⏺Илм ўрганишда ҳаёга ўрин йўқ.
Фарзандингиз улғаяр экан сиз унга майда чуйда нарсаларни ҳам бирвошдан уялмасдан ўргатишга мажбурсиз. Чунки бола бир ишни қайта қайта қилса, у одатга айланади. Боғча, мактаб ёшида фарзандингиз кўчага чиқаётганида (мактаб, қўшимча дарслар ва хкз) чўнтагига рўмолча билан уч тўрт бўлак салфетка ҳам солиб қўйинг. Бу унга покиза юришига жуда ҳам асқотади. (Хожатга кирганида истинжо учун, столи кир бўлса артиши учун ва хоказолар учун)
Поклик Исломдандир. Хожат чиқараётганида кийимга, баданга сачратлик кераклигини ўргатиш зарур. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам сийдикдан покланмаслик қабр азобига сабабчи бўлишлиги ҳақида саҳобаларга қандай таълим берганлар? Биз ҳам фарзандларимиз поклиги учун уялмасдан, эринмасдан вақтида таълим беришимиз шарт бўлади.
⏺Аллоҳ таоло марҳамат қилади:
«Либосларингизни пок тутинг» (Муддассир сураси, 4).
Ибн Аббос розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам икки қабр ёнидан ўтдилар-да: «Бу иккиси (яъни, қабрдагилар) азобланмоқда. Гуноҳи кабира сабабли азобланаётганлари йўқ. Ҳа, у гуноҳи кабирадир. Улардан бири чақимчилик қилиб юрарди, бошқаси эса сийдигидан сақланмасди», дедилар» (Бухорий, Муслим ва бошқалар ривояти).
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтдилар: «Қабр азобининг кўпчилиги сийдик сабабли бўлади. Бас, сийдикдан пок бўлинглар!» (Дориқутний ривояти).
Кимки бадани ва кийимларини сийдикдан пок сақламаса, унинг намози мақбул бўлмайди.
Ҳофиз Абу Нуаъйм «Ҳилъа» китобларида Шафий ибн Матиъдан ривоят қилади: «Тўрт тоифа кимсалар ўзи азобланаётган дўзах аҳлига яна озор берадилар. Улар «Ҳамим» (қайноқ сув) ва «жаҳим» (дўзах олови) орасида сарсон бўладилар, ўзларига ўлим ва ҳалокат тилайдилар. Дўзах аҳли бир-бирларига: «Буларга нима бўлганки, ўзимиз азобланаётганимиз етмаганидай, яна бизга озор беришяпти?» дейишади. Улардан бири чўғдан бўлган тобутга қамалган бўлади. Бошқаси ичак-чавоқларини тортаётган бўлади. Яна бирининг оғзидан йиринг ва қон оқаётган бўлади. Ва охиргиси ўз гўштини еяётган бўлади.
Тобутдаги кишига: «Бунга нима бўлганки, ўзимиз азобланаётган бўлсак-да, бизга озор берди?» дейилади. Айтадики: «Бу киши ўлиб, бўйнида одамларнинг моли қолганда, унга вафо қилмаган».
Кейин ичак чавоғини тортаётган кимсага: «Бунга нима бўлганки, ўзимиз азобланаётган бўлсак-да, бизга озор берди?» дейилади. Айтадики, бу киши сийдик қаерига тегаётганига парво ҳам қилмасди, ўша ерини ювиб ҳам ташламасди.
Сўнг оғзидан йиринг ва қон оқаётган кимсага: «Бунга нима бўлганки, ўзимиз азобланаётган бўлсак-да, бизга озор берди?» дейилади. Айтадики, бу киши ҳар бир фаҳш ва уятсиз сўзларга назар солиб (эшитиб), ундан роҳатланарди, беҳаёликдан лаззатланарди.
Охири гўштини еяётган кимсага: «Бунга нима бўлганки, ўзимиз азобланаётган бўлсак-да, бизга озор берди?» дейилади. Айтадики, бу киши ғийбат қилиб одамларнинг гўштини ер ва чақимчилик қилиб юрар эди».
Аллоҳдан афв ва офият сўраймиз. Албатта, У раҳмлиларнинг раҳмлироғидир.
@tadabbur_bilan🌷