زیبایی شناسی

چه چیزی کلی‌تر از جهانی بودنِ خورشید، ماه، عناصر چهارگانه و زمین وجود داره؟ اگه به‌اش عمیق بشین، بی‌اختیار احساسی معنوی رو تجربه می‌کنین. اسم این نمایشگاه هست «زندگی در عمق زمان». لطافتی که احساس می‌کنیم، حاصل درهم‌آمیختگی معماریِ طبیعت، خیال‌پردازی انسانی و شکل‌های فرازمینیه.
حضور غیرمنتظره‌ی ساخته‌هایی از معماری کلاسیک باعث می‌شه احساس ناشناختگی بیش‌تری رو از حیث زمان و جغرافیا تجربه کنیم.
منظره‌ای که غرق در نور مهتاب شده، همزمان دوران پیش از تاریخ و پیش از تمدن رو به آینده متصل می‌کنه. با دیدن نماهایی اسرارآمیز از درون غارهای میلیون ساله، خودمون رو همچون ذره‌ای در مسیر زمان تصور می‌کنیم.
نقاش با استفاده از تکنیک سیلوئت یا ضدنور، نشون می‌ده که تاریکی در پشت سر ما تا بی‌نهایت ادامه داره، ولی همزمان روی ما رو به سمت منظره‌ی کوچکی از نور روشن کرده.

Sholto Blissett | Life in Deep Time | 2025

@zibaishenasi

یکی از بحث‌برانگیزترین آثار امسال، مجسمه‌ای بود از هنرمند زن پاکستانی-امریکایی، شه‌ضیا سکیندر که در محوطه‌ی دانشگاه هیوستون نصب شد. زنی معلق در هوا، با اندام‌های درهم‌پیچیده‌ی مارمانند و شاخ‌های قوچ به نماد قدرت، که شبیه موی بافته‌شده هستن. این مجسمه که یادبودی بود برای زنان و عدالت، مورد بحث‌های جنجالی متفاوتی قرار گرفت.

مقصود هنرمند از فرم‌های مارپیچ، ریشه بوده: زن ریشه‌های خودش رو هر جا بره با خودش می‌بره.
دور دامن‌اش نوشته شده «حوا» که هم منظور هوا در زبان اردو بوده و هم حوا در زبان عربی و عبری.
موزاییک‌کاری ظریف روی نوشته‌ها هم، از نقوش مینیاتور ایرانی و هندی الهام گرفته.

حالا اینا همه رو بذارین کنار، چون فعالان اجتماعی ضد سقط جنین، این اثر رو یک یادبود شیطانی برای سقط جنین تعبیر کردن و بحث‌ها بالا گرفت. تابستونِ امسال، یه روز میان می‌بینن سرِ مجسمه قطع شده و مقامات می‌گن که تعمدی بوده. سکیندر هم می‌گه «من به‌اش دست نمی‌زنم و می‌ذارم همین‌جور بدون سر بمونه. این اثر حالا نشون می‌ده که چه شکاف‌هایی در جامعه‌ی ما وجود داره.»

Witness (2023)

@zibaishenasi

«سارتر برای این زندگی می‌کرد که بنویسد. از جامعه به‌شکلی که بود نفرت داشت. ولی از چنین نفرتی نفرت نداشت.»

- سیمون دوبوار

@zibaishenasi

برت موریسو یکی از سه نقاش زن مهم در بین امپرسیونیست‌ها بود. اون به نقاشی‌هایی که از زن‌ها در حالت‌های مختلف و بیش‌تر در فضاهای خصوصی کشیده شناخته می‌شه. در یک خانواده‌ی مرفه به دنیا اومد. با مانه دوست بود و با برادرِ مانه ازدواج کرد.
سریع طراحی می‌کرد و می‌تونست با یک حرکت قلم، چشم، دهان و بینی رو نقاشی کنه.
در کارهاش انگار زمان میخواد بگذره و اون سعی می‌کنه گذر زمان رو متوقف کنه. در تابلوی «مادر و خواهر هنرمند»، در حالی‌که مادر مشغول مطالعه‌اس، خواهر انگار عمیقا در رویای روز غرق شده.

▫️ «مطالعه»، ۱۸۷۳
▫️ «خواهر هنرمند در کنار پنجره»، ۱۸۶۹
▫️ «گهواره»، ۱۸۷۲
▫️ «مادر و خواهر هنرمند»، ۱۸۷۰

Berthe Morisot

@zibaishenasi

🔉  اسطوره از دیدگاه فلاسفه‌ی یونان

▪️ ارائه: فهیمه آقایی

▫️ دیدگاه فیلسوفان ملَطی
▫️ دیدگاه کسِنوفانس
▫️ دیدگاه افلاطون و ارسطو
▫️ دیدگاه آنتیستِنس
▫️ عقاید رواقیون
▫️ دیدگاه فلوطین

▫️ برگرفته از فصل اول کتاب «اسطوره و آیین»، پیر ماکسیم شول

@zibaishenasi

▪️ فیلم‌نامه‌نویسی به روش کیشوتِنکِتسو

در اکثر فیلم‌هایی که می‌بینیم، شخصیت با چالشی درگیر می‌شه که باید در ادامه‌ی فیلم با اون دست و پنجه نرم کنه. این گره‌افکنی، قواعدی هم داره. مثلا این‌که شخصیت بعد از عبور از چالش یا مانع اول، نباید با چالشی به همون دشواری درگیر بشه، و اگر درگیر بشه باید به راحتی از اون مانع عبور کنه. در واقع منطقِ درام می‌گه که شخصیت بعد از عبور از یک مانع، نیرومندتر می‌شه و دیگه نباید پشت مانعی به همون اندازه متوقف بشه.
در مقابل این روایت‌نویسیِ غربی، کیشوتنکتسو یک روش قصه‌گوییه به معنی «نوشته‌ی بدون درگیری» که در ادبیات چین، کره و ژاپن مورد استفاده قرار می‌گیره و یک ساختار چهاربخشی داره:

۱. کی (مقدمه): صحنه، شخصیت‌ها و محیط معرفی می‌شن.
۲. شو (گسترش): وقایع در طول پیرنگ آشکار می‌شن. شخصیت‌ها و محیط با جزئیات بیش‌تری گسترش پیدا می‌کنن و ما درک بیش‌تری از اون‌ها پیدا می‌کنیم.
۳. تِن (پیچش): یک پیچشِ غیرمنتظره در رویدادها اتفاق می‌افته که باعث می‌شه دیدگاه ما تغییر کنه یا کشف غافل‌گیرکننده‌ای ایجاد بشه.
۴. کِتسو (نتیجه): داستان به‌گونه‌ای به پایان می‌رسه که همراه یک پیچش یا چرخش، چشم‌انداز جدیدی ایجاد می‌شه یا بیننده رو دچار شگفتی می‌کنه.

پس تفاوت روایت کیشوتنکتسو با روایت غربی در اینه که داستان حول گره‌گشایی از یک درگیری محوری نمی‌چرخه. ما به جای این‌که مستقیما با چالشی مواجه بشیم، به‌دنبال ساختن یک حس و حال خاص یا کشف یک مضمون نو هستیم.
پایان‌بندی هم معمولا بازتر هست و ما بعد از تموم شدن فیلم از خودمون می‌پرسیم چه اتفاقی افتاد؟

kishōtenketsu

@zibaishenasi

هنر رویایی را نشان می‌دهد که اگر پرده از جهان برداشته می‌شد می‌توانستیم آن را ببینیم.

▫️ زیبایی‌شناسی نیچه | جلسه ۱۸
▫️ احمد ابراهیمی‌پور

@zibaishenasi

درهای باز، یکی از نمادهای پرتکرار در نقاشی‌های سوررئالیستی محسوب می‌شه و معمولا استعاره‌ایه از گشودن پرتال‌هایی (درگاه‌هایی) به ابعاد والاتر و وضعیت‌های روان‌شناختی. اما در هیچ نقاشی سوررئالیستی مشهوری به اندازه‌ی این خودنگاره‌ی دوروتی تانینگ، درها تا این حد، موضوع اصلی نقاشی و درگیرکننده نیستن. این درها انگار رو به بی‌نهایت گشوده شدن و هیچ‌گاه قرار نیس به جایی ختم بشن. درها تنها به درهایی دیگر و درهایی بیش‌تر گشوده می‌شن.
پیش پای زن، یک لموریای بال‌دار نشسته که یکی از نمادهای معنوی و عرفانیِ فرهنگ تئوسوفی در قرن نوزدهم بوده.

نحوه‌ی ارتباط اتاق‌ها به‌ همدیگه، شبیه شکل‌های غیرممکن می‌مونه، اما جالبه بدونین که ایده‌ی اصلی‌اش بر اساس فضاهای تنگ استودیوی خود هنرمند شکل گرفته. خطوط کف‌پوش‌ها باعث اعوجاج در پرسپکتیو شدن و این سردرگمی بیننده رو بیش‌تر می‌کنه. نقاش، دست‌اش رو روی دستگیره گذاشته و طوری ژست گرفته که انگار اونه که درگاه‌ها رو باز کرده و راهنمای این قلمروی خیالیه.

اما به‌عنوان یک اثر سوررئالیستی، باید منتظر خیلی ابهام‌های غیرقابل توضیح هم باشیم. نگاه خیره‌ی زن، بیننده رو متوقف می‌کنه و اجازه نمی‌ده مخاطب ذهن‌اش رو بخونه یا از حالت‌های روانی‌اش باخبر بشه. نشون دادن سینه‌های برهنه هم با هیچ قرینه‌ی شهوانی تقویت نمی‌شه. اما اگه معنای سینه‌های برهنه در تابلوی «آزادی» دلاکروا رو در نظر بگیریم، می‌تونه با پرتال‌های بازشده ارتباطی داشته باشه.
توضیح مشخصی هم برای پیچک‌های انگور و انسان‌نمای پشت دامن‌اش وجود نداره. رازآمیز بودن نقاشی، بیننده رو اذیت می‌کنه و این احتمالا همون حسیه که تانینگ تعمدا می‌خواد ایجاد کنه. خودش در جایی می‌گه که: «معما چیز خوبیه چون بیننده رو وادار می‌کنه که به چیزی فراتر از امور آشکار و بدیهی نگاه کنه».

و اما ماجرای لموریا. لمور، جانوریه که فسیل‌هاش در مناطقی از ماداگاسکار و هندوستان پیدا شده بوده. یعنی دو منطقه‌ای که هیچ راه خشکی به هم نداشتن.  ضمنا در افریقا یا خاورمیانه هم خبری ازشون نبوده. در نتیجه در قرن نوزدهم یک فرضیه‌ای مطرح می‌شه که می‌گه در قدیم یک قاره‌ی زیر آب رفته‌ای وجود داشته به نام لموریا. و باز یک زیست‌شناس دیگه میاد می‌گه که این قاره، خانه‌ی اجدادی بشر بوده. با گفتن این حرف، فرضیه‌ی قاره‌ی گم‌شده‌ی لموریا از زیست‌شناسی فراتر می‌ره و وارد عقاید معنوی پیروان تئوسوفی می‌شه و با مفاهیمی مثل «قلمروی آگاهی»، «پیشرفت معنوی»، «آرمان‌شهر متحد» و «انرژی‌های شفابخش» گره می‌خوره.
در دهه‌ی ۶۰ با طرح نظریه‌ی رانشِ قاره‌ای، فرضیه‌ی قاره‌ی لموریا کلا باطل می‌شه ولی مفهوم معنوی اون همچنان باقی می‌مونه. ضمنا نقاشی ما مربوط به دهه‌ی ۴۰ هست.

✍🏻 احمد ابراهیمی‌پور

Dorothea Tanning, Birthday (1942)

@zibaishenasi

درهای باز در این نقاشی چه معنایی می‌تونن داشته باشن؟

@zibaishenasi

درباره‌ی زیبایی زنان، نظرات مختلفی در تاریخ زیبایی‌شناسی مطرح شده. اما کلایو بل یکی از نمونه‌های خاصه. یک جایی خیلی صریح و بی‌پرده می‌گه:

«در میان کسانی که برای‌شان زیباترین چیز این جهان یک زن زیبا و دومین چیز زیبای این جهان، تصویری از یک زن زیباست، می‌توان متوجه شکلی از ثبات و انسجام شد. بر خلاف آن‌چه به‌نظر می‌آید، ممکن است این دسته از افراد آن‌قدر هم در تشخیص زیباییِ زیبایی‌شناسانه و زیبایی حسی از هم دچار مشکل نباشند، چون احتمالا اصلا حس زیبایی‌شناسی ندارند که بخواهند آن را با حسی دیگر اشتباه بگیرند.»

این‌جا یه کلمه‌ی کلیدی داریم: «زیباییِ زیبایی‌شناسانه».

@zibaishenasi

دو شیئ باستانی مربوط به تمدن ایبریا، نه از آهن معمولی، بلکه از شهاب‌سنگ آسمانی ساخته شده‌ان. این دو شیئ، یک دستبند و یک نیم‌کره‌ی توخالی هستن، که دومی احتمالا بخشی از یک عصا یا دسته‌ی شمشیر بوده.
همیشه یک معما بوده که این اشیای آهنی با تزئین طلا، چطور در زمانی ساخته شدن که هنوز عصر آهن شروع نشده بوده. مقاله‌ای که اخیرا منتشر شده نشون می‌ده که آهنِ به‌کار رفته در این اشیا، آهنی نیس که از زیر زمین استخراج شده باشه، بلکه آهنِ متئوریت یا سنگ‌های آسمانیه که از آسمون به زمین سقوط کرده.
حالا تفاوت این آهن‌ها رو چطوری متوجه می‌شن؟ آهن حاصل از سقوط شهاب‌سنگ‌ها دارای مقدار نیکل خیلی بیش‌تری نسبت به آهنِ سنگ معدن معمولیه.
این اشیا بخشی از «گنجینه‌ی ویلِنا» هستن که شامل ۶۶ قطعه شیئ مربوط به ۳۰۰۰ سال پیش می‌شه که بیش‌ترشون طلایی هستن و یکی از مهم‌ترین نمونه‌های عصر مفرغ در کل اروپا محسوب می‌شن.

تصاویر بیش‌تر از گنجینه‌ی طلایی ویلنا رو این‌جا می‌تونین ببینین 👇🏻
Villena Treasure

@zibaishenasi

(⚠️ تصاویر ممکنه برای اشخاص دارای ترایپوفوبیا (ترس از شکل‌های حفره‌دار) یا موارد مشابه، آزاردهنده باشه.)

استودیو تاوو برای شرکت در چالش «۳۶ روز تایپ»، حروف سه‌بعدی پف‌دار و مارپیچی رو طراحی کرده که در عین مصنوعی بودن، شبیه به شکل‌های طبیعی به‌نظر می‌رسن.
چالش ۳۶ روز تایپ، هر سال برگزار می‌شه و طراحان و تصویرسازان سراسر دنیا رو دعوت می‌کنه تا نهایت خلاقیت خودشون رو برای طراحی حروف منحصربه‌فرد به کار بگیرن. طراحان استودیو تاوو با موادی مثل پارچه، پشم و بافت‌های پف‌کرده، اعدادی رو طراحی کردن که احساس لامسه رو تحریک می‌کنه و به‌لحاظ بساوایی زنده به‌نظر می‌رسه.
متوجه شدین تصویر آخر چه عددیه؟

Tavo Studio

@zibaishenasi

▪️ اگه فقط یک چیز از فلسفه یاد گرفته باشین که بخواین به دیگران بگین، اون چیه؟


این سوال رو پایگاه دیلی‌نوس به مناسبت روز جهانی فلسفه (۱ آذر) از خوانندگان‌اش پرسیده. بعضی جواب‌ها جالبه:


▫️ حقیقت وحشتناکه. آره!

▫️ صادقانه‌ترین و حقیقی‌ترین جواب به بزرگ‌ترین سوال‌ها اینه: بستگی داره.
هیچ‌کس به شما نمی‌گه که نهایتا چه پاسخی درسته. پس یا خودتون تصمیم می‌گیرین چه جوابی درسته، یا با عدم اطمینان به زندگی ادامه می‌دین.

▫️ عادتِ به عقاید خود شک کردن.

▫️ فکر کردن به‌صورت صحنه‌آهسته.
من با افراد در رشته‌های غیرفلسفی ارتباط دارم. اون‌ها سریع فکر می‌کنن. دنبال حقیقت‌ان، دنبال جواب‌ان. و می‌خوان همین الان جواب‌شون رو بگیرن. من، همه از جمله فیلسوف‌ها رو به فکر کردنِ آرام و باتأمل دعوت می‌کنم.

▫️ شگفتی در هر چیزی.

▫️ درک کردن این ناسازگاری که ما حیوون خونگی خودمون رو دوس داریم ولی میلیاردها موجود دیگه در جهنمی غیرقابل تصور زندگی می‌کنن.

▫️ این‌که نترسی برای خودت فکر کنی.

▫️ این‌که حتی نمی‌دونیم چه چیزهایی رو نمی‌دونیم.

▫️ شکاکیتِ سالم درباره‌ی خردی که به ما به ارث رسیده.

▫️ این‌که آدم‌ها به‌طورکلی پلید یا نادان نیستن. حتی اگر فکر می‌کنین که عقایدشون پلید یا احمقانه‌اس. خیرخواهانه به عقاید دیگران فکر کردن، مهارتیه که واقعا به‌سختی به‌دست میاد.

▫️ صراحت مهم است.

▫️ همون‌طور که یه فیلسوف امریکایی گفته: دنیا به کسانی هم برای حفر کردن خندق نیاز داره.

@zibaishenasi

اگه فقط یک چیز از فلسفه یاد گرفته باشین که بخواین به دیگران بگین، اون چیه؟


@zibaishenasi

دو نفر از محققان دانشگاه بولونیا مدعی شدن که ارتباط بین مهرهای بین‌النهرینی با خط میخی رو کشف کردن. اون‌ها در مقاله‌ای که به‌تازگی در مجله‌ی دوران باستانِ دانشگاه کمبریج منتشر شده، تصاویر این مهرها رو که مربوط به دوران قبل از اختراع خط می‌شن، به دقت ساده‌سازی کردن. این مهرهای استوانه‌ای، ۶۰۰۰ سال پیش در شهر اوروک برای حسابداری و علامت‌گذاری روی کالاها به‌خصوص محصولات کشاورزی و نساجی استفاده می‌شدن.
کشف اون‌ها نشون می‌ده که ارتباط مستقیمی بین تصاویر مهرهای استوانه‌ای و اختراع نوشتار وجود داره.

توضیحات تصویر:
‌ستون چپ: علائمی رو نشون می‌ده که مربوط به دوران پیش از اختراع خط هستن.
ستون وسط: دوره‌ی اواخر اوروک رو نشون می‌ده.
ستون راست: شکل‌های اولیه‌ی خط میخی رو نشون می‌ده.
ردیف ۱: تحول شکل «پرچم» یا «تور».
ردیف ۲: تحول شکل «نمای ساختمان».
ردیف ۳: تحول شکل «تیرهای نِی».
ردیف ۴: تحول شکل «کوزه‌ای در تور و پارچه‌ی حاشیه‌دار».
شکل اولیه‌ی خط میخی از صدها علامت تشکیل شده که بیش از نیمی از اون‌ها هنوز رمزگشایی نشده.

Tracing the origins of writing in ancient South-west Asia

@zibaishenasi

اسم این عکس هست «این‌جا کیک وارد می‌شود». نوری که از بیرون اومده، با رسیدن به درگاهی ناپدید شده. انگار که تاریکی، تمامِ نور رو درون خودش کشیده. و دو دستِ بی‌بدن، کیک رو در دست گرفته. کیکی که به‌زودی قراره بریده بشه. باید منتظر دیدن جمعیتی هیجان‌زده و چهره‌هایی خندان باشیم. اما همه چیز بیرون از قاب دوربین اتفاق می‌افته. عکسی مستند از یک عروسیِ واقعی.

Hollie Mateer, UK, 2024

@zibaishenasi

🔉  تحلیل فیلم «روی علف‌های خشک»

▫️ About Dry Grasses (2023)
▫️ ارائه: نگار سلمانه
▫️ فایل دانلود فیلم

@zibaishenasi

«تدوین موضوعی نیست که بعد از فیلمبرداری به آن فکر می‌کنیم. تدوین، آخرین شانس فیلم است برای آن‌که بهترین نسخه‌ی خودش باشد.»

- سِلیا بیزلی

@zibaishenasi

- کلیساها به خدا تعلق دارن، اما به نظر نمی‌رسه که خدا مراقب‌شون باشه. آیا اون اولویت دیگه‌ای داره؟


▪️ Don't Look Now (1973)

@zibaishenasi

به نظرتون برای یک فرد سالمند، بودن در این‌جا آرامش‌بخشه یا افسرده‌کننده‌اس؟


@zibaishenasi

▫️ تصاویر بیش‌تر در نظرات 👇🏻👇🏻

▪️ بهترین معماری خانه‌های بریتانیا در سال ۲۰۲۴

(به انتخاب موسسه‌ی سلطنتی معماران بریتانیا)


۱. «خانه کشاورزان» | استودیو هیو استرنج
▫️ این خونه احساسات ظاهرا متعارضی رو در بیننده برمی‌انگیزه. ظاهر خونه متواضعانه اما قدرتمنده. فضای داخلی‌اش ساده و در عین حال پیچیده‌اس. حس خونگی داره اما مثل منزل کشاورزهاس.

۲. «خانه پکهام» | سورمان وستون
▫️ خونه‌ای که معماران برای خودشون ساختن. این خونه نمای آجرکاری داره، روی پشت بوم‌اش یک باغ زمستونی داره و با وجود این‌که سر نبش چهارراه قرار داره، حریم شخصی رو کاملا برای ساکنان‌اش حفظ کرده.

۳. «خانه سالمندان ایوزدراپ» | استودیو دودال
▫️ سقفی با شیب بسیار کم و نامتقارن، نمایی ساده، حرکت‌های افقیِ پیوسته با طبیعت پیرامون، و نماهای سنگیِ ملایم، فضایی رو برای یک نشست آرام در طبیعت آماده کردن. به لطف یک حیاط مرکزی، ساکنان می‌تونن از نور طبیعی و هوای تازه و منظره‌ی گیاهان لذت ببرن.

۴. «دالان» | تیلورهِیر
▫️ یک خونه‌ی قرن شونزدهمیه که معماران سعی کردن با ظرافت اون رو به محلی برای زندگی پایدار تبدیل کنن. در جای‌جای بنا می‌تونین ظرافت‌های به‌کاررفته و ابتکارات معماران رو ببینین که سعی کردن نیازهای زندگی امروزی رو تامین کنن. معماران به این خونه، یک استخر، استخرخانه، زمین تنیس، اصطبل اسب‌ها، و یک دریاچه‌ی جدید اضافه کردن. 😶‍🌫

۵. «بلوک اصطبل پلاس هندی» | استودیو براسیکا
▫️ بازسازی یک بلوک اصطبل قدیمی، که معماران سعی کردن با توجه به ارزش‌های زیست‌محیطی به یک منزل خانوادگی تبدیل‌اش کنن. دقت در انتخاب مصالح، دیزاین پایدار، جزئیات بامزه، استفاده از سنت‌های هنری بومی، آجرچینیِ دندان‌اره‌ای و کاشی‌های معدنی، این خونه رو منحصربه‌فرد کرده.

۶. «شش ستون» | استودیو ۳۱/۴۴
▫️ این خونه که تحت تاثیر معماری بروتالیستی طراحی شده، تونسته با استفاده از مصالح پایدار و کم‌هزینه و استفاده‌ی کارآمد از فضا تبدیل به یکی از بهترین خونه‌های امسال بشه. این خونه یک دیوار آجری پلکانی داره و با استفاده از رنگ‌های سبز، جلب توجه می‌کنه. صفحات چوبی صنوبری با قابلیت باز و بسته شدن، به ساکنان اجازه می‌دن در آینده بتونن کاربری‌های مختلفِ فضا رو تغییر بدن.

The Royal Institute of British Architects

@zibaishenasi

الینور جانسون و کارهای به‌شدت متفاوت‌اش با هم.

@zibaishenasi

مگان بیکر و الهام از اسطوره‌ی پان و سیرینکس (خدای وحش و یک حوری) برای نمایش حرکت در زمان.

@zibaishenasi

📩 (گزارش ارسالی یکی از دوستان از لندن)

«پس زمان، هم از ما می‌گریزد و هم در پی ما می‌آید. آن‌چه هست، آن‌چه بود نیست. هر لحظه‌ای که می‌آید، دگرگونی‌ای به دنبال دارد.»

این عبارات تامل‌برانگیز از حماسه‌ی «اووید»، منبع الهام دو نقاش انگلیسی شده برای نمایشگاهی در لندن با عنوان «زمان همیشه جدید است». النور جانسون در کارهاش به پیوند بین انسان و طبیعت در لحظاتِ دگرگونی توجه داره و با بدن‌هایی اعوجاج‌یافته، جهانی ماورایی و جادویی رو به تصویر می‌کشه.
مگان بیکر اما به تغییرات چرخه‌ایِ زمان توجه داره و معتقده در دنیایی که لحظه‌ها رو فشرده و سریع مصرف می‌کنه، نقاشی به او اجازه می‌ده که تجربه‌ی دیدن رو طولانی‌تر و عمیق‌تر کنه.

Time Is Always New

@zibaishenasi

🔉 عکاسان بزرگ جهان | جلسه دوازدهم

▫️ اروینگ پن | دیوید بیلی | جوئل مایروویتز | فرانسیس جاکوبتی
▫️ ارائه: امین جعفری‌پور

@zibaishenasi

▪️ قضیه‌ی میمونِ نامتناهی

این قضیه می‌گه که اگه یه میمون رو پشت یه ماشین تایپ بذارین و اون تا بینهایت دکمه‌ها رو فشار بده، در نهایت می‌تونه کل آثار شکسپیر رو تایپ کنه. حالا دو تا از ریاضی‌دانان «دانشگاه فناوری سیدنی» اومدن این آزمایش رو واقعا محاسبه کردن. فرض کنیم روی ماشین تایپ ما ۳۰ حرف وجود داره. و میمون هر یه ثانیه، یه کلید رو فشار می‌ده. در این صورت شانس تایپ کردن کلمه‌ی موزها (bananas) در طول عمر میمون می‌شه ۵ درصد. یعنی ۵ درصد احتمال وجود داره که یک میمون تا تموم شدن عمرش، کلمه‌ی موزها رو تایپ کنه.
خب ۵ درصد خیلی هم کم نیس. اما به محض این‌که این یک کلمه تبدیل به یک عبارت بشه، شانس تایپ شدن‌اش به‌شدت پایین میاد. به‌طوری‌که شانس تایپ شدن عبارت «من شامپانزه‌ام، پس هستم» (I chimp, therefore I am) می‌شه «یک در ۱۰ میلیون میلیارد میلیارد». اگه می‌خواین بدونین این یعنی چقدر، می‌تونین مقایسه کنین با شانس برنده شدن در لاتاری که یک در ۴۵ میلیون هست.

حالا مجموعه‌ی آثار شکسپیر حدود ۹۰۰ هزار کلمه‌اس و هر کلمه به‌طور متوسط ۵.۷ حرف داره. همچنین در حال حاضر تعداد ۲۰۰،۰۰۰ میمون در جهان زندگی می‌کنن. اگر فرض کنیم همه‌ی این میمون‌ها تا آخرین لحظه‌ی عمر در حال تایپ کردن باشن، و نه فقط تا آخر عمر، بلکه اگه تا زمان نابود شدن کره‌ی زمین هم در حال تایپ کردن باشن، احتمالی وجود نداره که کل آثار شکسپیر رو تایپ کنن. ریاضی‌دانان دانشگاه سیدنی گفتن حتی اگه هر ذره‌ی اتم، خودش یک جهان بود، باز هم تا به پایان رسیدن تمام اون جهان‌ها، همه‌ی آثار شکسپیر تایپ نمی‌شد.
راستی، می‌دونین تا زمان نابود شدن کره‌ی زمین چند سال طول می‌کشه؟

A numerical evaluation of the Finite Monkeys Theorem

@zibaishenasi

می‌گه «نگی درد داره ها»
بعد دندون‌ام رو می‌کشه
می‌گه دهن‌ات رو بشور
روی سرامیک سفید
خون و ذرات سیاه حرکت می‌کنن
دهن‌ام رو پرِ آب می‌کنم
لب‌هام بی‌حس شده
رو هم نمیاد
آب از لای دهن‌ام بیرون می‌ریزه
سرم رو میارم بالا
توی آینه نگاه می‌کنم
هزارتوی پَن


✍🏻 احمد ابراهیمی‌پور

@zibaishenasi

چیزی درباره‌ی «قضیه‌ی میمونِ نامتناهی» شنیدین؟

@zibaishenasi

▪️ ثبت‌نام میان دوره‌ی فلسفه‌ی هنر

▫️ نیمی از دوره‌ی فلسفه‌ی هنر رو پشت سر گذاشتیم. زیبایی‌شناسی هگل رو بیان کردیم و درباره‌ی مهم‌ترین مباحث زیبایی‌شناسیِ شوپنهاور صحبت کردیم.

▫️ این فرصت فراهم شده که اگر از میان‌دوره بخواین به ما بپیوندین می‌تونین از فیلم ضبط شده‌ی جلسات قبل استفاده کنین.

▫️ منبع ما کتاب «دانشنامه زیبایی‌شناسی» راتلج هست و سعی می‌کنیم از نمونه‌های ادبی، سینمایی و تجسمی برای توضیح بهتر نظریه‌ها استفاده کنیم. جلسات ما سه‌شنبه‌ها ساعت ۱۹:۳۰ به‌صورت حضوری و همزمان آنلاین برگزار می‌شه.

▫️ آیدی ثبت نام: @zibaishenasi_admin

@zibaishenasi

«تا کنون هیچ شخصی وجود نداشته که بیش از یک بار آرزو نکرده باشد...»


▫️ زیبایی‌شناسی شوپنهاور | جلسه ۱۶
▫️ احمد ابراهیمی‌پور

@zibaishenasi

🔉 عکاسان بزرگ جهان | جلسه یازدهم

▫️ ریچارد اوان | رابرت فرانک | نورمن پارکینسون | هلموت نیوتون
▫️ ارائه: امین جعفری‌پور

@zibaishenasi

یک نقاش گمنام انگلیسی که در طول عمرش بیش از ۱۰۰۰ تابلوی نقاشی کشیده بود و حتی یکی از اون‌ها رو نفروخته بود، با آتش‌سوزی آپارتمان‌اش و تغییر شکل عجیب تابلوهاش، به ناگهان شناخته شد.
مکس آیرس ۸ سال‌اش بود که شروع کرد به طراحی کردن از بزهای همسایه‌شون. الان ۷۲ سالشه و هنوز نقاشی می‌کشه، هیچ‌وقت ازدواج نکرده و هیچ‌وقت از شهرش «لِی» خارج نشده. بچه که بوده بیماری‌های زیادی می‌گیره. دوستای زیادی نداشته. یه بار از اجرای موسیقی بتهوون بیرون‌اش می‌کنن چون لباس‌هاش رنگی بوده. یک بار هم توی حموم گیر می‌کنه و نزدیک بوده بمیره تا اینکه میان نجات‌اش می‌دن. به‌تازگی هم که آپارتمان‌اش آتیش می‌گیره.
اون می‌گه هیچ وقت نخواستم از فروختن نقاشی‌هام پول دربیارم. الان هم که توجه همه به نقاشی‌های سوخته‌اش جلب شده، و حتی گاردین پرتره‌های ذوب‌شده‌‌اش رو به کارهای بیکن و گویا تشبیه کرده، خودش علاقه‌ای به اون‌ کارها نداره.

artuk.org/discover/artists/ayres-max

@zibaishenasi

نظرتون درباره‌ی فیلم آخر جیلان، «روی علف‌های خشک» چی بود؟

@zibaishenasi

"The roots of science are not even in science.
So why should the roots of Cubism be just in art?"

- Arthur Miller

@zibaishenasi

▪️ آیا پیکاسو از انیشتین خبر داشت؟

معمولا در کتاب‌های تاریخ هنر می‌خونیم که سبک کوبیسم، تحت تاثیر نظریه‌ی نسبیت، به نمایش یک موضوع همزمان از زوایای دید متعدد می‌پردازه، پرسپکتیو رو حذف و صفحه‌ی تصویر رو صاف می‌کنه، و با نمایش جهان به‌عنوان یک تصویر ثابت مخالفت می‌کنه.
سال ۲۰۰۱ نویسنده‌ای به نام آرتور میلر (نه اون آرتور میلر معروف) که خودش هم دکترای فیزیک داره، کتابی می‌نویسه به نام «انیشتین، پیکاسو: فضا، زمان و زیبایی‌ای که ویران می‌کند». در اون‌جا می‌گه که من نشریات، رسانه‌ها و منابعی رو که اون زمان پیکاسو در پاریس به‌شون دسترسی داشته بررسی کردم و متوجه شدم که پیکاسو نمی‌تونسته به هیچ طریقی از نظریه‌ی انیشتین خبر داشته باشه.

پس چطوری می‌شه که «ماهیت همزمانی» هم در نظریه‌ی انیشتین و هم در سبک کوبیسم، در یک زمان نزدیک به هم ظهور می‌کنن؟ میلر می‌گه که هر دوی این‌ها از یک منبع واحد دیگه یعنی از ریاضی‌دان و فیزیک‌دان مشهور فرانسوی، «آنری پوانکاره» تاثیر گرفتن. انیشتین از طریق مطالعه و بعدا ملاقات حضوری، و پیکاسو که هنرمند جست‌وجوگر و کنجکاوی بوده، از طریق محافلی که در اون‌ها حضور پیدا می‌کرده، با نظریه‌ی پوانکاره آشنا می‌شه و نسبیت از این طریق وارد کار هر دو می‌شه. البته تفاوت مهمی که بین نظریه‌ی انیشتین و سبک پیکاسو وجود داره اینه که نظریه‌ی نسبیت، متمرکز روی نسبیت زمانی، و کوبیسم متمرکز روی نسبیت مکانیه.

Einstein, Picasso: Space, time and the beauty that causes havoc

@zibaishenasi

«اگر فلسفه می‌توانست آن‌چه را موسیقی بی‌واسطه‌ی ایده‌ها بیان می‌کند، در سایه‌ی مفاهیم بیان کند...»

@zibaishenasi

می‌دونین کوبیسم از چه نظریه‌های علمی تاثیر گرفته؟

@zibaishenasi

«در زبان چینی، 心疼 با 心裡難受 فرق می‌کند. اولی یعنی قلب‌ام درد می‌کند. دیگری یعنی قلب‌ام بی‌تاب است. در انگلیسی می‌گوییم قلب‌ام می‌گیرد. در هر زبانی، قلب می‌تواند دردی داشته باشد. اما قلب دردی احساس نمی‌کند. او جانوری کوچک نیست. اشک‌ها از قلب نمی‌آیند. اشک‌ها از چشم یا بدن نیست که جاری می‌شوند. آن‌ها از بیرون می‌آیند، همچون زمان، از منبعی بزرگ. همین است که چون دیگران گریه می‌کنند، ما نیز به گریه می‌افتیم.»

Victoria Chang, 2023

@zibaishenasi

اگه شما یک کفش رو در بازار زیر قیمت واقعی‌اش بفروشین، می‌تونین فردای اون روز کفش دیگری و یا همون کفش رو باز به قیمت اصلی خودش بفروشین. اما در بازار هنر، وضع طور دیگه‌ایه. اگه شما قیمت یک تابلوی نقاشی رو ۳۰۰ هزار دلار تعیین کنین و تابلو زیر اون قیمت به فروش برسه، دیگه به‌سختی می‌تونین آثار اون هنرمند رو به قیمت واقعی‌شون برای فروش بذارین. به همین خاطر یک بازه‌ی تخمینی رو برای اثر در نظر می‌گیرن تا ریسکِ فروش زیر قیمت واقعی کم بشه. تخمینِ پایین و تخمینِ بالا. ضمنا از لحاظ روانی هم این موضوع باعث می‌شه که خریداران باور کنن که قیمت حقیقی حتما در همین بازه‌اس و نمی‌تونه کمتر از قیمت تخمینِ پایین باشه.
امسال در حراج کریستیز لندن، از بین ۸۵ اثر فقط ۸ اثر کمتر از قیمت تخمینِ پایین به فروش رفتن. رتبه‌ی اول فروش، یک طراحی از پیکاسو بود که ۳۴۰٪ بالاتر از تخمینِ پایین به فروش رفت.
اما این طراحی از مارک شاگال ۴۰۰۰٪ بیشتر از قیمت تخمینِ پایین‌اش به فروش رفت. یک دلیل‌اش اینه که این اثر هیچ‌وقت تا حالا وارد حراج نشده بود و این اولین بار بود که برای فروش گذاشته می‌شد.

Marc Chagall, Au bord de la rivière, 1930

@zibaishenasi

چه چیزی توی این نمودار جلب توجه می‌کنه؟

@zibaishenasi

غارسنگ‌ها بر اثر چکیدنِ آب از سقف غارها به‌وجود میان. حالا هر قطره‌ای که چکیده رو تبدیل به یک مداد کنین. حالا مدادهایی که می‌چکن رو از سقف به‌سمت پایین، و مدادهایی که از چکیدن اون‌ها به‌وجود اومدن رو از زمین به‌سمت بالا حرکت بدین تا به لحظه‌ی ملاقاتِ همدیگه برسن.
شکلِ مجسمه و بافتِ مجسمه در تقابل با هم قرار دارن. شکلِ مجسمه داره رشد و پیش‌روی رو القا می‌کنه، در حالی‌که بافتِ مجسمه داره فرسایش و صیقل خوردن رو القا می‌کنه. این مجسمه از مداد، چسب چوب و روکش شفاف پلی‌اکریلیک ساخته شده.

Speleothem, Jessica Drenk, 2017

@zibaishenasi

این حجم براتون یادآورِ چیه؟

@zibaishenasi

یه جایی شوپنهاور می‌گه:
«نویسندگان زیادی هستند که اگر مجبور شوند کتاب مبهم و مهیب خود را به اندک محتوای واضح‌اش برگردانند، همچون کسی که مجبور باشد برهنه شود دست و پای خود را گم می‌کنند.»

@zibaishenasi

«در واقع می‌خواستم مدادها همین‌طور که اون‌ها رو سنباده می‌زنم، شکلِ خودشون رو طراحی کنن». این مجسمه‌ای درباره‌ی رابطه‌ی بین درون و بیرونه. بیرونِ مجسمه، درونِ مداد رو نشون می‌ده، و درون مجسمه، بیرون مداد رو. من ۳۰ هزار مدادِ رنگ‌نشده سفارش دادم تا با اون‌ها مجسمه‌هایی بزرگ‌تر بسازم. من هم بافت چوب طبیعی‌شون رو می‌خواستم و هم شکل شش‌ضلعی‌شون رو که در طبیعت زیاد یافت می‌شه. جسیکا درِنک در مجسمه‌های انتزاعیِ خودش سعی می‌کنه درکِ دایره‌المعارفیِ ما از جهان رو تغییر بده، پتانسیل‌های نادیدنیِ اشیای روزمره رو کشف کنه، و مرز بین طبیعت و دست‌ساخته‌ی آدمی رو از بین ببره.

Jessica Drenk

@zibaishenasi

به نظرتون این مجسمه از چی ساخته شده؟

@zibaishenasi

تادائو آندو، معمار بزرگ ژاپنی، در طراحی جدید خودش برای موزه‌ی نائوشیما، از اندودِ خیلی تیره‌ای استفاده کرده که یادآور سنت یاکیسوگی در ژاپنه. در این روش، چوب رو به‌صورت سطحی می‌سوزونن تا کربنیزه بشه و ضدآب، مقاوم و ضدآفت بشه. یاکیسوگی در لغت به معنی «سدرِ سوخته» هست چون در روش سنتی فقط از سوزوندن سدر برای این کار استفاده می‌کنن. این موزه‌ی هنرِ معاصر، در بهار ۲۰۲۵ افتتاح می‌شه و آثاری از تاکاشی موراکامی و کای گوکیانگ رو به نمایش می‌ذاره.

Naoshima New Museum of Art

@zibaishenasi

شوپنهاور وقتی می‌خواد ماهیتِ اراده‌ی حاکم بر جهان رو توضیح بده مثال عجیبی می‌زنه. می‌گه:

«این‌که مگسی که اطراف من وزوز می‌کند، شب به خواب رفته و صبح روز بعد باز وزوز خود را از سر گرفته، با این‌که آن مگس در غروب مرده و صبحِ بعد مگس دیگری وزوز می‌کند که از تخمِ آن سر برآورده، فرقی ندارد.
پس شناختی که این‌ها را به‌عنوان دو امر اساسا متفاوت نشان می‌دهد نامشروط نبوده، بلکه نسبی است و شناختِ پدیدار است، نه شیئ فی‌نفسه.»


@zibaishenasi

«هیوم بی هیچ پرده‌پوشی و با دلایل بسیار قانع‌کننده و البته متفاوت از دلایل من، ماهیت رقت‌انگیز این جهان و غیرقابل دفاع بودن هر گونه خوش‌بینی را توضیح می‌دهد؛ و همزمان به خاستگاه خوش‌بینی نیز حمله می‌کند. این آثار هیوم بسیار خواندنی‌اند و با این حال در آلمان کاملا ناشناخته مانده‌اند، چون آلمان جایی است که مردم میهن‌پرست‌اش از مشمئزکننده‌ترین چرندیات بومی لذتی باورنکردنی حاصل می‌کنند، و مشتی میان‌مایه‌ی نفرت‌انگیز را همچون بزرگ‌ترین مردان به عرش می‌برند.
هر صفحه‌ی آثار دیوید هیوم بیش از سرجمع همه‌ی آثار فلسفی هگل و هربارت و شلایرماخر حاوی نکات و مطالب آموزنده است.»

- جهان همچون اراده و تصور

@zibaishenasi

می‌دونین شوپنهاور با چه فلاسفه‌ای مشکل داشت؟ و چه فیلسوفانی رو ستایش می‌کرد؟

@zibaishenasi

داخل این عروسک بافتنیِ پنبه‌ای، جمجمه‌ و فک پایین یک انسان واقعی وجود داره. مردم تاینو در منطقه‌ی کارائیب مجسمه‌هایی می‌ساختن به اسم «سِمی» و روح اجدادشون رو در اون‌ها حفظ می‌کردن. بعضی محققان می‌گن احتمالا سِمی برای اون‌ها نقش اوراکل رو داشته، یعنی کسی که با خدایان صحبت می‌کنه، و به همین خاطره که این مجسمه دهان‌اش بازه...
Cemi

@zibaishenasi

این ماهیِ خیلی کوچیک در آب‌های شیرین جنوب شرقی آسیا در میانمار زندگی می‌کنه. طول‌اش به‌سختی به اندازه‌ی یک ناخن دست می‌رسه اما صدایی که تولید می‌کنه، قدرتی معادل ۱۴۰ دسیبل داره.
برای این‌که بدونین این صدا چه غرش مهیبی داره، در نظر بگیرین که آدم‌ها وقتی با هم صحبت می‌کنن صدایی حدود ۶۰ دسیبل تولید می‌کنن و مته‌های بزرگ ساختمانی که زمین رو سوراخ می‌کنن صدایی معادل ۱۲۰ دسیبل دارن. بنابراین شنیدن صدای این ماهی برای گوش انسان مثل صدای یک موتور جت می‌مونه که در فاصله‌ی صد متری شما می‌خواد از زمین بلند بشه.
شگفت‌انگیزه که این صدا چطور از بدن یک ماهی ۱۲ میلی‌متری خارج می‌شه؟ ترکیبی از استخوان، ماهیچه و غضروف، با شدت روی کیسه‌ی شنای ماهی می‌کوبه و یک صدای انفجاری ایجاد می‌کنه که دنیای زیر آب رو دچار شوک می‌کنه.
محققان متوجه شدن که نرها بیش‌ترین صدا رو در زمان ظهر ایجاد می کنن که همزمانه با موقعی که ماده‌ها بهترین تخم‌ها رو تولید می‌کنن. این صدا هم وسیله‌ای برای جفت‌گیری و پیروزی بر رقباس و هم می‌تونه شکارچیان رو گیج و گم کنه. این ماهی بدن شفافی هم داره و زیر آب کاملا مستتر می‌شه.

Danionella cerebrum

@zibaishenasi

به نظرتون منظور بکت از پَسروی چیه؟ وقتی می‌گه:


«و پسروی همیشه من را افسرده کرده است، اما انگار زندگی از همین پسروی پدید آمده، و حتما مرگ هم نوعی پسروی است، که اگر باشد، هیچ تعجب نمی‌کنم.»




@zibaishenasi

▪️ حس مشترک انسان‌ها در انتخاب ترکیب رنگ‌های زیبا
(قسمت دوم)

در آزمایش بعدی می‌خوان ببینن که آیا آدم‌ها از فرهنگ های مختلف، ترکیب رنگ‌های خاصی رو دوست دارن نه؟ فارغ از این‌که این ترکیب‌های رنگی، مشابه رنگ اشیای واقعی باشن یا نباشن. برای این‌که آزمون‌دهنده‌ها تشخیص ندن که این رنگ مربوط به چه شیئ واقعی هست، به چهار روش ازشون نظرخواهی می‌کنن:

۱. یک نقاشی کاملا انتزاعی + سه نسخه‌ی تغییر رنگ داده شده از این نقاشی.
۲. نقاشی «به‌هم ریخته»: یک نقاشی رو به مربع‌های کوچکی تقسیم می‌کنن. هر مربع یک‌دهمِ اندازه‌ی ارتفاع نقاشیه. بعد مربع‌ها رو به‌هم می‌ریزن تا یه تصویر جدید و نامشخص به‌وجود بیاد. + سه نسخه‌ی تغییر رنگ داده شده از این نقاشی.
۳. نقاشی «تکه‌چسبانی شده»: هر تصویر از ۱۰۰ مربع کوچک تشکیل شده که خود این مربع‌ها از ۲۰ نقاشی مختلف گرفته شدن. + سه نسخه‌ی تغییر رنگ داده شده از این نقاشی.
۴. نقاشی «تصادفی»: رنگ‌های یک نقاشی رو چندین بار به شیوه‌های مختلف تغییر دادن تا چندین نسخه‌ی رنگی متفاوت از اون نقاشی به‌وجود بیارن. بعد این نقاشی‌ها رو به مربع‌های کوچکی تقسیم کردن و باهاشون یک نقاشی جدید با مربع‌های به‌هم ریخته ساختن. یعنی هم تصویر نقاشی اصلی قابل تشخیص نیس و هم رنگ‌های نقاشی اصلی به‌طور اتفاقی تغییر پیدا کرده. + سه نسخه‌ی تغییر رنگ داده شده از این نقاشی.

(نسخه‌های تغییر رنگ داده شده، با زوایای ۹۰ و ۱۸۰ و ۲۷۰ درجه روی چرخه‌ی رنگ به دست اومدن.)

نتایج:
۱. در مورد نقاشی انتزاعی، ۷۰ درصد از شرکت‌کننده‌های ژاپنی و پرتغالی رنگ‌های تصویر اصلی رو ترجیح دادن.
۲. در مورد نقاشی‌های «به‌هم ریخته»، در ۵۰ درصد موارد ترکیب رنگ نقاشی اصلی انتخاب شد و فقط در ۲۰ درصد موارد ترکیب رنگ‌های تغییرداده شده انتخاب شد.
۳. عجیب‌تر این‌که در مورد نقاشی‌های «تکه‌چسبانی شده»، در ۶۰ درصد موارد، نقاشی اصلی انتخاب شد و در ۲۰ درصد موارد نقاشی‌های تغییرداده شده. با وجود این‌که نقاشی اصلی در واقع ترکیبی از چندین نقاشی متفاوت بود.
۴. تنها باری که رنگ‌های نقاشی اصلی انتخاب نشد، در مورد نقاشی‌های تصادفی بود، که در واقع از قبل رنگ مربع‌های نقاشی، تغییر داده شده بود.

خب حالا چرا افراد ترکیب رنگ نقاشی‌های اصلی رو ترجیح می‌دن؟ یک توضیح می‌تونه این باشه که افراد رنگ‌های مشابه یا رنگ‌هایی رو که در چرخه‌ی رنگ فاصله‌ی مشخصی از هم دارن ترجیح می‌دن. اما این به‌نظر نمی‌تونه درست باشه چون ما رنگ نقاشی‌ها رو با درجه‌ی مشخصی روی چرخه رنگ تغییر دادیم، پس رنگ‌های جدید هم همون‌قدر از هم فاصله دارن.
توضیح دیگه اینه که هنرمندان و مخاطبان رنگ‌های خاصی رو انتخاب می‌کنن. مثلا رنگ‌هایی که طبیعی‌تر (natural) هستن و یا گرایشی به طیف زرد-آبی دارن (yellow-blue color bias) و یا به زبان ساده رنگ‌های معمول‌تری هستن (commonly used).
تحقیقات بیش‌تری نیازه تا دلیل این انتخاب‌ها مشخص بشه. همین‌طور تحقیقات بیش‌تری لازمه تا این انتخاب‌ها رو در هنرهای دیگه مثل معماری هم بررسی کنیم.

Universality and Superiority in preference for Chromatic Composition of Art Paintings 2022

@zibaishenasi

▪️ حس مشترک انسان‌ها در انتخاب ترکیب رنگ‌های زیبا
(قسمت اول)

به نظر می‌رسه آدم‌ها فارغ از تفاوت‌های فرهنگی که دارن، یک سری ترکیب رنگ‌های خاصی رو می‌پسندن. اومدن به ۹۰ نفر آزمون‌دهنده‌ی ژاپنی و پرتغالی یه تعداد نقاشی رو نشون دادن و پرسیدن کدوم رو ترجیح می‌دن. این نقاشی‌ها هم از هنر غرب بودن و هم از هنر شرق. موضوع نقاشی‌ها هم پیکره‌ی انسان بوده و هم انتزاعی. کاری که کردن این بوده که اومدن از هر نقاشی، چهار نسخه تهیه کردن. یکی نقاشی اصلی بوده و سه تای دیگه رنگ‌شون تغییر کرده بوده و شرکت‌کنندگان نمی‌دونستن کدوم یکی نسخه‌ی اصلیه. برای تغییر دادن رنگ‌ها هم اومدن از یک برنامه‌ی کامپیوتری استفاده کردن و باهاش هر پیکسل نقاشی رو روی چرخه‌ی رنگ با زوایای ۹۰ و ۱۸۰ و ۲۷۰ درجه چرخش دادن تا به یک رنگ جدید برسن.
هر دو گروه شرکت کننده‌ی ژاپنی و پرتغالی در بیش از ۶۰ درصد موارد، همون ترکیب رنگ نقاشی اصلی رو ترجیح دادن.
خب حالا یک احتمالی که این‌جا وجود داره اینه که دلیل انتخاب نقاشی اصلی، شباهت رنگ‌ها با رنگ واقعی اشیا باشه. مثلا در نقاشی ماسایوشی ناکامورا که دارین می‌بینین، فقط در نقاشی اصلیه که ساقه‌ی گل‌ها سبزرنگ بوده. پس شاید دلیل انتخاب این ترکیب‌های رنگی، هماهنگی‌شون با رنگ واقعی اشیا باشه و نه ترجیح دادن یک ترکیب رنگ خاص. برای این‌که معلوم بشه این عامل در انتخاب ترکیب‌های رنگی تاثیر داشته یا نه، میان آزمایش دیگه‌ای رو انجام می‌دن که در پست بعدی توضیح می‌دم.

@zibaishenasi

▪️ «چه زمانی یک اندیشه شکل گرفته؟»

▫️ زیبایی‌شناسی هگل | جلسه دوم
▫️ احمد ابراهیمی‌پور

@zibaishenasi

یکی از این نقاشی‌ها اصلیه و سه تای دیگه رنگ‌شون تغییر کرده. می‌تونین بگین کدوم یکی نقاشی اصلیه؟

@zibaishenasi

طرح جلد آلبوم‌های موسیقی فلسطین که در طی چند دهه توسط مؤمن سویطت در لندن از گوشه و کنار کرانه‌ی باختری گردآوری شده تا فرهنگ سمعی و بصری کشورش فراموش نشه. او می‌گه اون‌ها می‌خوان دیگه موسیقی‌ای، رویایی و آرزویی برای ما باقی نمونه. در حالی‌که هر کلمه‌ای، هر نُتی برای ما اهمیت داره.

@zibaishenasi

▪️ هنرمندان معاصر هنر سرامیک در نمایشگاه فریز ۲۰۲۴

۱. لیندزی مِندیک | انگلیس
در آثار عجیب و گروتسکِ خودش سعی می‌کنه تابوهای اجتماعی مثل مقابله با پیری و اسطوره‌های منفی رو در قالب مجسمه‌های سرامیکی‌ و ترکیب مواد بسیار متنوع نشون بده.

۲. لوسیا پیزانی | ونزوئلا
گلدان‌ها و مجسمه‌های سرامیکی این هنرمند و استفاده‌اش از گل رس، کاوشی در تاریخ‌های بومی و فرهنگ اقلیت‌ها در پیش از دوران استعمار هستن.

۳. مِگومی یواسا | برزیل
هنرمند سرامیک‌ساز بزرگ برزیلی که به مدت ۶۰ سال، دنیای سرامیک رو تحت تاثیر خودش قرار داده و در آثارش از مواد، تکنیک و زیبایی‌شناسی ژاپنی و برزیلی توامان استفاده می‌کنه. فلسفه و کیهان‌شناسی خاص او نشون می‌ده که چطور بین عناصر مختلف طبیعت، تعادل، برون‌فکنی یا حمایت وجود داره.

۴. اِستر ماهلانگو | افریقای جنوبی
از ده سالگی با نقوش و تکنیک‌های سنتی مثل اِندِبِله که از مادر و مادربزرگ‌اش یاد گرفته بود، رنگ‌ماده‌های طبیعی رو با موادی مثل خاک رس و سرگین گاو ترکیب می‌کرد و دیوار‌های روستا رو رنگ‌آمیزی می‌کرد. اون در طی ۷ دهه این تکنیک‌ها رو در سرامیک‌سازی و مجسمه‌سازی به‌کار گرفت.

۵. جنسیس بلانجر | امریکا
در مجسمه‌های سرامیکی صیقلی خودش به رابطه‌ی انسان با طبیعت، کار خانگی و خوددرمانی می‌پردازه. اشیای روزمره رو با رنگ‌های آب‌نباتی رنگ‌آمیزی می‌کنه تا به‌طرز غریبی، حس تفننی بودن و سرگرمی رو به اشیای روزمره القا کنه.

Artists Exploring A New Frontier Of Ceramic Art

@zibaishenasi