رمان سفر به انتهای شب ، یکی از بزرگترین شاهکارهای ادبیات فرانسه است .هنگامیکه دکترلویی فردینان سلین در سن 38 سالگی دست نویس رمان خود سفر به انتهای شب را برای چاپ فرستاد ، ناشرش او را همتای شکسپیرو دانته و... خواند و رمان فروش زیادی کرد. پس از انتشار سفر به انتهای شب نویسندگان زیادی ، چون هنری میلر و دیگران او را بسیار ستودند و وی را همپای بزرگانی چون جویس ، پروست ، فاکنر و کافکا دانستند.
سفر به انتهای شب، داستان جوانی است که هستی اش را بر سر مخالفت با اخلاق ریاکارانه ی جامعه ی بورژوازی، به قمار میگذارد. موقعیت دوگانه ی این شخصیت، کمک میکند تا نویسنده هر چه بهتر تناقضات جامعه ی مدرن را برملا کند. در تاریخ ادبیات نویسنده هایی هستند که زبان و ادبیات کشور و فرهنگ خویش را از رکود و بی ثمری نجات داده اند . آن را احیا کرده اند و به آن روحی دوباره دمیده اند .
یکی از آن ها لویی سلین است که با تغییراتی که در زبان ادبی فرانسه داد به یکی از غول های ادبیات فرانسه ی قرن بیستم بدل شد . او از همان اولین کتابش یعنی سفر به انتهای شب ، این کار را آغاز کرد . عده ی بسیاری این رمان را اتوبیو گرافی خود سلین می دانند . قهرمان کتاب خود سلین است ، با همان بدعنقی ، کج خلقی و سردرگمی .
خواندن کتاب های سلین ( به خصوص از سفر به انتهای شب به بعد ) مثل شنا کردن در مغز افراد مختلف است ، مغزی که چون لانه ی مورچگان هزاران سوراخ دارد و همیشه راهت را در آنجا گم می کنی ولی شاید روزی به مقصد برسی ....جنگی که سلین معرفی می کند مانند سروده‌های شاعران نیست بلکه امری بدون قالب است که با هذیان‌گویی و جرقه های نورانی آتش زدن روستاها و شانس برخورد مبارزان بی‌عقیده و ترسو مشخص می‌شود.
فردینان سلین تنفر و خشم خود را از آنچه حماقت و دورویی جامعه می‌داند، در سرتاسر این کتاب گسترش داده است. کتاب پر است از اصطلاحات عامیانه و زشت و به صورت محاوره‌ای نوشته شده و در واقع یک سمفونی ناپسند از خشونت، ظلم و پوچ گرایی است. این کتاب هنگامی که برای اولین بار در فرانسه به چاپ رسید، منتقدان را شوکه کرد اما به زودی به موفقیت زیادی رسید و در سال ۱۹۵۲ که در آمریکا منتشر شد، به شهرت عظیمی دست یافت.
سفر به انتهای شب، داستان جوانی است که هستی اش را بر سر مخالفت با اخلاق ریاکارانه ی جامعه ی بورژوازی، به قمار میگذارد. موقعیت دوگانه ی این شخصیت، کمک میکند تا نویسنده هر چه بهتر تناقضات جامعه ی مدرن را برملا کند. در تاریخ ادبیات نویسنده هایی هستند که زبان و ادبیات کشور و فرهنگ خویش را از رکود و بی ثمری نجات داده اند . آن را احیا کرده اند و به آن روحی دوباره دمیده اند .
یکی از آن ها لویی سلین است که با تغییراتی که در زبان ادبی فرانسه داد به یکی از غول های ادبیات فرانسه ی قرن بیستم بدل شد . او از همان اولین کتابش یعنی سفر به انتهای شب ، این کار را آغاز کرد . عده ی بسیاری این رمان را اتوبیو گرافی خود سلین می دانند . قهرمان کتاب خود سلین است ، با همان بدعنقی ، کج خلقی و سردرگمی .
خواندن کتاب های سلین ( به خصوص از سفر به انتهای شب به بعد ) مثل شنا کردن در مغز افراد مختلف است ، مغزی که چون لانه ی مورچگان هزاران سوراخ دارد و همیشه راهت را در آنجا گم می کنی ولی شاید روزی به مقصد برسی ....جنگی که سلین معرفی می کند مانند سروده‌های شاعران نیست بلکه امری بدون قالب است که با هذیان‌گویی و جرقه های نورانی آتش زدن روستاها و شانس برخورد مبارزان بی‌عقیده و ترسو مشخص می‌شود.
فردینان سلین تنفر و خشم خود را از آنچه حماقت و دورویی جامعه می‌داند، در سرتاسر این کتاب گسترش داده است. کتاب پر است از اصطلاحات عامیانه و زشت و به صورت محاوره‌ای نوشته شده و در واقع یک سمفونی ناپسند از خشونت، ظلم و پوچ گرایی است. این کتاب هنگامی که برای اولین بار در فرانسه به چاپ رسید، منتقدان را شوکه کرد اما به زودی به موفقیت زیادی رسید و در سال ۱۹۵۲ که در آمریکا منتشر شد، به شهرت عظیمی دست یافت.
