مجلهٔ انترناسیونالیسم 🚩

‏اگر دنبالِ کتاب یا مجله‌ای هستید اینجا سرچ کنید؛ انگار همزمان در LibGen, Z-Lib, Sci-Hub, DuXiu و ... سرچ کردید. هدفِ این سایت آرشیوکردنِ کلِ میراثِ مکتوبِ بشریته. متن‌بازه؛ اگر روزی از کار بیفته دوباره یه جایِ دیگه بالا می‌آد. تا الان ۱ پتابایت آرشیوکرده.

www.annas-archive.org‎

پس از کمپین انتخاباتى غیر متداول با سنت دموکراسى بورژوازی، ترامپ با شعار «عظمت را دوباره به آمریکا بازگردانیم» پیروز انتخابات شد. برخلاف کمپین‌های انتخاباتی قبلی که میلیاردرها و سلبریتی‌ها معمولاً از پشت صحنه، جناح مورد نظر خود را مورد حمایت قرار می‌دادند، این بار مستقیماً وارد کارزار شدند تا تنور انتخاباتی بیشتر داغ شود. پیشنهاد لاتاری روزانه یک میلیون دلاری ایلان ماسک برای افراد ثبت‌نام‌کننده به عنوان رأی‌دهنده، حتی با قوانین دموکراسی بورژوایی نیز مشکل‌ساز است. پیشنهاد پول یا مزایا برای تشویق به رأی دادن یا ثبت‌نام رأی‌دهندگان می‌تواند به عنوان رشوه تلقی شود و چهره دموکراسی بورژوازی را به شدت زیر سوال می‌برد. در جبهه دموکرات‌ها، آن‌ها به همراه رسانه‌های بین‌المللی همسو، با اشاره به خطر بازگشت فاشیسم، تلاش کردند تا با هشدار درباره بازگشت احتمالی ترامپ، مردم را ترغیب کنند که از کامالا هریس حمایت کنند.

با وجود استفاده از تمام ابزارها برای کشاندن مردم به پای صندوق‌های رأی، نرخ مشارکت در سال ۲۰۲۳ کمتر از سال ۲۰۲۰ بود. در انتخابات ۲۰۱۴، نرخ مشارکت حدود ۵۵.۷٪ بود، به این معنی که حدود ۱۰۰ میلیون نفر در انتخابات شرکت نکردند. در انتخابات ۲۰۲۰، این نرخ به ۶۸٪ رسید، یعنی حدود ۸۰ میلیون نفر از رأی دادن صرف‌نظر کردند. در انتخابات ۲۰۲۳، نرخ مشارکت به ۶۱.۳٪ کاهش یافت و تقریباً ۹۲.۵ میلیون نفر در انتخابات شرکت نکردند. در این انتخابات، ترامپ با کسب ۷۲.۲ میلیون رأی پیروز شد. اگرچه ترامپ در مقایسه با سال ۲۰۱۴ آراء بیشتری به دست آورد، اما به نظر می‌رسد آراء او کمتر از سال ۲۰۲۰ باشد، انتخاباتی که در آن شکست خورد. نه ترامپ و نه کامالا هریس گزینه‌های ایده‌آل جناح‌های بورژوای آمریکا نیستند؛ به عبارتی دیگر، بورژوازی آمریکا نتوانست مانند گذشته بازی انتخاباتی را به گونه‌ای مهندسی کند که بدون جنجال هیئت حاکمه جدید را تثبیت نماید.

ترامپ، با سیاست‌های پوپولیستی، وعده‌های توخالی و بهره‌گیری از خشم و ناامیدی مردم، خود را به عنوان ناجی و نماینده «مردم عادی» معرفی کرد. وعده‌های او برای بهبود وضعیت اقتصادی طبقه کارگر چیزی جز تلاشی برای سرپوش گذاشتن بر واقعیت تلخ افزایش نابرابری و استثمار بیشتر نیست.

ترامپ همواره از طریق تحریک احساسات ملی‌گرایانه و با تحریک تفرقه‌های قومی، نژادی و جنسیتی سعی دارد میان گروه‌های مختلف اجتماعی اختلاف بیندازد تا همبستگی و اتحاد طبقاتی را از میان ببرد. با ایجاد تفرقه میان کارگران سفیدپوست و مهاجران، سعی کرده است توجه‌ها را از مشکلات واقعی که سیستم سرمایه‌داری به وجود آورده است منحرف کند.

سیاست‌های ترامپ علیه مهاجران، اقلیت‌ها و اقشار آسیب‌پذیر اجتماعی نه تنها به افزایش تفرقه منجر می‌شود، بلکه از آن‌ها برای سرکوب مبارزات متحدانهٔ طبقهٔ کارگر بهره‌برداری خواهد کرد. به ویژه در دوران اوج بحران اقتصادی و نابرابری‌های اجتماعی، به معنای تشدید سیاست‌های سرکوب‌گرانه و استثمارگرایانه است.

ترامپ در دوران ریاست‌جمهوری قبلی خود بارها و بارها نشان داد که اولویتش منافع طبقه سرمایه‌دار است. او با کاهش مالیات برای سرمایه‌داران و شرکت‌های بزرگ و تقویت قوانین ضدکارگری، سیاست‌های روشنی در راستای خدمت به بورژوازی داشت. حال، بازگشت او به قدرت نه تنها به تداوم این سیاست‌ها خواهد انجامید بلکه سرکوب اعتراضات کارگری و اجتماعی را تشدید خواهد کرد. از سوی دیگر، نزدیکی او به چهره‌هایی مانند ایلان ماسک، که به صراحت با حقوق کارگران مخالفت کرده‌اند، نشان از دولتی دارد که علیه حقوق کارگران و برای منافع بی‌حد و مرز سرمایه‌داران تلاش خواهد کرد.

ترامپ در نقش یک صلح‌طلب ظاهر شد و ادعا کرد به جنگ اوکراین پایان می‌دهد و صلح را در خاورمیانه برقرار می‌کند و ظاهراً به اسرائیل گفته است تا ورود او به کاخ سفید کار را باید تمام کند. با این حال، ما شاهد افزایش تنش‌های امپریالیستی خواهیم بود نه به خاطر اینکه ترامپ انسان بی‌ثبات و غیرقابل پیش‌بینی است و معلوم نیست دست به چه اقداماتی خواهد زد بلکه به این خاطر که اولاً تنش‌ها محصول سرمایه‌داری انحطاط یافته است و ثانیاً تنش‌ها در سرمایه‌داری انحطاط‌یافته، شکل مخرب‌تری پیدا کرده است. به عبارت بهتر فارغ از اینکه چه کسی ساکن کاخ سفید شود، به لحاظ دیالکتیکی تنش‌های امپریالیستی خود را بروز خواهند داد.

استراتژی آمریکا که از دوران اوباما شروع شد مهار چین است. منتها هر یک از جناح‌های اصلی بورژوازی آمریکا تاکتیک‌های خودشان را برای این استراتژی دارند. ترامپ با جنگ اقتصادی و تنش مستقیم با چین سعی در مهار جاده ابریشم و پیشروی چین را داشت ولی دموکرات‌ها در دوران بایدن سیاست ایزوله کردن چین را از طریق تضعیف کشورهای نزدیک به چین چون روسیه، کره شمالی و ایران پیش بردند. جنگ روسیه-اوکراین (ناتو)، تحریم‌های بی‌سابقه علیه روسیه، کره شمالی و ایران در این راستا بودند. سیاست مهار چین توسط ترامپ ادامه خواهد یافت، منتها اشکال دیگری به خود خواهد گرفت. سیاست مهار چین به تشدید تنش‌های امپریالیستی منتهی خواهد شد که در بالا به آن اشاره شد.

طبقه کارگر باید دریابد که در ساختار سرمایه‌داری، چه دموکرات‌ها و چه جمهوری‌خواهان، همگی خدمت‌گزار سرمایه و نمایندگان منافع بورژوازی هستند و با انتخاب این یا آن حزب چیزی برای آنان تغییر نخواهد کرد. طبقه کارگر باید آگاه باشد که امید به تغییر از طریق انتخابات بورژوایی بی‌فایده است و تنها مبارزات متحدانه و سراسری می‌تواند زمینه را برای تحول واقعی و پایان دادن به استثمار و ستم سرمایه‌داری فراهم آورد. تنها از طریق مبارزه متحدانه، خودسازمان‌دهی و آگاهی طبقاتی است که طبقه کارگر می‌تواند با شرایط موجود مقابله کرده و در برابر سیاست‌های سرکوب‌گرانه ایستادگی کند.

طبقه کارگر یک طبقه جهانی است و به همین ترتیب، مبارزه طبقاتی نیز ماهیتی جهانی دارد. طبقه کارگر آمریکا، به عنوان بخشی مهم از طبقه کارگر جهانی، تنها می‌تواند بر حمایت و همبستگی طبقاتی کارگران سایر کشورها تکیه کند، نه اینکه به جناح‌های بورژوازی برای بهبود شرایط خود امید ببندد. تنها طبقه کارگر جهانی است که با مبارزه انترناسیونالیستی و طرح کیفرخواست خود علیه نظام سرمایه‌داری، از طریق انقلاب کمونیستی، می‌تواند به توحش سرمایه‌داری پایان داده و آینده‌ای روشن برای بشریت رقم بزند.

آینده متعلق به مبارزهٔ طبقاتی است!

پیروزی ترامپ بیانگر بحران و آشفتگی سرمایه داری

پس از کمپین انتخاباتی غیر متداول با سنت دموکراسی بورژوایی، ترامپ با شعار «عظمت را دوباره به آمریکا بازگردانیم» پیروز انتخابات شد. بر خلاف کمپین‌های انتخاباتی قبلی که میلیاردرها و سلبریتی‎ها معمولا از پشت صحنه، جناح مورد نظر خود را مورد حمایت قرار می‌دادند، این بار مستقیما وارد کارزار شدند تا تنور انتخاباتی بیشتر داغ شود....

استراتژی آمریکا که از دوران اوباما شروع شد مهار چین است. منتها هر یک از جناح‌های اصلی بورژوازی آمریکا تاکتیک‎های خودشان را برای این استراتژی دارند. ترامپ با جنگ اقتصادی و تنش مستقیم با چین سعی در ...

طبقه کارگر باید دریابد که در ساختار سرمایه‌داری، چه دموکرات‌ها و چه جمهوری‌خواهان، همگی خدمتگزار سرمایه و نمایندگان منافع بورژوازی هستند و با انتخاب این یا آن حزب چیزی برای آنان تغییر نخواهد کرد. تنها از طریق مبارزه متحدانه، خودسازماندهی و آگاهی طبقاتی است که طبقه کارگر ...

#کمونیست_چپ

بحران نظم جهانی و جنگ‌های آن نشان می‌دهد که این شیوه‌ی تولید از لحاظ تاریخی دیگر به گذشته تعلق دارد. سرمایه‌داری تنها می‌تواند به بهای نابودیِ دوره‌ای خیل عظیم نیروهای تولیدی زنده بماند. از سوی دیگر، بحران جمعیتی در واقع نشان می‌دهد که سرمایه‌داری حتی دیگر قادر به تضمین تداوم نوع بشر نیست. آنچه مورد نیاز است یک جامعه‌ی برتر است، در یک رابطه‌ی ارگانیک بین نوع بشر و طبیعت.
___________
👈متن کامل

سالگرد انقلاب اکتبر

نکات کلیدی استراتژی انترناسیونالیستی در جنگ‌های بحران نظم

نظم جهانی وارد مرحله‌ای از بحران شده است، همراه با مجموعه‌ای از جنگ‌های محلی که آن را روز به روز بیشتر متزلزل می‌کنند. مرحله جدیدی از تاریخ جهانی آغاز شده که به شکستی اساسی در نظم منجر خواهد شد. بورژوازی با بربریت متمدن خود ناچار خواهد بود که میلیاردها انسان را به حرکت درآورد و بسیج کند، و طبقه کارگر ناچار خواهد بود به آگاهی از منافع تاریخی خود دست یابد. ادغام مبارزات برای استراتژی لنینی به رشد حزب علمی قوت می‌بخشد، و توده‌های عظیمی از کارگران جوان در جهان به این نیروی انگیزشی نیاز دارند. مسابقه از هم‌اکنون آغاز شده است. نسل‌های آگاه باید گام‌های خود را تندتر کنند تا این چالش را به سرانجام برسانند.

پایهٔ سیاسی ما مارکسیسم انقلابی است؛ ما وطن نداریم و شعار ما فراخوان «مانیفست کمونیست‌ها» برای اتحاد پرولتاریای سراسر جهان است.

۷ نوامبر
سالگرد انقلاب اکتبر
انترناسیونالیسم پرولتری بیش از همیشه یک ضرورت عملی است

فقط یک حزب جهانی که کارگران عرب، آمریکایی، اسرائیلی، آسیایی و اروپایی را متحد کند، می‌تواند زنجیرهای ایدئولوژی و تعصب را درهم بشکند.

پرولتاریا باید خود را برای دفاع از منافع تاریخی‌اش آماده کند و از هرگونه وابستگی به دولت خود یا دیگران پرهیز نماید و در مسیر اصلی آموزش‌های انترناسیونالیستی مارکس و لنین به مبارزه بپردازد: «علیه جنگ، انقلاب!»

پرولتاریای همه کشورها، متحد شوید!

7 novembre
Anniversario della Rivoluzione d’Ottobre
L’INTERNAZIONALISMO PROLETARIO È PIÙ CHE MAI UNA NECESSITÀ PRATICA

Solo un partito mondiale che unisse i lavoratori arabi, americani, israeliani, asiatici ed europei potrebbe rompere le catene dell'ideologia e del fanatismo

Il proletariato deve prepararsi a difendere i suoi interessi storici rifiutando ogni tipo di adesione al proprio e all’altrui Stato e lottare sulla strada maestra dell’insegnamento internazionalista di Marx e di Lenin: «contro la guerra, rivoluzione!»

PROLETARI DI TUTTI I PAESI, UNITEVI!

@lottacomunista

Anniversario della Rivoluzione d’Ottobre

Punti fermi della strategia internazionalista nelle guerre della crisi dell’ordine

L’ordine mondiale è entrato in crisi, con una serie di guerre locali che lo stanno sempre più incrinando. Si è aperta una nuova fase della storia mondiale che porterà a una nuova rottura generale dell’ordine. La borghesia con la sua barbarie civilizzata sarà costretta a smuovere e mobilitare miliardi di uomini e la classe dei salariati sarà costretta a prendere coscienza dei suoi interessi storici. L’assimilazione delle battaglie per la strategia di Lenin dà forza allo sviluppo del partito scienza, masse sterminate di giovani lavoratori nel mondo hanno bisogno di quella forza. La corsa è già iniziata. Le generazioni coscienti devono accelerare il passo per raccogliere la sfida.

Il nostro ceppo politico è il marxismo rivoluzionario, non abbiamo patria, il nostro motto è l’appello del “Manifesto dei comunisti” all’unità dei proletari di tutto il mondo.

@lottacomunista

Anniversario della Rivoluzione d’Ottobre

Punti fermi della strategia internazionalista nelle guerre della crisi dell’ordine

In Israele «esiste una borghesia e un proletariato». Nei paesi arabi «esiste una borghesia e un proletariato». Non ci si può stancare di ripeterlo. Proprio quando s'infiammano i fanatismi è vitale restare ancorati al principio internazionalista.

Il nostro ceppo politico è il marxismo rivoluzionario, non abbiamo patria, il nostro motto è l’appello del “Manifesto dei comunisti” all’unità dei proletari di tutto il mondo.

@lottacomunista

این کمونیسم نیست که مرده است، بلکه بدترین دشمن آن، استالینیسم است

به مناسبت سالگرد سقوط دیوار برلین
با پیشگفتار و ترجمه صدای انترناسیونالیستی

در نهم نوامبر 1989 دیوار برلین، نماد استالینیسم فرو پاشید. بورژوازی پیروز، سرمست از پیروزی خود یک کمپین عظیم برای مسموم کردن طبقه کارگر جهانی به راه انداخت: استالینیسم همان کمونیسم است. استالینیسم همان وارث انقلاب اکتبر است، هر تلاش انقلابی برای تغییر جهان محکوم به شکست است و...

بدنبال سقوط دیوار برلین احزاب استالینیست بسوی سوسیال دمکراسی دگردیسی کردند، جریاناتی هم که همچنان به استالینیزم وفادار ماندند، بشدت ضعیف شدند. در چنین مقطعی وارثان کمونیسم حقیقی، کمونیستهای چپ بدون هیچ سراسیمگی و با صلابت تنها چند روز، بله تنها چند روز پس از سقوط دیوار برلین اعلام کردند، این کمونیسم نیست که فرو می‎پاشد بلکه دشمن خونی کمونیسم، استالینیسم است که فرو می‌پاشد.

آنها بخصوص پرولتاریای غرب را خطاب قرار دادند و هشدار دادند که به دام‌هایی که بورژوازی جهانی برای کارگران پهن کرده است نیفتیند. آنها اعلام کردند، انقلاب پرولتاریای جهانی و ساختن جامعه کمونیستی....

#کمونیست_چپ

این گزارش بلومبرگ نشان می‌دهد آمریکا با وجود جنگ تجاری علیه چین نتوانسته است جلوی پیشروی امپریالیسم نوظهور چین را در حوزه‌های جدید بگیرد. در این صنایع چین پیشرو است: پهپادها، پنل‌های خورشیدی، گرافین (نوعی مواد جدید)، قطارهای فوق سریع‌السیر، خودروهای برقی و باتری‌های لیتیوم. در این صنایع رقیب اصلی آمریکاست: حامل‌های گاز مایع، داروها، تراکتورهای بزرگ، ماشین‌ابزار، روباتیک، هوش مصنوعی، نیمه‌هادی‌ها. تنها در صنعت هواپیماهای تجاری چین از آمریکا عقب است که اخیراً با شروع تولید انبوه هواپیماهای Comac و ناکامی‌های پیاپی Boeing این فاصله در سال‌های پیش رو احتمالاً کمتر شود.

انترناسیونالیست‌ها تنها صدایی هستند که در توحش جنگ خاورمیانه و اوکراین، بازیچهٔ دست یکی از دو طرف توحش نمی‌شوند! بخش بزرگی از چپ‌ها یا طرفدار «مقاومت اوکراین» شده‌اند یا طرفدار «جبههٔ مقاومت» جمهوری اسلامی. چپی که ستایشگر پوتین، زلنسکی، سنوار یا هر مرتجع دیگری شود، هیچ نسبتی با طبقهٔ کارگری که بهای همهٔ این توحش‌ها را با جان و زندگی خود می‌پردازد ندارد! انترناسیونالیست‌ها اجازه نمی‌دهند بازیچهٔ دست هیچ قدرتی شوند و در برابر «سیاست مرگ» و تفرقهٔ طبقهٔ حاکم سیاست مستقل طبقهٔ کارگر را مطرح می‌کنند: انترناسیونالیسم انقلابی! یعنی برانداختن تک‌تک دولت‌ها و خشکاندن ریشهٔ تمامی توحش‌ها، یعنی سرمایه! در این راه ما را به دوستان و آشنایان خود معرفی کنید! اجازه ندهید صدای انترناسیونالیست‌ها در همهمهٔ صداهای به‌ظاهر متضاد طرفدار اسرائیل و جمهوری اسلامی خفه شود. 🚩🚩🚩

جنگ ایران و اسرائیل بیانگر توحش و جنون سرمایه ‌داری!

هر روز بیشتر از روز قبل شعله‎ های آتش در خاورمیانه زبانه می‌ کشد، هر روز بیشتر از روز قبل سرمایه ‌داری جنون و توحش خود را بیشتر به نمایش می ‌گذارد. هر روز بیشتر از روز قبل جنایتکاران جنگی، جنایت جنگی می‌آفریند. اگر در طول د‌هه‌ها دولت‌های جنایتکار جنگی ایران و اسرائیل از طریق نیروهای نیابتی...

هر دو دولت جنایتکار جنگی ایران و اسرائیل به شدت به سانسور خبری دست می‌زنند، این مسئله زمینه را برا ی اخبار جعلی مهیا می‌کند. بخشی از عملیات جنگی مربوط به جنگ تبلیغاتی است ...

قبلا اظهار می‎شد که نتانیاهو از کنترل غربی‌ها خارج شده و غربی‌ها قادر به کنترل او نیستند و دیوانه‌وار منافع جناحی خود را پیش می‌برد. حمله اسرائیل به ایران و در نظر گرفتن ملاحظات آمریکا با توجه به نزدیک بودن انتخابات ریاست جمهوری پیش رو، و خودداری از هدف قرار دادن تاسیسات هسته‌ای و نفت و گاز ایران نشان داد، ناتنیاهو قابل کنترل است ولی این سرمایه‌داری است که از کنترل خارج شده، دیوانه‌وار بشریت را به سوی توحش سوق می‌دهد. نشان داد اگر طبقه کارگر جهانی...

#کمونیست_چپ

🚩 🚩 🚩 لطفاً این نوشته را بخوانید، و با بقیه به اشتراک بگذارید! 🚩 🚩 🚩

بحران نظم جهانی و جنگ‌های آن نشان می‌دهد که این شیوه‌ی تولید از لحاظ تاریخی دیگر به گذشته تعلق دارد. سرمایه‌داری تنها می‌تواند به بهای نابودیِ دوره‌ای خیل عظیم نیروهای تولیدی زنده بماند. از سوی دیگر، بحران جمعیتی در واقع نشان می‌دهد که سرمایه‌داری حتی دیگر قادر به تضمین تداوم نوع بشر نیست. آنچه مورد نیاز است یک جامعه‌ی برتر است، در یک رابطه‌ی ارگانیک بین نوع بشر و طبیعت.
___________
👈متن کامل

دموکراسی بورژوایی یعنی دیکتاتوری سرمایه!


بارها خبر خرید و فروش رای در جریان انتخابات جمهوری کثیف اسلامی را شاهد بوده‌ایم و یا اینکه رای دهندگان را به بهانه ساندیس، غذا و غیره به محل رای گیری کشانده اند.

ایلان ماسک، ثروتمندترین شخص دنیا، به خاطر داغ کردن تنور انتخاباتی، نهاد موسوم به «کمیته اقدام سیاسی آمریکا» را برای حمایت از دونالد ترامپ تاسیس کرد. الان آقای ماسک اعلام کرده است که، از میان کسانی که در ایالت پنسیلوانیا برای رای دادن ثبت نام کنند، هر روز به قید قرعه تا روز انتخابات یک میلیون دلار اهدا خواهد کرد.

سرمایه داری سوای از اشکال ظاهری آن، دیکتاتوری یا دمکراسی، همان دیکتاتوری سرمایه است. در دمکرات ترین کشورها نیز دیکتاتوری سرمایه اعمال می شود، چرا که وسائل تولیدات ذهنی و افکار عمومی در دست بورژوازی است و کارگران و توده های محروم هیچ دخالتی در امور جامعه ندارند.

آزاد ترین و دمکراتیک ترین انتخابات نیز یک نوع عوامفریبی علیه طبقه کارگر است و مانع اعمال قدرت کارگران است. آزاد ترین انتخابات پارلمانتاریستی در راستای تضعیف مبارزۀ طبقاتی و هدایت مبارزۀ طبقاتی به کانالهای قانونی و سپس هم سترون کردن آن است. دمکراتیک ترین و شفاف ترین انتخابات پارلمانتاریستی در راستای ایجاد تشتت در آگاهی طبقاتی است.

طبقه کارگر باید این کمپین‌های رنگارنگ را که هدفشان کشاندن کارگران به کمپین انتخاباتی است، رد کند. با رای دادن نمیتوان چیزی را تغییر داد، رای ندادن نیز تغییری در زندگی ایجاد نمیکند، تنها با مبارزه طبقاتی است که میتوان تغییری در شرایط زندگی ایجاد کرد. مبارزه طبقاتی در روند تکاملی خود، دولت سرمایه را به چالش نیز خواهد کشید.


آینده بشریت نه در صندوق های رای، بلکه در مبارزه طبقاتی نهفته است!



#کمونیست_چپ

تماس از طریق تلگرام:
@internationalists
کانال تلگرام:
https://t.me/intvoice
ایمیل:
[email protected]
وبسایت:
www.internationalistvoice.org
ایکس(توییترسابق) :
https://x.com/int_voice

ما به‌خوبی آگاهیم که خاورمیانه در کوتاه‌مدت روی آرامش نخواهد دید. دلیل این بی‌ثباتی نه تنها به نفوذ قدرت‌های بزرگ در منطقه برمی‌گردد، بلکه به ادعاهای متناقض قدرت‌های منطقه‌ای نیز مرتبط است. آمریکا، چین، ایران، ترکیه، و عربستان هر یک به‌نوعی در این منطقه نفوذ دارند و هیچ‌یک نتوانسته‌اند هژمونی کامل بر منطقه پیدا کنند. این تنوع قدرت‌ها و تضاد منافع بین آن‌ها به شکلی ساختاری باعث می‌شود که منطقه همواره در بحران و ناآرامی به سر ببرد.

ما اعتقاد داریم که هرچند حزب طبقاتی کارگر در حال حاضر وجود ندارد، این به هیچ وجه به این معنا نیست که باید دنباله‌رو جریان‌های دیگر شویم. برعکس، تشکیل حزب طبقاتی یک ضرورت تاریخی است که باید به‌طور جدی در دستور کار قرار گیرد. با این حال، نمی‌توان انکار کرد که تنش‌ها در سطح جهان نیز به طور پیوسته در حال افزایش است، و این روند تنها با دههٔ ۱۹۳۰ قابل مقایسه است. اینکه جنگ در اوکراین ناگهان شروع شد، وضعیت قره‌باغ پس از دهه‌ها تغییر کرد، و جنگ ایران و اسرائیل به شکل مستقیم‌تری در جریان است، همه نتیجهٔ تزلزل نظم جهانی است. این‌ها نشان‌دهندهٔ بحران گسترده‌تری در نظم جهانی هستند، که ما آن را "بحران نظم جهانی" می‌نامیم. این بحران به ناچار به فروپاشی نظم جهانی منجر خواهد شد و وقوع یک جنگ جهانی جدید اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد.

در زمان وقوع جنگ جهانی، طبقهٔ حاکم خود دچار سردرگمی و اختلافات داخلی خواهد شد، و در چنین شرایطی، اگر حزبی وجود داشته باشد که به‌درستی برنامه‌ریزی کرده و آماده باشد، می‌تواند قدرت را از دست حاکمان بیرون بکشد. ما به این امید زنده‌ایم که در زمان بحران، حزب کارگری شکل بگیرد و بتواند در چنین لحظات تعیین‌کننده‌ای نقش‌آفرینی کند. در چنین شرایطی، زنجیره‌ای از انقلاب‌ها در جهان رخ خواهد داد.

دههٔ ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۵، به‌طور خاص، دههٔ سرنوشت‌سازی خواهد بود. در این دهه تکلیف بسیاری از جنگ‌ها و اتحادها مشخص خواهد شد. از جمله، سال ۲۰۳۵ به نظر می‌رسد که نقطهٔ اوج نزدیکی به یک جنگ جهانی جدید باشد. این پیش‌بینی نه بر اساس تحلیل‌های سطحی یا گمانه‌زنی‌های خرافی، بلکه بر پایه واقعیت‌های ژئوپلیتیکی است. تا آن زمان، قدرت نظامی چین به اندازهٔ آمریکا خواهد رسید و این لحظهٔ حساس زمانی است که چین تکلیف تایوان را مشخص خواهد کرد. اگر چین بتواند تایوان و تنگهٔ تایوان را تحت کنترل بگیرد، رقبای آن در منطقه و در سطح جهانی ضربات جبران‌ناپذیری متحمل خواهند شد.

به وضوح مشخص است که رویکرد ما در قبال مسئله غزه و بسته بودن مرزها از سوی مصر یک محکومیت بی‌پایان است به آنانی که به بهانه دفاع از خاک، مرزهای انسانی را نادیده می‌گیرند و مردم را در زیر بمباران‌های اسرائیل محبوس می‌کنند. مصر، به‌جای باز کردن مرزها و فراهم کردن امکان فرار مردم از زیر آتش، تنها برای معدود افراد با گذرنامه‌های خارجی اجازه خروج فراهم کرده است. این در حالی است که حماس، با تمام شعارها و ادعاهای خود درباره دفاع از مردم فلسطین، این اقدام مصر را ستایش کرده است! ما معتقدیم این دوگانگی نه تنها فاجعه‌بار است، بلکه نشان می‌دهد چگونه مفاهیمی چون "خاک" و "وطن" از جان انسان‌ها مهم‌تر شده است.

وقتی مسئله فرار مردم از زیر بمباران اسرائیل به میان می‌آید، باید بپرسیم چرا به مصر فشار نمی‌آورند که مرزهای خود را باز کند؟ چرا با باز شدن مرزها مخالف هستند و آن را توجیه می‌کنند که این "همان چیزی است که اسرائیل می‌خواهد"؟ این چه نوع منطقی است که ترجیح می‌دهد هزاران زن، مرد و کودک زیر بمباران کشته شوند تا خاک "مقدس" و آرمان‌های بی‌ارزش حفظ شود؟ ما به هیچ وجه نمی‌توانیم قبول کنیم که مفهومی چون خاک یا پرچم این‌قدر ارزشمند شود که به خاطر آن ده‌ها هزار انسان به مسلخ بروند.

ما حاضریم هر نوع مفهومی از وطن، خاک و پرچم را زیر سوال ببریم و حتی تمسخر کنیم، اگر قرار باشد به بهانهٔ حفظ آن‌ها مرزها بسته بماند و مردم زیر بمباران بمیرند. این تفکر در مورد مردم غزه اعمال می‌شود؛ از طرفی اسرائیل آن‌ها را زیر بمباران می‌کشد و از سوی دیگر مصر مرزها را می‌بندد و نمی‌گذارد که آن‌ها از این جهنم فرار کنند.

برای ما، مسئله خیلی ساده است: چه چیزی می‌تواند دو توحش بی‌پایان را توجیه کند؟ یکی اسرائیل که مردم را می‌کشد و دیگری مصر که نمی‌گذارد مردم از مرگ فرار کنند. هیچ چیزی نمی‌تواند این کارها را توجیه کند. وقتی کسی می‌خواهد از آتش فرار کند، تو نباید راهش را ببندی. تنها باید درک کنی که این انسان در لحظهٔ بمباران خانه‌اش، فقط و فقط می‌خواهد جان سالم به در ببرد.

تمام کشورهایی که مدعی دفاع از فلسطین هستند، سال‌هاست که پناهندگان فلسطینی را در کمپ‌ها نگه داشته‌اند و به آن‌ها شهروندی و شناسنامه نمی‌دهند. همین‌طور که ایران به افغان‌ها شناسنامه نمی‌دهد و آن‌ها را به عنوان شهروند درجه دوم نگه می‌دارد. همین رفتار در کشورهای عربی با فلسطینی‌ها صورت می‌گیرد. وقتی جنگ می‌شود، باید مرزها باز شوند تا مردم غیرنظامی فرار کنند، اما بستن مرز به معنای توحش محض است.

همهٔ قدرت‌های جهاین و منطقه‌ای به دنبال منافع طبقهٔ حاکم خودشان هستند و از مردم فلسطین به عنوان مهره‌های مذاکره استفاده می‌کنند. اما این مهره‌ها انسان هستند، نه اشیاء بی‌جان. تمام این دولت‌ها و گروه‌ها در کشتار مردم غزه شریک‌اند؛ اسرائیل بمب می‌ریزد، مصر مرزها را می‌بندد، ایران و قطر منافع خود را دنبال می‌کنند و همه به مردم عادی خیانت می‌کنند.

واقعیت این است که هرکسی که توانایی مالی داشته و پاسپورت خارجی داشته، از غزه فرار کرده است. اما آن‌هایی که توانایی نداشتند، زیر بمباران باقی مانده‌اند. این مفهوم "خاک" و "آرمان" برای کارگران چیزی به جز مرگ نداشته است. تمام این بحث‌ها حول آرمان فلسطین فقط به این ختم می‌شود که مرزها بسته بمانند و مردم زیر بمباران بمیرند.

هیچ منطقی نمی‌تواند توجیه کند که چرا مردم باید به خاطر یک تکه خاک بمیرند. باید با صدای بلند گفت که فلسطینی‌ها قربانی سیاست‌های پیچیده و بازی‌های کثیف منطقه‌ای هستند، نه فقط اسرائیل و نه فقط ایران. مردم عادی غزه در این رقابت‌ها هیچ جایگاهی ندارند. ما می‌گوییم که این توحش باید تمام شود و مرزها باید باز شوند، تا انسان‌ها بتوانند از مرگ فرار کنند، بدون اینکه به آن‌ها به عنوان سپر انسانی نگاه شود.

ما این موضع را بارها و بارها تکرار می‌کنیم: مسئله فلسطین راه‌حل ملی و ناسیونالیستی ندارد. این راه‌حل‌ها نه تنها به صلح منجر نشده، بلکه باعث صدها هزار تلفات شده است. راه‌حل طبقاتی، هرچند تخیلی به نظر می‌رسد، هنوز می‌تواند پاسخی باشد به این توحش.

کنفرانس در مورد جنگ خاورمیانه و استراتژی انترناسیونالیستی با شعار «اتحاد کارگران عرب و اسرائیلی» به سه زبان ایتالیایی، عربی و عبری 🚩🚩🚩

ایده ها و آرمانهای انقلاب اکتبر جاودانه هستند!

صد سال پیش بدنبال شدت یابی مبارزه طبقاتی، موج انقلاب جهانی توانست در اکتبر 1917 بورژوازی را از قدرت سیاسی در روسیه به زمین بکشد و پرولتاریای روسیه بسوی حاکمیت شوراها قدم بردارد. انقلاب اکتبر بزرگترین حادثه، اتفاق و شگفتی قرن بیستم بوده است.

پرولتاریا بعد از کمون پاریس، اولین بار سرمایه داری را به زیر کشید و نشان داد انقلاب کمونیستی نه تنها ضروری، امکان پذیر، بلکه تنها آلترناتیو برای بربریت سرمایه داری است. کسب قدرت سیاسی توسط پرولتاریا در روسیه، بیانگر آغازعصر نوینی بود. عصر امپریالیسم و عصر انقلابات کمونیستی.


پرولتاریای روسیه پیشگام انقلاب جهانی شده بود. بلشویکها و در راس آن لنین بخوبی میدانستند بدون پیروزی انقلاب در دیگر کشورهای سرمایه داری، انقلاب در روسیه منزوی خواهد شد. لنین در نامۀ خداحافظی خود به کارگران سوئیس، تصور یک طبقه انقلابی در روسیه، مجزا از سایر کارگران اروپا را مطلقا بیگانه ارزیابی می کرد و تاکید می کرد که این شرایط احتمالا خیلی کوتاه مدت خواهد بود...

#کمونیست_چپ

آموزش طبقاتی و چالش‌های خانواده‌های کارگری

شروع سال تحصیلی به یک چالشی برای خانواده‌های کارگری تبدیل شده است. بر روی کاغذ تحصیل رایگان است اما در واقعیت بسیاری از خانواده‌ها از اقشار تحتانی جامعه به دلیل مشکلات مالی حتی قادر به ثبت نام فرزندان خود در مدارس دولتی نیز نیستند.

با کاهش قدرت خرید طبقه کارگر و دیگر اقشار تحتانی جامعه، بسیاری از خانواده‌ها برای بقا مجبور به استفاده از نیروی کار کودکان می‌شوند...

ورود به دانشگاه به ویژه دانشگاه‌های معتبر و رشته های محبوب تحت تاثیر نابرابرهای طبقاتی و آموزشی است. تنها 8 درصد از پذیرفته شدگان کنکور سال 1402 از مدارس دولتی بودند و اقشار تحتانی جامعه تنها 2 درصد از قبولی‌های رتبه زیر 3 هزار کنکور را ...

فرزندان طبقات مرفه به دلیل ارتباطات خانوادگی و اجتماعی قوی‌تر، راحت‌تر می‌توانند از فرصت‌های شغلی پس از دانشگاه بهره‌مند شوند. اما فرزندان طبقه کارگر، حتی در صورت قبولی در دانشگاه، با چالش‌هایی برای ورود به بازار کار ...

آموزش طبقاتی، انعکاسی از جامعه طبقاتی است. در جامعه بورژوایی امکان آموزش مطلوب به فرزندان طبقه کارگر توهمی بیش نیست...

#کمونیست_چپ

معدن یا قتلگاه بردگان مزدی در توحش سرمایه‌داری

در هر 15 ثانیه یک بردۀ مزدی در گوشه‌ای از این کرۀ خاکی سر بر خاک می‌افتد... در یکی از تازه‌ترین جنایات نظام توحش سرمایه‌داری، در انفجار معدن زغال سنگ طبس، پنجاه و یک معدنچی، پنجاه و یک بردۀ مزدی، پنجاه و یک خالق نعمات بشری، پنجاه و یک نان‌آور خانواده، پنجاه و یک… بر اثر انفجار گاز متان و ریزش آوار در عمق 250 متری زمین قربانی سود سرمایه شدند ...

بدنبال جنایت اخیر سرمایه، این بار واگن‌ها به جای زغال سنگ، اجساد بردگان مزدی یا تکه‌هایی از اجساد آنها را بیرون می‌آوردند. بردگان مزدی، بغض در گلو یا اشک در چشم، اجساد رفقای خود را بدرقه می‌کردند، صحنه غم‌انگیز و دردآوری بود، تصاویری از تلاش‌های بی‌پایان و زندگی‌های از دست رفته. معدنی که به قتلگاه تبدیل شده است.

هر تکه جسد، گواهی است بر توحش سرمایه و شرایط محیط کاری که در سایه سودجویی‌های بی‌رحم سرمایه به جهنم زمینی تبدیل شده است. صحنه‌ای تلخ که نشان از بهای سنگین نیروی کار انسانی در چرخ‌دنده‌های بی‌احساس سرمایه‌داری دارد...

#کمونیست_چپ

مرگ پنجاه ‌و دو کارگر معدن زغال سنگ
بهداد بردبار

میشل فوکو در گفتگویی با ژیل دلوز به مقایسه نقش مدرسه، زندان و کارگاه می‌پردازد و تأکید می‌کند که در این مکان‌ها، با افراد به‌گونه‌ای رفتار می‌شود که گویی کودکانی بی‌قدرت هستند و تحت سلطه قرار دارند. این نهادها با سرکوب عاملیت و اختیار افراد، آن‌ها را به پیروی از قواعد و هنجارهای از پیش تعیین‌شده وامی‌دارند، تا جایی که توانایی مقاومت یا تصمیم‌گیری مستقل را از دست می‌دهند. در حادثه‌ی دلخراش معدن زغال‌سنگ، این مسئله به‌وضوح نمایان است: کارگران و تکنسین‌های حاضر در محل بهتر از هر کسی به خطر و احتمال مرگ آگاه بودند، اما سیستمی که عاملیت آن‌ها را سلب کرده، نه به هشدارهایشان توجه می‌کند و نه راه دیگری برای امرار معاش پیش رویشان می‌گذارد، تا این‌گونه جان خود را از دست بدهند.