فدراسیون عصر آنارشيسم / Federation of Anarchism Era

به تسلیم شدن وادار کُند. تا سه سال پیش، هیچ نشانه‌ای از قاچاق مواد مُخدّر و پیامدهای مُخرب اِعتیاد در این منطقه دیده نمی‌شد. اما اکنون باندهای تروریستی، که بیشتر از بازماندگان جنگ طلبان داعش تشکیل شده‌اند، به دستور تورکیه و عوامل آن انواع مختلف مواد مخدر، از جمله کاپتاگون، را در این منطقه توزیع می‌کنند.
مردم روژآوا، با وجود تمام چالش‌هائی که با آن روبه‌رو هستند در مُقاومت خود اُستوار مانده‌اند. آنها به مبارزه برای آزادی، خودمختاری و چشم‌انداز خود از یک جامعه ی عادلانه و برابر ادامه می‌دهند.
سکوت سازمان‌های بین‌المللی
بحرانی که توسط دولت تورکیه ایجاد شده، ثبات و أمنیّت منطقه را تحت تأثیر قرار داده و می‌تواند مُنجر به تَنش‌ها و درگیری‌های منطقه‌ای جُبران‌ناپذیر گردد. این بحران، روابط بین‌المللی در منطقه را تحت تأثیر قرار داده و به پیچیدگی بحران‌ها و درگیری‌های منطقه‌ای افزوده است. نقض گسترده حقوق بشر در روژآوا، شینگال و مناطق گُسترده ‌تر، شامل حق حیات، آزادی و امنیت، باعث ایجاد یک بحران شدید حقوق بشری در مقیاس جهانی شده است.
هدف قرار دادن سیستماتیک غیرنظامیان، تخریب زیرساخت‌ها و آوارگی میلیون‌ها انسان نشانگر آشکار جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت است. جامعه ی جهانی می بایستی این جنایات را محکوم کرده و فوراً اقداماتی برای حفاظت از جان و حقوق مردم آسیب ‌دیده انجام دهد. سکوت در برابر چنین وحشی‌گری غیرقابل پذیرش است و تنها باعث جَسور شدن عاملان آن می‌شود. ضروری است که سازمان‌های بین‌المللی، مانند سازمان ملل متحد و کمیسیون حقوق بشر، به سرعت این جنایات را بررسی کرده و عاملان آن را به پاسخگوئی وادارکنند.
آینده روژآوا، به عنوان نمادی از اُمید و مقاومت، به تلاش‌های جمعی جامعه جهانی وابسته است. برای تضمین پاسخگوئی در قبال این جنایات هولناک، جامعه بین‌المللی باید اقدامات قاطعانه‌ای انجام دهد. این شامل تقویت سازوکارهای قانونی بین‌المللی و پیگیری اقدامات حقوقی علیه افراد مسئول این جنایات می‌شود. با پاسخگو کردن عاملان، می‌توان پیامی قوی ارسال کرد که چنین جنایاتی تحمل نخواهند شد، تا به پیشگیری از سوءاستفاده‌های حقوق بشری آینده یاری نماید.
ظهور مُجدّد داعش
اشغال مُداوم ترکیه و حملات شبانه از ۲۳ اُکتبر (۲۰۲۴)، خطر ظهور مجدد داعش را در منطقه به شدت افزایش داده است، زیرا بازماندگان این گروه به مُهره‌هائی برای رژیم تورکیه تبدیل شده‌اند. این موضوع تهدید جدی نَه ‌تنها برای منطقه، بلکه برای خاورمیانه و اُروپا نیز محسوب می‌شود.

فداکاری بیش از ۱۵ هزار مُبارز و مقاومت مردم غیرنظامی منطقه، این خطر را کاهش داده است و جهان مدیون تلاش‌های آنها در شکست دادن داعش و گروه‌های افراطی دیگر می باشد.
جامعه بین‌المللی باید این جنایات را محکوم کرده و فوراً اقداماتی برای حفاظت از جان و حقوق مردم آسیب‌دیده انجام دهد. سکوت در برابر چنین وحشی‌گری غیرقابل پذیرش است و تنها باعث جسور شدن عاملان آن می‌شود. آینده روژآوا، به عنوان نمادی از امید و مقاومت، به تلاش‌های جمعی جامعه جهانی وابسته می باشد.
دکتر عباس منصوران، اپیدمیولوژیست ایرانی است که در سوئد ساکن می‌باشد. وی در زمینه ی آسیب‌های سوختگی تخصّص دارد و در طول جنگ عراق در دهه ۱۹۸۰ میلادی در این حوزه به‌طور گُسترده کار کرده و به درمان مجروحان در آنجا پرداخته است. او همچنین بررسی و پژوهش های مُستقلی از جمله ادعاهائی دررابطه با کاربُرد تسلیحات شیمیائی توسط تورکیه در شمال و شرق سوریه را انجام داده است.
برگردان به زبان فارسی: هاسّه نیما گُلکار
منبع:
https://justpaste.it/gde2b

دولت تورکیه در حال جنایات جنگی و جنایت علیه بشریّت در شمال و شرق سوریه (روژئاوا ) می باشد!

Translated by Hasse-Nima Golkar
در مقاله‌ای اختصاصی که برای مدیا نیوز نوشته شده، دکتر عباس منصوران، اپیدمیولوژیست ایرانی‌تبار، حملات تورکیه به شمال و شرق سوریه را به عنوان جنایات جنگی محکوم می‌کند و به هدف قرار دادن غیرنظامیان اشاره می‌ نماید. وی نسبت به بحران‌های انسانی فزاینده و تهدیدها علیه خودمُدیریت (خودمختاری) دموکراتیک هُشدار می‌دهد:
روژاوا (کوردستان سوریه) زیرهجوم ویرانگر دولت تورکیه و نیروهای هم ‌پیمان آن قرار گرفته است. ده‌ها شهر و صدها روستا در آتش می‌سوزند و ساکنان آن‌ها گرفتار کابوسی از خشونت و ویرانی شده‌اند.
این موج جدید از تجاوزات خُشونت آمیز در شامگاه ۲۳ اکتبر [۲۰۲۴] آغاز گردید و مناطق غیرنظامی، زیرساخت‌ها و خدمات حیاتی را هدف قرار داد. بیمارستان‌ها، مدرسه ها، منطقه های مسکونی و تأسیسات مُهم و حیاتی به گونه ای سیستماتیک نابود شده‌اند. ارتش تورکیه منطقه را با بُمب‌ها، خُمپاره‌ها و گلوله‌ها مورد حمله قرار داده و باعث رَنج و مرگ فراوانی شده است.
با وجودِ اَبعاد گُسترده ی این بُحران انسانی، جامعه ی بین‌المللی عُمدتَن سکوت کرده است. در حالتی که توجّه جهان به دیگر درگیری‌ها معطوف شده است، دولت تورکیه از این بی‌تفاوتی بین‌المللی بهره‌مند گردیده و از این فرصت برای آغاز حملات خود استفاده می کُند.
پیامدهای این تجاوز بسیار فراتر از روژاوا می باشد.
فاجعه ی انسانی
تخریب زیرساخت‌ها و آوارگی غیرنظامیان فاجعه‌ای انسانی در مناطق وسیعی زیر مُدیریت خودمختار دموکراتیک در شمال و شرق سوریه - روژئاوا – بوجود آورده است. ثُبات منطقه، تهدید شده و احتمال درگیری‌های منطقه‌ای بیشتری در اُفق دیده می‌شود.
جامعه ی جهانی می بایستی بدون هر گونه دَرنگی برای محکوم کردن تجاوزات دولت تورکیه و پایان دادن به این جنایات جنگی اقدام نماید. مردم روژاوا شایستگی پُشتیبانی و همبستگی ما را دارا می باشند. نباید اجازه داد رَنج آن‌ها نادیده گرفته شود.
نیروی نظامی تورکیه در حال جنگ با بَشریّت بوده و به گونه ای عَمدی، دست به نَسل کُشی می زند که همه به طور کامل توسط ایدئولوژی امپریالیستی حاکمان بر تورکیه حمایت می‌شود. دولت تورکیه زنان، کودکان و تَوانخواهان را شبانه‌روز با بُمب‌ها، گلوله‌ باران‌های سنگین و سِلاح‌های شیمیائی هدف قرار داده است. دستور تهاجم کنونی به روژاوا و منطقه ی شینگال، به بهانه حمله ی دو شبه‌نظامی به یک "کارخانه تسلیحات نظامی" در تورکیه داده شد. مُجازات جمعی به سُرعت بر غیرنظامیان روژاوا و شینگال إعمال گردید و بارِش بُمب‌ها از آسمان، مَرگ و ویرانی بسیاری را به همراه آوردند.
طبق گزارش‌های أخیر، دولت تورکیه بیش از ۲۲۳۰ روستا را از داشتن برق، آب و امکانات حیاتی محروم کرده است. نیروگاه تأمین برق ۳۰۰ روستا در اطراف «عین عیسا» عَمدن مورد هدف قرار گرفته و تمام منطقه را در تاریکی فرو بُرده است.
با این حملاتِ مُخرّب و مرگبار، رژیم تورکیه و همدستانش به دُنبال تداوم سُلطه اقتصادی و سیاسی، حاکمیّت إستبداد و در اِسارت قراردادنِ زندگی آزادانه ی مردم هستند. اِشغالگران، سُلطه گری خود را در نابودی اُلگوی پیشاهنگِ حکومت مداری از پائین به بالا و خودمختاری سیاسی می بینند، که از سال ۲۰۱۴ میلادی در سراسر شمال و شرق سوریه و سرزمین ایزدی ها در سینجار به إجرا درآمده است.
روژاوا به عنوان یک چراغ اُمید پدیدار شده است و آموزش، مراقبت های بهداشتی و انرژی رایگان را به جوامع (إتنیکی) متنوّع خود ارائه می دهد. این منطقه که زمانی زیر حاکمیت وحشیانه ی داعش بود، از انتظارات عبورنمود و با خودگردانی، اُلگوئی از خودمُدیریت (خودمختاری) دموکراتیک را ایجاد کرده است. با این حال، تهاجمات تورکیه و سیاست‌های نیروهای اِشغالگر، این پیشرفت را که با دُشواری به دست آمده، مورد تهدید قرار می دهند. هدف دولت تورکیه، سرکوب کردن مقاومت مردمی، به ویژه نقش زنان در خودمدیریتی، تعاونی (کئوپراتیو) های زیر محاصره و منابع آب مهم وحیاتی منطقه است. نیروهای رَزمنده ی مُسلّح در منطقه به گونه ای خستگی ناپذیر برای محافظت از روژاوا جنگیده و هزاران نفر را برای شکست دادن داعش و دیگر گروه های افراطی فدا کرده اند. آنها مُتعهد به حفظ اکوسیستم منطقه، اطمینان از جریان یافتن رودخانه های دجله و فُرات و ایجاد آینده ای پُر از اُمیدواری و رفاه برای همه مردم آن هستند.
چالش‌های درازمُدت
پیشرفت در خومدیریت (خودمختاری) دموکراتیک بطور دائم زیر تهدید هجوم مُکرر تورکیه و ظهور مُجدد گروه‌های افراطی قرار دارد. این حملات با هدف تخریب نهادهای دموکراتیک منطقه و سرکوب فرهنگ پویای آن صورت می‌گیرند. دولت تورکیه با هدف قرار دادن زیرساخت‌های حیاتی غیرنظامی، مانند نیروگاه‌ها و منابع آب، کوشش می‌کند تا تاب‌آوری روژآوا را تضعیف کرده و مردم آن را

An alle Freiheitsliebenden und alle, die gegen Diskriminierung und Ungerechtigkeit standhaft bleiben!

An der Schwelle des Internationalen Tags gegen Gewalt an Frauen, versammeln wir uns am 23. November um die Stimme der Frauen im Iran zu sein, die seit 46 Jahren unter den schlimmsten Bedingungen gegen staatlicher Gewalt Widerstand leisten und kämpfen.
Gleichzeitig wollen wir die Stimme der politischen Gefangenen sein, die in den Gefängnissen des Irans weiterhin Widerstand leisten und für ihre Freiheit kämpfen. Wir wollen mit einem lauten Ruf gegen die Todesurteile protestieren – Morde, die das Regime in den vergangenen 46 Jahren immer wieder begangen hat.
Unser Ruf soll besonders laut sein gegen die Todesurteile von Warishe Moradi und Pakhsan Azizi ! Wir möchten die Stimme der Stimmlosen sein, wie Zeynab Jalalian, die seit über 18 Jahren in verschiedenen Gefängnissen ihre Jugend geopfert hat. Wir wollen die faschistischen Methoden des islamischen Regimes anprangern, das junge Mädchen und Frauen allein deshalb in psychiatrische Krankenhäuser sperrt, weil sie für ihre menschliche Würde kämpfen.
Heute kennt jeder Ahoo Darjaee – sie ist zum Symbol für Mut und Standhaftigkeit gegen die Gewalt und Erniedrigung von Frauen geworden. Für ihre Freiheit und die Freiheit aller kämpfenden Frauen, ob auf der Straße, in der Universität oder im Gefängnis, erheben wir unsere Stimmen.
Wir sagen: Nehmt eure blutigen Hände von den Kehlen der Jugend! Lasst sie leben!
Frau, Leben, Freiheit

Ort: Köln, Breslauer Platz
15-17 Uhr
Am 23.11.2024
Das Vorbereitungskomitee für den Sit-in am 23. November 2024, anlässlich des „Internationalen Tages gegen Gewalt an Frauen“, bestehend aus demokratischen Parteien und Organisationen, die in der Stadt Köln aktiv sind.

علیرغم ناتمام ماندن مراحل درمان؛ مسیب رئیسی یگانه به زندان اوین بازگردانده شد
خبرگزاری هرانا – امروز یکشنبه، مسیب رئیسی یگانه، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین که در پی وخامت حال به بیمارستان منتقل شده بود، علیرغم ناتمام ماندن مراحل درمان به زندان اوین بازگردانده شد.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، امروز یکشنبه ۲۷ آبان ۱۴۰۳، مسیب رئیسی یگانه به زندان بازگردانده شد.

یک منبع مطلع نزدیک به خانواده این زندانی سیاسی به هرانا گفت: “مسیب که با علائمی مشابه سکته قلبی با دستبند و پابند به بیمارستان لقمان منتقل شده بود، پس از گذشت چند ساعت و باوجود ناتمام ماندن مراحل درمان، با دستور دادیار پرونده به زندان اوین بازگردانده شد.”

بر اساس گزارشات منبع مطلع نزدیک به خانواده ؛ پزشکان با تاکید بر حال جسمی نامناسب آقای یگانه به خانواده این زندانی اعلام کرده‌اند که وی باید هرچه زودتر در مراکز درمانی خارج از زندان خدمات پزشکی تخصصی را دریافت کند.

لازم به ذکر است، در شهریورماه سال جاری، ضابط قضائی پرونده این زندانی مانع از ارجاع درخواست عدم توانایی در تحمل حبس مسیب رئیسی یگانه به پزشکی قانونی شد.

مسیب رئیسی یگانه در تاریخ ۲۸ فروردین ماه ۱۴۰۲، توسط نیروهای امنیتی در منزل شخصی خود واقع در تهران بازداشت و به زندان اوین منتقل شد.

اواسط مهرماه سال گذشته، این زندانی به صورت تنبیهی به سلول انفرادی منتقل شد و تا اوایل آبان ماه را در آنجا بسر برد.

وی در آذرماه سال گذشته، توسط شعبه بیست و ششم دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری مجموعا به بیست و سه سال و هشت ماه حبس محکوم شد. بر اساس اطلاعات دریافتی هرانا؛ مدت ۷ سال از این میزان حبس تایید شده است.

او که سابقه مشکلات اعصاب و روان دارد، در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۴۰۲، از طریق بلعیدن قرص دست به خودکشی زد و به بیمارستان لقمان منتقل شد و علیرغم ناتمام ماندن مراحل درمان به زندان اوین بازگردانده شد.

مسیب رئیسی یگانه، متولد ۱۳۶۲ پیش از این نیز از بابت فعالیت های خود سابقه بازداشت و تحمل حبس را داشته است.

به تمامی آزادیخواهان و همه کسانی که در برابر تبعیض، ستم و بیعدالتی ایستادگی می کنند


در آستانه روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان در روز شنبه ۲۳ نوامبر گرد هم میاییم تا فریاد زنان ایران باشیم که چهل وشش سال است در بدترین شرایط به مبارزه با خشونت های حکومتی ادامه میدهند.
وهم زمان میخواهیم فریاد زندانیان سیاسی باشیم!
میخواهیم صدای رسایی باشیم علیه صدوراحکام اعدام!
قتلهایی که رژیم در تمامی ۴۶ سال حکومتش همواره مرتکب شده است، بویژه علیه حکم اعدام دو زن کورد، وریشه مرادی وپخشان عزیز ی که حتی در زندان هم سکوت نکرده وصدای زندان وانقلاب گشتند.

میخواهیم صدای بی صدایانی چون زینب جلالیان باشیم که بیش از هجده سال است در زندان های متعدد، جوانیش را پرپر کرده اند.
میخواهیم شیوه های فاشیستی رژیم اسلامی را افشا کنیم که دختران وزنان جوانی را که فقط بخاطر دفاع از شأن انسانی خود مبارزه میکنند، در بیمارستان روانی زندانی میکند.

آهوی دریایی را دیگر همه می شناسیم. او امروز به نماد جسارت وایستادگی در برابر تحقیر وخشونت به زنان تبدیل شده است برای آزادی او ودیگر زنان مبارز در خیابان، دانشگاه تا زندان صدایمان را بلند میکنیم ومی گوییم:

دستان خون آلودتان را از گلوی جوانان بردارید!
بگذارید آنها زندگی کنند!
زن، زندگی، آزادی

Köln- Breslauer Platzمکان: کلن
از ساعت ۱۵ تا ۱۷
شنبه ۲۳ نوامبر ۲۰۲۴


کمیته تدارک تحصن ۲۳ نوامبر ۲۰۲۴ به مناسبت
«روز جهانی علیه خشونت بر زنان» شامل
احزاب ونهادهای دمکراتیک فعال در شهر کلن

وری بهترین شیوه‌ها و تجربیات موفق در مبارزات سرزمینی در یک پایگاه اطلاعاتی (داده ها).
ترویج حفاظت از آب از راه یکپارچه سازی و تثبیت سیستم‌های اجتماعی برای جمع‌آوری آب باران، تصفیه و استفاده مجدد از آب خاکستری؛ علاوه بر استفاده از توالت‌های خشک برای مُدیریت صحیح و مناسب فضولات انسانی از طریق کُمپوست سازی و بازگرداندن آن به خاک برای تغذیه ی آن.
ما در حال ایجاد یک تقویم مشترک برای متمرکز کردن تمام فعالیت‌ها و اقداماتی که به اشتراک گذاشته‌ایم و برای سال ۲۰۲۵ برنامه‌ریزی کرده‌ایم، هستیم.
همچنین تاریخ‌های یادبود و نمادینی که در طول سال در برنامه‌های خود به آن‌ها ارجاع می‌دهیم. در حال حاضر، ما تاریخ‌ها و توافقات زیر را به اشتراک می‌گذاریم:
بسیج و سازماندهی جهانی برای آب و هوا و زندگی که به طورهم زمان در جغرافیاهای گوناگون در تاریخ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۵ برگزار خواهد شد.
«کاروان مِزوآمریکا برای آب و هوا و زندگی» بین تاریخ های ۱۱ اوکتبر و ۱۰ نوامبر ۲۰۲۵ برگزار می گردد.
دیدار در «آمازون» [برزیل] در چارچوب " ثی.او.پی ۳۰ " برای به اشتراک‌گذاری پیشرفت‌ها و نتایج وظایف، کارها و تعهداتی که در «اوآخاکا» [جنوب مکزیک] انجام شده است.
نشست مدیترانه علیه جنگ‌ها و مرزها که در شمال آفریقا برگزار خواهد شد (تاریخ ها هنوز مشخص نشده است).
ما در حال انتشار همگانی پلاتفرم «آینه های جنوب جهانی» هستیم، که ابزاری برای پیگیری کارهای دیجیتالی و تعهدات خواهد بود. از شما دعوت می کنیم تا برای ساخت این پلاتفرم به صورت جمعی در لینک زیربه ما بپیوندید:
Mirrors of the Global South:
https://mirrorssouthglobal-org.translate.goog/quenes-somos/?_x_tr_sl=es&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=en-US&_x_tr_pto=wapp
نشست «ضّد ثی.او.پی» بسیار بیشتر از جواب رسمی به «ثی.او.پی»[اجلاس سالیانه ی دولت ها برای تغییرات اقلیمی] بود، زیرا آن را به فضائی برای دیدار و بیان مقاومتِ مردمی تبدیل کرد، جُنبشی که استخراج گرائی، استعمار سبز و پروژه های بزرگی که جوامع ما را از منابع و زمین هایشان محروم می کند، به چالش می کشد.
به همین ترتیب، بیانی از پائین است که جهان های دیگر را در هماهنگی با اکوسیستم ها، تنوع زیستی و عدالت به یاد می آورد، تصّور می کند و می سازد.
در جنبش ضد کوپ (ثی.او.پی)، ما متعهد می شویم که به بنانهادن با هم ادامه دهیم، به تفاوت هایمان احترام بگذاریم و مبارزات مشترک خود را به رسمّیت بشناسیم.
ما در جنوب جهانی [ساکن] هستیم، ما نگهبان سرزمین و فرهنگ خود هستیم. این مبارزه از آنِ ماست و با قاطعیت و اتحاد از آن دفاع می کنیم.
ما اکنون توافق می‌کنیم که در برابر بی‌عدالتی، جُرم‌انگاری، تجاوز، تهدید، قتل و ناپدید شدن افرادی که با جان خود از زندگی دفاع می‌کنند، سکوت نکنیم. صدای ما یکی شده و سخن ما در سراسر مناطق پنج قاره ی کُره زمین خواهد پیچید.
برای زندگی، زمین، عدالت و کرامت انسانی مردم ما!
«نشست جهانی ضد ثی.او.پی ۲۰۲۴ برای آب و هوا و زندگی»
اوآخاکا دُ فلورِس ماگون، شهر مقاومت، ۱۱ نوامبر ۲۰۲۴
دیروز اجلاس ثی.او.پی ۲۹ در آذربایجان برگزار گردید و ما یک سال تا آغاز اجلاس "ثی.او.پی ۳۰" (گوپ ۳۰) در برزیل فاصله داریم.
#ANTICOP2024 #GlobalSouth #MirrorsGlobalSouth #NovOaxMex #ClimateJustice #StopWar
برگردان به زبان فارسی: هاسّه نیما گُلکار
منبع:
https://desinformemonos-org.translate.goog/concluye-anticop-2024-con-propuestas-y-acciones-de-los-pueblos-frente-a-la-crisis-climatica/?_x_tr_sl=es&_x_tr_tl=en&_x_tr_hl=en-US&_x_tr_pto=wapp

زمین، سرزمین، آب و طبیعت به‌طور کلی خطرناک است و بسیاری از هم‌رزمان ما با بدنامی، آزار، سرکوب، جُرم‌انگاری و حتی قتل مُواجه می‌شوند. از زمان امضای توافق‌نامه پاریس درباره تغییرات اقلیمی، بیش از ۱۵۰۰ مدافع محیط زیست در سراسر جهان به قتل رسیده‌اند که اکثر آن‌ها در کشورهای جنوب جهانی بوده‌اند. ما خواهان فضاهای امن برای فعالان هستیم تا بتوانند از خود محافظت کرده و به لحاظ جسمی، روانی و قانونی مراقبت شوند. همچنین، پیشنهاد می‌دهیم که شبکه‌ها و مکانیزم‌هائی برای پُشتیبانی قانونی، ارتباطی، تکنولوژیکی، روان‌شناختی، جسمی و أمنیت دیجیتالی برای مدافعان حقوق بشر، زمین و محیط زیست در آسیب ‌پذیرترین منطقه ها ایجاد شود.
کاتالوگ و مَخزن اقدامات مؤثّر
ما پیشنهاد می‌دهیم که یک کاتالوگ از اقدامات مؤثر و بهترین شیوه‌ها تهیه شود تا تجربیات و استراتژی‌های اثبات شده در مبارزه برای دفاع از زمین، سرزمین و آب به اشتراک گذاشته شود. علاوه بر این، ما قصد داریم انتشارات چاپی و دیجیتالی را منتشر کنیم که داستان‌ها، مبارزات و پیشنهادات ما را از دیدگاه‌های ضد استعماری، ضد پدرسالاری و زیست‌محور بازتاب دهند، با استخراج‌گرائی فرهنگی مقابله کنند و مطالبات ما را آشکار و قابل مشاهده نمایند.
صندوق خودمُختار برای بَلایا و فاجعه های اِقلیمی
با توجه به شکست صندوق‌های رسمی سازگاری و جبران خسارات، ما خواهان ایجاد یک صندوق مستقل و جمعی برای مقابله با بلایای اقلیمی که جوامع ما را تحت تأثیر قرار می‌دهند، بدون واسطه‌هائی که تلاش‌های ما را بی‌اعتبار می‌کنند، هستیم.
نظم جدید اقتصادی بین‌المللی
ما پیشنهاد می‌دهیم که پیشنهادهائی برای بازپس‌گیری خودمختاری اقتصادی، غذائی و سرزمینی مردمان جنوب جهانی ارائه شود، از جمله درخواست لغو بدهی‌های استعماری و توقف تأمین مالی مؤسسات مالی که استخراج‌گرائی را ادامه می‌دهند. ما همچنین خواستار بازگرداندن کالاهای چپاول شده توسط شمال جهانی هستیم. ما باید جوامع خود را توانمند سازیم و آن‌ها را آگاه کنیم که این مؤسسات مالی، ثروتمندان و افراد قدرتمند شمال هستند که به سرزمین‌های ما بدهکارند، سرزمین‌هائی که برای تأمین مالی توسعه آن‌ها غارت و تخریب شده‌اند.
پس از این تأمّلات، تصمیم گرفتیم آنچه هستیم، آنچه انجام می‌دهیم و آنچه رؤیا اِنگاری می‌ کنیم، همه آنچه موفق شد و همچنین آنچه شکست خورد، پیروزی‌ها و شکست‌ها، نیازهای ما و همچنین توانمندی‌ها، ابزارها، مهارت‌ها و تمامی تعهُدی که در قلب خود برای ساختن آن جهانِ دیگری که بسیاری از دُنیاها در آن جای دارند، حمل می‌کنیم را به اشتراک بگذاریم. از این رو، ما پیشنهاد کرده‌ایم:
تقویت یک شبکه جهانی برای آب وهوا و زندگی که مبارزات محلی، اجتماعی و سرزمینی (اقلیمی) را در سطح جهانی تقویت و پُشتیبانی کُند.
نقشه ‌برداری از پروژه‌های استخراجی و شناسائی منابع تأمین مالی آن‌ها در سرزمین‌ها، تهیه گزارش‌های تأثیر و مطالعات موردی محلی. این اقدامات به ما این امکان را می‌دهد که اثرات کلان (مِگا) پروژه‌ها را مُستندسازی کنیم و استراتژی‌های مقاومت بر اساس داده‌ها، برنامه‌ریزی نمائیم.
تقویت حق تعیین سرنوشت آزاد مَردمان با حصول اطمینان از دریافت اطلاعات شفاف و دقیق درباره پروژه‌هائی که بر آن‌ها تأثیر می‌گذارند، تضمین احترام به تصمیمات و هدایت کنندگان [رهبری] محلی آن‌ها و کسب اطمینان از رضایت آزاد، قبلی، آگاهانه و با حُسن نیت. این برای افزودن به حق تعیین سرنوشت آزاد [خودمختاری] و مقبولیّت بخشیدن به پروژه های تحمیل شده توسط دولت می باشد.
ترویج آموزش جنسی و فرهنگ خودمراقبت روانی-عاطفی از راه جایگزین‌های اجتماعی برای مبارزه با خشونت‌های جنسی و مَردسالارانه، که با استخراج‌گرائی و کلان پروژه‌های استعماری تشدید شده‌اند و عُمدتان زنان بومی مُدافع سرزمین و به ویژه همراهان ترنس-جندر را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
ترویج سازمان‌دهی دانش‌آموزی با آموزش برای جوانان و بسیج دانش‌آموزان علیه سوخت‌های فسیلی و صنایع استخراجی.
افزایش آگاهی افکار همگانی جهانی مبنی بر این که بحران آب و هوا و اِکوسایدی، جنگی علیه مردم و طبیعت است.
آگاهی‌رسانی بازیابی سرزمین‌ها و شیوه‌های پیشااستعماری برای ترویج ابتکارات احیای گونه‌ها و سیستم‌های کشاورزی سنتی.
بُنیانگذاری و ساختن جوامع محلی و بین‌المللی نیرومند و حمایتگر، با ابتکارات خودکفائی خارج از بازار جهانی، شامل روش‌هایی مانند تِکیو [کار فردی – جمعی بدون دریافت دستمزد به نفع جامعه ی بومی در مکزیک]؛ مُبادله پایاپای [کالا یا خدمات با یکدیگر بدون استفاده از پول] و زمان بانک‌ها [سیستمی برای تبادل خدمات که در آن از واحدِ زمان کار به جای دریافت پول استفاده می‌شود].
ترویج پژوهش و اجرای انرژی‌های تجدیدپذیرغیرمتمرکز و مُبتنی بر جامعه، و همچنین مبارزه با اَنگ‌ و برچسب هائی که ما را به عنوان "ضد توسعه گرائی" مُعرفی می‌کنند.
گِردآ

بَلایا زا و فاجعه‌ بار پیش می‌رویم، به سوئی که تا پایان قرن، دمای جهان بین ۲.۶ تا ۳.۱ درجه سانتی‌گراد افزایش خواهد یافت و تعادل سیاره زمین و بقای بشریّت را به چالش خواهد کشید.
تمامی اجلاس های ک.و.پ، بی فایده و بی اِصالتند!
کوپ ۲۹ کوشش می کند با سَبزشوئی ریاکارانه، تاریخ نسل‌کُشی، جنایت و فجایعی که آذربایجان علیه مردم اَرمنستان مُرتکب شده را پنهان کند؛ فجایعی که نه‌ تنها یک فصل تلخ در تاریخ هستند، بلکه پژواکی از این حقیقت‌اند که چگونه جنگ و بَهره ‌برداری از منابع طبیعی و مردم، بحران اقلیمی و اجتماعی کنونی را تشدید می‌کنند. نادیده گرفتن نسل‌کُشی مردم فلسطین توسط "ک و پ ۲۸" در دوبی شاهدی بر این مُدعا بود.
نظام سرمایه‌داری کنونی ما را به جهانی کشانده که حیاتِ‌ وحش در آن تنها طی ۵۰ سال، ۷۳ درصد کاهش یافته است. چند روز پیش، "کوپ ۱۶" درباره تنوّع زیستی در کالی، کُلمبیا به پایان رسید. با وجود برخی دستاوردها که توسط مردمان بومی، آفریقائی‌تبارها و کشاورزان حاصل شد، این نشست عمدتاً نگرانی ساختگی درباره طبیعت، منابع طبیعی و سرزمین‌هایی که ۸۰ درصد از تنوع زیستی موجود را محافظت می‌کنند، شبیه‌سازی کرد.
با توجه به این موضوع، دوباره از خود می پُرسیم: آیا سی سال دیگر منتظر دولت ها و کُمپانی های کُنترل کننده ی "ک.و.پ" خواهیم بود تا هیچ اتفاقی نیاُفتد وهیچگونه اقدامی نکنند؟ این برای ما روشن است که برای نجات جانِ مَردم، فقط خود مردم یکدیگر را در اختیار دارند و خشم سازمان یافته در اُفق و دورنمای ما قرار دارد. با این پیش‌فرض و با توجّه به قریب الوقوع بودن "ک وپ ۳۰" که در بیتُ الَحم برزیل در سال ۲۰۲۵ برگزار می گردد، فراخوانی گسترده، متنوع، غیرمتمرکز و مبارزانه برای گردهمائی در آمازون اعلام می‌کنیم تا همچنان به گفت‌ وگو و ساختارسازی اُفقی و تنوّع سیاسی ادامه دهیم.
این تأمُلات بر ضرورت و فوریّت اتحاد بین مردمان و جنبش‌های جنوب جهانی و جنوب‌های شمال جهانی برای مقابله با بُحران‌های متعددی که زندگی و سرزمین‌های ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد، تأکید می‌کند. بدین ترتیب، پس از ۵ روز کار، بیش از ۲۵۰ نفری که در نشست جهانی برای آب و هوا و زندگی – آنتی‌کوپ ۲۰۲۴- شرکت کردند، می‌خواهند احساسات، اندیشه‌ها و تأملات جمعی خود را با شما به اِشتراک بگذارند.
مُدیریت اجتماعی آب
برای اولین بار در تاریخ بشر، به دلیل استفاده ناپایدار از منابع آبی و بحران اقلیمی، چرخه هیدرولوژیکی از تعادل خارج شده است و این موضوع نیمی از تولید غذای جهانی را تهدید می‌کند. ما تأکید می‌کنیم که آب یک حق بُنیادین و ضروری برای زندگی است و نباید به عنوان یک کالا در نظر گرفته شود. مدیریت اجتماعی منابع آبی از طریق کمیته‌های محلی و مُستقل آبی برای اجرای راه ‌حل‌های اجتماعی مانند جمع‌آوری آب باران یا سیستم‌های تصفیه ضروری است. همچنین، ما پیشنهاد می‌کنیم که از جایگزین‌های پایدار، نظیر سرویس های بهداشتی (توالت‌های) خُشک استفاده شود. باید از منابع آبی در برابر منافع استخراجی صنایع که اولویّت را به سود خود نسبت به حق انسانی آب می‌دهند، حفاظت کنیم.
آموزش ‌زیست محیطی میان‌فرهنگی
آموزش محیط‌زیستی میان‌فرهنگی برای آگاه‌سازی نسل‌های جدید از اهمّیت حفاظت از طبیعت، آب، تنوّع زیستی و سیستم‌های حفاظت آبی، از دیدگاهی که دانش علمی و سنتی را در نظر می‌گیرد، اقدامی کلیدی خواهد بود. باید جوانان را برای دفاع از سرزمین‌های خود از طریق آگاهی انتقادی از مُدل مصرفی استخراجی و تجاری که ما را به بُحران فعلی کشانده، توانمند سازیم. ما پیشنهاد می‌کنیم که سیستم‌های تولید و مصرف مسئولانه را در خانه‌ها و جوامع خود به کار گیریم.
شبکه‌های مقاومت جهانی و تقویم مبارزه جمعی
ما خواهان ایجاد یک شبکه جهانی «آنتی کوپ» برای آب و هوا و زندگی هستیم: فضائی دیجیتالی و فیزیکی که مبارزات ما در دفاع از زمین، سرزمین، آب، عدالت اقلیمی و حقوق اجتماعی را به هم مُتصل می‌کند. این شبکه امکان اشتراک‌گذاری تجربیات، منابع و هماهنگی اقدامات در سطح جهانی را فراهم می‌آورد و صداهای ما را تقویت کرده و مطالبات ما را به گوش مقامات بین‌المللی می‌رساند. علاوه بر این، ما پیشنهاد می‌کنیم تقویمی از مبارزات جمعی برای سال ۲۰۲۵ میلادی ترتیب دهیم و از تاریخ‌های کلیدی مانند روز مقاومت مردمان بومی برای تقویت مقاومت و بیان مطالباتمان استفاده کنیم.
ضّد کوپ‌ های منطقه‌ای و سازماندهی آنان برای مقابله با ک و پ۳۰
تشکیل ضدکوپ‌های منطقه‌ای برای تصمیم‌گیری‌های جمعی، دیده شدن مطالبات محلی ما و اتصال مبارزات ما ضروری خواهد بود. ما برگزاری کاروان های اعتراضی را پیشنهاد می کنیم که از طریق مناطق مختلف به سِتاد "کوپ ۳۰" می رسند. ما به دنبال این هستیم که مقاومت مردم خود را نمایان ساخته و عدالت اقلیمی را مُطالبه کنیم.
ایجاد فضاهای أمن و حمایت از فعالان و مُدافعان سرزمین
فعالیت در دفاع از

دگرگون می‌کند.
آینه‌های ما زندگی‌های انسانی با هویّت‌های مُتعدد، چندین خاطرات و داستان‌های را در برابر هجوم و حملات تاریخی نشان می‌دهند. حتی در تفاوت‌های فرهنگی، تاریخ ما زمانی مشترک است که خلع مالکیت و تخریب در سرزمین‌ها شکل می‌گیرد، و درد و رنج انسانی و همچنین تخریب و مرگ طبیعتِ مادر را به جا می‌گذارد.
این تجربیّات چالش‌های مشترک جوامع، مَردم ها و جامعه‌های سازمان‌یافته در کُره ی زمین را نشان می‌دهد که ما را به تفّکر دوباره، اشتراک‌گذاری و در عین حال به برادری فراتر از مَرزها، پرچم‌ها و فرهنگ‌ها، بازیابی آینده در میان سختی ها و ناملایمات، فرا می خواند.
بنابراین، این نگاه‌ها از آینه، دیگر بودن کسانی را که از آن سوی همان آینه به ما نگاه می‌کنند، مشاهده می‌کنند، احساس می‌کنند و در رؤیا می‌بینند».
برای دفاع از زمین، آب، سرزمین‌ها، عدالت اقلیمی و زندگی در جنوب جهان.
با حضور نمایندگان مَردم از پنج قارّه ی جهان از جمله: وائورانی، یاکوئی، پورِ پِچا، زاپوتِک، چاتینو، میکستِک، ئِنگی وا، چونتال، وایوو، ئیکوت، سامی، کِ ئانا، کاناک، مایا کیوئِچی، موندوروکو، ناسا و همچنین از جغرافیای شناخته شده مانند کُلمبیا، زامبیا، آروبا، بوناآیره، پاپوآ غربی، بلوچستان، بولیوی، اِلسالوادور، اِکوادور، زیمباوه، کانادا، پرو، بِنین، آلمان، هُلند، گواتمالا، سوئیس، رومانی، آفریقای جنوبی، آرژانتین، ایالات متحده آمریکا، نیوزیلند، نُروژ، بریتانیا، پُرتغال، کِنیا، صَحرای غربی، فلسطین، برزیل، کالدونیای جدید، سینگاپور، ئوسکال هِرییا، ساموآ، کوردستان، ایتالیا، بولیوی، آنتیگوآ، باربودا و مکریک، در حالی که مُردگان و تاریخ خود با حضور مردمی از پنج قاره بر روی کُره ی زمین، نمایندگان را بدوش می کشیدیم به شهر اوآخاکا رسیدیم تا در اتحاد به عنوان مردم، جوامع و جنبش‌های جنوب جهانی، در آنجا یکدیگر را ملاقات کنیم تا صدایمان را علیه بُحران جهانی آب، نظامی سازی، پروژه های کلان (مِگاپروژه)، جابجائی های اجباری جوامع، کالائی سازی زندگی و همچنین اِنفعال دولت ها و سازمان های بین المللی در مواجهه با بحران آب و هوا که نشانگر جنگ علیه مردم و طبیعت ماست، بُلند نمائیم. آنتی ک.و.پ، به عنوان یک پاسخ مُستقل و غیرمتمرکز ظهور پیدا می نماید، و به عنوان فضائی برای بیان مبارزات ما و پیشنهاد جایگزین های مُشخّص (کُنکِرت) که قلمروهای ما را تقویت می کند، به ما اجازه می دهد تا از منابع طبیعی خود دفاع کنیم و راه و شیوه ی زندگی خودمان را، اَرزشمند نمائیم.
ما می‌خواهیم خطر بازگشت دونالد ترامپ به ریاست‌ جمهوری آمریکا را به‌عنوان نشانه‌ای جدّی از بحران تمدُنی و تهدیدی برای عدالت اقلیمی و حقوق بشر، به‌ویژه برای مردمان نژادی شده، محکوم کنیم. در حالی که می‌دانیم هر دو حزب رقیب از منطق‌هائی مانند سَلب مالکیت، تبعیض و نَسل‌کُشی پیروی می‌کنند، اما سیاست ویژه آن‌ها، مبتنی بر ملی‌گرائی، نژادپرستی و دُشمنی با مهاجران، خشونت ساختاری در مرزها را تقویت کرده و نظام جهانی نابرابری را ادامه می‌دهد. این واقعیت بخشی از خیزش جهانی راستگرایان افراطی است که نظم بین‌المللی مبتنی بر طرد، بیگانه‌هراسی و نواستعمار استخراجی را ترویج می‌دهد، نظمی که در آن مردمان جنوب جهانی و مهاجران، قُربانی رُشد اقتصادی و گسترش ارضی می‌شوند.
جنائی‌سازی مهاجران، روزنامه‌نگاران و مُدافعان حقوق بشر، همراه با نظامی‌سازی مناطق، تعیین حق سرنوشت (خودمُختاری) مردمان جنوب را محدود می‌کند. در این زمینه، مهاجرت به عملی مقاومتی در برابر سیاست‌های استخراجی و بحران‌های اقلیمی تبدیل می‌شود. مرزها، بیش از دیوارهای فیزیکی، به موانع نامرئی تبدیل می‌شوند که حقوق بشر و دسترسی به کرامت انسانی را محدود می‌کنند.
پروژه‌های کلان، که توسط رهبران و تاجران راستِ افراطی و حتّا به اصطلاح "پیشرو" ترویج می‌شوند، سرزمین‌ها را به نام پیشرفت و توسعه بازسازی می‌کنند و شرایط زندگی غیرقابل تحمُلی را برای جوامعی که از استخراج و بهره‌برداری بیش از حدّ از منابع طبیعی آسیب می‌بینند، ایجاد می‌کنند. این ابتکارات اثرات بحران اقلیمی را عمیق‌تر کرده و مردم را به سوی مرزهائی سوق می‌دهند که حق حرکت آن‌ها را اِنکار می‌کنند. در عین حال، این پروژه‌ها سلب مالکیت سرزمینی را تشدید کرده و بهره‌کشی از مردمان جنوب جهانی را تداوم می‌بخشند، در حالی که مرزها به‌عنوان ابزارهای کُنترلی برای حفاظت از منافع نُخبگان جهانی عمل می‌کنند.
دولت‌ها، شرکت‌ها و گروه‌های جنایتکار همچنان جنگی عمیق علیه مردمان و طبیعت برای حفظ این نظام سرمایه‌داری، استعماری و دگرسالارانه به راه اَنداخته‌اند، جنگی که تهدید به نابودی کُره ی زمین می‌کند. این جنگ در قالب فرآیندهای نهادی و رسمی پنهان می‌شود که نَه به حلِّ بّنیادی تضادهای ساختاری می‌پردازند و نه به نیازهای جمعی سرزمینی پاسخ می‌دهند. در نتیجه، به سوی جهانی با گرمایش جهانی

جُنبش جامعه ها ی بومی برای مُبارزه با اِجلاسهای فریبکارانه ی تغییرات اِقلیمی

Indigenous Peoples' Movement Fights Against the Government's Deceitful Climate Summits

Translated by Hasse-Nima Golkar
AntiCOP 2024 / November 15, 2024
یادآوری: تمامی توضیحات در داخل کُروشه ها از جانب مُترجم می باشد.

نشستِ « آنتی کوپ ۲۰۲۴» با اِرائه ی پیشنهادها و اقدامات مردمی برای مقابله با بُحران آب و هوائی (اقلیمی) به پایان رسید.
مکزیکوسیتی / ۲۵ آبان ماه ۱۴۰۳
مجمع شورای جامعه های بومی پس از پنج روز گفتگو و تبادُل نظر در «اجلاس جهانی برای حفاظت از آب و هوا و زندگی» (آنتی ک.و.پ) برای مقابله با کوپ ۲۹ (ثی.او.پی ۲۹) [ اجلاس سالیانه تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد - بخوان: دولت های متحد - بیست و نُهمین جلسه ی خود را از تاریخ ۱۱ تا ۲۲ نوامبر ۲۰۲۴ در شهر باکو پایتخت جمهوری آذربایجان آغاز نموده است] در شهر«اوآخاکا» (جنوب مکزیک) با شرکت بیش از ۲۵۰ نماینده از بومیان واورانی، یاچی، پورپچا، زاپوتک، چاتینو، میستک، نگیوا، چنتال، وایو، ایکوت، سامی، کآنا، کاناک، مایا کِچی، موندوروکو و ناسا، و از کشورهائی چون آرژانتین، بولیوی، فلسطین و کوردستان برگزار شده بود، به کار خود پایان داد. این گردهمآئی اعتراضی برای مقابله با "سبزشوئی" [سیاه نمائی دولت ها و مدافعان آنها] در اجلاس های تغییرات اِقلیمی (ثی.او.پی / ک.و.پ) و همچنین ترسیم راه های سازماندهی برای مقابله با بُحران جهانی تغییرات آب و هوائی انجام پذیرفت.
در برابر اِنفعال رهبران جهان در حفاظت از طبیعت، نمایندگان این نشست پیشنهادهائی از جمله مُدیریت جامعه‌-محورِ منابع آبی، ترویج آموزش محیط‌ زیستی میان‌فرهنگی، اِجرای آکسیون های «ضّد کوپ»، بسیج وسازماندهی در مقابله با اجلاس [سال آینده] تغییرات اقلیمی ( کوپ ۳۰ / ثی.او.پی ۳۰ ) در برزیل، برگزاری نشست های اقلیمی در جغرافیاهای گوناگون جهان، ایجاد صندوق خود-مدیریتی (خودمختار) برای فاجعه های اقلیمی، بازپس‌گیری اراضی و شیوه‌های پیشااِستعماری برای احیای گونه‌ها و سیستم‌های کشاورزی اجدادی و سایر اقدامات جمعی ارائه نمودند.
پیشنهادهای جمعیِ این مردم بومی، نتیجه ی پنج روز کار در پُشت میزهای گفتگو درباره پروژه‌های بزرگی بود که بر سرزمین‌های آن‌ها، همچون جُرم‌انگاری مهاجران، روزنامه ‌نگاران و مُدافعان حقوق بشر، نظامی‌سازی، جابه‌جائی اجباری جوامع و تجاری‌سازی زندگی، تحمیل شده است.
شرکت کنندگان نشست «ضّد کوپ» در بیانیه ی نهائی خود اعلام کردند: «تمامی اجلاس های اِقلیمی، نا اَصیل هستند! کوپ ۲۹ کوشش می کند خود را در پُشت یک سَبزشوئی ریاکارانه ی تاریخ اِکوساید، نسل‌کُشی و جنایات آذربایجان علیه مردم اَرمنستان پنهان نماید، جنایاتی که نه تنها فصلی دهشتناک از تاریخ اند بلکه بازتاب و پژواکی از این است که چگونه جَنگ و بَهره‌ کشی از منابع طبیعی و مردم با بحران اقلیمی و اجتماعی پیوند خورده و آن را تشدید می‌کنند. چشم‌ پوشی از نَسل‌کُشی مردم فلسطین در اجلاس کوپ ۲۸/«ثی.او.پی ۲۸» در دوبی، گواه بارزی بر این مُدعا بود».
از ۴ تا ۹ نوامبر۲۰۲۴، جوامع بومی، کولِکتیو‌ها و سازمان‌ها فاش ساختند که چگونه "دولت‌ها، شرکت‌ها و گروه‌های جنایتکار به جنگی عمیق علیه مردم و طبیعت ادامه می‌دهند تا این سیستم مَردسالارانه، سَرمایه‌دارانه و اِستعماری را که تهدیدی برای نابودیِ کُره زمین است، حفظ کنند".
آن‌ها روشن ساختند: "این جنگ از طریق فرآیندهای نهادی و رسمی پنهان شده که به شکل بُنیادی درگیری‌های ساختاری را حل نمی‌کند و به نیازهای جمعی سرزمینی پاسخ نمی‌دهد. در نتیجه، ما به سوی دُنیائی با گرمایش جهانی فاجعه ‌بار پیش می‌رویم که دمای آن تا پایان قرن به ۲.۶ تا ۳.۱ درجه سانتیگراد افزایش می‌یابد و توازن کُره زمین و بقای بشریّت را به چالش می‌کشد".
آنان اضافه کردند که نشستِ ضّد کوپ ۲۰۲۴«ضد ثی.او.پی ۲۰۲۴» امکان همبستگی مابین مردم مقاومت کننده و جُنبشی که بر علیه استخراج گرائی، اِستعمار سَبز و پروژه های کلانی که منابع و سرزمین های جوامع را ازآنها می گیرد، فراهم نمود.
شرکت کنندگان همچنین تأکید کردند: "این یک همبستگی از پائین است که به یاد می‌آورد و جهان‌های دیگری را در هماهنگی با اِکوسیستم‌ها، تنوّع زیستی و عدالت، قابل تصّور می نماید. از نشست ضد ثی.او.پی ۲۰۲۴ ما متعّهد می شویم با یکدیگر بسازیم، تفاوت های خود را مُحترم بشماریم و مبارزات مشترکمان را به رسمّیت بشناسیم. ما درجنوب جهانی، نگهبانان سرزمین‌ها و فرهنگ‌های خود هستیم. این مبارزه به ما تعلّق دارد و ما از آن، با عزمی مُتحدانه دفاع می کنیم".
متن کامل بیانیه چنین است:
«به وسیله ی آینه‌هائی که بازتاب وجودِ مقاومت‌های ما هستند، شباهت‌ها و تفاوت‌هائی را می‌بینیم که تنوّع ریشه‌های فرهنگی در هر یک از جغرافیای سیاّره ی زمین را نشان می‌دهد؛ جائی که هر محیطی ما را به شکلِ جمعی

۲۲ شهروند در اصفهان در پرونده‌ای مرتبط با اعتراضات سال ۱۴۰۱، از سوی شعبه اول دادگاه انقلاب این شهر در مجموع به ۱۶۱ سال حبس و مجازات‌های تکمیلی محکوم شدند.
بر اساس این خبر سمانه عموشاهی به ۲۳ سال حبس، مرجان بشتام و مینو حیدری هر کدام به ۱۱ سال حبس و شمیم بهارزاده به هشت سال حبس محکوم شدند.
همچنین مهشاد کشانی، هدی صادقی، عرفان خلیلیان، مهرشاد برجیان، پویا طالبیان، مریم فرهنگ، کیان طالبی، مینا ندایی، روزبه دانا، پویا دانا، بهار سلیمانی، محمدرضا قطبی‌زاده، سیما ترکیان، زینب (مریم) پرنده، محمد سخنور، امیر عجمیان، پارسا حاجی‌آقایی و امیر سالاری هر کدام به شش سال حبس محکوم شده‌اند.
در این حکم، بابت مجازات‌های تکمیلی، هر یک از این افراد به دو سال ممنوعیت خروج از کشور و دو سال ممنوعیت فعالیت در فضای مجازی محکوم شدند.

https://t.me/Anarshistsh2

به‌ویژه وقتیکه می‌دانند دولت‌ها و‌ قدرت‌های بزرگ جهانی از این تجاوزات و جنایات حمایت می‌کنند‌.

آنان با علم به اینکه دولت‌های قدرتمند در پشت این تجاوز و کشتار قرار دارند و کمک‌های تسلیحاتی هم می‌کنند، چنین انفعالی را برگزیده‌اند.

این نیروهای سیاسی، هرچه باشند؛ هرگز مربوط به جبهه سوم نیستند.

جبهه سوم، حامی فلسطینیان و فرودستان است؛ در عین حالیکه اشتراک ایدئولوژیک‌ با رهبران سیاسی فلسطین ندارند. حمایت از فلسطینی‌ها معیار فهم عمیق از عدالت، برابری و همبستگی جهانی با مردم ستمدیده است.

اما باید اظهار داشت که عدم پشتیبانی از فلسطینی‌ها به دلیل دین و مسلمان بودن آنها نیست، بلکه نتیجه مقهور شدن در برابر قدرت و اقتدار است. می‌بینید که حتی رهبران برخی از کشورهای مسلمان و یا جریان‌های مذهبی و افراد منتقد اسلام‌هراسی نیز سکوت پیشه کرده‌اند. در حالیکه حامیان مردم فلسطین، آن نیروهای مخالف نسل‌کشی و اشغالگری، بدون هیچ وابستگی به دین اسلام؛ مخالفان علنی و سرسخت این جنگ هستند.

عده‌ای از تشکل‌های سیاسی نیز که خود را به دروغ در قالب نیروی سوم معرفی کرده و مواضع خود را مبهم نگه می‌دارند؛ این تمایل شان به دلیل روابط نزدیک با سیاستمداران راست‌گرای غربی است. زیرا حمایت مالی و سیاسی آن‌ها وابسته به همین روابط است.

برخی نیز با گرایش‌های ناسیونالیستی عمل می‌کنند و به همین دلیل، همبستگی جهانی برایشان معنایی ندارد و تنها به مسائل داخلی و منافع خود می‌پردازند.

همچنین، جریان‌های اتنیکی که در تلاش برای احقاق حقوق نداشته‌شان هستند، مبارزات خود را تنها محدود به حیطه خود نگه می‌دارند و به مسائل فراتر از آن توجهی نشان نمی‌دهند.

احزاب و سازمان‌ها و تشکلاتی نیز هستند که نگاه خود را معطوف به قدرت‌های بزرگ جهانی کرده‌اند. قدرت‌هایی که ممکن است حتی خاستگاه این احزاب را بمباران کنند تا به منافع سیاسی و اقتصادی خود دست یابند. بنابرین در برابر کشتار و جنایات سکوت می‌کنند؛ زیرا می‌ترسند و به بابت این ترس؛ از هر نوع موضع در راستای همبستگی با مردم فلسطین، خودداری می‌کنند.

اما این نیروهای سیاسی و حتی مردمی که در برابر تجاوز و نسل‌کشی در فلسطین سکوت کرده اند؛ به نوعی شریک جرم محسوب می‌شوند.

این مجرمان منفعل، با سکوت و بی‌عملی خود نه تنها به ستمی که بر مردم فلسطین می‌رود، مشروعیت می‌بخشند بلکه قدرت و سلطه‌گری قدرتمندان جهانی را تقویت می‌کنند. سکوت آنان، بخشی مهم در انگیزه دولت‌ها به تداوم و گسترش بی‌عدالتی و جنایات بشری در جهان است.

این تماشاگران منفعل باید بپذیرند که جبهه یا نیروی سوم نیستند. چون هیچ عملکردی نداشته اند.

جنگ ویرانگر اسرائیل علیه غزه، توسط پژوهشگران برجسته هولوکاست، به عنوان یک نسل‌کشی دیگر توصیف شده است. آری، این همه انفعال زیر عنوان «جبهه سوم» در حین بیان واقعیت‌های عریانی صورت می‌گیرد که بگونه چشمگیری هم از سوی مبارزان در خیابان‌ها و هم در میدان‌های دیگری چون عرصه‌های فکر و پژوهش، فریاد زده می‌شوند.

نیروی سوم منم با میلیون‌ها انسانی که در جهان به این نسل‌کشی و اشغالگری اعتراض می کنیم،
نیروی سوم تویی اگر که همنظر ما هستی!!

زنده باد فلسطین !
مبارزات همچنان ادامه دارد !
رکسانا تلارمی
استکهلم 2024-11-13

سخنی کوتاه با مدعیانی که به اشتباه خود را جبهه سوم می‌نامند:

- کدام جبهه یا نیروی سوم؟

- از کی تا به حال، انفعال در عرصه سیاست تبدیل به یک نیرو شده است؟

مفاهیم سیاسی، تعاریف و بار معنایی خود را دارند. سکوت و بی‌تفاوتی و خاموشی‌ در برابر جنایات جنگی دولت صهیونیستی اسرائیل بر علیه مردم فلسطین نامش جبهه سکوت است؛ نه جبهه سوم!

آخر این چه نیروی سومی‌ست که در عمل هیچ واکنشی از خود بر جنوساید/هولوکاست زمانه که بر آن شاهد است، نشان نمی‌دهد و تنها نظاره‌گر آن است؟

این تماشاگری و انفعال نسبت به جنوسایدی که در جریان است نامش نیروی سوم نیست.

نیروی سوم، موضع دارد. نیروی سوم معترض است. نیروی سوم صدا دارد و اعتراضش را در خیابان به نمایش عموم می‌گذارد


نیروی سوم مسئوليت آگاهی‌رسانی را به عهده می ‌گیرد تا به جامعه انسانی بفهماند که یک نسل‌کشی فجیع و عظیم در جریان است: جبهه یا نیروی سوم بسیج مردمی می‌کند.

نیروی سوم اهداف مشخص دارد و در راستای رسیدن به اهدافش قطعاً عملکرد فعالانه دارد.

نیرو‌ی سوم با برگزاری تجمعات و اعتراضات ضد جنگ و کشتار یا با تولید محتوای فکری با بیان مواضع روشن خود در جامعه، تاثیرگذاری می‌کند.

نیروی سوم از قدرت قلم برای آگاهی استفاده می‌کند. مباحث مرتبط با جنگ و جنایات را از نویسندگان و روزنامه‌نگاران جهانی ترجمه کرده و در رسانه‌های مجازی و عمومی خود یا دیگر رسانه‌ها منتشر می‌کند.

نیروی سوم همچنین با برگزاری جلسات گفت‌وگو و
استفاده از هنرهای اعتراضی؛ با افشاگری علیه ‌اخبار جعلی، پروپاگاندای رسانه‌هایی که دیدگاه‌های نژاد‌پرستانه صهیونیستی دارند؛ اطلاعات واقعی را به آگاهی‌ مردم جهان می رساند. با جمع‌آوری امضای شخصیت‌های شناخته‌شده جهانی علیه جنگ و کشتار، حمایت و همبستگی بین‌المللی مردمی را جلب می‌کند.

یکی از مشخصه‌های برجسته نیروی سوم در طول تاریخ، مقابله با استعمار، استثمار و قدرت‌طلبی دولت‌ها و ابرقدرت‌ها بوده است. با قاطعیت در برابر جنگ‌افروزی‌ها و سیاست‌های توسعه‌طلبانه آنان ایستاده‌ و به دفاع از آزادی، عدالت، استقلال و حقوق مردم تحت ستم پرداخته‌است.

نیروی سوم با مقاومت در برابر سلطه‌‌گران نشان داده است که همواره در پی مقابله با ظلم و ستم و تجاوز بوده و در این مسیر، تلاش و نیرو گذاشته است و از اینرو خود را جبهه‌ای از نیروی سوم خوانده است.

چنانچه می‌دانید برخی از نیروهای سیاسی، منفعل بودن خود را تحت لوای «ما نیروی سوم هستیم»، پنهان می‌کنند.
این در حالی است که نیروی سوم بودن به معنای چشم بستن بر حقایق و دوری از عمل نبوده و همواره حضور فعال و هر نوعی از مبارزه در برابر ستم و بی‌عدالتی را طلب کرده است.

نیروی سوم به‌جای تماشای کشتار ستمدیدگان در جنگی که اساسش اشغالگری است و هدفش نسل‌کشی فلسطینی‌ها؛ در برابر صهیونیسم می‌ایستد و از فلسطینی‌ها حمایت می‌کند.



اینک بسیار کوتاه به تاریخ مبارزات جهانی آنانی که خود را بدرستی نیروی سوم نامیده اند می پردازیم:

به عنوان مثال، در جنبش‌های صلح‌طلبانه دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی، نیروی سوم با برگزاری تظاهرات علیه جنگ‌های امپریالیستی، مانند جنگ ویتنام، نقش فعالانه‌ای ایفا کرد. نیروی سوم همواره از جنبش‌های آزادی‌بخش در آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین حمایت کرد و مواضع قاطعانه‌ای در این زمینه اتخاذ کرد.
این نیروی سوم، متشکل از همان‌هایی بود که در مبارزات مردم الجزایر علیه استعمار فرانسه و مقاومت در برابر اشغالگری نیز نقش فعالی داشتند و همواره در نقد اشغالگری و دفاع از حقوق فلسطینیان نیز پیشرو بوده و رادیکال عمل کرده است.

با همه این‌ها، دیده شده برخی از نیروهای سیاسی که در واکنش به رویدادهای جوامع مختلف، نافرمانی‌های مدنی، تظاهرات و اعتصابات صنفی را با مصاحبه‌ها و سخنرانی‌ها برپا می‌کنند- که البته در جای خود مفید هستند- وقتی که نوبت به کشتار، نسل‌کشی و اشغال سرزمین مردم فلسطین می‌رسد؛ هیچ واکنشی از خود نشان نمی‌دهند.

در مراسم‌ها و سخنرانی‌هایی که این بخش از نیروی سیاسی برگزار می‌کند با آنکه می‌دانند از هر ده فلسطینی که کشته می‌شوند، هفت نفر آنان زنان یا کودکان هستند؛ حتی در روز هشت مارس به یاد آنان دقیقه‌ای سکوت نمی‌کنند یا نامی نمی‌برند.

و با این حال، خودشان را نیرویی در جبهه سوم می‌نامند.


این بخش از نیروهای سیاسی یا علنی یاهم بدون اینکه فاش کرده باشند، از منطق «‌دشمنِ دشمنِ من، دوست من است» پیروی می‌کنند. تصمیمات سیاسی خود را تا این سطح پایین آورده و در برابر مرگ هزاران فلسطینی سکوت می‌کنند.

انفعال عمدی آنان در قبال رنج مردم فلسطین، بیانگر عدم استقلال آنان از قطب‌های درگیر در این جنگ است. آنان از صراحت لحن در نسبت به نسل‌کشی مردم غزه و اشغال سرزمین‌های فلسطینی، خودداری کرده و نمی‌خواهند آن را محکوم کنند.

آکسیون ۹ نوامبر علیه فاشیسم در ایران

با این که آنچه در ایران بر علیه افغانستانی‌ها در جریان است، زیر نام «افغانستانی‌ستیزی»، گاه حتی «بیگانه‌ستیزی» و «مهاجرستیزی» خوانده می‌شود؛ اما حقیقت این است که تنها واژه درخور این جریان، فاشیسم است.
فاشیسم است چرا که دارای قدرت دولتی و قانون‌گذاری است. به قوانینی که بر ضد افغانستانی‌ها جاری ساخته‌اند نگاه کنید. همیشه همین گونه بوده است؛ ابتدا قوانین سختی را وضع می‌کنند تا با جاری ساختن آن، بخش‌هایی از جامعه را با خود همراه کنند. و البته که در چنین سیاستی، همراهی از سر رضایت یا اجبار هیچ فرقی نداشته و برای قانون نیز دارای اهمیت نیست.
پس از همراهی بخش‌هایی از مردم زیر نام قانون، هر نوع برخوردی می‌تواند از هر فرد بیرون از این قوانین (کسانی که این قوانین سخت علیه شان نیست و تابع دولت محسوب می‌شوند) سر بزند. هیچ پیگردی بابت چنین برخوردهایی وجود نخواهد داشت؛ و برعکس از طرف نیروهای دولتی بیشتر از دیگران، شاهد همین نوع برخورد- حتی فراتر از قوانین سخت وضع شده- خواهیم بود.
به فاجعه آتشباری سبک و سنگین نیروهای مرزبانی جمهوری اسلامی در تاریخ 22 مهر بر 300 مهاجر افغانستانی و کشته شدن تقریباً 270 نفر نگاه کنید. سوزاندن اقامتگاه‌های کارگری مهاجران(16 آبان) را در کارخانه‌های کوچک ببینید- که احتمالا بشکل سریالی ادامه خواهد یافت- سپس وارد صدها مورد تحقیر، تبعیض و فشارهایی شوید که درون جامعه ایران روزانه بر افغانستانی‌ها وارد می‌کنند؛ از جمله آنچه که آرزو خاوری دانش‌آموز 16 ساله افغانستانی را به خودکشی کشاند.
همه این جنایت‌ها و هتک حرمت‌ها زیر سایه قوانینی انجام می‌شوند که از سوی مقامات دولتی برای تحریک بیشتر انگیزه‌های فاشیستی بین بخش‌هایی از مردم وضع می‌گردند. همراهی با این قوانین و عبور از حدود این قوانین بدلیل جو آزاد آزار و اذیت افغانستانی‌ها، فعالیت‌هایی هستند که در یک نظم و یک سیستم با هدف مشخص طرد و حذف صورت می‌گیرند. چنین اعمال سیستماتیک جهت طرد و حذف بخش قابل توجهی از مردم در یک جامعه را فقط باید فاشیسم نامید.
ما آنارشسیت‌ها، همچنان برای یک جنبش ضد فاشیستی در ایران به مبارزه ادامه می‌دهیم.
مبارزه‌ای که در سطوح مختلف در جریان است؛ زیرا فاشیست‌ها نیز در سطوح مختلف هم در متن جامعه و هم در شایعه‌پراکنی‌ها و نفرت افکنی‌های مجازی بر ضد افغانستانی‌ها مشغول کار هستند. آنان با گرایش‌های مختلف سیاسی ( بیشتر حکومتی-سلطنتی) یک جبهه متحد از فاشیست‌های ایران را ساخته‌اند. و این خود، ضرورت شبکه‌ای از نیروهای پیشرو جامعه ایران و افغانستان را برای یک جنبش ضد فاشیستی بیان می‌کند.


فدراسیون عصر آنارشیسم-فعالین کلن

پیروز باد مبارزات آنتی فاشیستی
نابود باد فاشیسم



https://t.me/asranarshism

‏مهاجران افغانستانی که به عنوان پناهجو از رژیم بنیادگرای طالبان فرار کرده اند و به جغرافیای ایران پناه اورده اند که ویژگی‌های طالبانی و فاشیستی را نه‌تنها در دولت، بلکه در بخشی از جامعه و نهاد های دولتی چون مدرسه نیز وجود دارد . دختر نوجوان شانزده ساله ارزو خاوری را به خودکشی رسانده اند . ما انتی فاشیست ها ، انارشیست ها
‏⁧ #درکنار_افغانستانیها_میایستیم⁩
‏⁦ #EndFascismInIran⁩



https://t.me/asranarshism

‏⁧ #درکنار_افغانستانیها_میایستیم⁩
‏ ⁧ #آرزو_خاوری⁩
‏در کشورهای دیکتاتوری، مدارس دولتی نه تنها به‌عنوان مراکز آموزشی ایدیولوژیکی می باشد بلکه به‌عنوان نهادهای کنترل و سرکوب عمل می‌کنند. آرزو خاوری، به دلیل مهاجر بودنش، با سرکوب و فشارهای مضاعف روبه‌رو شد و در نهایت به زندگی خود پایان داد.
‏⁦ #EndFascismInIran⁩


https://t.me/asranarshism

‏⁦ #EndFascismInIran⁩
‏فاشیست‌هایی که از هشتگ اخراج افغانی به‌عنوان مطالبه ملی استفاده کردند، باید بدانند که مسئول خودکشی این نوجوان افغانستانی، آرزو خاوری، هستند. اما با بیرون راندن یک نفر از میدان زندگی، هزاران نفر به پا می‌خیزند و برای فروپاشی تفکر فاشیستی در جامعه تلاش می‌کنند تا این میکروب کشنده را از بین ببرند. ما انارشیست ها ، آنتی‌فاشیست‌ها در صف مقدم این مبارزه ⁧ #درکنار_افغانستانیها_میایستیم⁩

‏ ⁧ #آرزو_خاوری⁩


https://t.me/asranarshism