🇦🇲 ՀԻՄԱ, ԵՐԲ ԱՄԱՆՈՐՅԱ ԱՂՄՈՒԿԸ ԱՎԱՐՏՎԵՑ
ու եկավ մտորելու պահը Սուրբ Ծննդյան ընդառաջ, գրեմ։
Իմաստ չունի ասելու, թե 2024-ը հեշտ ու դյուրին տարի էր։ Բնավ․․․ ցավոք, մեր Հանրապետությունը կրկին ու կրկին ստիպված եղավ անցնել բազմաթիվ դժվարությունների միջով, տեսանելի, թե անտեսանելի։ Բայց մի բանում վստահ եմ․ ամեն բան լավ է լինելու, և կարծել, թե անդառնալի ինչ-որ բան է կատարվել՝ ազնիվ չի լինի։ Ազնիվ չի լինի նախ այն պատճառով, որ պայքարողները պայքարել են, հզորները՝ հաջողել, համառները՝ հասել են իրենց նպատակին։
Մեզանում շատ են հենց այդ տեսակ ու որակ մարդիկ։ Պայքարողները։ Թե ինչո՞վ էինք մենք զբաղված ողջ տարի ու ինչու՞ եմ վստահ, որ պայքարող տեսակը չի նվազել՝ կարճ պատմություն պատմեմ։ Պատմեմ, որ պարզ լինի, թե ինչու՞ էր 2024-ը առանցքային տարի անձամբ ինձ համար։ Բայց գամ խորքից, թե դեմ չեք։
Հայրս՝ Վահագնը, մինչև մահկանացուն կնքելը, նվիրյալ զինվորականի պես, անգամ պատերազմից հետո, գրպանում պահում էր «վերջին փամփուշտը»։
Այն ժամանակ շատ փոքր էի ու, երբ հայրս քնած էր լինում, ամեն անգամ հույսով, որ հայրս ինձ համար մի կոնֆետ պահած կլինի՝ քանի դեռ քնած էր, վաղ առավոտյան թաքուն մտնում էի գրպաններն ու փորփրում էի, սակայն կոնֆետ գտնելու փոխարեն գտնում էի այդ «վերջին փամփուշտը»։
Սառը երկաթի կտոր էր։ Վախեցած կրկին գրպանն էի դնում շարունակաբար ամաչում/վախենում էի հարցնել․
- Հայրիկ, սա ի՞նչ ոսկեգույն, երկաթե սառը կտոր է գրպանումդ միշտ պահված։
Մի օր հետաքրքրասիրությունս ավելի ուժեղ գտնվեց, քան ամաչկոտությունս։ Երբ հերթական անգամ հորս գրպանը կոնֆետ գտնելու հույսով «քուջուջ» անելիս նորից գտա էդ երկաթե կտորը՝ նստեցի անկողնու կողքին ու սպասեցի այնքան, մինչև հայրս արթնանա։
Մանկան փոքր ափիս մեջ պահել էի էդ փամփուշտը, որպեսզի աչքերը բացելուն պես հարցնեմ․
- Հայրիկ, սա ի՞նչ է։
Հայրս դանդաղ աչքերը բացեց, ապա արդեն բացված ափիս մեջ տեսավ փամփուշտն ու ակնթարթորեն զգաստացավ։ Այլընտրանք չէր մնացել, պիտի բացատրեր։
- Սա ՎԵՐՋԻՆ ՓԱՄՓՈՒՇՏՆ Է, տղաս․․․
Ասաց հայրս՝ կարծես փորձելով առավելագույն նրբանկատ բացատրել, թե ինչի՞ համար է նախատեսված էդ երկաթե կտորը։
- Բոլոր հրամանատարները մարտի դաշտում իրենց վերջին փամփուշտն են պահում գրպանում, որպեսզի ոչ մի դեպքում թշնամուն չհանձնվեն, հերոսանան, բայց չլքեն դիրքը, մնան այնտեղ, որտեղ պիտի լինեն հայրենիքը պաշտպանելիս։ Եթե պետք լինի՝ մնան հավերժ, իրենց զինակիցների կողքին։ Էս փամփուշտը թշնամու համար չէ, տղաս, էս փամփուշտը ինձ համար է։
Այդ միայն տարիներ անց էի ես խորությամբ վերլուծելու, թե ի՞նչ է կատարվում իրական հրամանատարների, զինվորականների հետ, երբ թշնամին հասնում է քո խրամատին ու այլընտրանք չի մնում, քան․․․
Բայց այս փիլիսոփայությունն ինձ այլ տեղ տարավ։ Ես զինվորական չեմ, ցավոք, բայց վերջին պահի դառնությունը համտեսել եմ, ցավոք։ Դաժան բան է։ Էդ դառնությունն այլևս երբեք չզգալու համար էլ պետք էր այլ լուծում գտնել։
Լուծումը մի այնպիսի զենք գտնելն էր, որը երբեք չի կրակի քո ուղղությամբ։ Իմ զենքը դարձավ խոսքը, միտքը, իսկ փամփուշտներս՝ մեր գաղափարակիցների, Ձեր հավատը։ Բոլոր նրանց հավատը, որոնք հասկացան․ խոսքի ուժը հաճախ հազար ատոմային ռումբ արժե։
Ես հայրիկիս «վերջին փամփուշտը» իմ մտքում ուղղեցի ոչ թե ինքս ինձ՝ չհանձնվելու ու խրամատում իմ մահկանացուն կնքելու համար, այլ հակառակորդին՝ նրան ոչ մի դեպքում այդ խրամատին մոտ չթողնելու համար։
Հիմա, վերապրելով հորս փիլիսոփայությունը, զենք եմ դարձնում խոսքը, իսկ փամփուշտներս անսպառ են, քանի դեռ կաք Դուք՝ մեր աջակիցները, որոնք ամեն գնով ուզում են օգնել, քանի որ հավատում են․ երիտասարդները ունակ են, կան, կարող են, հաջողելու են, հաղթելու են վերջապես։ Բացառապես Ձեր հավատը, որ մենք չենք նահանջելու ու ոչինչ չենք զիջելու՝ օգնում է մեզ մնալ ու համոզել մյուսներին, որ Հայաստանը ապրելու, ոչ թե հեռանալու երկիր է։ Մի խոսքով՝ զենքը մեզնից, փամփուշտը՝ Ձեզնից)))
2025-ին բացվելու է Ձեր աջակցությամբ ստեղծվող առաջին համահայկական, միջազգային ուղղվածության բազմալեզու լրատվական գործակալությունը։ Բացառապես Ձեր հավատի շնորհիվ։
Շնորհավորում եմ Ձեզ, Ձեր հարազատներին ու սիրելիներին Սուրբ Ծննդյան ու Ամանորի կապակցությամբ։ Երբ հավատում ես միայնակ՝ թույլ ես, բայց երբ հավատում ենք բոլորով՝ մենք անպարտելի ենք։
