چند سال پیش برنامه‌ای برای نمایش و نقد فیلم #پرویز #مجید_برزگر با حضور خودش برگزار کردم و هنگامی که مجید عزیز در مقام کارگردان، خواست صحبت‌هایش را شروع کند، چیزی گفت که درس بزرگی برای من شد. صحبت اینگونه آغاز شد: 《من حرف خاصی درباره فیلم‌ام نمی‌توانم با شما مطرح کنم، چون یک ساعت و نیم زمان داشتم تا با فیلم با شما حرف بزنم》. درست و دقیق است، کامنت‌های فیلمسازان پس از ساخته شدن اثر کوچکترین ارزش دراماتیکی ندارند و اگر فیلمساز، آدم ویژه‌ای در این حرفه باشد، گفتگوهای پس از ساخته شدن اثرش می‌تواند صرفا جنبه پژوهشی داشته باشد، همین. پس اینکه فیلمسازی پس از ساخته‌شدن اثرش می‌آید و هرجا که می‌رسد توضیح می‌دهد که فلان‌چیز در فلان‌جای فیلم برای چیست و فیلم در چه شرایطی ساخته شده، نمی‌تواند کمک کند تا اشکالات فراوان اثر از بین برود یا دیده نشود. #بازنده سریال نمایش خانگی ساخته امین حسین‌پور، تمرکز خودش را روی روایتگری گذاشته است (تعدد راویان درون داستانی برای بسط و گسترش داستان) اما چون همه‌چیز در این شکل روایتگری از پایه و اساس اشتباه است، طبیعتا نتوانسته مسیر درستی را برود و با شلوغ‌کاری و پاشیدن رنگ و آوردن سلبریتی‌ها، سعی کرده مخاطب را تحت تاثیر قرار دهد، اما متاسفانه نتیجه فاجعه‌بار بوده است. مولفه سبکی روایی سریال برای اختصاص دادن هر قسمت به یکی از کاراکترها برای تعریف کردن قصه شخصی‌اش به جایی می‌رسد که در قسمت دهم یک کاراکتر مرده تبدیل به راوی درون داستانی می‌شود (ده قسمت وقت برای این بود که در زمان زنده بودنش این کار انجام شود تا حداقل همین سبک روایی اشتباهی که سریال برای خودش برگزیده، شکسته نشود) و دخالت راوی بیرون داستانی به جایی می‌رسد که چیزی را که کاراکترها در لحظات حیاتی می‌بینند به ما نشان داده نشود تا حل معما به تعویق بیفتد. یعنی مشکل از جایی شروع می‌شود که سریال با تاکیدات فراوان بار روایتگری را روی دوش راویان درون داستانی می‌گذارد (که البته شیوه‌اش اشتباه است) اما هرجا که کارش گیر می‌کند آنها را به راحتی و در حین انجام وظیفه‌شان به عنوان راوی کنار می‌گذارد و راوی بیرون داستانی تصمیم می‌گیرد که حل معما را به تعویق بیندازد. همین می‌شود که وقتی پلیس در صندوق عقب ماشین مظنون اصلی داستان خون می‌بیند (قسمت دهم) چیزی نمی‌گوید و به سراغ فلش می‌رود. چرا؟ چون راوی بیرون داستانی اینگونه تصمیم گرفته است. پس این همه شلوغ‌کاری و بازی برای چیست؟ برای اینکه اشتباهات فراوان سریال در میان این شلوغ‌کاری گم شوند. اما خب اشتباه اشتباه است و واقعا نمی‌شود در روایت بازی ذهنی هرطور که دوست داشت رفتار کرد. حالا کامنت‌های فیلمساز پس از ساخته‌شدن اثر هم کوچکترین ارزشی نخواهند داشت. متاسفانه بازنده سریال بدی است و حتما گذر زمان بهتر و بهتر این موضوع را مشخص خواهد کرد.
چند سال پیش برنامه‌ای برای نمایش و نقد فیلم #پرویز #مجید_برزگر با حضور خودش برگزار کردم و هنگامی که مجید عزیز در مقام کارگردان، خواست صحبت‌هایش را شروع کند، چیزی گفت که درس بزرگی برای من شد. صحبت اینگونه آغاز شد: 《من حرف خاصی درباره فیلم‌ام نمی‌توانم با شما مطرح کنم، چون یک ساعت و نیم زمان داشتم تا با فیلم با شما حرف بزنم》. درست و دقیق است، کامنت‌های فیلمسازان پس از ساخته شدن اثر کوچکترین ارزش دراماتیکی ندارند و اگر فیلمساز، آدم ویژه‌ای در این حرفه باشد، گفتگوهای پس از ساخته شدن اثرش می‌تواند صرفا جنبه پژوهشی داشته باشد، همین. پس اینکه فیلمسازی پس از ساخته‌شدن اثرش می‌آید و هرجا که می‌رسد توضیح می‌دهد که فلان‌چیز در فلان‌جای فیلم برای چیست و فیلم در چه شرایطی ساخته شده، نمی‌تواند کمک کند تا اشکالات فراوان اثر از بین برود یا دیده نشود. #بازنده سریال نمایش خانگی ساخته امین حسین‌پور، تمرکز خودش را روی روایتگری گذاشته است (تعدد راویان درون داستانی برای بسط و گسترش داستان) اما چون همه‌چیز در این شکل روایتگری از پایه و اساس اشتباه است، طبیعتا نتوانسته مسیر درستی را برود و با شلوغ‌کاری و پاشیدن رنگ و آوردن سلبریتی‌ها، سعی کرده مخاطب را تحت تاثیر قرار دهد، اما متاسفانه نتیجه فاجعه‌بار بوده است. مولفه سبکی روایی سریال برای اختصاص دادن هر قسمت به یکی از کاراکترها برای تعریف کردن قصه شخصی‌اش به جایی می‌رسد که در قسمت دهم یک کاراکتر مرده تبدیل به راوی درون داستانی می‌شود (ده قسمت وقت برای این بود که در زمان زنده بودنش این کار انجام شود تا حداقل همین سبک روایی اشتباهی که سریال برای خودش برگزیده، شکسته نشود) و دخالت راوی بیرون داستانی به جایی می‌رسد که چیزی را که کاراکترها در لحظات حیاتی می‌بینند به ما نشان داده نشود تا حل معما به تعویق بیفتد. یعنی مشکل از جایی شروع می‌شود که سریال با تاکیدات فراوان بار روایتگری را روی دوش راویان درون داستانی می‌گذارد (که البته شیوه‌اش اشتباه است) اما هرجا که کارش گیر می‌کند آنها را به راحتی و در حین انجام وظیفه‌شان به عنوان راوی کنار می‌گذارد و راوی بیرون داستانی تصمیم می‌گیرد که حل معما را به تعویق بیندازد. همین می‌شود که وقتی پلیس در صندوق عقب ماشین مظنون اصلی داستان خون می‌بیند (قسمت دهم) چیزی نمی‌گوید و به سراغ فلش می‌رود. چرا؟ چون راوی بیرون داستانی اینگونه تصمیم گرفته است. پس این همه شلوغ‌کاری و بازی برای چیست؟ برای اینکه اشتباهات فراوان سریال در میان این شلوغ‌کاری گم شوند. اما خب اشتباه اشتباه است و واقعا نمی‌شود در روایت بازی ذهنی هرطور که دوست داشت رفتار کرد. حالا کامنت‌های فیلمساز پس از ساخته‌شدن اثر هم کوچکترین ارزشی نخواهند داشت. متاسفانه بازنده سریال بدی است و حتما گذر زمان بهتر و بهتر این موضوع را مشخص خواهد کرد.
