چرا هنوز روسری بر سرمان است؟
می خواهم، اما نمی شه!
از روانشناس می پرسم "آخه چی می شه وقتی یه دختر جوونی که هیچ باوری به حجاب نداره، روسریش رو برنمی داره؟ حتی بین دوستاش که دیگه بدون روسری بیرون می رن؟"
سال هاست دارد خصوصی ترین حرف های آدم ها را می شنود و عمیق ترین احساس هایشان را می بیند. می گوید "نخستین چیز، ترس و ناامنی ست". اما ترسیدن از چه کسی و احساس ناامنی از چه چیزی؟
توئیت های دختری جوان را با عنوان روزمرگی های بدون حجاب می خوانم. عکس خودش را در آینه آسانسور گذاشته. در آسانسور باز است و پارکینگ ساختمان پیدا. روسری ندارد. دامن سیاه بلندی به پا دارد و پیراهنی تقریبا آزاد و کمی گشاد . با خنده ای مهربان بر لب. در آینه آسانسور، نگاه می کند. نوشته "واسه ی شروع مسیرهای کوتاه خوبه. مثلا خرید از سوپر مارکت سر کوچه."
در صورتش نه ترس هست و نه ناامنی. یعنی ترس و ناامنی فقط چیزی درونی است که اگر بر آن غلبه کنیم، همین لحظه، روسری ای را که از آن متنفریم برمی داریم و آزاد قدم می زنیم؟ روان شناس به این عادت می گوید درماندگی آموخته شده. منطق و عقل می گوید که روسری را بردار، اما درماندگی آموخته شده تو را می ترساند و مانع می شود.
منشن های توئیتر از دنیای دیگری می گوید. کسی نوشته "حواست باشه، پلاک ماشین های توی پارکینگ پیداست. گیر نیفتی!" این یعنی همه چیز درماندگی آموخته شده نیست. یعنی باید علاوه بر مقابله با ترس درونی، با ترسی بیرونی هم جنگید. پیچیدگی های برداشتن یک روسری از سر مدام بیش تر و بیش تر می شود.
یک منشن دیگر "ببین!! این طوری می دیدمت تو کوچه مون، می خورررردمت!!" درماندگی آموخته شده، حکومت توتالیتر و مستبد و مذهبی، و حالا جامعه ای سکسیستی که خشونت جنسی کلامی و رفتاری در آن عادی سازی شده است.
بله ماجرا همین قدر پیچیده و بغرنج است. حالا اهمیت و بزرگی کاری که زنان این سرزمین انجام داده اند بیش تر مشخص می شود. هر حجاب اجباری که برداشته می شود، چیزی از انقلابی کوبا کم ندارد.
این روزها شاهد تغییر پوشش تعداد زیادی از زنان هستیم و چهره ی شهر تغییر چشمگیری کرده است. در این میان، زنانی اطرافمان هستند مانند هم کلاسی و همکار و فامیل، که عکس پروفایل شان بی حجاب است، در مهمانی ها بی حجاب هستند، اما نمی توانند روسری را کنار بگذارند. حالا که کمی از زوایای پر چالش این تصمیم را می دانیم، بهتر است همگی سعی کنیم هرچه بیش تر آن ها را درک کنیم و در رسیدن به راه آزادی کمکشان کنیم. زیرا آزادی تمرینی هر روزه است.
کسی نمی تواند آزادی را از ما بگیرد. فقط گاهی فراموش می کنیم که همیشه آزادیم.
@zanAneAgah
می خواهم، اما نمی شه!
از روانشناس می پرسم "آخه چی می شه وقتی یه دختر جوونی که هیچ باوری به حجاب نداره، روسریش رو برنمی داره؟ حتی بین دوستاش که دیگه بدون روسری بیرون می رن؟"
سال هاست دارد خصوصی ترین حرف های آدم ها را می شنود و عمیق ترین احساس هایشان را می بیند. می گوید "نخستین چیز، ترس و ناامنی ست". اما ترسیدن از چه کسی و احساس ناامنی از چه چیزی؟
توئیت های دختری جوان را با عنوان روزمرگی های بدون حجاب می خوانم. عکس خودش را در آینه آسانسور گذاشته. در آسانسور باز است و پارکینگ ساختمان پیدا. روسری ندارد. دامن سیاه بلندی به پا دارد و پیراهنی تقریبا آزاد و کمی گشاد . با خنده ای مهربان بر لب. در آینه آسانسور، نگاه می کند. نوشته "واسه ی شروع مسیرهای کوتاه خوبه. مثلا خرید از سوپر مارکت سر کوچه."
در صورتش نه ترس هست و نه ناامنی. یعنی ترس و ناامنی فقط چیزی درونی است که اگر بر آن غلبه کنیم، همین لحظه، روسری ای را که از آن متنفریم برمی داریم و آزاد قدم می زنیم؟ روان شناس به این عادت می گوید درماندگی آموخته شده. منطق و عقل می گوید که روسری را بردار، اما درماندگی آموخته شده تو را می ترساند و مانع می شود.
منشن های توئیتر از دنیای دیگری می گوید. کسی نوشته "حواست باشه، پلاک ماشین های توی پارکینگ پیداست. گیر نیفتی!" این یعنی همه چیز درماندگی آموخته شده نیست. یعنی باید علاوه بر مقابله با ترس درونی، با ترسی بیرونی هم جنگید. پیچیدگی های برداشتن یک روسری از سر مدام بیش تر و بیش تر می شود.
یک منشن دیگر "ببین!! این طوری می دیدمت تو کوچه مون، می خورررردمت!!" درماندگی آموخته شده، حکومت توتالیتر و مستبد و مذهبی، و حالا جامعه ای سکسیستی که خشونت جنسی کلامی و رفتاری در آن عادی سازی شده است.
بله ماجرا همین قدر پیچیده و بغرنج است. حالا اهمیت و بزرگی کاری که زنان این سرزمین انجام داده اند بیش تر مشخص می شود. هر حجاب اجباری که برداشته می شود، چیزی از انقلابی کوبا کم ندارد.
این روزها شاهد تغییر پوشش تعداد زیادی از زنان هستیم و چهره ی شهر تغییر چشمگیری کرده است. در این میان، زنانی اطرافمان هستند مانند هم کلاسی و همکار و فامیل، که عکس پروفایل شان بی حجاب است، در مهمانی ها بی حجاب هستند، اما نمی توانند روسری را کنار بگذارند. حالا که کمی از زوایای پر چالش این تصمیم را می دانیم، بهتر است همگی سعی کنیم هرچه بیش تر آن ها را درک کنیم و در رسیدن به راه آزادی کمکشان کنیم. زیرا آزادی تمرینی هر روزه است.
کسی نمی تواند آزادی را از ما بگیرد. فقط گاهی فراموش می کنیم که همیشه آزادیم.
@zanAneAgah
