ТОШКЕНТДАН МАКТУБЛАР
ИККИНЧИ МАКТУБ: САИД АҲМАД
…Айни пахта мавсуми. Боз устига, ёзувчиларнинг эски ва ёмон раиси кетиб, ўрнига янги ва яхши раис келган қизғин пайтлар.
Ёдингизда бўлса, ўша замон газетларида деярли ҳар куни “Ёзувчилар пахта далаларида”, “Рассомлар пахтакорлар ҳузурида” деган қулоч-қулоч мақолалар чиқарди. Пахта даласига қатнашда Назир Сафаров, Йўлдош Шамшаров, Иброҳим Раҳимнинг олдига тушадигани йўқ эди. Янги раис уларни батамом мот қилмоқчи бўлдими, ишқилиб, ёзувчиларни ёппасига пахта даласига олиб чиқадиган бўлди. Ичига ёзувчию шоир солинган икки баҳайбат автобус, иккита – тепасига чироқ ва радиокарнай таққан – гаичиларнинг мошинаси, бири – олдинда, униси – ортда, асосий тўп изидан тушган турли газетчилар, киночилар, радио ва телевизион мухбирлари минган яна бир карвон…
Хуллас, мезбонлардан бошқа ҳаммага байрам. Лекин мезбон дегани ҳам унчалик сир бой бермайди. Райком ҳам, райисполком ҳам шу ерда – доно сиёсат ва тўкин турмушга баралла ҳамд айтиб туришибди. Фақат хўжалик раиси ташвишли кўринади. Лекин уни ҳам тушуниш мумкин, далада айни иш қизиган пайтда икки–уч сўқим сўйиб, катта дастурхон тузаш, тергани ярим арава пахта-ю, нақ бир маҳалла бўлиб келган бекорчиларга росмана тўй қилиб бериш осонмас…
Манзаранинг давоми шуки, ёзувчию шоирлар этак тутиб, номига бўлса ҳам пахтазор оралади. Озгина пахта терилгач, ҳамма қад ростлади. Сал олдинроқда пахта тераётган раисга қаради. Етар, қўшга қайтайлик, деган ишораи имдод кутди. Лекин раиснинг ғирромга тоби йўқ, эгатдан бош кўтармай, пахтасини тераверди… Қолаверса, бош теримчининг ёнида – кимсан Саид Аҳмад. У ҳам этак тутган. Гоҳ раиснинг сўлидаги эгатда, гоҳ ростидаги эгатда… қизиқ–қизиқ ҳангомалар аралаш, унга ошкора хушомад қилиб кетяпти. Раисга ҳам ёқади шекилли, аҳён–аҳёнда завқ билан “…э, аннасини!..” дея хитоб қилиб қўяди…
Тушлик олдидан ҳамма даладан чиқиб, тарози бошига келди. Кимдир уч, кимдир беш, яна биров ўн кило пахта топширди. Раиснинг этагидан тўкилган пахта вазни ҳаммага ўрнак бўладиган – ўн килодан ошиқ. Биргина ардоқли ёзувчимиз Саид Аҳмад, ёнида – пучак этак, четроқда одоб сақлаб ўтирди. Тарозибон ёнида турган Носир Фозилов бутун жамоага эшиттириб, Саид Аҳмадга дашном берди:
–Уят эмасми, оқсоқол!? Терган пахтангиз раиснинг кетига қўйишга ҳам етмайди–ку?!
Саид Аҳмад бундай беадабликни кутмаган экан, ночор аҳволда қолди. Индамай қўя қолса, улус орасида Носир Фозилов Саид Аҳмадни мот қилибди, деган мутлақо кераксиз гаплар урчиб кетади. Жавоб қилай деса, неча соатдирки янги раисга ёқиш учун ўлиб-тирилди, энди орани қалин қилиб олганида… Йўқ, бари бир, Саид Аҳмад чидолмади. Енгилибди, деган иснодга қолишни истамади. Бир марта гапдан қолса хонумони куядигандай, гўё шай турган милтиқни олдию нобакор Носир Фозиловни, унга қўшиб янги раисни, аниқроғи – ўзининг жамики тамаю илинжларини ҳам шартта отиб ташлади:
–Бекорларингни айтибсан, Носир, биззи раисимиз… мутлақо артмайдилар!..
Мурод Муҳаммад ДЎСТ
Телеграм каналимизни кузатиб боринг ва дўстларга улашинг:
https://t.me/Safoyev_Fikri