آبی‌ترین‌نارنجی

در شب کوچک من، افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهرهٔ ویرانیست

گوش کن
وزش ظلمت را میشنوی؟
من غریبانه به این خوشبختی مینگرم
من به نومیدی خود معتادم

گوش کن
وزش ظلمت را میشنوی؟

در شب اکنون چیزی میگذرد
ماه سرخست و مشوش
و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است
ابرها، همچون انبوه عزاداران
لحظهٔ باریدن را گوئی منتظرند

لحظه‌ای
و پس از آن، هیچ.
پشت این پنجره شب دارد می‌لرزد
و زمین دارد
باز می‌ماند از چرخش
پشت این پنجره یک نامعلوم
نگران من و توست

ای سراپایت سبز
دستهایت را چون خاطره‌ای سوزان،
در دستان عاشق من بگذار
و لبانت را چون حسی گرم از هستی
به نوازش‌های لب‌های عاشق من بسپار
باد ما را با خود خواهد برد
باد ما را با خود خواهد برد

- فروغ

من پذیرفتم
ولی باز هم صد دفعه بابتش گریه کردم.

نتیجه‌‌‌ای که می‌خواستم و شد♥️

اونی که حرفی از رفتن نمی‌زنه و از فکر‌کردن بهش واهمه داره، زودتر از همه راهشو از زندگی‌ت می‌کشه و می‌ره.

بیایید یکم حالتون‌و با این ویدیو عوض کنم.♥️

هنوزم دیدن ت، برام مثل عمر دوباره‌ست.
@ltsme_official

این روزها را با صدای فرهاد و چای از سر می‌گذرانم. سردرگم و حیران. احساس می‌کنم برای دوست داشته شدن پیرم. پلک‌ها بر هم و اخم‌ها در هم. بی‌اعتنا و ناظر، به از دست رفتن روزها. تو اما منتظرم نیستی. کنارم نیستی. حواست به دلهره‌هایم نیست. خیال می‌کنی اگر حواست نبود هم، نبود. خیال می‌کنی رو پایم ایستاده‌ام و در حال دویدنم. من خوابم، نه برای اینکه خسته شدم و به استراحت نیاز دارم؛ برای اینکه نمی‌توانم.
می‌دانی که اگر جانم‌ را هم در مشتت بفشاری، از تو نمی‌پرسم چرا و چگونه.‌ می‌دانی که برای تو هر لحظه سراپا گوشم، حتی اگر نخواهی کلمه‌ای از من بخوانی و بشنوی. در بند تو هستم و راه فراری هم اگر باشد، من همین‌جا می‌مانم؛ بیمار،‌ آرام.

؛

زندگانی من، تنها صاحب قلبم؛
از روزی که تو را دیدم، تا همین لحظه‌ای که این‌ها را برایت می‌نویسم لحظه‌ای در دوست داشتنت تردید نکردم. قسم به من و تو. قسم به ما‌.
همواره به یک چیز ایمان داشته‌ام. به عشق پاک، بی‌آلایش و بی‌باکی که نسبت به تو در قلبم دارم؛ مانند ابری رها و رقصان، هر جا و هر زمان که بخواهد، بر تو می‌بارد.
توجهت، مهرت، عشق و دیوانگیت، هر روز بیشتر مرا محصور می‌کند. هر روز یک قدم به جنونت نزدیک‌تر می‌شوم. مگر نمی‌گفتند زمان عشق را کدر و کم‌رنگ می‌کند؟ شاید این عشق نیست؛ پرستش است.
امروز از نام وطن صحبت کردیم. حال که به آن فکر می‌کنم، می‌بینم که این اسم درخور توست. آغوشت وطن من، سرزمین وفادار من است.
نمی‌دانم چگونه می‌توان این‌ها را واژه کرد، اما دوست دارم باقی عمرم در تنت صرف شود. همان نزدیکی، همان عطر، همان عطش و کشش را هر روز حس کنم. احساسات. امان از احساسات. تک‌تک ذراتِ وجودم به حس تو آغشته شده.
هر لحظه تو را در کنارم حس می‌کنم. باور می‌کنی؟ باور می‌کنی هنوز هم شب‌ها در کنارت می‌خوابم و همچو مهرگیاه دستت را دور تنم حس می‌کنم؟
هر روز رویایت را می‌بوسم، سرت را نوازش می‌کنم، با تو می‌رقصم. شاید هم این‌ها را اغراق بدانی‌.
درباره‌ی تو، عواطفم قدرت و شدت می‌گیرند. از تو می‌ترسم. حال من همه‌‌چیزم را در مشتت گذاشته‌ام‌. می‌توانی مرا در مرداب افسردگی بیندازی یا تمام تنم را پر از ذوق زندگی کنی‌. همه‌ی این‌ها دست توست و من را می‌ترساند‌. هیچ‌گاه، این‌گونه نبوده‌‌ام‌.

؛

حتی اگر روزی به زندگی من احتیاج داشتی،
بیا و آن را بگیر.

@ltsme_official

کتاب‌های نخوانده‌ات که نمی‌گذاری خا‌ک رویشان بنشیند،‌ لباس‌هایی که هر سال در چمدانت گذاشته‌ای و هیچ‌گاه نخواهی پوشید، به مثالِ آدمی در قلبت نگاه‌‌ داشته‌‌ شده، همان که دیگر نیست.

غمگینت خواهند کرد، بسیار هم غمگین.
آن زمان است
که مرا به‌خاطر خواهی آورد.

- جمال ثریا  

اگر من اینجا گریه کنم؛ آیا در دور دست‌ها، گونه‌های تو خیس خواهند شد؟

- جمال ثریا

دستم را بگیر و آن‌گونه دوستم داشته باش
که انگار نفس توام، اگر در سینه‌ات نباشم خواهی مُرد.

- جمال ثریا

@ltsme_official

باب مارلی می‌گه:
«حقیقت این است که هر انسانی تو را خواهد رنجاند. فقط باید آن‌هایی را پیدا کنی که ارزش این را داشته باشند که به‌ خاطرشان رنج بکشی.»