فیلم

استاد بزرگ دوبله‌ی ایران
#منوچهر_والی_زاده
تولد ۴ تیر ۱۳۱۹،
مدیر دوبلاژ، دوبلور، بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون، مجری و گوینده رادیو بود .

🎬
#سکانس_منتخب

#زرد_قناری
سال۱۳۶۷

کارگردان :
#رخشان_بنی_اعتماد

#منوچهر_حامدی
#محمود_جعفری
#منوچهر_والی_زاده
#خسرو_خسروشاهی

@Canalefilm
⭐️

🎬🎼
#صدای_ماندگار

" انسان تنها یک جسم دارد ، پوسته ای تنها چون شی‌ای پوسیده ، و به آن مینگرد روح ..."
‌
#آینه #آندری_تارکوفسکی
#پرویز_بهرام #دوبله

#andrei_tarkovsky 
The Mirror (1975)

➖
#صداهای_ماندگار

#دوبلاژ #دوبلور #دوبلورها
#منوچهر_والی_زاده #منوچهر_اسماعیلی #خسرو_خسروشاهی #بهرام_زند #نصرالله_مدقالچی #زهره_شکوفنده #مینو_غزنوی #مریم_شیرزاد

@Canalefilm
⭐️

🎬

منوچهر والی‌زاده که به دلیل مشکلات تنفسی ناشی از آلودگی هوای تهران مدتی در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان بستری بود، پیش از ظهر امروز ـ چهارشنبه ـ اول اسفند ماه ۱۴۰۳ در ۸۴ سالگی درگذشت.

ویدیو گفت و گویی با #منوچهر_والی_زاده، #دوبلور سرشناس کشورمان

🎬‌

#عباس_کیارستمی
  #AbbasKiarostami
@Canalefilm
⭐️

🎬
در اهمیت دست و تعهد

📽️#کاغذ_بی_خط
#هدیه_تهرانی
#خسرو_شکیبایی

#ناصر_تقوایی

۲
مثلا در در دورانی که گفتمان اصول‌گرایان و اصلاح‌طلبان روایت غالب جامعه بود، اکثر سینمایی‌ها و سلبریتی‌ها آگاهانه و مختارانه، به‌رغم ادعا و اعتقاد به جدائی سیاست و هنر، خودشان را وقف یکی از این گفتمان‌ها می‌کردند؛ پرسش اکنون این است بعد از شکل‌گیری گفتمان «زن»، «زندگی»، «آزادی» که آثارش هر روزه در کوچه و خیابان قابل مشاهده است، کدامیک از آن‌ها و تا چه اندازه خودش را وقف این گفتمان کرده یا نکرده‌است؟
پرسش ساده است؛ نمی‌توان از عشق به وطن و مردم سخن گفت اما در عمل در هیچ‌کجا و هیچ‌زمانی هیچ مشارکت واقعی با هم‌وطنان در تحمل دردهای مشترک نداشت؟ آیا انفعال حداکثری طیف سینمایی‌ها و سلبیرتی‌ها به این معنا نیست که رابطه‌ی آن‌ها با گفتمان مردمی که در کوچه و خیابان جاری است، قطع است؟ آیا تمام ادعاهای اغراق‌آمیز عشق به وطن و هم‌وطن نقاب خودفریبی برای توجیه این جدائی و قطع رابطه نیست؟ آیا دفاع از شعار جدائی سیاست از هنر فقط تا زمانی صادق نیست که منافع فردی آن‌ها به خطر نیفتد؟
در چهل‌و‌سومین جشنواره‌ی فیلم فجر، نه تنها بازتاب صدای گفتمان مردمی بلکه پژواک صدای سینمایی‌ها و سلبریتی‌های مستقل و معترض که به جرم پیوستن به گفتمان مردمی از هرگونه فعالیت محروم شده‌اند، غایب بود. هیچ‌کدام از همکارانشان به دفاع از آن‌ها، سخنی به میان نیاورد. صحنه‌ی غالب جشنواره رزمگاه شکار مصاحبه‌ها، نشست‌ها، تشویق‌ها، ستایش‌ها، قراردادها، ثروت‌ها، شهرت‌ها، فرصت‌ها، جایزه‌ها و معامله‌ی بی‌مقدار وجدان‌ها، شرف‌ها، صداقت‌ها، یگانگی‌ها، سوگند‌ها و امیدها بود. صحنه جلوه‌گاه سرخوشی و بی‌خیالی سربازان خودخواهی که فقط در خدمت یک پادشاه که خودشان هستند، بود.
انگار نه انگار دو سال پیش غول زیبای انقلاب ژینا از چراغ جادو و افسون‌شده‌ی ولایت بیرون آمد، از کوچه‌ها و خیابان‌ها گذشت. شقایق‌های پاک و پرشور را به ضیافتِ پرشکوه آزادی فراخواند. عطر گرم رهایی را پخش کرد. جشن شکستن زنجیرها را برپا کرد. در دل توده‌های ستم‌دیده امید به بذر و باران آینده را نشا کرد و رفت و شبح آن هنوز با مردم کوچه و خیابان، پشت درهای بسته‌ی کاخ کوته‌نظر جشنواره فیلم فجر، به هزار زبان در سخن است. انگار نه انگار....

شرف امرساده اما ندرتی بهت‌انگیز است؛ مثل زندگی مهسا، نیکا، سارینا و...

شاهپور شهبازی

@shahpour_shahbazi

کمک کنید «پیر پسر» را در وطن خودمان ببینیم.

#فیلم_و_سریال

پیر پسر اکتای براهنی یکی از بی‌نظیرترین فیلم‌های حال‌حاضر سینمای ایران. شاهکارکارگردانی ، شاهکار بازیگری، شاهکارفیلمنامه و همراه شدن مخاطب در زمان ۱۹۰دقیقه‌ای فیلم ،عجیب‌ترین فیلم
که سیمرغ‌ اش را از دست زدن‌های اهالی سینما گرفت.

سحر شادلو

#فیلم_و_سریال

فیلم «پیر پسر» ساخته‌ی «اکتای براهنی» و به تهیه‌کنندگی بابک حمیدیان در سال ۱۴۰۰ ساخته شده است. لیلا حاتمی، حامد بهداد، حسن پورشیرازی بازیگران فیلم هستند. فیلم در جشنواره فجر نمایش ویژه داشت اما نمایش عمومی نداشت و در بخش مسابقه هم شرکت داده نشد. فیلم از سوی منتقدان بازخوردهای بسیار مثبتی داشت.

اکتای براهنی با ساخت «پیرپسر» به قله ای دست یافته است که نامش را در تاریخ سینمای ایران جاودانه می کند. فیلمی بی نظیر که در مدت زمانی بیش از ۱۹۰ دقیقه، مخاطبش را میخکوب کرده و گیج و منگ و شگفت زده به خارج از سالن سینما می فرستد. از آن دست فیلم هایی که پس از پایان تیتراژ، تو را در افکار خود فرو برده و قصه و شخصیت‌هایش، رهایت نمی کنند.

فرهاد خالدی نیک

#فیلم_و_سریال

ناگفته هایی که گفته می شود

«پیرپسر» بی پرواست، لخت و عریان است چون حقیقت، بدون حاشیه از واقعیت پرده برمی‌دارد تا چشم بیننده را به دنیای سیاهی و پلیدی باز کند.
فیلم «پیرپسر» اثر اکتای براهنی پس از سه سال انتظار در بخش ویژه جشنواره به نمایش درآمد و ۱۹۰ دقیقه تماشاگران را میخکوب و شگفت زده با خود همراه کرد. «پیرپسر» یک حسن پورشیرازی متفاوت دارد که فرسنگ‌ها فاصله دارد با پورشیرازی شناخته شده، یک حامد بهداد آرام و متین دارد با نقش آفرینی متفاوت و یک لیلای حاتمی دارد که قهقهه مستانه سر می‌دهد و در کنار آنها یک محمد ولی زادگان که تیم بازیگری را به بی‌بدیل‌ترین‌ها تبدیل کرده است.
«پیرپسر» سرشار از ناگفته هایی‌است که پیش از این اینچنین جسورانه گفته نشده لبریز از احساسی است که با پوست و گوشت لمس می‌شود و به عمق جان می‌نشیند. صحنه و نور و رنگ، لوکیشن پیچیده و تو در تو، فضای حاکم بر روایت و دیالوگ‌هایی که در دیگر آثار کمتر شنیده شده مخاطب را به وسط معرکه می‌برد و زخم بر روح و روانش می‌زند.
«پیرپسر» حکایت ظلم و استبداد و زورگویی‌هایی‌ است که بزرگتر خانواده آن را در اختیار داشته و تا آنجا که می‌تواند می‌تازد و نابود می‌کند و کام می‌گیرد. «پیرپسر» حرف دل جوان‌های ناکامی است که در آرزوی بدیهی ترین‌ها در زندگی هستند و حکایت پدرنماهایی است که با داشتن پول زیادی که از راه‌های نادرست به چنگ آورده اند عیاشی می‌کنند و اطرافیان را زیر پایشان له.
«پیرپسر» از همه جا و همه چیز حرف برای گفتن دارد. از فسادی می‌گوید که جوامع را دچار خود کرده و انسان‌های ضعیف را درمانده و سرخورده، به اوضاع آشفته جهان و زورگویانی اشاره می کند که سرنوشتی تلخ را برای دیگران رقم می‌زنند. براهنی در آخرین ساخته خود پدری را نماد ظلم قرار داده و پسرانش را جامعه ای فرض کرده که ناچار به فرمانبرداری از دیکتاتور خانه شان هستند در مقابل پدری ضعیف را در دو نمای کوتاه به نمایش می‌گذارد که به اندازه حضور کوتاهش در فیلم، حضوری الکن و بی خاصیت در زندگی دخترش داشته و پریشانی و آوارگی او را باعث شده است.
فیلم «پیرپسر» مرز نمی‌شناسد و فراتر از زمان و مکان حرکت کرده و از انسان موجودی به تصویر می‌کشد که تماشاگرش را شگفت زده می‌کند.
سوالی که بعد از تماشای این فیلم در ذهن بیننده به‌وجود می آید این است که چرا این فیلم باید توقیف شود و پس از سه سال تنها یک سانس به نمایش درآید؟ چرا تماشای یک فیلم ایرانی برای مخاطب ایرانی باید ممنوع شود؟ چرا با اکران عمومی چنین فیلم‌هایی از آشنایی مخاطب سینما با اصل این هنر و قابلیت‌های فیلمسازانی که دغدغه‌مندند جلوگیری می‌شود؟ چرا در طول سال با نمایش فیلم‌های سخیف، مشتی مزخرفات و مهملات به خورد دوست داران سینما داده می‌شود تا سلیقه مخاطب به پایین‌ترین سطح خود برسد؟ فیلمی که اینچنین منسجم و تاثیرگذار است و جز بیان حقیقت و نشان دادن واقعیت موجود ادعایی ندارد حیف است که در پستوها خاک بخورد و لذت تماشایش از دست برود.

نغمه خدابخش

#فیلم_و_سریال

۱
کاخ کوته‌نظر جشنواره فیلم فجر
شاهپور شهبازی

شرف امر ساده اما ندرتی بهت‌انگیز است؛ مثل زندگی مهسا، نیکا، سارینا و...

معنای شرف اما مانند هر مفهوم دیگر امر تاریخی و متغیر است. در دورانی که انسان ایرانی هزار چهره داشت؛ قهرمان تاریخی چند نسل «مسعود شصت‌چی» کارمند ساده‌ی سریال «مرد هزار چهره» بود که سهوا و جبرا مانند مار به شکل غیرمحسوس و بی‌صدا از موقعیتی به موقعتی دیگر می‌لغزید، و هر بار در قالب یک هویت جعلی که منافع کوتاه‌مدتش را تامین می‌کرد، پوست می‌انداخت، با این وجود در دفاعیاتش در دادگاه با بغض و پشیمانی اعلام کرد: «من ساده بودم. قسم می‌خورم که من چیزی برای خودم نمی‌خواستم. من می‌خواستم شریف باشم. درستکار باشم. من نمی‌خواستم دکتر شوم. من نمی‌خواستم قهرمان شوم. من فقط مسعود شصت‌چی بودم. یک آدم معمولی. مرا ببخشید که شصت‌چی بدنیا آمدم. من بی‌گناه نیستم. من بی‌دفاع هستم» (نقل به مضمون)
مسعود شصت‌چی قهرمانِ وحشت‌های یک دوران بود. دورانی که روح قهرمانانش سرشار از ترس، سستی، تذبذب، تزلزل، بزدلی، جبن،  ریاکاری، دروغ، منفعت‌پرستی، تقدیرگرایی، خودفریبی، مسئولیت‌گریزی و توجیه‌گری بود که در منظومه‌ای از روابط و مناسبات آلوده و بیمار زیست می‌کرد؛ بدون این‌که از حس آلوده‌ی بیماری در رنج باشد. قهرمانانی مانند فاوست گوته که روحشان را به شیطان می‌فروشند و همچون ژوپیتر یونانی‌ها برای کام‌جویی و رسیدن به هدف به هزار چهره در‌می‌آیند، بدون این‌که از مقام اشرف خدایان خلع شوند. (در همین دوران من کتاب «ماکیاول و صد راه درخشان رذالت» را در مورد «هنرمندان رفوکار»، «روشنفکران روغن‌مال» و «توده‌های رستگار» برای بیان روح این دوران نوشتم)

در قیام آبان ۹۸ و انقلاب ژینا ۱۴۰۱ اما ایران هرکول به عنوان قهرمان به میدان آمد و مرزهای شرف و شرافتمندی را در مقایس‌های نجومی جابه‌جا کرد. مسعود شصت‌چی‌های دن کیشوت سلاح چوبی‌شان را بر زمین گذاشتند و محو شدند.
از این پس نسخه‌ی قهرمانان کنشگر ساده، شریف، جوان، شجاع، جسور، زنانه و عمیق مانند نیکاها جوانه زدند که زیر شدید‌ترین شکنجه‌های قرون وسطی و در حمله‌ی جمعی گرازهای وحشی؛ حاضر به پذیرش هویت جعلی نشدند و مانند خدای فنیقی‌ها به جادوی افردویت انقلاب ژینا تبدیل به زیبایی گل شقایق شدند.
در گرماگرم آتش‌فشان انقلاب ژینا  یکی از منتقدان دلال آن سال جشنواره‌ی فیلم فجر که حکم داوری جشنواره را  مشابه نشان لژیون دونور انگار از دست ناپلئونِ فاتح جنگ‌ها گرفته بود، به فردی (اسمش را نگفت) تلفن می‌زند که در ازای دریافت هشتصد میلیون دستمزد داوری جشنواره فیلم فجر را بپذیرد و آن فرد پاسخ می‌دهد که «این‌ها تا چند ماه دیگر رفتنی هستند.» معیارهای شرف به میزانی جابجا شده بود که آدم‌ها از هراس مُهر بی‌شرافتی توان نه گفتن به دستمزد و پاداش‌های میلیونی را پیدا کرده بودند.
بعد از سرکوب انقلاب جوان و شگفت‌انگیز ژینا و پیروزی هیولای سرکوبگر ج.ا به زور داغ و درفش و آغاز دوران رکود اعتراضات جمعی، نه بلافاصله بلکه به تدریج و نامحسوس ایدئولوژی کسب و کار سینمایی‌ها و سلبریتی‌ها وارد دوران «توجیه‌گری» شد و درصدد رجعت بازآفرینی فضای جشنواره به قبل از انقلاب ژینا شدند. تعدادی از کسانی که در کشاکش پیکار به پرچم انقلاب جوان ژینا سوگند وفاداری خورده بودند، یکی یکی سوگندشان را زیر پا گذاشتند و برای شرکت در ضیافت حقیر جشنواره از یکدیگر سبقت گرفتند.

موضوع کم‌اهمیتی نیازهای اولیه‌ی زیست این دسته از سینمایی‌ها و سلبریتی‌ها نیست که این نیاز اقتصادی قابل فهم است، اگرچه به یقین اکثر این افراد مانند ارخستراتوس شکم‌چران اپیکوری از نیاز مالی بی‌نیاز هستند. اتفاقا آن اقلیت مستقل و شریفی که آگاهانه و مختارانه هنوز بر سوگند وفاداریشان پای‌بند مانده‌اند، مانند اکثریت مردم ایران تحت شدیترین فشارهای مالی و نیازهای زیستی هستند، با این وجود با جسارت اسکندر‌گونه از آغاز انقلاب ژینا کشتی‌هایش را آتش زدند که راه بازگشت به گذشته و پذیرش هویت‌های جعلی را نپذیرند. 
موضوع حتی مضمون و محتوای آثار این طیف از سینمایی‌ها و سلبریتی‌ها نیست بلکه موضوع مهم این است که این طیف از سینمایی‌ها و سلبریتی‌ها تا چه اندازه از محیط اجتماعی که در آن نفس می‌کشند، تاثیر تعیین‌کننده در نوع فعالیت و رفتار و موضع گیری‌هایش پذیرفته‌اند؟ موضوع حتی انتظار کنش ناگهانی قهرمانانه‌ی خارج از ظرفیت‌های فردی‌ نیست بلکه موضوع این است که جامعه در هر دوران گرایش‌های تاریخی متفاوتی را به مثابه‌ی «گفتمان» تبدیل به واقعیت می‌کند، به گونه‌ای که هر فرد می‌تواند آگاهانه خودش را وقف آن گرایش یا گفتمان کند.

یک متهم به قتل که از زندان آزاد می‌شود، یک سگ نسبتا وحشی، یک کسوف خورشیدی در راه، وعده‌ی برگزاری بازی‌های المپیک و تبلیغات پیرامون آن، یک باغ وحش تقریبا متروکه و یک سیرک سیار که همیشه در مسیر جاده است. 
گوان هو از این عناصر به ظاهر نامرتبط، درباره حوادثی که با گذشته خودش نیز سازگارند و همچنان نیز به سمت آینده‌ای نامطمئن پیش می‌روند، داستانی خیره کننده می‌آفریند. قصه حول محور کاراکتری به نام لانگ می‌چرخد، مردی کم‌حرف که زمانی موزیسین مشهور و سوارکار حرفه‌ای بود، اما اکنون به عنوان یک قاتل بدنام شناخته می‌شود. او به خانه بازمی‌گردد و سعی می‌کند کم‌ترین توجه را جلب کند، اما مجبور می‌شود با مردی که به دنبال انتقام و پدری که در حال نابودی است، روبرو شود. 
فیلم با آرامشی خاص و به صورت اپیزودیک پیش می‌رود و با لحظاتی از شکوه و عظمت همراه است که گاهی اوقات تقریباً سوررئال به نظر می‌رسند. لانگ سعی می‌کند جایگاه خود را در چینِ به سرعت در حال مدرن شدن و غربی‌شدن پیدا کند، اما حتی اگر نتواند به طور کامل آن را درک کند، هنوز به اندازه کافی امید دارد تا به سمت افق پیش برود.

🖋️ کوین یاگِرنا (منتقد و نویسنده انگلیسی)

#فیلم‌های_برگزیده_۲۰۲۴

🎥
#دانلود

فیلم سینمایی Black Dog (2024) ساخته گوان هو
به همراه زیرنویس فارسی

🎖️ برنده جایزه بخش نوعی نگاه از فستیوال کن

#فیلم‌های_برگزیده_۲۰۲۴

کورالی فارژا، فیلمساز اهل فرانسه در مصاحبه‌هایش در این سال‌ها که مشغول به فیلمسازی است، بارها اسم چند فیلمساز بزرگ را به عنوان منابع الهامش نام برده است که اسامی جالبی هستند و پیوند این اسامی با فیلم تازه‌اش، می‌تواند موضوع را جذاب‌تر هم کند. او از دیوید کراننبرگ، دیوید لینچ، میشاییل هانکه و حتی جان کارپنتر به عنوان معلمان و پیامبرانش در سینما نام می‌برد. حالا با چنین پیش‌زمینه‌ای به سراغ فیلم تازه او، یعنی ماده برویم، فیلمی درباره یک ستاره رو به افول هالیوود، یعنی الیزابت اسپارکل (با بازی و حضور جذاب دمی مور که به دنبال بازپس‌گیری جوانی و شهرت‌اش است. یک بادی هارر وحشی که تمام‌وقت تلاش می‌کند به فیلمسازان نام‌برده شده ارجاع دهد. از خود موضوع بدن‌مندی و تغییر ظاهر بدن‌ها گرفته که ارجاع به کراننبرگ و سینمایش است تا استحاله آدم‌ها و مواجهه دیوید لینچی با این قضیه و مقابله با رسانه و ارجاع به میشاییل هانکه و حتی ارجاع به  درخشش استنلی کوبریک و موکت‌های هتل آن فیلم و اینسرت‌های فراوان از اشیا، چشم‌ها، لب‌ها و حتی عرق صورت و بدن و دوربینی که به بدن بازیگران مانت/mount شده است و به  مرثیه‌ای برای یک رویا ارجاع می‌دهد. همگی در فیلم به خوبی جای‌گذاری شده‌اند و فضایی دیوانه‌وار را خلق کرده‌اند، فضایی که در آن ایده‌های تماتیک هم در حال کار کردن هستند. تقابل پیری و جوانی، طمع برای زندگی بیشتر و شهرت بیشتر، قدرت رسانه و غرق‌شدن آدم‌ها در آن و چیزهایی از این دست، در فیلم ماده به ما یادآوری می‌شوند و تجربه‌ای جنون‌آمیز را در مواجهه با این موارد برایمان رقم می‌زنند. حالا استفاده فیلم از لنز واید و قرارگیری آن در کنار راوی غیر قابل اعتمادش، کارکرد بصری جذابی را هم فراهم کرده تا بیشتر این جهان جنون‌آمیز، رازآلود و دور از دسترس به نظر برسد. گرچه که فیلم می‌توانست کمی کوتاه‌تر باشد، اما هم‌چنان تماشای‌اش، تجربه‌ای جذاب و متفاوت است...

🖋️عباس نصراللهی

#فیلم‌های_برگزیده_۲۰۲۴

🎥
#دانلود

فیلم سینمایی The Substance (2024) ساخته کورالی فارژا
به همراه زیرنویس فارسی

🎖️برنده جایزه بهترین فیلمنامه فستیوال کن

#فیلم‌های_برگزیده_۲۰۲۴

تیزر رسمی فیلم پیر_پسر منتشر شد.

- کارگردان: اکتای براهنی
- بازیگران: حامد بهداد / لیلا حاتمی / محمد ولی زادگان / حسن پورشیرازی / محمدرضا داوودنژاد / فهیمه رحیم نیا / رضا رویگری

🏆 برندگان جوایز «حلقه منتقدین فیلم نیویورک» در سال 2024:

بهترین فیلم: «بروتالیست» (The Brutalist)
بهترین کارگردان: رامل راس، «پسران نیکلی» (Nickel Boys)
بهترین بازیگر مرد نقش اول: آدرین برودی، «بروتالیست» (The Brutalist)
بهترین فیلمنامه: «آنورا» (Anora)
بهترین فیلم بین‌المللی: «هرچه نور تصور می‌کنیم» (All We Imagine as Light)
بهترین بازیگر زن نقش مکمل: کارول کین، «در میان معابد» (Between the Temples)
بهترین بازیگر زن نقش اول: ماریان ژان-باپتیست، «حقایق تلخ» (Hard Truths)
بهترین بازیگر مرد مکمل: کیران کالکین، «یک درد واقعی» (A Real Pain)
بهترین فیلمبرداری: جومو فری، «پسران نیکلی» (Nickel Boys)
بهترین انیمیشن: «جریان» (Flow)
بهترین فیلم اول: «سیاره جانت» (Janet Planet) انی بیکر
بهترین فیلم غیر-داستانی: «سرزمین دیگری نیست» (No Other Land)

#News

No Other Land (2024) / #YuvalAbraham • #RachelSzor • #HamdanBallal • #BaselAdra
◽️ #Documentary • #Berlinale74 • #TIFF49 • #IsraeliCinema #PalestinianCinema
⚪️ •

یکی از بهترین فیلم‌های سال ٢٠٢۴ به انتخاب منتقدین نشریه ایندی‌وایر

در لیست بهترین فیلم‌های سال 2024 به انتخاب نشریه گاردین

" ابر " 720p
زیرنویس چسبیده..

cloud 2024
#Kiyoshi_Kurosawa

" ابر "

فیلم هیجانی‌انگیز روانشناختی به کارگردانی
" کیوشی کوروساوا " فیلمساز ژاپنی، نگاهی به دنیای اینترنتی مدرن دارد و به بررسی تأثیرات فناوری بر روابط انسانی می‌پردازد. کوروساوا در این فیلم، همچون آثار پیشین خود، از تکنولوژی به‌عنوان ابزاری برای آشکارسازی تاریکی‌ها و روشنی‌های درون انسان‌ها استفاده می‌کند..
" ابر " در کارنامه کوروساوا جایگاه مهمی دارد، چرا که بازتاب‌دهنده مضامین مهمی است که وی همواره به آن‌ها پرداخته است: تنهایی، جداافتادگی و تضادهای دنیای مدرن..

داستان فیلم درباره ریوسوکه یوشی با بازی ( ماساکی سودا )، جوانی است که از طریق باز فروش کالاها به‌صورت آنلاین زندگی خود را می‌گذراند. یوشی با خرید اجناس ارزان‌قیمت و فروش آن‌ها با قیمت‌های بالاتر، به‌نوعی به شکلی مجازی و بدون هیچ ارتباط انسانی واقعی، کسب درآمد می‌کند. این تجارت او را از هرگونه تماس انسانی دور نگه می‌دارد، اما این بی‌تفاوتی او به تدریج موجب می‌شود تا خشم خریداران ناراضی که به صورت ناشناس در فضای آنلاین فعالیت می‌کنند، اوج بگیرد. هنگامی که تهدیدهای دیجیتال به خشونت واقعی تبدیل می‌شوند، یوشی مجبور می‌شود با تأثیرات انسانی برخوردهای مجازی خود روبه‌رو شود. در این میان، کوروساوا نشان می‌دهد که چگونه تعاملات آنلاین، از بی‌ضرر تا مضر، می‌توانند روابط را تحریف کنند و مرزهای اخلاقی را در جوامع مدرن مبتنی بر شبکه مخدوش سازند..

🎬 cloud 2024
👤 Kiyoshi Kurosawa

#ابر #کیوشی_کوروساوا

فروغ را در تهران شناختم، در زمان تغییر مسیرها و جست‌وجوهایم در اوایل دهه شصت. وقتی مرد تنها یادداشتی کوتاه در سینما (شماره‌اش را به یاد ندارم) نوشتم. این همان یادداشت است:

«سیاه، تند، آتشین. این واژه‌های مبهم از او چهره‌یی چنان دقیق می‌سازند که تو در میان هزاران چهره دیگر باز می‌شناسی‌اش.» ۱۳ فوریه، ساعت ۱۶:۳۰ فروغ فرخزاد بر اثر تصادف رانندگی در تهران مرد. او یکی از بزرگ‌ترین شاعران معاصر ایران بود و همچنین یکی سینماگر. او فیلم «خانه سیاه است» را کارگردانی کرده بود، فیلمی کوتاه درباره جذامی‌ها. یک شاهکار، برنده جایزه بزرگ جشنواره اوبرهاوزن و به جز این عملا در اروپا ناشناخته. او سی‌وسه‌سال داشت. وجودش نیمی از افسون و نیمی از شور، ملکه‌ سبای استاندال بود و بیش از هر چیز خود شجاعت. نه در پی عذر بود و نه در پی ضمانت. زشتی‌های دنیا را همچون ناامیدترین انسان‌ها می‌شناخت و ضرورت مبارزه را همچون عدالت‌جوترین انسان‌ها درک می‌کرد، اما به ندای درونش خیانت نمی‌کرد.

برای نخستین بار فیلمش یکراست به سراغ غیرقابل‌رویت‌ترین‌ها رفته بود: جذام، جذامی‌ها. و نگاهی زنانه باید که همیشه زنانه باید، برای ایجاد فاصله مناسب با رنج و زشتی، بدون خودپسندی و بدون ترحم. نگاه او موضوع را دوباره شکل می‌داد. با گذر از دام نفرت‌انگیز نماد و با افزودن حقیقت توانست، این جذام را به همه جذام‌های جهان پیوند بزند. چنانچه ‌«خانه سیاه است» همان «سرزمین بی‌نان» ایران است و آن روز که پخش‌کننده‌های فیلم فرانسوی بپذیرند که می‌توان ایرانی بود، خواهیم دید که فروغ تنها با یک فیلم بیش از همه آنانی که نام‌شان آسان‌تر در یاد می‌ماند، به ما بخشیده است. او سروده: «لیک دیگر پیکر سرد مرا/ می‌فشارد خاک، دامن‌گیر خاک/بی‌تو، دو از ضربه‌های قلب تو/ قلب من می‌پوسد آنجا زیر خاک/ بعدها نام مرا باران و باد/ نرم می‌شویند از رخسار سنگ/ گور من گمنام می‌ماند به راه/ فارغ از افسانه‌های نام و ننگ».

برای ستایش و نکوداشت نامت مرا ببخش فروغ؛ فارغ از افسانه‌های ننگ، شاید. اما گمنام و فارغ از افسانه‌های نام، گمان نمی‌کنم.

کریس مارکر|ترجمه: فرید اسماعیل‌پور

هرچند فروغ فرخزاد به عنوان شاعر محبوبی شناخته می‌شود اما او همچنین اولین زن مستندساز در تاریخ سینمای ایران است. او در ۲۷ سالگی‌اش مستند «خانه سیاه است» را می‌سازد که جایزه بهترین فیلم در فستیوال اوبرهاوزن را به دست می‌آورد و کریس مارگر، مستندساز شاخص فرانسوی، آن را شاهکار می‌نامد و جاناتان رزنبام، منتقد سرشناس آمریکایی، آن را پیش درآمدی بر موج نوی ایران می‌داند. با این وجود تک صدای زنانه فروغ در میان غلبه فیلمسازی مردان به گوش نمی‌رسد و فیلم در زمانه خود و در داخل ایران قدر نمی‌بیند. این ویدئو پژوهشی تصویری پیرامون مسیر شخصی و حرفه‌ای فروغ فرخزاد به عنوان یکی از زنان پیشگام سینمای ایران است.

#فروغ_فرخزاد
#forough_farrokhzad

.
محمد رسول‌اف، کارگردان ایرانی فیلم «دانه انجیر معابد» که نامزد دریافت جایزه اسکار شده، با اشاره به ممنوع‌الخروجی سهیلا گلستانی، یکی از بازیگران این فیلم گفت جمهوری اسلامی منتظر است پس از اعلام نتایج اسکار، حکم نهایی این بازیگر را صادر کند.

آقای رسول‌اف در برنامه «ائتلاف بین‌المللی فیلمسازان در معرض خطر» ضمن انتقاد از فشارهای جمهوری اسلامی بر عوامل تولید فیلم خود تاکید کرد که در برابر این فشارها ایستادگی خواهد کرد.

جمهوری اسلامی هفته گذشته سهیلا گلستانی، یکی از بازیگران فیلم «دانه انجیر معابد» را ممنوع‌الخروج و از حضور او در جشنواره بین‌المللی فیلم روتردام به‌عنوان عضو هیئت داوران جلوگیری کرد.

خانم گلستانی یکی از بازیگرانی است که بدون حجاب اجباری در فیلم آقای رسول‌اف بازی کرده است.

محمد رسول‌اف همچنین با اشاره به اینکه اعتراضات زن، زندگی، آزادی انگیزه‌ای برای عوامل فیلمش ایجاد کرد تا علیه سانسور حکومتی بایستند خاطرنشان کرد: «یکی از ابزارهای اصلی سانسور در سینمای جمهوری اسلامی، تحمیل حجاب اجباری است. عوامل فیلم من تصمیم گرفتند بدون حجاب در برابر دوربین ظاهر شوند تا با این محدودیت مقابله کنند.»

او فیلمسازان حاضر در ایران را همواره در معرض خطر از جانب حکومت جمهوری اسلامی دانست و افزود: «فیلمسازان همیشه در معرض خطر هستند، نه تنها به این دلیل که داستان‌هایی را تعریف می‌کنند که صاحبان قدرت نمی‌خواهند شنیده شود، بلکه به این دلیل که شجاعت آنها بسیار مسری است. آنها برای دیگران الهام‌بخش می‌شوند تا مسیرهایی را خلاف جهت حکومت انتخاب کنند.»

رسول‌اف که سال گذشته مجبور به ترک ایران شد، اضافه کرد: «در ۱۵ سال گذشته، هر روز با سیستم قضایی و نیروهای امنیتی درگیر بوده‌ام. فیلمسازان در ایران یا باید خودسانسوری کنند یا با این پرسش روبه‌رو شوند که چگونه فیلمی بسازند که به بازداشت منجر نشود.»

فیلم «دانه انجیر معابد» ساخته محمد رسول‌اف یکی از نامزدهای دریافت جایزه اسکار در بخش آثار بین‌المللی یا غیرانگلیسی‌زبان است.
محمد رسول‌اف فیلم «دانه انجیر معابد» را به‌صورت زیرزمینی در ایران ساخت و تابستان گذشته پس از خروج مخفیانه از ایران، آن را برای نخستین بار در جشنواره بین‌المللی فیلم کن در فرانسه اکران کرد.
نودوهفتمین مراسم اهدای جوایز اسکار روز یکشنبه دوم‌ مارس ۲۰۲۵ (۱۲ اسفند) در لس‌آنجلس برگزار می‌شود.

#محمد_رسول_اف
#سهیلا_گلستانی

مهدی محمودیان امروز حکم زندانش اجرا شد.
مهدی محمودیان را از زندان می شناسم. با آدمها می‌جوشد، لبخند از لبانش فرو نمی افتد و سرزندگی و امید در وجودش موج می زند. آدم از همنشینی‌اش دل نمی کند.کمک‌های او را در زندان به زندانیان بخصوص آنهایی که تازه وارد بودند را فراموش نمی کنم.
مهدی هوای همه زندانیان را داشت،فرق نمی کرد چه عقیده‌ای داری، او مثل پروانه دورت می چرخید.

سرتاپای وجودش مهر به ایران است و ایرانی. به همین دلیل یک چهارم عمرش را در زندان بوده است. در بیرون از زندان، برای زنده ماندن محکومین به مرگ این شهر و آن شهر می دوید. نگران مردم بود در دوره تلخ کرونا و... .
امید که او همچنان برای ایران و ایرانی خوش نفس باشد و بماند و بدود.
این بار او را به دلیل افشای وجود ساس در زندان اوین به اتهام تبلیغ علیه نظام روانه زندان کردند. در حالیکه خودم چندین ماه در زندان به دلیل وجود ساس شبها نمی خوابیدم و سه بار برای مداوا به خارج از زندان اعزام شدم .

#جعفر_پناهی

#جعفر_پناهی

نامه‌ی ابراهیم گلستان به پرویز جاهد درباره‌ی بیضایی، بعد گفتاری از بهرام بیضایی در باب مسکوب و گلستان و شاملو و شاهنامه

سوم اگوست ٢٠١٧
پرویز جاهد گرامی

شق‌القمر شد و از این نوشته تو درباره بیضایی که امروز خواندم خیلی خوشم آمد. درست است که حکایتی که از بیضایی کرده‌ای چه فراوان گیرندگی داشت و چه بسیار در من اثر گذاشت اما به‌هرحال تو آن را درآورده بودی و از او نوشته بودی و توانسته بودی وضع دردناک اما تحسین‌آور بیضایی را روی کاغذ بیاوری.
در این دنیا و عرصه چاخان‌های بی‌پایان که از هرکس درباره هر آدم زپرتی می‌بینی که زپرتی‌ها از او تعریف می‌کنند جا دارد که گاهی از کسی که حتما نشد - و شاید در این نشد خود بیضایی هم که از گروه متملق‌ها نبود، خودش هم مؤثر بوده باشد و شاید - نشد که وقتی می‌بایستی می‌توانستم به درآوردن او خدمتی کنم. ترکیب بدترکیب نکبتی موجود نگذاشت که من آنچه را که می‌خواستم در حق او بکنم. میسرم نشد. این تقریباً تنها کسی بود که بایستی و می‌خواستم اما نتوانستم. نگاهداری دستگاه خودم هم میسر نشد و چیزی را که با چه وقت و چه امیدی ساخته بودم ممکن نشد که نگهداری کنم. به دنبال که نگاه می‌کنم خیلی از تغابن، از ناکامی‌ها و نشدن‌های خودم می‌بینم. نشد که به او که به شکل کمابیش پیشگویانه‌ای اعتقاد داشتم و لازم هم نبود که حتی به خودش هم بگویم چراکه نوعی پزدادن بسیار توخالی ازآب درمی‌آمد، فرصتی که بایستی می‌آمد نیامد و این حسن‌نیت من به باد رفت و من ناچار سال‌های به زحمت پر از بطالت را گذاشتم و گذشتم. حتی توی خاکسترهای امیال سوخته‌ام جز خودم کسی به آنچه نشد واقف نشد. حالا تو هم بشنو اما در یاد نگه ندار.
[...] به‌هرحال ما همه روزی روزگاری جایی بوده‌ایم و بعد رفته‌ایم یا می‌رویم. در متن جریان این‌جور عدم‌های بی‌حاصل جاگرفتن نه منحصر به ماست نه با اتفاق‌افتادنشان کمر غول شکسته شده است.
اگر روزی روزگاری به بیضایی رسیدی سلام به او برسان و بگو درود بر تو که گوشه‌ای از توفیق را نصیب بردی. [...]

ــــــ ابراهیم گلستان

#ابراهیم_گلستان
#بهرام_بیضایی
#پرویز_جاهد
‎

🎬‌
#بهرام_بیضایی
#دانشگاه_استنفورد
#bahram_beyzaie
#stanforduniversity

بهرام بیضایی در کنفرانسی درباره شاهرخ مِسکوب در دانشگاه استنفورد از شاهنامه و جفاهایی که در حق فردوسی از سوی روشنفکران رفته است، سخن می گوید..

@Canalefilm
⚜

#دیالوگ

اگر یک قدم دیگر بردارم، جای دیگری خواهم بود..

آوارگی انسان بیشتر یک مسئله درونی است تا بیرونی..

ما از مرز گذشتیم، اما هنوز اینجا هستیم!
برای رسیدن به خانه از چه تعداد مرز باید گذشت؟!

هر چه لمس میکنم به من آسیب میرساند و متعلق به من نیست.. حال آموخته‌ام که هیچ چیز، هیچ چیزی نیست، ما نامی نداریم و همیشه باید نامی برای خود وام بگیریم..

#مرزها
#the_suspended_step_of_the_stork
  #گام_معلق_لک_لک  1991
#تئو_آنجلوپولوس
#Theo_Angelopoulos
@Canalefilm
⭐

🎬

هنرمند برجسته تئاتر ، سینما و تلویزیون زنده یاد #پرویز_فنی_زاده

پرویز فنی‌زاده (زاده ۷ بهمن ۱۳۱۶ تهران– درگذشت ۵ اسفند ۱۳۵۸ تهران) بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون ایران و پدر شادروان #دنیا_فنی_زاده ‌. پرویز فنی زاده پیش از آن که فعالیت هنری را آغاز کند حروف‌چین و مصحح روزنامه اطلاعات بود.

وی در سال ۱۳۳۷ در کلاس‌های هنرهای دراماتیک شرکت نمود. او در سال ۱۳۳۷ «گروه تئاتر گل سرخ» را با همکاری چند تن از دوستانش تشکیل داد و بعدها به «گروه پاسارگاد» پیوست و فعالیت هنری‌اش را در تئاتر دنبال کرد.

او در سال ۱۳۵۲ به خاطر بازی در فیلم #رگبار جایزه بهترین نقش اول مرد را از جشنواره سینمایی سپاس گرفت. وی در مدت ۲۰ سال کار هنری در بیش از ۱۹ فیلم سینمایی، از جمله #تنگسیر، و ۷۰ نمایش، از جمله #پهلوان_اکبر_می‌میرد، نقش بازی کرد. وی پس از بازی در دو سریال تلویزیونی #سلطان_صاحبقران و #دایی_‌جان_ناپلئون، به محبوبیت زیادی دست یافت.

درگذشت

پرویز فنی‌زاده در ۵ اسفند ۱۳۵۸ بر اثر بیماری کزاز در ۴۲ سالگی در بیمارستان ایرانمهر تهران درگذشت و در بهشت زهرا به خاک سپرده شد. نقش او در فیلم سینمایی «اعدامی» که وی در آن زمان در آن مشغول ایفای نقش بود، با مرگش ناتمام ماند و #رضا_کرم_رضایی در آن فیلم به جای او بازی کرد.

روحش شاد و نام و یادش جاودان

آثار سینمایی :

۱۳۵۸ اعدامی (محمدباقر خسروی)
۱۳۵۷ سرخ‌پوست‌ها (غلامحسین لطفی)
۱۳۵۷ قدغن (علیرضا داودنژاد)
۱۳۵۷ باغ بلور (ناصر محمدی)
۱۳۵۶ جمعه (کامران قدکچیان)
۱۳۵۴ شام آخر (شهیار قنبری)
۱۳۵۴ بوف کور (کیومرث درم‌بخش)
۱۳۵۴ گوزن‌ها (مسعود کیمیایی)
۱۳۵۲ تنگسیر (امیر نادری)
۱۳۵۲ قربون هرچی خوشگله (نظام فاطمی)
۱۳۵۱ غریبه (شاپور قریب)
۱۳۵۰ رگبار (بهرام بیضایی)
۱۳۴۸ گاو (داریوش مهرجویی)
۱۳۴۴ خشت و آینه (ابراهیم گلستان)

تلویزیونی
دایی جان ناپلئون - ناصر تقوایی
سلطان صاحبقران - علی حاتمی
@Canalefilm
⭐️

🎬
#سکانس
‌
نقش "مش‌قاسم" در سریال دایی‌جان ناپلئون، #پرویز_فنی_زاده

#ناصر_تقوایی.
@Canalefilm
.

🎬
#مستند
"سفیدِ ناب"
روایت زندگی هنری
#پرویز_فنی_زاده

🎬کاری از : فرناز تبریزی و پوریا نوری
📀کیفیت تصویر : 560P
📺پخش از شبکه BBC

پرویز فنی زاده با ارائه بازی های منحصر به فرد و درخشان در صحنه نمایش و حضور در تعداد محدودی فیلم های پیش از انقلاب اثری ماندگار در عرصه بازیگری از خود بجا گذاشت . او ۱۸ سال روی صحنه های نمایش و پرده سینما حضور داشت ، اما پس از انقلاب در سال ۱۳۵۸ در سن ۴۲ سالگی در گذشت .
مستند سفیدِ ناب ساخته فرناز تبریزی و پوریا نوری نگاهی انداخته به کارنامه این بازیگر کاربلد و حرفه ای زمان قبل از انقلاب.

@Canalefilm
⭐️

🎬
#سکانس
#ديالوگ
 
فیلم #غریبه ۱۳۵۱
کارگردان: #شاپورقریب

#بهروز_وثوقی
#پرویز_فنی_زاده
#vossoughi_behrouz

@Canalefilm
⭐

🎬

#سکانس
#رگبار 1350
#بهرام_بیضایی
#پرویز_فنی_زاده #منوچهر_فرید
@Canalefilm
⚜

🎬
#سکانس
#ديالوگ

تک‌گویی آهنگین #پرویز_فنی_زاده در «خشت و آینه» ساخته #ابراهیم_گلستان

@Canalefilm
⭐

🎬
#سکانس_برتر
#سلطان_صاحبقران
#پرویز_فنی_زاده
در نقش ملیجک

سلطان صاحبقران نام یک مجموعه تلویزیونی تاریخی است که در سال ۱۳۵۴ توسط علی حاتمی و برای تلویزیون ملی ایران ساخته شده‌است.
طرح این سریال را علی حاتمی با توجه به اشتیاقش به بازگویی تاریخ معاصر ایران و همزمان با مجموعه تلویزیونی «قصه‌های مثنوی»، به شبکه دوم تلویزیون ملی ایران ارائه داد تا بدین وسیله به روایت مقطع مهمی از تاریخ معاصر ایران بپردازد.
بعد از انقلاب ایران، این سریال از هیچ‌یک از شبکه‌های تلویزیونی ایران بازپخش نشد.
موزیک متن این سریال از شاهکارهای واروژان است .

#سلطان_صاحبقران #علی_حاتمی #جمشیدمشایخی #پرویزفنی_زاده #ناصرملک_مطیعی #ایرن #سعیدنیک_پور #مرتضی_احمدی #جهانگیرفروهر #واروژان

@Canalefilm
⭐

🎬‌
#صادق_هدایت

قدم های خیس بر سنگ فرش خیابان...

نگاهی به « سفر بهاری» ساخته ی
#کیومرث_درمبخش

این فیلم در سال 1353 به استناد
خاطرات و دست نوشته های صادق هدایت
با هنر نمائی زنده یاد
#پرویز_فنی_زاده
تهیه شده است.
@Canalefilm
⭐️

🎬
#گاو
فیلمی از #داریوش_مهرجویی
۱۳۴۸
گاو جز اولین فیلم‌های ایرانی بود که در غرب و اروپا مورد توجه و تحسین قرار گرفت و جایزهٔ فیپرشی جشنواره فیلم ونیز ۱۹۷۱ را به دست آورد. فیلم گاو بر اساس داستان عزاداران بَیَل اثر #غلامحسین_ساعدی ساخته شده‌است...

#عزت‌اله_انتظامی
#علی_نصیریان
#جعفر_والی
#جمشید_مشایخی
#فیروز_بهجت‌محمدی
#عزت‌اله_رمضانی‌فر
#پرویز_فنی‌زاده
#خسرو_شجاع‌زاده
#محمود_دولت‌آبادی
#مهین_شهابی
#عصمت_صفوی
#مهتاج_نجومی
@Canalefilm
⭐️

پرویز فنی‌زاده (۱۳۱۶-۱۳۵۸) یکی از بازیگران برجسته و تأثیرگذار سینمای ایران بود که به‌واسطه بازی‌های عمیق و نقش‌آفرینی‌های متفاوت خود در تئاتر، سینما و تلویزیون شهرت یافت. او فعالیت هنری خود را با تئاتر آغاز کرد و به دلیل استعداد فوق‌العاده‌اش در نمایش‌های متعددی خوش درخشید. فعالیت او در سینما با فیلم‌های ماندگاری چون گوزن‌ها به کارگردانی مسعود کیمیایی،تنگسیر ساخته‌ی امیر نادری، رگبار ساخته بهرام بیضایی، و خشت و آینه به کارگردانی ابراهیم گلستان همراه بود. شخصیت‌های فنی‌زاده در آثارش اغلب بازتابی از پیچیدگی‌های انسانی و دغدغه‌های اجتماعی بودند که او با مهارت و جزئیات فراوان آنها را به تصویر می‌کشید.
پرویز فنی‌زاده پدر دنیا فنی‌زاده، عروسک‌گردان مشهور ایرانی بود که اغلب او را به عنوان عروسک‌گردان کلاه‌قرمزی می‌شناسند .مرگ زودهنگام پرویز فنی‌زاده در 42 سالگی بر اثر بیماری کزاز، پایان نابهنگام زندگی مردی بود که همچنان جایگاه ویژه‌ای در تاریخ هنر ایران دارد. یاد او با نقش‌های ماندگار و تأثیر عمیقش بر سینما و تئاتر ایران زنده است.

#بازیگر 
#پرویز_فنی‌زاده

🎬
#_مستند_ببینیم

قهــرمـانان کـــوبــانــی
🚩
#kobanî
🎼 #کوبانی

گرامی باد و همواره یاد پرفروغ کموناردهای افسانەای
مقاومت شکوهمند و تاریخ ساز کوبانی
@Canalefilm
⭐

🎬
#_مستند_ببینیم

فیلم مستند: کوبانی، نمای نزدیک
🚩
#kobanî
🎼 #کوبانی
مقاومت و پیروزی زنان و دختران کوبانی

@Canalefilm
⭐

فیلم با صدای اذان و الله‌اکبر و نمایی از کارگران پاکستانی در یک شهر فرضی عربی کناره خلیج فارس شروع می‌شود ، در کمال تعجب صحنه بعدی فیلم متعلق به تهران و یک پارتی است و شما جورج کلونی را می‌بینید که در یک پارتی در تهران شرکت کرده است. در ادامه جورج کلونی در یک بمب‌گذاری در تهران مشارکت می‌کند.این قسمتها در لوس‌انجلس فیلمبرداری شده‌اند و از بازیگران ایرانی در آنها استفاده شده است. اینها سکانسهایی هستند که در مجلات سینمایی و حتی سایتها و وبلاگها به آنها اشاره نشده است.

فیلم سیریانا ، فیلمی است پازل‌گونه و پر از کاراکترهای مختلف و روابط متعدد تا آخر فیلم برای اینکه سررشته حوادث از دستمان خارج نشود ، زحمت زیادی متحمل می‌شویم.
فیلم را استیون گیگان نوشته و کارگردانی کرده است.فیلمنامه بر اساس کتابی به نام “شری نمی‌بینم” نوشته شده است. گیگان نویسنده فیلم ترافیک هم بوده است.
از هنرپیشه‌های مشهور فیلم جورج کلونی ،مت دیمون و آماندا پیت را می‌توان نام برد.
فیلم کلا درباره فساد و بازیهای پشت پرده صنعت نفت جهانی است . ولی نوع پرداخت فیلم وقایع‌نگارانه است و نه قضاوت‌گرانه ، به عبارت دیگر فیلم قضاوت را به تماشاگر سپرده و خود هیئت منصفه تشکیل نداده است ، گرچه با توجه به بینش و علایق خود در حین تماشای این فیلم حتما موضع‌گیری خواهید کرد ولی فیلم نگاهی سیاه و سفید به کاراکترها و وقایع ندارد ، نه خوب مطلق درست کرده و نه شر مطلق آفریده.
گویا بعد از ساخته شدت و اکران فیلم ، مخالفتهایی هم با آن در آمریکا و غرب انجام شده است. جورج کلونی در مقام پاسخ جمله جالبی گفته:”اگر به دلیل مخالفت با سیاستهای آمریکا به من لقب خائن داده‌اند به این لقب افتخار می‌کنم ، زیرا می‌خواهم در جبهه حق تاریخ باشم.” گرچه فیلم نگاه جانب‌گرانه نداشته ولی داشتن همین نگاه بی‌طرفانه در هالیوود چیز مرسوم و معمولی نیست.

اگر بخواهیم به بعضی از شخصیتهای اصلی این فیلم بپردازیم می‌توانیم به این موارد اشاره کنیم: کارگران پاکستانی که باید در شرایطی غیرانسانی در یکی از کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس کار کنند ، عوامل واشنگتن‌نشین سیاست‌گذار ، دو شاهزاده عرب یکی روشنفکر و رفورمیست ودیگری خوشگذران ، شرکتهای نفتی چینی و آمریکایی ، مت دیمون در نقش یک کارشناس نفتی خبره ، جورج کلونی بازیگری که 15 کیلوگرم برای ایفای نقش وزن در عرض یک ماه وزن اضافه کرده در نقش یک مأمور سیا و…
می‌بینید که تعدد شخصیت زیادی در این فیلم داریم و حوادث لزوما به ترتیب چیده نشده‌اند.
می‌گویند که شاهزاده عرب روشنفکر در این فیلم کنایه‌ای است از “رفیق حریری” ، البته به نظر می‌رسد نویسنده فیلمنامه چندان تعمدی در این مطلب نداشته است.
به هر حال اگر می‌خواهید یک فیلم افشاگرانه سیاسی از نوعی متفاوت ببینید ، این فیلم را از دست ندهید و توصیه دیگرم این است که شکیبایی خود را تا اواخر فیلم صبر کنید و فکر نکنید تنها شما هستید که از تعدد حوادث و شخصیتهای این فیلم و سرراست نبودنش خسته می‌شوید.