کانال فسیل شناسان ایران

وی اولین دانشمندی بود که توانست سازندهای زمین‌شناسی ترشیری را به ترتیب گاه‌شناختی منظم کند.
او رساله‌ای دربارۀ رده‌بندی خزندگان در ۱۸۰۰ منتشر کرد و در آن خزندگان را به چهار راسته تقسیم نمود: دوزیستان، سنگ‌پشتان، مارها و سوسمارها. تعیین سنّ زمین‌شناختی برمبنایِ سنگواره‌های شاخص یافت‌شده در هر چینه از ایده‌های این دانشمند است. از ۱۸۰۴ تا ۱۸۱۱، با ژرژ کوویه سنگواره‌های نهشته‌شده در حوضۀ پاریس را مطالعه کرد و نشان داد که سنگواره‌ها طی دوره‌های متناوب آب شور و شیرین نهشته شده‌اند.
وی در پاریس زاده شد. در ۱۷۹۷، در مدرسه چهار ملیتی اِکُل سانترال پاریس استاد تاریخ طبیعی شد. از ۱۸۰۰ تا پایان عمر (۱۸۴۷)، مدیر کارخانۀ سرامیک سازی سِور بود و تحت سرپرستی او، این کارخانه در زمینۀ لعاب‌دادن شهرتی جهانی یافت. در ۱۸۲۲، استاد کانی‌شناسیِ موزۀ ملی تاریخ طبیعی پاریس شد.

همچنین در سال ۱۸۲۲، برونیار نخستین مطالعه جامع درباره تریلوبیت‌ها را منتشر کرد. او در این پژوهش، گونه‌های مختلفی از اروپا و آمریکای شمالی را طبقه‌بندی کرد و سعی داشت آن‌ها را بر اساس سن زمین‌شناختی گروه‌بندی کند. این کار، پایه‌ای برای پژوهش‌های بعدی در چینه‌شناسی پالئوزوئیک شد.

در سال ۱۸۱۳، الکساندر برونیار از اصطلاح افیولیت برای توصیف سنگ‌های تیره‌ای استفاده کرد که غنی از کانی سرپانتین بودند. این نام از واژه‌های یونانی به معنای "مار" و "سنگ" گرفته شده است، زیرا ظاهر سبز تیره و صیقلی این سنگ‌ها شباهت به پوست مار دارد.
در سال‌های بعد، برونیار دامنه تعریف خود را گسترش داد و افیولیت‌ها را به مجموعه‌ای از سنگ‌های آذرین مانند گابرو، دیاباز، اولترامافیک و آتشفشانی نیز تعمیم داد.

پنج فوریه ۱۷۷۰ زادروز الکساندر برونیار بوده است.

فسیل Vegavis iaai برای اولین بار دو دهه پیش توسط یک تیم تحقیقاتی به سرپرستی دیرینه‌شناسان دانشگاه تگزاس در آستین کشف شد.

در آن زمان، این گونه به‌عنوان یکی از نخستین اعضای پرندگان کلاد تاج (Crown Birds) پیشنهاد شد که به‌طور تکاملی در میان گروه آبچلیک‌سانان (waterfowl) قرار داشت.

اما پرندگان کلاد تاج پیش از انقراض پایان کرتاسه به‌طرز استثنایی نادر هستند، و مطالعات اخیر جایگاه تکاملی Vegavis iaai را مورد تردید قرار داده‌اند.

کریستوفر تورس، استاد دانشگاه پاسیفیک، گفت:
کمتر پرنده‌ای به اندازه‌ی Vegavis می‌تواند باعث آغاز بحث‌های داغ در میان دیرینه‌شناسان شود.

این فسیل جدید کمک بزرگی به حل بسیاری از این بحث‌ها خواهد کرد. مهم‌ترین سؤال این است که: Vegavis iaai در کجای درخت تکاملی پرندگان جای می‌گیرد؟

جمجمه‌ی تقریباً کامل Vegavis iaai در جریان یک کاوش علمی در سال ۲۰۱۱ توسط پروژه‌ی دیرینه‌شناسی شبه‌جزیره‌ی جنوبگان جمع‌آوری شد.

پروفسور تورس و همکارانش بازسازی سه‌بعدی تقریباً کاملی از این نمونه جدید تهیه کردند.

تحلیل این تیم نشان می‌دهد که Vegavis iaai دارای شکل مغزی تیپیک پرندگان بوده است، که این موضوع جایگاه آن را در خانواده‌ی آبچلیک‌سانان و به‌عنوان یکی از خویشاوندان نزدیک اردک‌ها و غازها تأیید می‌کند.

با این حال، این مطالعه نشان می‌دهد که این پرنده دارای منقاری باریک و نوک‌تیز بوده که توسط ماهیچه‌های فک تقویت‌شده‌ای پشتیبانی می‌شده است—ویژگی‌ای که کمتر به سایر آبچلیک‌های شناخته‌شده شباهت دارد اما بیشتر به پرندگان غواص نزدیک است.

پاتریک اوکانر، استاد دانشگاه اوهایو، گفت:
این فسیل نشان می‌دهد که قطب جنوب اطلاعات ارزشمندی درباره‌ی نخستین مراحل تکامل پرندگان امروزی در اختیار دارد.

پرندگانی که در همین بازه‌ی زمانی در دیگر نقاط زمین شناخته شده‌اند، تقریباً هیچ شباهتی به پرندگان امروزی ندارند.

علاوه بر این، بیشتر سایت‌های نادری که فسیل‌های ظریف پرندگان را حفظ کرده‌اند، نمونه‌هایی بسیار ناقص ارائه داده‌اند که فقط سرنخ‌هایی از هویتشان به دست می‌دهد—وضعیتی که تا پیش از این برای Vegavis نیز وجود داشت.

همچنین، معدود مکان‌هایی که سابقه‌ی فسیلی قابل‌توجهی از پرندگان کرتاسه‌ی پسین دارند، مانند ماداگاسکار و آرژانتین، مجموعه‌ای از گونه‌های عجیب و منقرض‌شده را نشان می‌دهند که دارای دندان و دم‌های استخوانی بلند بودند و تنها ارتباط دوری با پرندگان امروزی دارند.

به نظر می‌رسد که در دورترین مناطق نیم‌کره‌ی جنوبی، به‌ویژه در قطب جنوب، چیزی کاملاً متفاوت در حال رخ دادن بوده است.

این مطالعه امروز در ژورنال Nature منتشر شد.

منبع:
https://www.sci.news/paleontology/vegavis-iaai-13642.html

اولین پرندگان آبزی شناخته شده ۶۹ میلیون سال پیش در قطب جنوب زندگی می کردند

محققان دانشگاه Jai Narain Vyas موفق به کشف فسیل‌های اثری Lockeia gigantus در سازند جیمسلمر در نزدیکی شهر جیسلمر شده‌اند. این نه‌تنها اولین گزارش از چنین فسیل‌هایی در هند است، بلکه بزرگ‌ترین نمونه از اثرفسیل Lockeia محسوب می‌شود که کشف شده است.

فسیل‌ها تنها از بقایای مستقیم جانداران تشکیل نمی‌شوند. گاهی اوقات آثار ناشی از تعاملات یک موجود زنده با محیط اطرافش نیز می‌تواند فسیل شود که به آن اثرفسیل (trace fossil) می‌گویند. نمونه هایی از این نوع فسیل ها شامل ردپای غول پیکر دایناسورها یا نقب های حفره ای پستانداران کوچک است. فسیل‌های Lockeia نوعی از اثرفسیل‌هایی هستند که از نظر ظاهری شبیه دانه یا بادام به نظر می‌رسند. این آثار به احتمال زیاد توسط جاندارانی از گروه دوکفه ای ها مانند صدف‌های خوراکی دوکفه‌ای و صدف های سیاه، بر جای گذاشته شده‌اند. این موجودات دریایی در محیط‌های مختلف از اقیانوس‌های عمیق تا سواحل کم‌عمق زندگی می‌کردند و با حفر کردن بستر زمین برای پناه گرفتن، اثراتی را ایجاد می‌کردند که طی میلیون‌ها سال به‌صورت فسیل باقی مانده است.

جاندارانی که احتمالاً فسیل‌های اثری بزرگ Lockeia را برجای گذاشته‌اند، از نظر اندازه‌ و شکل‌ شبیه به دوکفه‌ ای های امروزی مانند Plicatounio بوده‌اند. این موجودات در محیط‌هایی سرشار از گل و ماسه زندگی می‌کردند، جایی که می‌توانستند برای پنهان شدن از شکارچیان یا یافتن غذا در بستر زمین فرو روند. اگرچه تاکنون بقایای فسیلی صدف این جانداران در منطقه جیسلمر کشف نشده است اما اندازه و شکل فسیل‌های اثری Lockeia به‌وضوح نشان می‌دهد که دوکفه‌ای‌ها عامل ایجاد این آثار طبیعی بوده‌اند.

سازند جیسلمر یک واحد زمین‌شناسی با ۱۶۵ میلیون سال قدمت است که از رسوبات دریایی در نزدیکی شهر جیسلمر تشکیل شده است. این سازند شامل لایه‌های مختلفی از ماسه‌سنگ و سنگ‌آهک است که از بقایای موجودات دریایی دیرینه مانند مرجان‌ها و صدف‌ها شکل گرفته‌اند. این منطقه از دیرباز مورد توجه زمین‌شناسان بوده است، زیرا تاریخچه‌ای غنی را در میان لایه‌های سنگی خود حفظ کرده است.

فسیل‌های Lockeia در بخش Fort Member از سازند جیسلمر کشف شده‌اند. این بخش شامل لایه‌های سنگی متنوعی است که در طول میلیون‌ها سال شکل گرفته اند و هر لایه نمایانگر دوره‌ای از تاریخ زمین‌شناسی است. کشف این فسیل‌ها در ماسه‌سنگ با دانه‌بندی متوسط ​​تا ریز نشان می‌دهد که این دوکفه‌ای ها در محیط‌های دریایی کم‌عمق یا نزدیک به ساحل زندگی می‌کرده اند.

این یافته‌ها نه‌تنها اطلاعاتی درباره شرایط محیطی هند باستان ارائه می‌دهند، بلکه ارتباطی با تحقیقات جهانی روی فسیل‌های مشابه دارند. نمونه‌هایی از اثرفسیل‌های Lockeia در مناطقی مانند کره جنوبی نیز کشف‌شده‌اند که در آنجا نیز با دوکفه‌ای های مشابه Plicatunio مرتبط دانسته‌شده‌اند. کشف این نوع فسیل‌ها در هند به دانشمندان کمک می‌کند تا دیدگاه‌های وسیع‌تری درباره پراکندگی این موجودات و آثار آن‌ها در سراسر زمین در دوران دیرینه به دست آورند.

این کشف به درک علمی ما از انواع محیط‌هایی که میلیون‌ها سال پیش در هند وجود داشته‌اند، می‌افزاید. دریاهای قدیمه‌ی آن دوران اکوسیستم‌هایی پررونق و غنی‌ بوده‌اند که گونه‌های مختلفی از موجودات زنده، از جمله دوکفه‌ای هایی که این اثرفسیل‌ها را ایجاد کرده‌اند، در آن‌ها زندگی می‌کرده اند. افزون بر این، از آنجایی که این فسیل‌ها بزرگ‌ترین نمونه‌های Lockeia کشف شده تا کنون محسوب می‌شوند، دیرین‌شناسان اکنون مجموعه‌ای ارزشمند از اطلاعات در اختیار دارند که می‌تواند به آن‌ها در بررسی رفتار و اندازه دوکفه‌ای هایی که این آثار را بر جای گذاشته اند کمک می‌کند.

مطالعه فسیل‌های اثری مانند Lockeia مستلزم کنار هم گذاشتن سرنخ‌های مختلف برای بازسازی یک تصویر کامل از گذشته است. شکل و اندازه این فسیل‌ها می‌تواند اطلاعات مهمی درباره رفتار جانداران سازنده آنها ارائه دهد. برای مثال، الگوها و اشکال این آثار می‌توانند نشان‌دهند که آیا جاندار در حال حرکت بوده یا ساکن، مانند زمانی که در حال تغذیه یا استراحت بوده است.

با ادامه ی اکتشافات، هر فسیل به‌عنوان قطعه ای از یک پازل بزرگتر عمل می‌کند که ما را به تاریخ طولانی و شگفت‌انگیز سیاره‌مان‌ متصل می‌کند. تحقیقات انجام‌شده روی فسیل‌های Lockeia در جیسلمر تنها یک گام در این مسیر مداوم کشف محسوب می‌شود که به ما کمک می‌کند رازهای دریاهای دیرینه و موجوداتی که در آن‌ها می‌زیسته‌اند را آشکار کنیم.

سعید افتاده
منبع:
https://researchmatters.in/news/lockeia-gigantus-trace-fossils-discovered-near-jaisalmer-first-india

اثرفسیل Lockeia gigantus در نزدیکی جیسلمر کشف شد، اولین مورد از هند.

از دیدگاه دیرینهشناسی، Caulophacus و سایر اسفنج های شیشه ای (Hexactinellida) در بازسازی اکوسیستم های دریایی گذشته و تکامل حیات در اعماق دریا مهم هستند.

اسفنج های شیشه ای دارای تاریخچه زمین شناسی نسبتاً طولانی هستند و فسیل های متعددی در نهشته های پالئوزوئیک و مزوزوئیک یافت شده است. دلیل حفظ فوق العاده خوب آنها در رکورد چینه شناسی مربوط به ترکیب اسکلت آنها از سیلیس خالص است که در مورد تغییرات محیطی گذشته در دوره های مختلف زمین شناسی بسیار آموزنده است. قدمت برخی از فسیل‌های شناسایی شده به کربونیفر و پرمین برمی‌گردد یعنی زمانی که اسفنج‌های شیشه‌ای جزئی ضروری از جوامع دریایی بودند.

آری Caulophacus و خویشاوندان فسیلی آن، نمایندگان مهمی در بازسازی شرایط اقیانوسی گذشته هستند. اسفنج های شیشه ای معمولاً شرایط محیطی کم اکسیژن با میزان بالای سیلیس را ترجیح می دهند.  حضور این جانوران در نهشته های دیرینه نشان می دهد که رسوب گذاری آنها در شرایط عمیق آب، دمای پایین و سطوح بالای مواد مغذی رخ داده است. محققان از توزیع این جانوران در فسیل‌ها، می‌توانند استنباط‌هایی در مورد نوسانات دما در گذشته، شیمی اقیانوس‌ها و چرخه مواد مغذی داشته باشند.

یکی از ویژگی های سرده Caulophacus اسکلتی است که از سیلیس با ساختاری به نام اسپیکول های هگزاکتین تشکیل شده است. در واقع، چنین ویژگی‌های مورفولوژیکی در گونه‌های Caulophacus توسعه یافت و بنابراین بین گونه‌های مختلف متفاوت بود. تجزیه و تحلیل تغییرات مورفولوژیکی در اسفنج های شیشه ای فسیلی می تواند ایده بهتری در مورد پاسخ آنها به تغییرات در محیط طبیعی، از جمله سطح اکسیژن در اقیانوس ها و در دسترس بودن سیلیس ارائه دهد.

رویدادهای مهم بیولوژیکی و اقلیمی، از جمله انقراض دسته جمعی پرمین-تریاس و رویدادهای هیپوکسی اقیانوسی، توزیع و تنوع اسفنج های شیشه ای را تحت تاثیر قرار داده اند. شواهد نشان می دهد که این اسفنج ها به طور قابل توجهی در طول دوره کرتاسه شروع به گسترش کردند، به ویژه در اکوسیستم های اعماق دریا و مناطق دریچه های گرمابی. حضور آنها در رسوبات کرتاسه و نئوژن نیز توانایی این گروه را برای زنده ماندن و گذر از تغییرات بزرگ محیطی آشکار می کند.

اسفنج های شیشه ای مانند Caulophacus اساس چرخه سیلیس اقیانوسی را تشکیل می دهند. اسکلت‌های آن‌ها که پس از مرگ متابولیزه شده‌اند، به رسوبات اعماق دریا اضافه می‌شوند که در طول زمان زمین‌شناسی به چرت‌های بیوژنیک و سازندهای سنگی سیلیسی تبدیل می‌شوند.  از این نظر، در دسترس بودن سیلیس محلول در اقیانوس‌های باستانی بسیار تاثیر گذار است و ممکن است بر روند تکامل دیگر موجودات وابسته به سیلیس، از جمله دیاتومه‌ها تأثیر بگذارد.  

از دیدگاه دیرینه زیست شناسی، Caulophacus نشان دهنده یک جنس زنده از اسفنج های شیشه ای در اعماق دریا است، اما یک هدف مهم تر از مطالعه فرآیندهای تکاملی، تغییرات دیرینه محیطی، و تاثیر موجودات دریایی بر چرخه های ژئوشیمیایی است. سوابق فسیلی آنها ممکن است به عنوان شاخص های اکولوژیکی برای بازسازی شرایط در اعماق دریاهای زمین باشد. مطالعه روی Caulophacus کمک های مهمی به درک اقیانوس های زمین و تاریخچه ی اقلیم در تأثیرگذاری بر روند تغییرات اکوسیستم های دریایی در طول زمان می کند.


منابع:

Botting, J. P., & Muir, L. A. (2018). Early sponge evolution: A review and phylogenetic framework. *Geological Society, London, Special Publications, 448*(1), 117-137. https://doi.org/10.1144/SP448.4 

Kershaw, S., & Li, Y. (1998). Permian-Triassic boundary microbialites and their implications for the mass extinction: Evidence from China and other regions. *Sedimentary Geology, 119*(3-4), 289-324. https://doi.org/10.1016/S0037-0738(98)00056-8 

Tabachnick, K. R., & Menshenina, L. L. (2013). New species of *Caulophacus* (Hexactinellida, Rossellidae) from the northwestern Pacific deep-sea basins. *Deep-Sea Research Part II, 92*, 161-172. https://doi.org/10.1016/j.dsr2.2013.03.035

برای سال‌های طولانی، این باور حاکم بود که فسیل‌ها دیگر حاوی مولکول‌های ارگانیک اصلی نیستند، زیرا فرایند فسیل‌سازی آن‌ها را نابود می‌کند.

با این حال، یک مطالعه پیشگامانه که توسط دانشگاه لیورپول هدایت شده است، با شواهد قوی‌ نشان داده که فسیل‌های دوران مزوزوئیک هنوز مواد ارگانیک اصلی خود را حفظ کرده‌اند.

با استفاده از طیف‌سنجی جرمی پیشرفته و دیگر تکنیک‌ها، محققان بقایای کلاژن حفظ‌شده را در استخوان لگن یک ادمونتوسوروس، دایناسور با منقار اردکی، شناسایی کردند.

این یافته‌ها نه تنها به حل یک مناقشه علمی طولانی کمک می‌کند، بلکه راه‌های جدیدی برای مطالعه زندگی باستانی گشوده و نگاهی به حفظ بیوشیمیایی فسیل‌های موجودات منقرض‌شده ارائه می‌دهد.

این مطالعه که در مجله Analytical Chemistry منتشر شده است، از چندین تکنیک از جمله توالی‌یابی پروتئین برای شناسایی و تحلیل کلاژن استخوان در فسیل ۲۲ کیلوگرمی استفاده کرده است.

فسیل مورد نظر یک استخوان دنبالچه ادمونتوسوروس است که به طور استثنائی از لایه‌های کرتاسه بالایی در منطقه هِل کریک در داکوتای جنوبی کشف شده است. این فسیل بخشی از مجموعه‌های دانشگاه لیورپول است و فرصتی منحصر به فرد برای انجام تحلیل‌های پیشرفته فراهم کرده است.

یافته‌ها و پیامدها

پروفسور استیو تیلور، رئیس گروه تحقیقاتی طیف‌سنجی جرمی در دپارتمان مهندسی برق و الکترونیک دانشگاه لیورپول، گفت: "این تحقیق نشان می‌دهد که بدون هیچ شکی، مولکول‌های زیستی ارگانیک مانند پروتئین‌هایی مانند کلاژن، به نظر می‌رسد که در برخی فسیل‌ها حضور دارند."

"نتایج ما پیامدهای گسترده‌ای دارند. اولاً، این تحقیق فرضیه‌ای را که می‌گوید هر جزء ارگانیک موجود در فسیل‌ها باید نتیجه آلودگی باشد، رد می‌کند.

"ثانیاً، این مطالعه پیشنهاد می‌کند که تصاویر میکروسکوپی استخوان‌های فسیلی تحت نور پلاریزه متقاطع، که به مدت یک قرن جمع‌آوری شده‌اند، باید دوباره بررسی شوند. این تصاویر ممکن است نواحی دست‌نخورده از کلاژن استخوان را آشکار کنند که احتمالاً مجموعه‌ای آماده برای تحلیل‌های پروتئینی بیشتر ارائه می‌دهند. این امر می‌تواند بینش‌های جدیدی درباره دایناسورها به دست دهد—برای مثال، ارتباطات میان گونه‌های دایناسوری که هنوز ناشناخته‌اند را فاش کند.

"در نهایت، یافته‌ها به معمای جالب چگونگی باقی ماندن این پروتئین‌ها در فسیل‌ها برای مدت طولانی کمک می‌کنند."

همکاری میان رشته ای

محققان دانشگاه UCLA در این مطالعه مشارکت کردند و برای اولین بار از طیف‌سنجی جرمی تاندِم برای شناسایی و کمی‌سازی اسید آمینه هیدروکسی‌پروئین استفاده کردند که مختص کلاژن است زمانی که در استخوان یافت می‌شود، و بدین ترتیب حضور کلاژن تجزیه‌شده را تایید کردند.

تکنیک‌های اضافی توالی‌یابی و تصویربرداری با استفاده از امکانات کارخانه نوآوری مواد دانشگاه لیورپول و مرکز تحقیقات پروتئوم، شواهد قوی از پروتئین اصلی در فسیل ارائه کردند.

این مطالعه کارشناسانی را از چندین رشته مختلف گرد هم آورد:

- محققان گروه تحقیقاتی طیف‌سنجی جرمی دانشگاه لیورپول توالی‌یابی پروتئین و آزمایش‌های طیف‌سنجی جرمی را انجام دادند.
- متخصصان کارخانه نوآوری مواد دانشگاه لیورپول تجزیه و تحلیل‌های اضافی برای تایید نتایج انجام دادند.
- مرکز تحقیقات پروتئوم دانشگاه لیورپول قطعاتی از کلاژن آلفا-۱، شکل اصلی کلاژن در بافت استخوان، شناسایی کرد.
- همکاران در UCLA با استفاده از طیف‌سنجی جرمی تاندِم پیشرفته به شناسایی و کمی‌سازی اسیدهای آمینه کلیدی کمک کردند.

مقاله‌ی "شواهدی از کلاژن درون‌زای استخوان فسیلی ادمونتوسوروس" (doi: 10.1021/acs.analchem.4c03115) در مجله *Analytical Chemistry* منتشر شده است.

سعید افتاده
منبع متن:

https://news.liverpool.ac.uk/2025/01/31/discovery-of-collagen-in-fossil-bone-could-unlock-new-insights-into-dinosaurs/?

کشف کلاژن در استخوان فسیلی می‌تواند بینش‌های جدیدی درباره دایناسورها ارائه دهد

برخی از اسفنج‌های شیشه‌ای، مانند Caulophacus دو متری، ساقه‌های بلند و انعطاف‌پذیری ایجاد می‌کنند تا به ارتفاعات بالاتر در ستون آب دست یابند و به این وسیله تغذیه‌ی فیلتری انجام دهند. برخی از این اسفنج‌ها احتمالاً صدها یا حتی هزاران سال عمر دارند.

بررسی مکانیسم‌های موثر بر رویداد بی هوازی اقیانوسی در دوره دونین

در مقاله ی جدیدی، جاستین جرارد و همکارانش تلاش کرده‌اند تا مکانیسم‌های مختلف مرتبط با رویداد بی هوازی اقیانوسی را که بین ۴۱۹ تا ۳۵۹ میلیون سال پیش در دوره دونین رخ داده است، توضیح دهند. آنها با بررسی دینامیک اقیانوس، جغرافیای دیرینه، و تاثیرات تغییرات مداری بر میزان اکسیژن در دریا، فرآیندهایی را که منجر با شکل گیری مناطق وسیع بی هوازی در اقیانوس‌های زمین شده و منجر به رویدادهای انقراض گردیده است، ارزیابی کرده اند.

این مطالعه بر اساس مدل سیستم زمین با پیچیدگی متوسط ​​cGENIE انجام شده است. آزمایش‌های حساسیت در این مدل به گونه ای طراحی شده اند که تأثیرات اقلیم دونین و جغرافیای دیرینه را بر سطوح اکسیژن اقیانوسی بطور جداگانه‌بررسی کرده اند. از جمله مواردی که در این مدل مورد ارزیابی قرار گرفته اند عبارتند از:

- پیکربندی قاره ها و اثر آن بر چرخه ی اقیانوسی،
- بیوژئوشیمی اقیانوس-اتمسفر،
- فاکتورهای اقلیمی مانند میزان دی اکسید کربن(pCO₂)
- تاثیرات تغییرات مداری بر روی چرخه اقیانوسی و سطح اکسیژن

یکی از یافته‌های مهم در این مطالعه، پیکربندی قاره‌ ها است که نقش زیادی در بی هوازی اقیانوس در دوره دونین ایفا کرده است. این تغییرات، چرخه اقیانوسی و سطح اکسیژن را تحت تأثیر قرار داده و باعث گسترش مناطق کم اکسیژن شده اند. کاهش اکسیژن جوی pO₂، در کنار افزایش فسفات اقیانوسی pO4 باعث تشدید شرایط بی هوازی شده است.

همچنین، این پژوهش نشان داده است که نوسانات اقلیمی، تغییرات در میزان pCO₂ و واکنش های غیر خطی در سیستم اقیانوسی، منجر به الگوهای پویای متنوعی در دینامیک اقیانوسی شده اند. این تغییرات شدید در سطح اکسیژن اقیانوسی از عوامل مهم در پیش زمینه سازی شرایط بی هوازی در اقیانوس ها بوده اند. حساسیت و پایداری چندگانه این تغییرات نیز می تواند اعتبار مدل سازی های انجام شده را برای توضیح رویدادهای طولانی مدت بی هوازی اقیانوسی تقویت کند.

از دیگر یافته های مهم این مطالعه، تاثیر تغییرات مداری (به ویژه انحراف زاویه محور زمین) بر بی هوازی اقیانوسی است. این تغییرات با تاثیر بر چرخه اقیانوسی و میزان انحلال اکسیژن در آب اقیانوس، نقش مهمی در این فرآیند داشته اند. فاکتورهای پیش زمینه ای نیز در تعامل با یکدیگر باعث تقویت شرایط بی هوازی در اقیانوس‌های این دوره شده اند.

این موضوع همچنین با بررسی نقش عوامل زیستی و غیر زیستی در بی هوازی اقیانوس ها در دونین تایید شده است. در این تحقیق، تعامل بین فعالیت های تکتونیکی، شار مواد مغذی، و لایه بندی اقیانوس بعنوان عوامل کلیدی در ایجاد این شرایط مورد توجه قرار گرفته است.

نتایج این مطالعه مکانیسم‌های بی‌هوازی اقیانوسی را با بررسی تعامل پیچیده‌ بین دینامیک اقیانوس، جغرافیای دیرینه، و تاثیرات مداری روشن می کند. این یافته ها نه تنها به درک ما از رویدادهای بی هوازی گذشته و اثرات آن بر اکوسیستم‌های دریایی کمک می کنند، بلکه دیدگاه جامعی درباره بی هوازی اقیانوسی در دوره دونین ارائه می دهند.

همچنین این مطالعه با استفاده از مدل سازی پیشرفته و آزمایش‌های حساسیت، توانسته است نقش‌ عوامل مختلف در وضعیت اکسیژن اقیانوس ها راهم به صورت مستقل و هم در تعامل با یکدیگر بررسی می کند.

یافته‌های این مطالعه می توانند در بررسی مکانیسم‌های بی‌هوازی اقیانوسی در سایر دوره های زمین‌شناسی و همچنین مقایسه آن با شرایط اقیانوس‌های امروزی مفید باشند. این بینش‌ها به درک بهتر تاثیر عوامل پیچیده در ایجاد بی هوازی اقیانوسی و تأثیرات طولانی‌مدت آنها بر حیات دریایی و چرخه‌های بیوژئوشیمیایی جهانی کمک کنند.

در این رابطه، مقاله جاستین جرارد بینش دقیقی را در مورد مکانیسم‌های بی‌هوازی اقیانوسی در دوره دونین، عوامل تاثیرگذار بر دینامیک اقیانوس و تاثیر تغییرات مداری و جغرافیای دیرینه ارائه می‌کند.

مدل‌سازی پیشرفته مورد استفاده در این مطالعه، بینش‌های بسیار ارزشمندی را در مورد تأثیر متقابل پیچیده عواملی که بر سطوح اکسیژن اقیانوس در طول دوره دونین تأثیر گذاشته‌اند، ارائه می‌کند و درک ما را از رویدادهای بی هوازی اقیانوسی گذشته و حال بیشتر می‌کند.

سعید افتاده
لینک مقاله جهت مطالعه:
https://cp.copernicus.org/articles/21/239/2025/

تصاویر بازدید علمی هفدهمین همایش انجمن دیرینه‌شناسی ایران با حضور اساتید محترم، دانش‌پژوهان گرامی و دانشجویان عزیز در مسیر رخنمون‌های پالئوزوئیک زاگرس در دره زیبای سیاهو همراه با توضیحات بسیار ارزشمند جناب آقای دکتر منصور قربانی، رئیس محترم انجمن زمین‌شناسی ایران و جناب آقای دکتر حسین غلامعلیان، دبیر محترم همایش

عکس از: خانم مهندس اکرم حیدری

برنامه کامل ارائه مقالات هفدهمین همایش انجمن دیرینه‌شناسی ایران ـ بندرعباس؛ 13 و 14 بهمن 1403

کشف سنگ‌هایی در دامنه‌های کوه آشی‌بتسو ژاپن، بینش‌های تازه‌ای را در مورد رویداد بی هوازی اقیانوسی OAE 1a، یک اختلال قابل‌توجه در محیط‌زیست زمین که ۱۱۹.۵ میلیون سال پیش رخ داد، ارائه کرده است. این سنگ‌ها، به‌ویژه لایه‌های خاکستر آتشفشانی به نام توف، دانشمندان را قادر می‌سازد تا با دقت بی‌نظیری مشخص کنند که این رویداد از چه زمانی آغاز شده و تا چه مدت طول کشیده است. این مطالعه که در Science Advances منتشر شده است، دقیق ترین تاریخ گذاری یک رویداد بی هوازی اقیانوسی تا به امروز است.

رویدادهای بی هوازی اقیانوس دوره‌هایی در تاریخ زمین هستند که در آن بخش‌های زیادی از اقیانوس‌ها از اکسیژن تهی می‌شوند و باعث انقراض عظیم، به ویژه در میان جانداران دریایی مانند پلانکتون‌ها می‌شوند. در نتیجه، مطالعه سنگ‌های کوه آشی‌بتسو بیان کرد که OAE 1a ارتباط نزدیکی با فوران‌های آتشفشانی در مقیاس بزرگ دارد که مقدار زیادی دی‌اکسید کربن (CO2) را به جو و اقیانوس‌ها تزریق می‌کند و گرمایش عظیم جهانی را تحریک می‌کند و شرایط بی‌ هوازی را آغاز می‌کند و حدود ۱.۱ میلیون سال دوام آورد.

این تیم تحقیقاتی از تکنیک پیشرفته ای برای مطالعه تجزیه اورانیوم به سرب در کریستال های ریز موجود در خاکستر آتشفشانی استفاده کرد. این روش بسیار دقیق یک جدول زمانی واضح از رویدادهای مرتبط با OAE 1a ایجاد کرد. آنها همچنین دریافتند که شروع رویداد بی هوازی با فوران استان های آذرین بزرگ، مانند مجموعه Ontong Java Nui در جنوب غربی اقیانوس آرام همزمان شده است.

این تحقیق همچنین تغییرات ناگهانی را در نسبت های ایزوتوپ های کربن و اسمیم در سنگ های مورد مطالعه نشان داد که ارتباط بین فعالیت های آتشفشانی و رویداد بی هوازی را بیشتر حمایت می کند. این تغییرات منعکس کننده ی ورودی سریع مواد آتشفشانی به اقیانوس است که منجر به دفن گسترده ی کربن و اختلال در چرخه جهانی کربن می شود. مشاهدات نشان می دهد که چگونه انتشارات ناشی از فعالیت آتشفشانی بر تغییرات آب و هوایی در گذشته تأثیر گذاشته است و با قیاس از این منظر، تغییرات مشابه انتشار CO2 ناشی از انسان را در حال حاضر پیش بینی می کند.

درک مدت زمان و علل OAE 1a به دانشمندان کمک می کند تا بفهمند چگونه آب و هوا و سیستم های اقیانوسی زمین به استرس واکنش نشان می دهند. داده‌ها نشان می‌دهند که رویدادهای مشابه گرمایش ناشی از CO2 و بی هوازیِ اقیانوسی مرتبط با آن‌ها می‌تواند اثرات طولانی‌مدتی بر اکوسیستم‌های دریایی مدرن داشته باشد. محققان به دنبال پیش بینی اثرات بالقوه ی تغییرات آب و هوایی جاری با مطالعه ی سوابق زمین شناسی هستند.

درک این مطالعه فراتر از درک شرایط اقیانوس ها در گذشته است. همچنین بینش روشنی در مورد انعطاف پذیری و بهبود حیات دریایی پس از اختلالات شدید محیطی ارائه می دهد. بنابراین، گاهشماری دقیق OAE 1a الگویی برای مطالعه سایر رویدادهای بی هوازی و پیامدهای زیست محیطی آنها فراهم می کند.

در مجموع، نتایج بدست آمده از صخره‌های کوه آشی‌بتسو به شواهد فزاینده‌ای می‌افزاید که نشان می‌دهد انتشار CO2 آتشفشانی نقش کلیدی در بحران‌های اقلیمی دیرینه داشته است. تاریخ‌گذاری و تجزیه و تحلیل دقیق این رویدادها درک ما را از چگونگی تأثیر فرآیندهای مشابه بر آینده ی سیاره ما بیشتر می‌کند. این امر دیدگاه‌های جدیدی را برای مطالعات بیشتر با تمرکز بر تعامل بین فعالیت‌های آتشفشانی، تغییرات آب و هوایی و بی‌هوازی اقیانوس‌ها فراهم می‌کند.

سعید افتاده
منبع:
https://www.geologypage.com/2024/12/prehistoric-rock-in-japan-reveals-clues-to-major-ocean-anoxic-event.html

سنگ‌های باستانی در ژاپن سرنخ‌هایی از یک رویداد عمده بی‌هوازی اقیانوسی را فاش می‌کنند

دبیرخانه هفدهمین همایش انجمن دیرینه‌شناسی ایران، نتایج ارزیابی مقالات این همایش را به شرح پیوست اعلام می‌نماید.

مقاله‌ی یوانجون جاناتان لو به بررسی رویداد بی هوازی (آنوکسیا) اقیانوسی در پایان دوره‌ی دونین، معروف به رویداد هانگنبرگ، با استفاده از شواهد سنگ‌آهن‌های جنوب چین می‌پردازد. این رویداد که تقریباً ۳۵۹ میلیون سال پیش رخ داده، یکی از مهم‌ترین دوره‌های کمبود اکسیژن گسترده در اقیانوس‌ها و بحران عمده‌ی تنوع زیستی را نشان می‌دهد. مطالعه‌ی سازندهای سنگ‌آهن در این پژوهش، دیدگاهی عمیق درباره‌ی شرایط محیطی و زمین‌شناسی این دوره‌ی بحرانی ارائه می‌دهد.

رویداد هانگنبرگ نماد پایداری شرایط بی‌هوازی در محیط‌های دریایی است که با کاهش اکسیژن و تشکیل شیل‌های سیاه همراه بود. این رویداد پدیده‌ای جهانی بوده، اما این تحقیق به طور خاص به سوابق زمین‌شناسی جنوب چین برای توضیح فرآیندهای این رویداد می‌پردازد. سازندهای سنگ‌آهن در این منطقه، آرشیوی ارزشمند از شرایط اقیانوسی و جوی در دوران گذشته فراهم می‌کنند.

یافته‌های اصلی این مطالعه نشان می‌دهند که سنگ‌آهن‌های جنوب چین شواهدی از افزایش غلظت آهن و عناصر کمیاب در طول رویداد هانگنبرگ ثبت کرده‌اند. این امضاهای ژئوشیمیایی نشان‌دهنده‌ی آن هستند که احتمالاً این شرایط بی‌هوازی ناشی از افزایش فعالیت‌های آتشفشانی و فرسایش شیمیایی مرتبط بود که مقادیر زیادی مواد مغذی و فلزات را وارد اقیانوس کردند. این ورود شدید مواد مغذی منجر به یوتروفیکاسیون شدید اقیانوسی شد و شرایط بی‌هوازی را تقویت کرد که به انقراض گسترده انجامید.

نسبت‌های ایزوتوپ کربن و گوگرد در سازندهای سنگ‌آهن نیز تغییرات قابل‌توجهی نشان دادند. این نوسانات نشان‌دهنده‌ی تغییرات در چرخه‌ی جهانی کربن و افزایش فعالیت باکتری‌های کاهش‌دهنده‌ی گوگرد هستند. این شواهد ایزوتوپی فرضیه‌ی نقش فعالیت‌های آتشفشانی همراه با تغییرات اقلیمی در ایجاد رخداد بی‌هوازی هانگنبرگ را تقویت می‌کند. این شرایط ترکیب شیمیایی اقیانوس را مختل کرده و مرگ و میر گسترده‌ای به دنبال داشت.

علاوه بر فعالیت‌های آتشفشانی، گسترش گیاهان بذر‌دار به مناطق مرتفع در این مطالعه به عنوان عامل مهمی در رویداد هانگنبرگ شناسایی شده است. این گیاهان با داشتن ریشه‌های عمیق، فرایند فرسایش شیمیایی را افزایش داده و مواد مغذی بیشتری به اقیانوس وارد کردند. این فرآیند، همراه با خنک‌شدن اقلیم، شرایط بی‌هوازی را تشدید و شیل‌های سیاه را تشکیل داد. این ترکیب عوامل، پیچیدگی نیروهای محرک آنوکسیا اقیانوسی را برجسته می‌کند.

شواهد آنوکسیا در سنگ‌آهن‌های جنوب چین، ثبت وقوع اپیزودهای بی‌اکسیژنی متناوب همراه با دوره‌های کوتاه اکسیژن‌زایی را نشان می‌دهند. این یافته‌ها نشان می‌دهند که رخداد هانگنبرگ یک اپیزود بی‌هوازی پیوسته نبود، بلکه شامل چندین موج بی‌اکسیژنی بوده است. این تفسیر با سایر تحقیقات که ماهیت چندمرحله‌ای رویداد هانگنبرگ را نشان می‌دهند، سازگار است.

مطالعه همچنین به بررسی عناصر کمیاب مانند مولیبدن، وانادیوم و اورانیوم به عنوان شاخص‌های شرایط اکسیداسیون و احیای گذشته می‌پردازد. با بررسی غلظت این عناصر در سنگ‌آهن‌ها، محققان شدت و مدت زمان شرایط بی‌هوازی را در طول رویداد هانگنبرگ استنباط کردند. این امضاهای عناصر کمیاب اطلاعات ارزشمندی در مورد زمان و گستره‌ی مکانی اپیزودهای بی‌اکسیژنی ارائه می‌دهند.

این پژوهش همچنین واکنش‌های زیستی به رویداد هانگنبرگ را بررسی کرده و کاهش شدید تنوع زیستی دریایی را برجسته می‌کند. از دست دادن بسیاری از گونه‌های دریایی، به‌ویژه گونه‌های وابسته به محیط‌های غنی از اکسیژن، نشان‌دهنده‌ی تغییر بزرگ اکولوژیکی ناشی از بی‌هوازی است. یافته‌های این مطالعه به درک گسترده‌تر از تأثیرات فشارهای محیطی بر اکوسیستم‌های دریایی و تغییرات تکاملی کمک می‌کند.

در نهایت، این تحقیق پیشنهاد می‌دهد که رویداد بی‌هوازی هانگنبرگ ممکن است تأثیرات پایداری بر چرخه‌های جهانی کربن و گوگرد داشته باشد. پایداری طولانی مدت چنین شرایط بی‌اکسیژنی فرآیندهای بیوشیمیایی را تحت تأثیر قرار داده و بهبودی طولانی‌مدت اکوسیستم‌های دریایی را به تأخیر انداخته است.

این نتایج پیامدهای مهمی برای درک رویدادهای انقراض دیرینه و همچنین شرایط بی‌هوازی مدرن اقیانوسی و تأثیرات بالقوه‌ی آن بر حیات دریایی دارند.

در تحلیل نهایی، پژوهش یوانجون جاناتان لو در مورد رویداد بی‌هوازی هانگنبرگ، بررسی عمیقی از شرایط محیطی و فرآیندهای ژئوشیمیایی منجر به بحران تنوع زیستی پایان دوره دونین را ارائه می‌دهد. داده‌های سازندهای سنگ‌آهن جنوب چین شواهد حیاتی درباره‌ی تعامل پیچیده‌ی فعالیت‌های آتشفشانی، فرآیندهای فرسایش، و بی‌هوازی دریایی فراهم کرده و درک ما از این دوره‌ی بحرانی در تاریخ زمین را عمیق‌تر می‌کند.

سعید افتاده
منبع:
https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0012821X25000020

رخداد بی هوازی اقیانوسی هانگنبرگ در انتهای دونین و چشم اندازی بر سنگ آهن های چین

فرهنگ سه خطی

شهرام سامانی راد

جامعه ای که در آن راههای طولانی، راههای کم ‌رفت و آمد و خلوتی شده، جامعه ای که در آن هیچکس حوصله‌ صبر و شکیبایی برای به دست آوردن هدفی را ندارد، جامعه ای استاتوسی است. جامعه ای که برای رسیدن به هدف، فقط به اندازه‌ خواندن همان سه سطر بالای متن ها وقت می‌گذارد، جامعه ای مبتلا به «فرهنگ سه‌خطی» است.

فرهنگ سه ‌خطی به ما می‌گوید اگر نوشته ای بیش‌تر از سه سطر شد، نخوان!

فرهنگ سه ‌خطی به ما می‌گوید راه رسیدن به هدف چون راست است و طولانی است؛ پس یا بی‌خیال شو یا سراغ میانبُر بگرد!

فرهنگ سه‌خطی است که نزول‌خوری دارد، اختلاس دارد، دزدی دارد، بی‌سوادی دارد، رشوه دارد، تن‌فروشی دارد، حق‌خوری و هزار جور درد بی‌درمان دیگر دارد. فرهنگ سه‌خطی است که این همه آدم بیکار دارد. آدمهای بیکاری که توقع دارند یک ساعت در روز کار کنند، ماهی چند میلیون درآمد داشته باشند!

برای درک عمق فاجعه ا‌ی که بر سر فرهنگ ما آمده، نیازی نیست خیلی جای دوری برویم. به همین شبکه های اجتماعی که نگاه کنیم، همه چیز دستمان می‌آید. وقتی که کسی می‌نویسد: اوه!... طولانی بود، نخوندم! یا سرسری یک نگاه انداختم! با کلیاتش موافقم! یا چه حوصله ای! یا لایک کردم ولی نخوندم! و...

این یعنی یک پلی در جایی از مسیر فرهنگ ما شکسته است که هیچ رفتنی به مقصد نمی‌رسد. این پل، همان فرهنگ صبر و شکیبایی است.

جامعه ای که همه چیز را ساندویچی می‌خواهد، در مطالعه هم متن های سه خطی برایش کافی است.

در دوستی؛ از آشنایی تا شيفتگي نيم ساعت طول مي كشد.
در ازدواج؛ بین عشق و نفرتش ده ثانیه زمان می‌برد.
در سیاست؛ بین زنده‌باد و مُرده‌بادش، نصف روز کافی است.
در کار؛ از فقر تا ثروتش یک اختلاس فاصله دارد.
در تحصیل؛ از دیپلم تا دکترایش یک چشم به هم زدن است.
در هنر؛ از گمنامی تا شهرتش به اندازه‌ یک فیلم دو دقیقه ای در یوتیوب است.
.
فرهنگ سه ‌خطی به من اجازه می‌دهد چیزی را نخوانده بپسندم، موضوعی را نفهمیده تحلیل کنم، راهی را نرفته پیشنهاد بدهم. دارویی را نخورده تجویز کنم، نظری را ندانسته نقد کنم، بدون منبع معتبر حرف بزنم...

فرهنگ سه خطی به من می گوید می توانم مطالب را بدون تحقیق، از کانالهای دیگر فوروارد کنم، در گفتمان علمی، ادب را رعایت نکنم، بدون منبع حرف بزنم و بر اشتباه خود پافشاری کنم، اگر دیدم که مخاطبم سواد و تجربه اش از من بیشتر است، بحث را منحرف کنم تا اصل موضوع فراموش شود، اگر در بحث علمی توانایی رویارویی نداشتم به شخصیت مخاطب حمله کنم، توهین کنم، اگر مطلب اشتباهی گفتم، از اشتباه خود عذرخواهی نکنم و...

فرهنگ سه ‌خطی به من اجازه می‌دهد به هر وسیله ای برای رسیدن به هدفم متوسل شوم، چون حوصله پیمودن راه راست که طولانی‌تر است را ندارم.

خزنده ای از تریاس انگلستان با دندان های عجیب

محققان در یک مقاله ی جدید که به بازنگری بقایای فسیلی ماستودون‌ها در آمریکای شمالی می پردازد تلاش کرده‌اند تا شناسایی‌های قبلی و کشفیات جدید را مرور کرده و تصویری از توزیع و تنوع ماستودون‌ها در آمریکای شمالی به‌دست آورند.

تیم پژوهشگران از چندین روش دیرینه شناسی برای تجزیه و تحلیل فسیل‌های ماستودون استفاده کرده است: مطالعات مورفولوژیکی دقیق، تاریخ‌گذاری رادیوکربن، و مقایسه با سایر نمونه‌های شناخته‌شده ماستودون. این روش‌ها به تصحیح بیشتر طبقه‌بندی و جایگاه زمانی فسیل‌ها کمک کرده است.

به‌نظر می‌رسد که تفاوت‌های قابل‌توجهی در مورفولوژی نمونه‌های ماستودون در مناطق مختلف مشاهده شده است. این تفاوت‌ها نشان‌دهنده تنوع بیشتری از ماستودون‌ها است که قبلاً مورد توجه قرار نگرفته بود. علاوه بر این، بازنگری صورت‌گرفته به شناسایی برخی گونه‌ها یا زیرگونه‌های جدید منجر شد که پیش از این شناسایی نشده بودند.

نتایج این مطالعه پیامدهای عمده‌ای برای درک تاریخ تکاملی و بوم‌شناسی ماستودون‌ها دارد. شناسایی گونه‌ها یا زیرگونه‌های جدید، طبقه‌بندی ماستودون‌ها را پیچیده‌تر کرده و نشان می‌دهد که تحقیقات بیشتر برای درک کامل تنوع و الگوهای توزیع آن‌ها لازم است.

این مطالعه بر لزوم ادامه تحقیقات بیشتر روی فسیل‌های ماستودون در آمریکای شمالی تأکید کرده است. تحقیقات آینده ممکن است بینش‌های عمیق‌تری از الگوهای مهاجرت، نقش‌های بوم‌شناختی و تعامل آن‌ها با جمعیت‌های انسانی پیش از تاریخ فراهم کند. همچنین، نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که همکاری‌های میان‌رشته‌ای بیشتری برای درک بهتر این موجودات باستانی انجام شود.

این کار به شناخت بهتر تنوع ماستودون‌ها و توزیع آن‌ها در سراسر آمریکای شمالی در پلیستوسن پسین کمک کرده است.

سعید افتاده
منبع:
https://peerj.com/articles/18848/

تنوع ماستودون‌ها در آمریکای شمالی

تجزیه و تحلیل ایزوتوپ‌های نیتروژن در مطالعات دیرینه‌شناسی به تعیین رژیم غذایی جانوران باستانی کمک شایانی می‌کند، به‌ویژه در مشخص کردن این موضوع که آیا آن‌ها گیاه‌خوار بوده‌اند یا خیر. این روش شامل اندازه‌گیری نسبت ایزوتوپ‌های نیتروژن، به‌ویژه نیتروژن-۱۵ و نیتروژن-۱۴، در کلاژن استخوان‌ها یا دندان‌های فسیل شده است. در ادامه، نحوه عملکرد این روش توضیح داده می‌شود:

نیتروژن دارای دو ایزوتوپ پایدار نیتروژن-۱۵ و نیتروژن-۱۴ است. نسبت این ایزوتوپ‌ها در بافت‌های یک موجود زنده نشان‌دهنده رژیم غذایی آن موجود است. گیاه خواران که تقریباً به‌طور انحصاری از گیاهان تغذیه می‌کنند، نسبت‌های متفاوتی از نیتروژن-۱۵/نیتروژن-۱۴ در مقایسه با گوشت خواران یا همه چیزخواران دارند.

با حرکت به سمت بالا در زنجیره غذایی، نیتروژن-۱۵ حدود 3 تا 5 در هزار (‰) در هر سطح تغذیه‌ای غنی سازی می‌شود. به این معنا که یک گیاه‌خوار، به‌عنوان مصرف‌کننده اولیه، نسبت نیتروژن-۱۵ کمتری نسبت به گوشت‌خواری که گیاه‌خواران را مصرف می‌کند، خواهد داشت.

در مورد بقایای فسیلی، دیرینه‌شناسان می‌توانند از نسبت ایزوتوپ‌های نیتروژن برای استنباط موقعیت تغذیه‌ای جانور استفاده کنند. یک نسبت کوچکتر نیتروژن-۱۵/نیتروژن-۱۴ معمولاً نشان می‌دهد که موجود زنده گیاه‌خوار بوده است، زیرا مستقیماً از گیاهان تغذیه می‌کرده است.

این روش در مطالعات پستانداران پلیستوسن نیز به کار رفته است؛ جایی که تحلیل ایزوتوپ نیتروژن نشان داده است که گونه‌های خاصی، با توجه به نسبت نیتروژن-۱۵ خود، عمدتاً گیاه‌خوار بوده‌اند. این یافته‌ها به بازسازی اکوسیستم های دیرینه کمک می‌کنند و عادات غذایی گونه‌های منقرض‌شده را روشن می‌سازند.

تجزیه و تحلیل ایزوتوپ‌های نیتروژن یک ابزار قدرتمند در دیرینه‌شناسی محسوب می‌شود، اما اگر بخواهیم دیدگاه جامعی از رژیم غذایی و بوم شناسی موجود تحت بررسی به دست آوریم، لازم است این داده‌ها را با اطلاعات ایزوتوپ‌های کربن و شواهد ریخت‌شناختی ترکیب کنیم.

سعید افتاده

منابع:

https://isobarscience.com/tracing-diets-sr-isotopes/?citationMarker=43dcd9a7-70db-4a1f-b0ae-981daa162054

https://repository.si.edu/bitstream/handle/10088/84968/1-s2.0-S0031018207000491-main.pdf?citationMarker=43dcd9a7-70db-4a1f-b0ae-981daa162054

تحقیقات اخیر در مورد لوکا (اولین نیای مشترک زمین) دیدگاه‌های مهمی در مورد شرایط اولیه زمین و منشأ حیات ارائه می‌دهد. باور بر این است که لوکا حدود چهار و دو دهم میلیارد سال پیش وجود داشته است که این زمان به ظهور آن بلافاصله پس از تشکیل سیاره مربوط می‌شود. تجزیه و تحلیل ژنتیکی ریشه‌های لوکا را ردیابی کرده و نشان می‌دهد که لوکا یک موجود تک‌سلولی با مسیرهای متابولیکی پیچیده بوده که در محیط‌های شدید/سخت مانند دماهای بالا و شرایط اسیدی شکوفا شده است. این تحقیق نه تنها اطلاعاتی در مورد شرایط اولیه زمین به ما می‌دهد، بلکه این امکان را فراهم می‌آورد که زندگی در محیط‌های مشابه روی سیارات دیگر نیز وجود داشته باشد.

مطالعه لوکا برای بازسازی محیط اولیه‌ای که از ظهور حیات حمایت کرده است، بسیار حائز اهمیت است. سازگاری‌های لوکا با شرایط سخت نشان می‌دهند که زمین اولیه مکانی خصمانه بوده، اما قادر به حمایت از حیات بوده است. درک این سازگاری‌ها به دانشمندان کمک می‌کند تا عوامل محیطی که باعث شده زمین قابل سکونت باشد را استنباط کنند. این تحقیق در پی‌ریزی تاریخ حیات روی سیاره ما مؤثر است و تصویری واضح‌تر از نحوه زنده ماندن و تکامل حیات در مراحل ابتدایی آن فراهم می‌آورد.

یکی از یافته‌های مهم تحقیق در مورد لوکا این است که احتمالاً حیات در محیط‌های مشابه و شدید در دیگر اجسام آسمانی نیز ممکن است به وجود آمده باشد. این مسئله دامنه جستجو برای حیات فرازمینی را گسترش می‌دهد، زیرا دانشمندان اکنون می‌توانند نشانه‌های زیستی را در مکان‌هایی جستجو کنند که پیش‌تر غیرقابل سکونت به نظر می‌رسیدند. تاب‌آوری لوکا در برابر شرایط شدید نشان می‌دهد که حیات ممکن است به اندازه‌ای که قبلاً تصور می‌شد، مقاوم‌تر و گسترده‌تر باشد و این احتمال را می‌دهد که شرایط ضروری برای حیات ممکن است به این اندازه نادر نباشند.

ساختار ژنتیکی لوکا نشان می‌دهد که باوجود ساختار ساده‌اش، مسیرهای متابولیکی پیچیده‌ای داشته است. این پیچیدگی ژنتیکی ممکن است عامل کلیدی در تنوع سریع اشکال حیات در زمان انفجار کامبرین بوده باشد. با درک قابلیت‌های ژنتیکی و متابولیکی لوکا، پژوهشگران می‌توانند دیدگاه‌هایی در مورد مکانیزم‌های تکامل اولیه به دست آورند. این دانش به ما کمک می‌کند تا درک بهتری از چگونگی سازگاری و تکامل اشکال اولیه حیات به دست آوریم و فرآیندهایی که به تنوع زیستی امروزی منجر شدند را روشن‌تر کنیم.

مطالعه بر روی لوکا همچنین بر سازگاری و تاب‌آوری اشکال اولیه حیات تأکید می‌کند. توانایی لوکا در شکوفا شدن در محیط‌های شدید نشان می‌دهد که اجداد اولیه حیات قادر به زنده ماندن و تکامل در شرایط سخت بوده‌اند. این سازگاری ممکن است نقش مهمی در توسعه و تنوع حیات روی زمین ایفا کرده باشد. همچنین این احتمال را مطرح می‌کند که اشکال مشابهی از حیات می‌توانند در سیارات دیگر با شرایط محیطی مشابه وجود داشته باشند، که جستجوی حیات فرازمینی را گسترش می‌دهد.

یکی دیگر از جنبه‌های مهم تحقیق در مورد لوکا، تأثیر آن بر درک فرآیندهای تکاملی است. پیچیدگی ژنتیکی که در لوکا مشاهده می‌شود نشان می‌دهد که بلوک‌های ساختاری برای تنوع حیات از همان ابتدا وجود داشته‌اند. این مسئله دیدگاه‌های سنتی تکامل تدریجی را به چالش می‌کشد و از این ایده حمایت می‌کند که تغییرات تکاملی عمده می‌توانند در شرایط مناسب نسبتاً سریع اتفاق بیفتند. وجود لوکا فرصتی منحصر به فرد برای مطالعه مراحل اولیه تکامل و عواملی که باعث ظهور سریع اشکال مختلف حیات شدند، فراهم می‌آورد.

تحقیق در مورد لوکا اهمیت رویکردهای میان‌رشته‌ای در مطالعه منشأ حیات را برجسته می‌کند. ترکیب بینش‌های ژنتیکی، دیرینه‌شناسی، زمین‌شناسی و دیگر رشته‌ها به دانشمندان این امکان را می‌دهد که تصویری جامع از شرایط اولیه زمین و فرآیندهای تکاملی که حیات را شکل دادند، بازسازی کنند. این رویکرد همکاری ضروری است برای پاسخ دادن به سؤالات پیچیده‌ای که پیرامون منشأ و تکامل حیات روی سیاره ما و فراتر از آن وجود دارند.

علاوه بر جنبه‌های علمی، تحقیقات در مورد لوکا دارای اهمیت فلسفی و وجودی نیز هستند. درک منشأ حیات و شرایطی که آن را ممکن کرده است، به درک عمیق‌تری از یگانگی و تاب‌آوری حیات روی زمین می‌انجامد. این همچنین ما را وادار می‌کند که به این احتمال فکر کنیم که ممکن است ما در کیهان تنها نباشیم. مطالعه لوکا ما را تشویق می‌کند که به سؤالات وسیع‌تری درباره وجود و جایگاه‌مان در کائنات فکر کنیم.

سعید افتاده
منبع:
https://www.theguardian.com/science/2025/jan/19/luca-is-the-progenitor-of-all-life-on-earth-but-its-genesis-has-implications-far-beyond-our-planet

لوکا بنیان گذار حیات روی زمین است. اما منشأ آن پیامدهایی فراتر از سیاره ما دارد.

تنوع فونای رادیودونت در سازند مرجوم یوتا در کامبرین

بقایای گربه‌ای که به اعتقاد دانشمندان کوچک‌ترین گربه جهان به نام پریونیلوروس کورتنی* است، در غاری در شرق چین کشف شده است. این گربه کوچک حدود سیصد هزار سال پیش زندگی می‌کرد و به اندازه‌ای کوچک بود که در کف دست جای می‌گرفت. کشف آن از طریق تکه‌ای از استخوان فک پایین آن که فسیل شده و دارای دو دندان بود، ممکن شد.

گونه تازه شناسایی شده متعلق به جنس گربه پلنگ پریونیلوروس است که امروزه در جنوب آسیا وجود دارد. با این حال، در مقایسه با گربه‌های پلنگ مدرن، که از نظر اندازه به گربه‌های خانگی نزدیک‌تر هستند، پریونیلوروس کورتنی بسیار کوچک‌تر بود و از نظر اندازه با کوچک‌ترین گربه‌های وحشی زنده مانند گربه خال‌دار زنگاری و گربه پا سیاه قابل مقایسه است.

فسیل‌ها در غار هوالونگ‌دونگ یافت شدند، مکانی که به خاطر ذخایر غنی دیرینه‌شناسی شهرت دارد. محیط غار به حفظ استخوان‌ها کمک کرده و فرصتی منحصر به فرد برای محققان فراهم کرد تا این گربه‌سان مینیاتوری را مطالعه کنند. این کشف بر تنوع گربه‌سانان در اواخر پلیستوسن میانه تأکید می‌کند و بینش‌هایی را در مورد تاریخچه تکاملی این حیوانات ارائه می‌دهد.

این یافته بیشتر بر ارزش غارها از نظر حفظ بقایای دیرینه تأکید می‌کند، زیرا استخوان‌های حیوانات کوچکی مانند پریونیلوروس کورتنی در یک دوره بسیار کوتاه در طبیعت و در مناطق طبیعی زیستگاه جنگلی آن‌ها پوسیده می‌شدند.

این یافته درک ما را از اکوسیستم ماقبل تاریخ و تنوع زیستی که زمانی بر زمین تسلط داشت، افزایش می‌دهد.

به طور خلاصه، شناسایی پریونیلوروس کورتنی به عنوان کوچک‌ترین گربه شناخته شده جهان اطلاعات مهمی را در مورد تنوع و تکامل گربه‌سانان ارائه می‌دهد. بقایای فسیل‌شده آن، بینشی از گذشته به ما می‌دهند و دنیایی را که زمانی بوده و موجوداتی که در آن زندگی می‌کردند را به ما نشان می‌دهند.
* Prionailurus kurteni

سعید افتاده
منبع:
https://www.livescience.com/animals/extinct-species/worlds-tiniest-cat-was-a-palm-sized-tiddler-that-lived-in-china-300-000-years-ago

کشف بقایای کوچک‌ترین گربه جهان که در کف دست جای میگرفت

چند مقاله ی کانال که به لانه سازی توسط دایناسورها اشاره داشته است:

https://t.me/irpaleochannel/6489
https://t.me/irpaleochannel/6359
https://t.me/irpaleochannel/4478
https://t.me/irpaleochannel/3531
https://t.me/irpaleochannel/3253
https://t.me/irpaleochannel/2852

برای درک چگونگی ایجاد خراش ذکر شده در مطلب فوق، در این تصویر، محققین مارتین لاکلی، سمت راست، و کن کارت را در کنار خراش بزرگ ایجاد شده توسط یک دایناسور که در غرب کلرادو کشف کرده اند، مشاهده می کنید. (اعتبار تصویر: دانشگاه کلرادو-دنور)

https://www.voanews.com/a/in-the-groove-scrape-marks-in-ground-linked-to-dinosaurs/3135072.html

'Earth is splitting into two': We will get a new ocean and continent faster than we thought
https://www.businesstoday.in/visualstories/news/earth-is-splitting-into-two-we-will-get-a-new-ocean-and-continent-faster-than-we-thought-202019-13-01-2025
ریفت بزرگ شرق آفریقا، پدیده‌ای زمین‌شناسی است که در آن قاره آفریقا به تدریج در حال جدایش است. این فرآیند سریع‌تر از آنچه که پیش‌بینی شده بود در حال انجام است و ممکن است در طی ۵ تا ۱۰ میلیون سال آینده منجر به تشکیل یک اقیانوس جدید شود. این شکاف بیش از ۳۵۰۰ کیلومتر امتداد دارد، از دریای سرخ تا موزامبیک، و گسترش آن پتانسیل تغییرات عمده‌ای در جغرافیای منطقه ایجاد خواهد کرد.

با ادامه گسترش این شکاف، ممکن است تحولات عمده‌ای در اکوسیستم‌ها و اقتصادهای محلی به وجود آید. کشورهایی مانند اوگاندا و زامبیا که در حال حاضر محصور در خشکی هستند، ممکن است به سواحل جدید دست یابند و این امر فرصت‌هایی برای تجارت دریایی و دسترسی به منابع دریایی فراهم کند. با این حال، این تغییر همچنین چالش‌هایی به همراه خواهد داشت، زیرا میلیون‌ها نفر که در امتداد این شکاف زندگی می‌کنند ممکن است به دلیل تبدیل اراضی حاصلخیز به مناطق بیابانی مجبور به جابجایی شوند.

فعالیت‌های زمین‌شناسی جاری نشان‌دهنده طبیعت پویا و تغییرپذیر سطح زمین است و نیاز به توسعه پایدار و حفاظت از تنوع زیستی را برجسته می‌کند. دانشمندان در حال نظارت دقیق بر این رویداد هستند تا پیامدهای گسترده‌تری برای اقلیم منطقه، الگوهای آب و هوایی و مدیریت محیط زیست را درک کنند.

"بازسازی حرکت دایناسور"

پیتر ال فالکینگهام

این مقاله که به تازگی منتشر شده است با تاکید بر اهمیت درک حرکت دایناسورها در بازسازی رفتار، بوم شناسی و ظاهر کلی آنها شروع می شود. چنین دانشی به دانشمند کمک می کند تا دیدگاه مناسب تری از نحوه تعامل دایناسورها با محیط خود و یکدیگر داشته باشد.

فالکینگهام توضیح می دهد که چگونه حیوانات مدرن، به ویژه پرندگان و خزندگان، می توانند به عنوان آنالوگ های خوبی در مطالعه حرکت دایناسورها عمل کنند. با بررسی بیومکانیک این گونه‌های موجود، محققان می‌توانند شباهت‌هایی را ترسیم کنند و حدس‌های درستی در مورد نحوه حرکت دایناسورها ایجاد کنند.

در چارچوب این تحقیق به بقایای اسکلتی توجه زیادی شده است. به طور خاص، فالکینگهام توضیح داد که چگونه مدل‌های اسکلتی عضلانی که بر اساس ساختار استخوان‌ها و ماهیچه‌های متصل به آن‌ها ایجاد شده‌اند، به محققان اجازه می‌دهند تا حرکات مختلف دایناسورها را از راه رفتن تا دویدن شبیه‌سازی کنند.

ردپاهای فسیل شده مستقیم ترین شواهد را از حرکت دایناسورها ارائه می دهد. این مقاله بر اهمیت فسیل‌های اثری تأکید می‌کند، که اجازه می‌دهد تا جزئیات در مورد راه رفتن و سرعت، حتی رفتار، راه رفتن یا دویدن دایناسور را بررسی کنیم.

مطالعه حرکت دایناسورها در چند سال اخیر با توسعه فناوری های جدید بسیار توسعه یافته است. فالکینگهام استفاده از تصویربرداری دیجیتال، مدل‌سازی سه بعدی و نرم‌افزار شبیه‌سازی را توصیف می‌کند که امکان بازسازی بسیار دقیق‌تری از نحوه حرکت دایناسورها را فراهم می‌کند.

در سراسر مقاله، چالش ها و محدودیت هایی که محققان در این موضوع با آن مواجه هستند، مانند سوابق فسیلی ناقص، دشواری مدل سازی دقیق بافت های نرم، و پیچیدگی ذاتی سیستم های بیومکانیکی، مورد بحث قرار گرفته است.

فالکینگهام تاکید می کند که این مطالعه نیازمند رویکردی میان رشته ای است. چنین ترکیبی از دانش در دیرینه شناسی، بیومکانیک، علوم کامپیوتر و سایر علوم، دانشمندان را قادر می سازد بر برخی از این چالش ها غلبه کنند و مدل های قوی تری ایجاد کنند.

این مقاله همچنین مفاهیم گسترده تر درک حرکت دایناسورها را مورد بحث قرار می دهد. این دانش نه تنها درک ما را از این موجودات دیرینه غنی می کند، بلکه سوالات علمی گسترده تری را در مورد تکامل، سازگاری، و مکانیک حرکت در مهره داران مطرح می کند.

نمونه‌هایی از مطالعات موردی و بازسازی‌های فالکینگهام شواهدی را ارائه می‌دهند که چنین تحقیقاتی منجر به کشف یافته‌های جدید شده و همچنین امکان اصلاح در زیست‌شناسی دایناسورها را فراهم می‌کند. این مثال ها کاربردها و مزایای عملی این رویکرد بین رشته ای را نشان خواهند داد.

مقاله با درخواست برای تحقیقات بیشتر و نوآوری های فناوری در مطالعه حرکت دایناسورها به پایان می رسد. به گفته فالکینگهام، هرچه بیشتر مرزهای آنچه را که می‌توانیم از فسیل‌ها و آنالوگ‌های مدرن بیاموزیم پیش ببریم، بیشتر در مورد زندگی این موجودات شگفت‌انگیز و تاریخ تکاملی حرکت خواهیم دانست.

سعید افتاده
منبع مقاله:
Falkingham, P. L. (2025). Reconstructing dinosaur locomotion. *Biology Letters, 21*(20240441). https://doi.org/10.1098/rsbl.2024.0441

بازسازی حرکت دایناسورها

فسیل ماهی تازه کشف شده نشان داده است که مهره داران قادر به رشد مجدد و ترمیم استخوان بسیار زودتر از آنچه قبلاً تصور می شد، هستند. این فسیل که قدمت آن به حدود ۴۶۰ میلیون سال می رسد، منشأ "اسکلت های زیست فعال یا پویا"* را که یکی از ویژگی های تعیین کننده مهره داران است، روشن می کند. این یافته، جدول زمانی تکاملی ترمیم استخوان را بسیار فراتر از آنچه قبلا تصور می شد، پیش می برد.

دانشمندان آنالیز پیشرفته اشعه ایکس را برای اسکن ساختار استخوان فلس های ماهی باستانی به کار بردند و شواهدی از ترمیم استخوان داخلی پیدا کردند. این یک یافته مهم است زیرا، تا کنون، اعتقاد بر این بود که این توانایی نسبتاً دیر ظاهر شده است. بازسازی استخوان شامل فرآیندهای مرتبط با جذب و رسوب مجدد مواد استخوانی است و یکی از ویژگی‌های کلیدی سیستم‌های اسکلتی پیشرفته در نظر گرفته می‌شود و آنها را قوی و سازگار می‌سازد.

این فسیل یک گروه منقرض شده از ماهیان بدون آرواره است که در دوره اردویسین زندگی می کردند. چنین نمایندگان ماهی یکی از قدیمی ترین مهره داران هستند و تحقیقات در مورد این ماهی ها برای درک منشاء چنین سیستم اسکلتی پیچیده بسیار مرتبط است. ساختار میکروسکوپی فلس ها شواهدی را برای فرآیندهای جذب و رسوب شفاف مواد استخوانی به دست داده است که امروزه زمینه های توانایی استخوان ها برای بازسازی و رشد را در مهره داران پیشرفته تشکیل می دهد.

این یافته‌ها نشان می‌دهد که منشأ اسکلت‌های زیست فعال یا پویا خیلی زودتر اتفاق افتاده است و احتمالاً تحت تأثیر فشار محیطی قرار گرفته است تا انعطاف‌پذیر و قدرتمندتر شود. توانایی بازسازی استخوان ممکن است به این ماهیان باستانی مزیتی برای بقا داده است، زیرا قادر به بهبودی از آسیب‌ها و سازگاری با فشارهای محیطی در حال تغییر هستند.

*Living skeletons
سعید افتاده
منبع مقاله:
doi: 10.1126/science.z0tkwoe

شواهد فسیلی جدید از بازسازی استخوان ها در فسیل ماهی ۴۶۰ میلیون ساله

دانشمندان چینی اخیرا کوچکترین ردپای دایناسور سوروپود جهان را در منطقه خودمختار Xizang که به تبت نیز معروف است، کشف کردند. این ردپاها، که در دو مکان مجزا یافت می شوند، قدمت بیش از ۱۶۶ میلیون سال به دوره ژوراسیک دارند. این کشف توسط تیمی به رهبری زینگ لیدا از دانشگاه علوم زمین چین انجام شد.

اندازه کوچک‌ترین ردپاها بین ۸.۸ تا ۱۵.۵ سانتی‌متر است که به‌طور قابل‌توجهی کوچک‌تر از ردپای سوروپود ثبت‌شده قبلی در مناطق دیگر است. این ردپاهای کوچک احتمالاً توسط سوروپودهای جوان با طول بدن تا ۲ متر بر جای مانده است. این یافته بینش جدیدی در مورد توزیع و رفتار سوروپودها در نزدیکی اقیانوس باستانی تتیس شرقی ارائه می دهد.

این کشف بطور ویژه ای قابل توجه است زیرا مراحل اولیه ی زندگی سوروپودها را که کمتر در آثار فسیلی یافت می شوند، روشن می کند. این ردپاها در منطقه ای یافت شدند که زمانی بخشی از یک محیط ساحلی بود، که نشان می دهد این دایناسورهای جوان ممکن است در نزدیکی ساحل زندگی می کردند. این به درک ما از زیستگاه ها و ترجیحات بوم شناختی سوروپودها در طول دوره ژوراسیک می افزاید.

سعید افتاده
منبع:
https://www.globaltimes.cn/page/202501/1326644.shtml

کوچکترین ردپای دایناسور سوروپود جهان در جنوب غربی چین کشف شد.

مطالعه‌ای که توسط آمانه تاجیکا و همکارانش انجام شده، به بررسی جراحات کشنده‌ای می‌پردازد که بر روی فسیل‌های آمونوئید اسکافیتید*، Hoploscaphites nicolletii از سازند فوکس هیلز در کرتاسه بالایی در ایالت داکوتای جنوبی، ایالات متحده آمریکا مشاهده شده است. این تحقیق بر درک روابط شکار و شکارچی که بر تکامل این بی‌مهرگان دریایی تأثیر گذاشته‌اند، تمرکز دارد. نویسندگان یک مجموعه گسترده از نمونه‌ها را تجزیه و تحلیل کرده و فراوانی، موقعیت و اندازه شکستگی‌های صدف را در چینه های نواحی مختلف مورد بررسی قرار دادند.

محققان دو نوع اصلی از شکستگی‌های صدف را شناسایی کردند: شکاف‌های شکمی و جانبی. شکستگی‌های شکمی بزرگ‌تر بودند و سی درصد تا هفتاد درصد از قطر صدف را تشکیل می‌دادند، در حالی که شکستگی‌های جانبی بیست درصد تا چهل درصد از قطر صدف را شامل می‌شدند. هر دو نوع جراحت در محفظه بدن یافت شد که از سوراخ دهانه صدف تا نزدیکی سپتوم آخر ادامه داشت. مطالعه نشان داد که شیوع جراحت‌ها از شش و شش دهم درصد به سیزده و هفت دهم درصد در سراسر نقاط چینه ها افزایش یافته است، گرچه اندازه شکستگی‌ها نسبت به اندازه بدن روند واضحی را نشان نداد.

این تحقیق پیشنهاد می‌کند که این جراحات احتمالاً توسط دُروفاگوس های** شکارچی ایجاد شده‌اند، به طوری که سرپایان کولئوئیدی به احتمال زیاد مسئول جراحات شکمی و سخت‌پوستان ده‌پا مسئول جراحات جانبی بوده‌اند. سازگاری در هندسه و اندازه شکستگی‌ها فرضیه‌ای را تأیید می‌کند که این جراحات کشنده بوده‌اند. علاوه بر این، محققان یک همبستگی مثبت ضعیف بین اندازه شکستگی‌های جانبی و قطر حداکثر صدف در یکی از نواحی مشاهده کردند که نشان می‌دهد شکارچیان بزرگ‌تر تمایل داشتند تا فردیات بزرگ‌تر را هدف قرار دهند.

یافته‌ها نقش مهم تعاملات شکار و شکارچی را در شکل‌دهی مورفولوژی و تنوع آمونوئیدها برجسته می‌کند. با بررسی الگوهای شکستگی صدف، این مطالعه بینش‌هایی درباره دینامیک‌های اکولوژیکی محیط دریایی کرتاسه پسین ارائه می‌دهد. تحقیق همچنین بر اهمیت درک تعاملات زیستی در رکورد فسیلی برای بازسازی تاریخ تکاملی ارگانیسم‌های دیرینه تأکید می‌کند.

به طور کلی، این مطالعه به گسترش دانش در زمینه زیست‌شناسی فسیلی آمونوئیدها و فشارهای تکاملی وارد شده توسط شکارچیان کمک می‌کند. این تحقیق بر لزوم انجام تحقیقات بیشتر برای کاوش در روابط پیچیده بین شکارچیان و شکارهایشان در اکوسیستم‌های باستانی تأکید دارد.

*scaphitid ammonoid
**durophagous

سعید افتاده
منبع:
https://sjpp.springeropen.com/articles/10.1186/s13358-024-00341-6

راز جراحات کشنده در آمونوئیدهای کرتاسه

مطالعه‌ای که توسط ماتی تیرپاتی و همکاران انجام شده است، به ریشه‌های تکاملی گوش خارجی پستانداران پرداخته و فرضیه‌ای را مطرح می‌کند که این ساختار ممکن است برنامه‌های توسعه‌ای مشترکی با ساختارهای اجدادی، به‌ویژه آبشش‌های ماهیان و دوزیستان، داشته باشد. هدف این فرضیه آشکار ساختن ارتباطات ژنتیکی و توسعه‌ای بین این ساختارهای ظاهراً متفاوت است.

محققان کشف کردند که هم آبشش‌ها و هم گوش‌های خارجی از غضروف الاستیک، یک نوع بافت نادر، تشکیل شده‌اند. این یافته اهمیت زیادی داشت زیرا احتمال ارتباط تکاملی بین این ساختارها را نشان می‌داد و مبنای بیشتری برای بررسی شباهت‌های توسعه‌ای آن‌ها فراهم می‌آورد.

با استفاده از روش‌های مقایسه‌ای تک‌هسته‌ای و چندبُعدی، تیم تحقیقاتی الگوهای بیان ژنی محافظت‌شده و تقویت‌کننده‌هایی را شناسایی کرد که غنی از الگوهای مشترک پیوند فاکتورهای رونویسی در گوش‌های خارجی انسان و آبشش‌های ماهی زبرا بودند. این مسئله نشان‌دهنده این بود که برنامه‌های تنظیم ژنی مشابهی در توسعه هر دو ساختار دخیل هستند و فرضیه ریشه تکاملی مشترک را تأیید می‌کند.

دانشمندان برای آزمایش نتایج خود، آزمایشات ترانس‌ژنیک انجام دادند و تقویت‌کننده‌های گوش خارجی انسان را به ژنوم‌های ماهی زبرا و بالعکس منتقل کردند. این آزمایشات نشان داد که این تقویت‌کننده‌ها می‌توانند بیان ژنی را در هر دو ساختار آبشش و گوش خارجی تحریک کنند و ارتباط تکاملی بین این ساختارها را بیشتر تأیید می‌کند.

این مطالعه همچنین آبشش‌های غضروفی خرچنگ‌های دم‌پهن را بررسی کرد و برنامه آبششی مشترک DLX در مهره‌داران را آشکار ساخت. این یافته نشان داد که عناصری از برنامه آبششی بی‌مهرگان در مهره‌داران به منظور تولید آبشش‌ها و گوش خارجی دوباره مورد استفاده قرار گرفته‌اند و استمرار تکاملی این برنامه‌های توسعه‌ای را نشان می‌دهد.

محققان پیشنهاد کردند که گوش خارجی به طور مستقل شکل نگرفته بلکه از طریق استفاده مجدد از برنامه‌های توسعه‌ای اجدادی به وجود آمده است. این استفاده مجدد از عناصر تنظیم‌کننده ژنی، انعطاف‌پذیری و سازگاری تکاملی فرایندهای توسعه‌ای را نشان می‌دهد که به ظهور ساختارهای جدید از چارچوب‌های ژنتیکی پیشین کمک می‌کند.

نتایج این مطالعه بینش‌های جدیدی در مورد ریشه‌های تکاملی گوش خارجی پستانداران ارائه می‌دهد و آن را به آبشش‌های ماهیان و دوزیستان مرتبط می‌سازد. این تحقیق به درک ما از چگونگی تکامل ساختارهای پیچیده از طریق تغییر و استفاده مجدد از برنامه‌های توسعه‌ای موجود کمک می‌کند.

با شناسایی برنامه‌های تنظیم ژنی محافظت‌شده و نشان دادن قابلیت جایگزینی عملکردی آن‌ها بین آبشش‌ها و گوش‌های خارجی، این مطالعه اهمیت عناصر تنظیم‌کننده ژنی را در تکامل ساختارهای جدید تأکید می‌کند. این مسئله بر نقش انعطاف‌پذیری ژنتیکی و توسعه‌ای در زیست‌شناسی تکاملی تأکید دارد.

این تحقیق همچنین اهمیت ژنتیک مقایسه‌ای و آزمایشات ترانس‌ژنیک را در کشف مبنای ژنتیکی تغییرات تکاملی برجسته می‌کند. این رویکردها به دانشمندان اجازه می‌دهند تا مسیرهای توسعه‌ای و تکاملی ساختارهای پیچیده را شناسایی کنند و درک عمیق‌تری از ریشه‌ها و تنوع آن‌ها بدست آورند.

در مجموع، مطالعه ماتی تیرپاتی و همکاران مثال قانع‌کننده‌ای از این است که چگونه زیست‌شناسی تکاملی می‌تواند ارتباطات ژنتیکی و توسعه‌ای بین ساختارهای ظاهراً نامرتبط را آشکار کند. با ارتباط دادن گوش خارجی پستانداران به آبشش‌های ماهیان و دوزیستان، این تحقیق قدرت برنامه‌های تنظیم‌کننده ژنی در شکل‌دهی تنوع زندگی را برجسته می‌کند.

سعید افتاده
منبع:
https://www.nature.com/articles/s41586-024-08577-5

"ارتباط تکاملی بین گوش خارجی پستانداران و آبشش‌های ماهیان و دوزیستان: بازنگری در برنامه‌های توسعه‌ای اجدادی"

لحظه‌ای که همه‌چیز تغییر کرد...
@irpaleochannel

http://wms.kgut.ac.ir

یک نمونه غول‌پیکر از Rhamphorhynchus muensteri و نظراتی درباره انتوژنی (رشد و تکامل فردی) rhamphorhynchines

یک مطالعه که ۱۱ مجموعه گیاهی را در مرز کرتاسه-پالئوژن (K-Pg) در شمال شرقی مونتانا بررسی کرده است، تغییرات قابل‌توجهی در جوامع گیاهی این دوره نشان می‌دهد. این تحقیق نشان می‌دهد که تقریباً ۶۳ درصد از تاکسون‌های گیاهی کرتاسه بالایی در مرز K-Pg ناپدید شدند، که منجر به تغییرات مهمی در ترکیب تاکسونومی گیاهان شد.
با وجود این از دست رفتن بزرگ، تنوع تاکسونومیکی گیاهان طی ۹۰۰ هزار سال پس از این رویداد به سطح دوره کرتاسه بازگشت. این موضوع نشان‌دهنده بازیابی نسبتاً سریع تنوع گونه‌ای است، هرچند ترکیب خاص جوامع گیاهی تغییر کرده بود.
همچنین این مطالعه نشان داد که مخروطیان نسبت به دیگر گروه‌های گیاهی شانس بیشتری برای بقا در رویداد K-Pg داشتند. با این حال، فراوانی آن‌ها پس از این رویداد کاهش یافت، به این معنا که با وجود بقا، تسلط آن‌ها بر اکوسیستم کم شد.
به طور کلی، این تحقیق نشان می‌دهد که انقراض جمعی K-Pg تأثیر عمیقی بر جوامع گیاهی داشته و باعث بازسازی اساسی و تغییر در فراوانی نسبی گروه‌های باقی‌مانده شده است. این تغییرات حتی با وجود اینکه هیچ گروه اصلی از گیاهان کاملاً منقرض نشدند، رخ داده است.
این یافته‌ها انعطاف‌پذیری و تطبیق‌پذیری گیاهان را در مواجهه با رویدادهای فاجعه‌بار برجسته می‌کند و در عین حال تغییرات زیست‌محیطی قابل‌توجهی را که می‌تواند ناشی از انقراض‌های جمعی باشد، نشان می‌دهد.

سعید افتاده
منبع:
https://www.cambridge.org/core/journals/paleobiology/article/plant-taxonomic-turnover-and-diversity-across-the-cretaceouspaleogene-boundary-in-northeastern-montana/2B09EB6DFAC997A0088A1568BF9AD4DF

تحول تاکسونومیک و تنوع گیاهان در مرز کرتاسه/پالئوژن در شمال‌شرقی مونتانا

لینک جهت ثبت نام:
http://wms.kgut.ac.ir

۹ پست برتر پیج اینستاگرام ما در سال ۲۰۲۴

برای ورود به پیج اینجا کلیک نمایید

International Chronostratighraphic Chart 2024

درست در زمان پایان سال میلادی: چارت چینه شناسی به روز شده از ICS

سلام دوستان
به دلیل تقاضاهای مکرر، مهلت ارائه مقالات در هفدهمین همایش انجمن دیرینه‌شناسی ایران تا 20 دیماه ماه 1403 تمدید شد.
براي كسب اطلاعات بيشتر، لطفاً از وب سايت همايش به نشاني https://paleonto.hormozgan.ac.ir ديدن فرماييد.

آری! دفعه ی بعد که مرغ یا شتر مرغ را دیدید، به یاد داشته باشید که به پسرعموی دور یکی از مهیب ترین شکارچیانی که تا به حال روی زمین راه رفته است نگاه می کنید.


در اینجا بیشتر بخوانید

نزدیکترین اقوام زنده تیرانوسوروس رکس قدرتمند ممکن است شما را شگفت زده کند. تی رکس علیرغم شهرت وحشتناکش، مقدار قابل توجهی از ترکیب ژنتیکی خود را با پرندگان مدرن، به ویژه جوجه ها و شترمرغ ها به اشتراک می گذارد. این ارتباط از طریق مطالعات مولکولی ایجاد شد که پروتئین‌های کلاژن باستانی استخراج شده از فمور تی رکس ۶۸ میلیون ساله را تجزیه و تحلیل کردند. این پروتئین‌ها شباهت قابل توجهی با پروتئین‌های موجود در پرندگان نشان دادند که این فرضیه را که پرندگان در واقع دایناسورهای زنده هستند حمایت می‌کند.

کشف این پیوند بین تی رکس و پرندگان، درک ما از تکامل دایناسورها را متحول کرده است. برای سال‌های متمادی تصور می‌شد دایناسورها با توجه به اندازه و ساختار استخوان‌های خزندگان ارتباط نزدیک‌تری با خزندگان دارند. با این حال، شواهد مولکولی نشان داده است که پرندگان نزدیک‌ترین خویشاوندان زنده این غول‌های باستانی هستند و درک ما از دایناسورها را تغییر می‌دهند.

این مکاشفه همچنین با شباهت های تشریحی مشاهده شده بین پرندگان و دایناسورهای تروپود خاص، گروهی که تی رکس به آن تعلق دارد، همسو است. ویژگی‌هایی مانند استخوان‌های توخالی، اندام‌های سه انگشتی و حتی برخی از جنبه‌های سیستم تنفسی آن‌ها بین پرندگان و تروپودها مشترک است. این شباهت ها شواهد بیشتری از رابطه نزدیک تکاملی آنها ارائه می دهد.

جالب اینجاست که ارتباط بین T. rex و پرندگان فقط مربوط به پروتئین های مشترک و ویژگی های فیزیکی نیست. مطالعات رفتاری همچنین نشان داده اند که برخی از رفتارهای دایناسورها، مانند لانه سازی و بچه زایی، شبیه رفتارهای پرندگان مدرن است. این لایه دیگری از درک چگونگی زندگی و تعامل این موجودات باستانی با محیط خود را اضافه می کند.

این ایده که یک مرغ یا یک شترمرغ می تواند یکی از بستگان دور تی رکس باشد ممکن است در ابتدا دور از ذهن به نظر برسد، اما زمانی که جدول زمانی تکامل را در نظر بگیرید منطقی به نظر می رسد. پرندگان از دایناسورهای تروپود کوچک در دوران مزوزوئیک تکامل یافته اند، دوره ای که حدود ۲۵۲ تا ۶۶ میلیون سال پیش را شامل می شود. در طی میلیون‌ها سال، این دایناسورهای کوچک پردار به تدریج به مجموعه‌ای از گونه‌های پرنده که امروزه می‌بینیم تکامل یافتند.

بنابراین! دفعه بعد که مرغ یا شتر مرغ را دیدید، به یاد داشته باشید که به پسرعموی دور یکی از مهیب ترین شکارچیانی که تا به حال روی زمین راه رفته است نگاه می کنید. این یک فکر جذاب است که دیدگاه جدیدی را برای درک ما از گذشته و حال به ارمغان می آورد.

سعید افتاده
منابع مفید جهت مطالعه:
https://www.smithsonianmag.com/science-nature/t-rex-linked-to-chickens-ostriches-180940877/.

https://hastingsaquarium.co.uk/blog/animal-stories/10-living-decendants-and-relatives-of-dinosaurs/.

https://www.newsweek.com/t-rex-cousin-discovered-tyrannosaur-origins-1859833.

https://dinosaurfactsforkids.com/what-is-the-closest-living-relative-of-t-rex/.

مرغ چه نسبتی با تی رکس دارد!

در سال ۲۰۲۴، اکتشافات مهمی در زمینه دیرینه‌شناسی صورت گرفت که به شناسایی گونه‌های جدید و منحصر به‌فردی از دایناسورها انجامید. در ادامه، ده مورد از این کشفیات برجسته را به اختصار معرفی می‌کنیم:

یک. Tyrannosaurus mcraeensis: این دایناسور، یکی از نزدیک‌ترین خویشاوندان تیرانوسوروس رکس است که بقایای جزئی جمجمه آن با قدمتی بین ۷۱ تا ۷۳ میلیون سال در ایالات متحده کشف شد.

دو. Eoneophron infernalis: معروف به "مرغ جهنمی"، این اویراپتور در سازند نهر جهنمی در ایالات متحده یافت شد و حدود ۹۰ کیلوگرم وزن داشت.

سه. Ceoptera evansae: گونه‌ای جدید از پتروسورها که در جزیره اسکای در اسکاتلند کشف شد و به دلیل بقایای به‌خوبی حفظ‌شده‌اش مورد توجه است.

چهار. Fona herzogae: دایناسوری به اندازه یک سگ و نقب‌زن از دوره کرتاسه که به‌خاطر عضلات دوسر بازوی قوی و استخوان‌های جوش‌خورده‌اش شناخته می‌شود.

پنج. Thyreosaurus atlasicus: گونه‌ای جدید از استگوسورها که در شمال آفریقا پیدا شد و دارای زره پوستی متمایزی است.

شش. Gondwanax paraisensis: یکی از قدیمی‌ترین فسیل‌های شناخته‌شده در جهان با قدمتی حدود ۲۳۷ میلیون سال که در برزیل کشف شده است.

هفت. کشف فسیل دایناسور ۱۰ تُنی در اسپانیا: گونه جدیدی از دایناسورهای سوروپود متعلق به کرتاسه پیشین در لو هوئِکو در کوئنکای اسپانیا کشف شده است.

هشت. کشف اولین فسیل دایناسور در هنگ کنگ: این فسیل‌ها که مربوط به کرتاسه (حدود ۱۴۵ تا ۶۶ میلیون سال پیش) هستند، نشان‌دهنده پیشرفتی مهم در تاریخ دیرینه‌شناسی هنگ کنگ می‌باشند.

نُه. کشف فسیل دایناسور نادر در کانادا: دیرینه‌شناسان در آلبرتای کانادا بخش‌هایی از فسیل یک دایناسور را کشف کردند که به نظر می‌رسد مربوط به گونه‌ای نادر از هادروسورها باشد.

ده. کشف دایناسور جدید در تایلند: فسیل‌های ۱۴۵ میلیون ساله تازه کشف‌شده در شمال تایلند، خبر از شناسایی گونه‌ای جدید از دایناسورهای گیاهخوار می‌دهند.

سعید افتاده
منبع:
https://www.discovermagazine.com/the-sciences/10-of-the-most-unique-dinosaur-species-discovered-in-2024

ده کشف مهم دیرینه‌شناسی در زمینه دایناسورها در سال ۲۰۲۴

انقراض دسته‌جمعی پایان دوره کرتاسه، که حدود ۶۶ میلیون سال پیش رخ داد، به نابودی دایناسورهای غیرپرنده انجامید. این رویداد همواره محل بحث‌های گسترده‌ای بوده است، به‌ویژه در مورد اینکه آیا علت اصلی آن برخورد سیارک چیکسولوب بوده یا فوران‌های آتشفشانی تراپ‌های دکن.

بر اساس شواهد، برخورد سیارک چیکسولوب منجر به ایجاد "زمستانِ ناشی از برخورد" طولانی‌مدتی شد که دمای زمین را به‌شدت کاهش داده و نور خورشید را محدود کرد. این شرایط، زیستگاه دایناسورها را نامناسب ساخته و زمینه انقراض آن‌ها را فراهم کرد.

در همین زمان، تراپ‌های دکن، در منطقه‌ای که امروزه هند نامیده می‌شود، شاهد فوران‌های آتشفشانی عظیمی بودند که مقادیر زیادی دی‌اکسیدکربن را وارد جو کردند. این گاز می‌توانست موجب گرمایش طولانی‌مدت شود، در حالی که ذرات معلق ناشی از فوران‌ها احتمالاً به خنک‌سازی کوتاه‌مدت جو منجر شده بود.

کیارنزا و تیم پژوهشی او با استفاده از سوابق فسیلی، داده‌های اقلیم‌شناسی دیرینه و مدل‌های زیستگاهی، تأثیر دو سناریوی برخورد سیارک و فعالیت آتشفشانی را بر زیستگاه دایناسورها ارزیابی کردند. هدف آن‌ها تعیین این بود که کدام‌یک از این رویدادها تأثیر ویرانگر بیشتری بر بقای دایناسورها داشته است.

نتایج این مطالعه نشان داد که برخورد سیارک چیکسولوب با ایجاد زمستانی شدید و طولانی، زیستگاه دایناسورها را در سراسر جهان نابود کرده و به‌عنوان عامل اصلی انقراض شناخته شد. در مقابل، فعالیت آتشفشانی، علی‌رغم مقیاس گسترده‌اش، تأثیر جهانی فاجعه‌باری نداشت. حتی گرمایش طولانی‌مدت ناشی از دی‌اکسیدکربن می‌توانست در برخی مناطق شرایط زیست‌پذیرتری را ایجاد کرده و بقای برخی گونه‌ها را تسهیل کند.

این تحقیق به این نتیجه رسید که برخورد سیارک چیکسولوب علت اصلی انقراض دسته‌جمعی پایان کرتاسه بوده است. با این حال، فعالیت آتشفشانی، هرچند نقش ثانویه‌ای داشت، ممکن است با ایجاد آب‌وهوای گرم‌تر در برخی مناطق، به کاهش اثرات شدید زمستان ضربه‌ای کمک کرده و در بازسازی حیات پس از برخورد مؤثر بوده باشد.

سعید افتاده
منبع:
https://www.pnas.org/doi/pdf/10.1073/pnas.2006087117

برخورد سیارک، زمین را برای دایناسورها غیرقابل سکونت کرد نه فعالیت های آتشفشانی

#HappyHolidays from the #1 dinosaur tracksite in America- open for viewing daily sunrise to sunset! #JeffcoOpenSpace

مطالعه "کمی سازی تنوع زیستی جهانی یوکاریوت های پروتروزوییک" توسط چینگ تانگ و همکارانش، که بتازگی منتشر شد، تجزیه و تحلیل جامعی از تنوع و پویایی تکاملی یوکاریوت ها از برهه زمانی پروتروزوئیک ارائه می دهد. این دوره، از دو هزار و پانصد تا پانصد و سی و نه میلیون سال پیش، برای درک فرگشت همزمان حیات و محیط زیست زمین بسیار مهم است. محققان یک مجموعه داده جهانی از سوابق فسیلی گردآوری کردند و از روش‌های محاسباتی پیشرفته برای کمیت تنوع زیستی یوکاریوت‌ها در این دوران استفاده کردند.

محققان از برنامه CONOP (بهینه سازی محدود) برای همبستگی بخش های فسیلی و ایجاد یک توالی ترکیبی از اولین و آخرین ظهور گونه های فسیلی استفاده کردند. این روش به آنها اجازه داد تا یک منحنی تنوع زیستی با وضوح بالا ایجاد کنند که با کالیبراسیون سن رادیومتری بیشتر اصلاح شد. این مطالعه همچنین شامل تست‌های حساسیت برای محاسبه ی عدم قطعیت در تخمین سن، تخصیص طبقه‌بندی، و سوگیری‌های نمونه‌برداری فسیلی بود.
یکی از یافته های کلیدی این مطالعه، شناسایی دوره برودتی (تقریباً هفتصد و بیست تا ششصد و سی و پنج میلیون سال پیش) به عنوان یک شکاف مهم در تاریخ فرگشت یوکاریوت های پروتروزوییک است. قبل از این دوره، غنای گونه‌ای فسیل‌های یوکاریوتی کم و نسبتا ثابت و با نوسانات جزئی باقی ماند. با این حال، در دوره ادیاکاران (ششصد و سی و پنج تا پانصد و سی و نه میلیون سال پیش) و کامبرین پیشین، افزایش سریعی در غنای گونه ها و تغییرات پویاتر در تنوع زیستی وجود داشت.

این مطالعه همچنین نشان داد که میزان منشأ، انقراض و گردش گونه‌ها قبل از دوره ادیاکاران کم بود اما پس از آن به طور قابل توجهی افزایش یافت. این امر نشان می‌دهد که یخبندان‌های کرایوژنین نقشی اساسی در شکل‌دهی مسیر تکاملی یوکاریوت‌ها داشته‌اند. الگوهای متضاد تنوع زیستی قبل و بعد از کرایوژنین تأثیر تغییرات محیطی را بر فرگشت حیات اولیه روی زمین نشان می دهد.

به طور کلی، این تحقیق چارچوب مفصلی برای درک الگوهای کلان تکاملی و پویایی یوکاریوت‌های پروتروزوییک ارائه می‌کند. این مسئله بینش‌های ارزشمندی را در مورد فرگشت همزمان زیست‌کره و ژئوسفر در طول یک دوره بحرانی در تاریخ زمین ارائه می‌دهد و راه را برای مطالعات آینده برای آزمایش فرضیه‌های مختلف در مورد تعاملات بین حیات و محیط هموار می‌کند.

سعید افتاده
منبع:
https://www.science.org/doi/pdf/10.1126/science.adm9137

تنوع زیستی یوکاریوت‌ها در پروتروزوئیک و تاثیر کرایوژنین بر آن

یک مطالعه ی جدید به رهبری جونپینگ لیو بر روی سایت ردپای دایناسورهای تازه کشف شده در سازند ماتوشان کرتاسه پایینی در استان یوننان چین تمرکز دارد. این سایت مجموعه ای غنی از ردپای دایناسورها را نشان داده است که بینش های ارزشمندی را در مورد تنوع و رفتار دایناسورهایی که تقریباً صد و بیست میلیون سال پیش در این منطقه زندگی می کردند ارائه می دهد.

سایت ردپاها شامل ردپاهایی از گروه های مختلف دایناسورها، از جمله تروپودها، سوروپودها و اورنیتوپودها است که به خوبی حفظ شده است. وجود انواع مختلف ردپاها، اکوسیستم متنوعی را نشان می دهد که در آن چندین گونه دایناسور در کنار هم زندگی می کردند و ردپای تروپود، به ویژه، حضور دایناسورهای گوشتخوار کوچک و بزرگ را نشان می دهد.

تجزیه و تحلیل دقیق ردپاها به محققان این امکان را داده است که حرکت و رفتار این دایناسورها را استنباط کنند. به عنوان مثال، فاصله و عمق مسیرها نشان می دهد که برخی از تروپودها قادر به دویدن با سرعت بالا هستند، در حالی که مسیرهای سوروپود نشان دهنده سرعت آرام تری هستند. از سوی دیگر، مسیرهای پرنده‌پایان، شواهدی از رفتار اجتماعی را نشان می‌دهند که افراد متعددی با هم حرکت می‌کنند.

این مطالعه همچنین اهمیت سازند ماتوشان را به عنوان یک مکان کلیدی برای درک بازه ی کرتاسه پایینی در چین برجسته می کند. مسیرهایی که به خوبی حفظ شده اند، تصویری از محیط دیرینه، از جمله انواع پوشش گیاهی و شرایط آب و هوایی که در آن زمان وجود داشت، ارائه می دهند. این اطلاعات برای بازسازی اکوسیستم‌های دیرینه و درک چگونگی سازگاری دایناسورها با محیط‌هایشان ضروری است.

سعید افتاده
منبع:
https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/08912963.2024.2439935

"رازهای ۱۲۰ میلیون ساله: کشف ردپای دایناسورها در سازند ماتوشان چین"