نشر و حفظ آثار محمدرضا شعبانعلی

بین معیشت و تجمل، فاصله وجود دارد که همان فاصله میان حیوان و انسان است.
نگاه نکنید که برخی از افراد چپ در این چند دهه اخیر به واژه‌های "لوکس"، "لاکچری" یا "تجمل‌گرایی" بار معنای منفی داده‌اند. تجمل به معنای جستجوی زیبایی، به دنبال کمال و دل‌خواه بودن است. یعنی دنبال چیزهای غیرضروری رفتن. این‌که تنها دغدغه‌مان تأمین معیشت باشد، اینکه بگویند مردم باید معیشتشان تأمین شود که باید بشود، این‌ها چیزی جز زندگی حیوانی نیست.

تابلویی که به دیوار می‌زنید که به معیشت کمک نمی‌کند، بلکه زیبایی می‌آورد. صندلی‌ای که تغییر می‌دهید، رنگی که انتخاب می‌کنید، همه‌ این‌ها ارتباطی با زنده ماندن و تأمین معیشت ندارد، بلکه به زیبایی و کیفیت زندگی ربط دارد.

تجمل یعنی خرج کردن برای غیرضروری‌ها، دنبال زیبایی رفتن، و این‌ها نشان‌دهنده پیشرفت انسان و فاصله گرفتن از لایه‌های حیوانی است. معیشت، دغدغه‌ی انسان نیست، بلکه دغدغه‌ی حیوان است.
#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

توجیه،
یک نفر می‌تواند از اینترنت همسایه – که یادش رفته رمز سادهٔ آن را عوض کند و این یک ماه هم نیست و هزینهٔ ثابت ماهانه را هر پرداخت کرده – استفاده کند.
#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

"اگر نمی‌توانید مسئله‌ای را حل کنید،
حتماً مسئلهٔ ساده‌تری وجود دارد که نمی‌توانید آن را حل کنید. آن مسئله را بیابید."

(دنبال ساده‌ترین مسئله‌ای باشید که امید دارید بتوانید حل کنید).
توصیهٔ خردمندانهٔ پولیا

این جمله، شاید در نگاه اول بیش از حد ساده به نظر برسد. اما تأثیر آن بر دنیای تفکر و حل مسئله عمیق‌تر از چیزی است که در ابتدا تصور می‌شود.

سادگی یا پیچیدگی؟
در دنیای امروز، بسیاری از ما پیچیدگی را با عمق اشتباه می‌گیریم. گمان می‌کنیم اگر چیزی ساده باشد، سطحی است؛ و اگر چیزی عمیق باشد، باید پیچیده باشد. به همین دلیل، وقتی توصیه‌ای مانند نقل‌قول پولیا را می‌شنویم، شاید واکنش اولیه‌مان این باشد: "همین؟" انتظار داریم که نابغه‌ای مانند پولیا چیزی بگوید که فهمیدنش دشوار باشد، چیزی که ذهنمان را به چالش بکشد و مدتی درگیر فهم آن شویم. اما او به ما توصیه‌ای کاملاً ساده می‌کند:

"مسئله‌ای را که نمی‌توانی حل کنی، به مسئله‌ای ساده‌تر تبدیل کن."

چنین توصیه‌هایی در گذشته بسیار مورد توجه بودند. افراد برای شنیدن یک جملهٔ حکیمانه، هزاران کیلومتر سفر می‌کردند، با سختی‌های راه مواجه می‌شدند، و سرانجام، با یک جملهٔ به‌ظاهر ساده، زندگی‌شان متحول می‌شد. اما در دنیای امروز، به دلیل بمباران اطلاعات، چنین جملاتی تأثیرگذاری خود را از دست داده‌اند. ما به دنبال چیزی عجیب، پیچیده و دشوار هستیم و نمی‌توانیم باور کنیم که پاسخ مشکلاتمان می‌تواند در یک جملهٔ ساده باشد.

گیم آو لایف: یک مثال از سادگیِ عمیق
در دهه ۷۰، جان کانوی ایده‌ای ساده را مطرح کرد: بازی زندگی (Game of Life). او به‌جای پرداختن مستقیم به مفاهیم پیچیدهٔ حیات و هوش، یک مسئلهٔ ساده را طراحی کرد: سلول‌هایی که بر اساس چند قانون ساده در یک جدول زنده یا مرده می‌شوند. اما همین مدل ساده، در ادامه به نظریهٔ سیستم‌های پیچیده و ظهور (Emergence) منجر شد و تأثیری عمیق در علوم کامپیوتر، زیست‌شناسی و حتی فلسفه گذاشت.

کانوی دقیقاً همان مسیری را رفت که پولیا توصیه می‌کند: به‌جای تلاش برای حل یک مسئلهٔ بزرگ، مسئله‌ای کوچک و قابل‌حل پیدا کرد و روی آن کار کرد. این روش، پایه و اساس بسیاری از پیشرفت‌های علمی و فکری است.

چرا خلاصه کردن یادگیری را تضعیف می‌کند؟
در دنیای مدرن، بسیاری از ما به دنبال یادگیری سریع هستیم. می‌خواهیم خلاصهٔ کتاب‌ها را بخوانیم، در کمترین زمان بیشترین اطلاعات را دریافت کنیم، و فکر می‌کنیم این روش ما را به فهم عمیق‌تر می‌رساند. اما واقعیت این است که یادگیری عمیق، نیاز به زمان و درگیری ذهنی دارد.

وقتی یک کتاب ۲۰۰ صفحه‌ای را می‌خوانید، ممکن است نویسنده بتواند همان ایده‌ها را در ۲۰ صفحه بیان کند. اما اگر این کار را بکند، ایده‌هایش تأثیر خود را از دست می‌دهند، چون برای درک یک مفهوم، باید فرآیند مواجهه با آن را طی کنیم، نه فقط نتیجهٔ نهایی را بدانیم.

به همین دلیل، خلاصه کردن کتاب‌های غیرداستانی (Non-Fiction) همان‌قدر مخرب است که لو دادن (Spoiler) داستان یک فیلم. اگر کسی فیلمی را برایتان خلاصه کند، دیگر تجربهٔ دیدن آن فیلم برایتان همان تأثیر را نخواهد داشت. یادگیری هم همین‌طور است؛ خلاصه‌خوانی می‌تواند شانس شما را برای یادگیری عمیق از بین ببرد.
#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

رقابت در دهه‌های پیش رو

در دنیایی که سرویس‌های مبتنی بر هوش مصنوعی بر سر "حل مسئله" با هم رقابت می‌‌کنند، تنها رقابت معناداری که برای ما انسان‌ها باقی می‌ماند، رقابت بر سر "تعریف مسئله" است.

#هوش_مصنوعی

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

راستش من کلن لغت اراده رو در کلماتم به کار نمی‌برم. به نظرم لغت بدیه. دوستش ندارم. اصلا دروغه! تا حالا دیدی یک زوجی که با هم تازه رابطه ی عاطفی دارند، بحث روابط ج.ن….. بشه و یکیشون بگه: دوست دارمااا! اما ارااااده ندارم!
بعید می‌دونم. تا حالا دیدی کسی از گرسنگی بمیره و بعد بگن: گرسنه‌اش شده بود و غذا هم بود اما اراده نداشت بره غذا بخوره!

اون لغت مهمتر به نظرم احساس نیازه.
اگر احساس کنی که هفته دیگه ممکنه به خاطر پاس نشدن یک چک، قراره زندان بری، دیگه صبح زود بلند شدن و پیگیری کارها، چیزی از جنس اراده نیست. نیازه. همه هم انجام میدن.

اما اگر فکر کنی که نظم شخصی و مدیریت زمان، داشتن و نداشتنش هیچ تفاوتی در زندگیت ایجاد نمی‌کنه یا می‌خواد نهایتا آخر ماه، دویست هزارتومن کارانه به حقوقت اضافه کنه، احتمالا نیاز به اون عدد برای تو خیلی جدی نیست و ترجیح میدی از اون پاداش کوچک در مقابل این زحمت زیادی چشم پوشی کنی.

پس به نظرم چه در این مورد و چه موارد دیگه، بیا مسئله رو از ته حل کنیم.

تو اول باید ببینی چه جایگاهی در زندگی می‌خوای و الان کجایی. و آیا اون جایگاه رو حق خودت میدونی؟

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

هر کس در زندگی خود فهرست اولویت‌هایی دارد و ممکن است "زندگی"، خود در صدر فهرست اولویت‌ها نباشد!

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

هر چیزی پیش از «اما» اراجیفه.

یادم افتاد یه شوخی معروفه که می‌گن
Everything before the "but" is bullshit.

یا

Anything said before but is bullshit.

فحش‌های بدتر هم می‌دن.
منظورشون اینه که هر آدمی که حرف زد و وسطش به «اما» رسید،‌ بدونین قبلش داشته اراجیف می‌گفته.
فقط چون مستقیم نمیشده سراغ حرفش بره، یه سری ... گفته که راه برای حرف خودش باز بشه:


سمینار خوبی بود. واقعاً لذت بردیم. ممنون از زحمات ارزشمند‌تون. اما...

چقدر جلسه خوبی بود. چقدر خوش‌شانس بودیم که خدمت شما بودیم. واقعاً همه‌چی عالی. پذیرایی. فضا. غذا. همه‌چی. اما ...

قطعاً مردم حق دارن در تعیین سرنوشت خودشون مشارکت کنن. اصلاً مردم اگر نباشن ما نیستیم. مردم همه‌چیز هستن. اما ...

اولویت ما توسعهٔ اینترنته. باید همه به ابزارهای نو دسترسی داشته باشن. اما ...

معمولاً وقتی اما رو شنیدید، با اطمینان زیاد می‌تونید بگید اون حرف‌های قبلی ... بوده. اصل حرف بعد از اما شروع میشه.

اما
اون اما که من گفتم این‌طوری نیست. باور کنید حرف‌های قبلش هم برام مهم بود و قبولشون داشتم.

حالا عصر یا غروب قسمت بعد از «اما» رو می‌نویسم.

#هایلایت_کلمات

قطار شهر بازی

بیشتر از بیست سال گذشته.

یادمه وقتی می‌خواستم از یکی از دوستام گله کنم بهش گفتم:

دوستی با تو مثل سوار شدن قطار شهر بازیه.
خیلی خوش می‌گذره.
اما آخرش همون جایی پیاده می‌شم که اول سوار شدم.

نه‌تنها خودت شوق رشد و یادگیری رو نداری، در من هم این شوق رو کمرنگ می‌کنی.

به ولتر گفتند: "جناب، این دم آخر شیطان را از خودتان دور کنید و بر او لعنت بفرستید." گفت: "حالا وقت خوبی نیست که آدم دشمنان تازه‌ای برای خود بتراشد."

احمد اخوت، ای نامه، صفحه ۱۹۱، جهان کتاب

#هایلایت_کتاب

منابع و توانمندی‌هایی را که در اختیار داریم، در اختیار دیگران نیز قرار دهیم و منافع مالی را نه برای «انبار معاش» که برای «امرار معاش» بخواهیم.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

اگر کسی در مذاکره به شما دروغ گفت و شما متوجه شدید که او دروغ می‌گوید، بکوشید تا حد امکان این مسئله را مطرح نکنید.
اگر مذاکره‌کننده‌ی طرف مقابل، احساس کند که دیگر پیش ما آبرویی ندارد یا دروغش لو رفته است، ممکن است رفتارهای تهاجمی نشان دهد یا این‌که اساساً مذاکره را ترک کند.
اگر شما به من دروغ بگویید و من این دروغ را به روی شما بیاورم، شما مسلماً به من نمی‌گویید: «من نمی‌دانستم تو متوجه می‌شوی من دروغ می‌گویم! پس از این به بعد دیگر به تو دروغ نمی‌گویم!» بلکه اتفاقی که می‌افتد این است که شما در دل خود می‌گویید: «باید به این آدم دروغ‌های پیچیده‌تری گفت!»

به همین دلیل در میان مذاکره‌کنندگان، اصطلاحی با عنوان پل طلایی رواج دارد. ظاهراً این اصطلاح، در فرهنگ چینی ریشه دارد و به این نکته اشاره دارد که:

«اگر دشمن به شما حمله کرد و از پلی بر روی رودخانه‌ای گذشت، پل پشت سرش را خراب نکنید؛ چون وقتی دشمن بداند دیگر راه برگشتی ندارد، انرژی و تلاش او برای شکست دادن شما مضاعف خواهد شد. در عوض بروید و پل پشت سرش را از طلا بسازید تا اگر خواست عقب‌نشینی کند، احساس کند که روی این پل طلایی، حتی عقب‌نشینی هم افتخار است.»

در مثالی دیگر فرض کنید مادری از فرزندش می‌پرسد که تو سیگار می‌کشی؟ فرزند هم می‌گوید نه؛ اصلا!

مادر ممکن است یک لحظه اشتباه کند و بخواهد ثابت کند که من گیج نیستم! من زرنگم و واقعیت را می‌فهمم. با بیان واقعیت، اولین اتفاقی که می‌افتد این است که قُبح این ماجرا در خانواده می‌ریزد و رودربایستی‌ها از بین می‌رود

در حالی که تا وقتی قبح این قضیه ریخته نشده، فرزندشان حداقل در ساعتی که در خانه است، به احترام آنان سیگار نمی‌کشد.

خانواده حتی اگر تک‌سیگاری را در خانه مشاهده کردند، می‌توانند پل طلایی بسازند: «آن مهمانی که سیگاری بود چرا ته سیگارش را اینجا انداخته.»

فرزند خانواده در این شرایط، می‌بیند که هنوز حرمتی وجود دارد و می‌کوشد آن را حفظ کند.
#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

انسان‌ها صحبت‌های شما را به سادگی باور نمی‌کنند. آن‌ها فقط حرفی را که خودشان گفته باشند قبول دارند. و تنها راهی که می‌توانید طرف مقابل را وادار کنید که حرف مورد نظر شما را بگوید، سوال پرسیدن است.
#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

اگر کارمند یک سازمان هستید و می‌خواهید برای خریدهای شخصی، مرخصی بگیرید، در صورت امکان دو یا سه روز را به مدیر خود پیشنهاد دهید و از او بپرسید که مرخصی گرفتن در کدام روز، لطمه‌ی کمتری به کار می‌زند؟ (حتی اگر می‌دانید که این روزها، هیچ تفاوتی با هم ندارند). وقتی مدیر خود را در تصمیم گیری شریک می‌کنید، احتمال این‌که موافقت او را ساده‌تر و با هزینه‌ی کمتر جلب کنید، افزایش پیدا می‌کند.
#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

اگر برای شما هم پیش آمده که در یک مذاکره، خواسته‌ی خود را فراموش کنید و تمام تلاش‌تان را بر روی «آدم کردن» یا «تربیت‌کردن» یا «انتقام گرفتن از» طرف مقابل متمرکز کرده‌اید، می‌توان گفت که باید وقت بیشتری برای تقویت نتیجه‌گرایی بگذارید.
#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

کتاب «از کتاب» نوشته محمدرضا شعبانعلی

کارهای بسیاری هست که سال‌های سال فکر می‌کنیم راه انجام دادن آن‌ها را به‌درستی می‌دانیم و به همین علت دنبال روش درست انجام‌ دادنشان نمی‌رویم، در حالی که می‌شود آن‌ها را به شیوه‌ای‌ بهتر و مؤثرتر انجام داد. نفس کشیدن شاید بهترین مثال باشد. همهٔ ما جایی در مسیر زندگی متوجه شده‌ایم که می‌شد بهتر تنفس کرد. با اینکه از بدو تولد، بی‌ لحظه‌ای وقفه، مشغول همین کار بوده‌ایم و به یک معنا عمری آن را تمرین کرده‌ایم.
کتاب‌‌خوانی از همین کارهاست. حتی کتاب‌خوان‌های حرفه‌ای هم گاهی پس از سال‌ها متوجه می‌شوند که می‌شد کتاب‌ها را بهتر خواند و از مطالعهٔ آن‌ها بیشتر بهره برد.
از کتاب بر پایهٔ همین فرض نوشته شده، البته نه با ادعای نشان دادن بهترین راه‌ها، بلکه صرفاً در حد تلاشی برای آشنایی‌زدایی از این کار آشنا: کتاب‌خوانی.

لینک تهیه کتاب

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

گاه با خودم می‌اندیشم، دنیا محل شگفتی است.
لذت دستاوردها، از آنِ دیگران است و
رنجِ از دست داده‌ها، جاودان با ما می‌ماند.
.
دنیا را ترک می‌کنیم و آنچه حاصل تلاشمان بوده، برای دیگران می‌ماند،
اما زخم شکست‌ها و از دست‌دادن‌ها، بر روح ما جاودانه می‌شود…
.
آنچه یکی را برتر و دیگری را پست‌تر می‌کند، میزان «دستاوردها» نیست، بلکه جنس «از دست‌داده‌ها» است.

یکی پول از دست داده، یکی عشق، یکی شهرت و دیگری شهوت.

وای بر من،
اگر آن روز،
«باورهایم» را از دست داده باشم

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

برای تجربه‌ی «ثروتمندی»، ثروت چندان زیادی لازم نیست.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

به گونه‌ای رفتار کنید که گویی، آنچه انجام می‌دهید قرار است یک تفاوت و تغییر جدی ایجاد کند.

رضایت من، از عمل به تعهد نسبت به بهتر کردن دنیا حاصل می‌شود

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

آرزوهایی هستند که
آن‌قدر برایمان تکرار کرده‌اند
که به اشتباه فکر می‌کنیم آرزوهای خودمان هستند

برآورده شدن آرزوهای آموخته‌شده
نعمت نیست، نفرین است!

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

تعادل کار و زندگی
وقتی به دغدغه تبدیل می‌شود که
کارت را دوست نداشته باشی.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

سوال بپرس
بیش‌تر سوال بپرس

از روزی بترس که جواب‌هایت بیش‌تر از سوال‌هایت باشد.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

مهم‌ترین ویژگی یک مذاکره موفق
ایجاد احساس خوب در خود در بلند مدت است
گاه در نگاه دیگران به نتیجه می‌رسیم
ولی احساس بد یک عمر در تو می‌ماند

گاه در نگاه دیگران می‌بازی
اما احساس آرامش یک عمر همراه تو می‌ماند

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

هوشمندی به تلاش دائمی کورکورانه نیست.
گاهی هوشمندی به تشخیص لحظه‌ی مناسب قطع کردن تلاش است.
در را اگر بکوبیم دیر یا زود باز خواهد شد.
اما دیوار را هر چه بکوبیم در نخواهد شد.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

خانواده‌های شاد، همه شبیه هم‌اند. اما هر خانوادهٔ ناشادی به سبک خویش ناشاد است.
تولستوی

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

فرموله کردن درستِ صورت سوال، بخش مهمی از پاسخ است.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

هر بار که در نقطه‌ای از جهان یک دوراهی یا چند راهی به وجود می‌آید و یک راه انتخاب می‌شود، تمام جهان فرصت تصور و تجربهٔ‌ «مسیر عالم هستی» در جهان‌های آلترناتیو را از دست می‌دهد.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

هیچ‌وقت لازم نیست کسی از تصمیم‌هاش دفاع کند. تصمیم در لحظه گرفته می‌شود و بر اساس اطلاعات همان لحظه است. پس همیشه در همان لحظه درست است.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

‌توجه به واژه و مفهوم «موفقیت»، دغدغه‌ی کسانی‌ست که هرگز «رشد و رضایت» را تجربه نکرده‌اند.
چرا که آن‌ها که طعم رشد و رضایت را چشیدند، برای همیشه دغدغه‌ی «موفقیت» را از ذهن خود بیرون کرده‌اند.
‌
#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

تجربه پیش از مرگ

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

داستان سگ سینوسکی
می‌گویند روزی یک آمریکایی سگ خود را برای فروش گذاشته بود و اعلام کرده بود که این سگ را به قیمت ۱۰ دلار می‌فروشم.

مردی سگ را دید و همین‌طور که سگ سرحال را برانداز می‌کرد – به سبکی که همهٔ‌ ما گاهی با حیوان‌ها حرف می‌زنیم – گفت: «آخه چرا می‌خواد تو رو بفروشه؟ سگ به این نازی و خوشگلی.»

سگ بلافاصله جواب داد: «واقعاً نمی‌دونم.»

مرد گفت: «نهههههه! تو حرف می‌زنی؟ انگلیسی روان؟ مثل ما؟»

سگ جواب داد: «بله. نه‌تنها انگلیسی حرف می‌زنم. فرانسه هم بلدم. آلمانی هم تا حد خوبی مسلط هستم.»

مرد دهانش باز مانده بود. سگ ادامه داد: «به نظرم چینی را هم با کیفیت خوبی می‌فهمم.»

مرد پرسید: «چرا این‌قدر زبان‌های مختلف بلدی؟»

سگ جواب داد: «آخه من جاسوس بودم. FBI من رو تربیت کرده بود که در جلسات مختلف حاضر بشم. چون کسی بهم مشکوک نمی‌شد. حرف‌ها رو گوش بدم. بعد که برگشتیم. بیام براشون تعریف کنم. من همراه دیپلمات‌ها اینور اونور می‌رفتم.»

مرد دیگر رسماً‌ دیوانه شده بود. سگ را ول کرد و سراغ صاحب سگ رفت. گفت: «ببین. این سگ رو فقط داری ده دلار می‌فروشی؟»

مرد گفت: «هان؟ چیه؟ نگو که تو هم احمق شدی همهٔ دروغ‌هاش رو باور کردی.»

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

من همیشه به دوستام پیشنهاد می‌کنم یه قاعدهٔ کلی رو در شرایط امروزی‌مون رعایت کنن:

وقتی با گاو در عتیقه‌فروشی هستیم، اگر کاری کنیم که گاو لگد بزنه، گاو اصلی ما هستیم.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

اسب بیرون خیمه است و #علم داره دندونش رو می‌شمره و #فیلسوف‌ها داخل خیمه دارن تعداد دندون‌ها رو حدس می‌زنن یا با هم بحث می‌کنن که اصلاً اسب دندون داره یا نه.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

«با هر تصویری که از جهان به ذهنت می‌رسه و قانعت می‌کنه» زندگی کن.
زندگی کوتاه‌تر و گور نزدیک‌تر از اونه که بخواهیم دنباله‌روِ افکار و تفکر و نگرش دیگران باشیم.

کسانی که می‌خوان تصویر ذهنی خودشون از جهان رو به دیگران «تحمیل» کنن، مستقل از این‌که چه اسمی روی خودشون می‌ذارن، یا احمق هستند یا شیاد و در هر دو حالت باید از هر دو دسته دوری جست.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

من همیشه حس می‌کنم ما یک سفر طولانی ذهنی رو در زندگی‌مون طی می‌کنیم. سفری که در اون، نگاه‌مون، اصول‌مون، ارزش‌هامون، تفسیرمون از دنیا و دغدغه‌هامون تغییر می‌کنه.
طبیعیه که وقتی همه‌ی این‌ها تغییر می‌کنه، «معناجویی» و «معنایابی» ما هم تغییر کنه.
شاید کاری که یه زمانی بهمون اوجِ معنا رو القا می‌کرده، در نگاه‌مون به یک کار پوچ تبدیل بشه و بالعکس، کاری که قبلاً پوچ می‌دیدیم، الان برامون معنا پیدا کنه.

برداشت من اینه که همین تغییر کردن‌ها نشون میده که ما زنده‌ایم و داریم دگرگون می‌شیم و به تعبیر دقیق‌تر، «دگردیسی» رو تجربه می‌کنیم و از موجودی به موجود دیگه تبدیل می‌شیم. حتی اگر در ظاهر، همون انسان باشیم با همون دست و پا و هیکل و قیافه..

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

هیچ‌کس به کمک ما نیاز نداره. مرده و زنده‌ی ما برای عالم فرقی نداره. این ما هستیم که به کمک کردن نیاز داریم تا «احساس کنیم» (این کلمه رو با دقت و وسواس انتخاب کردم) مفید هستیم و زندگی‌مون معنا داره.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

یه سفره‌ای پهنه و توی این سفره، فرصت دگرخواهی و خیر رسوندن به دیگران وجود داره.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

در مورد کمک کردن به حیوانات (شامل آدم‌ها، سگ‌ها، قورباغه‌ها، من، تو و سایر حیوانات قابل تصور) واقعیت اینه که – مستقل از ترجیحات شخصی خودم – من هیچ‌وقت تا حالا تعجب نکردم که چرا «یک نفر سنگ محیط زیست یا سنگ سگ یا گربه یا الاغ رو به سینه می‌زنه و سنگ انسان رو به سینه نمی‌زنه.»

چون اصرار به «جایگاه ویژه‌ی انسان و متمایز کردن اون از سایر حیوانات» به گمان من برگرفته از نوعی «#گونه_پرستی» هست که یک گونه رو برتر از گونه‌ی دیگه می‌دونه.

برداشتی که من در طول این سال‌ها پیدا کردم اینه که دنیای ما یک دنیای «بدون مرکز» و «بدون محور» و «بدون جهت» هست و نمیشه موجودی رو نسبت به موجود دیگه‌ای برتری داد.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

وطن چیزی بیش‌تر از یه تکه زمین نیست که توسط سیم‌خاردارهایی که سیاستمدارها – برای حفظ منافع خودشون نصب کرده‌ان – از زمین‌های همسایه جدا میشه.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

اگر به گذشته برمی‌گشتم هیچ یک از کارها و حرف‌های مرتبط با #یونگ و شاگردان یونگ را جدی نمی‌گرفتم.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

پختگی هر انسانی، به اندازه‌ی سوال‌هایی است که می‌تواند آن‌ها را بی‌پاسخ رها کند.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

اگر به گذشته برگردم با کسانی که شغل‌های اجتماعی پایین‌تری دارند با احترام برخورد می‌کردم. عصیان و طغیان را خرج کسانی می‌کردم که جایگاه بالاتر و جای پای محکم‌تری دارند.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem

اگر به گذشته برگردم، در جایگاه مدیر، به خاطر دلسوزی، کارمندی را در مجموعه‌ی تحت مدیریتم، حفظ نمی‌کردم.

#محمدرضا_شعبانعلی
@shabanali_motamem