အဲ့လိုလူတွေနဲ့ ဆက်ဆံရရင် သူတို့ပြောပုံ၊ ဆိုပုံ၊နဲ့ တစ်ဖက်သားပေါ် လေးစားပြုမှုပုံတွေက ဆက်ဆံရသူတွေအပေါ် ထင်ဟပ် လွှမ်းမိုးမှုရှိတယ်။

တစ်ဖက်သားလည်း စိတ်အေးချမ်း လုံခြုံမှုရတယ်။
အဲ့လိုလူတွေက မကြွားဝါတတ်၊ ဟန်မဆောင်တတ်၊ ကိုယ့်ရဲ့ကိုယ်ကျင့်တရားနဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာ အပေါ်မှာလည်း ကိုယ်တိုင်လေးစားကြတယ်၊ ဆိုခဲစေ၊ မြဲစေဆိုတာမျိုးပေါ့။

တချို့တွေက အဲ့ဒါတွေနဲ့ ပြောင်းပြန်ပေါ့။ သူ့အတ္တကြောင့် လောင်ကျွမ်းနေတဲ့ အပူမီးက ထိတွေ့ဆက်ဆံရသူတွေကိုပါ အပူဟပ်၊ အပူလောင်တာမျိုး။

မယုံမရှိကြပါနဲ့ လူမှာ မေတ္တာတုံးတယ်၊ ကျက်သရေတုံးတယ် ဆိုတဲ့ ဖြစ်ရပ်မျိုး တကယ်ရှိပါတယ်။

အထူးသဖြင့် အတ္တကြီးတဲ့ လူတွေဆီမှာပေါ့။

#စေတနာဟံဘိက္ခဝေဝရံဒါမိဝေါ

အဲဒီမှာတင် ဗွတ်ကို ဖြတ်ချပစ်လိုက်တာပါပဲ။ ဖြတ်လိုက် တော့ လည်း ပြတ်သွားတာပါပဲ။ ကျွန်တော့်စိတ်ကို ကျွန်တော် ယုံလာ တယ်။ ငါ တကယ်လုပ်ချင်ရင် တကယ်ကိုဖြစ်တယ်။ ငါ့စိတ်ကို ငါနိုင်တယ်လို့ ယုံကြည်လာတယ်။

အောင်သင်း နောက်ပိုင်း ဘယ်လောက်ကြာလောက်အထိ ရှူ ချင်စိတ် ပြန်ပေါ်နေသေးသလဲ။ တမ်းတစွဲလမ်းမိနေတာကို ပြော တာပါ။

ကျော်ဟိန်း-အဲဒီလိုတော့ မဖြစ်ဘူးဆရာ။ ကျွန်တော်က လူတစ်

မျိုးဆရာရဲ့။ မလုပ်တော့ဘူးလို့ ဖြတ်လိုက်ရင် စိတ်ကကို ပြတ် သွားတာ။ ဒါပေမယ့် စိတ်ကိုသာ နိုင်တာကိုး ဆရာရဲ့ ။ ဒီရုပ်ကြီး က သူ့သဘောသူဆောင်နေတာ မဟုတ်လား။ ကျွန်တော့်ရုပ်ကြီး က ဘိန်းဖြူစွဲသွားခဲ့ပြီလေ။ သူကတော့ တောင့်တနေပြန် သေးတာ ပဲ။ သူ့ကိုကျတော့ ကျွန်တော်က မနိုင်တော့ဘူး။ ဝါးဝါး နဲ့ သမ်းပြီး ရင်းထနေတာဟာ အကြာကြီးပဲ။ သူကလည်း ဆယ် နှစ်ပဲဆရာရေ ဆယ်နှစ်ပဲ။ ဆယ်နှစ်လောက်ကိုခံခဲ့ရတာ။ ပျောက် သွားတာ ဘာကြာသေးလို့လဲ။

အောင်သင်း တစ်ခုရှိတာက မင်းပြောသလို စိတ်ကပြတ်သွားဖို့ က သိပ်တော့ မလွယ်လှဘူးကွ။ ဒါကြောင့် တချို့ဆေးရုံတက်ပြီး ဖြတ်၊ ပြတ်သွားပါလျက် နောက်တစ်ခါ အဲဒီဘက်ကို ပြန်ပြီးလည် သွား တာမျိုးတွေ ဖြစ်နေတာပေါ့။

ကျော်ဟိန်း- ဟုတ်တယ် ဆရာ၊ သိပ်တော့ မလွယ်လှဘူး။ ဘိန်းဖြူ မစွဲနိုင် ပါဘူးဆိုတဲ့လူတွေ လာခဲ့စမ်းပါ၊ ကျွန်တော်ကကို ပိုက်ဆံအကုန် ခံပြီး တိုက်ပါ့မယ်။အဲဒီကျတော့

အောင်သင်း မလုပ်ပါနဲ့ မောင်ကျော်ဟိန်းရယ် အဲဒါမျိုးကို စိန် မခေါ်ကောင်းပါဘူး။ (ရယ်လျက် ပြောလိုက်မိပါသည်)

အပေါ်က အကြောင်းတွေက

နိုင်ငံကျော်မင်းသား ကျော်ဟိန်းကို ဆရာဦးအောင်သင်းက အင်တာဗျူးထားတဲ့အထဲက မူးယစ်ဆေးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့အပိုင်း လေးကို ဖြတ်ပြီး ရေးပြလိုက်တာပါ။

မူးယစ်ဆေးဆိုတာ စွဲလမ်းသွားရင် လူမှုရေး၊ပညာရေး၊ မိသာစု အရေး ဘာဆိုဘာမှ သုံးမရတော့ဘဲ ဘဝပျက်သွားတတ်တယ်၊ ကိုယ်တွေလူငယ်ဘဝကလည်း အနည်းနဲ့အများ လက်တည့်စမ်း ဖူးတယ်ဆိုပေမယ့် ဒီနေ့ခေတ်မှာ မူးယစ်ဆေးက နာမည်ပေါင်းစုံ နဲ့ ထွက်လာတဲ့အပြင် generation တွေကလည်း မြင့်လာတယ်၊ ကိုယ်တွေခေတ်နဲ့ မတူတာက အတော်ကြီး လွယ်လွယ်ကူကူ နဲ့ ဝယ်လို့ရနေတာ..ပဲ။

လူငယ်တွေကို အဓိကပစ်မှတ်ထားပြီး ခေတ်ပျက်တုန်း အပီ အပြင်ကို အကြီးအကျယ် အရောင်းအဝယ်လုပ်နေတာတွေက အတော်ကြီး စိတ်မချမ်းသာစရာပဲ။ လူတယောက်က မူးယစ် ဆေးတကယ်စွဲသွားရင် ၊ မူးယစ်ကျွန်ဖြစ်သွားရင် သိပ်ကြောက်ဖို့ ကောင်းတယ်။

အသိ၊ သတိရှိပါစေ။
#CrdOrginalUploader #ဆရာအောင်သင်း
#မြန်မာ့ဖြူမည်းရုပ်ရှင်
#ရုပ်ရှင်ချစ်သူ

အောင်သင်း ဘိန်းဖြူ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပြတ်သွားတာလဲ။
ကျော်ဟိန်း ကျွန်တော်က ဘယ်သူ့ကိုမှ ကြောက်မနေချင်ဘူး
ဘယ်သူ့ အချုပ်ကိုင်ကိုမှ မခံချင်ဘူးဘယ်သူ့အလွှမ်းမိုးကိုမှ
မခံ ချင် ဘူး။ ဘယ်သူ့အနိုင်ကိုမှ မခံချင်တဲ့ကောင်ဟာ ဒါကြီးရဲ့
အနိုင်ကို ခံနေရပြီဆိုတာမျိုးကို တွေးလိုက်မိတော့ လန့်လာတယ် ဆရာ။ ငါတော့ သွားပြီပေါ့။ ဒီအတိုင်းကြီး ခံနေရတော့မလား ပေါ့။
ဖြတ်မှဖြစ်မယ်။ ဒီအတွေးဟာ ဆေးသမားအားလုံး ဖြစ်ဖူး တဲ့အတွေးပဲ။ ဒါပေမယ့် လက်တွေ့မှာ ဘယ်သူမှ အကောင် အထည်မဖော်နိုင်ဘူး။ ဖြတ်ချင်တဲ့အချိန်မှာ အားလုံးလိုလို စွဲကြ ပြီ။ ကျွန်တော်လည်း
ဖြတ်ချင်စိတ်ရှိတဲ့အချိန်မှာ ရေရေ လည် လည်ကို စွဲနေပြီ။ ဒါကြီးကို ဘယ်လိုဖြတ်မလဲ။ စဉ်းစား တော့ အဖြေတစ်ခုထွက်လာတယ်။

ဘိန်းဖြူဆိုတာကြီးက ငါ့ကို လွှမ်းမိုးနေပါကလား၊ ဒီကောင်ကြီး က
ငါ့ကို ချုပ်ကိုင်နေပါကလား ဆိုတာကြီးကို မကြိုက်နိုင်အောင်
ဖြစ်လာခဲ့ရတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ဒါရိုက်တာ တစ်ယောက်က
လည်း ကျွန်တော့်ကို လွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင်ဖို့ ကြိုးစား လာတာကို
သတိထားမိလာတယ်။ ရှေ့ပိုင်းမှာ ကျွန်တော်ပြောခဲ့ သလို
ကျွန်တော်က ဘယ်သူ့ လွှမ်းမိုးမှု ချုပ်ကိုင်မှုကိုမှ မခံချင် ဘူး။

နောက်ပြီး ကျွန်တော်က ရှက်တတ်တယ်ဆရာ။ ရှက် တတ်တယ်
ဆိုတာက တခြားဟာမျိုးတွေမဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာ
အထင်ကြီးနေတဲ့သူတစ်ယောက်ယောက် ကျွန်တော့် ကို'ဒီကောင်
အလကားကောင်ပဲလို့ အထင်သေးသွားမှာမျိုးကို ရှက်တတ် တယ်။
ဒီအချိန်မှာ ဒါရိုက်တာ ဆရာဦးဝင်းဖေနဲ့ လူသွားလမ်း ကလေး
ဆိုတဲ့ကားကို ရိုက်နေတဲ့အချိန်ပေါ့။ ကျွန်တော်က ဦးဝင်းဖေကို
အထင်ကြီးတယ်။ သူက အနုပညာ ကျောင်းအုပ်ကြီး၊ ပန်းချီလည်းတတ်တယ်၊ စာလည်းရေးတယ်၊ ရုပ်ရှင်ပညာကို လည်း တတ်တယ်။
ကျွန်တော်က ယူဆတယ်။ သူက ကျွန်တော့် ကို ဘိန်းဖြူစွဲနေသူရယ်လို့ သိသွားမှာကို ကြောက်နေတယ်။ အဲဒီ မှာတင်ပဲ ကဲကွာ
ဖြတ်တယ်ကွာဆိုပြီး ဖြတ်ချလိုက်ပြီး အရက်ကို သောက်တော့တာပဲ။

ပြောလိုက်ရဦးမယ်။ စောစောကပြောခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်ကို ချုပ်ကိုင်ဖို့
ကြိုးစားတဲ့ ဒါရိုက်တာကိုယ်တော်မြတ်က အဲဒီကျ တော့မှ
ကျွန်တော်ဟာဖြင့် အရက်တွေကို စွတ်သောက်နေပြီ၊ ကြည့်လုပ်ကြပါဦး ဘာညာနဲ့ ကျွန်တော့်အစ်ကိုတို့၊ ညီမတို့ကို သွားတိုင်တော့တာကိုး ဆရာရဲ့ ။ ဒီတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဟ ဘိန်းဖြူတုန်းကတော့ ဘာမှမပြော အရက်သောက်တာကျမှ ပြော ရသလား မရိုးသားဘူး
"ပေါ့။ တကယ်ဆိုတော့ ဘိန်းဖြူ လုပ်နေ တာကို သူသိတယ်၊
ရိပ်မိတယ်။ ခင်ဗျားဗျာ ဒါကို မလုပ်ပါနဲ့ ဘာ ညာ စသည်ဖြင့်
ကျွန်တော့်ကိုပြောစေချင်တယ်။ သူက အဲဒီ တုန်းက ဘာမှမပြောဘူး။ သူ့ကိုလည်း ခင်ဗျားဗျာ ဘိန်းဖြူ တုန်းကတည်းက ပြောပါလား၊
ခုမှပြောရသလားဆိုပြီး သူ့ကို ငို ပြီးတော့ကို ပြောခဲ့မိပါသေးတယ်။

အောင်သင်း- ဒီတော့ ဘိန်းဖြူကို ဖြတ်ချင်လာခဲ့တာတွေက...

ကျော်ဟိန်း- ဘိန်းဖြူ ရဲ့ လွှမ်းမိုးနေမှုကြီးကို ကြောက်တယ်။
နောက်တစ်ချက် က ဘိန်းဖြူကိုအကြောင်းပြုပြီး

တစ်ယောက်ယောက်၊ တစ်စုံ တစ်ခုကို ကြောက်နေရမှာကြီးကို
လည်း ကြောက်တယ်။ နောက် တစ်ချက်က အလုပ်တစ်ခုပေါ်လာ
လိုက်ရင် ကျွန်တော်က ဘယ် တော့မှ အဆင်သင့်မဖြစ်ဘူး။
အလုပ်အတွက် လာခေါ်လိုက်ရင် ကျွန်တော်က ခဏကလေးဆိုပြီး ဟိုဟာလုပ်သလိုလို၊ ဒီဟာ ယူသလိုလို၊ အိမ်သာဝင်လိုက်
သလိုလိုနဲ့ ဘိန်းဖြူကို ချရတော့ တာ။

အောင်သင်း-ရှူတာလား။

ကျော်ဟိန်း ဟုတ်တယ်။ စီးကရက်ထဲထည့်ပြီး ရှူတာ။
ကျွန်တော်က ထိုးတာတွေဘာတွေကို ဝါသနာမပါဘူး။
အောင်သင်း အတိုင်းအတာ အကန့်အသတ်ရှိသေးသလား။
ဘယ်လောက်များများလုပ်ခဲ့သလဲ။

ကျော်ဟိန်း ဟာ.. ဆရာ့နှယ်... ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ သုံးလိုက်
ရှူလိုက် တာဟာ မိုးမွှန်ရောဆိုတာမျိုးပေါ့။ ပိုက်ဆံကလည်း ရနေ
ပြီကိုး ဆရာရဲ့။ ဘယ်လောက်ရှူလိုက် သုံးလိုက်သလဲဆိုရင်
ကျွန်တော် ဒီအိမ်ကြီးထဲက အခန်းတစ်ခန်းမှာချတာ၊ အခန်းထဲက
အိမ်မြှောင် တွေပါ ဘိန်းဖြူစွဲကုန်တာ။ ကျွန်တော်တို့ ဖြတ်တော့
အဲဒီကောင် တွေ အကုန်ပြုတ်ကျပြီး သေကုန်ရော။ ဒါနဲ့ပဲ ဖြတ်
လိုက်တော့ နေဦးဆရာ။

ဖြတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် မလွယ်တာကို ပြောပြပါ့ မယ်၊ဥပဒေနဲ့ လည်း မလွတ်ကင်းတော့ ဥပဒေလည်းကြောက်ရအကုန် ကြောက်နေရတာကြီး ဖြတ်မယ်ကွာလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးတာနဲ့ ဘိန်းဖြူတစ်လိပ်ကို သေချာဖြည့်အဝချ၊ ပြီးတာနဲ့အထုပ်လိုက် ကြီးကို အိမ်သာထဲသွန်ထည့်ပြီး ရေဆွဲချပစ်လိုက်တယ်။ ပြီး တော့ မှ ဘိန်းဖြူ စည်းစိမ်ကလေးနဲ့ မှိန်းနေတာပေါ့။ ၂ နာရီ လောက် ရှိတော့ တဖြည်းဖြည်း ပြေသွားရော၊ အာနိသင် ကုန် သွားရော။ ဒီတော့ နောက်ထပ်ပြီး လုပ်ချင်လာပြန်ပါရော။ ကျွန်တော် ဘာလုပ်မိတယ်ထင်သလဲ။ အိမ်သာထဲပြန်သွား အိမ်သာခွက် ဘေးနှုတ်ခမ်းတွေကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ရှာကြည့်မိ သေးတယ်။ နည်းနည်းပါးပါး ကပ်ပြီးကျန်နေခဲ့ဦးမလားပေါ့။ ကျွန်ဖြစ်သွား ပြီဆိုရင် အဲဒီလိုကို ကြောက်စရာကောင်းတယ် ဆရာရေ။ ကျွန်တော် မရွံမရှာကို လုပ်ခဲ့မိတာ။ နောက်မှ ဖျတ်ခနဲ သတိရ ပြီးဟ..ငါ ဘာလုပ်နေတာလဲ ရူးနေသလားဆိုပြီး စိတ် ကို ပျက်သွားတာပဲ။ တစ်ယောက်တည်း အိမ်သာထဲမှာ ရှက်လိုက် တာ ဆရာရယ်။

အိမ်မက်တွေပေးမက်ပါ
ကမ္ဘာသုံးစကားဟာ
ရင်ခုန်သံ လို့ ပြောတော့
ကျနော့်အိမ်မက်လေးက
ရယ်ပြီး ငြင်းတယ်
သူက သူဖတ်ဖူးသမျှစာအုပ်ထဲက
အချက်လက်လေးနဲ့
ကျနော်က ကျနော်ခံစားမိတဲ့
ရင်ခုန်သံအချက်လက်လေးနဲ့
ဘဝထဲဝင်လာစေချင်လို့
ဘဝတခုလုံးခင်းပေးလိုက်ပါတယ် လို့
တစ်ယောက်စကားတစ်ယောက်နား
ပြောပေးကြပါလို့
ကြယ်တွေကိုမော့ကြည့်ပြီး
ရူးပေါပေါပြောနေတော့
အမေကရယ်တယ်
ဒီ စောက်ရူးလေးကတော့ တကယ်တဲ့
စောက်ရူးကြီးပါ အမေ
သူ့အချစ်မှ မရရင်
တကယ်ရူးမယ့် စောက်ရူးကြီးပါ
ကျနော် လိုချင်နေတဲ့ အိမ်မက်က
စျေးအရမ်းကြီးနေပီ အမေ
ကျနော့် ဆင်ခြေဖုံးညလေးက
တန်ဖိုးနည်းလွန်းတော့
အိမ်မက်လေးက အဖက်တောင်မလုပ်ပါဘူး
အမေရေ
ချစ်ခြင်းမေတ္တာ မှာ
ကျနော်က စောက်တလွဲသမားပါဗျာ။

ကမ္ဘာ

ညနေစာစားချိန်မို့ . . . စခန်းကုန်းအလယ်စားဖိုတဲနေရာတွင် စုရုန်းနေကြသော ရဲဘော်အချို့နှင့်အမျိုးသမီးထုကြီးမှာ သေနတ်သံများ၊ စက်လက်သံများကြောင့် အလန့်တကြားဖြစ်ကုန်ကြသည်။

စစ်တပ်က လေးဘက်လေးတန်မှ ဝိုင်းတက်လာကာ သေနတ်များဖြင့် ပစ်ကြ၏။

ထမင်းစားတဲသို့ လာနေသည့် ကလေးငယ်များမှာ ကျည်ဆန်အောက်တွင် အသက်ပျောက်ကြရသည်။

ရဲမေအချို့က သေနတ်များဖြင့် ပြန်လည်ခုခံကြ၏။

“ဟေ့ . . . သူပုန်မတွေ . . . ငါတို့ မင်းတို့စခန်းကို စီးမိနေပြီ . . . အားလုံးလက်နက်ချကြ”

လဗျတ်နောင်၏ အသံနက်ကြီးက သေနတ်သံများကြားမှ။

……………………………………………..

လှုပ်ရှားတပ်ဖြစ်သော လဗျတ်နောင်၏ တပ်မှာ အာဏာနီစခန်းကို ဝင်စီးပြီးသည့်နောက် ပြန်လည်ဆုတ်ခွာသွားခဲ့သည်။

အောက်တိုဘာ ၃ ရက်။ ညမှောင်ချေသန်းချိန်။

လရောင်ပျပျအောက်တွင် ညက မလင်းတလင်း။

မော် ၃ စခန်းမှ တပ်ရင်းတစ်ရင်းနှင့်အတူ ထားဝယ်အမျိုးသမီးသမဂ္ဂအတွင်းရေးမှူး မဟို၊ ကြည်ကြည်ဆွေတို့ က အာဏာနီစခန်းသို့ ရောက်ရှိသွားကြ၏။။

သူမကိုယ်တိုင် စစ်သင်တန်းပေးခဲ့ဖူးသည့် စခန်းကုန်းပေါ်သို့ ကြည်ကြည်ဆွေက တက်သွားရန်ပြင်လိုက်သည်။

“နေဦး . . . ကြည်ကြည် . . . ပွိုင့်တပ်စိတ်က အရင်တက်ပါစေဦး”

“ရတယ် . . . မဟို . . . ကျွန်မ သတိရှိပါတယ်”

ကြည်ကြည်ဆွေက စတင်းဂန်းကို အသင့်အနေအထား ကိုင်ကာ စခန်းကုန်းအတွင်းသို့ ဝင်သွားလိုက်၏။

ခေါင်းပွင့်။ ဗိုက်ပွင့် ကာ မြေပြင်ပေါ်တွင် သေဆုံးနေသည့် ကလေးငယ်များ၏အလောင်းများ။

ရဲဘော်အချို့မှာ ရက်ရက်စက်စက် လည်ပင်းလှီးသတ်ခံထားရသည်။

“အမျိုးသမီးတွေတော့ တစ်ယောက်မှာ မတွေ့တော့ဘူး . . . သူတို့ ဖမ်းသွားကြပြီထင်တယ်”

ပွိုင့်တပ်စိတ်မှ ရဲဘော်တစ်ဦးက လာပြောသည်။

ကြည်ကြည်ဆွေက စခန်းထမင်းစားတဲ အနောက်ဘက် သစ်ပင်ကြီးရှိရာသို အကြည့်ရောက်သွားသည်။

“မဟို”

မဟိုကလည်း ကြည်ကြည်ဆွေ ညွှန်ပြရာသို့ ကြည့်လိုက်၏။

သစ်ကိုင်းများတွင် တန်းလန်းဆွဲခံထားရသော မည်းမည်းအရိပ်များ။

“မီးတုတ် . . . မီးတုတ်ယူခဲ့ကြပါ”

ရဲဘော်များက မီးတုတ်များဖြင့် သူမတို့ဆီသို့ ပြေးလာကြသည်။

မီးရောင်အောက်တွင်။

လည်ပင်းကို ကြိုးဖြင့် တန်းလန်းဆွဲခံထားရသော အမျိုးသမီး (၅)ဦး၏ အလောင်းများ။

မထွန်းကြူ၊ မမြသင်း၊ မခင်ဝင်း၊ မတင်အေး၊ နော်ပန်းအေး။

အာဏာနီစခန်း၏ အရေးပါသော လူလတ်ပိုင်းအမျိုးသမီးခေါင်းဆောင်များ။

အချို့မှာ ထမီမပါတော့ဘဲ . . . ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး သွေးများဖြင့် ရွှဲနစ်နေကြသည်။

“အဓမ္မပါကျင့်သွားကြပုံပဲ . . . ယုတ်မာလိုက်ကြတာ”

မဟို က ထိုနေရာတွင်ပင် ထိုင်ချကာ ချုံးပွဲချငိုလိုက်သည်။

ကြည်ကြည်ကတော့ အလောင်းများကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေ၏။

“သူတို့ ဟာ ဂုဏ်သိက္ခာရှိတဲ့ ရဲရင့်တဲ့ အမျိုးသမီးတွေပါ . . . သူတို့ကို ကျွန်မတို့ လေးလေးစားစား သင်္ဂြိုဟ်ပေးခဲ့ကြရအောင်”

ကြည်ကြည် ၏ စကားကို နံဘေးမှ တပ်စုမှူးရဲဘော်က ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

အာဏာစခန်းတိုက်ပွဲတွင် အမျိုးသမီး ၂၂ ဦး၊ ကလေး နှစ်ဦးအရှင်အဖမ်းခံခဲ့ရပြီး၊ ရဲဘော် ရှစ်ဦး၊ ကလေးငယ် ခြောက်ဦးကျဆုံးခဲ့ရသည်။

အဖမ်းခံရသည့်အမျိုသမီး ၂၂ ဦးအနက်မှ လူလတ်ပိုင်းခေါင်းဆောင်အမျိုးသမီး ငါးဦးမှာ စစ်တပ်၏ အုပ်စုဖွဲ့ အဓမ္မပြုကျင့်ပြီး ရက်ရက်စက်စက်သတ်ဖြတ်ခြင်းကို ခံလိုက်ကြရသည်။

ကျန်အမျိုးသမီး ၁၇ ဦးမှာ မည်သည့်သတင်းအစအနမျှ မရတော့။

……………………………………………..

ထိုနှစ်ကာလများ။

ပဲခူးရိုးမရှိ ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ(ဗဟို) သည်လည်း ထိုးစစ်များကို အလူးအလဲရင်ဆိုင်နေရချိန်၊ ထားဝယ်ခရိုင်အတွင်းတွင်လည်း စခန်းများစွာ ရွှေ့ပြောင်းရင်း ခုခံစစ်ကို ဆင်နွှဲနေကြရသည်။

ထားဝယ်အမျိုးသမီးသမဂ္ဂနှင့်အတူ ထားဝယ်အမျိုးသမီးများသည်လည်း ထိုခုခံစစ်တွင် ရှေ့တန်းမှ ပါဝင်လာခဲ့ကြ၏။

၁၉၇၁ ခုနှစ် တောင်ပြောက်တိုက်နယ်၊ အလယ်စုရွာတိုက်ပွဲတွင် ထားဝယ်ခရိုင်အမျိုးသမီးတပ်မှ တပ်စိတ်မှူး ဒေါ်ကျင်သန်းကျဆုံးခဲ့သည်။

သရက်ချောင်းမြို့နယ်၊ မော် ၂ စခန်းသို့ ရိက္ခာသွားသယ်သည့် ထားဝယ်အမျိုးသမီးသမဂ္ဂမှ ဒေါ်သန်းကြည်၊ ဒေါ်ဖွားကြည်၊ ဒေါ်အုံးကျင် အပါအဝင် အမျိုးသမီးငယ် လေးဦးမှာလည်း စစ်တပ်၏ ဖမ်းဆီးခြင်းခံကြရသည်။

၁၉၇၂ ခုနှစ်တွင် သခင်လူရှိန်၏ ဇနီး ထားဝယ်အမျိုးသမီးသမဂ္ဂ ဒုဥက္ကဋ္ဌ သခင်မ ဒေါ်မစိန် နှင့် ညီမဖြစ်သူ ဒေါ်မြစိန်တို့သည် မော် ၃ စခန်းမှ မော် ၂ စခန်းသို့ ကူးသန်းရာမှ အဖမ်းခံရပြန်သည်။

ကြည်ကြည် သည် တူမဖြစ်သူ မိုးကြည်၊ သမီးငယ် နီနီရိန်တို့နှင့်အတူ လောင်းလုံးမြို့နယ်ရှိ အရှေ့ဖျားစခန်းသို့ ပြောင်းရွှေ့ခိုလှုံနေရ၏။

တစ်ဖက်တွင်လည်း အမျိုးသားရဲဘော်များနှင့်အတူ ပြောက်ကျားတိုက်ပွဲများတွင် ပါဝင်တိုက်ခိုက်နေသည်။

……………………………………………..

၁၉၇၃ ခုနှစ်။

လောင်းလုံးမြို့နယ်၊ အရှေ့ဖျားစခန်း။

ကိုယ်ဝန်ရှစ်လရှိနေပြီဖြစ်သော ထားဝယ်ခရိုင်အမျိုးသမီးသမဂ္ဂအတွင်းရေးမှူး မဟို ၏ ဗိုက်ပူပူကလေးကို ခုနစ်နှစ်သမီးလေး နီနီရိန်က နားဖြင့် ကပ်နားထောင်လိုက်သည်။

“အထဲက ကလေးလေး က . . . စကားပြောတတ်လား . . . ဒေါ်ဒေါ်”

“ဘယ်ပြောတတ်ဦးမလဲ . . . နီနီရဲ့ . . . အင်း . . . သမီးကိုဆိုရင်တော့ . . . သူပြောရင်ပြောမှာပါ . . . သေချာကပ် နားထောင်ကြည့်ပါဦး”

နီနီရိန်က နောက်တစ်ကြိမ် ဗိုက်နားသို့ ကပ်နားထောင်လိုက်သည်။

“ဝုန်း”

လက်နက်ကြီးကျသံကြောင့် နီနီရိန် မှာ အလန့်တကြားဖြင့် မြေကြီးတွင် ဝပ်လိုက်၏။

အခြေအနေနှင့်အချိန်အခါကို တောထဲမှာမွေး တောထဲတွင်ကြီးသည့် နီနီရိန် တတ်မြောက်သင်ယူပြီးသား။

သူတို့စခန်းတိုက်ခိုက်ခံရလေပြီ။

“သမီး . . . နီနီ . . . နင့်အစ်မဆီသွား . . . နင့်အစ်မနဲ့ နေ”

ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကိုဆွဲလျက် စခန်းရှေ့သို့ ပြေးသွားသော ကြည်ကြည်။

“ဒေါ်လေး . . . ထထ . . . ”

နီနီရိန်ကမူ မြေပြင်ပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သော မဟို ကိုသာ သွားဆွဲထူနေသည်။

ထိုအချိန်တွင် မိုးကြည် ရောက်လာ၏။ မိုးကြည်သည် ချိုင်းထောက်ဖြင့် လျှောက်နေရသူဆိုသော်လည်း သာမန်လူတစ်ဦီးကဲ့သို့ပင် လျင်မြန်စွာလျှောက်နိုင်သည်။

“လာကြ . . . အနောက်ဘက် လျှိုထဲကို ဆင်းပြေးကြမယ် . . . နီနီ . . . မဟို . . . ဖြည်းဖြည်းထ”

သခင်ဗသိန်းတင်၏ ညီ ဗိုလ်ယူစိန် စခန်းချရာနေရာဖြစ်သည့်အတွက် တစ်ဖက်က လူအင်အား၊ လက်နက်အင်အားဖြင့် ဖိတက်လာနေသည်။

တကယ်တမ်းတွင်ကား ဗိုလ်ယူစိန် သည် တနင်္သာရီခရိုင်အတွင်းသို့ အစည်းအဝေးသွားတက်နေသဖြင့် မရှိ။

ဇနီးဖြစ်သူ ကိုယ်ဝန်နေ့စေ့လစေ့ မဟို သာ ကျန်ရစ်သည်။

ကြည်ကြည်နှင့် ရင်ပေါင်တန်းကာ ပစ်နေသော ရဲဘော်မှာ နောက်သို့ လန်ကျသွား၏။

“အင်အားများတယ် . . . ဆုတ် . . . ဆုတ် . . . မကြည်ကြည်ဆွေ . . . ခင်ဗျားသွားတော့ . . . မဟိုနဲ့ ကလေးတွေ ကို ခေါ်ပြီး ဆုတ်တော့”

စခန်းလုံခြုံရေးခေါင်းဆောင်တပ်စုမှူးက အော်ဟစ်အမိန့်ပေးလိုက်သည်။

လက်နက်ကြီးများက စခန်းတွင်းသို့ ဆက်တိုက်ကျနေဆဲ။

ကြည်ကြည်က သေနတ်ကို လွယ်လျက် အတွင်းဘက်သို့ ပြေးသွားသည်။

စခန်းတွင်း မည်သူမျှ မတွေ့ရတော့။

“နီနီ . . . သမီး . . . နီနီ”

■ ခက်ဇော်

အခန်း(၁၇)သဘက်ခါ

The Sheronies of Tavoy - ထားဝယ်နှင်းဆီ
[အခန်း ၁၆]
....................................

“ရဲဘော်မောင်ရိန် ခေါ် သူရိန်

မြေအောက်ထောက်လှမ်းရေးတာဝန်ခံ၊ ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ(ထားဝယ်ခရိုင်)

ဖက်ဆစ်အရင်းရှင်စနစ်ဆိုးကို ခုခံတွန်းလှန်ဖြိုဖျက်နေသည့် ငါတို့၏ တော်လှန်ရေးကြီးအတွက် သင့်အသက်နှင့် ခန္ဓာကို.ပေးဆပ်ခဲ့မှုအား၊ တော်လှန်သော ပါတီ၊ တော်လှန်သော ပြည်သူ့တပ်မတော်သားများနှင့် တော်လှန်သော ပြည်သူအပေါင်းက မမေ့မလျော့ ဂုဏ်ပြုအပ်ပါသည်။

သင့်အား ငါတို့ အလေးနီပြုပါ၏ ။

ပုံ

ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ(တနင်္သာရီတိုင်း)”

ဗိုလ်ယူစိန် ၏ စာဖတ်ပြသံ အဆုံး အားလုံး တိတ်ဆိတ်နေကြ၏။

“မကြည်ကြည်ဆွေရော”

မဟို၏ အသံကခပ်တိုးတိုး။

“သူ ဒီအခမ်းအနားကို မတက်ဘူးလို့..သခင်ဗစီကို သတင်းပို့ထားပြီးသားတဲ့...မနက်အစောကြီးကတည်းက အာဏာနီ အမျိုးသမီးစခန်းကို သွားတဲ့ အဖွဲ့နဲ့ ပါသွားတယ်”

နီနီရိန်ကို ပုဆိုးတစ်ထည်ဖြင့် စလွယ်သိုင်းချီပိုးထားသော မိုးကြည်က ခပ်တိုးတိုးပင် ပြန်ဖြေသည်။

……………………………………………..

၁၉၆၈ ခုနှစ်၊ အောက်တိုဘာလ။

ရှားရှားပါးပါး ထားဝယ်မှ ရောက်ရှိလာသော သတင်းစာဖြတ်ပိုင်းတစ်ခုကြောင့် စခန်းတစ်ခုလုံး ဆူညံပွက်လောရိုက်ကုန်သည်။

အချို့လည်း အော်ဟစ်ငိုယိုကြ၏။ အချို့ကလည်း အစိုးရ၏ ဝါဒဖြန့်သတင်းမို့ မယုံကြည်ကြရန်၊ စိတ်ဓာတ်မကျကြရန် ဆော်ဩနေကြသည်။

“ပဲခူးရိုးမတစ်နေရာတွင် သခင်သန်းထွန်း ကျဆုံးပြီဆိုသည့်သတင်း”

၁၉၆၈ စက်တင်ဘာလ ၂၄ ရက်နေ့၊ ညနေ ၅ နာရီ မိနစ် ၂၀ အချိန်တွင် တောင်ငူခရိုင်၊ အုတ်တွင်းမြို့နယ်အနောက်ခြမ်း၊ ပဲခူးရိုးမအရှေ့စောင်း၊ ကျောက်ချောင်းကမ်းပါးရှိ တောင်ကြောလေးပေါ်တွင်၊ ကြုံတိတ် (ခ)လုံတိတ်(ခ) ရဲဘော်မြကြီး၏ အနီးကပ်လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်မှုကြောင့် သခင်သန်းထွန်းကျဆုံးခဲ့ရသည်။

ပဲခူးရိုးမရှိ ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ၊ ပေါ်လစ်ဗျူရိုအတွင်းသာမက မြန်မာတစ်ပြည်လုံးရှိ ပါတီစစ်ဒေသများတွင်ပါ ကြီးကြီးမားမားလှုပ်ခတ်မှု ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့၏။

သခင်ဇင်နှင့် သခင်ချစ်တို့ ဦးဆောင်သည့် ပေါ်လစ်ဗျူရိုက အခြေအနေကို အမြန်ဆုံးတည်ငြိမ်အောင် ထိန်းထားနိုင်လိုက်သည်။

သို့သော်..သခင်သန်းထွန်း မကျဆုံးမီက ချမှတ်ခဲ့သည့် ယဉ်ကျေးမှုတော်လှန်ရေးကာလ ပါတီဝင်အချင်းချင်း ဖြုတ်ထုတ်သတ်မှု၊ သခင်သန်းထွန်းကျဆုံးမှု စသည့် အားနည်းချက်များကို အခွင့်ကောင်းအဖြစ်သဘောထားကာ စစ်တပ်က ထိုးစစ်ကြီးများကို ဆက်လက်ဆင်နွှဲရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

တနင်္သာရီတိုင်းအတွင်းတွင်လည်း ကွန်မြူနစ်ပါတီစခန်းများကို အပြီးတိုင်ချေမှုန်းရန်အတွက် ဒုတိယအကြိမ် “ဖြတ်လေးဖြတ်” စစ်ဆင်ရေးကြီးစတင်လာခဲ့သည်။

……………………………………………..

၁၉၆၆ ခုနှစ်၊ အောက်တိုဘာလ ၁ ရက်နေ့။

ထားဝယ်ခရိုင်အမျိုးသမီး အာဏာနီစခန်း။

မဟာအောက်တိုဘာတော်လှန်ရေး စတင်ရာ လဖြစ်သည်မို့ အာဏာနီစခန်းမှ အမျိုးသမီးများမှာ တက်တက်ကြွကြွရှိနေကြသည်။

စစ်တပ်၏ ဖြတ်လေးဖြတ်စတင်ပြီဖြစ်သောကြောင့် စားနပ်ရိက္ခာရှားပါးလာသော်လည်း ရှိသမျှနှင့် ခြိုးခြံမျှဝေကာ စားသုံးနေကြရ၏။

ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီမှ ပေးထားသော အမျိုးသားတပ်စိတ်တစ်စိတ်သာ လုံခြုံရေးရှိပြီး ကျန်သည့် ကိစ္စအဝဝကို အာဏာနီစခန်းမှ အမျိုးသမီးများကသာ ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းနေကြရသည်။

အမျိုးသားအများစုမှာ လောင်းလုံးအရှေ့ခြမ်းရှိ ရှေ့တန်းစခန်းများတွင် စစ်တပ်၏ ထိုးစစ်ကို ရင်ဆိုင်နေကြရ၏။

ထိုအချိန်တွင် ထားဝယ်အခြေစိုက် ခလရ ၂၅ မှ ဒုတိယဗိုလ်မှူးကြီး လဗျတ်နောင် ဦးစီးသည့် လှုပ်ရှားစစ်ကြောင်းတစ်ကြောင်းသည် အာဏာနီစခန်း၏ အနီးတဝိုက်တောတွင်းသို့ ရောက်ရှိလာကြသည်။

လဗျတ်နောင်မှာ ကွန်မြူနစ်စစ်ဆင်ရေးများတွင် အတွေ့အကြုံရှိပြီး..တနင်္သာရီတိုင်း၏ ပါတီခေါင်းဆောင် ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်ကို အသေဖမ်းမိနိုင်ခဲ့သဖြင့် တစ်ဆင့်တိုးရာထူးဖြင့် မကြာမီ တပ်ပြောင်းတော့မည်ဖြစ်၏။

မပြောင်းမီကာလအတွင်းမှာပင် ဖြတ်လေးဖြတ်စစ်ဆင်ရေးကြီး ဆင်နွှဲသွားရန် စိတ်အားသန်နေသူလည်းဖြစ်သည်။

ထို့ကြောင့် သူ၏ နာမည်ကျော်လက်‌ရွေးစင်တပ်နှင့်အတူ နောက်တန်းထောက်ပို့စခန်းတစ်ခုသာသာရှိသော အမျိုးသမီး အာဏာနီစခန်းကို ခါးလယ်မှဖြတ်တိုက်ရန် ကြံစည်ခြင်းပင်။

လဗျတ်နောင်၏ ရှေ့ပြေးတပ်များသည် ညနေစောင်း နေဝင်ရီတရောအချိန်တွင် အကာအကွယ်များ ယူကာ နွားခလောက်များ ဆွဲလျက် စခန်းနီးသို့ ကပ်လာကြ၏။

“ဂလောက် . . . ဂလောက် . . . ဂလောက်”

အနီးအနားတွင် ရွာများလည်းရှိသည့်အပြင် နွားများ မကြာခဏတောထဲလမ်းမှားလာတတ်ကြသဖြင့် စခန်း၏ ရှေ့ကာကင်းရဲဘော်များမှာ အမှတ်တမဲ့ပင်။

“ဒီနွားတွေကွာ . . . ဒီချိန်ထိ လာမသိမ်းကြဘူး . . . ငါတော့ ဟင်းစားပေါ်ပစ်ချင်နေပြီ”

“မလုပ်ပါနဲ့ကွာ . . . ရွာက လာတိုင်လို့ . . . ထိပ်တုံးနဲ့ မိနေမယ်”

“ဘယ့်နှယ့်နေနေကွာ . . . အသားဟင်းက ငတ်လာတာကြာတော့ . . .လုပ်ပစ်ချင်တာ . . . စခန်းက မိန်းမတွေ၊ ကလေးတွေလည်း မျှစ်နဲ့ အသီးအရွက်နဲ့ နှစ်ပါးသွားနေရတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ”

“ဒုတ်”

သူတို့နှစ်ဦး၏ အချီအချစကားပင် မဆုံးလိုက်။ ရန်သူစစ်တပ်မှ ဓားဖြင့် ဝင်လုံးထိုးသည်ကို ခံလိုက်ကြရ၏။

“ဝုန်း . . . ဒက် . . . ဒက် . . . ဒက် . . . ဒက်”

“ဒိုင်း . . . ဒိုင်း . . . ဒိုင်း”

မော် ၃ စခန်းတွင် အောင်ပွဲတစ်ခုအတွက် တပ်နီလူငယ်များ ပြင်ဆင်နေကြသည်။

သရက်ချောင်းခရိုင်၊ စော်ဖျားရွာတွင် ထားဝယ်ခရိုင်အတွင်းရေးမှူး သခင်ဗစီမှ ဦးစီးကာ ကျင်းပသည့် တနင်္သာရီတိုင်း လယ်သမားထုညီလာခံကြီးမှ ပြန်လာမည့်သူများကို ကြိုဆိုဂုဏ်ပြုရန်ဖြစ်၏။

ထိုပွဲသို့ သခင်ဗစီနှင့် ခရိုင်ကော်မတီဝင်အချို့၊ ကေဒါတာဝန်ခံ မောင်ရိန်တို့ တက်ရောက်နေကြသည်။

အာဏာနီအမျိုးသမီးစခန်းတွင် သင်တန်းသွားပို့ချပြီး ပြန်လာသည်မှာ နှစ်ရက်သာရှိသေးသည့် ကြည်ကြည်သည် သမီးငယ်လေးအား တဲပေါ်တွင် ချော့သိပ်နေ၏။

အောင်ပွဲအတွက် ဆူညံနေကြသည့် ရဲဘော်တို့၏ သီချင်းသံများကို တစ်ချက်တစ်ချက်ကြားနေရသည်။

ရိက္ခာတာဝန်ခံဖြစ်နေပြီဖြစ်သည့် မိုးကြည် တစ်ယောက်လည်းအမျိုးသမီးအဖွဲ့များအကြား အလုပ်များနေရော့မည်။

နီနီရိန်လေးမှာ အိပ်မောကျသွားပြီဖြစ်သည်။

လယ်သမားညီလာခံသည် မနေ့ကတည်းက ကျင်းပသည်ဖြစ်သဖြင့်...ယနေ့ဆို မောင်ရိန်တို့ သေချာပေါက် ပြန်ရောက်လာတော့မည်။

ကြည်ကြည်က သူ့ရိက္ခာထဲမှ ရှားရှားပါးပါးရထားသော ငါးခြောက်လေးကို သိမ်းဆည်းရာမှ ထုတ်လိုက်သည်။

တောခရမ်းချဉ်သီးအရိုင်းများလည်း ရလာသည်မို့..မောင်ရိန်အကြိုက် ခရမ်းချဉ်သီးငါးခြောက်ဟင်းချက်ရန် ပြင်ဆင်လိုက်၏။ ငါးခြောက်ကို အငံပေါ့စေရန် ရေအထပ်ထပ်ဆေး၊ ခရမ်းချဉ်သီးကို လှီးချွတ်ကာ ထည့်ပြီး ဟင်းအိုးကို မီးဖိုပေါ်တင်လိုက်စဉ် အိမ်ပေါ်မှ အသံကြားလိုက်ရသည်။

“ကိုမောင်ရိန်”

ကြည်ကြည်က ပျော်ရွှင်မြူးတူးစွာဖြင့် အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာလိုက်၏။

“ကိုမောင်ရိန် . . . ပြန်လာပြီလား”

ကိုမောင်ရိန်မဟုတ်။

မိုးကြည်က နီနီရိန်လေး၏ ဘေးတွင် ထိုင်ကာ နီနီရိန်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ချိုင်းထောက်ကိုလည်း ဖြစ်သလို ပစ်ထား၏။

“မိုးကြည် . . . သမီး . . . ဘယ်တုန်းကရောက်နေတာလဲ”

မိုးကြည် ပြန်မဖြေ။

“ဟဲ့ . . . မိုးကြည် . . . ပြောပါဦး . . . ဘာဖြစ်နေတာလဲ”

မိုးကြည်က ပြူးကြောင်သောမျက်လုံးများဖြင့် ကြည်ကြည့်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။

“မိုးကြည် . . . ဘာဖြစ်တာလဲလို့ . . . ပြောလေဟယ်”

“ဒေါ်လေးကြည် . . . သခင်ဗစီတို့ ပြန်ရောက်လာကြပြီ”

“ဪ . . . မနေ့က ညီလာခံလုပ်တာဆိုတော့ ဒီနေ့ပြန်ရောက်မှာ . . . သိတယ်လေဟယ် . . . သူတို့ကို ကြိုဖို့ စခန်းမှာ ဒီလောက်ဆူညံနေတာ . . . ငါမသိဘဲနေမလား . . . ကိုမောင်ရိန်ရော . . . ဘယ်မှာလဲ”

မိုးကြည်က အိခနဲ ရှိုက်ကာ . . . ငိုချလိုက်၏။

“ဟဲ့ . . . မိုးကြည် . . . ဘာဖြစ်တာလဲ . . . ဘာဖြစ်တာလဲ . . . ဟင်”

ကြည်ကြည့်စိတ်ထဲ ထင့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် တဲပေါ်မှ ပြေးဆင်းကာ စခန်းဗဟိုကင်းရှိရာသို့ ထွက်လာလိုက်၏။

ခုန ဆူညံပျော်ရွှင်နေကြသော စခန်းမှာ ထူးထူးခြားခြားတိတ်ဆိတ်နေသည်။

“မကြည်ကြည်”

သခင်ဗစီ၏ ဇနီး မဟိုက ယာယီဆေးရုံလုပ်ထားသော တဲပေါ်မှ လှမ်းခေါ်လိုက်၏။

“မဟို . . . သခင်ဗစီတို့ ပြန်လာကြပြီဆို . . . ကိုမောင်ရိန်ရောဟင်”

ယာယီဆေးရုံပေါ်တွင် သွေးများပေကျံနေသော အင်္ကျီဖြင့် . . . လဲလျောင်းနေသော သခင်ဗစီ ကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသည်။

“ဘာဖြစ်တာလဲ . . . ဘာဖြစ်ကြတာလဲ”

“မနေ့က စော်ဖျားက လယ်သမားညီလာခံကို စစ်တပ်က သတင်းရပြီး ဝင်ပစ်သွားတယ် . . . ကြည်ကြည် . . . ညီလာခံ ပျက်သွားတယ် . . . လယ်သမားကိုယ်စာလှယ်ကိုးယောက်နဲ့ တို့ရဲဘော်တစ်ယောက်ကျသွားတယ်”

“ရှင်”

“သခင်ဗစီတို့ စင်ပေါ်မတက်ခင်လေးမှာ သူတို့က လူအုပ်ကြားကို ဝိုင်းပြီးပစ်ကြတာ”

“မဟို . . . ကိုမောင်ရိန် . . . ကိုမောင်ရိန် . . . ရော . . . တဲပေါ်မှာလား . . . ကိုမောင်ရိန်”

“ကျဆုံးသွားတဲ့ တို့ရဲဘော်ဆိုတာ . . . ရဲဘော်မောင် . . . ”

ကြည်ကြည်က မဟို၏ ပါးစပ်ကို လက်ဝါးဖြင့် ပိတ်လိုက်၏။

“ရပြီ . . . မပြောနဲ့တော့ . . . မဟို . . . ကျွန်မသိပြီ . . . ကျွန်မ ယောက်ျားဟာ . . . သူ့တာဝန်ကို အသက်နဲ့လဲထမ်းဆောင်သွားတာ . . . မဟို . . . သူ့အတွက် ကျွန်မ မငိုဘူး . . . စိတ်ချ”

ကြည်ကြည်ဆွေ က အံကို တင်းတင်းကြိတ်လျက်။

ခက်ဇော်
အခန်း ၁၆ သဘက်ခါ

“ဒီလိုပါ . . . မကြည်ကြည် . . . အခု . . . ကျွန်မက ထားဝယ်အမျိုးသမီးသမဂ္ဂရဲ့ အထွေထွေအတွင်းရေးမှူးနေရာကိုယူထားပါတယ် . . . ပဲခူးရိုးမပေါ်လစ်ဗျူရိုရဲ့ ညွှန်ကြားချက်အရ . . . ထားဝယ်၊ လောင်းလုံး၊ သရက်ချောင်း၊ ကံပေါက်နယ်တွေမှာ အမျိုးသမီး အာဏာနီ စခန်းတွေ ဖော်ထုတ်ဖို့ ရှိပါတယ် . . . ဒီတော့ အခြေအနေအရ ကျွန်မတို့အမျိုးသမီးများဟာလည်း လက်နက်နဲ့ စစ်ရေးကို သင်ယူဖို့လိုလာပါပြီ . . . စစ်တပ်မှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်ဖူးပြီး အမေရိကန်က စစ်သင်တန်းဆင်းလာခဲ့တဲ့ ရဲဘော်မကြည်ကြည်အနေနဲ့လည်း . . . ကျွန်မတို့ရဲ့ စစ်သင်တန်းတွေမှာ ကူညီကိုင်တွယ်ပေးနိုင်ဖို့ပါ”

ကြည်ကြည်က မဟို၏ လက်မောင်းအား ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

“ဒါ ကျွန်မ ကျွမ်းကျင်တဲ့အလုပ်ပဲ . . . ပြီးတော့ ကျွန်မတို့ အမျိုးသမီးတွေဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ခုခံကာကွယ်နိုင်တယ်၊ ကိုယ့်ကြမ္မာကိုယ်ဖန်တီးနိုင်တယ်ဆိုတာ ပြသရဖို့အတွက်ပဲ . . . ကျွန်မ ကူညီမှာပေါ့ . . . မဟို”

သခင်ဗစီနှင့် ဗိုလ်ယူစိန်တို့က လက်ခုပ်တီးကာ အားပေးလိုက်ကြသည်။

“ကဲ . . . ပါတီရဲ့ တာဝန်ပေးမှုအပေါ် အခုလို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲလက်ခံပေးလို့ . . . ဂုဏ်ပြုပါတယ် . . . ရဲဘော်မောင်ရိန်ရဲ့ တာဝန်က နောက်သုံးလေးလမှ စတင်မှာပါ . . . လသားပဲရှိသေးတော့ . . . မကြည်ကြည်ကတော့ . . . ကလေးလသားလေးနဲ့ဆိုတော့ အာဏာနီစခန်းတည်ပြီးချိန်မှာ ဒီစခန်းကို အခြေပြုပြီးပဲ . . . သွားလိုက်လာလိုက်လုပ်ရင် အဆင်ပြေနိုင်မှာပါ . . . ရဲ‌ဘော်မောင်ရိန်ရော . . . မကြည်ကြည်ပါ တာဝန်နဲ့ ခရီးသွားချိန်မှာ ကလေးကို ရဲဘော်မိုးကြည်နဲ့ ဒီက ပါတီဝင်ရဲမေတွေ၊ သမဂ္ဂအမျိုးသမီးတွေက စောင့်ရှောက်ပေးထားဖို့လည်း ကတိပြုပါတယ်”

……………………………………………..

၁၉၆၇ ဇန်နဝါရီလ ၁၃ ရက်။

“စုစုသား ဖယ်သူဆို ဒေါန်းတောန်မိုဆို၊ မငိုပါန စုစုသား၊ ဒါန်းတော့န်မိုအငုမ်သား တောကြောန်ကီး၊ လာပီဆို၊ ဗွီးတံကတို၊ မငိုပါန စုစုသား၊ တောကြောန်ကိုလ ကလားကီးစား”

မိုးကြည်၏ ပေါင်ပေါ်တွင် လှဲလျောင်းရင်း . . . နီနီရိန်လေးက တခစ်ခစ်ရယ်သည်။

ကြည်ကြည်က အသင့်ပြင်ဆင်ထားသော ခရီးဆောင်အိတ်ကို မောင်ရိန် ထံ ကမ်းပေးလိုက်၏။

မောင်ရိန်က ကြည်ကြည်၏ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

ထို့နောက် နီနီရိန်လေးထံသို့ သွားကာ တစ်ချက်နမ်းလိုက်၏။

“ကြည် . . . ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း ဂရုစိုက်ပါ . . . နီနီရိန်လေးနဲ့ မိုးကြည်ကို အစ်ကိုစိတ်ချမယ်”

ခရီးဆက်မည့် လှည်းက အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီ။

“ကိုမောင်ရိန် . . . ဒီမှာ . . . ရှင့်ခမောက်”

ကြည်ကြည်က နံရံတွင်ချိတ်ထားသော မောင်ရိန် စောင်းနေကျ ခမောက်ကို ကမ်းပေးလိုက်၏။

“နေပါစေ . . . ကြည် . . . နေလည်းသိပ်ပူတာမဟုတ်ဘူး . . . အစ်ကိုမရှိတဲ့အချိန် . . . ဒီခမောက်လေးကြည့်ပြီး.အစ်ကို့ကို လွမ်းနေပေါ့”

……………………………………………..

“ဒေါ်လေးကြည်”

မိုးကြည် က သူမ၏ ဝါးချိုင်းထောက်လေး၏ ချိုင်းခုနေရာကို စစ်ဝတ်စုံအစုတ်ဖြင့် သေချာပတ်စီးရင်း ပြောလိုက်သည်။

“ပြောလေ . . . မိုးကြည် . . . ဘာပြောချင်လို့လဲ”

ကြည်ကြည်၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် နို့စို့နေသော နီနီရိန်လေး ၏ မျက်နှာကို မိုးကြည်က တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

“ရန်ကုန်မှာ ဒေါ်လေးကြည်ရဲ့ အမွေတွေ ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်ဆို . . . စခန်းထဲမှာ တချို့ပြောနေတာ ကြားတယ်”

“အင်းလေ . . . မိုးကြည်ရဲ့”

“ဒေါ်လေးကြည်က စစ်တပ်အရာရှိမလုပ်ရင်တောင် . . . အေးအေးဆေးဆေးနေနိုင်တဲ့သူပါ . . . သမီးကြောင့် . . . ဒီတော့ထဲမှာ..ဒုက္ခသုက္ခတွေနဲ့ . . . နေနေရတာ”

မိုးကြည်စကားကို ကြည်ကြည်က ပြုံးလိုက်၏။

“ဒီလိုလည်းမဟုတ်ပါဘူး . . . မိုးကြည်ရဲ့ . . . ဒေါ်လေးကြည် . . . ဒီဘဝကိုကျေနပ်ပါတယ် . . . ပြီးတော့ လိပ်ပြာလုံတယ်”

“ဟိုလေ . . . မိုးကြည် စဉ်းစားမိတယ် . . . ဒေါ်လေးကြည် . . . အရင်က ဒေါ်လေးကြည် မိုးကြည်ကို မြို့ပေါ်ခေါ်သွားမယ်ဆိုတုန်းကသာ မိုးကြည်လိုက်လာခဲ့ရင် . . . မိုးကြည်ရဲ့ ညီမလေး နီနီရိန်လည်း မြို့ပေါ်မှာပဲ နေမှာပဲ . . . မိုးကြည်လိုမျိုး ကျောင်းစာမတတ်ဘာမတတ်ဘဝမျိုးနဲ့ သူကြီးပြင်းလာမှာ မိုးကြည်စိုးရိမ်တာ”

“မိုးကြည်ရယ် . . . စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ . . . အဲဒီတုန်းက မိုးကြည်သာ ဒေါ်လေးကြည်နဲ့ ပြန်လိုက်လာခဲ့ရင် . . . ကိုမောင်ရိန် နဲ့ ဒေါ်လေး ဘယ်ညားတော့မလဲ . . . ဒီတော့ နီနီရိန်လေးကိုလည်း ဘယ်မွေးလာတော့မလဲ”

“အင်း . . . အဲ့ဒါလည်း ဟုတ်သားနော် . . . ဒါပေမယ့်လေ . . . နီနီရိန်လေးကိုတော့ မိုးကြည်စိတ်ပူတယ်”

“ကဲ . . . မိုးကြည် . . . ဘာမှ တွေးမနေနဲ့ . . . ဒေါ်လေးကြည် ဟာ မိုးကြည်ကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက်မယ်ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ဒီဘဝထဲ ရောက်လာခဲ့တာဆိုပေမယ့် . . . အခုချိန်မှာတော့ . . . ဒေါ်လေးကြည်ဟာ လူတန်းစားတိုက်ပွဲကိုယုံတယ် . . . နောက် ဒီဒေသခံတွေကိုချစ်တယ် . . . အထူးသဖြင့် အမျိုးသမီးအခွင့်အရေးတန်းတူညီမျှမှုအတွက် သတ္တိရှိရှိရပ်တည်နေကြတဲ့ သမဂ္ဂအဖွဲ့ဝင်တွေကို လေးစားတယ် . . . ဒေါ်လေးကြည် ကိုယ်တိုင် ဒီတော်လှန်ရေးကြီးနဲ့ ဒီအမျိုးသမီးတွေနဲ့ တသားတည်းဖြစ်နေပါပြီလေ”

နေရောင်ခြည်ဖြာထွက်လာပြီဖြစ်သဖြင့် ဆောင်းမြူခိုးတို့က တောတခွင်လွင့်စင်လို့သွားခဲ့ပြီ။

……………………………………………..

၁၉၆၈ ခုနှစ်။ ဇန်နဝါရီလ။

The Sheronies of Tavoy - ထားဝယ်နှင်းဆီ
[အခန်း ၁၅]
................................................................

“ခင်ဗျားတို့ကို.အခုလို မသေမပျောက်ဘဲ ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ်ဗျာ . . စခန်းထဲမှာ.ဗိုလ်ယူစိန်တို့.သခင်ဗစီတို့လည်း ခင်ဗျားကို စောင့်နေကြတယ်”

ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကိုင်ထားသော ရဲဘော်ကျော်သောင်းက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်။

နီနီရိန်ကို ထွေးပွေ့ထားသော ကြည်ကြည်၏ ပုခုံးကို မောင်ရိန်က ဖက်ထားလိုက်သည်။

ကျောက်နီမော်ရှိ သားဖွားဆရာမ မသန်းသန်းဆွေ၏ အိမ်တွင် မထင်မှတ်ဘဲ ခြောက်လခန့်သောင်တင်ပြီးသည့်နောက် မော် ၃ စခန်းသို့ သူတို့ရောက်လာကြပေပြီ။

စခန်းအဝင်အဝတွင်ပင် အမျိုးသမီးအဖွဲ့များက သူတို့ကို ထွက်ကြိုကြ၏။

ချိုင်းထောက်ဖြင့် ကျွမ်းကျင်စွာလမ်းလျှောက်လာသော မိုးကြည်က ရှေ့ဆုံးက။

“ဒေါ်လေးကြည်ရယ် . . . အော့က္လော့ဝပ်ကို ဝင်စီးပြီဆိုကတည်းက သမီး တစ်ညမှ အိပ်လို့မပျော်ဘူး . . . တော်ပါသေးရဲ့ . . . ဒါ . . . သမီး ညီမလေးလား”

“ဟုတ်တယ် . . . မိုးကြည် . . . နီနီရိန် တဲ့”

“နီနီလေးပေါ့ . . . နီနီရေ . . . လာပါဦး . . . သမီး”

မိုးကြည်က ချိုင်းထောက်တစ်ဖက်ဖြင့် နီနီရိန်ကို ချီပိုးလိုက်သည်။

“မိုးကြည် . . . ကလေးခဏထိန်းထားဦးနော် . . . ဒေါ်လေးကြည်တို့ ခေါင်းဆောင်တွေကို သတင်းသွားပို့လိုက်ဦးမယ်”

မောင်ရိန်နှင့် ကြည်ကြည်တို့က ထားဝယ်ခရိုင်ကွန်မြူနစ်ပါတီအတွင်း‌ရေးမှူး သခင်ဗစီ ၏ တဲရှိရာသို့ ထွက်သွားကြသည်။

တဲရှေ့ကွပ်ပျစ်တွင် ဗိုလ်ယူစိန်နှင့် သခင်ဗစီတို့က မြေပုံကားချပ်တစ်ခုနှင့်အလုပ်ရှုပ်နေကြ၏။

မောင်ရိန်နှင့် ကြည်ကြည် ကို တွေ့လိုက်ရသည့်အခါ ဗိုလ်ယူစိန်၏ မျက်နှာမှာ ခေတ္တမျှ ညှိုးရော်သွားသည်။

မောင်ရိန်ကလည်း ဗိုလ်ယူစိန်၏ လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆို့နင့်နေ၏။

“ကျွန်တော် တာဝန်မကျေခဲ့ဘူး . . . ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်နဲ့ မမတင် ကျွန်တော်တို့ရှေ့တင် . . . ကျွန်တော်တို့ရှေ့တင်”

သခင်ဗသိန်းတင်၊ ဗိုလ်မှူးကျော်တင့် တို့၏ ညီအရင်းဖြစ်သည့် ဗိုလ်ယူစိန်က အံကို ကြိတ်ကာ မျက်နှာကြောကို ပြန်တင်းထားလိုက်သည်။

ကြည်ကြည်လည်း မျက်ရည်ဝဲနေလေပြီ။

“ရဲဘော်တို့နှစ်ယောက် အခုလို အသက်ရှင်လျက်နဲ့ တို့ဆီပြန်လာနိုင်တာကပဲ . . . ပါတီတာဝန်ကို ကျေပွန်စွာထမ်းဆောင်တာပါပဲ . . . သွားလေသူ ရဲဘော်ကျော်တင့် ရဲ့ ကြီးမြတ်တဲ့ပေးဆပ်မှုက ပါတီရဲ့ သမိုင်းမှာ အမြဲရှိနေမှာပါ”

“ကလေးမွေးထားပြီးစဆို . . . ကလေးရော”

သခင်ဗစီက အခြေအနေကို ဝင်ထိန်းသည့်အနေဖြင့် စကားဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

“ကလေးက မိုးကြည်နဲ့ ထားထားပေးခဲ့တယ် . . . သခင်ဗစီ”

“ကဲ . . . ရဲဘော်မောင်ရိန်ရော . . . ရဲဘော်ကြည်ကြည်ပါ ထိုင်ပါဦး”

သူတို့နှစ်ဦး ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“အဲ့ဒီနေ့က ကျုပ်တို့လည်း ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်ကို ကယ်ဖို့ ရလိုရငြား အချိန်မီ ရွာဘက် ထွက်လာတာပဲ . . . ဒါပေမယ့် . . . သူတို့ဘက်က တက်လာတဲ့တပ်စုနဲ့တွေ့ပြီး တိုက်ပွဲဖြစ်နေတာနဲ့ . . . မမီလိုက်တာဗျာ . . . ပါတီအတွက်ရော၊ ဒေသအတွက်ပါ တကယ်တန်ဖိုးရှိတဲ့ ခေါင်းဆောင်လင်မယားကို ကျွန်တော်တို့ ဆုံးရှုံးလိုက်ရတာပေါ့ . . . ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ ခင်ဗျားတို့လင်မယားပါသွားပြီလို့ ထင်တာ . . . ”

သခင်ဗစီ က စကားအဆုံးသက်ပြင်းချလိုက်၏။

ဗိုလ်ယူစိန်၏ ဇနီး မဟို ကလည်း ကြည်ကြည်၏ ဘေးတွင် လာဝင်ထိုင်သည်။

“အခု ခရီးရောက်မဆိုက် . . . တာဝန်ကိစ္စပြောရမှာ အားတော့နာပါတယ် . . . ရဲဘော်မောင်ရိန်နဲ့ မကြည်ကြည်”

ဗိုလ်ယူစိန်က ရှေ့မှ မြေပုံကို လိပ်ကာ ပြောလိုက်၏။

“ဟုတ်ကဲ့ . . . ပြောပါ”

“အခု ရဲဘော်တို့နှစ်ယောက်ကို အသက်ရှင်လျက် ပါတီက ပြန်ရလိုက်တာဟာ . . . တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်ပါဘူး . . . ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဗဟိုရဲ့ ညွှန်ကြားချက်အရ ကျွန်တော်တို့ဟာ တနင်္သာရီတိုင်း ဆယ်မြို့နယ်က လယ်သမားညီလာခံတစ်ခုကို နောက်နှစ်နှစ်အတွင်း လုပ်ဖို့ ရှိတယ် . . . အဲဒီတော့ မြို့နယ် ဆယ်မြို့နယ်ကနေ လယ်သမားကိုယ်စားလှယ်တွေ ရွေးချယ်နိုင်ရေးအတွက် အဲဒီမြို့နယ်တွေက ပါတီကျောရိုးတွေဆီ လှည့်လည်ပြီးပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ဖို့လိုတယ် . . . ရဲဘော်မောင်ရိန်က အရင်ကတည်းက ယူဂျီလုပ်ငန်းကျွမ်းကျင်တယ် . . . စည်းရုံး‌ရေးစွမ်းရည်ကောင်းတယ် . . . ဒါကြောင့် . . . ဒီတာဝန်ကို ရဲဘော်မောင်ရိန်ကို ပေးချင်တယ် . . . မကြည်ကြည်ရော ဘယ်လိုသဘောရပါသလဲ”

“ကိုမောင်ရိန်က ကျွန်မနဲ့ မညားခင်ကတည်းက ကွန်မြူနစ်ရဲဘော်ပါ . . . နောက်ပြီး . . . ဗိုလ်ကျော်တင့်နဲ့ မမတင် ကျဆုံးခဲ့မှုဟာ ကျွန်မတို့လင်မယားကို ကာကွယ်ပေးရင်းဖြစ်ခဲ့တာလည်းပါပါတယ် . . . ဒီတော့ ကျဆုံးသူတွေကိုယ်စား . . . ကျွန်မတို့မှာလည်း တာဝန်တွေရှိတယ်လို့ ယူဆပါတယ်”

သခင်ဗစီရော . . . ဗိုလ်ယူစိန်ပါ ကျေကျေနပ်နပ်ပြုံးလိုက်ကြ၏။

“နောက်တစ်ခုက . . . ဟောဒီက အမျိုးသမီးခေါင်းဆောင် မဟိုက ပြောပါလိမ့်မယ်”

မဟိုက ကြည်ကြည် ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။

ဘာလို့ စာဖတ်ကြတာလဲဆိုတဲ့မေးခွန်းကို အမေရိကန် စာရေးဆရာ ကောလတ်ကော်တန်က အခုလို ပြန်ဖြေဖူးတယ်။

အကြောင်းရင်း သုံးမျိုး ရှိတယ်။

ပထမတစ်မျိုးက တွေးခေါ်ဆင်ခြင်ဖို့ စာဖတ်တာ။ ဒုတိယတစ်မျိုးက စာရေးဖို့ စာဖတ်တာ။ နောက်ဆုံးတစ်မျိုးကတော့ ဖတ်ပြီးတာတွေကို စကားဖောင်ဖွဲ့ချင်လို့ ဖတ်တာ။ ('ငါတို့ ဘာလို့စာဖတ်ကြတာလဲ'ဆိုတဲ့စာအုပ်ထဲမှာ စာဖတ်ရခြင်း အကြောင်းရင်း ၂၆ မျိုးကို ကျွန်တော် သေသေချာချာ ရေးပြခဲ့ဖူးပါတယ်။)

ကော်တန်ပြောတဲ့သုံးချက်မှာ နောက်ဆုံးအချက်ကို သတိထားစေချင်တယ်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် အဲဒီအချက်ကို ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ထိ တော်တော် ကျင့်သုံးခဲ့တယ်။ ဘယ်စာအုပ်ဆိုတာနဲ့ ဝင်ပြောလိုက်ရမှ၊ အသစ်ထွက်တာနဲ့ သူများထက် အရင်ငှားဖတ်ပြီး ဖတ်ပြီးကြောင်း ကြွားလိုက်ရမှ စိတ်ကျေနပ်ခဲ့တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၀ နှစ်ကျော်ကာလ၊ မဂ္ဂဇင်းတွေထဲပါတဲ့ ဖတ်ညွှန်းခေါင်းစဉ်တစ်ခုကိုတောင် အခုနေ ပြန်သတိရမိပါသေးတယ်။ ' ပြောချင်လို့ ဖတ်ထားတာ ' တဲ့။

ဖတ်ထားပြီး ပြောကြတာ ကောင်းတဲ့ကိစ္စပါ။ ဒါပေမဲ့ ပြောချင်ရုံလောက် ရဖို့ ဖတ်တာမျိုးက အမြဲတမ်းအတွက်ဆို သိပ်မကောင်းဘူး။ အထူးသဖြင့် သိမှုနယ်ပယ် ချဲ့ထွင်လိုသူတွေအတွက် မကောင်းဘူး။ ဒီအချက်ကို သတိထားစေချင်တယ်။

ဘာကြောင့်သတိထားစေချင်တာလဲဆိုတော့ လူများစွာ စကားဖောင်ဖွဲ့ပြောဆိုမှုအများဆုံး စာအုပ်တွေဟာ ခေတ်နဲ့အတူ ပေါ်ထွက်လာတဲ့ ငါးပွက်ရာ ငါးစာချတဲ့စာအုပ်တွေ ဖြစ်နေတတ်လို့ပဲ။ (စာအုပ်အနည်းငယ်သာ ဒီအထဲက လွတ်တယ်။) အများစုက ဖေတော့မောင်တော့ဝတ္ထုတွေ။ နောက်၊ ဘာစီးပွားရေးကိုမှ အကျအန မလုပ်ဖူးဘဲ မိဘကြွယ်ဝမှုနောက်ခံနဲ့ ဖြတ်သန်းနေထိုင်ပြီး လူတကာကို စီးပွားရေး ဘယ်လိုလုပ်ဖို့၊ လုပ်ငန်းသစ် ဘယ်လိုထူထောင်ဖို့၊ စွန့်ဦးတီထွင်သူဖြစ်အောင် ဘယ်လိုကျင့်ကြံဖို့၊ ဘယ်လိုစီမံခန့်ခွဲဖို့၊ ဘယ်လိုစိတ်အားမြှင့်တင်ဖို့ဆိုပြီး ဘာသာပြန်လှုံ့ဆော်တဲ့စာအုပ်တွေ။ တချို့က နိုင်ငံတကာမှာ ရောင်းအကောင်းဆုံး စာအုပ်ကို ဘာသာပြန်တယ်။ တချို့က ဝက်ဘ်ဆိုက်တကာမှာ ရှာဖတ်ပြီး ဘာသာပြန် စုပေါင်းစပ်ပေါင်းလုပ် စာအုပ်ထုတ်တယ်။ ကိုယ်တိုင် သုတေသနလုပ် စစ်တမ်းပြုစုတာတွေ၊ ကိုယ့်ဘဝအတွေ့အကြုံအရ အကြံပေးတာတွေ ပါဝင်တဲ့ ပြည်တွင်းဖြစ် အစစ်အမှန် ကိုယ်ထူးကိုယ်ချွန်စာအုပ်ကောင်းမျိုးကတော့ ရှားတယ်။ နောက်၊ ဘဝအတွေ့အကြုံ အနိမ့်အမြင့် အစုံအလင် ကြုံတွေ့ဖူးပြီးနိုင်လောက်တဲ့ (ယေဘုယျ)အရွယ် အသက် ၄၀ တောင် မပြည့်သေးဘဲ အသက် ၁၈၊ ၂၀ လောက်နဲ့ မပြည့်မစုံ အကြံပေးရေးသားထားတဲ့ 'ဘဝနေထိုင်နည်းလမ်းညွှန်' စာအုပ်တွေ။ နောက်ပြီးတော့၊ စိတ်ပညာကို အခြေခံတောင် အချိန်ပေး မလေ့လာမလိုက်စားဘဲ၊ အကျအန မသင်ယူဖူးဘဲ အင်္ဂလိပ်စာတတ်ရုံလောက်နဲ့ အင်တာနက်မှာ ရှာဖတ်ပြီး လိုရာဆွဲယူရေးသားထုတ်ဝေတဲ့ စိတ်ပညာဆိုင်ရာ စာအုပ်တွေ။ (EQ, IQ နဲ့ပတ်သက်တာ၊ Introvert, Extrovert, Ambivert နဲ့ပတ်သက်တာ၊ Narcissit နဲ့ပတ်သက်တာတွေမှာ အသိအမြင်အလွဲတွေ၊ ရောထွေးအချက်အလက်တွေ ခဏခဏ တွေ့ရတယ်။) ဒါတွေက ရောင်းအကောင်းဆုံးစာရင်းမှာ တွေ့နိုင်တဲ့စာအုပ်အမျိုးအစားတချို့ပါ။ အရောင်းသွက်တယ်၊ လူ​မေးများတယ်။ ဝယ်ပြီးပြီ၊ ဖတ်ပြီးပြီ ပြောဖို့အတွက် အားပေးကြတယ်။ ဖတ်ကြတယ်။ ဖတ်ပြီးပြီပြောဖို့၊ စကားဖောင်ဖွဲ့တဲ့အထဲ ပါနိုင်ဖို့နဲ့ လူအများဖတ်တာ မဖတ်လိုက်မဖြစ်ရအောင် ဖတ်ကြတယ်။ ပြောချင်လို့ ဖတ်တာပေါ့၊ စကားဖောင်ဖွဲ့ဖို့ ဖတ်တာပေါ့။

စာအုပ်တွေအကြောင်း စကားဖောင်ဖွဲ့တာ မကောင်းဘူးလားဆို ကောင်းတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ဖွဲ့တဲ့ဖောင်က ဆင်ခြင်မှုအခြေခံတဲ့ ဖောင်မဟုတ်ရင်၊ ဖောင်ဖွဲ့ပြီး ဘယ်လို ဆင်ခြင်မှုခရီးမျိုးမှ မထွက်ဖြစ်ကြဘူးဆိုရင် ရေရှည်ကျ မကောင်းဘူး။ ပိုဆိုးတာက ဝမ်းစာမပြည့်ဘဲ ယုတ္တိလွဲ (False Analogy) တွေ ထည့်သွင်းရေးသားတဲ့စာအုပ်တွေကို အဟုတ်မှတ် ဖတ်ရှုပြီး တူရာစု စကားဖောင်ဖွဲ့ ခရီးဆက်နေကြတဲ့အဖြစ်တွေပဲ။

#စကားဖောင်ဖွဲ့ဖို့စာဖတ်တာလား

#စာပိုးကောင်ရဲ့မှတ်စုများ - ၇

#လူသာမန်
22.5.2017; 9:46 pm

“ရှင် . . . ဟိုတောင်းတွေထဲ သွားပုန်းချေ”

မောင်ရိန်က အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားပြီး တောင်းများအနောက်တွင် သွားရပ်နေလိုက်သည်။

စစ်သားတစ်ဉီးက အောက်သို့ ဆင်းလာ၏။

စက်လှေကြမ်းပြင်တွင် မွေးကင်းစကလေးငယ်နှင့် အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး စိုရွှဲနေသော ကြည်ကြည့်ကို မြင်သွားသည်။

အနံ့အသက်တချို့ကြောင့် စစ်သားက နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်၏။

“ဟုတ်တယ် . . . ဆရာ . . . ဒီအောက်မှာ ကလေးမွေးထားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ပဲပါတယ်”

စစ်သားက အပေါ်ပြန်တက်သွားသည်။

“အေး . . . စက်လှေဆရာ . . . အခု အော့က္လော့ဝပ်ဘက်မှာ ဗကပနဲ့ တိုက်ပွဲတွေဖြစ်နေတယ် . . . ပင်လယ်ကနေ ဒီဘက်ကို ကျွံထွက်လာတဲ့ ကွန်မြူနစ်တွေဘာတွေရဲ့ လှေတွေ လမ်းမှာ တွေ့ခဲ့လား”

“မတွေ့မိပါဘူးဆရာ”

“သွားရင်းလာရင်း တွေ့မိတာနဲ့ အနီးဆုံးတပ်ဆီ သတင်းပို့ . . . ဟုတ်ပြီလား”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ”

စစ်သားများ ပြန်ဆင်းသွားကြ၏။

ထိုအခါမှပင် ကြည်ကြည်လည်း သက်ပြင်းချလိုက်နိုင်တော့သည်။

ခဏအကြာ စက်လှေဆရာလည်း ဆင်းလာ၏။

“ညီမ နင့်ယောက်ျားရော”

“ကျွန်တော်ဒီမှာပါ”

မောင်ရိန်က ထွက်လာသည်။

“ငါနဲ့ ငါ့တပည့်နဲ့က အထမ်းလုပ်ပြီး မင်းမိန်းမကို သယ်သွားပေးမယ် . . . စစ်သားတွေအောက်မှာ ရှင်းသွားတဲ့အချိန်ကျမှ မင်းကို ငါ လာခေါ်မယ် . . . လောလောဆယ်တော့ မင်းက ဒီထဲမှာပဲ နေခဲ့”

“ခဏနပေါဦး”

ကြည်ကြည်၏ ပေါင်ကြားမှ သေနတ်ပြောင်းကြီးထွက်လာသဖြင့် စက်လှေဆရာမှာ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

“ဟာ . . . ဒါကြီးက”

မောင်ရိန်က ကြည်ကြည်ထံမှ စတင်းဂန်းကို လှမ်းယူလိုက်သည်။

“ဒုက္ခပါပဲ . . . ဒါကြီးလည်း ပါလာတာလား”

“ကျွန်တော်တို့ အသက်အန္တရာယ်ကို ကာကွယ်ဖို့ပါဗျာ”

“အမလေး . . . စစ်တပ်သာ မိလို့ကတော့ . . . ငါတို့ပါ သေကုန်မှာဟ . . . ဆရာတော်ဘုရားရေ . . . အချွန်နဲ့ မ ရက်ပါပေ့ . . . ဘုရား . . . ကဲ . . . ကဲ . . . အေးမောင်ရေ . . . လာဟ . . . သူ့ကို သယ်ပို့ ပုခက်ပြီးရင် ယူခဲ့တော့”

စက်လှေဆရာ၏ တပည့်က ကြိုးပုခက်ကို ယူပြီး အောက်သို့ ဆင်းလာသည်။

……………………………………………..

“စက်လှေပေါ်မှာ မွေးလာတဲ့ ထူးထူးခြားခြားမိန်းကလေးပဲ . . . အမေရော . . . ကလေးပါ . .
. ကျန်းမာကြပါတယ်”

သားဖွားဆရာမ စကားကြောင့် . . . မောင်ရိန်က စိတ်ချလက်ချဖြစ်သွား၏။

“အချိန်က အတော်လေးမိုးချုပ်နေပြီ . . . ဒီတစ်ညတော့ အိမ်မှာပဲ အိပ်သွားကြပေါ့ . . . မနက်ကျတော့ ဘယ်ကို ပြန်ကြမှာလဲ . . . ကျောက်ဝပ်ပြင် ကိုပဲလား”

မောင်ရိန်နှင့် ကြည်ကြည်ဆွေတို့မှာ ရုတ်တရက်ဖြေရန်ခက်နေသည်။

သွားဖွားဆရာမက သူတို့အခြေအနေကို အကဲခတ်မိသွားဟန်တူသည်။

“တောဘက်က ခရီးသွားတွေနဲ့ တူပါရဲ့”

အဓိပ္ပာယ်ပါသောစကား။

မောင်ရိန်က ပုဆိုးဖြင့် ထုတ်ထားသည့် စတင်းဂန်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်သာ ဆုပ်ထား၏။

“အော့က္လော့ဝပ်က ထွက်လာကြတာလား”

မောင်ရိန်က စတင်းဂန်းကို ထုတ်ကာ သားဖွားဆရာမအား ချိန်ထားလိုက်သည်။

“ခင်ဗျား ဘယ်သူလဲ”

“ကျွန်မဦးလေးက ပါတီရဲ့ မြိတ်ခရိုင်အတွင်းရေးမှူး ဗိုလ်မှူးစိုးတင့်ပါ . . . ကျွန်မနာမည် သန်းသန်းဆွေပါ . . . ပါတီထောက်ခံတစ်ယောက်ပါပဲ”

ထိုအခါမှ မောင်ရိန်က သေနတ်ကို ပြန်ချလိုက်တော့၏။

“ရှင်တို့ အခု ဘယ်ကိုဆက်သွားကြမလဲ . . . အော့က္လော့ဝပ်ဘက်မှာတော့ တိုက်ပွဲတွေဆက်တိုက်ဖြစ်နေတာပဲ”

“ကျွန်တော်တို့ လောလောဆယ်တော့ မြို့ပေါ်မှာပဲ . . . ”

ကြည်ကြည်က မောင်ရိန်၏ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

“ကျွန်မတို့ မော် ၃ စခန်းကိုသွားချင်တယ်”

“ဖြစ်ပါ့မလား.ကြည် . . . အခုမှ မွေးပြီးကာစကို . . . နားပါဦးလား”

“မိုးကြည်ကို ကျွန်မစိတ်ပူတယ် . . . ကျွန်မ သူ့ဆီကို သွားချင်တယ်”

“နေကြပါဦး.လောလောဆယ်တော့ ဒီတဝိုက်မှာ စစ်တပ်က ခြေရှုပ်နေတယ် . . . ဒီရွာမှာက လုံခြုံပါတယ် . . . တလနှစ်လလောက် ကျွန်မအိမ်မှာ ခဏခိုနေကြပါ.ကလေးရော . . . လူကြီးပါ . . . အားရှိတော့မှ . . . သွားဖို့ ကျွန်မ စီစဉ်ပေးပါ့မယ်”

“ဝါး . . . ဝါး . . . ဝါး”

ထိုအချိန်တွင် ဘေးနားတွင် ငြိမ်နေသော ကလေးငယ်က ထငိုလိုက်သည်။

“ဒါနဲ့ . . . ကလေးနာမည်ကို ဘယ်လိုပေးမလဲ စဉ်းစားထားကြပြီလား”

“နီနီရိန်”

ကြည်ကြည် က သမီးငယ်လေးမျက်နှာကို ကြည့်ကာ ခေါ်လိုက်၏။

“ကျွန်မ စဉ်းစားထားတဲ့ နာမည်ပဲ . . . ကွန်မြူနစ်ပါတီရဲ့ တိုက်ပွဲတွေထဲကနေ ကျောက်နီမော်မှာ မွေးလာတဲ့ ကလေးလေး . . . ထားဝယ်ရေဝန် ဦးဒါ ခေါ် မင်းကျော်သူရိန် ရဲ့ မျိုးဆက် . . . နီနီရိန် . . . နီနီရိန်”

မောင်ရိန်က သမီးငယ်ကို ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။

“နီနီရိန်”

သူ့နာမည်ကို အသိအမှတ်ပြုသည့်အလား . . . ငိုနေသော ကလေးငယ်မှာ တခစ်ခစ်ရယ်တော့၏။

ခက်ဇော်
အခန်း(၁၅)သဘက်ခါ

The Sheronies of Tavoy - ထားဝယ်နှင်းဆီ
[အခန်း ၁၄]
....................................................

လှိုင်းတို့သည် ကြမ်းတစ်ချည်၊ ငြိမ့်တစ်လှည့်။

အော့က္လော့ဝပ်မှ အထက်ဘက် ကျောက်နီမော်ရွာဆီသို့ မျဉ်းဖြောင့်အတိုင်း ဆန်တက်လာသော စက်လှေတစ်စီး။

အော့က္လော့ဝပ်ရွာအောက်ပိုင်းတောတန်းကြီးထဲတွင် တိုက်ပွဲများဖြစ်ပွားနေကြစဉ် အော့က္လော့ဝပ်ရွာ ဘုန်းတော်ကြီးမှ မောင်ရိန်နှင့် ကြည်ကြည်တို့ကို စက်လှေတစ်စီးဖြင့် ဘေးကင်းလုံခြုံသည့် ကျောက်နီမော်ရွာဆီသို့ ပို့ခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

ကျောက်နီမော်သည် စက်လှေဆိပ်ရှိသည့် တံငါရွာကြီးဖြစ်ပြီး ထားဝယ်မြို့မှ ၃၉ မိုင်အကွာတွင် တည်ရှိသည်။ ထားဝယ်ဒေသ မည်သည့်နေရာသို့မဆို ရေကြောင်းဖြင့် ကူးသန်းသွားနိုင်သည့်အနေအထားရှိ၏။ အော့က္လော့ဝပ်ရွာမှ ရေလမ်းအတိုင်း မြောက်ဘက်သို့ ကျောက်ဝပ်ပြင်တစ်ရွာကျော် ခရီးသာခြားသည်။

တံငါရွာဖြစ်သဖြင့် ကုန်သည်များအဝင်အထွက်များပြီး စက်လှေအဝင်အထွက်များသဖြင့် မျက်နှာစိမ်းများ ရောက်ရှိလည်း အထူးအဆန်းဖြစ်မနေ။

ထိုအားသာချက်များကြောင့် အော့က္လော့ဝပ်ဘုန်းတော်ကြီးက ကျောက်နီမော်သို့ ပို့ခိုင်းလိုက်ခြင်းပင်။

“ခဏလေးပါ . . . ကြည် . . . ဟိုမှာ . . . ကျောက်နီမော်လှေဆိပ်ကို မြင်နေရပြီ . . . ဟိုမှာ သားဖွားဆရာမရှိတယ် . . . ဘာမှမပူနဲ့နော်”

စိတ်လှုပ်ရှားမှုဒဏ်၊ ခရီးလမ်းကြမ်းတမ်းမှုဒဏ်များကြောင့် ကြည်ကြည်မှာ ကလေးမွေးရန် ဗိုက်နာနေလေပြီ။

စက်လှေဝမ်းဗိုက်ထဲ မှလင်မယားနှစ်ယောက်ကို ကြည့်ကာ စက်လှေဆရာကလည်း စက်ရှိန်ကို အစွမ်းကုန်မြှင့်တင်လိုက်သည်။

“ဗွက်”

“ဟာ . . . ဘာဖြစ်တာလဲမသိဘူးဗျာ . . . ကျွန်တော့်မိန်းမ . . . ကျွန်တော်မိန်းမ”

မောင်ရိန်၏ အော်သံကြောင့် စက်လှေဆရာက လှေဝမ်းထဲဆင်းလာသည်။

“ဒါ ‌ရေမွှာပေါက်တာပဲ . . . မင်းမိန်းမ . . . ကလေးက မွေးတော့မှာဟ”

“ဟာ . . . ဒုက္ခပါပဲဗျာ”

“မဒုက္ခနဲ့ ငါ့လူ . . . ငါ့အမေက ဝမ်းဆွဲမို့ . . . ငါကလေးကောင်းကောင်းမွေးပေးတတ်တယ် . . . အေးမောင်ရေ . . . စက်လှေကို ခဏထိန်းထားကွာ . . . စက်ရှိန်ကိုလည်း လျော့ချပစ်လိုက်”

“သေချာလို့လားဗျာ . . . ”

“စကားများမနေနဲ့ . . . ဟေ့ကောင် . . . ငါ့တစ်ယောက်တည်းမရဘူး . . . မင်းမိန်းမမွေးတာ မင်းပါ ကူမှရမယ်”

……………………………………………..

မောင်ရိန်က ရေပုံးကို ဆွဲလျက် ကုန်းပတ်ပေါ်မှဆင်းလာ၏။

ကြည်ကြည် ကလည်း အော်ညည်းနေသည်။

စက်လှေဆရာမှာလည်း ချွေးတလုံးလုံးဖြင့်။

“မီး . . . ဒီနားကို ပြပါဦး . . . အချင်းချဖို့ကျန်သေးတယ် . . . ငါချက်ကြိုးကို ထိန်းဆွဲထားမယ် . . . မင်း ကလေးကို အသာလေးဆွဲထုတ်.”

စက်လှေဆရာက အော်ပြောသည်။

“အူဝဲ . . . အူဝဲ . . . အူဝဲ”

ချက်ကြိုးထုံးပြီးသည့်နောက် ကလေးငိုသံ ထွက်ပေါ်လာသည်။

ကြည်ကြည်ဆွေ၏ မျက်နှာမှာလည်း ဖြူလျော့နေရာမှ သွေးရောင်ပြန်လွှမ်းလာ၏။

“ဘာလေးလဲ”

စက်လှေဆရာက ကလေး၏ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။

“မိန်းကလေးကွ”

မောင်ရိန်နှင့် ကြည်ကြည် တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်ကြ၏။

“ဆရာ . . . လှေဆိပ်ရောက်ပြီ.ကမ်းကပ်ရတော့မလား”

စက်လှေဆရာ၏ တပည့်က အပေါ်လာအော်ပြောသည်။

“ကမ်းရောက်ပြီပဲဟာ . . . ကပ်လိုက်ပေါ့ဟ”

“မဟုတ်ဘူးဆရာ . . . ဟို . . . ဟို . . . ကမ်းပေါ်မှာ စစ်သားတွေတွေ့နေလို့”

“ဟင်”

စက်လှေဆရာက အပေါ်သို့ ပြန်တက်သွားသည်။

ထို့နောက် အောက်သို့ ပြန်ဆင်းလာ၏။

“ကျောက်နီမော်လှေဆိပ်မှာ စစ်သားတွေ ရောက်နေတယ် . . . ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”

မောင်ရိန်ရော၊ ကြည်ကြည်ပါ စိုးရိမ်စိတ်များစိုးမိုးသွားကြသည်။

“နေဦး သိပ်လည်းမစိုးရိမ်ကြပါနဲ့ . . . ဒီညီမ အခြေအနေက ကမ်းကပ်ပြီး သားဖွားဆရာမဆီ သွားမှ ဖြစ်မှာ . . . သွေးနုသားနုဆိုတော့ တခြားလိုအပ်တဲ့ဟာတွေလုပ်ဖို့ရှိသေးတယ် . .
. ကျုပ် စီမံကြည့်ပါမယ်”

“ဖြစ်ပါ့မလားဗျာ . . . ကျွန်တော်တို့အခြေအနေကို ခင်ဗျားသိပြီးသားပဲ”

“ရပါတယ် . . . ဆရာတော်ဘုရားက ကျုပ်လက်အပ်လိုက်တာပဲ . . . ကျုပ် အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပါ့မယ်။ တကယ်လို့ သူတို့က တခုခုမေးရင်.ကျောက်ဝပ်ပြင်က လို့ပြောနော် . . . အော့က္လော့ဝပ်ကလို့ လုံးဝမပြောမစေနဲ့”

စက်လှေဆရာက အပေါ်သို့ ပြန်တက်သွား၏။

မောင်ရိန်က ပုဆိုးဖြင့် လိပ်လာသော စတင်းဂန်းကို ထုတ်လိုက်သည်။

“ကြည် . . . ဘာမှ မပူနဲ့ . . . ကြည်နဲ့ ကလေးကို ကိုယ် အတတ်နိုင်ဆုံးကာကွယ်ပေးမယ် . . . ဟုတ်ပြီလား”

စက်လှေကား ကမ်းသို့ ကပ်ပြီဖြစ်သည်။

“ဘယ်ကလာတာလဲဟေ့”

“‌ကျောက်ဝပ်ပြင်ကပါ . . . ဆရာတို့ . . . ကျွန်တော့်နှမလေး စက်လှေပေါ် အရေးပေါ် မီးဖွားလိုက်ရလို့ပါ . . . ဒီက သားဖွားဆရာမဆီ သွားပို့ချင်လို့”

“မင်းတို့ သေချာလား . . . လှေပေါ်မှာ ဘာတွေပါလဲ . . . စစ်မယ်”

စက်လှေပေါ်မှ အသံများကို ကြားနေရ၏။

လှေပေါ်သို့ တက်လာသည့် စစ်ဖိနပ်သံများ။

“ကိုမောင်ရိန် . . . ရှင့် သေနတ် ကျွန်မကို ပေးစမ်းပါ”

“ဘာလုပ်မလို့လဲ.ကြည်”

ကြည်ကြည်က မောင်ရိန်လက်ထဲမှ သေနတ်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲလုပ်လိုက်သည်။

ထို့နောက် သူမ၏ သွေးများပေကျံနေသည့် ထမီအောက်သို့ ထည့်လိုက်ပြီး လက်က သေနတ်မောင်းကို အသင့်ကိုင်ထားလိုက်သည်။

▪️အာဏာရှင် ကပ်တဲ့ အာရုဏ်ဆွမ်း▪️

ဝက်သား မဟုတ်ပါဘူး၊
ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်က ကျည်ဆံထိသေသွားတဲ့
ကျောင်းသားလေးရဲ့ပေါင်သားပါ

ဘုန်းပေးတော်မူပါ . . . ဘုရား

ငါးငပိရည် မဟုတ်ပါဘူး
ဒီမနက်မိုးလင်းခါနီးလေးကမှ
ဗုံးကြဲပစ်လိုက်တဲ့ တောင်တန်းဒေသရဲ့အရိုးတွေ

တို့စရာလေးတွေ မစုံလို့လား ဟင်
သေသေသပ်သပ် လှီးထားတယ်လေ

လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် သခွားသီးအကွင်းလေးလား
အလယ်ကဟာကို သခွားစေ့လို့ မထင်ပါနဲ့နော်
အဲဒါ ဖမ်းပြီး ဖောက်ထုတ်လိုက်တဲ့
နိုင်ငံရေးသမားရဲ့မျက်လုံးလေးပေါ့

မွှေးနေတဲ့အကင်လေးတွေကိုရော
လျှောခနဲ ဝင်သွားအောင်
ပြည်သူ့မျက်ရည်ကို အပူပေးပြီး ကျိုထားတဲ့
ဟင်းချိုလေးနဲ့ သုံးဆောင်တော်မူပါလား
အဲ့ဒါ . . အဲ့ဒါ
အအီပြေအောင် အချဉ်ရည်လေး ယူပါဦး
နိုး နိုး ငရုတ်နှစ် မဟုတ်ပါဘူး
လမ်းမပေါ်က သွေးတွေကို
ခဲပျစ်အောင် အဓမ္မနည်းနဲ့ လုပ်ထားတာပါ. . .ဘုရား

ဝရဲ့လား ပြည့်စုံရဲ့လား လုံလောက်လား
ဆွမ်းပူပူ ဖြူဖြူလေးတွေပေါ်မှာ
"ဒို့သာသနာ" လို့ ရေးထားတာ ပျော်ရဲ့လား
လက်ဆေးတော်မူပါ . .ဘုရား

အချိုပွဲကို ဘာတည်းဦးမလဲ
နောက်ထပ် အသက်ပေါင်းများစွာ
သေမယ့်စစ်ပွဲတွေလား
ပြန်မကြွခင် . . .
"ဒကာနဲ့ဆရာ ငရဲကို အတူတူ သွားစို့" ဆိုတဲ့
စကားမပါဘဲ တရားကို
ဟောသွားပါဦး အရှင်ဘုရား ။


- မောင်ရေချမ်း

[တူမီးတော်လှန်ရေးစာစဥ္ အမှတ် (၁၁) တွင် ဖော်ပြထားသောကဗျာဖြစ်ပါသည်။]

“ဟေ့ . . . ဆက်သွယ်ရေး . . . တပ်မကို စာတိုနဲ့ ပို့စမ်း . . . ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီရဲ့ ဗဟိုကော်မတီဝင်.သခင်ဗသိန်းတင်ရဲ့ ညီ အရင်း ကျော်တင့် နဲ့ ထားဝယ်အမျိုးသမီးသမဂ္ဂအတွင်းရေးမှူး မတင်စိန်တို့ကို ခလရ(၂၅)တပ်ရင်းမှူးကိုယ်တိုင် အသေရှင်းလင်းနိုင်လိုက်ကြောင်း”

တနင်္သာရီတိုင်း၏ အရေးပါလှသော ခေါင်းဆောင်လင်မယားနှစ်ဦးသည် တော်လှန်ရေးကောင်စီစစ်အစိုးရ၏ ထားဝယ်ခရိုင်အတွင်း ပထမဆုံးစစ်ဆင်ရေးတွင်ပင် ကျဆုံးခဲ့ရသည်။

ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်သည် အင်္ဂလိပ်နယ်ချဲ့ဆန့်ကျင်ရေး၊ ဂျပန်ဖက်ဆစ်တော်လှန်ရေးတို့တွင် ပါဝင်လာပြီး ၁၉၄၈ မတ်လတွင် ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်နှင့်အတူ ပထမဆုံးတောခိုလာသူဖြစ်၏။

ကျဆုံးချိန်တွင် ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်မှာ အသက် ၄၈ နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီး . . . ထားဝယ်အမျိုးသမီးသမဂ္ဂ အထွေထွေအတွင်းရေးမှူး မတင်စိန်မှာ အသက် ၄၆ နှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။

……………………………………………..

“ပလောက် . . . ပလောက် . . . ပလောက် . . . ဖောင်း . . . ဖောင်း . . . ဖောင်း”

အော့က္လော့ဝပ်ရွာ အောက်ဘက် တောတန်းဆီမှ အပြန်အလှန်ပစ်ခတ်သံများ ထွက်လာကြသည်။

စစ်သားနှစ်ယောက်က ခြံဝန်းအတွင်းသို့ ပြေးဝင်လာကြ၏။

“ဗိုလ်မှူး . . . ဒီရွာအောက်ဘက်မှာ ကျွန်တော်တို့ကို ရန်သူ့တပ်တွေ ဝိုင်းပစ်တာ ခံနေရပါတယ်”

တပ်ရင်းမှူ လဗျတ်နောင်က အလန့်တကြားမတ်တတ်ထရပ်လိုက်သည်။

“ဗိုလ်ကြီးထွန်းကျော်လည်း ထိထားပါတယ် . . . အခြေအနေမကောင်းဘူး”

“ခုချက်ချင်း ထွက်ဖို့လုပ်ဟေ့”

တပ်ရင်းမှူးလဗျတ်နောင် ခေါင်းဆောင်သည့် တပ်မှာ အော့က္လော့ဝပ်ရွာ အပြင်ဘက်ဆီသို့ ကမန်းကတန်းထွက်ခွာသွားကြသည်။

ရွာကလေးမှာ ထိတ်လန့်ဖွယ်ရာကောင်းလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်သွားကြ၏။

ကြည်ကြည်မှာ သူ့ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားသည့် မောင်ရိန်၏ လက်ကို ကိုက်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်သည်။

ထို့နောက် ထပ်ခိုးပေါ်ရှိ အပေါက်ကို အသာလှပ်ကြည့်လိုက်၏။

မြေပြင်ပေါ်တွင် တိတ်ဆိတ်စွာလှဲလျောင်းနေကြသော ခေါင်းဆောင်နှစ်ဦး။

လွန်ခဲ့သော နာရီပိုင်းကမှ သူတို့နှင့်အတူ ရှိခဲ့သော သူနှစ်ယောက်။ ယခုတော့။ သူတို့မျက်စိရှေ့တွင် ရက်စက်စွာ အသတ်ခံခဲ့ရပြီ။

ကြည်ကြည်က အံကို ကြိတ်ကာ အိခနဲ ငိုချလိုက်သည်။

မြင်ကွင်းကို ကြည့်ကာ မောင်ရိန်က တောက်ခေါက်လိုက်၏။

“အချိန်မရဘူး . . . ကြည် . . . သူတို့ ရွာထဲ ပြန်ဝင်မလာခင် . . . ကိုယ်တို့ ပြေးမှရမယ်”

ခက်ဇော်
အခန်း(၁၄)သဘက်ခါ

“ဟုတ်ပြီ . . . ဒါဆို ဗိုလ်ကြီးထွန်းကျော် နဲ့ တပ်စုက ရွာအောက်ဘက် တောတန်းထဲကို လိုက် . . . ဒီကောင်တွေ အောက်ဘက် ဆင်းပြေးတာပဲနေမယ် . . . ကိုယ်ဝန်ဆောင်ပါတော့ အရမ်းကြီးမပြေးနိုင်လောက်ဘူး . . . တွေ့တာနဲ့ နှစ်ယောက်လုံးကို ရှင်းလင်းပစ်ခဲ့ . . . ငါတို့ရောက်နေတာ သတင်းပေါက်လို့မဖြစ်ဘူး”

“ဟုတ်ကဲ့ . . . ဗိုလ်မှူး”

စစ်ကြောင်းတစ်ကြောင်းက ထွက်ခွာသွားသည်။

“လက်ပြန်ကြိုးတုပ်စမ်း”

ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်နှင့် မတင်စိန်တို့ကို လက်ပြန်ကြိုးတုပ်လိုက်ကြ၏။

“ဒီနားမှာ လာဒူးထောက်ခိုင်း”

တပ်ရင်းမှူးလဗျတ်နောင် က ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်သည်။

“ခင်ဗျားတို့ အရှေ့ဖျားစခန်းမှာရှိတဲ့ လူစာရင်းရယ်၊ သူတို့ ဘယ်ဘက်ကို ဆုတ်ခွာသွားတာလဲဆိုတာရယ်၊ ဒီဘက် ရွာစဉ်တစ်လျှောက်က ခင်ဗျားတို့ပါတီရဲ့ ကျောရိုးတွေစာရင်းရယ်ကို ကျုပ်သိချင်တယ် . . . ဒါတွေ သိရရင် . . . ခင်ဗျားရော၊ ခင်ဗျားမိန်းမကိုပါ မသတ်ဘူး . . . မြို့ပေါ်ခေါ်သွားပြီး အမှုရင်ဆိုင်ရုံပဲ . . . ဘယ့်နှယ့်လဲ”

“ဟ . . . ဟ”

ဗိုလ်မှူးကျော်တင့် က ရယ်လိုက်သည်။

“ဘာရယ်တာလဲ . . . ခင်ဗျားက ဘာရယ်တာလဲ . . . ခွေးသူတောင်းစားကွန်မြူနစ် . . . ရယ်စမ်း . . . ရယ်စမ်း”

တပ်ရင်းမှူးက ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်၏ မျက်နှာကို သူ၏ စစ်ဖိနပ်ဖြင့် သုံးလေးချက် ဆင့်ကန်လိုက်၏။

“ဟေ့ . . . စစ်ခွေး . . . သတ်လေ . . . ငါ့လင်ကို နှိပ်စက်မနေနဲ့ . . . သတ္တိရှိရင် . . . ငါတို့ကိုသတ်လိုက်”

မတင်စိန်က အံကိုကြိတ်လျက် အော်လိုက်၏။

“ကောင်မ . . . နင်ပါ သေရမယ် . . . လာစမ်း”

လဗျတ်နောင်က မတင်စိန်၏ ဆံပင်ရှည်တို့ကို ဆွဲလိမ်ကာ ရေချိုးသည့် စဉ့်အိုးရှိရာသို့ တရွတ်တိုက်ဆွဲသွား၏။

“ဟေ့ကောင်တွေ . . . ချုပ်စမ်း . . . ဒီကောင်မကို”

စစ်သားနှစ်ဦးက မတင်စိန်ကို ချုပ်လိုက်သည်။

လဗျတ်နောင်က မတင်စိန်၏ ခေါင်းကို စဉ့်အိုးထဲ နှစ်လိုက်၏။

“ပြောစမ်း . . . ပြောစမ်း . . . ဒီရွာထဲက ဗကပ ကျောရိုးတွေ ဘယ်သူတွေလဲ . . . ပြောစမ်း . . . နင်တို့ စစ်ကြောင်းတွေ ဘယ်မှာ ပုန်းနေတာလဲ . . . ပြောစမ်း”

ထို့နောက် ခေါင်းကို စဉ့်အိုးထဲမှ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“ဟေ့ကောင် . . . ကျော်တင့် . . . မင်းမယားကို ရေနစ်သတ်ပစ်မယ်ကွ . . . ပြောစမ်း . . . ငါတို့မေးတာ ဖြေစမ်း”

“ထွီ . . . ခွေးတွေ . . . ငါတို့က ယုံကြည်ချက်နဲ့ လူထုလူတန်းစားအတွက် တော်လှန်နေတာကွ . . . သေရဲတယ်ကွ”

“ဟာ . . . ဒီကောင်”

လဗျတ်နောင်က ပြေးသွားပြီး ဗိုလ်မှူးကျော်တင့် မျက်နှာကို ဖြတ်ကန်လိုက်ပြန်သည်။

ဗိုလ်မှူးကျော်တင့် မျက်နှာတွင် အသွေးအလိမ်းလိမ်းနှင့်။

“ဆရာကြီး”

လဗျတ်နောင် အချက်ပြလိုက်သည်နှင့် တပ်ကြပ်ကြီးက စစ်သုံးဓားမြှောင်ကို ထုတ်လိုက်သည်။

ထို့နောက် ဗိုလ်မှူးကျော်တင့် ၏ လက်ဖဝါးကို ကိုင်ကာ စိုက်ချလိုက်၏။

“အား . . . ”

အော်သံနက်ကြီး‌ကြောင့် ထပ်ခိုးတွင် ဘေးတစောင်းပုန်းနေရသော ကြည်ကြည်က ခေါင်းထောင်လာသည်။

မောင်ရိန်က ကြည်ကြည်၏ ခေါင်းကို အသာပြန်ဖိထားလိုက်၏။

“မကြည့်နဲ့ . . . ကြည် . . . မကြည့်နဲ့”

မောင်ရိန်အသံက ခပ်တိုးတိုးဆိုသော်လည်း တုန်ရီနေသည်။

အောက်ဘက်မှ မြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး စတင်းဂန်းကို လက်မှ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထား၏။

“ပြော . . . ကောင်မ . . . မဟုတ်ရင် . . . နင့်ရှေ့တင် နင့်လင်ကို ဒီထက်ဆိုးအောင် လုပ်ပြီး သတ်ပြမယ်”

“ဟေ့ . . . စောက်ကြောက်တွေ . . . ငါ့ကို လာသတ်လိုက်စမ်း . . . ဒီမယ် . . . ငါက ထားဝယ်အမျိုးသမီးသမဂ္ဂ ခေါင်းဆောင် တင်စိန်ပဲ . . . အင်္ဂလိပ်ကိုလည်း ဆန့်ကျင်ခဲ့တယ် . . . ဂျပန်ကိုလည်း ငါတို့ကိုယ်တိုင် ပါဝင်တိုက်ခဲ့တာပဲ . . . သခင်မ မတင်စိန်တဲ့ဟေ့ . . . ငါတို့ အမျိုးသမီးတွေဟာ နင်တို့လိုမိစ္ဆာတွေအောက် ဘယ်တော့မှ ဒူးမထောက်ဘူးဆိုတာ ဒီနေ့ နင်တို့ သိအောင် ပြမယ် . . . ငါတို့ကို သတ်လို့လည်း ဒီအာဏာရှင်တော်လှန်ရေးဟာ ပြီးဆုံးမသွားဘူး . . . တစ်ယောက်သေရင် နှစ်ယောက်ထပ်ပေါ်လာမယ်”

“ဟာ . . . ဒီကောင်မ . . . စောက်စကားများလိုက်တာ.ဟေ့ကောင်တွေ ရေနစ်သတ်ကွာ . . . ကြာတယ်”

စစ်သာများက မတင်စိန်၏ ခေါင်းကို ရေထဲသို့ နစ်လိုက်ကြပြန်သည်။

ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်က ရှိသမျှအားဖြင် ရုန်းထဖို့ကြံသော်လည်း . . . စစ်သားများက သေနတ်ဒင်များနှင့် ဝိုင်းဝန်းထုကြ၏။

အဖြစ်အပျက်အသံများကို ကြားနေရသည့် ကြည်ကြည်က ရုန်းကန်ပြီး ထရန်ပြင်သည်။

“ကြည်ကြည် . . . မလုပ်နဲ့ . . . ဗိုက်ထဲက ကလေးကို သနားပါ . . . အခုအချိန်မှတော့.ဘာမှအကျိုးမရှိဘူး”

မောင်ရိန်က ကြည်ကြည်၏ လက်များကို ချုပ်ထားလိုက်၏။

စဉ့်အိုးထဲ ခေါင်းနှစ်ခံရသော မတင်စိန်၏ ခြေလက်များမှာ ရုန်းကန်နေရင်းမှ တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်ကျသွား၏။

“တင်တင် . . . ခွေးမသားတွေ . . . တင်တင်”

“ဒိန်း”

တပ်ရင်းမှူးလဗျတ်နောင်၏ လက်ထဲမှ ပစ္စတိုသံ။

ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်မှာ သွေးအိုင်ထဲတွင် မှောက်လျက်။

The Sheronies of Tavoy - ထားဝယ်နှင်းဆီ
[အခန်း ၁၃]
...........................................

ဗိုလ်မှူးကျော်တင့် က ဒေါ်တင်စိန်၏ လက်မောင်းကို ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။

“ခဏနေဦး . . . အလျင်စလိုမလုပ်နဲ့ . . . တင်တင် . . . အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ ကြည်ကြည့်ကို အရင်ဘေးလွတ်ရာပို့ဖို့လုပ် . . . သူက နေ့စေ့လစေ့ကြီး”

ဒေါ်တင်စိန်က အခန်းတွင်းသို့ ပြေးဝင်သွား၏။

မောင်ရိန်ကလည်း စတင်းဂန်းဖြင့် ထွက်လာရန်ပြင်သည်။

“မောင်ရိန် . . . မင်းမိန်းမအရေးကြီးတယ် . . . သူ့ကို မင်းခေါ်သွား . . . နောက်ဖေးပေါက်ရှိလား”

ကုတင်ပေါ်မှ ကြည်ကြည်က အနောက်ဘက်ပြတင်းတံခါးကို အသာလှပ်ကြည့်လိုက်သည်။

“မရဘူး . . . အနောက်မှာလည်း လူရိပ်တွေ့တယ် . . . သူတို့ အိမ်ကို ဝိုင်းထားပြီထင်တယ်”

“ကဲ . . . ကြည် . . . အကိုတို့ အရေးပေါ်အစီအစဉ်အတိုင်း လုပ်ကြတာပေါ့”

မောင်ရိန်စကားကို ကြည်ကြည်က ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

မောင်ရိန်က ကုတင်အောက်မှ ဝါးလှေကားတိုတစ်ခုကို ထုတ်လိုက်၏။

သူတို့လင်မယားသည် ငါးပိငါးခြောက် ကုန်သည်အဖြစ် အသွင်ယူကာ ဒီရွာသို့ ရောက်ရှိလာကတည်းက အရေးပေါ် အစီအမံအဖြစ် အိမ်အရှေ့ဘက်ခေါင် နှင့် ထုပ်တန်းကြားတွင် လူနှစ်ယောက်ပုန်းခိုရန် ထပ်ခိုးပုံစံပြုလုပ်ထားခဲ့သည်။

ကြည်ကြည်က လှေကားဖြင့် အပေါ်သို့တက်သည်။ မောင်ရိန်က အောက်မှ ထိန်းပေးထား၏။

“ကြည် . . . လှေကားသိမ်းလိုက်တော့”

“နေဦး . . . မောင်ရိန် . . . မင်းပါ လိုက်သွား . . . မင်းသူ့ကို ကာကွယ်ရမယ်”

“ဟာ . . . ကျွန်တော်သူတို့ကို ခံပစ်မယ်လေဗျာ”

“နေဦး . . . မောင်ရိန် . . . ခံပစ်ရင် ငါတို့အားလုံး သေကုန်လိမ့်မယ် . . . သွား . . . မင်းပါ အပေါ်တက်ပုန်းချေ . . . ဒီကိစ္စ ငါတို့ လင်မယားပဲ ရှင်းမယ်”

“ဗိုလ်မှူး . . . ကျွန်တော်”

မောင်ရိန်က အရှေ့ခန်းတွင် ကျန်သော ဗိုလ်မှူးကျော်တင့် ထံ လှမ်းအော်သည်။

“ရဲဘော်မောင်ရိန် . . . ဒါအမိန့်ပဲ . . . မင်း . . . ကြည်ကြည့်ကို ကာကွယ်ပါ . . . သွားတော့”

မောင်ရိန်က မျက်စိကို စုံမှိတ်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်၏။ ထို့နောက် လှေကားမှတစ်ဆင့် အပေါ်ထပ် ပုန်းခိုရာသို့ တက်သွားတော့သည်။

“ဒိုင်း . . . ဒိုင်း . . . ဒိုင်း”

“ခင်ဗျားလက်နက်ချနော် . . . ဗိုလ်ကျော်တင့် . . . မဟုတ်ရင် . . . အိမ်ကို မွစာကြဲအောင် ပစ်ရလိမ့်မယ်”

ပြတင်းတခါးမှ မတင်စိန်က ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကို ကိုင်လျက် လက်မြှောက်ကာ ပေါ်လာသည်။

“ဆက်မပစ်နဲ့တော့ . . . ငါတို့ ဆင်းလာခဲ့မယ်”

တပ်ရင်းမှူးဗိုလ်မှူးလဗျနောင် ဦးစီးသည့် ခလရ (၂၅) တပ်များက ခြံဝန်းအတွင်းသို့ သေနတ်များ ချိန်ကာ ဝင်လာကြ၏။

ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်က ခန္ဓာကိုယ်ကို တတ်နိုင်သမျှ မတ်မတ်ရပ်ကာ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလာသည်။ နံဘေးတွင် ဇနီးဖြစ်သူ ထားဝယ်အမျိုးသမီးသမဂ္ဂ၏အထွေထွေအတွင်းရေးမှူး မတင်စိန်။

တပ်ရင်းမှူးလဗျတ်နောင် က မတင်စိန် လက်ထဲမှ ခြောက်လုံးပြူးကို သိမ်းယူလိုက်၏။

“နှစ်ယောက်လုံး မြေကြီးမှာ မှောက်ထားစမ်း . . . ခေါင်းထောင်မကြည့်နဲ့ . . .ကြည့်တာနဲ့ သတ်မယ်”

မြေပြင်တွင် မှောက်နေသော ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်နှင့် မတင်စိန်တို့ကို စစ်သားနှစ်ယောက်က အပေါ်မှ ဖိနပ်ဖြင့်နင်းကာ လှံစွပ်ဖြင့် ထောက်ထားကြသည်။

“အပေါ်မှာ ဘယ်သူရှိသေးလဲ . . . ဆင်းခဲ့စမ်း”

အပေါ်မှ မည်သည့် အသံမျှ မထွက်။

“ဟေ့ . . . ပြောစမ်း . . . ခင်ဗျားတို့နဲ့အတူ ဘယ်သူတွေရှိသေးလဲ”

“မရှိပါဘူး”

ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်က ပြောလိုက်သည်။

“ဟေ့ . . . ရွာသားတွေထဲက တစ်ယောက်ခေါ်ခဲ့စမ်း”

ခြံရှေ့တွင် ငုတ်တုတ်စုထိုင်ခိုင်းထားသည့် ရွာသားများထဲမှ တစ်ယောက်ကို စစ်သားတစ်ဉီးက ခေါ်ထုတ်လာသည်။

“ဒါ ဘယ်သူ့အိမ်လဲ . . . ပြောစမ်း”

“အရှေ့ဘက်ကမ်းက ပြောင်းလာတဲ့ ငါးပိပွဲစားတို့ လင်မယားအိမ်ပါ”

လောင်းလုံးကျွန်းဆွယ်က ထားဝယ်တို့က သရက်ချောင်းဘက်ကို အရှေ့ဘက်ကမ်းဟု အလွယ်ခေါ်လေ့ရှိသည်။

“ဖြောင်း”

တပ်ရင်းမှူးက ခြေထောက်ဖြင့် ဖြတ်ကန်လိုက်သဖြင့် ရွာသားမှာ လဲကျသွား၏။

“မင်းကို ငါမေးတာ . . . ဒီအိမ်မှာ နေတဲ့ လူနာမည်ပြောတာ . . . ဘယ်သူနေလဲ . . . ဘယ်နှယောက်နေလဲသိချင်တာ”

“ကိုဇော်ဦးနဲ့ မစိန်ပွင့် လို့တော့ သိပါတယ် . . . ရွာကိုရောက်ပြီး ဒီအိမ်ကို ငှားနေတာ သုံးလေးလပဲ ရှိပါသေးတယ်.မစိန်ပွင့်က ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ပါ”

“အေး.ဟုတ်ပြီ”

တပ်ရင်းမှူးလဗျတ်နောင်က ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်၏ ရှေ့တွင် မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။

ထို့နောက် ဗိုလ်မှူးကျော်တင့်၏ ဆံပင်ကို လက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်လှန်ဆွဲလိုက်၏။

“ပြောစမ်း . . . အဲ့ဒီ ဇော်ဦး နဲ့ စိန်ပွင့် က ဘယ်သူတွေလဲ . . . ပြောစမ်း”

“ငါတို့ ကျောရိုးတွေပဲ . . . . မင်းတို့ဝင်လာမှာ ကြိုသိလို့ . . . သူတို့ကို တောထဲ ပြေးခိုင်းလိုက်ပြီ”

ထိုအချိန်တွင် အိမ်ပေါ်တက်ရှာကြသော စစ်သားများ ပြန်ဆင်းလာကြ၏။

“အပေါ်မှာတော့ ဘာမှ မတွေ့ပါဘူး . . . ဗိုလ်မှူး . . .အမျိုးသမီးအသုံးအဆောင်တွေနဲ့ ဟော့ဒီကျည်ကတ်တွေ တွေ့ပါတယ်”

ကြည်ကြည်ကတော့ . . . ကိုယ်ဝန်နှင့်မို့ အခန်းထဲရှိ ကုတင်တွင် လှဲလျောင်းနေသည်။

“ဒိန်း”

သေနတ်သံတချက်။

“ဗကပ ကျော်တင့် . . . ခင်ဗျား ကို ဗမာ့တပ်မတော်က ဝိုင်းထားပြီ . . . ပြန်ခုခံဖို့ မကြိုးစားပါနဲ့”

အပြင်မှအော်သံကြောင့် . . . မောင်ရိန်က စတင်းဂန်း ကျည်ကတ်ကို အမြန်ကောက်တပ်လိုက်သည်။

ဒေါ်တင်စိန်ကလည်း ခါးကြားတွင် အသင့်ထိုးထားသော ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကို ထုတ်လိုက်၏။

ခက်ဇော်
အခန်း(၁၃)သဘက်ခါ