Бундан бир неча йил олдин, Шайх ҳазратларининг жанозаларига бориш учун Тошкентга йўлга чиқдик. Орқа ўриндиқда бир йигит билан туриб қолдик. Йўлда кетаяпмиз, йигит бир оғиз индамайди...
— Ака, қаердансиз? — деб гап бошладим.
— Қўқондан, — деди ва бошқа гап гапирмади, унинг жимлигини кўриб, жуда кибрли одам экан, дедим-да, мен хам индамай кетавердим...
Қорним шишиб кетди, довондан ўтиб Ангренга етганимизда қўнғироқ келди, йигитнинг аёли қилибди. Жуда мулойимлик билан намоз тўғрисида, истиғфорни кўпайтириш тўғрисида аёлига насиҳат қилди, гўшакни қўйгандан сўнг, Яна жим кетаяпмиз...
Яна ичимда шунчалик илминг бор экан, мундоқ гаплашиб, илм улашиб кетсанг, бўлади-ку, деб яна маломат қилиб кетдим. Тошкентга кираверишда бир кишига телефон қилиб:
— Қори ака, саловот 2500 та бўлди, хатмининг охирида Ҳазратга бахшида қилиб қўясиз, — деди.
У одам йўл давомида салавот айтиб келаяпган экан. Эх, билиб-билмай одамлар ҳақида ёмон гумон билан машғул бўлиб, вақтни беҳуда ўтказиб қўяр эканмиз баъзида...
Аллох ўзи кечирсин...
https://t.me/wwwxazratibilol