گاهی انقدر با یه چیزهای دم‌دستی و ناچیزی به اوج شادی و سرحالی می‌رسم که می‌پرسم چرا همیشه این تاکتیک کار نمی‌کنه. نمی‌دونم. شایدم همیشه کار کنه‌‌ها ولی وقتی حالت بده، زمانی که رویِ سرامیکِ سردِ آشپزخونه نشستی، انگار دلت نمی‌خواد نجات پیدا کنی. فقط می‌خوای غرق شی و آروم‌آروم غرق شدنِ خودت رو ببینی. چشات کم سو می‌شن و گوشات ضعیف و انگار هیچ خیری رو نه می‌بينی و نه می‌شنوی. نمی‌دونم این چه سِرّیه ولی هر چی که هست انگار این بخشِ تاریکی از جاده‌ست که باید طی بشه. باید طی بشه و راهِ گریزی نیست. مهم نیست که هربار تاریک‌تر و ترسناک‌تر می‌شه. مهم اینه که باید ازش بگذری. هرچند سخت و هرچند هربار دردناک‌تر. چطوری؟ به‌نظرم هیچکس نمی‌دونه!؛ چون این یه بخش انکار ناپذیر و مجهول از زندگیه. بخشی که اگه زنده‌ای و حرکت می‌کنی خواه ناخواه
گذرش بهت میوفته. گذرت بهش میوفته. مثلِ گذرِ پوست و دباغ‌خونه.
گذرش بهت میوفته. گذرت بهش میوفته. مثلِ گذرِ پوست و دباغ‌خونه.
