📚စာအုပ်စာပေ လူ့မိတ်ဆွေ📚

ငါ့ရဲ့
အဆုံးမဲ့လွပ်လပ်မှုဟာ
အစာအိမ်နာနေရှာတယ်။
အင်တာနေရှင်နယ်ဆိုလာရင်းနဲ့
မောင်းလာတဲ့
ဆိုင်ကယ်ဘရိတ်ဆွဲဖို့မေ့ပစ်ချင်လာတယ်။
မိတ်ဆွေများရဲ့တရားချသံကို
နားမခံသာဖြစ်လာတယ်။
အသေခံဗုံးခွဲပြီး
အကျိုးရှိရှိသေမယ်တွေးတော့လည်း။
ဗုံး‌တစ်လုံးငါမ၀ယ်နိုင်သေး။

အပစ်ဖြေသီချင်း ၀၁း၀၃
အီလစ်

ဖခမည်းတော် ဘုရင်ကြီး က တစ်ပါးတည်း သော သားတော် မင်းသားလေး ကို သိပ် ချစ်တယ် ။ သိပ် ပြီးတော့ ရဲစွမ်းသတ္တိ နဲ့ ပြည့်စုံတဲ့ အဲဒီ မင်းသားလေး ကို အားလည်း ကိုးတယ်တဲ့ ။ တစ်နေ့ တော့ ဘုရင်ကြီး မှာ ထူးဆန်းတဲ့ ခေါင်းကိုက် ရောဂါ စွဲကပ်သတဲ့ကွယ် ။ နန်းတွင်း က သမားတော် အကျော်အမော်တွေ ဘယ်လို ကုပေမယ့် ဘုရင်ကြီး ၏ ခေါင်းကိုက် ရောဂါဟာ မသက်သာလာဘူး ။ ဒီတော့ တိုင်းပြည် ထဲ မှာ ဘုရင်ကြီး ၏ ရောဂါ ပျောက်ကင်းအောင် ကုနိုင်တဲ့ သမားတော် ကို မောင်းကြေးနင်း တီးပြီး ကြေညာတော့ မှ တောနယ် မှ အဘိုးအိုကြီး တစ်ယောက် က ဟိုတောကြီး ထဲ မှာ ရှိတဲ့ အာယုသစ်ပင် မှ ရွှေရောင်ပန်း ၏ ရနံ့ ကို ရှူရင် ပျောက်ကင်းကြောင်း လျှောက်ထားတယ်တဲ့ ။

ဒီတော့ သားတော် မင်းသားကလေး က ဖခမည်းတော် အတွက် သူ ပဲ ဒီ ပန်း ကို ဆောင်ကြဉ်းပါရစေ လို့ သူ့ ဖမည်းတော်ကြီး ကို လျှောက်တင်တော့ ရဲစွမ်းသတ္တိ နှင့် ပြည့်စုံသည့် အတွက် ခမည်းတော် က ခွင့်ပြုလိုက် သတဲ့ ။ မင်းသားလေး လည်း ဖခမည်းတော် ထံ မှ ခွင့်ရတာ နဲ့ တစ်ပြိုင်နက် စီးတော်မြင်း ကို စီးပြီး တောထဲ ဒုန်းစိုင်း သွားတာပေါ့ ။ တော ထဲ ရောက်ရင်ပဲ အာယုဆေးပင် ကို ဘယ်မှ ရှာ မတွေ့ဘဲ တော ထဲတွင် မျက်စိ လည်နေတယ် ။ ည မိုးချုပ်ခါနီးရောက် တော့ အင်မတန် ဟောင်းနွမ်း နေတဲ့ ရဲတိုက်ကြီး တစ်လုံး ကို မင်းသားလေး တွေ့ရသတဲ့ ။ မင်းသားလေး ကတော့ တစ်ညတာ တည်းခိုခွင့် တော့ ရပြီ ဆိုပြီး ဝမ်းသာအားရ ရဲတိုက်ကြီးဆီ သို့ သွားတာပေါ့ ။

မင်းသားလေး ရဲတိုက်ကြီး ၏ အပေါက်ဝ ရောက်ရင်ပဲ တော်တော် မှောင်နေပြီတဲ့ ။ ဒီ အချိန်မှာ ရဲတိုက်ကြီး ထဲက အမယ်အိုကြီး တစ်ယောက် ထွက်လာပြီး “ မောင်ရင် ၊ ဘာ အလိုရှိ သလဲ ” ဆိုပြီး အသံပြတ် နှင့် မေးသတဲ့ ။ ဒီတော့ မင်းသားလေး က “ ကျွန်တော့် ကို တစ်ညတာ တည်းခိုခွင့် ပြုပါ ” လို့ ချေချေငံငံ ခွင့်တောင်း တာပေါ့ကွယ် ။ အမယ်အိုကြီး က လည်း မထိ နှင့် မခူး နှင့် ဆိုတဲ့ ကတိ တောင်းပြီး မင်းသားလေး ကို တည်းခို ဖို့ အခန်းတစ်ခန်း ပေး သတဲ့ ။ မင်းသားလေး က လည်း တောင်းတဲ့ ကတိ ကို လွယ်လွယ်ကူကူပဲ ပေး ပြီးတော့ ခရီး ပန်းတာနဲ့ နှစ်နှစ် ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော် သွားရှာတာပေါ့ကွယ် လို့ မင်းသားကလေး က မဖြူစင်ကလေး ပြောပြ သတဲ့ ။ မနက် မိုးလင်း တော့ မင်းသားကလေး က တစ်ညတာ အိပ်ထားရ တာကြောင့် အင်အား ပြည့်ပြီး လန်းနေတာပေါ့ ။ ရဲတိုက် ပြတင်းပေါက် က ကြည့်လိုက်တော့ လား ... လား နေရောင်ခြည် အောက် မှာ သူ ရှာနေတဲ့ အာယုပင် ၏ ရွှေရောင် အပွင့်ဆန်း လှလှကြီး တွေ ကို မြင်တွေ့ရတာကိုး ။

မင်းသားလေး ဟာ သူ့ ခမည်းတော် ရောဂါ အတွက် ဆေး တွေ့တော့ စောစောက အမယ်အိုကြီး ကို ပေးထားတဲ့ ကတိ ကို မေ့ပြီး အာယုပင် က ရွှေရောင်ပန်း ကို ခူးလိုက် သတဲ့ ။ ဒီလို ခူးလိုက်ရင် ဘဲ မင်းသားလေး တစ်ကိုယ်လုံး ဟာ တုန်လှုပ်ပြီး သမင်ကလေး ဖြစ်သွားရှာသတဲ့ ကွယ် ။ အဲဒီ အချိန် မှာ ရဲတိုက်ကြီး ထဲ က အမယ်ကြီး က “ သိပ်လှ ၊ သိပ် သဘောထား ကောင်းတဲ့ မိန်းကလေး တစ်ဦး ရဲ့မျက်ရည် နဲ့ မင်း မျက်ရည် မပေါင်းစပ် သ၍ ကာလပတ်လုံး သမင်ကလေး ဘဝ နဲ့ ပဲ နေပေတော့ ” လို့ အော်ပြီး ပြောလိုက်ရင်ပဲ သမင်ကလေး ဟာ ရဲတိုက်ကြီး က ဝေးရာ ကို ထွက်ပြေး ရှာတာပေါ့ကွယ်လို့ မင်းသားလေး က မဖြူစင်ကလေး ကို ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြော ပြတယ် ။ ပြီးတော့ ရဲတိုက်ကြီး က လည်း စုန်းမကြီး တစ်ယောက် ရဲ့ရဲတိုက် ပဲ တဲ့ ။

နောက်တော့ မင်းသားလေး က မဖြူစင်ကလေး ခေါ်ပြီး တိုင်းပြည် ကို ပြန်တာပေါ့ ။ လမ်း ရောက်တော့ ဘုရင်ကြီး ကံတော်ကုန်ပြီ မို့ နန်းမွေ ဆက်ခံမယ့် သားတော် ကို ရှာဖို့ ထွက်ရှာ တဲ့ အထောက်တော်တွေ နဲ့ တွေ့ကြရောတဲ့ ။ တိုင်းပြည် ရောက်တော့ မင်းသားကလေး က ကျေးဇူးရှင် မဖြူစင်လေး ကို လက်ဆွဲပြီး နန်းသိမ်းပွဲ ခံတယ် ။ နောက်တော့ မဖြူစင် ယလေး တို့ ရွာက သူ့ မေမေ နဲ့ ပထွေးမုဆိုးကြီး ကို ခေါ်ပြီးနန်းတော် မှာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြုစုလုပ်ကျွေး သတဲ့ ကွယ် ။

တိုင်းသူပြည်သားတွေ က လည်း သူတို့ မိဖုရားလေး ဟာ စိတ်ထား ကောင်းတာတွေ ၊ မိဘတွေ ကို လုပ်ကျွေးတာတွေ ကို သိ ကြတော့ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဖြစ်ကြသတဲ့ကွယ် ။ စိတ် ကောင်းထားသူ ၊ ပြီးတော့ မိဘ ကို ပြုစုလုပ်ကျွေးတဲ့ လူတွေ ဟာ နောက်ဆုံး ရောက်တော့ ချမ်းသာသုခ တွေ့ကြတတ်တာပဲပေါ့ကွယ် ။

တက္ကသိုလ်လှသန်း

ရှုမဝ မဂ္ဂဇင်း
၁၉၆၃ ၊ ဖေဖော်ဝါရီ

မဖြူစင်
( ပုံပြင် )

ရှေးရှေးတုန်း က တောရွာကလေး တစ်ရွာ မှာ သိပ် လှပြီး သိပ် သဘော ကောင်းတဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက် ရှိသတဲ့ ။ အဲဒီ မိန်းကလေး နာမည် က မဖြူစင် တဲ့ ။ နာမည် နဲ့ လိုက်အောင် ဖြူစင်တဲ့ စိတ်ထားရှိသူကလေး ဖြစ်တယ် ။ ပြီးတော့ သူတစ်ပါး ကို ကြင်နာ တတ်တယ် ။ ကိုယ်ချင်းစာ တတ်တယ် ။ ဒါကြောင့် မဖြူစင်လေး ကို ရွာလေး အနီး မှာ ရှိကြတဲ့ ယုန်ကလေး တွေ ရှဉ့်ကလေး တွေ ၊ ငှက်ကလေးတွေ နှင့် မဖြူစင်လေး တို့ ခင်မင်ကြတယ်တဲ့ ။ ဒီ တိရစ္ဆာန်ကလေး တွေက မဖြူစင်လေး ရဲ့ ကစားဖော်ကလေး ဖြစ်ကြတာပေါ့ကွယ် ။ မဖြူစင်လေး ရဲ့အကြောင်း သိကြတဲ့ ရွာသူရွာသားတွေ က သူတို့ရဲ့ သားသမီးတွေ ကို ဆုံးမရင်တောင် မဖြူစင်လေး နဲ့ တန်းတူ လိမ္မာအောင် ဆိုပြီး သူ့ ကို ပမာ ပေးပြီး ဆုံးမလေ့ ရှိကြတယ် ။ ဘယ်လို မိဘ ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့် သားသမီးတွေ ကိုတော့ လူတော် လူကောင်းလေး တွေ ဖြစ်စေချင် ကြတာပေါ့ကွယ် ။

မဖြူစင်ကလေး သည် သိပ်လှ ၊ သိပ် သဘော ကောင်းပေမယ့် ဆင်းရဲရှာ သတဲ့ ။ မဖြူစင်ကလေး သည် သူ့ အမေ မုဆိုးမကြီး ကို တတ်နိုင်သ၍ ကူညီရှာတာပေါ့ ။ ဒါတွေကြောင့် အမေ မုဆိုးမကြီး က သူ့ သမီး မဖြူစင်လေး ပင်ပန်းတာ ကို မရှုရက်တာနဲ့ အနောက်ဘက် ရွာ က မုဆိုးကြီး တစ်ယောက် နဲ့ နောက် အိမ်ထောင် ပြုလိုက်သတဲ့ကွယ် ။ အဲဒီအချိန် က စပြီး မဖြူစင်လေး တစ်ယောက် ဟာ မပျော်တော့ဘူးတဲ့ ။ သူ မြတ်နိုးချစ်ခင် နေတဲ့ သတ္တဝါကလေးတွေ ကို မုဆိုးကြီး က သ,တ်မှာကိုး ။

တစ်နေ့တော့ မဖြူစင်လေး တော ထဲ မှာ တစ်ယောက် တည်း ဟင်းရွက် ခူးရင်း တစ်ခု သော ချောင်းလေး ရဲ့ ဘေး ရောက်ရင်ပဲ သူ့ ပထွေးမုဆိုးကြီး ထောင် ထားတဲ့ ညွတ်ကွင်း ထဲ မှာ မိ နေတဲ့ သမင်ကလေး တစ်ကောင် ကို တွေ့ရောတဲ့ ။ သမင်ကလေး က မဖြူစင်ကလေး ကို မြင် တော့ အကူအညီ တောင်းခံတဲ့ အကြည့် နဲ့ ကြည့်နေတယ် ။ ဒီတော့ မဖြူစင်ကလေး က သမင်ကလေး ကို သိပ် သနား သွားတာပေါ့ ။ နဂိုက မှ သနားစိတ် ရှိတဲ့ မဖြူစင်လေး ဟာ ပထွေးမုဆိုးကြီး စိတ်ဆိုးမှာ ထက် သမင်လေး ကို သနားတဲ့ စိတ် က ပိုတာမို့ သူ့ ပထွေးမုဆိုးကြီး ရဲ့ ဆူခံ ထိချင် ထိပါစေတော့ ဆိုပြီးတော့ သမင်ကလေး ကို ညွတ်ကွင်း က လွှတ်လိုက်သတဲ့ကွယ် ။ “ သမင်လေး ရေ ၊ လွတ်ရာ ကို ပြေးပေရော့ ” လို့ ပြောလိုက်သေး သတဲ့ ။ ဒီတော့ သမင်ကလေး က မဖြူစင်ကလေး ကို ကျေးဇူးတင် တဲ့ အကြည့် နဲ့ ကြည့်ပြီး တော ထဲ ကို ထွက်ပြေး သတဲ့ ။ ဒါတွေကို တစ်နေရာ က မြင်ရတဲ့ မဖြူစင်လေး ၏ ပထွေး မုဆိုးကြီး က မဖြူစင် ကို ရိုက်တာပေါ့ ။ ပြီးတော့ “ နင့် ကြောင့် ငါ ထောင်ထားတဲ့ သမင် လွတ်သွားပြီ ၊ နင်တော့ ကောင်းကောင်းကြီး သတိထား ” ဆိုပြီး ကြိမ်းတယ် ၊ မုဆိုး ဆိုတာ ရက်စက်တဲ့ စိတ် ရှိတာပေါ့ကွယ် ၊ ဒါနဲ့ မဖြူစင်လေး ဟာ ငိုပြီး အိမ် ကို ပြန်သွားသတဲ့ ။

အိမ် ရောက်တော့ မဖြူစင် လေး ဟာ မိခင်ကြီး မသိအောင် ဘာမှ မပြောဘူးတဲ့ ။ မိခင် ကို ချစ်တဲ့ သားသမီး ဆိုတာ ဘယ်တော့မှ မိခင် ကို စိတ် မချမ်းသာအောင် မလုပ်ကြဘူးကွယ် ။ ညနေ ရောက် တော့ ပထွေးမုဆိုးကြီး ရောက်လာပြီး မဖြူစင်လေး ကို အိမ် က နှင်လိုက်တယ် ။ သူ့ မိခင်ကြီး က ဘယ်လိုပင် တားပေမယ့် တစ်ယူသန် မုဆိုးကြီး ၏ ဆုံးဖြတ်ချက် ကို ပြင်ဖို့ မတတ် နိုင်ရှာဘူး ။ ဒါနဲ့ မဖြူစင်လေး ခမျာ မိခင်ကြီး နှင့် ပထွေး ကို ကန်တော့ပြီး အိမ် က ထွက်သွားရတာ ပေါ့ကွယ် ။

အဲဒီ အချိန်မှာ မဖြူစင် ရဲ့ သူငယ်ချင်းကလေးတွေ ဖြစ်တဲ့ ယုန်ကလေး တွေ ၊ ငှက် ကလေး ၊ ရှဉ့်ကလေး တွေ က သူတို့ ၏ မိတ်ဆွေ မဖြူစင်လေး အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ကြတာ ပေါ့ ။ မဖြူစင်ကလေး စမ်းချောင်းနား မှာ ထိုင် ငို နေတုန်း သူ့ သူငယ်ချင်းကလေးများ ရောက် လာပြီး ငှက်ကလေးတွေ က သာယာတဲ့ တေးသီချင်း တွေ ဆိုကြပြီး မဖြူစင်လေး ကို နှစ်သိမ့် ကြသတဲ့ ။ ဒီအချိန်မှာ မဖြူစင်လေး ညွတ်ကွင်း က ကယ်ခဲ့တဲ့ သမင်ကလေး ရောက် လာပြီး သူ့ နားမှာ ရပ် သတဲ့ ။ ဒီတော့ မဖြူစင်လေး က သမင်ကလေး ကိုဖက်ပြီး သူ့ ဖြစ်ရပ်တွေ ကို ပြောပြီး ငိုတယ် ။ ဒီလို မဖြူစင်လေး ငိုရင်ပဲ သမင်လေး က လည်း မျက်ရည်တွေ ကျလာတာပေါ့ ။ သနား တာကိုး ။ ဒီတော့ သမင်လေး မျက်ရည်တွေ နှင့် မဖြူစင်ကလေး မျက်ရည်တွေ ပေါင်းပြီး မြက်ခင်းကလေး ပေါ်တွင် ကျ သတဲ့ ။

ဒီလို မျက်ရည်တွေ ပေါင်းစပ်ရင် ပဲ ဗြုန်းဆို သမင်ကလေး ဟာ သိပ် လှတဲ့ မင်းသားလေး အဖြစ် ပြောင်း သွားတယ် ။ ဒီတော့ မဖြူစင်လေး အတွက် သီချင်း ဆိုနေကြတဲ့ ငှက်ကလေး တွေ ၊ ယုန်ကလေး တွေ ၊ ရှဉ့်ကလေး တွေ ဟာ လန့်ပြီး ထွက်ပြေးမယ် လို့ ဟန် ပြင်ရော ၊ မင်းသားလေး က မဖြူစင် ကို ဖမ်းပြီး “ ကျေးဇူးရှင် နှမတော် မကြောက်ပါနဲ့ ကွယ် ” လို့ တောင်းပန်တာ ပေါ့ကွယ် ။ ပြီးတော့ “ ကျေးဇူးရှင် နှမတော်လေး ဒီလို ဒုက္ခ ရောက်ရတာလဲ ၊ မောင်တော် ကြောင့် ပါလို့ ဆက်ပြီး တောင်းပန်ရင်ပဲ အကြောက် မပြေသေးတဲ့ မဖြူစင်ကလေး က ကြောက်ကြောက် ရွံ့ရွံ့ နှင့် မင်းသားကလေး ၏ ထူးဆန်းတဲ့ အဖြစ်တွေ ကို မေးသတဲ့ကွယ် ။ အဲဒီ အချိန်မှာ ထွက်ပြေး ကြတဲ့ မဖြူစင် လေး ၏ မိတ်ဆွေတွေ ပြန် လာကြပြီး မင်းသားလေး နှင့် မဖြူစင်လေး ကို ရွှင်လန်းစွာ ကြည့်နေကြ သတဲ့ ။

ဒီတော့ မင်းသားလေး က သူ ဟာ မဖြူစင်လေး တို့ ၏ တိုင်းပြည် က ဘုရင်ကြီး ၏ သားတော် ဖြစ်ကြောင်း အစချီ ပြီးတော့ သူ့ အကြောင်း ကို ပြောပြသတဲ့ ။

Channel photo updated

#save

#dx3

ပီဆားနိုးတွေ သိမသွားတဲ့ တချို့အချက်အလက်တွေ

#ခက်သီ

အရက်လေး မူးမှမျိုးချစ်စိတ်ဝင်
ဟစ်တလာ နှုတ်ခမ်းမွှေးဆွဲနှုတ်မယ်
ဆိုတဲ့ကောင်စားတွေ
လေးသချေ်နဲ့ ကမ္ဘာတသိန်း ဆက်ရေးတောင်
ကဗျာဆိုတာ အငွေ့တောင်ဖမ်းမိမသွားမယ့်
ကောင်စားတွေ
သစ်တပင်ချင်းစီလိုက်ကြည့်ပြီး
တောအုပ်တခုလုံး ပျောက်သွားတောင်
ဖြတ်လိုက် တဲ့ အမြီး ချင်းလိမ်ပြီး
အသေခံရုန်းဆွဲနေမယ့် ကောင်စားတွေ
စာနာစိတ်နဲ့ မေတ္တာတရားကို
ဘုန်းကြီးပျံမှာ အာဝါဒေးထည့်ပေးမှ
ယုံကြည်တဲ့ကောင်စားတွေ
ကာလီဒါသ ရဲ့ လျှို့ဝှတ်ချက်ဟာ
မုန့်ညင်းဆီလို့
သိမသွားတဲ့ ကောင်စားတွေ
ဟူဒီနီ ရဲ့ လျှို့ဝှတ်ချက်က အမွှာညီအစ်ကို ရှိတယ်လို့ သိမသွားတဲ့ ကောင်စားတွေ
မာရာဒိုနာ ရဲ့ လျှို့ဝှတ်ချက်က ခြေမတိုနေတယ်လို့
သိမသွားတဲ့ကောင်စားတွေ
ဒီလို ပေါတောတော ကောင်စားတွေ

လူပြိန်းချင်း အဖျင်းပြိုင်ကြရာနေရာ
ဒီလို ဂလေဒီယာတာတွေ
ကျေးကျွန်ချင်း အပြိုင်သတ်ဖြတ်ရာနေရာ
ဒီလို သည်းခြေပျက်ချမ်းဖျားဖျားရာက
ပြည်တွင်းစစ်မီးမွှေးပြီ တကိုယ်စာ မီးလှုံခဲ့နေရာ
အဆိုပါနေရာ
ဘုရားသခင် လွှတ်ချတော်မူခဲ့သောနေရာ
ပီဆားနိုးတွေလောက်တောင် သစ္စာမကြီးခဲ့ရာနေရာ
ပီဆားနိုးတွေလောက်တောင် မေတ္တာမကြီးခဲ့ရာနေရာ
ပီဆားနိုးတွေလောက်တောင်
ကျင့်ဝတ်သိက္ခာ မရှိလေတော့သောနေရာ
ထိုနေရာ ၌ ငါ့ကဗျာထားခဲ့ချေ အံ့
စီပီကြက်လို အသားတိုးဖို့ပဲ မင်းတို့ကြိုးစားပါ
မျိုးရိုးဗီဇ ပြောင်းလဲခံရတဲ့ ကောက်ပဲသီးနှံတွေလို
ဈေးကွက်ဝင်နေဖို့ပဲ မင်းတို့ကြိုးစားပါ
ဆား နဲ့ ဓါးလဲတဲ့ ချီပါသားနဲ့ ပခမ်းသားလို
လိမ်တတ်ရင်ပညာလို့ တလွဲတွေးပြီး မင်းတို့ကြိုးစားပါ

အဲ့ဒီတော့ ပီဆားနိုးတယောက်ရဲ့
အနည်းဆုံး အမှန်တရားနဲ့ ငါနေမယ်
ငါပြောမယ်
ပီဆားနိုးတကောင်လို ပြောပြမယ်
အိမ်ထဲမှာ ကြိုက်တဲ့နေရာအိပ်
ငါ့အိပ်ရာပေါ်တော့ တက်မအိပ်နဲ့တဲ့
ငါပြောမယ်
ပီဆားနိုးတကောင်လို ပြောပြမယ်
ကမ်ဘာကြီးရဲ့ ကြိုက်တဲ့နေရာမှာ မင်းတို့လိုကောင်စားတွေ အများကြီးပါ
ငါပြောမယ်
ပီဆားနိုးတကောင်လို ပြောပြမယ်

ချမ်းသာကြွယ်ဝခြင်းဟာ
အနည်းဆုံးလောဘ လို့မသိတဲ့နေရာ
ဒီလိုနေရာ
ငါတကောကောနေတဲ့နေရာ
ဟင်္သာကိုးသောင်းလိုနေရာ
ငါ မပျော်တော့သောနေရာ
ငါ့အိမ်ရှေ့ဖြတ်လျောက်ရင်တောင်
ငါ့ဘက် ငဲ့မကြည့်မိပါစေနဲ့
မိတ်ဆွေ မဖြစ်ရ ရင်တောင်
ရန်သူမဖြစ်ကြတာ ပိုမကောင်းဘူးလား ။ ။

၁၄၁၁၂၀၁၈

ကားတံခါး ဖွင့် ဆင်းသံ နှင့် အတူ ကြားလိုက်ရသော သီချင်းညည်းသံကြောင့် အောင်ကျော် ၏ ဒေါသ လစ်မစ် ပို တက် သွားရတော့သည် ။ အခြား သူ မဟုတ် ။ ဦးလှမင်း ၏ အသံ ပင် ။ အိမ် အတွင်း သို့ သီချင်းသံ နှင့် အတူ ရက်ပါ စတိုင် နှင့် ဝင်လာသော ဦးလှမင်း တစ်ယောက် အောင်ကျော် ကို မြင်သည် နှင့် အရာ အားလုံး ကို ဆန့်ကျင်ဘက် အမူအရာ သို့ ပြောင်းချ လိုက်သည် ။

“ အင်း .. အနိစ္စ ၊ ဒုက္ခ ၊ အနတ္တ ”

ဣန္ဒြေ မဆည်လို့ လည်း မဖြစ် ။ အောင်ကျော် က သူ့ ဖခင် သည် မိမိ နှင့် ပေါင်းသောကြောင့် ပျက်စီးသွားသည် ဟု စွဲမှတ်ထားကြောင်း ဦးလှမင်း သိနေ သည် ။ မိမိ ကို မကြည်မှန်း သိသော ကြောင့် ဖော်ရွေသော အပြုံးလေး နှင့် ရောဖျော်လိုက်ပြီး ...

“ ဪ ... မောင်အောင်ကျော် ပါ လား ၊ ပုံစံ ကြည့်ရတာ အပြင် သွားတော့မလို့ ထင်တယ် ”

နှုတ်ဆက်လိုက်သည် ။ အောင်ကျော် က ဘာမျှ မပြောဘဲ စိန်းစိန်းကြီး ပြန် ကြည့်နေသောကြောင့် ကြောင်အအကြီး ဖြစ် သွားရသည် ။ ထို အခြေအနေ ကို ဦးတူး က ဝင် ထိန်းသည့် အနေနှင့် အတင်း ဝင် နှုတ်ဆက်သည် ။

“ သူငယ်ချင်း လာကွာ ၊ ထိုင် ၊ ကိစ္စ ရှိလား ၊ အေးအေးဆေးဆေးပေါ့ကွာ ”

ဦးလှမင်း လည်း ထိုအချိန် ကျမှ အကျဉ်းအကျပ် ၏ ထွက်ပေါက် ကို ရရှိ တော့သည် ။

“ ကိစ္စရယ်လို့တော့ အထူး မရှိပါ ဘူးကွာ ၊ ငါ နာနေတဲ့ ဝိပဿနာ အလုပ်စခန်း တရားခွေလေး က အနှစ် ပါလွန်းလို့ မင်း ကို လာပေးတာကွ ”

“ ဟုတ်လား ၊ အေးကွာ ၊ ကျေးဇူးပါပဲ ”

အောင်ကျော် က သူငယ်ချင်း နှစ်ဦး အပြန်အလှန် ပြောနေသံ ကို နားထောင် ၍ နှုတ်ခမ်း ကို အစွမ်းကုန် မဲ့ ထား လေသည် ။ တရားဓမ္မ နှင့် ဘယ်လိုမျှ မနီးစပ်သော သူတို့ နှစ်ဦး အကြောင်းကို အာမခံ ခဏခဏ လုပ်ပေး နေရသော အောင်ကျော် က အသေးစိတ် သိပြီးသား မဟုတ်လား ။

“ သား မြို့ထဲ သွားဦးမယ် အဖေ ၊ သား မရှိတုန်း အိမ် နဲ့ အလုပ်တိုက် ထဲကို ခဏ စောင့်ကြည့်နေလိုက်ပါဦး ၊ ဘယ်မှ သွားဖို့ မစဉ်းစားပါနဲ့နော် ”

အောင်ကျော် မကျေနပ်သော လေသံ ပါအောင် တမင်ပင် ပြတ်ပြတ်မာမာ ပြောပြီး ခြေလှမ်းကျဲကျဲကြီး နှင့် ထွက်ခွာသွားတော့၏ ။

အောင်ကျော် ထွက်သွားသည် နှင့် အဘိုးကြီး နှစ်ဦး က ဂိုးသွင်း လိုက်သော ပရီမီးယားဘောလုံးသမား တို့ အမူအရာ အတိုင်း ပျော်ရွှင်ဟန် ပြုလိုက်ကြတော့သည် ။

“ မင်း ဖုန်းဆက်တဲ့ ကိစ္စ က တကယ်လား သယ်ရင်း ”

“ အမှန်အကန်ပါ သယ်ရင်း ရ ၊ ငါ တောင် တစ်ခေါက် ဒိုးပြီးပြီ ၊ ရေလည် လန်းတယ်ကွာ ၊ ငါ တော့ ဟတ်ထိသွား တာပဲ ”

“ ဘရာဗို ... မင်း ဖုန်းဆက် လိုက် ကတည်း က ငါ လှုပ်နေတာကွ ၊ သွားချင် လွန်းလို့ သား ဆီ က တောင် ရေ ဘတ် လိုက်ရသေးတယ် ၊ ဟိုကောင် က ငါ ဘတ် တာ ရိပ်မိပုံ ရတယ်ကွ ၊ ကွိုင် ရှာ နေတုန်း မင်း ရောက်လာလို့ ရပ်သွားတာ ”

“ ဒါဆိုလည်း လုပ်ကွာ ၊ ရွေ့ရ အောင် ၊ ဟတ် က အစာတောင်း နေပြီကွ ”

“ အိုကေ ...ခဏလေး စောင့် ၊ ဒရက်ဆင်း ကို အမှည့် ကိုင်လိုက်ဦးမယ် ”

“ လုပ်ရမှာပေါ့ကွ ၊ ငါ လည်း ဒီမှာပဲ လဲရမှာ ၊ အိမ် က သားသမီးတွေ ကို ဘုရားတက်မယ် ပြောပြီး ထွက်ရတာ ဆိုတော့ ရခိုင်ပုဆိုး နဲ့ တိုက်ပုံဝတ် ထွက် ရတာပေါ့ကွာ ၊ မင်း ဆီ ရောက်မှ လဲမယ် ဆိုပြီး အလန်းဆုံး တစ်စုံ ကို ခိုးထည့် လာ ရတာ ၊ နေဦး .. ကား ထဲ မှာ သွားယူ လိုက်ဦးမယ် ”

သူငယ်ချင်း နှစ်ဦး လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ နှင့် ပခုံး ဖက်၍ ဦးတူး ၏ အိပ်ခန်း အတွင်းသို့ ဝင် သွားကြလေသည် ။ ၁၅ မိနစ်ခန့် အကြာတွင် တံခါး ပြန် ပွင့်လာသည် ။ လူတွေ က ထွက်မလာသေး ။ အရင်ဆုံး လုံးခနဲ ထွက် လာသည်က အမွှေးရနံ့ မုန်တိုင်းကြီး ပင် ။ တိုက်ရိုက် ထိတွေ့လိုက် သူ တိုင်း မူးမေ့ သွားနိုင်လောက်သည် အထိ ပြင်းထန်လွန်း လှ၏ ။

သူငယ်ချင်း နှစ်ဦး ပခုံး ဖက်၍ ထွက်လာပါ ချေပြီ ။ ပုံစံများ ကို ကြည့်ပါ ဦး ။ ဦးတူး က ရှားညိုရောင် ကမ်းမဲလ် သရီးကွာတား ၊ အိုင်လပ်ဖ်ယူ ဟူသော စာတန်း နှင့် ရွှေရောင် စတစ်ကာကပ် တီရှပ် ၊ ဝေါ့ကင်းရှူး အဖြူရောင် ၊ NIKE လျှာထိုးဦးထုပ် နှင့် ။ ဦးလှမင်း က ဂျင်းမှိုတက် ဘောင်းဘီရှည်အနက် ပေါ်တွင် ဖန်စီစတီး ကြိုးများ ရှုပ်ယှက်ခတ်စွာ တွဲလွဲကျလျက် ။ အရိုးခေါင်းပုံ အပြောင် စတစ်ကာ ရင်ကျော အပြည့် တီရှပ် ၊ လက်မခန့် စတီးဆွဲကြိုး နှင့် ။

နှစ်ယောက်စလုံး ရင် အတွင်း မှ အသံတိတ် ဂီတများ နှင့် စည်းချက် ညီစွာ ခန္ဓာကိုယ် ကို ငြိမ့်၍ ငြိမ့်၍ လှုပ်ခါရင်း ထွက် လာခဲ့ကြသည် ။ ဧည့်ခန်း ထဲ အရောက် တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ် လိုက်ကြပြီး တစ်ဦး ကို တစ်ဦး ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး ကြည့်ရှု အကဲခတ်ကြသည် ။ ထို့နောက် ကျေနပ်အားရစွာ တဟားဟား အော်ရယ် လိုက်ကြပြီး လက်ဝါးချင်း မြှောက်၍ ဆိုင် ရိုက် လိုက်ကာ ကား ဆီ သို့ ထွက်သွားကြလေတော့သည် ။ သူတို့ နှစ်ဦး ၏ ကား တရကြမ်းမောင်း သွားသံ နောက်တွင် ထီ ရောင်း သော ကား မှ အသံများ ကဲ့သို့ သီချင်းသံများ ပြန့်ကျဲလွင့်ကျ ကျန်နေခဲ့လေသည် ။

“ မင်းတို့ ရဲ့ လက်တွေ လေထဲ ကို မြှောက် ထားလိုက် ”

▢ သက်ဦးမောင်

📖 ရယ်စရာ မဂ္ဂဇင်း
စက်တင်ဘာလ ၊ ၂၀၁၂

Nov 21, 2024 16:21

အောင်ကျော် မတ်တတ် ရပ်လိုက် ပြီး အတက်ချီကေ့စ် ကို ကောက် ဆွဲလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ အလုပ်ခန်းတိုက် ဘက် သို့ ခြေသံပြင်းပြင်း နှင့် လျှောက်ထွက် လာခဲ့၏ ။ လေး ၊ ငါးလှမ်းခန့် လှမ်းပြီး ချိန်တွင် ခြေ ကို ဖော့၍ အသာလေး နောက်ပြန် လှည့် လိုက်သည် ။ ဦးတူး ၏ ခုံနောက်သို့ တိတ်တိတ်လေး ပြေးဝင် ကပ်ပြီး အသက်ရှူသံမျှ ပင် မထွက်ရ အောင် သတိနှင့် ထိန်း၍ ပုန်းအောင်း နေလိုက်၏ ။

ဦးတူး မျက်လုံး မှေးမှေးလေး ဖွင့်ကြည့် ပြန်သည် ။ သား ဖြစ်သူ မရှိ တော့ ။ ပျော်ရွှင် ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက် ပြီး သေချာအောင် ခေါင်းကို အနည်းငယ် ဝေ့၍ ကြည့်လိုက်ပြန်သည် ။

“ ဟား ... ဟား .. ဟား ” စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ရယ်ချ လိုက်မိ၏ ။ ဘာအာရုံမျှ မရှိဘဲ မျက်စိ စုံမှိတ်၍ ငြိမ်ငြိမ်ကြီး ထိုင်နေခဲ့ရသည်မှာ ပင်ပန်းလှပြီ မဟုတ်လား ။ အားရဝမ်းသာ အပြုံးဖြင့် အညောင်း ဆန့်လိုက်စဉ် မှာပင် ...

“ အဖေ ”

“ သောက်ပလုတ်တုတ် မိအေး ငုတ်တုတ် ”

နောက်ကျော မှ ထင်မှတ် မထား သော ခေါ်သံကြောင့် ဆံပင်များ ထောင် ထ မတတ် တုန်တက် သွားပြီး အထိတ်တလန့် ယောင်လိုက်မိ၏ ။ ချက်ချင်းပင် ဣန္ဒြေ ကို ပြန် ထိန်းလိုက်ရင်း ...

“ အာ .. လူလေးရာ ၊ လန့်လိုက်တာ ၊ မင်း ငါ့ နောက်ကျော အနား ကပ်ပြီး ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ ၊ စောစောစီးစီး အမွေတွေ လိုချင်လို့ အဇာတသတ်လို ကြံစည်နေတာများလားကွာ ”

မွေးသဖခင် ကျေးဇူးရှင် ဂိုက် ဆိုက် ကို အပီအပြင် ဖမ်း၍ ပြောလိုက်ရ သော်လည်း သူ ရှာဖွေစုဆောင်းထား ခဲ့သည် ဟူ၍ ဘာ စည်းစိမ်မျှ မရှိ ။ ပင်စင် ယူချိန် အထိ စုဆောင်း ရှာဖွေခဲ့သမျှ ကို ခြစ်ခြုတ် စာရင်းတင်ကြည့်မှ တီဗွီ အစုတ် တစ်လုံးသာ ရှိ၏ ။ ရှိသမျှအားလုံး အောင်ကျော် ရှာဖွေ ခဲ့သမျှချည်းပင် ။

“ အဖေ လည်းဗျာ ၊ မေးစရာ ရှိလို့ပါ ၊ သား အခန်းထဲ ဝင်သွားတုန်း ဒီ ဧည့်ခန်းထဲ ကို ဘယ်သူ ဝင်လာသေးလဲ ”

မည်သူမျှ မဝင်ဘူးဆိုလျှင် ဖခင်ကြီး ယူသည် မှာ သေချာပေပြီ ။ ဦးတူး ဤမျှလောက် အထိ မအပါ ။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ သား ၊ ခြေသံတွေတော့ ကြားနေ သလိုပဲ ၊ အဖေ လည်း အာရုံလေး မိတုန်း ပုတီး ကို ဝါယမစိုက် နေရတာနဲ့ ဘယ်သူတွေ မှန်းတောင် သတိ မထား လိုက်မိပါဘူးကွာ ”

သွားပြီ ။ သဲလွန်စ ရှာမရတော့ လောက်အောင် အခြေအနေ ကို ရှုပ်ထွေး သွားစေသည့် အဖြေမျိုး ။ ဘာရမလဲ ။ မျက်စိ စုံမှိတ်ထားတုန်းက ကြိုတင် စဉ်းစားထားသော စကားလုံးများ မဟုတ်လား ။

“ သား မေးစရာ ရှိလို့ အဖေ ”

အောင်ကျော် တဲ့ ကိုင်ပြီ ။ ဦးတူး ရင်ထဲတွင် ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွား၏ ။ သို့ သော် သတိ ကို လက်လွှတ် မထားသဖြင့် အမူအရာ ကတော့ မပျက် ။

“ မေးလေ သား ၊ မေးပေါ့ ၊ ဘာ သိချင်လို့လဲ ၊ ဖခင် ဆိုတာ သားသမီး ရဲ့ လက်ဦးဆရာ ပဲ မဟုတ်လား ၊ သား မသိ တာ လမ်းညွှန်သင်ပြပေးရ မှာ ဖေဖေ့ တာဝန်လေ ၊ ကဲ ... မေး မေး ”

ဆရာကြီး ၊ ပညာရှိကြီး ဂိုက် အပြည့် နှင့် ပြောသော ဖခင် ၏ အမူအရာ ကြောင့် အောင်ကျော် ၏ မျက်နှာ ခရမ်း သီးမီးဖုတ် ကြက်ယက် ထား သကဲ့သို့ အစွမ်းကုန် ရှုံ့မဲ့ သွားရလေသည် ။ တစ်သက်လုံး အပူအပင် ကင်းကင်း နှင့် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြတ်သန်းခဲ့သော ဖခင်ကြီး ထံတွင် မိမိ ကို သင်ပြ နိုင်လောက်သော ပညာ ဘာမျှ မရှိကြောင်း သားအဖ ချင်း အတွင်းသိ အစင်းသိ မဟုတ်လား ။

“ မဟုတ်ပါဘူး အဖေ ရာ ၊ သား အိတ် ချထားတုန်း ပိုက်ဆံ ပျောက်သွား လို့ မသင်္ကာစရာ လူများ တွေ့လိုက် သလားလို့ပါ ”

ဦးတူး က မျက်မှောင် ကြုတ်၍ မသိ နားမလည် သလို ပုံစံမျိုးနှင့် ..

“ မဖြစ်ဘူးနော် ၊ အဖေ ပုတီး ထဲ မှာ အာရုံ နှစ် ထားတာလည်း ငါ့ သား မြင်သားပဲ ၊ ဟုတ်ရော ဟုတ်ရဲ့လားကွာ ၊ အရေ မှားတာလည်း ဖြစ်ပါဦးမယ် ”

“ ဘယ်က အရေ မှားရမှာလဲ အဖေ ရာ ၊ သေသေချာချာ စာရင်း နဲ့ အင်း နဲ့ တွက်ချက်ပြီး မှ ထည့်ထားတဲ့ ဟာကို ၊ ပိုက်ဆံ ကို နှမြောလို့ မဟုတ်ပါဘူး ၊ ခြေဆော့ လက်ဆော့ စည်းမဲ့ ကမ်းမဲ့ နိုင်တာ ကို စိတ်တိုတာပါ ၊ အလုပ်သမားတွေ ထဲက တစ်ကောင်ကောင် ပဲ နေမှာ ၊ တော်တော် အောက်တန်းကျတဲ့ ကောင်တွေ ”

အောင်ကျော် ၏ မကျေမချမ်း ရေရွတ်သံက ဦးတူး ကို တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွား၏ ။

“ သားရယ် ၊ ဖြစ်ပြီးသွားပြီ ဆိုရင် လည်း ပြောမနေပါ နဲ့တော့ကွာ ၊ တော် ကြာ ဥစ္စာပျောက် ငရဲရောက် ဖြစ်နေပါဦးမယ် ”

“ အို .. ရောက်ပါစေဗျာ ၊ ပြော ရမှာပဲ ၊ အဝီစိ ချိုးကပ်ချင် ကပ်ပါစေ စမ်း ၊ တော်တော် စာရိတ္တ ချို့ယွင်းတဲ့ ကလေကချေ အောက်တန်းစား အုတ်ကြားမြက်ပေါက်တွေ ”

ဦးတူး မျက်နှာငယ်လေး နှင့် ...

“ သားရယ် ၊ ဒီလောက်ဆို တော် လောက်ပါပြီကွာ ” ဟု ချော့ပြန်သည် ။

“ မတော်နိုင်ဘူး အဖေ ၊ လက်ငင်း ပိုက်ဆံ ဆုံးရှုံး ထားရတာ သား ဗျ ၊ ကျုပ် ပိုက်ဆံ ယူတဲ့သူ နေလို မီးလို ပူပြီး အေ ကိုက် သေပါစေဗျာ ”

“ သား တော်ပြီလေ ”

ဦးတူး ကျောရိုး ထဲ မှ ကြက်သီး ဖြန်းခနဲ ထ၏ ။

ထိုအချိန်တွင် အိမ်ရှေ့ မှာ ကား တစ်စင်း ထိုး ရပ်လိုက်သံကြောင့် သား အဖ နှစ်ယောက်စလုံး တုံ့ခနဲ ရပ်သွားပြီး အာရုံ က အိမ်ရှေ့ သို့ ရောက် သွားကြသည် ။

“ ဒိုးရတော့မယ် ... အချစ်ရယ် ၊ အာဟား အာဟား နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ် ၊ အဟား ... အဟား ... ကိုယ် တကယ် မခံစားနိုင်ဘူး အချစ်ရယ် ၊ အာဟား ... အာဟား ... ကိုယ်လေ အဝေးသို့သွားမယ် ဒိုးတော့မယ် ၊ အာဟား ... အာ ဟား ”

ကာရာအိုကေ မှ အဆိုတော်လေးများ ကား လူငယ်လေးများ ထက် ဦးတူး တို့ကို မျှော်တတ် နေပြီ ။ ရက်စတောရင့်များ က ဦးတူး တို့ နှစ်ယောက် လာလျှင် ဘုရင်ခံ ကြွလာ သည့် အလား ပျာယာခတ် ကုန်တော့၏ ။ ဘောက်ဆူး ပေးက ကြမ်းသည်ကိုး ။

မီးခံသေတ္တာ ထဲ မှ ငွေများ သဲ ကမ်းပါး ပြိုကျ သလို ကုန်သွားသော အခါ အောင်ကျော် တစ်ယောက် သော့ ကို ပြန် မသိမ်း၍ မရတော့ ။ တောင်း သလောက် ပေးမည် ဟူသော စနစ် ကို မဖြစ်မနေ ချမှတ် လိုက်ရပေတော့သည် ။ တောင်း သလောက် ပေးသည် ဟု ဆိုသော် လည်း ယခင် လောက် တော့ မလွယ် တော့ ။ ခေါင်းစဉ်တပ် တောင်းရသည် မဟုတ်လား ။ ဦးတူး သုံးမည့် ကိစ္စများ က သား ဖြစ်သူ ကို ခေါင်းစဉ်တပ် တောင်းရန် ဘယ်လိုမျှ မသင့်တော်သော အကြောင်းအရာတွေ ဖြစ်နေသည် ။ ထို့ကြောင့် သင့်တော်သလို ခေါင်းစဉ် ရှာရသည် ။ ဘယ်နေရာမှာ မှန်း မသိသော ဓမ္မာရုံကြီး တည်ဆောက် ရာ တွင် လှူဒါန်းရန် ၊ ပရဟိတ လူငယ်ကျောင်း တွင် ငွေပဒေသာပင် စိုက်ထူရန် ၊ မျက်မမြင်ကျောင်း တွင် တီဗီလှူရန် ၊ ဘိုးဘွားရိပ်သာ အားကစားကွင်း ဆောက်ရန် ၊ မတည်ရသေးသော စေတီတော်ကြီး တွင် လျှပ်စစ်မီး ပူဇော်ရန် စသည်ဖြင့် ပေါက်ကရ ခေါင်းစဉ်များ ရှာဖွေရတော့၏ ။ များလွန်းမက များ လာတော့ တောင်းရသူ ဘက် က စိတ် မလုံတော့ ။

ယနေ့ လည်း ဦးလှမင်း က ဖုန်း ဆက်ထား၏ ။ နှစ်ယောက်သား ဘိုင် ပြတ်နေ၍ မရောက်တာ ကြာပြီ ဖြစ်သော နေရာ တစ်ခုတွင် အသစ်အဆန်းလေး များ ရောက်နေ သတဲ့ ။ ဦးတူး ဂနာမငြိမ် နိုင်တော့ ။ ဖုန်း ချလိုက်ပြီး ကတည်း က မျောက်ငါးပိ ကိုင်မိသလို ဖြစ်နေခဲ့သည် ။ သို့သော် သား ဖြစ်သူ ရိပ်မိ မှာ လည်း ကြောက်ရသေး၏ ။ ထို့ကြောင့် ရင် ထဲ တွင် ပျာလောင်ခတ် နေသော်လည်း ယခုပင် အရှင် ထွက်တော့မည့် သူ တစ်ဦး ကဲ့သို့ ဣန္ဒြေ ဆည် ထားရလေသည် ။

ဦးလှမင်း လာခေါ်လျှင် လိုက်ကို လိုက်မှ ဖြစ်မည် ။ သို့သော် သည်အတိုင်း လိုက်၍ မရ ။ ငွေ ပါ မှ ဖြစ်မည် ။ ဦးတူး လက်ထဲ တွင် ငွေ မရှိ ။ မနေ့က အဝတ် အငှား လျှော်သော မစောဝင်း ကျိတ် တောင်းသွားသောကြောင့် သား ဆီ မှ ကစ်ထားသမျှ ခြစ်ခြုတ်၍ ပေးလိုက်ရသည် ။ မလောက်၍ သား ဆီမှပင် မိတ်ဆွေ တစ်ယောက် ၏ အိမ် မီးလောင် သွား ၍ ကူရမည် ဟု အကြောင်း ပြ၍ တောင်းပေး လိုက်ရသေး၏ ။ ယနေ့ အတွက် မည်သည့် ခေါင်းစဉ် တပ်၍ တောင်းတောင်း မသင့်တော်တော့ ။ သည်တော့ ဘာလုပ် မည်နည်း ။ ဦးတူး အတွက် လွယ်ပါသည် ။

အောင်ကျော် အပြင် သွားခါနီး တွင် အမှတ်တမဲ့ ချထားသော အတက်ချီကေ့စ် ထဲမှ ၅၀၀ တန် တစ်အုပ် ကို အသာလေး နှိုက် ယူထားလိုက် ရုံပင် ။ မတော်တဆ သိသွားခဲ့ လျှင်လည်း ဘူး ခံ၍ ငြင်းရုံပင် ။ ဖခင် ကို ရဲ တိုင်၍ စစ်ခိုင်း မည်တော့ မဟုတ်မှန်း သိနေသည် မဟုတ်လား ။ သည်တော့ အပြင် မသွားခင် မိမိ ကို မမေးလျှင် ပြီးရော ။ ကိုယ် သွားချင် ရာ သွား ၊ လုပ်ချင် ရာ လုပ်ပြီးမှ အချေ အတင် ပြောရလည်း ကိစ္စ မရှိ ။ အခုတော့ မပြောနိုင်သေး ။ ထို့ကြောင့် မျက်စိ ကို စုံမှိတ်၍ အောင်ကျော် အပြင် မသွား မချင်း ပုတီး စိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေရ ခြင်းဖြစ်၏ ။

× × × × × ×

အောင်ကျော် ၏ ဒေါသများ ဆီ ကို ပလတ်စတစ် နှင့် ထည့်ထား သလို ဖြစ် နေ၏ ။ ( တစိမ့်စိမ့် ထွက်နေခြင်း ကို ဆိုလို သည် ။ ) ယနေ့ မြို့ ထဲ သို့ ထွက်ပြီး စာရင်း ရှင်းစရာ ရှိသည်များ ကို ရှင်းပေးရန် ပိုက်ဆံများ ကို ရေတွက်၍ အတက်ချီကေ့စ် ထဲ သို့ မနေ့ည ကတည်းက အဆင်သင့် ထည့်ထားခဲ့၏ ။ ရုံးခန်း ထဲ သို့ ရောက်ပြီး မှ ကားသော့ မေ့ နေ သဖြင့် အတက်ချီကေ့စ် ကို ဧည့်ခန်း စားပွဲ ပေါ် တွင် ချပြီး အိပ်ခန်း ထဲ ပြန် ဝင်ယူရသည် ။ ထိုခဏလေး အတွင်း မှာ ငါးသောင်းထုပ် တစ်ထုပ် ပျောက်သွား၏ ။ ဖခင် ကို ကြည့် လိုက်တော့လည်း မျက်စိ စုံမှိတ်၍ တုတ်တုတ်မျှ ပင် မလှုပ် ။ ဖခင်ကြီး ၏ အကျင့် ကို သိထား သော်လည်း အတိအကျ စွပ်စွဲ၍ကား မဖြစ်သေးပြန် ။ အလုပ်တိုက် နှင့် အိမ် က တွဲလျက်ဖြစ် သောကြောင့် အလုပ်သမားများ ကလည်း ဥဒဟို ဝင်ထွက် နေသည် မဟုတ်လား ။ ထိုအထဲတွင် လက်ဆော့သူများ ပါ ကောင်း ပါနိုင်သည် ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖခင်ကြီး ကို မေးတော့ ကြည့်ရပေမည် ။

ခက်နေသည် က ပုတီးစိပ် နေသော ဖခင် ဖြစ်သူက သည် တစ်သက် မျက်လုံး ဖွင့်တော့မည့်ပုံ မပေါ် ။ အောင်ကျော် ဆုံးဖြတ်ချက် ချ လိုက်သည် ။ မမေးရမချင်း အပြင် မသွားတော့ဟု ။ ထို့ကြောင့် ဖခင်ကြီး ၏ ရှေ့တည့်တည့် မှ ခုံတွင် ဝင် ထိုင်လိုက်၏ ။

အခြေအနေ အားလုံး ကို မျက်လုံး မှေးမှေးကလေး အကဲခတ် နေသော ဦးတူး သိသည် ။ သား ၏ မျက်နှာ အမူအရာ ကို ကြည့်ခြင်း ဖြင့် ပိုက်ဆံ ပျောက် သည်ကို အတော်ပင် ဒေါသ ဖြစ်နေကြောင်း ၊ မိမိ ကို မေးတော့မည့် အကြောင်း ကျိန်းသေနေပြီ ။ ထို့ကြောင့် မျက်လုံး ဖွင့်ရန် မဖြစ်နိုင်တော့ ။ အောင်ကျော် အပြင် မသွားမချင်း ပုတီး ကို ပေကတ် စိပ်နေရန် ဆုံးဖြတ်ချက် ချထားလိုက်၏ ။

ဦးတူး ၏ အခြေအနေ ကို အောင်ကျော် က သားအဖချင်း မို့ သဘော ပေါက်လိုက်သည် ။ မိမိ ထိုင် နေ သရွေ့ မျက်လုံး ဖွင့်မည့်ပုံ မပေါ်တော့ ။ ပုတီး ကို ဟန်ဆောင် စိပ်နေမှန်း သိသော်လည်း အဖေ ဖြစ်နေသောကြောင့် အတင်းအဓမ္မ ခေါ်ပြော၍ မကောင်း ။ ထို့ကြောင့် ဗျူဟာ ပြောင်းရန် စဉ်းစားရသည် ။

Aung Naing Oo
စာပေ နဲ့ ဂီတ စွမ်းနိုင်သမျှတွေကို တင်ပြနေမည် ။ မြန်မာစာပေ မြန်မာဂီတ မြန်မာစကား မဝေဝါးအောင် ကြိုးစား စွမ်းဆောင်နေပါမည် ။

Thursday, November 21, 2024
အုပ်ထိန်းသူ



❝ အုပ်ထိန်းသူ ❞
( သက်ဦးမောင် )

ဧည့်ခန်းထဲ ရှိ ဆိုဖာ ပေါ်တွင် ဦးတူး တစ်ယောက် သက်သောင့်သက် သာ ထိုင်၍ ပုတီးစိပ် နေသည် ။ မျက်စိ ကို စုံမှိတ် ထား၏ ။ နှုတ်ခမ်းများ က တလှုပ်လှုပ် ။ ဝတ်ဆင် ထားပုံ က လည်း တည်ငြိမ် အေးချမ်း လှသော ဣန္ဒြေ နှင့် လိုက်ဖက် လွန်းလှ ပေသည် ။ တိုက်ပုံအင်္ကျီ က ရှားရောင် ။ ပုဆိုး က အဖြူဘက်များများ နှင့် စားပွဲခင်း လို ကွက်ကဲကြီး ။ အားလုံး ကို ယေဘုယျ ခြုံကြည့်လျှင် လေးစား ကြည်ညိုဖွယ်ရာ ဣန္ဒြေ သမ္ပတ္တိ နှင့် ပြည့်စုံလှသော အသက် ၆ဝ ကျော် သူတော်ကောင်းကြီး တစ်ဦး ။

အပြင်ပန်း အမူအရာများ က လည်း တည်ငြိမ် အေးချမ်းလွန်းလှသော ဦးတူး ၏ အတွင်းစိတ် တော့ တကယ် တမ်းကျ မအေးချမ်းနိုင်ပါ ။ ရင်ဘတ် ပေါ် ရေအိုး တင်လိုက်လျှင်ပင် ပွက်ကျ မတတ်လောက်အောင် ပူလောင် နေ၏ ။ ပုတီး ပေါ် တွင်လည်း ဘာ အာရုံ မှ မမိ ။ ဘာ သမာဓိ မျှ လည်း မရ ။ တစ်ချက် တစ်ချက် မျက်လုံး ကို မှေးမှေးလေး ဖွင့်၍ ပတ်ဝန်းကျင် ကို အကဲခတ် နေသည် ။

အခြေအနေ အစစ်အမှန် က ဦးတူး ပုတီးစိပ်ချင် ယောင် ဆောင် နေခြင်းသာ ။

× × × × × ×

ဦးတူး က ပင်စင်စား တစ်ဦး ။ ဆွေမျိုး အသိုင်းအဝိုင်း နည်းသည် ။ အောင်ကျော် ဟု ခေါ်သော သား တစ်ယောက် တည်း သာ ရှိ၍ သားအဖ နှစ်ယောက် တည်း နေကြခြင်း သာ ။ ဇနီး ဖြစ်သူ ဆုံးပါးခဲ့သည် က တော့ ၅ နှစ်ခန့် ရှိခဲ့ပေပြီ ။

သို့သော် အောင်ကျော် ဆိုသည့် တစ်ဦးတည်း သော သားလေး က ရတနာ ဟု ဆိုလောက်ပါပေသည် ။ စီးပွားရေး ကို ပါရမီရှင် ဟု ခေါ်လောက်အောင်ပင် နားလည်တတ်ကျွမ်း ထူးချွန်လှပေ၏ ။ တစ်သက်လုံး ပေါ့တီးပေါ့လျှပ် နှင့် လူအို ဖြစ်ခဲ့သော ဖခင် ဦးတူး က ဘာ ပံ့ပိုးမှုမျှ မပေးနိုင်ခဲ့ပါ ။ လမ်းဘေး တွင် စာအုပ်အဟောင်း ရောင်းသော ဘဝ နှင့် စတင် ရုန်းကန်ခဲ့ပြီး ပုံနှိပ်ဖြန့်ချိထုတ်ဝေ စသည်ဖြင့် အကိုင်းအခက် ဝေဖြာလှသော စီးပွားရေး လုပ်ငန်းရှင်ကြီး တစ်ဦး ဖြစ်နေခဲ့ပေပြီ ။ လုပ်ငန်းများ အားလုံး ကို အိမ် နှင့် တွဲဖက်၍ တစ်နေရာတည်း တွင် စုစည်း လုပ်ကိုင်သည် ။ အလုပ်တိုက် နှင့် အိမ် ရောထွေး နေသောကြောင့် လုပ်ငန်း ၏ ကြီးကျယ်ပုံ ကို ဦးတူး မြင်နေရ၍ သား ၏ အရည်အချင်း ကို ပီတိ နှင့် မျက်လုံး ပြူးရလေသည် ။

လိမ္မာသော သား ဖြစ်သောကြောင့် ဖခင် ကို လိုလေသေး မရှိ ထား၏ ။ ဦးတူး ၏ ဘဝ တစ်သက်တာ တွင် ယခု ကဲ့သို့ သော စည်းစိမ်မျိုး နှင့် မနေခဲ့ဖူး ။ အခု တော့ သားသမီး ၏ ကျေးဇူးကြောင့် လုပ်ငန်းရှင် သူဌေး အဖေ အဖြစ် ခန့်ခန့် ကြီး နေနိုင်ခဲ့ပေပြီ ။

ခက်နေသည် က တစ်သက်လုံး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး နေခဲ့သော ဦးတူး ယခု ကဲ့သို့ ဣန္ဒြေကြီး တစ်ခွဲသားနှင့် နေရ သော ဘဝ တွင် ကျဉ်းကျပ်လွန်း သဖြင့် မနေနိုင်ခြင်းပင် ။

ဦးတူး တွင် စိတ်တူညီမျှ အပေါင်းအသင်း တစ်ဦး ရှိ၏ ။ သူ့ နာမည် က ဦးလှမင်း ။ ဘဝချင်း ကလ ည်း တစ်ထပ်တည်း နီးပါး တူ၏ ။ ဦးလှမင်း လည်း မုဆိုးဖို တစ်ဦးပင် ။ သို့သော် သားသမီး က သုံးယောက် ။ အကြီးဆုံး သမီး က တရားသူကြီး ၊ ဒုတိယသား က ဆရာ ဝန် ၊ အငယ်ဆုံးသမီး က လက်ထောက် ကထိက ။

သူ က လည်း ဦးတူး နှင့် ရောဂါ တူသည် ။ တရားသူကြီး ၊ ဆရာဝန် တို့၏ အဖေ ဟူသော ဂုဏ်သိက္ခာ နှင့် ညီမျှ အောင် နေရမည် ကို ဝဋ်ကြွေး တစ်ခု ကဲ့သို့ အောက်မေ့သူ ပင် ။ ထို့ကြောင့် သူတို့ နှစ်ဦး ပေါင်းမိကြခြင်း ဖြစ်လေသည် ။

တစ်ဦးချင်း ဆိုလျှင် ရှိန်းတိန်းတိန်း ဖြစ်နိုင် သော်လည်း နှစ်ယောက် ပေါင်းမိလိုက်သော အခါတွင် တော့ ပြိုင်မြင်း ကို မီးခဲလွှတ် တင်လိုက် သကဲ့သို့ ပင် ။ အချုပ်အနှောင် ခံထားရသော စိတ် တို့ ဇက်ကြိုးမဲ့ လွတ်ထွက် ကုန်ကြလေ တော့သည် ။

KTV ၊ မာဆတ် ၊ ဘာညာသာရ ကာ မရောက်ဖူးသည့် နေရာ ဟူ၍ မရှိ ။ ကာရာအိုကေများ တွင် “ ပန်းကုံးစွပ် ကြမ်းသော ချစ်ဘိုးဘိုး နှစ်ဦး ” ဟု နာမည်ကြီး၏ ။ အမူး လွန်ပြီး လူငယ် များ နှင့် ရိုက်ပွဲ ဖြစ်သောကြောင့် ရဲစခန်း သို့ သား ဖြစ်သူ လိုက် ထုတ်ရသည် က ခဏခဏ ။ ထို့ကြောင့် အပြင် မထွက် ရန် ချော့မော့၍ အိမ် ထဲ တွင် လိုလေသေး မရှိအောင် စီစဉ်ပေးထားပြန်တော့လည်း အိမ်မှုကိစ္စ လုပ်မည့် အိမ်ဖော် ထား၍ မရ ။ မည်မျှပင် ရုပ်ဆိုးသည့် အိမ်ဖော် ကို ရှာ ခေါ်ထားသည် ဖြစ်စေ ၊ အချိန်တန် လျှင် ကျိတ် လျော်လိုက်ရသည်ချည်းပင် ။ ယခု လက်ရှိ စားဖိုမှူးကိုပေါက် ကို ပင် အတင်း တောင်းပန်၍ ခေါ်ထားရခြင်း ဖြစ်၏ ။ ကိုပေါက် ၏ အပြော အရ ဆိုလျှင် ဦးတူး ၏ သတင်း ကို ကြားရရုံဖြင့် ယောက်ျားချင်း ပင် ကြက်သီးထသည် ဟူ သတည်း ။

ဤမျှ သတင်းမွှေးသော ဦးတူး ပါပေ ။

သားဖြစ်သူ အောင်ကျော် က လိမ္မာရေးခြား ရှိသော သားပီပီ ဖခင် ကို လိုလေသေး မရှိ ထားခဲ့ပါသည် ။ မီးခံသေတ္တာသော့ ကို ( ဖခင် အရာ ထား၍ ) ဦးတူး ထံတွင် အပ်နှံ ထား၏ ။ ဦးတူး ကတော့ သော့ကိုင် ပီသစွာ မနေ ။ မိမိ ၏ စိတ်သန်ရာတွင် ဗုံးပေါလအော သုံးပစ်၏ ။ ရပ်ကွက် အတွင်းရှိ ပဲပြုတ်သည် ၊ ကွမ်းယာသည် ၊ ဟင်းရွက်စုံသည် မကျန် “ အန်ကယ်ကြီး ” ဟု ခေါ်လိုက်သည် နှင့် ပိုက်ဆံ ချေးတော့သည် ။ စာကလေးဗေဒင်သည် အရှာဘီ ပင် မချန် ။ ပြန် ရသည် ဟူ၍ လည်း မရှိခဲ့ ။

စကားထာ

အစိမ်းပေါ် အဖြူတက်၊ငနီလာမှ သွေးတွေထွက်

အဖြေ=ကွမ်းယာ
အစိမ်းမှာ ကွမ်းရွက်
အဖြူမှာ ထုံး
ငနီမှာ ရှားစေး
သွေးမှာ ကွမ်းသွေး

လိပ်ပြာလေးတွေရဲ့
ဘဝသက်တမ်းကို
လတွေနဲ့မရေတွက်ဘဲ
အခိုက်အတန့်လေးတွေနဲ့ပဲ
ရေတွက်ကြရင်
ဘဝဆိုတာဟာ
ပျော်ရွှင်ကျေနပ်စရာအတိပါပဲလေ ...။ ။

တဂိုး
မြသန်းတင့်

ဒီလောက်တောင်ပျက်စီးယုတ်ညံ့လှတဲ့ညလောကကြီးကိုဟားတိုက်လိုက်တာ တရားပါတယ်မိန်းကလေးရယ် တို့ဟာ ကိုယ့်လမ်းကိုသွားကြရတယ်။

- ဖော်ဝေး

Channel photo updated

[ ဒါနဲ့ သင့်ရဲ့အသက်ရှူပုံဟာ ]

စတုဂံလား စက်ဝိုင်းလား တက်နင်းမိလို့
ကျိုးကြေသွားတဲ့ ကလေးကစားစရာ
မီးရထားလေးလား
သူ့ကိုယ်သူ ဆူရီယလ်သမားလို့ပြောတဲ့ငကန်း
မြင်လို့မရတာကိုကြည့်တတ်မှ
ဆောင်းခိုငှက်တို့ရဲ့ရင်ထဲက
တလျှပ်လျှပ်နွေဦးရဲ့ပေါင်ပေါ် ခေါင်းတင်ဖူးသလား
ချိန်ကိုက်ဗုံးလို နလုံးသား
ချက်ချက် ချက်ချက် ချက်ချက်နဲ့
သင့်ကို မက်မက်စက်စက်ကြည့်နေတာ
ကြည့်လို့မရတာကို မြင်တတ်ဖို့
ဟိုဘက်လှည့်ပြီးရယ်နေတဲ့တမ်းချင်းတစ်ပုဒ်
ဘီလူးတွေရဲ့စေတနာ
ဘလူးစ်တစ်ပုဒ်ရဲ့ဝေဒနာ
ကောင်းရဲ့လားဆိုတော့ မဆိုးပါဘူးပဲပေါ့
ဆည်းစျာရောက်မှ နေ့ဟာပေါ့ပျက်သွားသလိုပေါ့
ဆည်းစျာရောက်မှ အပျက်အယွင်းထဲခုန်နေဆဲအရာဟာ နက်ရှိုင်းလာသလိုပေါ့
နံရံမှာ သံနဲ့ရိုက်လို့မရတာ ဘာမှမရှိဘူး
အထူးသဖြင့် ပြန်မပြောချင်တော့တာတွေပေါ့
သံချောင်းထက်မာတဲ့အမှတ်ရမှု
ရိုက်တိုင်းအက်တဲ့ရင်နံရံ
ဒီအသက်အရွယ်ရောက်တာတောင်မှ
ရှင့်နှယ် မချစ်တတ်သေးဘူးလား တဲ့
စကားတွေဆီမှာ အသက်တွေရှိသလို
အဓိပ္ပါယ်တွေမှာ အိပ်စပါယာရီဒိတ်တွေလည်းရှိတာပေါ့
ဘယ်တော့မှကြီးမလာကြတဲ့ ကြောင်ပေါက်လေးတွေ၊
မြင်းပေါက်လေးတွေ၊ အချစ်ပေါက်လေးတွေဟာ
လောကမှာ မကုန်မခမ်းပဲ
အံ့ဘနန်းပဲ ငြိမ်သက်တဲ့ဝန်းကျင်ငွေ့ထဲ
အရောင်ဟာ တဖြေးဖြေး စိမ့်လိုက်လာတတ်တာ
သိလို့မရတာကို သင်ယူတတ်ဖို့လိုတာပေါ့
ကိုယ့်ကို လောကနဲ့ချိတ်ဆက်ထားတာ
ထစ်ကနဲဆို ပြိုကျပစ်လိုက်မယ့် ကောင်းကင်လား
နှင်းဆီရနံ့တွေသယ်လာတဲ့တိမ်တွေလား
သင့်ခန္ဓာဟာ ကံကစားစရာဖြစ်သွားတယ်
အော်အော်ငိုပြီးချစ်တတ်ဖို့နဲ့
ပြာပုံထဲက ပြုံးပြဖို့လည်းလိုသေးတော့
စပ်ချုပ်လို့မရ​သေးတဲ့သတို့သမီးကို
ဖရန်ကင်စတိုင်းက စိတ်တူကိုယ်တူ
တောင့်တနေရသလိုပေါ့
ချစ်ဖို့ပေါ့

ဇယလ
၇ အောက် '၂၄

ကိုထက်ပြောတာကတော့ ယဉ်ကျေးမှုဆိုတာ အရူးဂျင်ပယ်ကို ဝတ္ထုတိုတွေလုပ်ရေးတာ

-ယာယာ-

မိမိဟာ ဘဝမေ့တဲ့သူတော့မဟုတ်
တော်တော်များများကိုတော့ မေ့သွားတယ်
ဂရာစီယာ့စ်က ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ ပြောတာ
အိုယာစုမိက ကောင်းသောညပါလို့ ပြောတာ
ဒါပေမယ့် သူတို့ဘာသာစကားက ပိုပြီးနက်ရှိုင်းတယ်
မိမိဟာ ဒဏ်ဍါရီတစ်ခုပဲ
ခိုင်းဖတ်တွေနဲ့ မောက်မာသူတွေက ကမ္ဘာကြီးကို ပိုင်ဆိုင်ကြတယ်..မိမိဘေးကနေ ကျည်ဆံဖြတ်သွားတဲ့ အသံကို မမှတ်မိဘူး. .မိန်းကလေးရဲ့ ချွေးစော်နံနေတဲ့ ရေမွှေးနံ့ကိုပဲ သတိရနေတယ်. .လူတော်တော်များများလည်း သဘောတူကြတယ်. .ဒီအတွက် ဘာကိုမှ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်အောင် လုပ်မပြပေမယ့်လည်းပေါ့. . မိမိတဲကို မိမိ မီးရှို့တယ်။
ပြီးတော့ မိသားစုလိုက် နေစရာမရှိဘူးဆိုပြီး အဖေအမေအိမ် ပြန်တက်နေတယ်. .အရာအားလုံး မိမိနဲ့ မသက်ဆိုင်ဘဲ ဖြစ်ပွားနေတယ်. . အလိမ်အညာတွေ ပေါ်သွားပေမယ့် ရှက်စရာမဟုတ်ဘူး. . ဒါက အမှန်တရားတွေ ဖြစ်တယ်.. ပြေလည်မှုမဟုတ်ဘူး. .
မိမိဟာ အိုမင်းနေပြီး ခွေးပေါက်လေးတစ်ကောင်ချီထားတယ်. .ကလေးတစ်ယောက်က မိမိတို့ကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေတယ် . .သူက ပျားသလက်တစ်ခုထဲကနေ ထွက်လာတာ. . လူ့ဆင်းရဲတွေက ဘရန်ဒီတစ်ခွက်ကို စိမ်ပြေနပြေသောက်ပြီး ငွေသံကြေးသံကိစ္စတွေစဉ်းစားကြတယ်. . ဂွန်ကော့တွေကတော့ ဘာဦးထုပ်မှ မဆောင်းထားကြဘူး. .မျက်လုံးတွေ ဖွင့်မရတာက ဘီလူးစီးထားလို့. . ဘီလူးက သိမ်ငယ်သွားတယ် လုံးဝနီးပါးလျစ်လျူရှုခံလိုက်ရတာကြောင့်
အရူးချီးပန်းလုပ်တာတွေကို မိမိအသေးစိတ်မပြောဘူး. .နတ်ဘုရားတွေက ဒီလိုပဲ. . မနက်ခင်းတွေမှာ တိုရှည် ဒါမှမဟုတ် အီကြာကွေးစားရင်း
ထုပ်ပေးလိုက်တဲ့ သတင်းစာဟောင်းကို ဖတ်ရတယ်
ဒါမှမဟုတ် လေးကြောင်းမျဉ်းထဲမှာ ရေးထားတဲ့ ကြိုးစားပမ်းစားအက္ခရာတွေ
ဖောက်ပြန်ရေးသမားအတု လို့
ကြွေးကြော်လိုက်တယ်
မိမိကိုယ်ကို ကောင်းအောင် ကြိုးစားမည်

နေရော့မည် ။ အိပ်ရာ ထ ပျင်းသော ကိုတွတ် ၊ နှင်းတွေ ဝေ နေသည့် ဒီဇင်ဘာလ တွင် နံနက် ခြောက်နာရီ ကတည်း က စောင်ခြုံထဲ က နေ ရေဒီယိုလေး ကို ကလိ ပြီး သတင်း နားထောင်တော့ ကိုတွတ် ကတော် “ ခင်မေစီ ” တစ်ယောက် အိပ်ရေး ပျက်ပြီး စူအောင့် နေမှာ သေချာသည် ။ ဘာပဲ ပြောပြော ၊ ကျုံးထိပ်တန်း က နှစ်ဖက်လှဆိုင် မှာ ဖြစ်စေ ၊ စည်သာလမ်း က သိန်း အောင်ကြီး မှာ ဖြစ်စေ ကိုတွတ် တစ်ယောက် အခါတိုင်း လို သူများ ပြောမည့် သတင်းပလင်းတွေ စောင့် နားထောင်တော့ မှာ လည်း မဟုတ်တော့ပြီ ။ ဒီလိုနဲ့ ကိုစိုးရ နဲ့ တွေ့ ပြီး နောက် ရက် မှာ ရေဒီယိုလေး သွား ယူပြီး သူများ တွေ မထခင် ကတည်း က ခင်မေစီ နှိုး လို့ ကိုတွတ် နိုး နေပြီ ။

အိတ် ထဲ ငွေ နှစ်ရာ့ငါးဆယ် ထည့်ပြီး အိမ် ထွက် လာတော့ မနက် ခုနှစ်နာရီ လောက်ပဲ ရှိဦးမည် ။ မြင်းပြိုင်ကွင်းဘေး က ဘန်ဘူး စားပွဲရုံနား ရောက် မှ နှင်းမှုန်ကြား က နေခြည်လက်တံ တချို့ မန္တလေးတောင် ပေါ် တွယ်တက် နေကြပြီ ။ ဟို ... ဂေါက်ကွင်း ဆီ မှာ လည်း ရောင်စုံထီးတွေ ၊ လေးပင်အိတွဲ ကာ ရွေ့လျား နေကြသည် ။ အိမ် က အထွက် ချမ်း နေပေမင့် စက်ဘီး နင်း လိုက်ရလို့ ချွေးလေး စို့လာသည် ။ ဂေါက်ကွင်းအ လွန် ကုန်း အတက် မှာ အဖေ့ အမွေ ရာလေးလက်ဟောင်း က ချေးမဆေး ၊ ဆီ မထည့် တာ ကြာလို့ ချွေးဥတွေ နဖူးဆီသီး ကာ လှမ့်ဆင်းလာသည် အထိ နင်းလိုက် ရသည် ။ ဒါပေမယ့် မြောက်စောင်းတန်း မရောက်ခင် ပဲ လမ်း က ပြေ သွားပြီး သက်သက်သာသာ နင်း သွား ရုံပဲ ဖြစ်သည် ။

အခုနေ ကိုစိုးရကြီး စောင့် နေ လောက်ပြီ ။ အပြန် မှာ လွယ်အိတ်ကလေး ထဲ ရေဒီယိုလေး ထည့် လာ ရုံပဲဖြစ်သည် ။ အိမ် ရောက်ရင် ကြံတိုင်းအောင်စတိုး မှာ ဓာတ်ခဲ အသစ်လေးတွေ ဝယ် ဦး မည် ။ ဒီလို စိတ်ကူးလေး နှင့် ကိုတွတ် စက်ဘီး နင်းလာ တာ မတ္တရာလမ်းမ ဘေး က ရွှေကျင် တဲတန်းလေး တွေ ဆီ ရောက် လာပြီ ။ ရေအိုးစင်လေး နှင့် တမာပင်လေး ကျော် တော့ စက်ဘီးလေး အရှိန် သတ်ပြီး လမ်း အရှေ့ဖက် က တဲကလေး ရှေ့ မှာ ရပ် လိုက်သည် ။ တဲကလေး ထဲ က ရေဒီယို အသံ ကြားနေရ သည် ။ ကိုစိုးရ ပြော တာ မှန်သားပဲ ။ ရေဒီယိုသံလေး က ကြည်လို့ ။ ကိုတွတ် စက်ဘီး ထောက်သံ ကြား တော့ နောက်ကျော ပေး ထင်းခွဲ နေတဲ့ ကိုစိုးရ က လှည့် ကြည့်ပြီး “ ကိုယ့်လူ ပေါ်လာ ပြီကိုး ” ဆိုကာ တဲလေး ထဲ ကို ကိုတွတ် အား ခေါ်သွားသည် ။

အဝင်ပေါက် ဝါးကြမ်းစင်လေး ခြေရင်း က တိုင်လေး မှာ ချိတ် ထား သော ရေဒီယိုလေး က သီချင်း ဆိုနေသည် ။ ကိုတွတ် က ရေဒီယိုလေး ကို မြင်တော့ မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်း တွေ့ သလို ခံစားမိသည် ။ တိုင်ကလေး က ဖြုတ်ပြီး အတိုးအကျယ်ခလုတ် ကို ကစား နေမိသည် ။ ရေဒီယိုသံလေး အပြောင်းအလဲ မှာ ဝါးကြမ်းစင် ၏ မှောင်မည်းမည်း ထဲ က လှုပ်ရှားသံ ကြား လိုက်ရပြီး စောင်ခြုံ ထဲ က လူ တစ်ဦး က “ စိုးရ လား ” လို့ အသံ ပေး လိုက်သည် ။ သည်တော့မှ တဲကလေး ထဲ မှာ အဖိုးအို တစ်ယောက် ရှိ နေမှန်း ကိုတွတ် သတိထား မိသည် ။ ကိုးစိုးရ က ဟုတ်တယ် အဖေ လို့ ပြန် အဖြေ မှာ ခေါင်းမြီးခြုံ ထားသော စောင် ထဲ က “ ရေဒီယို က ဘာ လုပ်မလို့ လဲ ” ဆိုတော့ “ မနေ့က ပြောထားတဲ့ လူ လာလို့ အဖေ ” ဟု ဆိုသည် ။ “ ဟင်း ” ခနဲ လေးပင်ပင် သက်ပြင်းချသံ နှင့် အတူ အဖိုးအို သည် စောင်ခြုံ မပျ က် အသာလေး ပြန်လှဲ အိပ်သွားသည် ။

ကိုတွတ် က ရေဒီယိုလေး ကိုင်ရင်း အိမ် ရှေ့ ကို ထွက် လာကာ အပေါက် ဘေး က ခုံလေး မှာ ထိုက်လိုက်သည် ။ ကိုစိုးရ က “ ရေဒီယို ကတော့ ဗျာ အဖေ တစ်ယောက် ပဲ ကလိ နေတာ ၊ မနက်လင်း အိပ်ယာ နိုး ကတည်း က ကု,လားသံ ၊ တရုတ်သံ ဖွင့်တာ ၊ ခြောက်နာခွဲ တော့ သတင်း ၊ ပြီးတော့ မြန်မာ့ အသံ ၊ ည လည်း တစ်ညလုံး သီချင်း နားထောင်လိုက် ၊ သတင်း နားထောင်လိုက် နဲ့ ၊ ဆက်တိုက် ဖွင့် တာပဲဗျို့ ” ဟု အပြော မှာ ကိုတွတ် က ရေဒီယိုလေး ကိုင် ရင်း အိတ် ထဲ က ပိုက်ဆံခေါက်လေး စမ်း ကာ ထုတ် ပေးဖို့ ပြင်သည် ။

ထိုစဉ် ကိုစိုးရ ဆက် ပြောလိုက်သော စကား တစ်ခွန်း က ကိုတွတ် ရင် ကို လှုပ်ခါရမ်းသွား စေ တာ ကိုစိုးရ တော့ ရိပ်မိဟန် မတူ ။ သည်တော့လည်း ကိုတွတ် က လက် ထဲ ကိုင် ထားသော ရေဒီယိုလေး ကို ကိုစိုးရ လက် ထဲ အလန့်တကြား ပြန် ထည့်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာ မှ ထသည် ။

“ ဘယ်လိုလဲ ကိုယ့် လူ ရဲ့ ကြိုက်ကဲ့ မဟုတ်လား ” ဟူသော ကိုစိုးရ ၏ အမေး ကို ပင် ကတိုက်ကရိုက် နှင့် “ ကျွန်တော် က စားပွဲတင် ရေဒီယိုလေးမျိုး ပို ကြိုက်တယ် ” ဟု ပြော ရင်း စက်ဘီး နင်း ထွက်လာတော့သည် ။ ရေဒီယိုလေး ကို ကိုင် ရင်း ကိုစိုးရ ကျန်ခဲ့သည် ။

ကိုတွတ် မှာ တော့ စက်ဘီး စီးရင် ကိုစိုးရ ၏ စကားလေး တစ်ခွန်း က ရင် မှာ ပဲ့တင်ထပ် ဗလောင်ဆူ နေဆဲ ဖြစ်သည် ။ ဘာတဲ့ ... ။

“ အဖေ လည်း မျက်စိ နှစ်လုံး ကွယ် ကတည်း က ရေဒီယိုလေး ပဲ အဖော် လုပ်နေရတာ ... ”

“ အဖေ လည်း မျက်စိ နှစ်လုံး ကွယ် ကတည်း က ... ”

“ အဖေ လည်း ... ”

••••• ••••• •••••

သည် နေ့ မနက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ပြီး အပြန် မှာ ပါ လာတဲ့ ဝေဒနာလေး က ကျွန်တော့ ငယ်ချစ်ဦး “ ဇေယျာကမ်းအလှပန်းချီ ” နှင့် မပတ်သက်တော့ တာ သေချာပါသည် ။

ဆူးငှက်

မန္တလေး ရသစာပေ ( ၂ )
၁၉၉၄ ခုနှစ် ၊ မတ်လ

သီချင်းလေး လာတော့မည့် အချိန် ( လာနေဆဲ အချိန် ) မိသားစုထမင်း ဝိုင်း ဆုံ လျှင်ပင် ဗိုက် ထဲ က မွတ်သိပ်မှု က ပြင်းထန် ပေမယ့် နှလုံးသားမွတ်သိပ်မှု ကို မလွန်ဆန်နိုင်ဘဲ ရေဒီယိုလေး နား မှာ ရှိ နေဖို့ ကြိုးစား နေမိ သည် ။

တစ်ခုသော စနေနေ့ ကို တော့ အခုထိ အမှတ်ရ နေသည် ။ နေ့လည်ပိုင်း စစ်သည် တို့ လိုရာ အစီအစဉ် တွင် “ ဇေယျာကမ်းအလှပန်းချီ ” သီချင်း လာ မှာ မနက် ခုနှစ်နာရီခွဲ ကတည်း က ကြို သိနေ ပါသည် ။ ဖြစ်ချင် တော့ သည် နေ့ မှာ ပဲ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် ၏ အဖေ ဈာပန လိုက် ပို့ ဖို့ ကိစ္စ က ပေါ်နေသည် ။ မပို့လို့ ကလည်း မဖြစ် ၊ သီချင်းလေး လည်း နားထောင်ချင် ။ ထိုအခါ ဈာပန မချခင်ကလေး မှာ ပဲ သူငယ်ချင်းအိမ် နှင့် အနီးဆုံး စာတိုက်ကြီး ရှေ့ က ကြံရည်ဆိုင်လေး မှာ ကြံရည် တစ်ခွက် မှာ သောက် ရင်း ထို ဆိုင်ရှိ “ ဟိုင်ဖိုင် ” အမျိုးအစား မီးလုံး ရေဒီယိုကြီး ကို ဖွင့်ခိုင်း ရတော့ သည် ။

အရေးထဲ မီးလုံးရေဒီယို တို့ ထုံးစံ အတိုင်း မီးအား က တော်တော် နှင့် မပြည့်သောကြောင့် ရင်မောစရာ ကောင်းအောင် စောင့်ရသေးသည် ။

စက္ကန့် အနည်းငယ်ကြာ မှ သီချင်းသံ က ထွက်လာသည် ။

“ ရေဇလာနဒီ xx ဧရာ၀တီ xx သက်သေ ညွှန်းဆိုပြုမည် နောက်တစ် ခါဆို xx အတူဖူး ပါရစေ .. ”

ကျွန်တော့ မှာ တော့ သီချင်းကလေး နားထောင်ရင်း အိမ်တွင်းပုန်း လွန်း သော ရည်းစား ကို ခိုး တွေ့ ရသလို ခံစား နေရသည် ။ ကြံရည် က လည်း အချို ပေါ့ လွန်း ကာ ကျဲတောက်တောက် နိုင်လွန်း သည် ။ ကြံရည် ကို တစ်ဝက်နီးပါး သောက် ပြီးချိန် ၊ သီချင်းလေး က လည်း “ ခွန်းချိုတေးဖွဲ့သီ ၊ ငှက် မောင်နှံ ပျော်မြူးကြတော့သည် ” ဟူသော အပိုဒ် မှာ ပင် ( ၈၁ ) လမ်း တစ်လျှောက် တောင်ဖက် ဆီ မှ “ အနိစ္စရယ်တဲ့ မှ .. ၊ ဒုက္ခာ ” ဟူသော မြမန်း အသံချဲ့စက် ၏ ဈာပန ဘာဝနာတရားသံ ကို ကြားရတော့သည် ။ သီချင်းလေး ဆုံးလု ခင် ဈာပန ယာဉ်တန်း လည်း ကြံရည်ဆိုင်လေး အား ဖြတ်ကျော် ဆဲ အချိန် တစ်ဝက် သာသာ ကျန်သော ကြံရည်ခွက် အောက် ကျပ်တန် တစ်ရွက် ထိုး ထည့်ကာ ( ထိုစဉ် ကြံရည် တစ်ခွက် တစ်ကျပ် ဖြစ်သည် ။ ) နောက်ဆုံး ဈာပန ပို့ ဘက်စ်ကား ပေါ် ပြေး တက် သွား တော့ ဆိုင်ရှင် က အူကြောင်ကြောင် ကြည့်ကာ ကျန်ရစ်သည် ။

သည် အကြောင်းလေး ကို ၀တ္ထုတို တစ်ပုဒ် ပမာ ဖွဲ့ကာ နွဲ့ကာ ပြောပြ တော့ ကိုတွတ် မှာ ဆေးလိပ် ဖွာလိုက် ၊ ချိုပေါ့ လက်ဖက်ရည် သောက်လိုက် နှင့် ခေါင်းတညိတ်ညိတ် နားထောင် နေ သည် ။ ပြီးတော့ လက်ကျန် လက်ဖက်ရည် ကို တစ်ကျိုက်တည်း သောက်ပြီး ဆေးလိပ်လေး ဖွာ ကာ ငြိမ် နေသော ကိုတွတ် ကို ကြည့် ရင်း ကျွန်တော့် ရေဒီယို ဝေဒနာလေး ကို သူ လည်း မျှဝေခံစား နေ ပေပြီ ဟု အောက်မေ့နေမိသည် ။ ခဏ နေ တော့ ရေနွေးကရား မ ကာ အေးစက်စက် ရေနွေးတွေ ကို ပန်ကန်ထဲ ငှဲ့ ရင်း “ ကျွန်တော် တောင် ရေဒီယိုလေး တစ်လုံး ဝယ်မလို့ ဗျာ .. အဲဒါ ” ဟု တိုးညှင်း သော လေသံ နှင် ကိုတွက် က ပြောလိုက်သည် ။

“ ဆိုစမ်းပါဦးဗျ ၊ ဘာ အမျိုးအစားလဲ .. ” ဟူသော ကျွန်တော့် အမေး မှာ ကိုတွတ် က သူ့ ရေဒီယိုလေး အကြောင်း ပြောပြတော့သည် ။

“ ကျွန်တော် လည်း လခ ထုတ်ဖို့ ပုသိမ်ကြီး အသွား မှာ ကိုစိုးရ ဆိုတဲ့ လူ က ရေဒီယိုလေး တစ်လုံး ရောင်းစရာ ရှိတယ် ဆိုပြီး စကား စပ်ပါရောလား ၊ ပြောကြစို့ ဆိုရင် ကျွန်တော် လည်း ငယ်ငယ်က ရေဒီယို စွဲခဲ့ဖူးသူ ကိုး ၊ ဘာရယ်လို့ တော့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ ၊ သီချင်းလေး တွေ ချစ်တာပါ ၊ အခု အချိန်မှာ တော့ ရေဒီယိုလေး တစ်လုံး တော့ လိုအပ် နေတာ အမှန်ဆိုတော့ ကိုစိုးရ ရေဒီယိုလေး ကို တီးခေါက် ကြည့်ရတော့ တာပေါ့ ၊ သူ ဝယ်တာ တော့ ကြာပြီတဲ့ ၊ တစ်ရာ့အစိတ် ပေးရတာ တဲ့ ၊ ဒီ နောက် ပြင်တာ က တစ်ရာ တဲ့ ၊ အခု နှစ်ရာ့ငါးဆယ် ရရင် ရောင်းမယ် လို့ ပြောတာဗျ ”

ကိုတွတ် က ရေနွေးကရား အဖုံး ကို တချပ်ချပ် လုပ် ကာ စားပွဲထိုး ကောင်လေး ကို ခေါ်ပြီး ရေနွေး ဖြည့် ခိုင်းသည် ။ ပြီးတော့ စားပွဲ ပေါ် က မီး သေ သွားသော ဆေးလိပ် ကို မီး ထပ် ညှိ၏ ။

“ စဉ်းစားကြည့်ဗျာ ၊ အဲဒီ အချိန် ကျွန်တော့ လက် ထဲ လခလေး ထုတ် ထားတာ အပြင် ခရီးစရိတ် တွေ ပါ ရှောရှောရှူရှူ ရ ထားတော့ နှစ်ရာ့ငါးဆယ် ဆိုတဲ့ ငွေ က လွယ်နေတာ မဟုတ်လား ၊ နဂို ကတည်း က လိုချင်တဲ့ ဆန္ဒလေး လည်း ရှိနေရော ၊ ဒါနဲ့ ကိုစိုးရ ကို ခင်ဗျား ရေဒီယို က ကောင်းရဲ့ လား ဆိုတော့ ကောင်းသလား မမေး နဲ့ သတင်းများ လာ ရင် လူ ထိုင် ပြော နေသလား အောက်မေ့ရ သတဲ့ ၊ သီချင်း လာ ရင် လည်း အသံကြည်ပုံ က ချောင်း တစ်ချက် ဟန့်သံ မကြားရဘူး တဲ့ ၊ ပြီးတော့ ဓာတ်ခဲ က သုံးခဲ ပဲ ထည့် ရတဲ့ အိတ်ဆောင်လေး ဆိုတော့ ကြိုက်ပြီ ဗျာ ၊ နက်ဖြန်ခါ ခင်ဗျား နေတဲ့ ရွှေကျင်တဲတန်း လာ ကြည့်ပြီး ယူ လှည့်မယ်လို့ ပြောလိုက်ရော ဗျို့ ”

တကယ်တော့ တိုရှီဘာတွေ ၊ နေရှင်နယ်တွေ ၊ ဆိုနီတွေ အပေါ်စက် အောက်စက်တွေ ခေတ် မှာ ကျွန်တော့ မိတ်ဆွေလေး ကိုတွတ် ၏ နှစ်ရာ့ ငါးဆယ် တန် ရေဒီယို ဝယ်ခြင်း ကိစ္စ မှာ ရိုးစင်း နေပေသည် ။ ရေဒီယိုပိုင်ရှင် ကိုစိုးရ က လည်း ရောင်ချင်သည် ။ ကိုတွတ် က လည်း ဝယ် ချင်သည် ။ ဈေး လည်း ကြိုက်သည် ။ ဒီလိုနဲ့ ရွှေကျင်တဲတန်း က ရေဒီယိုလေး သည် နောက်နေ့ မှာ ဖြင့် မြောက်ပြင် ထားဝယ်ရပ် က သပြေစာအုပ်ဆိုင်လေး ထဲ မှာ သီချင်း တကြော်ကြော် ၊ သတင်း တစာစာ ဖြစ်

📻 ဝေဒနာ လှိုင်းတို
( ဆူးငှက် )

သည် နေ့ မနက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် မှာ ထိုင်ဖြစ်ကြတော့ ကနဦး ပြောမိကြ တာ ကျွန်တော့ ငယ်ချစ်ဦး ဇေယျာကမ်းအလှပန်းချီ အကြောင်း ပဲ ဖြစ်ပါသည် ။

တကယ်တော့ ကျွန်တော် နှင့် ကိုတွတ် တို့ ရေဒီယိုလေး တစ်လုံး နှင့် ပတ်သက်ပြီး ခံတွင်းတွေ့ မြိန်ယှက်စွာ စကားပြော ဖြစ်တာ က အစ ဖြစ်သည် ။ ဆယ်တန်း အောင်သည့် နှစ်မှာ အစ်မအကြီးဆုံး က ဝယ် ပေး သော နေရှင်နယ် အမျိုးအစား ရေဒီယိုကလေး ။

အိမ်တော်ရာ သင်္ကန်းတန်း ရှိ သမဝါယမဆိုင် က ရေဒီယိုကလေး ကို ငွေသုံးရာ နှင့် ဝယ်ပြီး အိမ်ယူ လာ ကတည်း က ကောင်းကင်ဧရိယာကြိုး တွေ မလိုအပ်ဘဲ ဆင် ၊ မြေကြီး ထဲ က ဝါယာတွေ မြှုပ် ၊ တစ်နေကုန် အလုပ် ရှုပ် ကာ ရေဒီယိုလေး နား က မခွာဘဲ ည ဆို “ ကမ္ဘာမကြေ ” ဆုံးသည် ထိ နားထောင်သည့်အကြောင်း ဖွဲ့ကာ နွဲ့ကာ ပြောပြတော့ ကိုတွတ် က ခြူး ဆေးပေါ့လိပ် ဖွာရင်း နားထောင် နေသည် ။

ထိုစဉ် ရေဒီယိုလေး ကို စွဲစွဲမြဲမြဲ နားထောင် ဖြစ်ကာ သောတရှင် လိုရာကြောင့်လား ၊ စနေ နေ့လယ် ရုပ်ရှင်သီချင်းကြောင့်လား ၊ ဒါပေမဲ့ ခင်သစ်လွင် ၏ ပန်းရည်ဘဏ်တိုက် သီချင်းလေး ကို အခုထိ သတိတရ ဖြစ် နေတာ က ရေဒီယိုလေး ကျေးဇူး ကြောင့် ဖြစ်ပါသည် ။ နေခဲ့ရသည့် အိမ်ကလေး မှာ လျှပ်စစ်မီး မရှိ ၊ ထို့ကြောင့် ရေဒီယိုကလေး ကို ခြောက်ဗို့ ဘက်ထရီလေး နှင့် ဖွင့်ရ သည် ။ ဘက်ထရီလေး ကြာကြာခံအောင် ရေအေးအေး လောင်း ပေးတာ ၊ ဘက်ထရီ ညှပ်ကလစ် တွေ ချေး မတက် အောင် ရေနွေး စိမ်တာ ... နေ့စဉ် အလုပ် ပို ဖြစ်နေသည် ။

တစ်ခါတစ်ရံ စနေ ၊ တနင်္ဂနွေ လို ကျောင်းပိတ်ရက်တွေ မှာ နေ့လည် နှစ်နာရီ ကျော် ပေမယ့် နိုင်ငံခြားအသံ တွေ လှည့် ဖမ်းရင်း သူတို့ သီချင်း တွေ နားထောင် တော့ ဈေးရောင်း အပြန် တစ်မှေး နှစ်မှေး အိပ်ချင်သော အမေ က လှမ်းပြီး စူငေါက် တတ်သည် ။ ဒါပေမဲ့ အဖေ က မူ ဗုဒ္ဓဟူး တစ်ပတ်ခြား စာဟော နှင့် ကြာသပတေးနေ့ ဆိုင်းအဖွဲ့ ဖျော်ဖြေခန်း မှာ ဆို ပင်တိုင် ပရိတ်သတ် ဖြစ်နေပါ သည် ။ ကြာသပတေးနေ့ တစ်ည မှာ တော့ မန္တလေး ဆိုင်း တစ်ဖွဲ့ ရေဒီယို က လာသည် ။ ထို ဆိုင်းအဖွဲ့ နှင့် ပတ်သက် ၍ ပုဂ္ဂိုလ်စွဲ ကြီးလွန်းသော အဖေ မှာ ညနေ ကတည်း က ရေဒီယိုလေး နား တစ်ရစ်ဝဲဝဲ ဖြစ် နေပြီ ။ ဘက်ထရီလေး အားပြည့် မပြည့် စမ်း နေတာလည်း အလီလီ ။ ည ရှစ်နာရီ ထိုး တော့ အိမ်နီးနားချင်းများ ပါ မကျန် အိမ် ရှေ့ ကွပ်ပျစ်လေး ပေါ်ရောက် နေကြပြီ ။ ကိုး နာရီ ထိုး သွား သောကြောင့် အသိမ်း တီးလုံးလေး ကို ပင် ဆုံးအောင် လွှင့် မသွားသော မြန်မာ့အသံ ကို တဖျစ်တောက်တောက် ပြော မပြီး ဖြစ်ခဲ့ကြဖူးသည် ။

ထိုကဲ့သို့ ရေဒီယိုလေး ဆီ လူတွေ ဝိုင်းအုံ နေကြတာမျိုး တစ်နှစ် တစ်ခါ လွှင့်တတ်သော တိုင်းဘောလုံးပွဲ ရာသီ ဆို ကြုံရတတ်သည် ။ ထိုအခါ မျိုး မှာ လည်း ရေဒီယိုလေး မှာ မန္တလေးတိုင်း နိုင် လျှင် မျက်နှာပန်း လှ၍ ရှုံး လျှင် အထုအရိုက် ခံရလုနီးပါး ဖြစ်တတ်သည် ။

အမေ က မူ အခါကြီး ရက်ကြီးတွေ မှာ လွှင့် တတ်သည့် ရွှေမန်းတင်မောင် ၏ ဖွားတော်မူခန်း ၊ တောထွက်ခန်းများ ဆို လျှင် တုံးလုံးပတ်လက် လှဲ ရင်း ယပ်တဘုံးဘုံး ခတ်ကာ နားထောင် တက်သည် ။ ရေဒီယိုလေး နှင့် ပတ်သက်၍ မူ ကျွန်တော် ညံ့ဖျင်းမှု မှာ သီချင်းတွေ တော်တော်များများ ကို မမှတ်မိခြင်း ပင် ဖြစ်သည် ။

သို့သော် ဒီ သီချင်းလေး ကို မူ ရေဒီယိုလေး မှ ကြား ကတည်း က စွဲလမ်းရ ၊ မက်မောရ တာ ဒီနေ့ ထိ ဖြစ်သည် ။ အခုအချိန် ပြန် ကြားမိတိုင်း လွမ်းဆွတ်ဖွယ် ရနံ့လေ တွေ ထုံယစ် နေဆဲ .. ။

••••• ••••• •••••

တကယ်တော့ ထို ရေဒီယို သီချင်းလေး သည် ကျွန်တော် တို့ ဒုတိယနှစ် သင်္ချာ မှ အတန်းဖော် မိန်းကလေး တစ်ဦး အား စွဲလန်းစေမှု အပေါ် ဆပွား အားမြှင့် စေခဲ့သည် ။ ထို မိန်းကလေး က သွယ်လျသည် ၊ ဆံပင်ရှည်သည် ၊ မြန်မာဆန်သည် ၊ ဂန္ထဝင်ဟန် ကဲသည် ။ သူ့ ကို စတင် စွဲငြိချိန် မှာ ရေဒီယိုလေး က ရီရီသန့်၏ “ ဇေယျာကမ်းအလှပန်းချီ ” သီချင်း ကို စတင် ကြားဖူးချိန်ပဲ ဖြစ်သည် ။ သည် ကတည်း က မိမိ ၏ အုံ့ပုန်းစိတ် သည် ဇေယျာကမ်းအလှပန်းချီ မှာ တော့ ကဲလွန်း ၊ သဲလွန်း နေတတ်သည် ။ ဤသို့ဖြင့် သူ နှင့် နီးစပ်ခွင့် မကြုံသော ( ကြုံရန်လည်း အစွမ်းအစ မရှိ သော ) ကျွန်တော် သည် “ ဇေယျာကမ်း ၊ အလှပန်းချီ ” ကိုမူ မကြားရ မနေနိုင် ဖြစ်ရတော့သည် ။

မန္တလေး မှ မြစ်ကူး ၊ ချောင်းခြား တံတားကြီး ပေါ် က သွားရတဲ့ ငြိမ်သက် မြို့လေး တစ်မြို့ မှာ သူ နေထိုင်သောကြောင့် သည် သီချင်းလေး ကို ဖြင့် စွဲမိပြီပေါ့ ။

“ ဘယ်ဝယ်ဆီ တမ်းတကာ ၊ မှန်းဆကာ လွမ်းရတော့မည် ၊ ဘယ်ဝယ် ၊ ဘယ်ဆီ ၊ တမ်းတကာ ၊ မှန်းဆကာ လွမ်း ... လွမ်းရမည် ... ” လို့ အသံထွက် နေသော ရေဒီယိုလေး ကို ငေးစိုက် ကြည့် နေမိတဲ့ ကျွန်တော့ အာရုံ မှ သူ့ ရုပ်ပုံလွှာလေး ကို ရုပ်ရှင်ကားပိုင်းတိုလေး ပမာ တဖျပ်ဖျပ် မြင်ယောင် လာမိသည် ။ မနက် ခုနှစ်နာရီခွဲ အချိန် “ သည် နေ့ တစ်နေ့တာ အစီအစဉ် ” ကို မလွတ်တမ်း နားထောင် မိပြီး သောတရှင် လိုရာ မှ ဖြစ်စေ ၊ စစ်သည် တို့ လိုရာမှ ဖြစ်စေ “ ဇေယျာ ကမ်းအလှပန်းချီ ” များ ပါလျှင် ထိုနေ့ အဖို့ ရေဒီယိုလေး ကို ရင်ထဲ မှာ ပဲ ထည့်ထားချင် တော့သည် ။

ပညာတတ်သည် ဖြစ်စေ
မတတ်သည် ဖြစ်စေ
လူတစ်ယောက်မှာ ကောင်းမွန်သော
ကိုယ်ကျင့် သိက္ခာနဲ့
ကိုယ်ချင်းစာတရားက
ရှိကို ရှိသင့်တယ်။

ကိုယ်ဘယ်လို
လူစားမျိုးလဲ ဆိုတာ
လူတွေကို လိမ်လို့ရပေမဲ့
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တော့
လိမ်လို့ မရပါဘူး။

ဒါကြောင့် ကောင်းမွန်သော
စကားတစ်ခွန်းပဲ ပြောချင်တယ်
အသက်ကြီးလို့
လူကြီးဖြစ်လာရင်
လူကြီးမင်းရေ
ထမင်းစားပြီး လူနံ့ထွက်ပါ။

#crd to original writer
#PK Channel